http://www.youtube.com/v/1_374c5JFv8ตอนที่ 32“วันนี้ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่าครับ”
“อ้าว ค้างที่นี่ก็ได้นี่คะ ให้แม่บ้านขึ้นไปทำความสะอาดห้องไว้ให้แล้วด้วย กว่าจะกลับไปถึงคอนโดน้องเมลก็คงดึก ค้างที่นี่เถอะนะคะ”
ผมเหลือบมองหน้าหล่อๆ ของคนข้างๆ ที่ตลอดสามชั่วโมงที่ผ่านมาไม่ได้มองมาทางผมเลย
การทานข้าวกับครอบครัวของเมลไม่ได้แย่นัก ทุกคนน่ารักกับผม ถึงระหว่างการทานอาหารจะมีพูดถึงงานหมั้นของเมลกับพริมบ้าง แต่เรื่องนี้ก็ถูกหันเหความสนใจด้วยการถามไถ่สารทุกข์สุขดิบของผมตลอดหลายปีที่ไม่ได้เจอกัน คุณอเล็กซ์พ่อของเมลเคยชื่นชอบผมยังไง ตอนนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน คุณภูก็ทำเหมือนการขาดการติดต่อจากผมจะเป็นแค่เรื่องเด็กล้อเล่น เพราะก็ยังเทคแคร์และพูดคุยกับผมตามปกติ พอทานอาหารเสร็จก็มานั่งคุยกันที่ห้องรับแขกสักพัก ครอบครัวของฝาแฝดก็ขอตัวกลับ ผมน่ะคิดอยากกลับตั้งนานแล้วครับ แต่...
คุณแม่ของเมลคะยั้นคะยอให้นอนค้าง และไม่รู้ว่าท่านรู้ได้ยังไงว่าผมอยู่คอนโดเดียวกับเมล -_-
“นะคะน้องเท็น ค้างที่นี่เถอะนะคะ คุณภูก็จะมาพักกับเราก่อนบินไปแอฟริกาใต้ด้วย ไม่ได้เจอกันนานแบบนี้ แม่มีเรื่องอยากคุยด้วยเยอะแยะเลย”
คุณแม่ของเมลยอมแทนตัวเองว่าแม่กับผมแล้ว ตอนแรกผมเรียกคุณน้าเพราะยังไงตอนนี้ผมก็เป็น ‘เพื่อน’ กับลูกชายของเขา จะมาเรียกผมว่าคุณอย่างนั้นอย่างนี้ก็แปลกๆ แต่คุณแม่เจน (แม่ของฝาแฝดพริมแพรเรียกหญิงเหมือน แต่ตอนเรียนคุณแม่ใช้ชื่อว่าเจนน่ะครับ เพื่อนที่ต่างประเทศรู้จักกันในชื่อเจน) ขอเรียกแทนตัวเองว่าแม่แทน ผมก็ไม่รู้ว่าทำไม -_-
“เอ่อ...ก็ได้ครับ”
“งั้นให้น้องเมลพาไปที่ห้องนะคะ น้องเมลคะ...”
แต่เมลที่อยู่นอกวงสนทนามาตลอดกลับเปลี่ยนไปถามอีกเรื่อง “นาตาชาอยู่ไหนเหรอครับแม่”
“ออกไปทำธุระให้แม่จ่ะ อีกเดี๋ยวคงกลับ”
“งั้นให้แม่บ้านพาเท็นไปที่ห้องนะครับ ผมจะไปรอนาตาชา”
ผมไม่เคยชินกับการเห็นเมลเป็นอย่างนี้ เวลาที่ทะเลาะกันรุนแรง เมลจะเย็นชา เหินห่าง และไม่ยอมมองหน้าผม แต่นี่...เราไม่ได้ทะเลาะกันเลย แล้วทำไม...ต้องทำแบบนี้กับผม
ผมทำอะไรผิด?
“น้องเท็น เดี๋ยวแม่พาไปเองนะจ้ะ น้องเมลก็อย่างนี้แหละ ติดนาตาชามาตั้งแต่เด็กๆ ก็เลี้ยงดูกันมานี่นะ ไปค่ะๆ หรือจะไปคุยกับคุณพ่อกับคุณภูที่ห้องสมุดดีคะ”
“ไปที่ห้องดีกว่าครับ”
เสียงของคุณแม่เจนที่ชวนคุยไปตลอดทางไม่ได้เข้ามาในหัวผมเลยสักนิด ทำไมกันนะ...ทำไมความหงุดหงิดใจถึงประดังประเดเข้ามาไม่ขาดสาย ตั้งแต่เมลเดินออกจากห้องรับแขกไป ผมก็แน่ใจแล้วว่ามันไม่ปกติ
“น้องเท็น เดี๋ยวแม่เอาเสื้อผ้ามาให้นะคะ นอนห้องนี้ได้ใช่มั้ย หรือจะนอนห้องน้องเมล”
“ผมนอนห้องนี้ดีกว่าครับ ขอบคุณ”
“จ้า งั้นเดี๋ยวแม่มานะ”
“ครับ”
คุณแม่เจนเดินเข้ามาขยี้หัวแล้วก็ออกจากห้องไป... ผมมองตามจนประตูปิด ก่อนจะเดินออกมาที่ระเบียงห้อง มีลมพัดนิดหน่อยพอให้อากาศไม่ร้อนมากนัก
ผมกำลังสงสัยว่าตัวเองมาทำอะไรที่นี่ ทานข้าวกับพ่อแม่แฟน? พบปะพูดคุยกับเพื่อนเก่า? หรือ...แก้ปัญหาที่กำลังเรื้อรังอยู่ระหว่างผมกับเมลให้จบ
ผมคิดว่าไม่มีคำตอบไหนเลยที่ถูกในตอนนี้ ผมลืมไปแล้วด้วยซ้ำกับจุดประสงค์ที่มาที่นี่ และดูเหมือนเมลก็จะลืมไปแล้วเช่นกัน เพราะยังไงตอนนี้ผมกับมันก็ยังคงสถานะ ‘เพื่อน’ ในความคิดของพ่อแม่มันอยู่ดี และก็เหมือนเดิมที่สถานะของมันก็ยังคงเป็น ‘ว่าที่คู่หมั้น’ ของลูกเพื่อนสนิทแม่
ไม่มีอะไรเปลี่ยน...
หรืออาจจะมี...แต่ผมมองไม่เห็นมัน?
“นาตาชา แม่ให้ไปทำอะไร ทำไมต้องกลับดึกๆ ดื่นๆ”
เพราะเสียงทุ้มที่คุ้นเคยนั่นทำให้ผมต้องถอนสายตาจากพระจันทร์ตรงหน้าแล้วมองไปยังชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังกอดกันกลมอยู่ที่สนามเบื้องล่าง
“คุณชายมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ”
“เมลมาตั้งนานแล้ว บอกมาก่อนว่าแม่ให้ไปทำอะไร เป็นผู้หญิงทำไมไม่กลับให้เร็วกว่านี้ ถ้าเป็นอะไรขึ้นมาจะว่ายังไง”
“ไม่เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่งานเอกสารนิดหน่อย”
นาตาชา...งั้นเหรอ?
ถือว่าเป็นผู้หญิงที่สวยจัดชนิดที่สองแฝดนั่นเทียบไม่ติด นัยน์ตาสีชาที่แฝงความอบอุ่นยามทอดมองแฟนของผม มือเรียวสวยที่คอยลูบผมนุ่มๆ นั่นก็ด้วย
ทำไมกันนะ...ภาพตรงหน้าทำให้อกผมเจ็บแปลบขึ้นมา
มีอะไรบางอย่างที่บอกว่าผมไม่สามารถเข้าไปแทรกกลางคนสองคนนั้นได้ ความห่วงใย ความอ่อนโยนที่ทั้งสองคนแสดงออกมาให้กัน...ความเหมาะสมนั่น...ธรรมชาติให้มางั้นเหรอ?
แล้วผมล่ะ...เป็นใคร
“อาจารย์บอกว่าวันนี้คุณชายจะพาแฟนมาทานข้าว...ไปไหนซะล่ะคะ”
“ทำไมต้องเปลี่ยนเรื่อง กำลังคุยเรื่องนาตาชาอยู่นะ คุณย่าบอกว่านาตาชาไปกินข้าวกับอาจารย์ที่มหาลัยของแม่มาเหรอ ทำไมล่ะ แม่จับคู่ให้อีกแล้วรึไง”
“อาจารย์เห็นว่าคุณดนัยเขาเป็นคนดีน่ะค่ะ เลยแนะนำให้รู้จัก แต่ท่านไม่ได้บังคับหรอกนะคะ”
“นาตาชาไม่ต้องมาเข้าข้างแม่ เขาน่ะจอมบงการ ทำไมต้องไปยอมด้วย ไม่เอานะ ไม่ให้ไปแล้ว”
“เอ๊...คุณชายโตแล้วนะคะ เอาแต่ใจแบบนี้ไม่ได้แล้วนะ”
“ก็ไม่ชอบ ไม่อยากให้ไป”
“ค่ะๆ ไม่ไปแล้วนะคะ ยิ้มหน่อยนะคะคนดี”
“ไม่ใช่เด็ก”
“^^ เข้าบ้านกันนะคะ หิวข้าวจะแย่”
“ครับ งั้นเดี๋ยวเมลนั่งกินเป็นเพื่อนนะ”
“อ้าว ยังไม่อิ่มอีกเหรอคะ”
“ก็กินไปนิดเดียว รอนาตาชานั่นแหละ ไม่มาสักที”
“ใจดีจัง”
“ก็นะ...นานๆ กลับมาที ก็อยากกินข้าวด้วยกัน”
“ค่าๆ ^^”
ผม...เหมือนมาอยู่ผิดที่ผิดทางซะแล้วล่ะ
“น้องเท็น...อยู่ไหนคะ ทำไมไม่เปิดไฟ”
“ผมอยู่นี่ครับ”
“เป็นอะไรไปคะ...สีหน้าไม่ดีเลย”
“เปล่าครับ...”
“มีอะไรก็บอกแม่นะคะ ตอนนี้น้องเท็นก็เหมือนลูกชายอีกคนของแม่ งั้นเดี๋ยวอาบน้ำนอนนะคะ จะได้พักผ่อน”
“ครับ”
คุณแม่เจนจูบหน้าผากผมเบาๆ หนึ่งที หอมแก้มอีกสองข้างแล้วก็ขอตัวออกไป
ผมอยู่รับลมอีกสักพักก็เข้าไปอาบน้ำ ใส่ชุดนอนที่คุณแม่เจนหามาให้ แต่พอล้มตัวลงบนเตียงก็เสือกนอนไม่หลับ เพราะในหัวเอาแต่คิดว่าตอนนี้เมลกำลังทำอะไร แยกจากนาตาชารึยัง...หรือกำลังคุยกันอย่างสนุกสนานอยู่ที่ไหนสักแห่งของบ้านหลังนี้...เฮ้อ...ผมออกไปเดินเล่นคงดีกว่านอนฟุ้งซ่านอยู่ที่นี่ล่ะมั้ง
“ไง เด็กใจร้าย” เป็นคำทักทายที่ไม่ค่อยเข้าหูเท่าไหร่ แต่ผมก็พยักหน้าตอบกลับไปเป็นเชิงว่าสบายดี เอ็งมีอะไร -*-
“โลกกลมจริงๆ นะ ผมคิดว่าจะไม่ได้เจอคุณอีก แต่เราก็เจอกันจนได้ ^^”
“ก็มีคนพิสูจน์ทฤษฏีโลกกลมไว้แล้วนี่ครับ คงไม่มีอะไรต้องสงสัย”
“ก็คงทำนองนั้น ...ว่าแต่ ลูกชายของอเล็กนั่นน่ะ แฟนคุณเหรอ”
“ก็คงทำนองนั้น”
“หึหึ เขาดูไม่มีความสุขเลยนะครับ เพราะอะไรกันนะ?”
“....”
“คุณเปลี่ยนไปมากนะเท็น รู้ตัวรึเปล่าว่าตอนนี้กำลังทำอะไร”
“ผมรู้”
“คุณรู้จริงๆ น่ะเหรอ ผมสงสัยนะ แฟนคุณดูไม่ภูมิใจเลยที่มีคนรักอย่างคุณ เขาไม่พูดด้วยซ้ำว่าเป็นอะไรกับคุณ แล้วทำไมคุณถึงยังบอกผมว่าคุณรู้ล่ะ”
“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคุณ”
“เท็นที่ผมรู้จัก ไม่ใช่คนที่ทำหน้าพ่ายแพ้อย่างนี้หรอกครับ ผมหลงใหลในความเชื่อมั่น อุดมการณ์ ความคิด และทุกๆ อย่างของคุณนะ แต่ตอนนี้คุณกำลังทำให้ผมผิดหวัง”
“....”
“ผู้หญิงที่ชื่อนาตาชาคนนั้น เป็นรักแรกของแฟนคุณไม่ใช่เหรอครับ”
“อยากพูดอะไรกันแน่คุณภู”
“ก็บังเอิญว่าเมื่อกี้ผมอยู่ตรงนี้พอดี เลยเห็นในสิ่งที่คุณก็คงเห็นเหมือนกัน ไม่แปลกใจเหรอครับว่าทำไมอเล็กกับเจนที่ดูยังไงก็ไม่ใช่คนที่จับลูกคลุมถุงชนแบบนั้นถึงลุกมาหาคู่ให้ลูก”
ผู้ชายตรงหน้าผมกำลังจะพูดอะไร...
“ก็คงเพราะไม่อยากให้ลูกชายตัวเองลงเอยกับพี่เลี้ยงสมัยเด็กล่ะมั้ง ^^”
“งั้นเหรอครับ”
“ผมกับอเล็กน่ะเพื่อนเก่า ก็รู้นั่นรู้นี่บ้างเป็นเรื่องธรรมดา แต่กับคุณที่เป็นแฟนน่ะ เขาไม่บอกอะไรเลยเหรอครับ...แฟนของคุณน่ะ”
“.....”
“ไม่คิดบ้างเหรอครับว่า...ทำไมเขาเลือกคุณ ทั้งๆ ที่คุณเป็นผู้ชาย เพราะรัก หรือเพราะอะไร?”
“ขอบคุณคุณภูนะครับ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างผมกับแฟน ไม่เกี่ยวว่าใครจะพูดอะไร ไม่เกี่ยวกับคุณหรือนาตาชา”
เป็นเรื่องของคนสองคน ผมเชื่ออย่างนั้น และถ้ามันจะจบจริงๆ ผมจะทำให้จบเอง โดยไม่ต้องให้ใครมาบอก
“ผมทำให้โกรธเหรอครับ...ไม่เอาน่า อย่าทำหน้าน่ากลัวแบบนั้น ว่าแต่คุณจะตอบรับคำชวนของผมเป็นครั้งที่ร้อยมั้ย ไปแอฟริกาใต้น่ะ”
“คงต้องขอปฏิเสธครั้งที่ร้อยเหมือนกันล่ะครับ”
“ฮ่าๆๆ แต่ยังไงผมก็จะรอนะ”
“ถ้าคุณไม่ป่วยตายไปซะก่อนล่ะก็ ผมก็ไม่ขัดข้อง”
“โหยยย ปากจัดจริงๆ”
หลังจากที่คุณภูเปลี่ยนเรื่อง บรรยากาศระหว่างผมกับเขาก็ดีขึ้น มีหลายเรื่องที่ผมฟังแล้วก็สำนึกตัวเองขึ้นมาบ้างว่าเมื่อเทียบกับเขา ผมไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง ผมไม่มีอะไรเลย...แม้แต่ความฝันของตัวเองก็...ไม่เคยมี
“ผมอาจจะตายไปทั้งอย่างนี้เลยก็ได้ ไม่วันใดก็วันหนึ่งที่ผมหรือคุณก็ต้องหายไปจากโลกนี้ แต่ต่อให้คิดอย่างนั้น...ผมก็ไม่มีอะไรที่อยากทำเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตายเลย”
“ฮ่าๆๆ แล้วแฟนคุณล่ะ ไม่อยากตายในอ้อมกอดเขาหรือไง”
“สำหรับผมแล้ว...ความรักไม่ใช่ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตหรอกครับ ผมไม่ได้มีความคิดน้ำเน่าขนาดว่าต้องตายไปในอ้อมกอดของใคร...ความตายน่ะโดดเดี่ยว...เหมือนโลกของผมที่ไม่เคยมีใครเข้ามาได้”
ความจริงก็ทำท่าเหมือนจะมี...แต่ผมคงคิดไปเอง
“เพราะคุณไม่เคยเชื่อใจใคร”
“ก็คง...ทำนองนั้น”
ผมไม่มีความเห็นเรื่องรักแรกของเมล จะจริงหรือไม่จริงผมก็ทำอะไรไม่ได้ ผมไม่เคยมีพี่เลี้ยงสมัยเด็กเลยไม่เข้าใจความสัมพันธ์แบบนั้น ผมไม่ได้มีพ่อแม่ที่เป็นลูกศิษย์ของแฟนตัวเองผมถึงไม่เข้าใจว่าควรรู้สึกยังไง และผมไม่ใช่เมล...เลยไม่รู้ว่าตอนนี้มันกำลังคิดอะไร
เพราะผมก็คือผม ที่เห็นแล้วว่ามันคงจะไปกันไม่รอดจริงๆ ถึงต้องหยุด...
ความรักน่ะ...เป็นแค่ภาพลวงตาชัดๆ
.
.
.
ได้ยินเสียงประตูเปิดเข้ามาแต่ผมก็ไม่ได้ถามออกไปว่าเป็นใคร ผมขึ้นมานอนได้สักพักแล้วหลังจากแยกกับคุณภูที่หน้าห้องสมุด เขาบอกว่ามีงานวิจัยที่ต้องปรึกษากับคุณพ่อของเมลเลยต้องบอกฝันดีกับผมที่ตรงนั้น
“เท็น”
“.....”
“เท็น”
“.....”
“รู้ว่ายังไม่นอน มาคุยกันหน่อย”
ผมขมวดคิ้วกับไฟในห้องที่ติดสว่าง ปรับสายตาเล็กน้อยก็เห็นเมลในชุดนอนลายทางสีน้ำเงินเข้มกำลังยืนกอดอกจ้องเขม็งมาที่ผม
“มันเป็นใคร ไอ้คนที่มึงออกไปเดินเล่นด้วยน่ะ ดึกขนาดนี้ออกไปนั่งคุยนั่งหัวเราะกับมันอยู่ได้ กูจำได้นะว่าเป็นคนที่อยู่ในรูปกับมึง”
“ก็เพื่อนพ่อมึง ชื่อภู”
“มันชอบมึง”
“ก็คงใช่”
“ถ้ารู้แล้วทำไมยังออกไปเดินเล่นกับมันดึกๆ ดื่นๆ คุยหัวเราะกันจนดังมาถึงในบ้าน”
ผมแค่ยักไหล่แล้วก็ล้มตัวลงนอน ปล่อยเมลมันบ้าไปคนเดียวเถอะ
“เท็น! คุยกันให้รู้เรื่องนะ”
เพราะเมลมันเข้ามากระชากผ้าห่มออกจากตัวผม เลยโดนเท้าผมถีบเข้าที่ท้องเต็มๆ แต่ไอ้ห่านี่แม่งถึก จับข้อเท้าผมแน่นไม่ยอมปล่อยทั้งๆ ที่ตัวเองก็งอตัวอยู่อย่างนั้น
“ปล่อย”
“เป็นอะไร...”
“บอกให้ปล่อย”
“ทำไมแค่นี้ต้องขึ้นเสียง”
“แล้วดึกขนาดนี้ใครมาชวนกูทะเลาะ รอพรุ่งนี้เช้าก็ได้นะ กูพร้อมจะทะเลาะกับมึงทุกเมื่อ”
“......”
“.....”
ผมเกลียดช่วงเวลาแบบนี้ ทั้งอึดอัดและไม่สบายใจ ผมอยากรู้ว่าอีกฝ่ายคิดอะไร อยากถามในทุกเรื่องที่สงสัย ต้นเหตุที่ทำให้ค่ำคืนนี้เป็นคืนที่แย่สำหรับผม
“นาตาชาเป็นใคร”
เมลทำหน้าแปลกใจเล็กน้อยกับคำถามของผม มันเงียบไปสักพักก่อนจะตอบว่า
“พี่เลี้ยง”
“อืม”
“นาตาชาอยากรู้จักมึงนะ พรุ่งนี้ตื่นเช้าๆ หน่อย จะพาไปแนะนำ”
“แนะนำกู?”
“อือ”
“มึงจะแนะนำกูในฐานะอะไร?”
“.....”
ความเงียบคืออะไร? ผมไม่เข้าใจ สีหน้าแบบนั้นหมายความว่ายังไง ลำบากใจอะไรอยู่?
“รักแรกเหรอ?”
“อะไร”
“นาตาชาน่ะ รักแรกของมึงเหรอ”
“.....”
สำหรับผมแล้ว...รู้สึกอยู่บ้างว่ารักแรกน่ะ สำคัญกับคนทุกคน รักมากและลืมยากที่สุด แต่นั่นน่ะมันจะสำคัญเท่ากับ...
“มึงยังรักอยู่มั้ย”
“หมายถึงนาตาชาน่ะเหรอ...”
ผมจะหมายถึงคนอื่นได้ยังไง...ในเมื่อเรื่องนี้เป็นเรื่องของเราสองคน จะมีอะไรสำคัญมากเท่ากับว่ามันยังรักผมอยู่มั้ย...
แต่แค่นี้ผมก็รู้แล้วว่ารักแรกของมันก็คือนาตาชาจริงๆ
แล้วผม...ล่ะ เป็นรักที่เท่าไหร่...จะเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหม...หรือจะแค่...คิดไปเอง
“กูง่วงแล้ว มึงกลับห้องไปเถอะ”
“เท็น...”
“....”
“นอนด้วยนะ”
“อืม”
ผมล้มตัวลงนอนแล้วพลิกตัวมาอีกทาง แต่แค่ไม่กี่นาทีก็โดนเมลดึงไปกอดไว้ แผ่นหลังผมชิดอยู่กับแผ่นอกของมัน แขนยาวๆ ของมันก็กอดรัดผมไว้แน่น
“ฝันดี”
“อืม”
“รักเท็นนะครับ”
“.....”
ผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เพราะเป็นครั้งแรกที่ผมรู้สึกไม่สบายใจกับคำบอกรักของเมล...
..........................................To be continue...............................
อึนๆ มึนๆ งงๆ หน่วงๆ กันบ้างมั้ยคะ
ความรักคืออะไรกันแน่...ก็สุดแล้วแต่ใครจะนิยาม
มาช้ามากเพราะหนักใจกับตอนนี้ อ่านเองยังหน่วงเอง ไม่เฉยนะคะตอนนี้ ไม่เฉยยยยยย 
เป็นไงกันบ้างคะ สบายดีกันมั้ย???? ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ทุกท่านนะคะ ขอบคุณทุกความคิดเห็นที่ช่วยเป็นกำลังใจ แต่ไม่เม้นไม่เป็นไรนะคะ เพราะเราเข้าใจว่าคุณคือนักอ่าน เชิญเสพกันตามสบาย ฮี่ๆๆๆ (แต่พอเม้นขึ้นทีนางคนเขียนดีใจโคตรๆ 
)
ปล. รักไม่ใช่ทุกอย่าง!! เจรงงงงงงงง
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 768490 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก