ตอนที่ 33“สวัสดีค่ะคุณเท็น ได้ยินคุณชายบอกว่าน่ารักมาก ดิฉันเลยอยากรู้จัก ต้องขอโทษด้วยนะคะที่คุณชายปลุกคุณเช้าขนาดนี้” ผู้หญิงสวยตรงหน้า อายุราวๆ สามสิบปีส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ผม
“ไม่เป็นไรครับ”
“อะไรล่ะนาตาชา เมลไม่ได้ทำอะไรผิดนะ”
“คุณชายเอาแต่ใจแบบนี้ไม่ดีนะคะ”
“ก็นาตาชาบอกว่าอยากรู้จัก ก็พามาให้รู้จักแล้วไง ห้ามโกรธนะ อยากกินข้าวต้ม นาตาชาทำให้หน่อย”
“ค่าๆ คุณเท็นจะรับด้วยมั้ยคะ”
ผมเกือบลืมไปแล้วว่าตัวเองก็ยืนอยู่ตรงนี้ด้วย
“อ๋อ ไม่ล่ะครับ เดี๋ยวผมว่าจะกลับแล้ว”
“อ้าว...ทำไมล่ะคะ ยังเช้าอยู่เลย รอทานข้าวพร้อมกับอาจารย์ก่อนนะคะ”
“นั่นสิเท็น จะรีบกลับทำไม ยังไงก็ต้องกลับพร้อมกัน”
“กูมีธุระ”
“ธุระอะไร”
“ไม่เกี่ยวอะไรกับมึง”
ด้วยเพราะน้ำเสียงและสีหน้าของผมทำให้นาตาชาและคนข้างๆ นิ่งเงียบไป ผมไม่มีธุระอะไรที่นี่อีกแล้ว มันอาจจะเสียมารยาทไปหน่อยที่ไม่ได้บอกลาเจ้าของบ้าน แต่ผมแน่ใจว่าผมคงทนอยู่ที่นี่ไม่ได้แม้อีกสักวินาทีเดียว
“โกรธอะไร” เสียงของเมลดังขึ้นมาจากข้างหลัง มันเดินตามผมจนทัน แต่ผมไม่ได้หันกลับไปใส่ใจ
“อย่าเดินหนี ตอบมา”
ผมเหลือบมองมือที่กำลังจับแขนก่อนจะเลื่อนสายตาไปสบตากับเมลจนมันต้องปล่อย
“แล้วจะกลับยังไง...”
“ไอ้กัสมารับ”
“งั้นรอที่คอนโดนะ”
ผมอยากถามว่าจะให้ผมรอทำไม...ในเมื่อตอนนี้มันก็ไม่ได้คิดจะกลับไปกับผม
เมลจูบเบาๆ ที่หน้าผากผมก่อนจะยิ้มหล่อส่งมาให้ แต่ผมไม่ได้ยิ้มให้มันเหมือนทุกที ผมอยากจะถ่วงเวลาให้นานกว่านี้ แต่ไอ้กัสก็ดันมาเร็วซะจนผมคิดว่าแม่งคงเหยียบมิดมาอีกตามเคย แต่เอาเถอะ...ยังไงผมก็ตัดสินใจแล้วว่าจะทำอะไรต่อไป
“เมล”
“ครับ”
“ไม่ผิดใช่ไหม...ถ้ากูจะไม่รอ”
“....”
ผมเห็นความตกใจบนใบหน้าหล่อเหลาของมัน แต่ก่อนที่มันจะทันได้พูดหรือคว้าแขนผมไว้ได้ทัน ผมก็รีบมาขึ้นรถของไอ้กัสที่จอดรอไว้ซะก่อน
“จอดรถมั้ย” ไอ้กัสถามอย่างไม่แน่ใจเพราะเมลกำลังวิ่งตามมา รถยังแล่นไม่เร็วเท่าไหร่เพราะยังอยู่ในบริเวณบ้าน กว่าจะถึงประตูใหญ่ก็ยังอีกไกล
“ไม่ต้อง กูยังไม่มีอะไรจะพูดกับมัน”
“เท็น”
“ไปเถอะกัส...ก่อนทุกอย่างมันจะแย่กว่านี้”
ผมหึง...ผมยอมรับ ผมหวง...ผมยอมรับ และยิ่งไปกว่านั้นผม...เสียความรู้สึก
มันเจ็บแปลบไปทั้งอกเหมือนมีตัวอะไรสักอย่างชกออกมาจากข้างใน ทั้งปวดทั้งร้อนรุ่ม ผมกลัวความใกล้ชิดของพวกเขา กลัวความสัมพันธ์ที่ผมไม่เคยรู้ กลัวระยะเวลาที่เขาอยู่ด้วยกันมามากกว่าผม กลัวทุกสิ่งอย่างที่จะพรากเอาคนของผมไป
ทำไมกลับบ้านถึงติดต่อไม่ได้ ทำไมถึงไม่เคยเล่าอะไรให้ผมฟัง ทำไมเรื่องสำคัญแบบนี้ถึงไม่บอกให้ผมรู้...ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง...เมลน่ะ...รักคนอื่นอยู่ก่อนแล้วใช่ไหม...
.
.
.
“เท็น จะไปไหน เป็นอะไรไปเนี่ย” เสียงไอ้ฟิวดังขึ้นมาขัดจังหวะการก้าวเท้าของผม มันโผล่หัวออกมาจากครัวพร้อมกับมือที่ถือมีด
“ไปพักร้อน”
“พักร้อนอะไรของมึง แล้วนี่กลับมาคนเดียวรึไง ไปบ้านเมลไม่ใช่เหรอ”
“พูดมาก รีบไปทำข้าวเช้าให้ไอ้มายด์แดกเถอะ”
“ใครบอกกูทำให้มัน! ทำเผื่อมึงเนี่ย”
“แล้วมึงรู้ได้ไงว่ากูจะกลับ”
“ก็...ก็...”
อาการน้ำท่วมปากแบบนี้ก็ยากจะบอกแล้วล่ะว่าไอ้มายด์มันไปเล่นของสำนักไหน
“ไม่มีกำหนดกลับนะ ไม่ต้องถามด้วยว่ากูจะไปไหน กูไม่บอก!”
“เท็น!! เท็น! ไอ้เท็นนนนน กลับมาาาาาา โว้ยยยย ไข่อย่าเพิ่งมาไหม้ตอนนี้ได้มั้ยวะะะะะ!!”
ก่อนออกจากบ้านผมใช้เท้าเขี่ยไอ้เป๊บให้ตื่นจากการหลับใหลไปหลายที หมั่นไส้พ่อมันกูเอามาลงกับมึงละกัน หึหึ!
ยัดสัมภาระของตัวเองลงรถได้ก็ขับออกมาทันที ไม่งั้นไอ้ฟิวได้ตามมากัดล้อรถแน่ ไม่นานก็ถึงทางเข้าออกของหมู่บ้านแต่เห็นว่าอีกนานกว่าจะไฟเขียว ผมเลยว่าโทรบอกแม่ก่อนว่าจะติดต่อผมไม่ได้สักระยะ
“สวัสดีครับคนสวย”
(เท็นของแม่ ดีใจจัง ทำไมวันนี้โทรมาได้คะเนี่ย เอ๊ ตอนนี้ที่ไทยคงจะยังเช้าอยู่เลยน้า)
“ผมจะบอกว่าจะไปพักร้อน คงติดต่อผมไม่ได้สักพักนะครับแม่”
(อ้าว จะไปไหนละคะ แหนะๆ จะไปกับน้องเมลเหรออออ)
“อย่าแซวครับๆ ผมโทรบอกกลัวคนสวยติดต่อไม่ได้แล้วจะเป็นห่วง ไม่อยากเป็นเรื่องให้ตำรวจต้องมาตามหาอีก นะครับ ไปแป๊บเดียว”
(ค่ะๆ งั้นเท็นก็ดูแลตัวเองดีๆ นะคะ มีเรื่องเดือดร้อนอะไรให้โทรหาแม่เป็นคนแรกเลยนะคะ เที่ยวให้สนุกน้า)
“ครับแม่”
ปึก!
กระจกรถถูกทุบด้วยมือขาวๆ ของคนคุ้นหน้า
ปึง!
กระโปรงรถถูกทุบอีกเช่นกันด้วยมือข้างเดิม
“ลงมา!”
ปึง!
“บอกให้ลงมา!”
นี่ไอ้ห่าเมลมันคิดจะทุบรถผมให้พังคามือมันเลยรึไง ถึกมาจากไหนไอ้บ้านี่ ดูนะ มือแดงหมด -_-
“แค่นี้ก่อนนะครับแม่”
(เกิดอะไรขึ้นคะเท็น)
“ไม่มีอะไรครับ ไว้ผมโทรกลับ”
ก่อนที่ไอ้บ้าเมลมันจะพังรถผมมากไปกว่านี้ ผมต้องรีบลงไปเจรจากับมันก่อน ตามมาเร็วขนาดนี้แม่งเหยียบทะลุไมล์มาเลยมั้งน่ะ
“จะไปไหน!”
“เที่ยว”
“ที่พูดน่ะหมายความว่าไง”
“พูดอะไร”
“อย่ามารวนนะเท็น”
เพียะ!
ผมปัดมือเมลก่อนที่มันจะทันได้จับแขนผม
“ไม่ต้องมาแตะกู”
“หวงตัวอะไรนักหนา กูเป็นผัวมึงนะ หรือเพราะเจอไอ้ห่านั่นเข้าหน่อยก็ทำมาหวงตัวกับกู”
ผลัวะ!
ผมชี้หน้าเมลที่ล้มคว่ำไปเพราะแรงหมัดของผม เห็นรอยแดงๆ แล้วผมก็อยากจะถามว่าเจ็บมั้ย แต่ความหงุดหงิดใจที่เกิดขึ้นเพราะมันดันลบความห่วงใยของผมไปจนเกลี้ยง
“อย่าเอาใครมาเกี่ยว มึงถามตัวเองก่อนว่าทำอะไรไว้บ้าง ก่อนที่จะลากคนนั้นคนนี้เข้ามา!”
“แล้วมึงล่ะ มึงเป็นอะไร โกรธอะไรกูนักหนาถึงต้องพูดเหมือนจะเลิกกันอย่างนี้”
เมลถ่มเลือดออกจากปากก่อนจะมองมาที่ผมด้วยนัยน์ตาที่เต็มไปด้วยโทสะไม่แพ้กัน
“มึงก็อยากจะเลิกกับกูอยู่แล้วนี่ จะช้าหรือเร็วก็ต้องจบอยู่ดีไม่ใช่ไง ตอนนี้มึงคงมีเหตุผลให้กูครบล้านข้อแล้วล่ะมั้ง”
“มึงอย่ามาพูดง่ายๆ นะเท็น ไม่ใช่มึงรึไงที่รั้งให้กูอยู่ แล้วตอนนี้อะไร บอกจะเลิกก็เลิกง่ายๆ แบบนี้ กูต้องทำตามความเอาแต่ใจของมึงด้วยรึไงวะ!”
“....”
ความรักไม่ใช่การเอาชนะกัน ไม่ใช่สงครามที่ต้องฆ่าฟันอีกฝ่ายให้ตายกันไปข้าง แต่มันคือการที่เราห่วงใยกัน ให้อภัยกัน ช่วยเหลือซึ่งกันและกัน แล้วผมกับเมลล่ะ...ตอนนี้...ระหว่างเราคืออะไร
“งั้นให้โอกาสมึงเป็นฝ่ายพูดละกัน จะได้จบๆ กันไป”
“ไม่...เท็น กูขอโทษ”
“อยู่ตรงนั้น! ไม่ต้องเข้ามา!”
“ไม่เอาอย่างนี้นะเท็น...”
“ขอบใจที่พูดออกมา กูไม่รั้งไว้แล้ว มึงอยากไปไหนก็ไป แต่มึงแม่งเก่งว่ะ ฝืนใจขนาดนั้นก็ยังแสดงว่ารักกูได้เนียนจริงๆ”
“ไม่ใช่ อย่าพูดแบบนี้...กูขอโทษ”
“.....”
ไม่ทันแล้วว่ะเมล...กูโคตรเสียความรู้สึก...กับคำพูดของมึง
ที่รั้งให้มึงอยู่...เพราะกูคิดว่าเรายังรักกัน... ไม่ได้รั้งให้มึงต้องฝืนใจ
.
.
.
“เทอมสองเรียนหนักจริงๆ โว้ยยยยยยยยยยยยย!! กูไม่มีเวลาไปหาแฟนเลยเนี่ยยยยย” ไอ้แต้มแม่งบ่นยิ่งกว่าผู้หญิง ผมกลับจากพักร้อนสามอาทิตย์ก็โดนไอ้พวกเวรนี่ลากมาร้านพี่เจ๋งที่ตอนนี้คนแน่นร้าน
เปิดเทอมมาได้อาทิตย์กว่าๆ แล้ว แต่พวกอาจารย์ยังไม่ได้รับเกียรติเข้าเรียนจากผมสักคน เอาจริงๆ คืองานที่รับปากพ่อของชายผู้นั้น (?) ไว้ก็ยังไม่ได้เริ่ม
“ที่ถูกคือมึงไม่มีเวลาไปหาแฟนชาวบ้านมากกว่าว่ะ โชคดีของผัวแฟนมึงจริงๆ โหะๆๆๆ”
“ไอ้ห่าเต้ มึงหุบปากกกกกก!!”
ไอ้พวกห่านี่ก็ยังเสียงดังไม่เคยเปลี่ยน อยากถามจริงๆ ว่าเป็นไรมากป่ะวะชีวิตพวกมึง
“แล้วนี่ไปพักร้อนมาเป็นไงบ้างวะ แต่เอาจริงๆ นะไอ้เท็น ช่วงนี้เขาไม่เรียกว่าพักร้อนนะเว้ย มึงแม่งหลงฤดูเปล่าวะ” ไอ้เต๋อที่ในอีกสี่เดือนข้างหน้าจะต้องเข้าหอแล้วถามด้วยสีหน้าจริงจังขึ้นมา นำให้คนอื่นๆ ต้องคิดตามมัน ลำบากผมต้องมานั่งตอบคำถามอีก
“กรุงเทพมีฤดูอื่นนอกจากร้อนมั้ยล่ะไอ้สัด”
“แหม ชัดเจนเลยครัชชช!”
“แล้วนี่เหี้ยเมลไปไหน ไม่มีใครเฝ้ามันไว้ระวังแม่งไล่กัดชาวบ้านเขาอีกล่ะ”
ชื่อของชายผู้นั้น (?) ทำเอามือผมกระตุกไปวินาทีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้นำพา ก็ถือว่าเป็นเพื่อนฝูงกลุ่มเดียวกันนะครับ ผมไม่มีนโยบายที่ว่าเลิกกันแล้วก็เป็นศัตรู ถ้าอย่างนั้นมันจะทำให้เพื่อนกลุ่มเดียวกันลำบาก
ว่าแต่ว่า...ผมกับชายผู้นั้น(?) เลิกกันรึยังนะ?
“เดี๋ยวก็มา อ่านหนังสือทำบ้าอะไรไม่รู้ทุกวัน ก็อย่างนี้ มีเมียเป็นอัจฉริยะ ลำบากหน่อย” ไอ้ลินตอบพลางเทเบียร์ใส่แก้วให้ไอ้กัสที่ตอนนี้ได้รับอิสรภาพคืนจากบิดามารดรของมันแล้ว
ไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างผมกับเมล ไม่มีใครถามว่าเกิดอะไรขึ้น เพราะผมไม่บอก และเมลคงไม่พูด
มันเหมือนไม่ใช่เรื่องจริง...
เป็นเหมือนฝันร้ายที่ต้องทำใจยอมรับว่าเรายิ้มให้กันเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว...
“โทษทีว่ะ รถติด” เสียงทุ้มที่ได้ยินไม่ได้ทำให้ผมละความสนใจไปจากแก้วเหล้าตรงหน้า หรือแม้แต่มีคนนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆ ผมก็ไม่ได้สนใจหันไปมอง
“จะกลับห้องเลยมั้ยครับพวกมึง ไอ้เท็นมันเพิ่งมาถึงนี่ อิอิ” ไอ้เต๋อแซวแถมยังยิ้มล้อ แต่มันก็ต้องยิ้มค้างเมื่อทั้งผมและเมลไม่ได้รับมุกไปกับมัน
“เอ่อ...”
“กูไปแทงสนุ๊กสักสองเกม เดี๋ยวมา”
มองทางหางตาผมก็รู้ว่ามันผอมลงนิดหน่อย แถมหนวดก็ไม่ยอมโกน ดวงตาที่เคยสดใสของมันก็ต่างจากทุกที ดูดีๆ กูนึกว่าหมีแพนด้า =_=
“พี่เท็นนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน!! พี่เท็นนนนนนขาาาาาา”
ผมโดนชาร์ตตรงบันไดขั้นที่หนึ่ง อยู่ในท่ากำลังจะก้าวขึ้นบันไดขั้นที่สอง ไอ้ตะนอยน้องรหัสโผล่มาจากส่วนใดของโลกไม่ทราบได้ แต่แม่งตัวใหญ่กว่าที่เจอกันคราวก่อนมาก!
“พี่เท็นทำอะไรพี่เมลของหนู!!! ทำไมพี่เมลของหนูเป็นจังซั่นนนนน!!!!!!! ผ๊อมมมผอมมม โซ้มมมโทรมมมม ทำไมอ่าาาาาาา!!”
ผมต้องโบกหัวเรียกสติอันน้อยนิดของไอ้ตะนอยเข้าร่างไปหนึ่งที ก่อนมันจะสั่นทั้งร่างผมให้สติกระเจิงไปกว่านี้
“เกี่ยวอะไรกับกู”
“ก็พี่เมลเป็นแฟนพี่อ่าาาาา ใครเขาก็ลือกันว่าพี่เท็นทิ้งพี่เมลลลลล พี่เท็นใจร้ายยยย หนูเสียจายยย ทำอย่างนี้กับสุดหล่อของหนูได้ยังไง รับไม่ด้ายยยยย”
“โวะ ใครบอกกูทิ้งมัน แล้วนี่มากับใคร เมาตั้งแต่ต้นเทอม ระวังรีไทร์นะมึง อย่าทำสายกูขาด”
“โหยยยย คนเรา ดูปากอ่ะ ไม่ทิ้งก็ดีแล้ว หนูจะไปยืนยันกับคนที่กล้าว่าพี่รหัสหนูใจร้ายเลย สรุปไม่ทิ้งนะ แล้วก็ห้ามทิ้ง โอเคมั้ย พี่เมลหนูน่ารักที่สุดแล้วรู้มั้ย”
นี่เอ็งเป็นน้องรหัสใครกันแน่วะ อะไรเข้าสิงให้มันมาพูดเรื่องนี้กับผม แต่เอาเถอะ อย่าได้ใส่ใจ
กว่าจะสลัดไอ้ตะนอยหลุดไปได้ ผมก็ต้องเลี้ยงเบียร์มันไปหนึ่งแก้ว พี่เจ๋งชูนิ้วโป้งมาให้เป็นสัญญาณบอกว่ามีสาวแจ่มๆ อยู่ชั้นบนให้ผมไปยลโฉมได้ตามสบาย หรือจะเป็นสัญญาณอะไรก็ไม่รู้ คือกูแค่สรุปเอาเอง -_-
แต่พอมาจริงๆ กลับไม่มีโต๊ะไหนที่ว่างสักโต๊ะ มีแต่พวกโชว์กากเก๊กท่าอวดสาวที่ก็วี๊ดว้ายอย่างไร้เหตุผลซะงั้น กูกลับไปนั่งแดกเหล้าแก้เซ็งก็ได้วะ
พลั่ก! ปึก!
“โอยยย” ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อแผ่นหลังกระทบเข้ากับผนังปูนแข็งๆ
นึกไม่ออกว่าไปสร้างศัตรูที่ไหนไว้ถึงได้โดนดึงเข้ามาในห้องเก็บอุปกรณ์ทำความสะอาดของร้านไอ้พี่เจ๋งมันได้ แล้วไอ้บ้านี่แรงควายมาจากไหน กดไหล่กูทีไหล่กูแทบหัก
“อื้ออ! อื้ออออออ!”
มือทั้งสองข้างโดนจับไพล่ไว้ข้างหลัง เข่าทั้งสองข้างก็ถูกอีกฝ่ายกดแนบไว้กับผนัง ไอ้บ้านี่มันเป็นใครใหญ่มาจากไหนวะ กูหลุดไปได้มึงไม่ตายดีแน่!
“ปละ...ปล่อยกู แฮ่กๆๆ” เล่นเอาหอบซะหมดท่า เพราะแม่งจูบไม่ให้โอกาสผมหายใจเลยสักนิด
“ไม่ปล่อย...ไม่ให้หนีกูไปอีกแล้ว ไม่แล้วเท็น กูไม่ยอมอีกแล้ว”
ด้วยน้ำเสียงเข้มๆ นั่นทำให้ผมหยุดดิ้นรน แรงดูดจากต้นคอไม่ได้ทำให้ผมตกใจหรือส่งเสียงท้วงใดๆ ออกมา
“อย่าทรมานกูแบบนี้เท็น...กูขอโทษ”
“.....”
“กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย”
ตอนผมดูละคร ผมคิดว่านี่เป็นคำถามที่งี่เง่ามาก หลังจากที่พระเอกได้ทำเรื่องแย่ๆ กับนางเอกไปแล้ว แต่พอมาเจอกับตัวจริงๆ ผมก็ยังคิดว่ามันงี่เง่าอยู่ดี
“แล้วความรู้สึกที่กูเสียไป มึงเอากลับคืนมาให้ได้มั้ยล่ะ”
“ขอโทษ”
“มึงพูดแต่คำนี้ แต่ก็ไม่เคยทำอะไรให้มันดีขึ้นเลย กูเป็นใครตอนที่มึงอยู่กับนาตาชา กูอยู่ในฐานะอะไรระหว่างที่เราอยู่กับครอบครัวมึง ...มึงบอกว่ามึงจัดการได้ และกูก็อยากเชื่ออย่างนั้น แต่ที่ผ่านมากูไม่เห็นความชัดเจนจากมึงเลยเมล มันทำให้กูไม่เห็นอนาคตที่เราจะอยู่ด้วยกัน ...ไม่ใช่เด็กๆ ที่จะพากันหนี ในเมื่อครอบครัวมึงก็สำคัญ และตัวตนของมึงที่อยู่ต่อหน้านาตาชาน่ะ กูหนีไปด้วยไม่ลงจริงๆ ว่ะ”
“.....”
“มันเหนื่อยเกินไปรึเปล่าเมล...สำหรับเรื่องของเรา”
ใช่...ผมน่ะคิดว่าเราเหนื่อยกันมามากแล้วสำหรับเรื่องของเราสองคน มีแต่เรื่อง เรื่อง เรื่องเข้ามาไม่หยุดหย่อน เข้าใจกันเรื่องนี้ก็ต้องมาทะเลาะกันเรื่องนั้น เราต่างวิ่งไปพร้อมๆ กัน แต่ไม่ยอมหันหน้ามาถามกันเลยว่าตอนนี้อีกฝ่ายเป็นอย่างไร
“แล้วจะให้ทำยังไง กูต้องทำยังไง กูรักมึงคนเดียวนะเท็น รักมึงคนเดียว อย่าทำแบบนี้...อย่าทิ้งกูไว้คนเดียว กูขอโทษ”
เพราะคนที่กำลังกอดผมไว้เขาร้องไห้ ผมถึงทำใจแข็งกับมันไม่ลง
ทำไมต้องร้องไห้เหมือนจะขาดใจอย่างนี้...
ทำไมต้องทำเหมือนกับว่าผมใจร้าย...ผมกำลังทำร้ายมัน
ทั้งๆ ที่ผม...ก็เจ็บไม่ต่างไปจากมันเลย
.........................................To be continue.................................
เฮ้ยยยยยยยยยยยยย อย่าตกใจค่าาาา ไม่มาม่าาาา รับรองงงงงงงงงงงงงง แค่จะมีกลิ่นมาหน่อยเอง
ไม่เลิกค่ะไม่เลิกกกกกกก อะไรจะรักจะเลิกกันบ่อยปานนั้น แค่มีปัญหาที่บางครั้งก็ต้องใช้คำว่าถอยคนละก้าวเท่านั้นเองนะคะ
ใจเย็นๆ น้าาาาาาาาาา
น้องเมลเขาก็คิดไปอีกทาง ท่านเท็นเขาก็คิดไปอีกทาง คนสองคนที่จับมือเดินร่วมทางกันมาแต่ไม่เคยหันหน้ามาถามไถ่กันว่าอีกฝ่ายเป็นยังไงน่ะ รู้สึกอึดอัดสุดๆ เลยนะคะ (ไม่ใช่อะไร ช่วงนี้อกหักเลยอยากมีคนเศร้าเป็นเพื่อน 
)
พบกันใหม่ตอนหน้านะคะะะะะะะะ รับรองว่าวันเสาร์ได้อ่านกันแน่นอน ฟันธงงงงง!!!
แล้วเจอกันจ้า ยินดีต้อนรับนักอ่านหน้าใหม่ทุกท่านเล้ยยยยยย (เอ๊ะ? ว่าแต่มีมั้ยวะะะะ 
)
ดูแลตัวเองนะคะทุกคน 
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 770950 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก