ตอนที่ 34“เออ ไอ้เต๋อ กูกลับก่อนละกัน”
(อ้าว ทำไมวะ แล้วไอ้เมลล่ะ)
“มันอยู่กับกู”
(ไอ้หยาาาาา โอเคคร้าบบบบ อย่าหักโหมล่ะพวก บายๆ คุคุ)
ไอ้ห่าเต๋อนี่ดัดจริตไม่เคยเปลี่ยน ผมเหลือบมองคนข้างๆ ที่นั่งตาแดงก่ำไม่พูดไม่จาแล้วก็ต้องถอนหายใจ ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้วะเนี่ย ชีวิตกูกำลังทำอะไรอยู่ครับ อยากถาม!
ผมไม่เคยปล่อยให้ชีวิตตัวเองมีปัญหาเรื้อรังแบบนี้มาก่อนเลยนะ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตจริงๆ ไอ้ห่าเมลมึงเก่งมาก!
“จะกลับมั้ยคอนโด ถ้ากลับก็เอากุญแจรถมา”
ตอนเปิดรถกุญแจก็อยู่กับผมนั่นแหละ แต่พอเผลอไม่ทันไรไอ้เหี้ยเมลแม่งก็แย่งไปซะงั้น
“แล้วมึงล่ะ”
“กูก็มีบ้านของกู”
“งั้นกูไม่กลับ”
“เล่นแง่อะไรของมึง กูไม่ใช่นาตาชา อย่ามาดื้อกับกู”
“อย่าลากคนอื่นเข้ามา ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหน นาตาชาก็เป็นแค่พี่เลี้ยง คนที่มีแม่เลี้ยงดูมาอย่างมึงไม่เข้าใจคนอย่างกูหรอก คนอย่างมึงน่ะ...ไม่เข้าใจหรอกเท็น”
ผมอยากจะหัวเราะกับคำพูดของมัน...คนที่มีแม่เลี้ยงดูมาอย่างผมน่ะเหรอ คนอย่างผมที่แม่เริ่มป่วยตั้งแต่คลอดผม คนอย่างผมที่พออายุได้ไม่กี่ปีก็มีแต่เรียนกับเรียน ใช้ชีวิตอยู่ต่างประเทศกับคนสนิทของป๋า... คนอย่างผมน่ะเหรอที่มีแม่เลี้ยงดูมา...
เราทั้งคู่...ต่างก็ไม่รู้จักกันเลย
และความไม่รู้มันทำให้เราต่างก็ทำร้ายกัน...
“มึงน่าสมเพชว่ะเมล เป็นเด็กน้อยที่ไม่รู้จักโต มองแต่สิ่งที่มึงไม่สามารถเป็นได้ ...มึงอิจฉากู อยากเป็นเหมือนกู เรื่องแค่นี้ทำไมกูจะมองไม่ออก”
“....”
“มันแย่ไม่ใช่รึไงตอนที่มึงเริ่มเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับใคร กูไม่ได้ทำให้มึงมั่นใจเลยรึไงว่ามึงเป็นมึงน่ะดีที่สุด มึงอยากได้ความรักจากแม่ อยากเป็นความภูมิใจของพ่อ แล้วทำไมไม่ทำให้ตัวมึงดีที่สุดล่ะ ทำไมต้องพยายามเป็นในสิ่งที่มึงไม่สามารถเป็นได้”
“....”
“ความรักที่มีให้กูไม่มากเท่ากับความอิจฉาที่มึงมีหรอกเมล เราถึงได้เจ็บปวดด้วยกันแบบนี้”
อาจจะไม่ใช่ต้นเหตุทั้งหมด แต่ผมก็รู้สึกได้ตั้งแต่ที่ได้เห็นสายตาของเมลเมื่อเย็นวันนั้น สายตาที่อยากเป็นความภูมิใจของพ่อแม่...สายตาของเด็กคนหนึ่งที่อยากให้พ่อกับแม่สนใจในตัวตนของตัวเองบ้าง
“กูขอโทษ...ขอโทษที่ทำให้เราเป็นแบบนี้”
สมัยเรียนผมไม่เคยมีเพื่อนสนิท กัสกับฟิวเป็นเหมือนเพื่อนภาคบังคับที่ต้องเล่นกับผม เพราะพ่อกับแม่ของเราสนิทกัน แต่เพราะสิ่งที่ผมมีทำให้ผมต้องอยู่ห่างจากพวกมัน ไม่ว่าจะตอนไหน พอหันไปมองรอบตัวผมก็ไม่เจอใคร มีแต่คนมาขอคำปรึกษา มีแต่คนถามความเห็น มีแต่คนชื่นชมและบอกว่าถ้าเป็นผมไม่ว่าปัญหาอะไรก็จัดการได้อย่างง่ายดาย แต่ไม่มีใครเลย...ที่ผมสามารถปรึกษาได้ ถามความเห็นได้
ผมอยู่คนเดียวมาตลอด...ด้วยเพราะใครหลายๆ คนต่างก็กลัวว่า ‘ความเป็นผม’ จะทำลายพวกเขา
“คนอย่างกูไม่มีอะไรให้มึงต้องอิจฉา กูไม่มีอะไรเลยแม้แต่ความฝันที่อยากจะเป็น ชีวิตของกูมันว่างเปล่ากว่าที่มึงคิด มีแต่มึงที่กูคิดว่าน่าจะเข้าใจ ในเมื่อเป็นคนแรกที่เข้ามาใกล้ได้ขนาดนี้ แต่มันกลับไม่ใช่...กูแค่...คิดไปเอง”
ผมปล่อยให้ความเงียบเข้ามาคั่นกลางระหว่างผมกับเมลในตอนนี้ การที่เราเลิกคบกันมันทำได้ง่ายๆ เพียงแค่ผมเอ่ยปากออกไป แต่ต้องใช้เวลาเท่าไหร่กว่าที่ผมจะเลิกรักมันได้ กว่าความทรมานที่ไม่มีมันจะหมดไปได้...ต้องใช้เวลาอีกกี่ปี
“ไม่ใช่อย่างนั้นทั้งหมดหรอกเท็น...กูยอมรับว่ากูอิจฉา กูรู้สึกแย่ที่ไม่มีอะไรเทียบมึงได้เลย แต่มันแย่กว่านั้นมากเมื่อได้เห็นคนอื่นเขาเหมาะสมกับมึงมากกว่ากู คุยกันแต่เรื่องที่กูไม่รู้ ช่วงเวลาที่ไม่มีกูอยู่ด้วย ช่วงเวลาที่มึงเป็นอีกคนที่กูไม่รู้จัก ...พอหันมามองตัวกูแล้ว กูมีอะไรบ้าง กูก็แค่เด็กที่ยังเรียนไม่จบ...เลี้ยงตัวเองยังไม่ได้”
“....”
“กูรู้ว่าไม่ควรคิดอย่างนั้น แต่ก็อดไม่ได้ ยิ่งมีคนที่ดีกว่ากูมาอยู่ตรงหน้าแล้วทำท่าเหมือนจะรู้จักมึงมากกว่า กูก็ยิ่งแย่เข้าไปอีก มันทำให้กูรู้สึกว่ามึงเหมือนคนที่อยู่ไกลออกไป กูยื่นมือไปสุดแขนก็ยังเอื้อมไม่ถึง”
ผมไม่รู้ว่าเราควรทำยังไงต่อไป ตอนนี้ผมไม่แน่ใจอะไรเลย...
“เราถอยกันคนละก้าวดีมั้ย...”
“ไม่ กูไม่เลิก”
โวะ ไอ้ห่าเมล มึงจะตอบเร็วไปไหน
“ไม่ได้หมายความว่าเลิก...”
“แล้วมันยังไง”
“แค่กลับไปเป็นเหมือนก่อนที่เราจะคบกัน เดี๋ยวๆ อย่าเพิ่งพูด หมายถึงว่าค่อยๆ เรียนรู้กันไป กูว่าเราอาจจะข้ามรายละเอียดของอีกฝ่ายมากไปหน่อยจนทำให้ไม่เข้าใจกันอย่างนี้”
“จะยังไงก็ได้ แต่กูไม่เลิก”
“เออๆ กูก็ไม่ได้หมายความว่าจะเลิกไง เก็ทมั้ย ชักสีหน้าใส่เดี๋ยวกูถีบแม่ง”
“เอะอะอะไรเดี๋ยวนี้มึงก็ชอบลงไม้ลงมือ กูจะน่วมอยู่แล้ว เป็นผัวนะไม่ใช่กระสอบทราย”
“ก็เพราะปากแบบนี้ไง พูดว่าผัวๆ อยู่ได้ ถ้าวันไหนกูพลิกขึ้นมาเมื่อไหร่มึงจะรู้สึก”
“หึ ก็แค่เสียว เอาเดะ ตอนนี้เลยได้นะ หายหัวไปนาน จัดสักหน่อยก็ดี”
ไอ้ห่านี่ กูอ่อนให้หน่อยได้ทีเชียวนะมึง ทั้งเรื่องนาตาชา ทั้งเรื่องคู่หมั้น มึงก็ยังไม่เคลียร์ อย่านึกว่าจะได้เสียบกู ! มันง่ายไป!
.
.
.
“พอแล้วไอ้บ้า มึงจะลูบให้หวยขึ้นรึไง กูหมดแรงจะครางแล้ว อื้อออออ ไม่ต้องมากอด ร้อน”
“ข้ออ้างๆ แอร์เย็นขนาดนี้”
“เถียง! เถียงอีก!”
“อย่าเสียงดังสิครับที่รัก ประตูระเบียงเปิดอยู่นะ เดี๋ยวพ่อกับแม่ก็ได้ยินหรอก”
ไอ้เหี้ยเมลลากผมมาไกลถึงบ้านมันขนาดนี้ด้วยเหตุผลแค่เพราะอยากให้ผมคุ้นกับบ้านมัน แล้วคราวที่แล้วใครมันทำงี่เง่าใส่กูจนไม่อยากกลับมาวะ นี่ก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไงตอนเจอคุณแม่เจนเลยนะ ไปคราวก่อนไม่ได้ลา ผมคงกลายเป็นเด็กไร้มารยาทไปแล้วแน่ๆ
“มึงไปอดอยากมาจากไหน พอแล้วเมล”
“ก็เมียไม่อยู่ตั้งหลายอาทิตย์ กูก็อยากจะจัดชดเชยช่วงที่ขาดไป”
“เอามีดมาแทงกูเหอะไป ยังไม่ทันดีกันก็ลากกูขึ้นเตียง สันดานมึงนี่เหลือรับจริงๆ”
“ดูพูดเข้า ยังไม่หายโกรธอีกไง หลายเรื่องเหรอเนี่ยที่โกรธกูน่ะ”
“มึงมันซื่อบื้อไง ไม่เคยรู้หรอกว่ากูโกรธอะไร”
“เออ ครับ กูโง่ครับ แต่คนทั่วไปก็ไม่มีใครเข้าถึงความคิดของมึงนะ ช่วยแปลงออกมาเป็นคำพูดด้วย กูจะได้ง้อถูก”
ทำไมกูต้องพูดต้องบอกอ่ะ มึงจะตรัสรู้เองไม่ได้รึไง
“มึงหึงกูกับนาตาชาเหรอ?”
ทำหน้าซื่อบื้อได้ถนัดจริงๆ แฟนกู
“ไม่ตอบแสดงว่าใช่ กูยอมรับนะว่าเคยมีช่วงหนึ่งตอนที่ยังวัยรุ่น กูก็คิดว่ากูชอบนาตาชานะ เพราะใจดีแล้วก็ดูแลกูดีมากๆ เคยคิดขนาดว่าถ้ามีแฟนจริงๆ กูจะหาให้ได้อย่างนาตาชา แต่มันก็แค่ความคิดของเด็กมัธยม พอเจอสาวสวยๆ กูก็ลืม ตอนนี้กูรักเขาเหมือนพี่สาว เขาอยู่กับครอบครัวกูมานาน เหมือนคนในครอบครัวมากกว่าจะคิดในแบบคนรัก”
“แต่ตอนที่กูถาม มึงทำไมเงียบ ทำเหมือนลำบากใจไม่อยากตอบ พอกูถามว่ายังรักอยู่มั้ย มึงก็แม่งพูดถึงนาตาชา แล้วจะให้กูคิดยังไง”
“ก็ประโยคคำถามของมึงมันไม่มีอะไรมารองรับ กูจะรู้ได้ไงว่าที่ถามน่ะหมายถึงใคร อยู่ๆ ก็มาถามว่านาตาชาเป็นรักแรกของกูเหรอ กูก็งงสิครับ รักแรกกูเป็นความลับระดับโลก ไม่มีใครรู้นอกจากนาตาชากับคุณย่า มึงเล่นมาถามอย่างนั้นกูแม่งสตั้นไปเลยสัด”
“อะ...อะไร อย่าเข้ามาใกล้นะ ตอนนั้นมึงอยากทำตัวให้คิดอย่างนั้นทำไมล่ะ”
“กูหมั่นไส้มึงกับไอ้เหี้ยภู จบไหม! ต่อไปมีอะไรให้คุยกัน ไม่ใช่เข้าใจไปเอง”
“ถามไปแล้วมึงโกหก ก็ไม่ต่างอะไรกับเข้าใจไปเอง”
“ดูพูด กูตบปากแม่ง ตั้งแต่คบกันมากูดูเป็นคนชอบโกหกรึไง”
“มะ...ไม่รู้เว้ย อื้อออออออ”
เหี้ยเมลใส่เข้ามาไม่ยั้งเลย มันดูหงุดหงิดจนผมไม่กล้าท้วงอะไร
แต่ถึงมันจะพูดอย่างนั้นผมก็ยังคลางแคลงใจอยู่ดี และไม่ชอบเลยที่เห็นทั้งสองคนอยู่ด้วยกัน มันเหมือนผมกลายเป็นส่วนเกิน เมลที่ออดอ้อนคนอื่นน่ะ...ผมไม่ชิน
“ถ้ากูรักคนอื่นอยู่นะเท็น...กูไม่คบกับมึงมานานอย่างนี้หรอก ต่อให้เก่งแค่ไหนก็ไม่มีใครทนอยู่กับคนที่ตัวเองไม่รักได้หรอกว่ะ จำไว้ด้วย ว่ากูไม่ได้ฝืนใจ ฉลาดแต่เรื่องอื่น เรื่องอย่างนี้ล่ะโง่จริง -_-”
ผมจับใจความได้ไม่มากนักเพราะอารมณ์แปลกๆ ที่เกิดขึ้นทำให้สมองเริ่มว่างเปล่า แรงกระแทกที่มีเข้ามาไม่หยุดทำให้ต้องวาดแขนไปโอบรอบคอคนตรงหน้าไว้ดึงให้ก้มลงมาจูบได้อย่างถนัด
“เชื่อใจกูนะเท็น กูจะทำให้ดีกว่านี้ รอหน่อยนะ...”
“....”
“นะ...อย่าพูดอีกว่าจะไม่รอ”
“....”
“กูทรมาน”
“อือ”
“ขอบคุณครับ”
“ไม่ต้องยิ้ม ไม่ได้บอกว่าหายโกรธ แค่นอนให้มึงเอาอยู่นี่ก็ถือว่ายอมให้มากแล้วนะ”
“เมียกูพูดตรงเกิน -_-“
“ก็อยู่กันสองคน หรือเดี๋ยวนี้กูต้องเกรงใจมึง? หืออออ”
“นี่ก็พร้อมจะทะเลาะอยู่เรื่อย พอๆ ขึ้นมานั่งตักพี่นี่มา”
“ใครเป็นน้องมึง”
“กูเกิดก่อนนะครับน้องเท็นเท็น เร็วๆ เลย ให้ไว”
“โถะ ไอ้แก่”
“เออนะ พูดอะไรเข้าตัวกูตลอด”
เห็นหน้าเซ็งๆ ของเมลแล้วผมเลยอารมณ์ดีขึ้นมาซะอย่างนั้น หรือจะเพราะเมลกลับมาเป็นเมลที่ผมรัก...อันนี้ก็ไม่แน่ใจ ผมไม่ชอบเมลที่อยู่กับนาตาชาเลย...ไม่ชอบเมลที่อยู่ต่อหน้าครอบครัวเพื่อคุยเรื่องหมั้นกับพริมด้วย ...หรือแม้แต่เมลที่กำลังยิ้มหัวเราะกับใครก็ตามที่ไม่ใช่ผม ผมก็ไม่ชอบทั้งนั้น
ต้องเป็นเมลที่อยู่กับผม ยิ้ม หัวเราะ...มีความสุขกับผมเท่านั้น
คนนั้นแหละคือเมลที่ผมต้องการ...
.
.
.
ก๊อกๆๆๆ
“เข้าไปนะคะคุณชาย อาจารย์ให้มาตามไปทานอาหารเช้า เห็นเมื่อคืนท่านบอกว่าได้ยินเสียงรถขับเข้ามา อุ้ยยยยยยยยยยยยยย!!”
เสียงอุทานที่ดังขึ้นทำให้ผมต้องพยายามลืมตาขึ้นดู
“คุณเท็น...เอ่อ -///- เดี๋ยวดิฉันไปเรียนอาจารย์ว่าทั้งสองคนยังไม่พร้อมลงไปนะคะ ไปล่ะค่าาา”
ผมยังตั้งตัวไม่ทันนาตาชาก็ออกจากห้องไปอย่างรวดเร็ว มองสำรวจตัวเองก็ไม่ได้โป๊มากโป๊มายอะไรนี่หว่า นาตาชาน่าจะดีใจที่ได้เห็นซิคแพ็คของผมนะ ไม่ใช่ของที่จะได้เห็นกันง่ายๆ
“เมล” เท้าเขี่ยไปหนึ่งที
“....”
“เมล ตื่นสิวะ” ทึ้งหัวไปสองทีติด
“....”
“จะตื่นมั้ย ไม่ตื่นกูบีบน้องชายมึงให้ตายคามือเลยเอาสิ”
“จะโหดไปไหน เดี๋ยวก็ไม่มีให้ใช้งานหรอก”
“ทำหน้าอึนอยู่ได้ ไปอาบน้ำล้างหน้าได้แล้ว”
“แล้วมึงอ่ะ”
“สภาพกูนี่วิ่งสี่คูณร้อยได้งั้นสิ พากูไปอาบด้วยสิวะ”
“พูดอ้อนกูหน่อยก็ไม่ได้ มาๆ เดี๋ยวป๋าอุ้มหนูไปนะ”
ผมขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับมันเลยสงบปากสงบคำให้มันทำหน้าที่อุ้มไปตามเรื่องตามราว
“เมื่อกี้นาตาชาเข้ามา”
“อือ”
ผมสังเกตเห็นหน้าเรียบเฉยของเมลแล้วก็ตัดสินใจว่าไม่พูดขึ้นมาดีกว่า
...ต้องทำยังไงผมถึงจะเลิกระแวงได้สักที
ผมน่ะ..ใจแคบเกินไปรึเปล่านะ...
อาบน้ำกันเสร็จ ก็ลงมาชั้นล่าง ที่โต๊ะอาหารมีคุณพ่อกับคุณแม่ของเมลนั่งทานกันอยู่ก่อนแล้ว นาตาชายืนอยู่อีกมุมหนึ่ง ตาบวมแดงเล็กน้อยอย่างที่ผมไม่ทราบสาเหตุเพราะตอนเจอกันก็ยังเห็นปกติ
“น้องเท็น มาๆ ค่ะ มานั่งตรงนี้กับแม่ ทำไมคราวก่อนไปไม่บอกแม่เลยล่ะคะ แล้วก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย เป็นห่วงนะคะ นึกว่าเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นซะอีก” คุณแม่เจนยังคงอ่อนโยนกับผมเหมือนเดิม
“ผมสบายดีครับ แค่ตอนนั้นมีธุระด่วน ต้องขอโทษด้วยนะครับ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่คราวหน้าไม่เอาแล้วนะคะ แม่เป็นห่วง แล้วนี่น้องเมลพากลับมาดึกมากเลย ทีหลังถ้าดึกแล้วก็นอนที่คอนโดนะคะ ขับรถดึกๆ มันอันตราย”
“ครับแม่”
ผมปล่อยให้แม่ลูกเขาสนทนากันไป ก่อนจะหันมาคุยกับคุณพ่ออเล็กที่ยังคงลืมตัวเรียกผมว่าอาจารย์อยู่บ่อยๆ คุณปู่กับคุณย่าไปออกกำลังกายที่สวนสาธารณะกันแต่เช้าแล้วล่ะครับผมเลยไม่มีโอกาสได้สวัสดีท่าน
“แล้วนี่เรื่องหมั้นกับหนูพริม...”
“ผมไม่หมั้นครับ”
การสวนกลับที่รวดเร็วของเมลทำเอาคุณแม่เจนนิ่งไปทันที
“ผมคุยกับพ่อแล้วว่าผมไม่หมั้น ผมไม่ได้ชอบพริม ผมมีแฟนอยู่แล้วครับ”
ผมไม่แน่ใจว่าคุณแม่เจนรับรู้หรือไม่ เพราะจู่ๆ ก็เปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นซะอย่างนั้น แต่แอบเห็นว่าหน้าสวยๆ ของท่านช็อคไปเล็กน้อยที่ลูกชายที่เคยอยู่ในโอวาท ทำตามคำสั่งแม่มาตลอดอย่างเมลจะพูดแบบนั้นออกมา
“ตกลงน้องเท็นจะเข้าไปอาทิตย์หน้าใช่มั้ยคะ แม่จะได้หาเลขาไว้ให้ แล้วจะได้เตรียมทุกอย่างให้พร้อมด้วย”
“ครับ”
“ดีค่ะ งั้นเดี๋ยวแม่ต้องขอตัวก่อนนะคะ ...ตอนนี้ยังพอมีเวลา น้องเมล...ไปคุยกับแม่หน่อยนะคะ”
“ครับแม่”
ในระหว่างที่เมลเดินตามคุณแม่เจนขึ้นไปชั้นบน ผมก็ขอตัวออกมาเดินเล่นที่สวนหน้าบ้าน มีนาตาชาเดินตามมาด้วย ทำท่าเหมือนมีเรื่องจะพูดกับผม แต่ผมไม่ได้ใส่ใจ
“คุณเท็นคะ...”
“....”
“ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ยคะ”
“พูดมาสิครับ ผมฟังอยู่”
“ฝากดูแลคุณชายด้วยนะคะ”
เพราะน้ำเสียงที่อ่อนแรงเหมือนคนที่ใกล้จะหมดอากาศหายใจทำให้ผมต้องหันกลับไปมอง ใบหน้าสวยดูเจ็บปวดทรมานอย่างที่ผมเห็นแล้วก็ไม่รู้จะทำหน้ายังไง...
“คุณ...รักเมลมานานเท่าไหร่แล้วครับ”
รอยยิ้มเศร้าๆ นั่นกำลังทำให้ผมสงสารเธอ
“ตลอดเวลาที่รู้จักคุณชายมาค่ะ...”
ความคิดผมกำลังทำงานอย่างหนัก ผมกำลังจะทำตัวเป็นคนดีในเรื่องโง่ๆ ใช่ไหม อย่าพิมพ์แบบนั้นเชียวนะครับคนเขียน เพราะผมรับไม่ได้!
“เขาก็รักคุณนะ...ผมคิดว่าเขาคงไม่รู้ตัวหรอกว่าเขารักคุณ...เขาแค่คิดไปเองว่าเขารักผม”
อื้อหือออออออ นางเอกได้โล่เลยดอก แต่เดี๋ยวครับ ผมแค่คิดว่ายังเร็วไปกับการวางหมากครั้งนี้
“เป็นคำปลอบใจเหรอคะ”
“ไม่ใช่หรอกครับ...ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เวลาที่ได้เห็นพวกคุณอยู่ด้วยกัน”
“....”
“พยายามอีกหน่อยเถอะครับ... ผมไม่ได้อยากเปิดโอกาสให้คุณหรอกนะ ผมทำเพื่อตัวผมเองด้วย”
“....”
“ผมแค่อยากจะเข้าใจอะไรให้มากกว่านี้...เพราะฉะนั้น อย่าหลีกทางให้ผมเลยครับ ทำตามที่คุณต้องการได้เลย”
“คุณเท็น...”
“เพราะถ้าคุณหลีกทางให้แบบนี้...มันก็จะเหมือนกับว่าผม ได้เขามาเพราะความต้องการของคุณ...เพราะความเสียสละของคุณ ไม่ใช่เพราะตัวผมเอง”
นาตาชามองหน้าผมอย่างต้องการคำอธิบาย แต่ผมก็ไม่ได้ให้คำตอบอะไรกลับไป ความรักน่ะ...ใครที่ถูกรักก็จะมีความสุข มันก็แค่เท่านั้นเองไม่ใช่เหรอครับ...
มาก่อนมาหลัง รักแรกหรือรักที่เท่าไหร่ หรือจะรักมานานแค่ไหนมันไม่สำคัญสำหรับผมหรอก
ที่สำคัญน่ะ...ผมแค่อยากมั่นใจว่าเมลรักผมอย่างที่มันพร่ำพูดจริงๆ
ผมจะได้..เชื่อใจมันได้สักที ต่อให้สุดท้ายแล้วอาจจะเป็นผมเองที่ต้องเจ็บปวด แต่ผมก็อยากที่จะลองเสี่ยง
เพราะลึกๆ แล้ว...ผมก็อยากเชื่อใจเมลเหมือนกัน
“ตอนที่คุณชายบอกกับดิฉันว่ามีแฟน เขาเหมือนเด็กตัวเล็กๆ ที่เคยวิ่งมาถามดิฉันว่า โตมาเขาจะแต่งงานกับเด็กผู้ชายได้ไหม ใบหน้าในตอนนั้นกับตอนที่เขาเล่าเรื่องคุณให้ดิฉันฟังบอกได้เลยว่าเขามีความสุขมาก เขาบอกดิฉันว่าเขาเจอแล้วคนที่เขาอยากจะอยู่ด้วยไปตลอดชีวิต เพราะฉะนั้นดิฉันถึงอยากเจอคุณ”
รอยยิ้มเศร้าๆ ของนาตาชามันสื่อออกมาให้ผมรู้ว่าเธอทุกข์ทรมานกับความรักของเธอมาโดยตลอด
“ไม่ใช่ความบังเอิญใช่ไหมคะ...ที่คุณมีชื่อเดียวกันกับรักแรกของคุณชาย”
“.....”
ชื่อเดียวกัน? รักแรกที่เป็นความลับระดับโลกของเมลที่มีแต่นาตาชากับคุณย่ามันที่รู้น่ะเหรอ?
“คุณชายเคยบอกคุณไหมคะคุณเท็น...ว่ารักแรกของเขาชื่อ...เดอะเท็น”
นาตาชายิ้มอีกครั้ง จากนั้นก็เดินออกไปพร้อมกับความมึนงงในหัวผม รักแรกของไอ้ห่าเมลทำไมชื่อลิเกขนาดนั้นวะ เดอะเท็นนี่ผู้ชายใช่ไหม เอาจริงๆ คือกูก็เคยใช้ชื่อนั้นเมื่อสมัยที่ยังซ่าอยู่นะครับ ถ้ารู้ว่าแม่งซ้ำแล้วโตมาจะคิดว่ามันดูลิเกขนาดนี้ ผมคงไม่ใช้!! แต่ในความทรงจำของผมไม่มีส่วนไหนที่จำได้เลยว่าเจอเมล อยากบอกนาตาชานะว่าไม่บังเอิญหรอก โลกนี้มีคนชื่อเท็นอีกเป็นล้านคนเลยมั้ง -_-
แต่นิยายเรื่องนี้คงจะไม่น้ำเน่าขนาดที่พระเอกแม่งมาคบกับกูเพราะแค่ชื่อเหมือนรักแรกมันใช่ไหม ถ้าไม่อย่างนั้นอาจจะมีคนตาย! ไม่ไอ้ห่าเมลก็คนเขียนล่ะครับ -_-! โมโห!
“คุยอะไรกับนาตาชาเหรอ” มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ -_-
“เรื่อยเปื่อย ว่าแต่มึงคุยอะไรกับแม่”
“เรื่อยเปื่อยเหมือนกัน”
“หึ! กวนตีน”
“หงุดหงิดอะไรอีกวะ ตานี่จิกจังเลย”
“มึงมันเด็กแก่แดด มีความรักตั้งแต่กี่ขวบห้ะ แล้วเสือกรักไอ้เหี้ยชื่อลิเกอีกสัด!”
“อะ...อะไร -///- พูดเรื่องอะไร”
แดงไปทั้งหูทั้งหน้าเลยนะมัน ไม่ชอบจริงๆ เวลาที่มันเขินเพราะคนอื่นที่ไม่ใช่ผมเนี่ย!
“ถามว่าพูดเรื่องอะไรแล้วทำไมต้องหน้าแดง”
“ก็อะไรล่ะ”
“มึงจะอายทำไม แค่เพราะรักแรกเป็นเด็กผู้ชาย ไม่เห็นต้องปิด”
“เหี้ยเท็นพูดมากไปแล้วนะมึง -///-“
“อย่ามาทำเขินต่อหน้ากูไอ้ห่าเมล แล้วไอ้เหี้ยเดอะเท็นนี่มันเป็นใคร เรียนอยู่ที่ไหน ตอนนี้คงมีลูกมีเมียไปแล้วมั้ง มึงนี่ก็ไร้สาระทำเขินอยู่ได้ กูโมโห ไม่ ไม่ต้องเถียง กูรู้ว่าเป็นอดีต แต่ที่มึงเขินอยู่นี่คืออะไรห้ะ”
“โธ่ ที่รัก มันปกติที่ไหนกัน ใครจะมีรักแรกเป็นผู้ชายอย่างกูบ้าง! เพื่อนๆ รู้แม่งล้อกูยันลงโลงแน่”
“กูนี่ไง หัดจำไว้ซะบ้างว่ามึงเป็นคนแรก เดี๋ยวกูปั๊ด เตะกลิ้ง”
เมลถอยห่างไปจากระยะตีนผมทันที ไอ้นี่ดีอย่าง ต่อให้ผมเตะต่อยมันยังไงมันก็ไม่ทำคืน นอกจากทะเลาะกันจริงๆ จังๆ นั่นแหละที่มันจะเผลอตบหน้าผมบ้าง แต่ก็แค่สองครั้งเองมั้ง
“ครับๆ แต่เดอะเท็นไม่ใช่ชื่อลิเกนะมึง เท่จะตาย กูเห็นไลน์ไอดีของมึงก็เป็น The@Ten เลยนะ”
“กูจะเปลี่ยนแล้ว แม่งซ้ำ ซ้ำใครไม่ซ้ำ ไปซ้ำไอ้ห่ารักแรกมึงอีก โมโห! -*-”
“คร้าบๆ ดุยิ่งกว่าไอ้เจคอีกนะคร้าบ โดนมันกัดมาป่ะเนี่ย”
“ตลกแดกไอ้สัด”
“หึหึ มาๆ ป๋ากอดปลอบนะ จะได้อารมณ์ดี”
“ไม่ต้องเลยไอ้บ้า ประเจิดประเจ้อ เดี๋ยวคนในบ้านมึงมาเห็น”
“แค่เสียงครางของมึงเมื่อคืนเขาก็รู้กันทั้งบ้านล่ะมั้ง มาน่า เล่นตัวมากๆ ไม่ดีครับ”
เหี้ยเมลก็ปากจัดไม่แพ้ผมนะครับ แต่มันชอบสร้างภาพเลยไม่ค่อยหลุดมากเท่าไหร่
“กูก็เล่นแต่พองามไปงั้นแหละ ช่วงนี้สวมบทนางเอกอยู่”
“ตัวโกงสิไม่ว่า”
“พูดอะไรก็พูดให้ดังๆ”
ผมได้ยินแล้วล่ะ แต่ขี้เกียจจะอารมณ์เสียใส่มัน ไอ้ห่าเมลคดีติดตัวเยอะ ผมไม่ปล่อยผ่านเรื่องเล็กๆ ไปบ้าง ได้ประสาทแดกตาย
“อารมณ์เสียบ่อยจังเลย ท้องป่ะเนี่ย”
“เพื่อนเล่น เพื่อนเล่น” กูว่าจะไม่ขึ้นแล้วเชียว -*-
“ป่าวครับท่าน อารมณ์เสียนี่อยู่ในช่วงเมนมาสินะครับ อิอิ โอยยยยย อย่าดึงแก้มป๋าสิครับบบ”
“แล้วป๋ามาลอยหน้าลอยตาอยู่นี่ ไม่มีเรียนรึไงวะ”
“ง้อเมียก่อน ค่อยไป”
“เจริญเนอะชีวิตมึงนี่ ไปๆ ไปเอารถมา กูจะได้กลับไปนอนต่อที่บ้านสักที”
“สั่งจั๊งงง ได้ทีล่ะสั่งจังเลย เพราะรักหรอกถึงยอม ^_^”
“พูดดี”
มันส่งยิ้มหวานปิดท้ายแล้วก็รีบวิ่งไปยังโรงจอดรถ ผมหันมองไปรอบตัวอีกครั้ง สูดดมอากาศบริสุทธิ์เข้าไปอีกเฮือกใหญ่ ก็รีบก้าวไปขึ้นรถที่เมลเอามาจอดรอไว้
จะอีกกี่พันนาตาชา หรืออีกกี่ล้านพริม แม้แต่จะท้าให้ไอ้เด็กเดอะเท็นนั่นมาปรากฎตัวอยู่ตรงหน้า ตอนนี้ผมก็ไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ผมเลือกที่จะเสี่ยงแล้ว ก็ต้องเดินไปตามทางที่เลือกให้ถึงที่สุด
แม้ว่าสุดท้ายแล้วความเชื่อใจของผมจะทำให้ตัวเองเจ็บปวด...ผมก็จะยอมรับมัน
..............................To be continue.............................
ด้วยความที่เราเห็นพ้องต้องกันแล้วว่า มันทิ้งช่วงไม่ได้จริงๆ นางคนเขียนเลยรีบปั่นรีพอร์ตรายเดือนแล้วมาก๊อกแก๊กกับเมลเท็นต่อ 
ขอบคุณหลายๆ คนที่เข้าใจเมล ขอบคุณหลายๆ คนที่โกรธแทนเท็น และขอบคุณทุกๆ คนที่รักพวกเรา 
บอกแล้วค่ะว่าไม่มีอะไรหรอก แต่ช่วงนี้จะไม่หวานหน่อยนะคะ ความเชื่อใจของเท็นมันยังเหมือนเด็กหัดเดิน อาจมีล้มบ้าง ก็ต้องค่อยๆ ว่ากันไป ส่วนเมลนั้น ฮีเป็นประเภทซื่อบื้อนะคะ อย่าลืม 5555555 ฮีไม่ค่อยละเอียดอ่อน เป็นผู้ชายทั่วๆ ไปที่หาได้จากในชีวิตจริง ส่วนเท็นนั้นบางช่วงนางจะมีโมเม้นแบบคนปกติบ้าง แต่บางช่วงก็จะไม่เข้าใจแม้แต่คนเขียนเองยังงงว่าเขียนอะไร 
ใครคิดว่าเมลยังรับโทษไม่สาสมขอให้ยกมือขึ้นนนนนนนนนนนนนนนน!!! 
ขอบคุณสำหรับทุกๆ ความคิดเห็นที่ส่งกำลังใจมาให้กันนะคะ แค่ได้รู้ว่าพวกคุณรู้สึกยังไง ก็ดีใจมากแล้ว 
แล้วพบกันใหม่ 
จะอึมครึมต่อไปหรือไม่...ต้องติดตาม!!!
ปล. ชีวิตคู่นี่ปัญหาเยอะจังน้า มันคงไม่ราบรื่นหรอกสำหรับสองคนนี้ 
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 768629 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก