ตอนที่ 38เรื่องดร็อปเรียนผมไม่ได้บอกใครนอกจากไอ้กัส ความวุ่นวายจึงยังคงไม่เกิด ไอ้ฟิวผมคงจะบอกมันหลังจากทำเรื่องเสร็จแล้ว ส่วนเมล...คงต้องรีบบอกเร็วๆ นี้ แต่ยังไม่แน่ใจว่าวันไหน ตอนไหน
เพราะจู่ๆ ก็เกิดความกลัวขึ้นมา...ผมไม่ได้กลัวที่จะบอกกับมัน แต่ผมกลัว...หากเรื่องที่บอกจะทำให้เราทะเลาะกันแล้วต่างฝ่ายต่างก็ต้องเสียใจ
ผมเตรียมเอกสารไว้พร้อมแล้ว คิดว่าสอบไฟนอลเสร็จ ก็คงทำเรื่องดร็อปปีการศึกษาหน้าต่อ ซึ่งเอาจริงๆ ผมก็ไม่รู้ระเบียบการหรอกว่ามหาลัยเปิดให้ดร็อปช่วงไหน
(แกจะเอายังไงต่อกับชีวิตของแก ป๋าว่ามาช่วยงานที่บริษัทเราเถอะ เพราะไม่ว่ายังไงสักวันหนึ่งมันก็ต้องเป็นของแก แกเป็นลูกคนเดียวของเรา ไม่สานต่อแล้วจะให้ใครทำ)
ช่วงนี้ป๋ากรอกหูผมด้วยเรื่องนี้บ่อยๆ มันก็จริงที่ผมเป็นลูกคนเดียวของพวกเขา ก็จริงที่ถ้าผมไม่ทำแล้วทุกอย่างที่ป๋าสร้างมาก็คงไม่มีใครสานต่อ แต่ผมยังไม่พร้อมที่จะทำแบบนั้น ผมไม่ชอบธุรกิจ ไม่ชอบการใส่หน้ากากเข้าหากันของคนในแวดวงนี้ ไม่ชอบ...การที่ต้องเห็นผลประโยชน์ของบริษัทเหนือกว่าความต้องการของตัวเองทั้งหมด ถ้าหากผมเป็นประธานบริษัทอย่างที่ป๋าเป็นแล้ว ผมก็ต่อยหน้าใครอย่างอิสระไม่ได้อีกต่อไปแน่
“ป๋าโทรมาคุยแค่นี้เหรอ? แม่เป็นไงบ้าง”
(เปลี่ยนเรื่องตลอด แม่ก็สบายดี อยู่กับป๋านี่แหละ ว่าแต่เมื่อไหร่แกจะเลิกกับ...ใครนะ แฟนแกน่ะ)
ผมกลอกตาไปมาอย่างเบื่อๆ
“ผมบอกป๋าไปสักล้านครั้งแล้วว่าแฟนผมชื่อเมล เมล เมล จำให้ได้สิครับ แล้วผมก็จะไม่เลิกด้วย ป๋ายอมรับซะทีเถอะว่าผมไม่มีทางเลิกกับผู้ชายคนนี้หรอก”
(แกมันหัวแข็ง ผู้หญิงดีๆ ที่ป๋าหามาให้ก็ไปทำหยาบคายใส่เขา แกเป็นผู้ชายนะเท็น ต้องมีลูกสืบสกุลให้ป๋าสิ เข้าใจไหม // หาเด็กมาเลี้ยงก็ได้นี่คุณ ทำไมต้องไปพูดกับเท็นแบบนั้นคะ ลูกโตแล้วนะ อย่ามาทำตัวเป็นคนใจแคบหน่อยเลย // แล้วธุรกิจของผมใครจะสานต่อ หวังลูกไม่ได้ก็ต้องหวังกับหลาน // ปล่อยให้มันเจ๊งไปสิ ไม่รู้แหละ ห้ามเถียงนะ เอาโทรศัพท์มานี่)
แม่ผมนี่ชนะเลิศจริงๆ -O-; เห็นเอาแต่ใจกับป๋าแบบนั้น กับผม แม่ตามใจมากเลยนะ เพราะงั้นป๋าถึงหมั่นไส้แล้วชอบขัดใจผมตลอดยังไงล่ะ
(เท็นของแม่ อย่าคิดมากนะคะ ไม่ต้องรีบหรอก ไม่ว่าเรื่องอะไรเท็นทำตามใจตัวเองได้เต็มที่เลยค่ะ ใช้ชีวิตของเท็นให้สนุกนะคะ ว่าแต่น้องเมลไม่อยู่เหรอคะลูก)
แม่ผมน่ารักแบบนี้เสมอ ผมถึงรักท่านมาก ผมพร้อมจะทำตามคำขอของแม่ทุกอย่าง แต่แม่ก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผมเลย...แม่บอกว่า ท่านแค่อยากเห็นผมมีเพื่อน มีคนรัก มีความสุขในแบบของผม
“เมลไปอ่านหนังสือที่ห้องเพื่อนครับ ใกล้สอบแล้ว”
(น้องเมลขยันจังเลย แล้วเท็นของแม่ไม่อ่านบ้างเหรอคะ อ่านหนังสือแล้วถ่ายรูปส่งมาให้แม่หน่อยสิคะ แม่อยากเห็น)
“ฮ่าๆๆ ได้สิครับ เดี๋ยวให้ไอ้กัสส่งไปให้นะ”
(โอเค เจ๋งเลย)
“งั้นเดี๋ยวผมออกไปหาอะไรกินก่อนนะครับ แม่ก็พักผ่อนเยอะๆ น้า ห้ามป่วยเด็ดขาดเลย”
(จ้า แม่รักเท็นนะลูก)
“ผมก็รักแม่ รักมากกกกด้วยยย”
ผมจุ๊บโทรศัพท์เบาๆ ก่อนวางสาย เดี๋ยวคงต้องไปหาไอ้กัส สร้างภาพอ่านหนังสือแล้วให้มันส่งไปให้แม่แล้วล่ะ แม่ผมท่านอยากจะเห็นโมเม้นธรรมดาๆ เหมือนเด็กคนอื่นๆ บ้าง เพราะตั้งแต่เล็กจนโต ท่านไม่เคยได้มีฟีลลิ่งแบบแม่คนอื่นๆ เลย ไม่เคยทำอาหารมื้อดึกให้ผมกินระหว่างอ่านหนังสือสอบ ไม่เคยขับรถไปส่งผมไปเรียนพิเศษ ไม่เคยได้ไปงานโรงเรียนเหมือนแม่ของไอ้กัสและไอ้ฟิว ไม่เคย..แม้แต่จะได้สอนผมทำการบ้าน...แต่ท่านก็บอกผมว่า ท่านมีความสุขมาก ที่ได้ถ่ายรูปกับผมในวันที่ผมประสบความสำเร็จในการเรียน
ผมเรียกว่าเป็นความสำเร็จในชีวิตไม่ได้...เพราะผมยังไปไม่ถึงจุดนั้น
ผมกำลังไขว่คว้าหาอะไรอยู่ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน แต่ก็ยังหวังว่าสักวันจะได้รู้และได้เจอ...
ผมลงมาหาอะไรกินใกล้ๆ คอนโด เห็นสิ่งแวดล้อมรอบข้างแล้วก็ได้แต่คิด ไม่มีใครในโลกนี้เลยที่เป็นคนธรรมดา ทุกคนต่างก็มีความพิเศษ แปะที่กำลังลวกเส้นบะหมี่หลังจากรับเมนูบะหมี่หมูแดงพิเศษจากผมไปนั้นก็คงมีความพิเศษไม่ต่างกัน แปะคงมีสิ่งที่ต้องทำ มีความฝันที่กำลังพยายามไปให้ถึง มีครอบครัวให้ต้องดูแล
ย้อนกลับมามองตัวเองแล้ว ผมมีอะไรบ้าง... ใช่ ผมมีสิ มีครอบครัว มีความรับผิดชอบที่ต้องทำ มีอีกหลายสิ่งหลายอย่างที่ผมสามารถจะทำมันได้ มีคนรักที่ผมต้องคอยประคับประคองความสัมพันธ์ของเราให้เป็นไปด้วยดี มีเพื่อนที่สนุกสนานเฮฮาไปด้วยกัน
แต่ความฝัน ความชอบ หรือสิ่งที่อยากจะเป็น...ผม..ไม่มี
อาจจะไม่ใช่เรื่องสำคัญสำหรับหลายๆ คน แต่สำหรับผมมันสำคัญ ผมกำลังพยายามหาเหตุผลว่าตัวเองเกิดมาเพื่อทำอะไร ผมไม่ใช่คนที่ชอบคิดว่าตัวเองอยู่เพื่อใคร ถ้าคำตอบนั้นผมมีอยู่แล้ว ผมอยู่เพื่อป๋ากับแม่ อยู่ให้พวกท่านได้เห็นการเติบโตของผม และเมื่อเร็วๆ นี้...ก็คงมีเมลอีกคน...ที่ยังคงเป็นเหตุผลอีกข้อของผมอยู่
“แปะ ผมช่วยเก็บถ้วยเอาไหม ผมว่างอ่ะ ไม่มีไรทำ”
แม้ร้านจะเป็นเพียงรถเข็นคันไม่เล็กไม่ใหญ่ มีโต๊ะแดงกางไว้สี่ห้าโต๊ะ แต่ร้านนี้ก็ขายดีและเป็นที่รู้จัก ซึ่งบางทีแปะเขาทำคนเดียวหลายหน้าที่ ทันบ้างไม่ทันบ้าง จึงสมควรจะมีผู้ช่วย แต่หลายครั้งที่ผมลงมาซื้อบะหมี่หมูแดงของแก ก็ยังคงเห็นแปะทำอยู่คนเดียว
“อาเท็งเท็ง ลื้อไม่ต้องช่วยก็ล่าย เดี๋ยวแปะเก็บเอง”
“โอ้ย ไม่เป็นไร ผมไม่มีไรทำ เดี๋ยวช่วยล้างให้ด้วย แต่แปะต้องใส่เกี๊ยวให้ผมเยอะๆ นะ แล้วก็หมูแดงด้วย เอาแบบโคตรพิเศษอ่ะ”
“ล่ายๆ เดี๋ยวแปะทำให้อาเมลอีกถุงแล้วกัง”
“แต้งกิ้วววววว”
เพราะความดีของผมเลยนะที่ทำให้เมลได้กินบะหมี่ฟรี หึหึ
ผมอยู่ช่วยแปะเก็บถ้วย เช็ดโต๊ะ ล้างถ้วย รับออร์เดอร์ ช่วยเสิร์ฟ ปิดท้ายด้วยการปิดร้านและช่วยเข็นไปส่งที่บ้านแกเสร็จสรรพ แปะจะควักเงินจ่ายให้เพราะแกบอกว่าค่าก๋วยเตี๋ยวสองถุงมันน้อยไป แต่ผมก็ไม่ได้รับมา
มันเป็นความสุขเล็กๆ นะ ที่ได้ทำอะไรที่แตกต่างกันบ้างในแต่ละวัน ไม่นานมานี้ผมก็เพิ่งไปยืมมอไซค์ไอ้เต๋อมารับจ้างขับวินละแวกนี้ ก็ดีครับ ได้ใส่เสื้อสีส้มสกรีนข้างหลังเป็นเขตที่ตัวเองอยู่แล้วแม่งโคตรเท่ แต่ผมรับเฉพาะลูกค้าผู้หญิงนะ เลือกด้วย เพราะคนสวยๆ ชอบลวนลามผม ต้องเลือกผู้สูงวัยหรือป้ามหาภัยวัยย่างสี่สิบปี
ก็ดีครับ แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะมีแต่เรื่องดีๆ ทั้งหมดหรอกนะ ทุกอาชีพแหละที่ต้องผจญกับการแก่งแย่ง แต่ผมก็ไม่มายด์หรอก ถือว่าเป็นเรื่องธรรมดาของสังคมปัจจุบัน
แค่กูเอาดูคาติกมารับลูกค้าแค่นี้ ก็โดนหมั่นไส้ -O-;
ผมไม่ใช่ว่ามีตังค์แล้วคิดจะเบียดเบียนใครหรือเห็นว่ามันเป็นเรื่องสนุกนะ ผมมีเหตุผลของผม ซึ่งพวกเขาไม่จำเป็นต้องรู้หรอก หมั่นไส้ต่อไปเถอะ ใครสน?
กลัวมาห้องพร้อมกับบะหมี่หมูแดงพิเศษโคตรๆ สองถุง เมลคงกลับมาแล้วเพราะเห็นรองเท้ามันวางบนชั้น แต่ไฟห้องนั่งเล่นไม่ได้เปิดไว้ มันคงอยู่ชั้นบน
ผมเดินมาที่ครัว เทบะหมี่ลงในถ้วยตัวเองก่อนจะยกมากินที่หน้าทีวี
“ไปซื้อบะหมี่มาเหรอ” เมลกำลังเดินลงบันไดมาถามขึ้น
“อือ ของมึงอยู่ในครัว”
เมลพยักหน้าแล้วก็เดินไปที่ครัว ส่วนผมก็หันกลับมาสนใจรายการสารคดีตรงหน้าต่อ
มันก็โอเคนะ สารคดีสัตว์โลกน่ารู้นี่ แต่จะมีสักกี่คนที่ตามติดชีวิตคนแบบเรียลลิตี้บ้างวะ? เอาแบบที่ไม่ใช่ดารา นักร้อง หรือบุคคลสำคัญของโลกอ่ะ คงไม่มีใช่ป่ะวะ?
“เท็น เดี๋ยวมึงติวเซอกิจให้กูหน่อยสิ”
“มึงไปอ่านกับพวกไอ้มายด์มาแล้วไม่ใช่ไง”
“ไม่รู้เรื่องเท่าไหร่”
“แล้วหายหัวไปเป็นวันทำเพื่อ? ถ้าสุดท้ายจะให้กูติว”
“ไม่ได้เหรอวะ?”
“แดกบะหมี่ไปเงียบๆ เถอะมึง”
เมลแม่งชอบทำให้หงุดหงิด ออกไปติวหนังสือกับเพื่อนตั้งแต่ผมยังไม่ตื่น หายไปเป็นวันแล้วกลับมาบอกไม่รู้เรื่อง จะให้ผมติวให้ นี่คือไร? กูควรปล่อยให้สัตว์โลกเป็นไปตามกรรมมั้ยวะ
“เท็น”
“กูดูทีวีอยู่ไม่เห็นไง”
“หงุดหงิดอะไรนักหนา”
เมลทำตัวน่าหงุดหงิดและไม่ได้ดั่งใจผมมาสักพักแล้ว เคยบอกแล้วว่ามันไม่ใช่ไม่ดีที่มันทุ่มเทให้กับการเรียน เป็นสิ่งที่ดีทีเดียวล่ะ แต่มันก็ต้องมีความพอดีบ้างป่ะวะ?
ตั้งใจเรียนก็ดีนะเว้ย แต่ทำไมผมรู้สึกเหมือนตัวเองถูกละเลย =_=;
นี่ถ้ามันมีงานทำ ไม่บ้างานไปเลยเหรอวะ?
“ช่วงนี้เห็นเข้ามอบ่อยๆ แต่ไม่แวะมาหากูที่ตึกภาคบ้าง”
ที่ผมเข้ามอบ่อยๆ ก็เพราะไปสอบถามเรื่องจะดร็อปเรียนนี่แหละ =_=;;;;
“กูก็มีธุระของกูน่า”
“ธุระอะไร ไม่เห็นบอก”
“ต้องบอก?”
“ทำไมพูดแบบนี้”
เมลขมวดคิ้วมองมา ผมถอนหายใจเพื่อคลายความหงุดหงิดก่อนจะปิดทีวีแล้วเดินขึ้นห้องมา
มันยากที่จะอธิบายความรู้สึกผมในตอนนี้ เรารักกัน...ไม่ใช่ไม่รู้ แต่อะไรหลายๆ อย่างในตอนนี้ทำให้ผมหงุดหงิดใจ
แฟนที่ดีเกินไป ไม่ใช่ว่ามันน่าเบื่อ แต่บางทีผมก็อยากบอกว่า มึงเกเรบ้างก็ได้ ชีวิตแม่งไม่ต้องเป๊ะอะไรขนาดนั้นหรอก
แต่ก็น้ำท่วมปาก...จะไปขัดคนทำดี...ผมก็ทำไม่ลง เลยได้แต่ปลงแล้วก็แอบหงุดหงิดใจ
“เท็นเท็น มึงโกรธอะไรกูวะ คุยกันให้รู้เรื่องก่อนได้มั้ย”
“ไม่ได้โกรธ”
“ไม่ได้โกรธก็หันมาพูดกันดีๆ”
“กูหาเสื้อผ้าอยู่ไม่เห็นไง จะอาบน้ำนอน”
“อืม...งั้นกูไปอ่านหนังสือข้างล่างนะ”
“เออ อยากทำไรก็ทำไปเถอะ ไม่ต้องบอกกูหรอก”
ผมไม่ได้โกรธอะไรหรอกนะ แต่เคืองว่ะ แล้วแม่งเดินหอบหนังสือลงไปอ่านข้างล่างแบบไม่หันมาสนทนากับผมอีกนี่คือไร?
ทำแบบนี้ผมหงุดหงิดจริงๆ -_-;
อาบน้ำแล้วค่อยหัวเย็นลงหน่อย เดินออกจากห้องแอบมองมันอยู่ที่ระเบียงก็เห็นกำลังตั้งหน้าตั้งตาทำโจทย์เซอกิจของมันไป
เฮ้อ คิดๆ ไปแล้วผมก็แม่งเลวแล้วแถมยังงี่เง่าที่อยากให้มันสนใจผมมากกว่าหนังสือ
“ขยับไปดิ” ผมใช้เท้าเขี่ยเท้าเมลที่เงยหน้าขึ้นมองผมพร้อมรอยยิ้มที่มุมปาก
“จะนอนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“กูนอนไม่หลับ”
“ให้กล่อมมั้ย? ^^”
“ไม่ต้อง -_-” ผมนั่งลงเบียดมันเล็กน้อย เอาหมอนอิงโซฟามากอดไว้แล้วก็นั่งมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของมัน “ไม่เข้าใจตรงไหน”
“จะติวให้เหรอ?”
“ก็มึงขอให้ติวไม่ใช่ไง”
“ไม่ต้องก็ได้ เท็นง่วงก็ไปนอนเถอะ”
“ก็บอกแล้วไงว่านอนไม่หลับ -*- พูดไม่รู้เรื่องไง”
“โอเคๆ อย่าเพิ่งหงุดหงิดเลยน่า”
ทำไมผมเหมือนตัวร้ายเข้าไปทุกที -_-;
เมลมันไม่ใช่เรียนไม่เก่งนะ แต่ก็มีบางวิชาที่มันไม่ได้เอาซะเลย หนึ่งในนั้นก็วิชาเอกของภาคมันนั่นแหละ ผมไม่ได้เทพอะไรหรอกนะ แค่ว่าเชี่ยวชาญด้านการคำนวณก็เท่านั้น ส่วนเมลถ้าเป็นเรื่องพวกนี้มันจะมึนๆ อึนๆ หน่อย แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะทำไม่ได้ ก็เหมือนกับผมที่เมื่อก่อนวาดรูปไม่สวย ตอนนี้ก็ยัง...โอเค มันอาจจะไม่สวยสำหรับสายตาของคนอื่น แต่สำหรับผม ผมเรียกมันว่า 'การพัฒนาที่ก้าวกระโดด' สวยงามกว่ารูปตอนที่วาดเมื่อห้าขวบเยอะ (' ')Y
“อย่างแรกที่มึงต้องทำเวลาเห็นโจทย์ภาษาอังกฤษยาวๆ แบบนี้มึงต้องตั้งสติ แล้วก็มองว่าแม่งต้องการให้หาอะไร ขั้นต่อไปก็คิดว่าแม่งให้อะไรมาบ้าง เพียงพอที่จะเอาไปใช้กับสูตรไหน หรือถ้าไม่ มันเกี่ยวอะไรกับบทที่อาจารย์สอน”
นักศึกษาไทยมีปัญหาเรื่องการเรียนกับ Text ครับ คนที่อยู่ต่างประเทศมานมนานอย่างผมไม่เข้าใจฟีลลิ่งนี้เท่าไหร่ แต่กับเมลคงเป็นอะไรที่ยากยิ่งกว่าโยนก้อนหินข้ามภูเขาสูง
ถ้าเป็นภาษารัซเซียหรือภาษาไทยมันคงไม่มานั่งหน้าเครียดอย่างนี้หรอกครับ =_=;
“แต่อันดับแรก มึงต้องเข้าใจว่ากูกำลังพูดอะไร มานั่งมองหน้ากูแล้วทำหน้าอึนมึงจะเข้าใจมั้ยห้ะ”
“ก็เวลามองมึงพูดแล้วเพลินดี”
“แล้วอย่างนี้จะรู้เรื่องมั้ย!”
“เพราะอย่างนี้ไงกูถึงต้องไปติวกับพวกไอ้มายด์ -*- อย่าเสียงดังสิ เท็นเป็นแบบนี้กูไม่สบายใจเลยนะ”
“....”
ผมเกลียดตัวเองเวลาทำให้เมลต้องทำหน้าแบบนี้จริงๆ ไม่รู้จะทำยังไงเลยดึงมันมากอดไว้
จะทำให้รักไปถึงไหนกันนะ...ถ้ามึงทำเลวกับกู กูคงไม่ต้องมานั่งกังวลว่าเมื่อไหร่กูจะทำให้มึงเสียใจบ้าง
ผมไม่รู้เลยว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผมต้องระวังพฤติกรรมของตัวเอง ผมอาจจะดูไม่แคร์ ไม่ใส่ใจ ทำตามความต้องการของตัวเองต่อไปแบบไม่มีวันจบสิ้น แต่สุดท้ายแล้ว คนที่ผมต้องหันกลับมามองก็ยังคงเป็นเมลอยู่ดี
ผมกลุ้มใจกับตัวเองนะ...พูดจริงๆ
“เมล ถ้าสักวัน...ความต้องการของกูมันสำคัญกว่ามึง...มึงจะยังเข้าใจกูมั้ยวะ”
เป็นคำถามที่เห็นแก่ตัวมาก ผมแน่ใจ แต่ก็อยากถาม เพื่ออยากจะรู้ว่า...ถึงวันนั้นแล้ว ผมจะยังคงมีมันอยู่ไหม
เมลมองหน้าผม ไม่ได้พูดอะไรอยู่พักใหญ่ แต่สุดท้ายก็คลี่ยิ้มออกมา
“เข้าใจ...แต่กูก็อาจจะน้อยใจ เสียใจบ้าง ...เพราะยังไง กูก็อยากที่จะสำคัญที่สุดสำหรับมึง”
“....”
“แต่มึงไม่ต้องกังวลอะไรหรอกนะ...มันก็แค่ความโลภของกู ให้มาเท่าไหร่ ก็เต็มใจรับไว้ทั้งนั้น มึงที่เป็นมึงน่ะดีที่สุดแล้ว...”
“อืม”
“แค่ไม่นอกใจกันก็พอ กูขอแค่นี้”
“อื้อ น่ารักว่ะมึงเนี่ย”
“^^ แต่ทำอะไรก็คิดถึงใจกูด้วยนะ”
“อ่ะ...อือ =_=;;;”
ปิดท้ายรอยยิ้มแบบนี้ทำเอาผมชักเครียดกับเรื่องที่จะบอกมัน จะให้ผมบอก เฮ้ยเมล กูดร็อปเรียนปีหนึ่งนะ ขอเวลาไปใช้ชีวิตอยู่พะเยาไม่กลับกรุงเทพสักปี มันจะยังคงยิ้มอย่างนี้อยู่มั้ยวะ?
=O=; เดาใจไม่ถูกเลย
.............................................To be continue.............................................
กลุ้มใจกับท่านเท็น =_= เขาก็มีความต้องการของเขา ความคิดของเขา และความชอบของเขานั่นแหละ ด้วยเพราะชีวิตเขาทำอะไรก็สำเร็จไปซะเกือบทุกอย่าง มันจึงยากมากที่จะทำให้เขาหยุดอยู่กับสิ่งใดสิ่งหนึ่งได้นานๆ
แฟนเพจ เอาข่าวสารไปไว้ในนี้หมดแล้ว ทุกเรื่องนิยายของเราลงที่เล้าเป็ดแห่งเดียวเท่านั้นนะคะ
เพราะเรารักบอร์ดแห่งนี้ ถึงได้มาเจอนักอ่านน่ารักๆ อย่างพวกคุณ
หัวข้อ: So what : ตกลงเอาไง :: ตอนที่พิเศษ 1 : 20-11-2015 (Page.47) (อ่าน 767883 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก