หัวข้อ: Re: นายโย่งววุ่นวายกับหนุ่มหม้ายลูกติดอัพแล้วค่ะ P.10 (ENDING) 24/1/57

[mumii009]

ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ

สรุปข้อสำคัญดังนี้

1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด

2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง  ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์  และสถาบันต่าง ๆ  รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก  ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด

3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ

4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม

5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง  ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว

ส่วนคนอ่านทุกท่าน เวลาอ่านนิยาย เรื่องที่คนเขียนเขียน

ก็ไม่ต้องไปอินมากนะครับ ให้เก็บเอาสิ่งดีๆ ประสบการณ์ ข้อคิดดีๆไปนะครับ

6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน


เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง

ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ  โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชม

กรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0
 ..............................


สวัสดีค่ะทุกท่าน
นิยายภาคต่ออันอิรุงตุงนังเรื่งนี้ขอนำเสนอ
เรื่องรักวุ่นๆของหนุ่มละอ่อนอิมพอร์ตและหมอชีผู้แสนซุกซน

ต่อจาก ผู้จัดการหัวใจ
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=38446.0


เจ้าเด็กโย่งนั่นจะมาวนเวียนอะไรใกล้ๆ
"น้องแต้วอย่าไปยุ่งนะลูกคนบ้าที่ไหนไม่รู้"
"คนบ้าอะไรจะหล่อ จะรวย จะฉลาด จะเก่ง อย่างผม"
"หลงตัวเอง"
"ไม่อยากหลงผมบ้างเหรอ"
"ปัญญาอ่อน"
"เหรอ... แล้วคุณปัญญาแข็งเหรอ"
"โอ๊ย....กวนประสาท"

 

เปิดไว้ก่อนน้า.... ^^

[Lily teddy]

เรื่องใหม่มาแล้ว  รอติดตามจ๊ะ คงไม่ทำน้ำตาท่วมจอ เป็นโรคซึมเศร้า เหมือนตอนของพีน๊า
แล้วจะมีพีด้วยไหมคะ ยอมรับว่ายังไม่กล้ากลับไปอ่านอีกเลย    

[maemix]

มารอเรื่องไหมด้วยคน เรื่องที่แล้วกินต้มมาม่าอิ่มเลย

[PapermintReal]

  มารอ!!!

[jilantern]

รอฮ้าบบบบบบบ >\\\\<

[Gokusan]

อั๊ยย่ะ ฟ่งกะหมอชีมาแว้วววว

พ่อหนุ่มจะเอาชนะใจพ่อหมอของน้องแต้วยังไงหนอ...^^V

[TopFee]

รอตามอ่าน...ด้วยคน!! ฮ่าๆๆ

[=นีรนาคา=]

มาแล้วๆ มารอฟ่งกับหมอชี
 

[♠DekDoy♠]

ฟ่งมาแว๊วว

[mumii009]

บทที่ 1 พ่อม้าย......

หมอชียืนรอลูกสาววัยห้าขวบอยู่หน้าบ้าน
"น้องแต้ววววว.....เสร็จรึยังลูก"
"ยางงงงงงงง" เสียงน้อยตะโกนกลับมา
"ทำอะไรอยู่ลูก......"
"น้องแต้วลืมติดกิ๊บ......" นั่นปะไร ลูกสาวตัวน้อยวิ่งดุกดิกมาหาชูกิ๊บสีเขียวให้ดู
"มาๆ....พ่อติดให้"
".........." น้องแต้วยืนอยู่นิ่งให้พ่อติดกิ๊บให้....
"สวยแล้ว... ไปโรงเรียนได้แล้ว"

ตั้งแต่แม่น้องแต้วจากไป(?) หมอชีก็ทำหน้าทั้งพ่อและแม่แทนอย่างสุดความสามารถ
ทั้งเรื่องทำอาหาร
(เมนูง่ายๆ เช่น ผัดแครอทกับหมูหรือไก่ ต้มซุปแครอท แล้วยังจะสารพัดที่มีสีส้มๆของแครอทอีกมากมาย)
เรื่องงานบ้านต้องยกมือถอยกรูดไปยืนมองเฉยๆ เพราะทำอะไรได้ไม่มาก เนื่องจากตอนนก่อนหน้าจะแต่งงานก็อยู่กับครอบครัว มีคุณแม่ทำให้ตลอด
แต่งงานมาแม่น้องแต้วก็จัดการเสียเสร็จสรรพ

จนตอนนี้หมอชีก็ได้แต่จ้างแม่บ้านมาทำให้ อาทิตย์ละสองวัน

"น้องแต้วตั้งใจเรียนนะลูก... พ่อไปทำงานก่อนนะครับ"
"พ่อต้องตั้งใจทำงานนะ... อย่าอู้ อย่าดื้อ อย่าซนนะคะ" น้องแต้วยืนเท้าเอวบอกคุณพ่อ
"ขอรับท่านลูก....." หมอชียิ้มหน้าบาน... ลูกสาวเขาน่ารักที่ซู๊ดดดด
ใครจะว่าหลงลูกก็ช่าง... ยอมรับเฟร้ย... ฮ่าๆ
เพราะน้องแต้วคือทุกอย่างในชีวิต... เป็นขุมพลังเดียวที่ทำให้เขาเดินต่อไปได้ ในวันที่เศร้าที่สุด
น้องแต้วคือของขวัญที่สำคัญที่สุดในชีวิต

กิจวัตรประจำวันของหมอชีนอกจากเลี้ยงลูกแล้วก็คงเป็นงาน
วันๆเอาแต่ทำงานๆ เงยหน้ามองนาฬิกาเห็นได้เวลาก็พุ่งตัวไปรับลูกสาวมานั่งเล่นที่แล็ปแล้วตัวเองก็ทำงานหกโมงกลับบ้าน
แต่วันก่อนที่ไปเจอเจ้าเด็กโย่งนั่นที่มาร์เก็ตทุกย่างก็เหมือนจะเปลี่ยนไปทีละนิด
อันที่จริงเปลี่ยนไปเยอะเลยหล่ะจากวันนั้น


วันนั้นเป็นวันโลกาวินาศของหมอชี
งานงอกกกกกกกกก
เพราะเครื่องกดยาที่โรงงานเกิดพังและเขาเองก็ต้องอยู่คุยกับช่างที่มากากโรงงานใหญ่
แล้วยังต้องคอยช่วยจนกว่าจะเลร็จ
"หมอไปรับลูกเถอะเดี๋ยวทางนี้ผมดูเอง...." คุณน่านฟ้าหัวหน้าช่างหันมาบอกผม
"เอ่อ....ผม...โทรไปบอกคุณครูน้องแต้วแล้วครับว่าจะไปรับช้าหน่อย" ปากบอกว่าหน่อยแต่สายตาเหลือบไปมองนาฬิกานี่มันจะห้าโมงแล้ว
"ไปเถอะหมอ....เดี๋ยวลูกสาวหมอร้องไห้แย่" คุณน่านดันไหล่หมอชีเบาๆ
"ขอบคุณมากครับ" ผมก้มหัวขอบคุณ คุณน่านหัวเราะแล้วโบกมือว่าไม่ใช่หน้าที่ของผมด้วยซ้ำ

ผมขับรถมาถึงโรงเรียนน้องแต้วเกือบหกโมงแล้ว
"น้องแต้วครับ" น้องแต้วเดินมาหาในมือถือหนังสือนิทานภาพเล่มใหญ่อยู่กับอก
"คุณพ่อ....." น้องแต้ววิ่งเขามาหาผม
"วันนี้คุณพ่อมอมแมมจังเลยค่ะ"
"พ่อซ่อมเครื่องมาน่ะลูก....วันนี้พ่อเป็นซุปเปอร์แด๊ดแปลงร่างเป็นช่างซ่อมมือหนึ่ง" น้องแต้วเอียงคอหัวเราะ
"เก่งจังนะครับ เป็นได้หลายอย่างเชียว" เสียงผู้ชายตัวสูงที่หมอชีจำได้ว่าเป็นเดียวกับที่เจอที่มาร์เก็ต
"...น้องแต้วกลับบ้านเถอะลูก"
"บายนะน้องแต้ว... " ยิ่งเห็นลูกสาวโบกมือกลับหมอชียิ่งอารมณ์เสีย
... เจ้าเด็กโย่งนั่นจะมาวนเวียนอะไรใกล้ๆ
"น้องแต้วอย่าไปยุ่งนะลูกคนบ้าที่ไหนไม่รู้"
"คนบ้าอะไรจะหล่อ จะรวย จะฉลาด จะเก่ง อย่างผม"
"หลงตัวเอง"
"ไม่อยากหลงผมบ้างเหรอ"
"ปัญญาอ่อน"
"เหรอ... แล้วคุณปัญญาแข็งเหรอ"
"โอ๊ย....กวนประสาท" หมอชีจิ๊ปากอย่างขัดใจ

"พ่อขา... พี่ฟ่งไม่ได้บ้าค่ะ... พี่ฟ่งเอาหนังสือนิทานมาให้น้องแต้วอ่านเล่น"
"หลอกเด็ก... น้องแต้วอย่าไปยุ่งนะลูก... ไม่ได้เลยนะ" คนเป็นพ่อทำท่าซีเรียสสอนลูกสาวที่จ้องเขาตาใส แล้วยังมีท่าทางการส่ายหน้าประกอบ
"นี่... เยอะไปแล้ว ผมทำงานอยู่ร้านกาแฟตรงนั้น เป็นเด็กเสิรฟ์" ฟ่งชี้มือไปร้านกาแฟร้านคาแพงตรงข้ามโรงเรียน
"อ่อ... แล้วมายุ่งกับลูกสาวผมทำไม น้องแต้วคุณครูละลูก"
"คุณครูไปเข้าห้องน้ำค่ะ... นั่นไง ครูจ้ามาแล้ว"
"ขอโทษทีค่ะ พอดีจ้าท้องเสีย ขอบคุณมากเลยค่ะคุณฟ่ง" ครูจ้ายกมือไหว้เสียสวย
"ไม่เป็นไรครับ" ฟ่งยิ้มรับ
"ขอบคุณมากนะครับ ขอโทษด้วยที่ทำให้ลำบาก"
"โอ๊ย... ไม่เป็นไรค่ะคุณพ่อ"
"น้องแต้วสวัสดีครูจ้าลูก" น้องแต้วยกมือไหว้พร้อมถอนสายบัวสวยงาม
"สวัสดีค่ะครูจ้า"
ไม่วายหันไปหาคนตัวสูงที่ยืนอยู่ด้วย
"สวัสดีค่ะ พี่ฟ่ง"
"สวัสดีค่ะ เอาไว้อ่านนิทานกันใหม่นะ" คนตัวสูงก้มมาลูบหัวน้องแต้วเบาๆ รอยยิ้มกวนๆกลายเป็นยิ้มอ่อนโยน แถมก่อนมันเดินกลับไปมันยังเหล่เขาเสียอีก
"... ไอ้โย่ง" หมอชีพึมพำ



........................................

ฝากเนื้อฝากตัวด้วยเน้อ....
สำหรับคนรอ อยากบอกว่ารักนะ(เกี่ยว?ฮ่าๆ)
 
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่ะ

[=นีรนาคา=]

เข้าทางลูกสินะ ฟ่ง อิอิ

[Lily teddy]

แหม หมอชีนี่ก็ฟ่งยังไม่ทันทำอะไรร้ายแรงเลย ไม่ถูกชะตาซะแล้ว
แต่อย่างน้อยฟ่งก็เริ่มได้ใจน้องแต้วละ อย่างงี้หมอชีจะไปไหนรอด
รอติดตามนะคะ   

[อเลนคุง]

น่าสนุกค่ะ น่าติดตาม แต่ว่า คำว่าหม้าย เขียนผิดอ้ะป่าว

[mumii009]

น่าสนุกค่ะ น่าติดตาม แต่ว่า คำว่าหม้าย เขียนผิดอ้ะป่าว

รู้สึกว่าจะได้ทั้งสองแบบ....

พ่อหม้าย(เพราะเมียทิ้ง)
พ่อม่าย(เพราะเมียตาย)


เครดิตจากพันทิปค่ะ

ปล.อันที่เค้าผิดเค้าแก้แล้วนะตัว....

ขอบคุณค่ะ

[mumii009]

บทที่ 2 ไอ้เด็กโย่ง

ฟ่งเปิดประตูเข้ามาในร้าน
"ไปไหนมา โทรศัพท์ก็ไม่เอาไป" พี่สาวคนละแม่ของฟ่งบ่นงึมงำ แต่ก็บรรจงตักเค้กเข้าปากต่อ
"ก็ไปโรงเรียนแม่พี่อ่ะแหละ... เอากาแฟไปส่งลูกค้า"
"อ่อ... แล้วหายไปตั้งนาน เดี๋ยวฉันจะฮุบกิจการ" พี่สาวฟ่งชื่ออิงกานต์ สะบัดค้อนใส่
"พี่อิง โรงเรียนแม่พี่นี่คนรวยๆเรียนทั้งนั้นเลยเนอะ"
"เออ... บุคลากรเยี่ยมเว้ย โรงเรียนผู้ดี" คนพูดยกแก้วกาแฟกระดก
"แกก็หัวดีมาขอที่้ข้างหน้าเปิดร้านกาแฟหรูๆ ฉันจะมาเก็บค่าที่แกเป็นเค้กกับกาแฟทุกวันเลย"
"เอาเลย ถ้าพี่จะกินมันทุกวันแล้วไม่อ้วนอยู่บนคานน่ะนะ"
"อีฟ่ง... เดี๋ยวโดนตบ หยาบคายจริงๆ"
พ่อของฟ่งแต่งงานกับแม่ของอิงกานต์มาเกือบสิบแปีแล้ว และครอบครัวใหม่นี่ก็ไม่ได้สร้างความวุ่นวายใจให้มากนัก พ่อกับแม่เลี้ยงเขา
อยู่บ้านที่จีน และบินมาไทยสามเดือนครั้ง
อิงกานต์อยู่ดูแลโรงเรียนให้แม่
ส่วนเขาที่เพิ่งเรียนจบแล้วบินตามพร้อมมาไทย เลยขอที่เล็กๆ(?)ทำร้านกาแฟกึ่งห้องสมุดที่หน้าโรงเรียน
ตอนนี้พร้อมเข้าไปทำงานที่โรงงานยาอะไรนั่น เขาพยายามบอกพร้อมว่าคนคนนั้นของพร้อมไม่ได้ดีอย่างที่พร้อมคิด
เขาทำพร้อมเสียใจร้องไห้
เขายินดีที่จะยืนอยู่ข้างๆ ก็เขารักพร้อมนี่นา รักมาสามปี รักข้างเดียวที่พร้อมก็รู้ว่าเขารัก แต่ก็วางเขาไว้ในฐานะเพื่อนมาตลอด
บางทีก็เสียใจ แต่มันก็ทำใจไม่ได้ถ้าจะให้ตัดขาดกันไปเลย เขารักพร้อมมากกว่าที่คนอื่นเห็นมากนัก
"ฟ่ง... ฉันว่าแกเป็นคนจีนที่สูงโอเว่อร์มากนะ"
"อื้ม... ก็ไม่เท่าไหร่นะ"
"แกสูงเท่าเหยาหมิงเลยมั๊ย"
"บ้านเหรอพี่อิง แค่ร้อยเก้าสิบ"
"แกมันกินเสาไฟฟ้าเป็นอาหารชัดๆ"
"..." ฟ่งมองหน้าพี่สาว
"ก็พี่อิงเตี้ยเอง"
"อีฟ่ง!!!!"
ฟ่งหัวเราะ อิงกานต์เป็นครูสอนภาษาจีน พูดจีนกับเขาตั้งแต่เริ่มต้นเพราะแม่เลี้ยงเขาสอนให้พูดจีนตั้งแต่เด็ก สองคนแม่ลูกเลยไม่พูดไทยกับเขา
แต่พอกลับมาครั้งนี้เขาเริ่มพูดไทยด้วยได้ เพราะพร้อมสอนเขา ในอีกนัยหนึ่งเพราะเขาอยากอยู่ใกล้ๆเลยเกาะติดให้สอนก็เท่านั้นเอง
แล้วตอนที่เดินไปส่งกาแฟกับเค้กให้ลูกค้าที่ด้านในโรงเรียนครูจ้าก็เดินหนีบๆมากระซิบ
"... คุณฟ่งคะ... ฝากน้องแต้วสักครู่นะคะ คือจ้าปวดท้องมากเลย" ครูจ้ากุมท้องเหงื่อซึมอย่างน่าสงสาร
"อื้ม ครับ" ฟ่งเดินไปหยิบหนังสือนิทานภาพเล่มโตมาถือไว้แล้วเดินไปหาเด็กผู้หญิงที่ติดกิ๊บสีเขียว
"สวัสดีครับ" ฟ่งนั่งลงข้างๆ เด็กหญฺงถอยไปนิดแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีว่ากลัวหรืออะไร
"..." ฟ่งจำได้ เด็กผู็หญิงที่อยู่กับพ่อที่มองโลกในแง่ร้ายที่มาร์เก็ตวันนั้น
"กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว... " อ่านไทยไม่ออกหรอก แต่พอจะจำเนื้อเรื่องได้ ก็นี่มันเรื่องเจ้าหญิงนทรา
แถมมันก็เป็นรูปภาพประกอบ ดูๆเอาก็เล่าได้แหละ
"ที่เมืองหนึ่ง มีราชาและราชินีใจดีที่มีลูกสาว..." เล่าๆไปเด็กหญิงเริ่มกระเถิบเข้ามาใกล้ๆ
เล่าไปสักครู่เด็กหญิงค่อยๆเอื้อมมือมาเป็นคนเปิดหน้าให้ รอยยิ้มสดใสของเด็กน้อยที่หน้าตาละม้ายพ่อส่งมาให้เขา
"แล้วทั้งสองก็ครองคู่กันอย่างมีความสุข" เด็กน้อยปรบมือแปะๆ
"เก่งจังเลยค่ะ พี่คนแปลกหน้า"
"เอ่อ... น้องครับพี่ชื่อฟ่ง"
"พี่ฟ่ง..." ฟ่งสบตาใสๆนั้น
"คุณพ่อไม่มารับเหรอครับ..."
"คุณพ่องานงอกค่ะ"น้องแต้วบอกตามที่พ่อบอกในโทรศัพท์
"งานงอก?" ฟ่งหัวเราะกับคำซื่อๆของเด็กหญิง
"งานใหญ่ด้วยค่ะ... พ่อเลยต้องอยู่ช่วยงานก่อน"
"เหรอ... พ่อน้องแต้วทำอะไรครับ"
"เป็นนักวิทยาศาสตร์ในห้องทดสอง เป็นคุณหมอ วันนี้เป็นช่างค่ะ" สารพัดประโยชน์ดีแท้ๆ
"บางทีก็เป็นคนขับรถ บางทีก็เป็นพ่อครัวหัวแครอท..."น้องแต้วทำตัวดุ๊กดิ๊ก
"พ่อครัวหัวแครอท"
"พ่อชอบทำข้าวที่มีแครอทสีส้มๆ แต่น้องแต้วชอบสีเหลือง"น้องแต้วกระโดดไปรอบๆ
"ฟักทอง?"
"ช่ายเลย แต่พ่อชอบทำท่า อึ๊ยๆ" ท่าทางขนลุกสั่นๆของเด็กน้อยทำให้ฟ่งพาลจินตนาการไปถึงคนเป็นพ่อ
"แล้วแครอทละ?"
"แครอทๆ แครอทสีส้ม โอ้โหสีส้ม กินหม่ำๆ สาวน้อยน่ารักหม่ำแครอท" ฟ่งมองเด็กหญฺงแต้วเต้นประกิบเพลงแครอท
"พ่อสอน... " ฟ่งหัวเราะก๊ากเมื่อน้องแต้วหันมาเฉลย
มันน่ารักวุ้ย ลูกน่ารักขนาดนี้ พ่อนี่ต้องกระเทาะเปลือกแข็งๆออกก่อน
ข้างในคงน่ารักสุดๆ ยืนยิ้มไปเช็ดแก้วไป ลูกค้าสาวๆหันมองแล้วใจละลาย

"ไอ้โย่ง... " ทั้งที่ถูกเรียกอย่างนั้นแท้ๆ
แต่กลับไม่โกรธสักนิด
แต่ดันถูกใจสายตาเอาเรื่องที่ทำใส่เขากับท่าทางน่ารักของผู้ชายคนนั้นที่แสดงต่อลูกสาว

...............................................


น้องแต้วน่ารัก
นึกภาพหมอชีเต้นเพลงแครอท...

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์ค่ะ

[bun]

เข้าทางลูกคงอีกไม่นานคงไก้ใจพ่อไปครอง

[Lily teddy]

ฟ่งออกจะดูอ่อนโยน ดูแลน้องแต้วดีจัง
หมอชีก็มัวแต่โมโหเรื่องคราวที่แล้ว
อย่างงี้ฟ่งต้องรีบทำตัวดีให้หมอชีไว้ใจนะ
รอติดตามนะคะ อย่าดราม่ามากนะ 

[PapermintReal]

หมอซีน่าร้ากกกกกก

[full69]

 

[cavalli]

 

[Biwty...]

 

[np3]

ชอบพี่อิงเรียกว่า อีฟ่ง ฮ่าๆ ไม่รู้สิ รู้สึกว่าน่ารักดี ><
เข้ามารอด้วยอีกคนจ้า เพิ่งเข้ามาอ่าน
ตอนอ่านบทนำแอบตกใจชื่อลูกหมอชี ฮ่าๆ เหมือนใครมาเรียกชื่อตัวเอง อิอิ
ติดตามค่า

[teatimes]

น้องแต้วน่ารัก~

มีลูกสาวน่ารักขนาดนี้สมแล้วที่คุณพ่อชีจะรักจะหลงขนาดนี้~

เนื้อเรื่องน่ารักจัง เลยค่ะ  รออ่านตินต่อไปนะคะ

[Satang_P]

 

[=นีรนาคา=]

น้องน่ารักมากกกก
อยากเห็อหมอชีน่ารักๆบ้าง สงสัยต้องรอฟ่งกระเทาะเปลือกให้ก่อนล่ะมั้ง ถึงจะได้เห็น

[thaitanoi]

ท่าจะน่ารักมากเลย รออ่านตอนต่อไปครับ

[guguy]

น่ารักกกก

[sang som]

น้องแต้วน่ารักอ่ะ

[mumii009]

บทที่ 3

ฟ่งเดินเข้ามาที่ออฟฟิศของพร้อมอย่างอารมณ์ดี วันนี้เจ้าตัวจองตัวพร้อมไปขับรถเล่น
แต่เพราะพร้อมติดประชุมช่วงเช้าเลยต้องมานั่งรอที่ออฟฟิศก่อน
"รอแปบนะ... เอ่อ ชั่วโมงนึงอ่ะ ฟ่งรอก่อนนะ" เจ้าตัวเดินออกจากห้องประชุมปรี่เข้ามาเขาที่นั่งอยู่ส่วนรับแขก
"โอเคๆ ไม่เป็นไร" ฟ่งยิ้มแล้วจับแก้มของพร้อมเบาๆ
"... อื้มๆ" พร้อมเดินตัวปลิวเข้าห้องประชุมไปต่อ
ฟ่งนั่งจิบกาแฟที่เจ้าหน้าที่เอามาให้แล้วอ่านข่าวหุ้นในเน็ตไปพลางๆ
"คุณหมอชีคะ หมอชี..." ร่างสมส่วนวิ่งตามเจ้าของเสื้อกราวน์สีขาวที่พุ่งตัวออกมาจากห้องคุณแมน
"ครับผม" เบรกตัวโก่งละมั้งน่ะ เพราะเจ้าตัวแถไปสองสามก้าว
"คุณพีให้ตามเข้าไปพบคุณเอริคจาก ไฮเอทฟาร์มาค่ะ"
"ผมเหรอ เดี๋ยวๆ ด่วนมั๊ย" หมอชีเกาหัวสองสามที ผมที่ชี้อยู่แล้วยิ่งยุ่งหนักเข้าไปอีก
"ผมต้องไปที่แล็ปก่อนผล เซฟสี่สามไม่ผ่านแล้วคุณแมนก็เร่งด้วย"
"เอิ่ม... งั้นคุณหมอไปแล็ป เดี๋ยวหนูไปบอกคุณพีให้ค่ะ" สาวสวยหน้าเจื่อนไปเพราะถ้าบอกคุณพีว่าไม่พบหมอชีเธอคงโดนบ่นอีกยาว
"งั้น... เอางี้นะ คุณบอกที่แล็ปให้พักเซฟสี่สามไปก่อน เดี๋ยวผมขึ้นไป แล้วก็ถ้ายังไงก็ช่วยบอกผมด้วยนะ"
"ค่ะ" หมอชีเดินเร็วเข้าห้องประชุมเล็กไป

"เสร็จแล้วๆ" พร้อมเดินสะบัดแขนออกมาจากห้องประชุม
"อื้ม... ไปไหนดีลูกแมวน้อย"
"ไปกินข้าวเถอะ บ่ายแล้ว" จริงอย่างพร้อมว่าบ่ายแล้ว ฟ่งหันกลับไปมองที่ห้องประชุมเล็กก่อนคิดอะไรบางอย่าง

"คุณหมอคะ... ขนมเค้กค่ะ" สาวประชาสัมพันธ์ยื่นกล่งเค้กมาให้
"หืม? ของผมเหรอ"
"ค่ะ คุณพร้อมเอามาฝากไว้ให้ค่ะ"
"ขอบคุณครับ" หมอชีเดินถือกล่องเค้กมางง พอถึงโต๊ะแล้วเปิดดู
เค้กช็อกฯสีน้ำตาลเข้มกับเค้กสตอเบอรี่น่าตาน่าหม่ำสี่ชิ้นเรียงตัวสวย
"เค้กช็อคฯของหมอชี เค้กสตอเบอรี่ของน้องแต้วนะครับ"หมอชีมองอย่างสงสัย

ตอนเย็นไปรับน้องแต้ว ลูกสาวเขาก็นั่งอยู่กับไอ้เด็กโย่งนั่น
"น้องแต้วกลับบ้านกันเถอะลูก"
"ขอฟังเรื่องนี้จบก่อนไม่ได้เหรอค่ะ" น้องแต้วส่งสายตาปิ๊งละลายใจพ่อมาให้
"เอ่อ... " พ่ออึกอัก ใจอ่อนไปแล้วนั่นแหละแต่พอสบตาไอ้ที่นั่งข้างๆแล้วมันแบบ หึ้ยยยยย
"อีกนิดเดียวเองค่ะพ่อขาาาาาา" จำนนต่อน้องแต้ว
"ก็ได้... " เท่านั้นเองงเด็กหญิงเดินไปจูงมือพ่อมานั่งข้างๆฟังนิทานหลอกเด็กของไอ้โย่ง
"เจ้าชายก็ขี่ม้ากระโดดข้างกองต้นโป๊ยเซียน..." เด็กหญฺงแต้วชี้มือที่รูปภาพของฟ่ง
"อุ๊บ... " ฟ่งหุบปากกลั้นขำ
"นี่ไงๆ... ต้นหนามๆ ที่บ้านก็มีใช่มั๊ยพ่อขา"
"ใช่ค่ะ" เด็กหญิงแต้วเป็นเด็กฉลาดเขาคอนเฟิร์ม หมอชียืดอกลูบหัวลูกสาว
"เก่งมากลูก"
"อ่อ... แล้วเจ้ามังกรก็..."
"เจ้ามังกรเดินไปจุดไฟแช็คปาใส่เจ้าชายใช่มั๊ยคะ" ภาพมังกรพ่นไฟออกจากปากมันค่อนข้างคล้อยตาม(?)
"ใช่ลูก ดังนั้นเราต้อง... " หมอชียกนิ้วชีข้างขวามาแตะที่หัวทำท่าทางคิดเหมือนเด็กๆ
"ปิดหัวเตาแก๊สทุกครั้งหลังทำกับข้าว" น้องแต้วปรบมือแปะๆ
"เก่งที่ซู้ดดดดดด มาๆหอมแก้มกัน" พ่อลูกหอมซ้ายหอมขวากัยเรียบร้อย เหมือนคนเป็นพ่อจะเพิ่งรู้สึกตัวถึงสายตาของบุคคลที่สาม
"เอ่อ... พรุ่งนี้ค่อยมาฟังใหม่นะน้องแต้ว พ่อต้องกลับไปทำงานต่อ" หมอชีหยิบกระเป๋าสีเหลืองรูบเป็ดมาถือเอาไว้
"ค่ะ... พี่ฟ่งขา สวัสดีค่ะ"
"ครับ พรุ่งนี้เจอกัน" ฟ่งยิ้มแล้วโบกมือให้
สองคนพ่อลูกเดินจูงมือกันไป แว่วเสียงคนเป็นพ่อบอกลูกว่า
"วันนี้พ่อมีเค้กสตอเบอรี่สีชัมพูว์ ให้หนูด้วยลูกเดี๋ยวต้องไปขอบคุณค่ะคุณพร้อมนะคะ คุณพร้องฝากเอามาให้"
"แล้วของพ่อละคะ"
"เค้กช็อคโกแล็ตค่ะ อร่อยมาก พ่อชิมไปแล้ว" พ่อทำท่าน่ารัก ทำเอาคนมองตามอดนึกถึงตอนที่เขาตักเค้กเข้าปากไม่ได้ ท่าทางจะมีความสุข
แล้วไหนจะท่า "ดังนั้นเราต้อง..." ที่ทำท่าเอียงคอได้น่ารักน่าขย้ำของเขาอีก ฟ่งมองตามรถเก๋งของสองพ่อลูกไปจนลับตา

อารมณดีสุดๆ แหม่ มีความสุขจริงๆวันนี้
ต้องกลับไปถามตัวเองว่ามีความสุขเพราะไปขับรถเล่นกับพร้อมหรือถูกใจท่าทางของหมอชีคนนั้น

...........................................

"ดังนั้นเราต้อง..." แตะนิ้วชีที่ขมับขวา เอียงสี่สิบห้าองศา (ทำตามหมอชี)
ฮ่าๆ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์นะคะ

[=นีรนาคา=]

อร๊ายยยย หมอชีน่ารักเกินไปแล้วน้าาาาา