แทรก 4/2
อารมณ์พีคุกกรุ่นแต่เช้า
ยาฉีดที่ส่งไปโรงหพยาบาลประจำจังหวัดแห่งหนึ่งทางใต้ตีกลับเพราะยามีปัญหา
เช้าต้องมาเถียงกับพ่อเรื่องนี้ แน่นอนโดนต่อว่าอย่างหนัก เพราะมันเป็นความผิดพลาดของฝ่ายQC
และมันแย่กว่าเดิมตรงที่เขาตกบันไดทางลงแล็ป
ขาซ้ายเขาแพลงเจ้าหน้าที่ห้องพยาบาลที่พันข้อเท้าเขานั่งมองหน้านิ่งเพราะขนาดตอนนี้นั่งอยู่ในห้องพยาบาลเขายังต้องคุยงานกับฝ่ายผลิต
"ถ้าเร่งทำภายในสามวันจะทันมั๊ย เอายาที่จะส่งนอกเลื่อนออกไป แล้วอัดยาตัวที่เสียแทน ไม่งั้นโดนปรับประมูลกระจาย"
"ถ้างั้นก็ต้องให้ทำโอสักสามวัน"
"โอก็โอไม่เครียด เครื่องจักรก็ดูให้ดี อย่าให้พลาดอีก" พีโยนกระดาษรายงานปึกใหญ่ลงกับโต๊ะ
"ถ้าไม่ทันบอกจะเกณฑ์คนบนแล็ปไปช่วย"
"ขอบคุณครับ" หัวหน้าฝ่ายผลิตเดินออกทิ้งเขาไว้ในห้อง
พีมองขาที่พันเอาไว้ด้วยผ้าอย่างเซ็งๆ
"จะกลับบ้านเลยมั๊ยเดี๋ยวพร้อมไปส่ง"
"อื้ม..." พีพยักหน้า พร้อมเดินประคองเขาไปนั่งที่รถ
"สงสัยต้องทุบบันไดแล้วทำใหม่... คุณพีตกบันไดเฉยเลย"
"ไม่ทันระวังรีบเอง" พียิ้มรับ เพราะเขารีบ และไม่ระวัง แต่อย่างน้อยเขาก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก
"ก็ถ้าเป็นไรเยอะมานั่งอยู่นี่เหรอ พีนี่พักนี้เหม่อๆนะ มีอะไรรึเปล่า"
พีสะดุ้งหันมองพร้อมนิดหน่อยก่อนจะทำเป็นเฉยไปเหมืนไม่ได้ยิน
"........" พร้อมเหล่มองนิดหน่อยก่อนจะพูดบางที่ทำให้พีรู้สึกเหมือนโดนสต๊าฟเอาไว้
"เมื่อวานพร้อมเห็นพีจูบกับคุณทัดที่ลานจอดรถร้าน....." พีหันขวับมามองพร้อม
"มันไม่ใช่อย่างนั้น"
"ก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่นา ตกใจทำไมเนี่ย"
"มันแค่....." พีไม่รู้จะพูดอะไร พร้อมหัวเราะ ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำร้ายใจออกมาแบบไม่รู้ตัว
"พร้อมว่าพีเริ่มต้นใหม่ก็ดีนะ ลืมๆเรื่องของเราไป คุณทัดก็ดูไม่แย่นะ เขาดูชอบพีออก"
พีจ้องหน้าพร้อม คำว่าลืมมันเหมือนมีดแหลมทที่แทงเข้าไปในหัวใจ
"พีอาจจะไม่ใช่คนดี แต่พีก็ยังรักพร้อมอยู่" พีพูดก่อนที่ภายในรถจะเงียบกริบเหมือนไม่มีคนนั่งอยู่
ทัดเดินเข้ามาในออฟฟิศตรงดิ่งไปที่หน้าเคาน์เตอร์
"ผมมาพบคุณพีครับ" สาวเจ้าหน้าที่ยิ้มเขินๆ
"คุณพีออกไปแล้วค่ะ"
"ออกไปไหนครับ"
"ออกไปกับคุณพร้อมค่ะ วันนี้ไม่เข้าแล้ว"
"ไม่เข้าแล้ว..." ทัดกำลังคิดตาม พีออกไปกับพร้อม หรือถ่านไฟเก่าจะคุกันนะ
"คุณพีตกบันไดค่ะ น่าขาแพลงเลยขอกลับไปพักที่บ้าน"
"เอ่อ... เหรอครับ ผมขอที่อยู่บ้านคุณพีได้มั๊ย"
"เอ่อ..." เธอดูลังเลนิดหน่อยทัดเลยพูดต่อ
"ผมไม่ได้ไปนานมาแล้วครับ ต้องไปไหว้คุณแม่ของพีบ้าง ปกติผมโผล่ไปแค่ที่คอนโดฯ"
"อ่อ งั้นสักครู่นะคะ" สักครู่กระดาษที่จดที่อยู่ของพีก็มาอยู่ในมือ
โผล่ไปเเซอร์ไพรส์เล่นๆดูท่าจะน่าสนุก
ว่าแต่ขาแพลงแล้วจะเดินถนัดรึไงนะ อย่างนี้ต้องอาสาดูแลกับคุณแม่ซะแล้ว
พีลงจากรถเดินกระแผลกเข้าบ้านไม่ได้หันมามองพร้อมที่เดินตามมาประคอง
"อย่ารีบเดินสิเดี๋ยวก็เจ็ฐกว่าเดิม"
"เป็นห่วงด้วยรึไง ที่พูดเมื่อกี้เจ็บจนจุกเลยนะ" พร้อมถอนใจ
"โอเคๆ ต่อไปไม่พูด" พีหันกลับมามองทาง กว่าจะเดินถึงโซฟาห้องรับแขกก็เจ็บเอาเรื่องเหมือนกัน ไม่หักแต่บอกได้ว่าก็เจ็บไม่ใช่เล่น
พอทิ้งตัวลงนั่งแม่บ้านเดินเข้ามาบอกว่าคุณเอิร์นไม่อยู่ เพราะไปธุระกับพื่อน
"อยู่กินข้าวเย็นด้วยกันได้มั๊ย" พีถามพร้อม คำตอบบที่ได้ก็ทำเอาหงอยลงอีกสามเท่า
"วันนี้มีไปกินข้าวกับลูกค้าคุณเฉินนัดไปนานแล้ว"
"งั้นก็ไม่เป็นไร" พีโบกมือแล้วหันมองคนที่เพิ่งเดินเข้ามา
"พิมกลับมาแล้วเหรอ" สาวสวยชุดนักศึกษาหันมายิ้ม
"ค่ะ..."
"ฝึกงานเหนื่อยม๊ย"
"ก็นิดหน่อยค่ะ พี่พีเป็นอะไรคะ"
"ขาแพลง... แล้วพุ่มละ"
"วันนี้ไปเรียนพิเศษ... พี่พร้อมมาส่งพี่พีแล้วจะอยู่ทานข้าวเย็นมั๊ยคะ"
"ไม่ครับ พี่ขอตัวเลยแล้วกัน พี่มีนัด" พิมยกมือไหว้นที่กำลังจะไป สายตาพี่ชายที่มองตามทำเอาพิมก็ไม่รู้จะช่วยยังไง
"...." พีได้มองตามไป...พร้อมไม่หันกลับมาสักนิดเดินไปขึ้นรถและขับออกไป
"
พี่พี..." พีเอนตัวลงนอนที่โซฟา
"พักสักหน่อยเดี๋ยวก็ดีขึ้น"
แขกมาขอพบโทรศัพท์จากป้อมยามทำให้แม่บ้านเดินมาถาม
"มีคนชื่อคุณทัศนะมาขอพบคุณพร้อมค่ะ"
"เหรอ งั้นเข้ามาเลย" พิมหันมองพี่ชายที่หลับอยู่ ใบหน้าขาวซีดดูผ่อนคลายเมื่อเขาหลับ
"............"เสียงโทรศัพท์ดังทำให้พิมต้องลุกไปรับให้ห่างจากพี่ชาย
"คุณพีอยู่ในห้องรับแขกด้านนี้ค่ะ" แม่บ้านเชิญแขกให้เดินเข้ามาด้านใน
"........" คนที่ทัดตั้งใจมาหา นอนหลับอยู่บนโซฟา ใบหน้าขาวดูคล้ายเด็กมหาลัย
มองเลยไปเห็นข้อเท้าที่พันผ้าเอาไว้
"เจ็บแย่... ซุ่มซ่ามจริง" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่ทัดก็นั่งลงข้างๆแล้วเกลี่ยผมคนหลับเบาๆ
"เวลาหลับนี่ก็น่ารักดีนะ..." ทัดกดริมฝีปากลงบนหน้าผากเบาๆ
"ฝันเห็นผมมั๊ยน่ะ... หืม... พี" น้ำสียงอ่อนโยนมาจนตัวเองยังสงสัย
"...อื้อ" พีขัยตัวพลิกแต่โซฟามันก็ไม่กล้างอย่างเตียงพีเลยกลิ้งตกลงมา ทัดเอื้อมไปคว้าเอาไว้
เจ้าตัวยังเมาขี้ตา มือหนึ่งยันอกเขาเอาไว้
อีกมือขยี้ตา
"น้องพุ่มเหรอ..." พีงึมงำ
"ไม่ใช่...ผมเอง" ทัดเห็นคนเพิ่งตื่นทำท่าจะแหกปาก เขาเลยเลือกจะปิดปากด้วยปาก
"พี่พีคะ... " พีกระเด้งตัวออกจากอ้อมแขนทัดไม่ได้เพราะเจ็บขา อีกอย่างมือที่จับเอวเขาก็บังคับให้ต้องอยู่ท่านั้น
"...ไม่ใช่นะน้องพิม" พีอยากตาย อยากตายตั้งแต่ได้เจอมันี่แหละ!!!!!!!!!
****************************
งานงอกกันเลยทีเดียว
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
