29
(( นิรันดร์ (ไม่มีวันสิ้นสุด) )) หลังจากที่เคลียร์ทุกสิ่งทุกอย่างจนเสร็จเรียบร้อย ก็รีบลงมาข้างล่างทันที โผล่ออกมาจากลิฟต์ก็เห็นหลังบางไวๆเดินออกไปด้านนอกแล้ว ใส่เกียร์วิ่งสี่คูณร้อยตามออกไปหาทันที แต่ลิฟต์กับประตูทางออกมันไกลกันเกินไป จะทันมั้ยนะ ซินจะกลับยังไง ไปกับใครนะ
“ซิน ซิน! รอก่อน!” ได้ยินฉันมั้ย ถ้าได้ยิน...ได้โปรดหยุดรอฉันที
วิ่งออกมาด้านนอกก็เห็นร่างบางโบกแท็กซี่แล้วเรียบร้อย เตรียมตัวจะขึ้นไป
“ซิน!! เดี๋ยว! อย่าเพิ่งไป! ซิน…” ผมมั่นใจว่าเขาได้ยิน แต่เขาเลือกที่จะไม่ฟัง โธ่เว้ย! ขึ้นรถไปแล้ว
ขับรถตามไปดักหน้ายังทัน! คิดได้แบบนั้นจึงรีบวิ่งกลับไปที่รถทันที โชคดีที่วันนี้จอดรถไว้ด้านนอก ทันทีที่สตาร์ทรถได้ก็เหยียบเต็มที่เลยครับ ไม่รออะไรทั้งสิ้น ขอให้ทันทีเถอะ...
หลังจากปาดซ้ายปาดขวาให้ผู้คนบนท้องถนนด่าพ่อผมเล่นๆก็เจอแท็กซี่สีเขียวเหลืองอยู่ห่างไปไม่ไกล รีบขับตามไปจี้ตูดเขาไว้ และอาศัยช่วงที่รถน้อยขับปาดหน้าเขาและจอดรถลงทันที สาธุ...ขอให้อย่าเจอแท็กซี่ขาโหดเลยด้วยเถิ้ดดด เดี๋ยวนี้ข่าวยิงกันตายเพราะเรื่องขับรถปาดหน้ากันบ่อยซะด้วย
เสียงแตรดังลั่นถนนเมื่ออยู่ๆรถแท็กซี่ก็เหยียบเบรคอย่างกระทันหัน รถที่ตามหลังอยู่จึงต้องจอดตามไปด้วย ทีนี้มหกรรมการบีบแตรก็เกิดขึ้น ผมรีบก้าวลงจากรถทันที คนขับแท็กซี่เองก็เหมือนกัน
“เห้ย! ขับรถแบบนี้ก็สวยสิวะ อยากมีปัญหารึไงไอ้น้อง”
“ผมไม่ได้อยากมีปัญหากับพี่หรอกครับ แต่ขอคุยกับผู้โดยสารพี่หน่อย” พูดจบก็ไม่รอช้า ตรงเข้าไปเปิดประตูรถแท็กซี่ทันที ซินที่มองมาอย่างงงๆก่อนจะเบิกตากว้างตกใจทันทีที่เห็นผม
“ลงมาซิน”
“ทำบ้าอะไรเนี่ย!”
“ลงมาก่อนนะ ไปกับฉัน”
“ไม่...” ใบหน้าหวานเรียบตึงขึ้นมาอีกครั้ง ก่อนจะหันหนีไปทางอื่น งานใหญ่จริงๆแหละคราวนี้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ต้องเอาเขาลงมาจากรถก่อนล่ะครับ
“ซิน...” ก่อนที่ผมจะได้ทันพูดอะไร เจ้าของแท็กซี่ก็เข้ามาคว้าแขนผมออกห่างจากผู้โดยสารของเขาซะก่อน
“เห้ย ทำบ้าอะไรอยู่ได้วะเนี่ย เห็นบ้างมั้ยว่ารถมันติด! ถอยรถออกไปได้แล้ว เสียเวลาทำมาหากิน!! หรือว่าอยากจะมีเรื่อง”
“เอายังไงซิน ถ้านายไม่ลงมาฉันก็จะจอดรถอยู่อย่างนี้ ให้คนอื่นเขาเดือดร้อนอยู่แบบนี้แหละ”
“ทำบ้าอะไรวะนัท!! ทำแบบนี้ทำไม”
“เรามีเรื่องต้องคุยกัน”
“แต่เราไม่มี!! ไปซะ!”
“งั้นก็จอดรถอยู่แบบนี้”
เสียงบีบแตรก็ยังคงดังอยู่เรื่อยๆ พร้อมกับเสียงสรรเสริญมาเป็นระยะๆ คนขับแท็กซี่ก็เริ่มหัวเสียมากแล้วด้วย อีกไม่นานจะมีการทะเลาะวิวาทเกิดขึ้นแล้วครับ ซินสบถออกมาอย่างขัดใจ ก่อนจะยอมลงมาจากรถอย่างเสียไม่ได้ หยิบเงินยื่นให้คนขับแท็กซี่และเดินผ่านผมไปเพื่อขึ้นรถผมด้านหน้า ผมจึงรีบวิ่งตามเขาไป
“จะไปง้อกันที่ไหนก็ไปเลยไป! แม่ง...เสียเวลาทำมาหากิน ว่าแต่หน้าคุ้นๆนะ” เสียงพี่แท็กซี่ดังงึมงำๆตามหลังมาแต่ผมไม่ได้สนใจ รีบกลับขึ้นรถตัวเองและขับออกจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว
“ใช่เรื่องป่ะ!ทำแบบนี้ ดีเขาไม่ลงมาต่อยหน้าเอา”
“ให้เจ็บตัวแลกกับนายยอมมาขึ้นรถฉัน ฉันก็ยอม”
ซินเลือกที่จะเงียบและหันหน้าหนีไปทางอื่น เขาไม่ได้นั่งอยู่ข้างผมหรอกนะครับ นั่งไขว่ห้างหน้านิ่งอยู่เบาะด้านหลัง
“ซิน คุยกันดีๆก่อนได้มั้ย ....ฉันขอโทษ”
“.......” กะอยู่แล้วแหละครับว่าเขาต้องเลือกที่จะเงียบ เพราะสิ่งที่ผมทำลงไปมันผิดมากจริงๆ อย่าเพิ่งพูดตอนนี้ดีกว่า รอให้จอดรถได้พูดกันตรงๆต่อหน้าน่าจะดีกว่านี้ เพราะฉะนั้นผมถึงได้ตัดสินใจขับรถไปอย่างเงียบๆ มีที่ที่จะไปอยู่ในหัวแล้วครับ และเขาเองก็น่าจะจำเส้นทางนี้ได้ดี
สวนสาธารณะที่เรามาด้วยกันประจำ ตอนนี้ซินกำลังเดินทิ้งห่างนำผมไปไกลแล้ว ผมที่เดินตามหลังไปเงียบๆกำลังคิดทบทวนกับสิ่งที่จะต้องพูดกับเขาในวันนี้ เขาจะยอมอภัยให้ผมมั้ย...
แต่ซินบอกนักข่าวไปว่าเราคบกัน เพราะฉะนั้นเราก็ต้องกลับไปคบกันได้อยู่แล้ว
หรือว่าที่ซินพูดไปเพื่อจะหักหน้าโอลีฟ และให้ทุกอย่างมันจบอย่างที่ควรจะจบ แล้วค่อยมาประกาศที่หลังว่าเราเลิกกันแล้ว
ขาเรียวหยุดชะงักลงเมื่อเดินมาถึงเก้าอี้ที่เรามักจะชอบนั่งด้วยกัน เป็นเพราะมันอยู่ใต้เงาไม้พอดี และที่ตรงนี้ไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่นัก แถมลมยังพัดผ่านตลอดเวลา
“ซิน...” ผมเรียกชื่อเขาออกไป เจ้าของชื่อเขาจึงหันกลับมามองหน้าผมนิดๆก่อนจะนั่งลง
“มีอะไรก็ว่ามา เราไม่ได้มีเวลามากนัก อยากกลับไปพักผ่อน” น้ำเสียงเหินห่างถูกหยิบยกขึ้นมาใช้อีกครั้ง
“โกรธเหรอ” เป็นคำถามโง่ๆใช่มั้ยครับ แต่นั่นก็เพราะว่าไม่รู้จะเริ่มต้นจากตรงไหนดี
“........”
“ฉันรู้ว่าฉันผิด ทำอะไรลงไปโดยที่ไม่ยอมปรึกษา ไม่สนใจความรู้สึกนาย ....ฉันขอโทษ”
“........”
“อย่าเงียบแบบนี้ได้มั้ยซิน จะด่าจะว่าฉันยังไงก็ได้ แค่อย่าเงียบแบบนี้สิ ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่ที่ทำลงไปทั้งหมดนี่ก็เพื่ออนาคตของนายนะ ฉันไม่อยากให้นายเดือดร้อนเพราะฉัน ไม่อยากให้ชื่อเสียงของนายต้องมาป่นปี้เพราะฉัน ตลอดเวลาฉันทำให้นายต้องเจอเรื่องแย่ๆมาโดยตลอด ถ้าไม่มีฉัน...นายก็คงจะดีกว่านี้”
“ใครเป็นคนบอก”
“อะไรนะ”
“ใครเป็นคนบอกแบบนั้น” ดวงตาคมตวัดมามองกันอย่างไม่พอใจ ก่อนจะลุกขึ้นยืน “ใครเป็นคนบอกว่าถ้านายถอยไปแล้วทุกอย่างจะดีขึ้น ผู้ใหญ่เหรอ? คนรอบข้างเหรอ? แล้วคนพวกนั้นใช่ฉันมั้ย ได้ยินทุกสิ่งทุกอย่างมาจากปากฉันหรือไงถึงได้ตัดสินใจเอาเอง!”
“ซิน”
“เป็นคนพูดเองไม่ใช่เหรอว่าถ้ามีอะไรจะต้องคุยกันก่อน เป็นคนบอกเองกับปากไม่ใช่เหรอว่าอย่าตัดสินใจแทนกัน! เป็นคนพูดไม่ใช่หรือไงว่าให้เชื่อใจ!! แล้วทำไมทำแบบนี้!!! ทำไมไม่เชื่อใจ ทำเหมือนไม่รู้จัก ทำเหมือนไม่รู้ใจฉันว่าคิดยังไง! ไหนบอกว่าเข้าใจ คนถูกทิ้งมันรู้สึกยังไง...เข้าใจไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมถึงได้ทำ!!!”
“มันไม่ใช่แบบนั้นนะซิน”
“หรือคิดว่าเราไม่มีหัวใจ! คิดอยากจะมาเมื่อไหร่ก็มา คิดว่าอยากจะไปเมื่อไหร่ก็ได้เหรอ! แล้วเอาความรู้สึกเราไปทิ้งไว้ที่ไหน! ไหนว่ารักไหนว่าแคร์ ไหนว่าสำคัญ!! นายทำกับคนสำคัญของนายอย่างนี้เหรอนัท.... ทิ้งขว้างกันอย่างนี้เหรอ”
“ซิน... ฉันไม่ได้ทิ้งขว้างนะ ไม่เคยเลย ไม่เคยคิดเลย” เสียงหวานที่ติดจะสั่นทำเอาหัวใจกระตุกวูบไปในทันที อย่าร้องนะซิน... อย่าร้องเพื่อผู้ชายไม่เอาไหนคนนี้เลย โกรธฉัน ด่าฉันสิ ไม่เอาแบบนี้...
“รู้บ้างมั้ยว่าเรารู้สึกยังไง.... กังวลใจแทบตายว่านายจะทำอะไร เป็นยังไงบ้าง ติดต่อก็ไม่ได้ ส่งข้อความไปก็ไม่ตอบ ปิดโทรศัพท์หนี เราออกจากบ้านไม่ได้ ไปดูนายที่บ้านไม่ได้ เราทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากรอ!! รออยู่เฉยๆโดยที่ไม่รู้อะไร รอให้นายมาบอก รอให้นายมาถาม....แต่นายก็ไม่มา จนเรารู้ว่านายกำลังจะทำอะไร รู้จากปากคนอื่น รู้จากคำบอกเล่าของคนอื่นที่ไม่ใช่นาย คิดบ้างมั้ยว่าเราจะรู้สึกยังไง! เสียใจแค่ไหนเคยรู้บ้างมั้ย!!”
“ซิน...” ยิ่งเดินเข้าไปหา เขาก็ยิ่งถอยห่างออกไป ดวงตาสวยคลอหน่วยไปด้วยน้ำใส ผมพูดอะไรมากกว่านี้ได้อีกมั้ย ทำไมมันถึงจุกอกไปหมด เจ็บ... ผมเองก็เจ็บเหมือนกัน “ขอโทษ...” มีแค่คำนี้จริงๆ
“ไหนบอกว่าแค่อยู่ข้างกันทุกๆอย่างก็จะผ่านไป ไหนบอกว่าจะไม่ปล่อยมือ ไหนบอกว่าจะมีแค่เรา แล้วทำไมยอมเชื่อคำพูดของคนอื่นมากกว่า ในวันที่อ่อนล้านายหายไปไหน ....ทำไมถึงทิ้งเราไปในวันที่เราต้องการนายมากที่สุด” น้ำหยดใสไหลรินจากดวงตากลม เพียงแค่หยดเล็กหยดเดียวที่ทำให้ผมเจ็บร้าวไปทั้งใจ ผมทำบ้าอะไรลงไปวะ... ทำร้ายซินลงได้ยังไง
“ขอโทษซิน...ฉันขอโทษ” พยายามจะยื่นมือไปเช็ดน้ำตาให้เขา แต่มือเล็กกลับปัดออกไปซะก่อน
“ในเมื่อคิดที่จะทิ้งกันแล้ว อยากจะไสหัวไปไหนก็ไป ไปเลย! ไม่ต้องใส่ใจเรื่องให้สัมภาษณ์วันนี้ เราก็แค่อยากให้เรื่องบ้าๆมันจบ เรื่องจริงยังไงมันก็ต้องปรากฎในสักวันอยู่แล้ว ทำแบบนี้โอลีฟจะได้เลิกยุ่งกับเราสักที”
“ไม่ซิน... ฉันไม่ได้อยากจะไป ฉันไม่ได้อยากจะไป....”
“ไปซะ ไปให้ไกลๆ”
“ไม่เอา” ผมปฏิเสธพร้อมกับเดินเข้าไปคว้าเขามากอดเอาไว้ทั้งตัว ท่ามกลางสวยสวนและเสียงนกร้องสดใส บรรยากาศเก่าๆที่มันควรจะเต็มไปด้วยความสุข แต่ ณ เวลานี้มันไม่ใช่ ผมทำอะไรลงไป ทำไมผมทำร้ายหัวใจของเราได้ลง ผมเองน่าจะเข้าใจดีที่สุดว่าการถูกทิ้งมันเป็นยังไง มันทรมานมากแค่ไหน กับการที่ถูกกีดกั้นในทุกๆทาง แล้วทำไมผมถึงทำกับซินได้ลงคอ...
“ไม่ไปไหนทั้งนั้น จะอยู่ตรงนี้ อยู่ข้างๆซิน จะคอยดูแลไปตลอด สัญญา...ฉันสัญญาว่าต่อไปนี้จะไม่ปล่อยมือจากนายอีกแล้ว อภัยให้ฉันนะ ยกโทษให้ผู้ชายโง่ๆคนนี้ได้มั้ย ขอโอกาสให้ฉันอีกสักครั้ง ฉันสัญญาว่าจะดูแลนายให้ดี” ร่างบางในอ้อมแขนสั่นน้อยๆจากแรงสะอื้น ยิ่งทำให้ผมกอดเขาแน่นขึ้น เพราะกลัวว่าเขาจะหายไป
อีกแล้ว ผมทำเขาร้องไห้อีกแล้ว ทำไมวะ! ทำไมผมถึงได้โง่แบบนี้ ทำไมต้องเป็นผมทุกทีที่ทำทุกอย่างพังลงไปหมด ทำไม!!!
“เราเสียใจ”
“ฉันรู้.....ฉันรู้ ฉันขอโทษ”
“เรานึกว่าเราสำคัญที่สุด เรานึกว่านัทจะมา เราเฝ้ารอในทุกๆวัน โทรศัพท์อยู่ข้างตัวไม่เคยห่างเลย เพราะนัทไม่เคยยอมแพ้ เพราะนัทสัญญาว่าจะไม่ปล่อยมือ เราตื่นเช้าเพราะกลัวว่าถ้านัทมาแล้วเราจะไม่เห็น นอนดึกเพราะกลัวว่าถ้านัทมาแล้วจะไม่เจอ แต่ก็ไม่มี ทุกอย่างเงียบหาย ราวกับว่าจะจากไปจริงๆ เราไม่เชื่อพี่โอ๊ตว่านายจะไป ไม่อยากจะเชื่อ...แต่นายก็ไม่มา”
เป็นผมเองที่ผิดสัญญา เป็นผมในทุกๆอย่างเลย แต่ผมไม่อยากเสียเขาไป ขอโอกาสสุดท้ายได้มั้ย ผมสัญญาว่าผมจะทำมันให้ดี ใครก็ได้ช่วยผมที อย่าให้เขาไป ผมไม่อยากให้เขาไป...
“ฉันเองก็เสียใจ ไม่ได้อยากทิ้งไปจริงๆนะ แต่เพราะข่าว เพราะอะไรหลายๆอย่าง ทำให้ฉันกลัว กลัวว่านายจะไม่ได้ร้องเพลงอย่างที่นายรัก กลัวว่าใบหน้าสวยต้องหม่นหมอง กลัวว่าจะไม่ได้ยินเสียงร้องเพลงของนายอีก ฉันอยากให้นายมีความสุขนะซิน...”
“แล้วเราจะมีความสุขได้ยังไงถ้าไม่มีนัท! อยากให้เรามีความสุขแบบไหน เป็นตัวเราหรือไงถึงได้รู้ดีนัก ทั้งๆที่เราบอกว่าเรารัก ...ก็ยังจะไป”
“ซิน”
“เราเกลียด....”
“ไม่เอานะซิน ไม่เอา ขอร้อง อย่าเกลียดฉัน อย่าไล่ฉันไปไหนเลยนะ ฉันอยู่ไม่ได้....”
“เราเกลียดตัวเอง... ที่ให้อภัยนัทได้ทุกที” เสียงสั่นเครือปนเสียงสะอื้นทำให้ผมต้องคลายอ้อมแขนออกเพื่อจะฟังสิ่งที่ซินพูดได้ชัดๆ ดวงตากลมสวยแดงช้ำจากการร้องไห้ สองข้างแก้มเต็มไปด้วยน้ำตา
“ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่นัททำให้เราเสียใจ ทำไมถึงยังรักอยู่ ทำไมไม่อยากให้ไปไหน ทำไมถึงยังอยากให้อยู่ข้างๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่คอยมองหา แค่รู้ว่ายังอยู่ข้างๆก็อุ่นใจ ต่อให้เจอเรื่องร้ายๆแค่ไหนก็ยิ้มให้กันเสมอ นิสัยไม่ดี... กระเทาะกำแพงเราจนพังไม่มีชิ้นดี แล้วแบบนี้เราจะเอาอะไรป้องกันตัวเอง”
ซินของผม เปราะบางถึงขนาดนี้เลยหรือไง
"ขอโทษ ไม่ไปไหนแล้ว จะไม่ไปไหนอีกแล้ว อยู่ตรงนี้แล้วนะ นัทอยู่ตรงหน้าซินแล้ว เห็นใช่มั้ย มองเห็นนัทมั้ย อย่าร้องเลยนะคนดี ฉันจะไม่ไปไหนอีกแล้ว จะอยู่ดูแลหัวใจนาย ...หัวใจของนายขอฉันคืนได้มั้ย เอามาฝากไว้กับฉัน ฉันสัญญาว่าจะดูแลมันให้ดี"
พูดไปพร้อมกับเช็ดน้ำตาจากแก้มใสไปด้วย ดวงตาสวยที่บัดนี้แดงช้ำมองตอบกลับมา ก่อนที่น้ำหยดใสจะไหลลงมาอีกครั้ง
"หัวใจเรา มันไม่ได้อยู่ที่เราตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ใครบางคนขโมยมันไป แล้วเรายังไม่ได้รับคืน"
"ซิน..."
"เพราะเราคิดว่าเขาจะดูแลมันได้ดี แต่อยู่ดีๆเขาก็ทิ้งขว้างมันไปซะเฉยๆ"
“ไม่... ไม่ได้ทิ้ง ฉันไม่ได้ทิ้ง”
“ไม่ได้ทิ้ง แล้วมาทวงอะไรจากเรา”
“ก็....”
“มันอยู่ที่นายตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ยังจะต้องการอะไรอีก ....คนนิสัยไม่ดี” รอยยิ้มจางๆปรากฎขึ้นบนใบหน้าสวยอีกครั้ง ทั้งๆที่ดวงตาใสยังคลอหน่วยไปด้วยน้ำตา พาเอาไอ้คนนิสัยไม่ดีอย่างผมมองภาพด้านหน้าพร่ามัวไปด้วยอีกคน
เขาว่ากันว่า น้ำตาไม่ได้แปลว่าเสียใจเสมอไป แต่มันยังแสดงถึงการมีความสุขอย่างสุดหัวใจด้วยเช่นกัน เหมือนอย่างตอนนี้ ที่เรากำลังยิ้มให้กันตรงนี้ ท่ามกลางสวนสวยและนกตัวน้อยที่ร้องเพลงปลอบประโลมให้เรา สายลมบางเบาพัดพาความเจ็บปวดให้ผ่านพ้นไป
ท้องฟ้ามืดหม่นกลับมาสดใสอีกครั้ง
ยิ้มทั้งน้ำตาเป็นยังไง เพิ่งเข้าใจก็วันนี้นี่เองครับ
"ขอบคุณนะซิน ขอบคุณจริงๆ"
สองมือยกขึ้นประคองใบหน้าสวยเอาไว้ ก้มลงแนบหน้าผากลงไปใกล้ชิดกัน สัมผัสอุ่นวาบพาให้ใจที่หนาวเหน็บเริ่มอุ่นขึ้นอีกครั้ง เสียงหัวใจที่เต้นแค่ให้ผ่านไปวันๆเริ่มกลับมามีชีวิตชีวา ซินคือทุกสิ่งทุกอย่างของชีวิตผมจริงๆ...
“นัทรักซินนะ รู้ใช่มั้ย”
“อือ”
“รักมาก”
“รู้แล้ว”
“รักมากที่สุดในโลก”
“ทุเรศ แล้วเอาพ่อเอาแม่ไปไว้ที่ไหน” มือเรียวยกขึ้นดันหน้าผมออกห่างจากหมั่นไส้ กลีบปากสวยแย้มรอยยิ้มหวานที่ผมแสนจะคิดถึง กลับมาแล้ว... ซินคนเก่ากลับมาแล้ว
“อย่าเพิ่งขัดได้มั้ยเนี่ย คนกำลังหวาน”
“ไม่ได้อยากหวานด้วยเลย โทษหนักนะคุณคราวนี้ รับโทษกันยาวนะครับ ไม่ประหารชีวิตก็ดีแล้ว
“ยอมรับโทษไปจนตายเลย ถ้าคนทำโทษคือซิน”
“ปากดี.... เก่งให้ตลอดแล้วกัน”
“แน่นอนอยู่แล้วครับผม”
“หึ”
ในที่สุดผมก็ได้เขากลับคืนมา ขอบคุณมากนะครับ ใครก็แล้วแต่ที่ส่งเขามา ให้ผมได้มีเขาเข้ามาในชีวิต ทำให้ผู้ชายคนนี้ที่ไม่เอาไหนเรียนรู้ที่จะได้รักใครสักคน เรียนรู้ที่จะดีพอเพื่อเขา ชีวิตที่ผ่านไปวันๆกลับมามีค่าอีกครั้ง การตื่นขึ้นในทุกๆเช้าไม่ได้ไร้ค่าอีกต่อไป เพียงเพราะมีซินอยู่ข้างๆกัน ไม่ว่าจะอะไรผมยอมแลกได้เสมอ เพียงเพื่อรอยยิ้มของซิน
“แต่เดี๋ยวนะ” คนสวยปาดน้ำตาออกจากสองข้างแก้มจนหมด สูดน้ำมูกสองสามครั้งเพื่อตั้งสติ ก่อนจะยกสองมือขึ้นกอดอก สายตาคาดโทษมาอีกแล้วครับ เรื่องอะไรกันอีกล่ะนี่
“อะไร”
“ขามา มายังไง”
“มาไหน”
“มาที่บริษัท”
“ก็ขับรถมาสิ”
“ขับรถมายังไง”
“ก็ขับรถมาปกติ”
“แน่ใจนะว่ามาปกติ” น้ำเสียงกดต่ำพร้อมกับสายตาจ้องจับผิดกันแบบนี้ แสดงว่าต้องไปรู้อะไรมาอีกแน่ๆ ผมทำอะไรมาวะครับ ก็ขับรถมาดีๆไม่ใช่หรือไง ไม่ได้แวะบ้านใครที่ไหน....
อ้อ.... หรือว่า....
“ก็.....”
“ก็?” ไม่ชอบสายตาไล่ต้อนกันแบบนี้เลยจริงๆนะ มันเหมือนรู้ทันกันไปซะหมดทุกเรื่องจริงๆ
“ก็ มีอุบัติเหตุนิดหน่อย”
“นิดหน่อยเหรอ! แน่ใจเหรอว่านิดหน่อย”
“ก็.....”
“ไม่ต้องมาก็! ทำไมขับรถไม่รู้จักระวังนัท เป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง”
“สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“อย่ามาพูดอย่างนี้นะ!” กำปั้นเล็กสองกำปั้นทุบลงมาบนอกผมเต็มแรง ไอ้คนที่ไม่ได้ตั้งตัวอย่างผมก็จุกไปสิครับ
“แล้วถ้ามันเป็นอะไรขึ้นมาจะทำยังไง บอกแล้วใช่มั้ยว่าอย่าขับรถเร็ว จะรีบไปไหนฮะ คิดว่าจะไม่ได้มาหารึไงแม่โอลีฟนั่นน่ะ อยากจะรีบตายไปถึงไหน หรือว่าอยากจะรีบหนีไปจากเรา! ถ้าเกิดว่ารถเบรคไม่ทัน... ถ้าเกิดว่านัทมาไม่ถึง....ถ้าเกิด....”
ยิ่งกำปั้นนั้นทุบลงมาแรงมากเท่าไหร่ ยิ่งสั่นไปถึงใจผมมากเท่านั้น ผมไม่รู้ว่าซินไปรู้เรื่องนี้มาจากใคร อาจจะเป็นทีมงานสักคนที่เล่าให้ฟัง หรือไม่ว่าจะใครก็แล้วแต่
แต่ว่า.... ซินเป็นห่วงผมมากขนาดนี้เลยเหรอ ผมทำให้เขากังวลใจมากขนาดนั้นเลยหรือไง ไม่ได้คิดเข้าข้างตัวเองมากไปใช่มั้ยว่าเขาก็ให้ความสำคัญกับผมมากที่สุดเหมือนกัน
อาจจะเป็นเพราะว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเป็นผมที่พยายามปรับเข้าหาเขามาโดยตลอด เป็นผมที่วิ่งไล่ตามแสงไฟแสนสวยของซิน ไขว่ขว้า ปกป้อง ประคับประคองแสงสีสวยนั้นไว้ไม่ให้หายไปไหน จนบางครั้งผมก็ลืมไปว่าแสงไฟแสนสวยนั้นก็ส่องแสงมายังผมเสมอเช่นกัน ความอบอุ่นนั้นไม่เคยห่างหายไปไหนเลย ยังคงอยู่ใกล้ๆ และเมื่อไหร่ที่ผมเหนื่อยล้าจนไปต่อไปไหว แสงไฟนั้นก็ยังคงหยุดรอ และประคับประคองผมลุกขึ้น
หรือในบางครั้งที่ผมเดินไปยืนอยู่หน้าแสงไฟนั้น ปกป้องเขาจากสิ่งมัวหมองด้านหน้า ปัดป้องสิ่งเหล่านั้นทิ้งไป เพื่อให้ทางที่เราจะจับมือกันไปนั้นราบรื่น
เราต่างคนต่างประคับประคองกันและกันมาจนถึงทุกวันนี้
.....เราทั้งสองคน.....
แล้วผมนี่มัวคิด มัวสงสัยอะไรเขา
ในเมื่อซินรักผมมากขนาดนี้
“ถ้าเราไม่ได้เจอกันอีกจะทำยังไง” น้ำเสียงน้อยใจถามขึ้นพร้อมกับน้ำใสที่คลอหน่วยในดวงตากลมอีกครั้ง
“เจอสิซิน ยังไงก็ต้องเจอกันอยู่แล้ว”
“แล้วถ้าไม่ได้เจอ”
“ตายไปยังไงก็ต้องเป็นผีมาหานายอยู่แล้ว ไม่ต้องกลัวหรอก”
เพี๊ยะ!!!
ชาวาบ.... ทุกส่วนในร่างกายหยุดทำงานไปในทันที คำพูดเล่นที่คิดไว้หายไปจนหมดสิ้น
ไม่เคยเลยสักครั้ง ไม่เลยสักครั้งเดียว นี่เป็นครั้งแรกที่ซิน .....ตบหน้าผม
ตบลงมาเต็มแรงจนทำให้ใบหน้าของผู้ชายตัวใหญ่กว่าคนนี้หันไปตามแรงมือ
ผมผิด ผิดที่ล้อเล่นไม่ดูเวล่ำเวลา
“พูดแบบนี้คิดหรือยัง” น้ำเสียงเรียบนิ่งกลับมาอีกครั้ง พร้อมกับสายตาที่แสดงออกว่าไม่พอใจ
“หรือสักแต่ว่าพูด นึกอยากจะพูดอะไรก็พูดได้งั้นเหรอ”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น ฉันแค่...”
“หรือคิดว่าเราไม่ได้เป็นห่วง หรือคิดว่าเราไม่ได้รู้สึกอะไร หรือคิดว่าถ้านัทเป็นอะไรไปแล้วเราจะไปหาใครมาแทนที่นัทได้”
“ไม่ใช่แบบนั้นนะซิน”
“แล้วยังไง!”
“ไม่ยอมให้ใครมาแทนที่ฉันได้ทั้งนั้น ฉันนี่แหละที่จะดูแลนายเอง ฉันผิดที่ขับรถไม่ดูตาม้าตาเรือ ไม่ยอมมองสัญญาณไฟจราจรให้ดี ต่อไปนี้จะระวังให้มากกว่านี้ จะยอมตายได้ยังไงเล่า แบบนั้นแล้วใครจะเป็นบอดี้การ์ดให้นายล่ะ สัญญาเอาไว้แล้วนี่ว่าจะดูแล ยังไงฉันก็ไม่ยอมตายง่ายๆหรอกน่า”
“แค่คำพูดนั่นน่ะ มันไม่พอหรอกนะ”
“ไม่ต้องเชื่อคำพูดฉันก็ได้ ขอแค่นายอยู่ข้างๆฉัน ฉันจะทำให้นายรู้เองว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันพูดมันคือเรื่องจริง อยู่ข้างๆฉันนะ”
“หึ”
“อยู่ข้างๆนัทนะซิน”
“.......”
“นะครับ” พูดไปพร้อมกับกอดเอวบ้างเอาไว้ด้วย ประกอบกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆให้เขาถอยหนีไปด้านหลัง แต่จะไปไหนได้ไกลครับ ก็อยู่ในอกกันนี่แหละ จมูกโด่งสวยย่นอย่างนึกหมั่นไส้
ผมคิดว่างั้นนะ ^^
“พอแล้วน่า ไม่ต้องพูดแล้ว ก็เคยบอกไปแล้วไง ....ว่าถ้าไม่อยู่ตรงนี้ ก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนแล้ว แต่จำไว้ด้วยแล้วกันว่าตัวเองพูดว่าอะไร”
จะจำไปจนวันตายเลยครับ จะเอาวันนี้ย้ำเตือนในทุกๆวันว่าวันนึงที่ผมกำลังจะเสียเขาไป แต่สุดท้ายเขาก็ยังให้โอกาสผู้ชายไม่เอาไหนคนนี้ และจะทำทุกวันต่อจากนี้ให้ดีที่สุด ให้สมกับโอกาสครั้งนี้ที่เขามอบให้ ไม่ว่ายังไงใจผมก็จะมีแค่ซินคนเดียว แค่นักร้องของผมคนนี้แค่คนเดียว
“เจ็บมั้ย” มือสวยยื่นขึ้นแตะข้างแก้มผมที่คาดว่าน่าจะเป็นรอยมือเขาไปแล้วเรียบร้อย
“นิดหน่อย”
“จะได้ซ้ำอีกที” ไม่พูดเปล่านะครับ ง้างมือเตรียมจะทำจริงๆซะด้วย ทำเอาผมรีบตะครุบมือเล็กของเขาเอาไว้แทบไม่ทัน
“ไม่เอาแล้วๆๆ เจ็บครับเจ็บ”
“ทีหลังก็อย่าพูดอีกนะว่าจะตาย”
“รู้แล้ว ไม่ยอมตายง่ายๆหรอก ....ฉันรักนายนะ”
“ได้ยินแล้วน่า พูดอะไรกันบ่อยๆ”
“ฉันรักนาย” คนสวยหรี่ตาแดงๆมองผมก่อนจะยกมือขึ้นมาปิดปากกันไว้ ที่ไม่อยากได้ยินนี่เพราะเขินหรือเพราะอะไรกันแน่ครับ อยากรู้ซะแล้วสิ
“ฉันรักนาย” พูดมันทั้งๆที่โดนปิดปากอยู่นี่แหละ เพราะรอยยิ้มที่กว้างขึ้นในทุกครั้งที่ผมบอกออกไป มันทำให้อยากพูดไปเรื่อยๆ อยากจะรู้นักว่ารอยยิ้มนั้นจะกว้างได้มากเท่าไหร่ด้วยคำพูดของผม
“ฉัน....”
“ฉันก็รักนายเหมือนกัน”
คราวนี้เป็นผมเองที่ต้องยิ้มแก้มแทบแตก เพียงเพราะคำบอกรักของซินแค่คำเดียว
“ซินก็รักนัทเหมือนกัน”
แค่นี้ก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วจริงๆ ด้วยแรงดึดดูดของโลก แรงดึงดูดแห่งรัก หรือไม่ว่าจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ทั้งหมดทั้งมวลนั่น มันทำให้ใบหน้าเราเคลื่อนเข้าหากันช้าๆ ท่ามกลางต้นไม้และนกตัวน้อยรายล้อมรอบตัวเป็นพยาน สัมผัสแห่งรักที่เราพากเพียรมอบให้กัน รสจูบหอมหวานนุ่มนวลมากกว่าทุกที เพราะครั้งนี้ ณ ที่แห่งนี้ ....ความรักของเรากลับมาประสานกันอีกครั้งหนึ่งแล้ว
นับตั้งแต่นี้ไป รักกันให้มากขึ้นทุกๆวันนะซิน
ค่อยๆรักกัน ให้มันมากกว่านี้
ให้มันดีกว่านิรันดร์
…..
เพราะคำว่านิรันดร์ มันไม่มีวันสิ้นสุด
THE END.
...
จบแล้ววววววว T^T จบแล้วค่ะ จบจริงๆ
ขอบคุณทุกคนมากนะคะที่ร่วมเดินทางกันมาจนถึงตอนนี้
มีความสุขมากจริงๆค่ะ ตลอดระยะเวลาที่แต่งก็มีท้อบ้างฮึดบ้าง
แต่เพราะได้กำลังใจจากทุกคน แยมถึงแต่งได้จบ
ขอบคุณมากๆนะคะที่อยู่ด้วยกัน ถ้ามีผิดพลาดไปตรงไหนแยมต้องขอโทษด้วยนะคะ
เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่แต่งฟิค -/\-
ดีใจที่ได้พบเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเพราะฟิคเรื่องนี้ เป็นมิตรภาพที่ดีมากๆเลยค่ะ
เรื่องนี้จบแล้วก็ยังไม่ได้หายไปไหนน้า ใครคิดถึงก็แวะไปอ่านคุณนักฆ่านะคะ >.< 555 ขายของๆ
สุดท้ายนี้รักทุกคนมากๆนะคะ รักมากจริงๆ แล้วพบกันใหม่นะคะ
ขอบคุณค่ะ
แยม.
******เปิดจองรวมเล่ม คุณบอดี้การ์ดแล้วจ้าาาา ใครสนใจ >> คลิก
http://my.dek-d.com/eucalyp/writer/viewlongc.php?id=943531&chapter=33 << เลยย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
