หัวข้อ: เล่ห์ลวงใจ - ตอนพิเศษ แสงแรกแห่งปีใหม่ โพสต์วันที่ 1/1/59 (p.101)

[QueenPedGabGab]

คุณกฤตอย่าใจร้ายนักสิ กลับมาดูน้องตี้บ้าง
 

[inspirer_bear]

ลุงจะนอกใจตี้หรอฮะ

ตี้ดื้อเยอะๆเลย เอาให้ลุงแก่อกแตกตายไปเลย 5555

[SuSaya]

เมื่อไหร่สองคนนี้จะเลิกตั้งแง่ใส่กัน
ลุงก็เอาแต่ใจ ตี้ก็เย็นชา

[=นีรนาคา=]

น้องตี้จะดื้อแล้ว เอาล่ะสิ
น้องตี้สู้ๆ
 

[Queen1001]

น้องจะดื้อแล้วนะคนแก่ ทำเขาไว้เยอะ ไม่นึกถึงใจน้องเลย
ลูกแมวกลายเป็นลูกเสือแล้ว

เอาให้หนักน้องตี้ พี่เชียร์ 

[~l3aml3ery~]

เรื่องเก่ายังไม่หาย เรื่องใหม่มาอีกแล้ว นัดใครไว้อีก?
คุณกฤตนี่รักใครไม่เป็นจริงๆ เดาไม่ออกเลย ล้ำลึกมากๆ

ชอบตอนที่น้องตี้เขวี้ยงทุกอย่างระบายอารมณ์อ่ะ รู้สึกวีนดี
ตากฤตมันต้องเจออย่างนี้แหละ พวกเย็นชา มันต้องเจอคนวีนแตก

เริ่มเห็นพัฒนาการของแต่ละคน
คนกฤตก็เริ่มเลวขึ้นแล้ว น้องตี้ก็เริ่มจะดื้อ เอาซี้ ดูสิว่ามันจะเป็นยังไง

ปล.ทำไมตอนนี้น้อยจังนะ
เค้าอ่านในเฟสบุคมา เห็นเขียนว่าตอน15 ไอ้เราก็ไม่ได้ดู คิดว่ามี 15.1 15.2
เราก็กด F5 รัวๆๆๆ เอ้ทำไม 15.2 ไม่มาสักทีน้า ที่ไหนได้เลื่อนขึ้นไปดู มีแต่ตอนที่ 15 

+๑
+เป็ด
 

[mukmaoY]

พวกคนใจร้ายใจดำ ไม่ต้องไปแคร์มันหรอกตี้

[ต้นสน]

อะไรยังไงกันละทีนี้

[Still_14OC]

คิดแบบโลกสวย ชวน คุณเพื่อนหมอเด็กไปเมา ???

[JingJing]

เมื่อไหร่น้องตี้จะได้เอาคืนอิลุงนี่สักที 

[MRchai]

สงสารน้องตี้จัง

[✿PIERRE]

ชิส์ คุณกฤตเอาแต่ใจอ่าาาาาาาา (แต่ก็แอบชอบนะ 5555)


ถ้าน้องตี้รู้ว่าคุณกฤตไปนอนกับผญคนอื่นจะเป็นยังไงน๊าา หึหึ

[Paracetamol]

งี้ก็ผิดสัญญาสามเดือนสิ
แต่ก็นะ คนอย่างนี้ก็คงหาเรื่องบ่ายเบี่ยง
ตี้น่าจะได้เจอคนอื่นบ้าง ที่เป็นคู่แข่งที่สมน้ำสมเนื้อกับตานี่

[PEENAT1972]

สนุกดีค่ะ

[A-J.seiya*]

ง่ะะะ
งอนกันอีกละ อยากให้คุณกฤตเคลียร์เรื่องพี่รงต์ให้จบเลย
หรือหาใหม่ไปเลยยยยยยย
ตี้ก็ใจร้ายกะคุณกฤตเหอะะะ
โบกธงเชียร์คุณกฤต!!!

[monoo]

 

[BeeRY]

ชิชะ! อิคุณกฤต ทำน้องตี้ร้องไห้อีกแล้ว 
แต่ถึงขั้นสลัดจากหัวไม่ได้ ฝั่งน้องตี้ก็อารหนักอยู่เหมือนกันนะคะ
วันที่ได้รู้ใจตัวเองทั้งสองฝ่าย คงจะเป็นวันที่ดีมากแน่ๆ ว่าแต่อีกนานไหมอ่า สงสารตี้น้อย

[ณ ที่เดิม™]

เผลอติดไปเรียบร้อยแล้ววว 

[four4]

ตี้สู้ๆ เชียร์อัพๆ รอตอนต่อไปจ้าาาาาาา

[josephine]

ยััยหวานน้องหมอเหวิน  มาเม้ามอยอะไรล่ะ
ภูเขาไฟถึงได้ระเบิดเป็นจุล ท้ังคืน เฮ้อ เหนี่อยแทนตี้ทั้งคืน
เป็นไข้ด้วย  เจ็บคอด้วย  แถมต้องมาเจ็บใจ ๆ ๆ ๆ
ยัยหวาน  ยัยชะนี
โถ น้องตี้  เก็บของกลับบ้านก่อนนะลูก  ดีแล้ว ๆ
ไปตั้งหลักก่อน 
น้องรินค่ะ  เดาว่าคุณซาดิสต์กฤตไปพบไรอัน  หรือไม่ก็อีตาฝรั่งที่เป็น
ลูกพี่ลูกน้องไรอัน   ชงลูกดี ๆ หน่อยนะคะ   ไม่งั้นเดี๋ยวตี้เจ็บตัวอีก
ตี้น่ะ  เป็นเด็กดี  มีน้ำใจ ขี้อ้อน  อยากให้ตี้คนเก่ากลับมา   เมื่อไหร่น้าาา
จะอ้อนพี่กฤตซักที   

[ammamooty]

ไอ้คุณกฤตตายซะ ขอให้คนที่แกโทรหามันมาปอกลอกมาฆ่าแกกกก(ไม่ใช่ละ)


ตี้สู้ๆนะไม่สบายด้วย ฉากโมเม้นพระเอกดูแลนายเอกมันอยู่หนายยยย

[minenat]

 เบื่อตาแก่แบบกฤต
สงสารน้องตี้ 

[shoky_9]

น้องตี้เค้าป่วยอยู่ ไม่ถนอมกันเลย ตากฤษนี่ 

[simiach]

เหมือนลุงเริ่มสับสน วัยทองก็อย่างนี้  กว่าจะรู้ใจตัวเอง ก็จะโดนน้องตี้ดื้อใส่แล้ว

[sukie_moo]

โหลุงขนาดน้องไม่สบายยังจัดหนักขนาดนั้น  ตายอดตายอยากมาจากไหนเนี่ย

อ๊ะๆๆจะผิดข้อสัญญาเหรอ  ดีๆๆๆ  น้องตี้จะได้หลุดพ้นซักที

[love2y]

กรี๊ดดดดดดดดดดดด ในที่สุดก็ได้เวลาตามอ่านซะที

เห็นตั้งแต่วันแรกละ แต่ไม่อ่าน คิดในใจว่า รอให้ได้สิบกว่าตอนก่อนค่อยอ่านละกัน จะได้ไม่ค้างมาก อิอิ

พอมาอ่านวันนี้จะถึงตอนปัจจุบัน ค้างกว่าที่คิดอีก อ๊ากกกกกกกกกกกกกกก

[Ipatza]

สงสารตี๊เมื่อไหร่จะเจอรักดีดีสะที
อยากรุ้ว่าถ้าไม่อ่านเรืองของรงค์กลับตี๊ตอนที่ยังคบกันจะรุ้เรื่องไหมว่ามีอะไรเพราเหตุใด
ขี้เกียจอ่าน
เพิ่งอ่านอ่านรวดเดีววจนจบเลย

[pae666]

สงสารน้องตี้จังเลยยยยยยยยย   

อิตาคุณกฤตก็หื่นมากกกกกกกกกกกกก ทำได้แม้กระทั่งน้องตี้กำลังป่วย    #เอาใจคนอ่านชิมิ 555555

[bellbomb]

เล่ห์ลวงใจ บทที่ 16


ภายในห้องอาหารบนตึกสูงของโรงแรมหรู กฤตภาสซึ่งนั่งอยู่ที่โต๊ะริมกระจกหน้าต่างหยิบไวน์แดงขึ้นจิบช้าๆ ขณะทอดสายตามองลงไปยังทิวทัศน์ยามราตรีของเมืองหลวง ปริมาณของขบเคี้ยวที่ทางห้องอาหารนำมาเสิร์ฟเพื่อแกล้มไวน์ลดลงทุกที สวนทางกับความอยากบุหรี่ของเขาที่เพิ่มขึ้นจนชักจะหงุดหงิด

ผ่านเวลาที่นัดกันไว้มาเกือบชั่วโมงแล้ว แต่คนที่กำลังรอก็ยังไม่มา

เสียงดนตรีที่ทางห้องอาหารเปิดไว้ไม่ช่วยให้กฤตภาสอารมณ์เย็นได้มากนัก แต่เขาก็รู้ดีว่าคนที่ตนนัดไว้มักมีภารกิจรัดตัวเสมอ และโดยปกติก็ใช่ว่าจะรับนัดใครง่ายๆ หากไม่ได้ยื่นเรื่องผ่านเลขาฯ ไว้ล่วงหน้า แต่บังเอิญว่าสถานะของเขาที่พิเศษกว่าคนทั่วไป จึงสามารถลัดขั้นตอนนี้แล้วติดต่อกับเจ้าตัวได้โดยตรง

ขณะที่กำลังคิดว่าจะลุกออกไปสูบบุหรี่แล้วค่อยกลับมา คนที่กำลังรอก็ปรากฏตัวที่หน้าห้องอาหารในที่สุด หากเป็นคนอื่น คงจะรีบลุกเข้าไปกล่าวต้อนรับอย่างพินอบพิเทา แต่บังเอิญอีกเช่นกันที่กฤตภาสไม่เคยทำเช่นนั้นกับผู้ชายคนนี้

พนักงานของห้องอาหารนำชายสูงวัยแต่ดูกระฉับกระเฉงคนนั้นมาส่งถึงที่โต๊ะ กฤตภาสรอจนอีกฝ่ายนั่งลงบนเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามแล้วจึงค่อยยกมือไหว้พอเป็นพิธี

"หวัดดีครับพ่อ"

โกเมท จันทร์เรือง เจ้าของบริษัทธุรกิจการบันเทิงที่ใหญ่ในระดับแถวหน้าของประเทศ บิดาแท้ๆ ของกฤตภาสที่หย่าขาดจากมารดาของเขาตั้งแต่ชายหนุ่มยังเด็กยิ้มบางๆ ขณะยกมือรับไหว้

"โชคดีนะที่คืนนี้พ่อไม่มีธุระ แต่ตอนเห็นเมสเสจที่แกส่งมานัดก็ทำเอาตกใจเหมือนกัน มีเรื่องสำคัญอะไรหรือไง? อ้อ ขอจินเจอร์เอลครับ"

ชายสูงวัยหันไปบอกพนักงานที่ยืนรอก่อนจะหันกลับมาหากฤตภาส ส่วนชายหนุ่มก็รู้ดีว่าบิดามีนิสัยเหมือนเขา...เวลาทุกนาทีมีค่า และสำหรับคนกันเองแล้ว ‘ไม่ควรสิ้นเปลืองเวลา’ ไปกับการอ้อมค้อม

"ผมได้ยินว่าพ่อจะเทคโอเวอร์บริษัทพีเออาร์"

โกเมทเลิกคิ้ว เพราะสิ่งที่บุตรชายเอ่ยยังเป็นความลับภายในที่มีคนรู้ไม่ถึงหยิบมือ

"ไปรู้มาจากไหน?"

"แหล่งข่าวเป็นใครไม่สำคัญ ผมแค่อยากรู้ว่าจริงหรือเปล่า?"

ผู้สูงวัยระบายลมหายใจยาวขณะพนักงานนำเครื่องดื่มที่สั่งไว้มาเสิร์ฟ หลังจากคล้อยหลังพนักงานคนนั้นแล้วจึงค่อยอธิบาย

"ตอนนี้ยังอยู่ในขั้นตอนพูดคุย พ่อกับพวกกรรมการบริหารก็ต้องศึกษาข้อดีข้อเสียกันก่อนเหมือนกัน คงยังสรุปกันไม่ได้เร็วๆ นี้หรอก"

กฤตภาสหัวเราะหึ "คงยังสรุปกันไม่ได้เร็วๆ นี้ แต่พอแถลงข่าวอีกทีก็ปรากฏว่าพีเออาร์เป็นของพ่อไปแล้วสินะ"

"กฤต พ่อทำธุรกิจที่ต้องวิเคราะห์ว่าอะไรเป็นก้าวที่ดีสำหรับองค์กรนะ แกก็เป็นผู้บริหาร เรื่องแบบนี้ก็ควรจะเข้าใจไม่ใช่รึไง?"

"ทั้งที่บริษัทนั้นเคยโกงเงินผม บีบให้ผมต้องลาออก แล้วตอนที่ผมเปิดบริษัทใหม่ๆ ก็มาคอยดิสเครดิตจนแทบจะไม่มีใครจ้างน่ะเหรอ? ถึงขนาดนี้แล้วพ่อก็ยังจะช่วย? ผมชักจะไม่แน่ใจแล้วสิว่าผมเป็นลูกของพ่อจริงๆ รึเปล่า"

"กฤต!!"

โกเมทขึ้นเสียงด้วยความโมโหจนลูกค้าที่อยู่โต๊ะใกล้ๆ หันมามองอย่างตกใจ เมื่อรู้ว่าตนเผลอแสดงอารมณ์ ผู้สูงวัยจึงพยายามควบคุมตนเองและลดเสียงลง

"อย่าพูดแบบนั้นให้พ่อได้ยินอีกนะ แกไม่ได้แค่กำลังดูถูกพ่อ แต่ดูถูกแม่แกเองด้วย"

"พฤติกรรมของพ่อทำให้ผมคิดว่าพ่อไม่สนใจความรู้สึกผมเลย แล้วจะไม่ให้ผมคิดแบบนั้นได้เหรอ?"

ชายหนุ่มตอบอย่างไม่ยี่หระขณะจ้องตาบิดา หากจะมีใครที่กล้าหาเรื่องโกเมทอย่างซึ่งๆ หน้า บุตรชายของเขาก็เป็นคนเดียวที่ก้าวร้าวได้โดยไม่กลัวผลที่จะตามมาเช่นนี้

ความเงียบอันน่าอึดอัดดุจคลื่นใต้น้ำไหลเข้าโอบล้อมคนทั้งสอง อึดใจใหญ่ผู้อาวุโสจึงพยายามคลี่คลายสถานการณ์

"การจะไปเทคโอเวอร์บริษัทอื่นไม่ใช่เรื่องเล็กๆ ที่พ่อจะฟันธงเองได้ เอาเป็นว่ามันยังไม่มีอะไรแน่นอนสำหรับตอนนี้ก็แล้วกัน"

กฤตภาสส่งเสียงหึพลางยกแก้วไวน์ที่เหลือขึ้นดื่ม นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าน้องสาวของศุภวัฒน์ทำงานเป็นหนึ่งในผู้ช่วยเลขาฯ ของโกเมท ท่าทางเขาก็คงจะเป็นคนสุดท้ายที่รู้เรื่องนี้ แต่กฤตภาสไม่คิดจะบอกให้ผู้เป็นพ่อรู้เพราะอาจกระทบกระเทือนการงานของน้องสาวเพื่อนได้

"จริงๆ นะ เรื่องก็ผ่านมานานแล้ว ตอนนี้กิจการของแกเองก็ไปได้ดี น่าจะลืมๆ เรื่องนี้ไปซะเพราะในอนาคตแกอาจต้องทำงานร่วมกับเขาก็ได้"

"บังเอิญผมเป็นพวกเจ็บแล้วจำ" กฤตภาสสวนขึ้นก่อนที่คู่สนทนาจะพูดจบ "การถูกดิสเครดิตเป็นปีกว่าจะได้ลืมตาอ้าปากไม่ใช่เรื่องที่ผมจะลืมง่ายๆ"

นัยน์ตาของกฤตภาสฉายประกายกร้าว โกเมทมองแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ บุตรชายคนเดียวของเขาสืบทอดความเจ้าทิฐิมาจากอดีตภรรยามากเหลือเกิน และนั่นก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่หลังจากหย่ากันแล้วเขาไม่ค่อยมีโอกาสได้คลุกคลีหรืออบรมกฤตภาสด้วยตัวเองมากนัก เพราะนานทีปีหนแม่ของลูกถึงจะยอมปล่อยให้มาเยี่ยมสักครั้ง

"พ่อจะเอาไปคิดดูก็แล้วกัน"

"ขอบคุณครับ”

กฤตภาสกล่าวก่อนจะยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม โกเมทมองอากัปกิริยาของชายหนุ่มที่แม้จะสวมเพียงเสื้อยืดแขนยาวกับกางเกงยีนส์ กระนั้นก็ยังเปล่งรัศมีของผู้ที่ได้รับการอบรมจากชาติตระกูลที่ดีมากกว่านักธุรกิจในชุดสูทบางคนเสียอีก ภาพนั้นทำให้เขานึกถึงต้นแบบของบุตรชายซึ่งเป็นผู้ขัดเกลาบุคลิกอันยากจะเลียนแบบเช่นนี้ให้

ผู้ที่เคยทำให้เขาหลงใหลเพราะภาพลักษณ์อันดูสูงส่ง ท้าทายและยากจะเข้าหา...แต่น่าเสียดายที่มาบัดนี้เธอกลายเป็นเพียงภาพสีซีดหมองในความทรงจำ 

“แม่เขาเป็นยังไงบ้างน่ะกฤต? ได้โทรคุยกันมั่งรึเปล่า?”

กฤตภาสซึ่งกำลังทอดสายตามองวิวด้านนอกเบนสายตากลับมามองบิดา เขารู้ดีว่าคำถามนั้นเป็นแค่การถามไถ่ประสาคนที่ช่วงหนึ่งของชีวิตเคยมีวาสนาร่วมกัน หาใช่การแสดงออกถึงการคะนึงหาหรืออยากรื้อฟื้นความหลังครั้งเก่าก่อนแต่อย่างใด ประสบการณ์สอนเขาให้รู้ว่าคนบางคนไม่ได้เกิดมาเพื่อร่วมทุกข์และสุขแม้จะได้ร่วมสร้างเลือดเนื้อเชื้อไขด้วยกันก็ตาม

“ช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเพราะงานผมยุ่งมาก แม่เขาก็คงยุ่งๆ เหมือนกัน เวลาที่ลอนดอนมันก็ต่างกับที่นี่หลายชั่วโมงด้วย”

ชายหนุ่มหมุนฐานแก้วไวน์ที่ว่างเปล่าไปมา จากนั้นก็ยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วตัดบท

“ดึกแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนดีกว่า ถ้าพ่อจะนั่งต่อก็ได้"

“ไม่ล่ะ ถ้าแกกลับพ่อก็กลับ งั้นเช็คบิลเลยก็แล้วกัน"

โกเมทเอ่ยพลางหันไปกวักมือเรียกพนักงาน กฤตภาสไม่ได้ห้ามเมื่อบิดาหยิบบัตรเครดิตออกมาส่งให้พนักงานก่อน หลังจ่ายค่าเครื่องดื่มแล้วทั้งสองก็เดินไปที่ลิฟต์ด้วยกัน ขณะที่กำลังรอให้ลิฟต์ลงไปถึงชั้นล็อบบี้ โกเมทก็เอ่ยถามขึ้นลอยๆ

"นี่ลูกก็อายุสามสิบกว่าแล้วนะกฤต ไม่มีใครที่คบหากันอยู่บ้างรึ?"

"แค่ทำงานอย่างเดียวก็เหนื่อยแล้ว ผมไม่อยากหาห่วงมาผูกคอ"

ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบขณะยืนกอดอกพิงผนังลิฟต์ โกเมทมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของบุตรชายที่ตอนนี้สูงกว่าเขาครึ่งช่วงศีรษะแล้วก็ส่ายหน้า ภายนอกแล้วกฤตภาสอาจดูสุขุมและเยือกเย็น แต่คนใกล้ชิดเท่านั้นที่รู้ว่าเจ้าตัวเป็นคนอารมณ์ร้อน รวมถึงไม่อาจปล่อยวางความทรงจำในแง่ลบได้เพียงไร

บางที...สิ่งที่ผลักดันกฤตภาสให้มุ่งมั่นทำทุกอย่างให้สำเร็จในทุกวันนี้ก็มาจากพลังแง่ลบพวกนี้นั่นเอง และเขาเป็นห่วงเหลือเกินว่าวันหนึ่งนิสัยเช่นนี้จะกัดกร่อนบุตรชาย และพานทำให้คนอื่นหลีกลี้หนีหน้ากันไปหมด

"กฤต พ่อรู้ว่าแกยังไม่ลืมเรื่องสมัยก่อน แต่แกจะเอาชีวิตคู่ที่ล้มเหลวของพ่อกับแม่มาเป็นบรรทัดฐานให้ชีวิตของตัวเองไม่ได้นะ"

เนื่องจากเขาเองก็ทำงานในวงการบันเทิงที่อุดมด้วยเรื่องซุบซิบนินทา ข่าวของบุตรชายเวลาเปลี่ยนคู่ควงใหม่จึงเข้าหูอยู่เป็นประจำ แต่การที่เจ้าตัวไม่เคยเป็นข่าวกับใครได้นานก็ทำให้เขารู้ว่าคงไม่มีหวังจะได้รับขวัญว่าที่สะใภ้ในเร็ววัน

"ถึงล็อบบี้แล้วครับ สวัสดีครับพ่อ บอกให้ลุงจอมขับรถดีๆ ด้วย"

กฤตภาสเอ่ยพลางยกมือขึ้นไหว้บิดาเป็นเชิงตัดบท โกเมทจึงเพียงถอนใจแล้วยกมือขึ้นตบบ่าเขา กฤตภาสมองแผ่นหลังของบิดาที่เดินจากไปแล้วจึงค่อยกดปุ่มปิดประตูลิฟต์เพื่อลงไปยังชั้นใต้ดินต่อ

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขณะที่กฤตภาสกำลังสตาร์ทรถ เมื่อเขาเหลือบดูชื่อคนที่โทรเข้ามาก็ได้แต่มุ่นคิ้ว เพราะเป็นชื่อเดียวกับคนที่ส่งเมสเสจหาเขาเมื่อตอนบ่าย

"ฮัลโหล?"

"กฤตคะ ทำอะไรอยู่? ทำไมเมื่อบ่ายไม่ตอบเมสเสจล่ะ?"

น้ำเสียงกระเง้ากระงอดทำให้กฤตภาสนึกรำคาญ บางทีอาจเป็นเพราะอารมณ์ที่ยังกรุ่นจากเรื่องที่คุยกับบิดายังตกค้างก็เป็นได้

"ตอนนั้นผมประชุมกับลูกน้องอยู่น่ะ เมื่อตอนเย็นก็มีนัดสำคัญ ขอโทษที"

"งั้นก็ช่างเถอะค่ะ ว่าแต่นี่เสร็จนัดหรือยังเอ่ย? นิกกี้ไม่ได้เจอคุณตั้งหลายอาทิตย์แล้วนะ"

เสียงอ่อนหวานทอดจังหวะอย่างยั่วยวน นี่ถ้าหากเป็นเมื่อไม่กี่อาทิตย์ก่อนหน้านี้ กฤตภาสคงไม่พูดพร่ำทำเพลงแล้วขับรถไปหาหญิงสาวถึงที่ห้อง แต่ตอนนี้นอกจากเขาจะไม่มีอารมณ์พิศวาสแล้ว ข้อตกลงที่ทำไว้กับใครคนหนึ่งก็ค้ำคออยู่เสียด้วย

"เอาไว้วันหลังแล้วกันนะนิกกี้ คืนนี้ผมเหนื่อยมาก เอาไว้ว่างเมื่อไหร่จะโทรหา"

กฤตภาสวางสายแล้วก็ขับรถออกจากลานจอด วูบหนึ่งที่ใจนึกอยากเบนรถออกนอกเส้นทางไปยังอพาร์ทเม้นท์ของธีระ แต่เมื่อดูนาฬิกาก็คิดว่าอีกฝ่ายน่าจะกำลังนอนพักผ่อน หลังชั่งใจอยู่ครู่หนึ่งจึงเพียงแต่ขับรถตรงกลับไปยังคอนโด

เอาเถอะ นานๆ ที เขาก็ 'ใจดี' เป็นเหมือนกัน ในเมื่อเด็กคนนั้นไม่สบายเพราะเขา ถ้าอย่างนั้นก็จะปล่อยให้พักฟื้นไปก่อนก็ได้ หวังว่าจะไม่ได้เป็นอะไรมากก็แล้วกัน...



++------++



วันใหม่เริ่มต้นขึ้นโดยที่กฤตภาสดำเนินชีวิตตามปกติ เขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วก็ขับรถออกจากคอนโดแต่เช้าตรู่ แวะร้านกาแฟแถวใกล้ๆ บริษัทเพื่อทานมื้อเช้าและอ่านหนังสือพิมพ์ จากนั้นจึงค่อยขับรถต่อไปยังบริษัทเมื่อใกล้ถึงเวลาเริ่มงาน

พนักงานทุกคนพนมมือไหว้และกล่าวทักทายเมื่อเห็นเขา กฤตภาสเข้าไปในห้องประจำตำแหน่งแล้วก็เริ่มเช็คอีเมล์จากลูกค้าและตรวจงานที่ลูกน้องส่งมาให้ รวมถึงตรวจรายละเอียดของเอกสารต่างๆ ที่วีณานำใส่แฟ้มมาให้เซ็น เพียงเท่านี้ก็หมดเวลาไปหลายชั่วโมงแล้ว

ช่วงพักกลางวันเขาให้แม่บ้านซื้ออาหารมาให้กินในห้องก่อนจะเริ่มงานช่วงบ่าย เวลาผ่านไปจนประมาณสี่โมงเย็นก็มีเสียงเคาะประตูก่อนที่อรรณพจะเดินเข้ามา

"คุณกฤต ผมปรินท์แบบบูธที่ลูกค้าบอกว่าโอเคแล้วมาให้ดูครับ" 

อรรณพเอ่ยพลางวางกระดาษขนาดเอสามลงบนโต๊ะของกฤตภาส ชายหนุ่มคลี่ดูแล้วก็พยักหน้า

"ดีมาก งั้นก็ส่งต่อให้ซัพพลายเออร์ได้เลย ถ้าเขาขอแก้โควทราคาก็เอามาให้ฉันเซ็นใหม่ก็แล้วกัน"

กฤตภาสยื่นแผ่นกระดาษคืนให้อรรณพ แต่เมื่อเห็นอีกฝ่ายยังยืนทำท่ารีๆ รอๆ จึงถามขึ้น

"มีอะไรอีกหรือเปล่า?"

"เอ่อ...คือ...วันนี้ตี้ก็ไม่มาทำงานครับ"

กฤตภาสเลิกคิ้ว แต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทางแปลกใจเพราะอาการของธีระเมื่อช่วงวันหยุดก็แย่มาก หากจะต้องลางานมากกว่าหนึ่งวันก็เป็นที่เข้าใจได้

"คงจะยังไม่หายล่ะมั้ง? ปกติแล้วคนเป็นหวัดจะลางาน 2-3 วันก็ไม่แปลกนี่"

"แต่ว่า...ผมส่งเมสเสจไปก็ไม่ตอบ โทรเข้ามือถือก็มีแต่สัญญาณว่าติดต่อไม่ได้ตั้งแต่เช้าน่ะครับ ผมเลยชักจะเป็นห่วงว่าเป็นอะไรมากหรือเปล่า"

คราวนี้กฤตภาสตื่นตัวขึ้นเล็กน้อย คำว่า 'ติดต่อไม่ได้' นับเป็นคีย์เวิร์ดสำคัญ แต่ชายหนุ่มยังควบคุมการแสดงออกทางสีหน้าและออกความเห็นได้อย่างเยือกเย็น

"อาจจะแค่ลืมชาร์จแบตมือถือก็ได้ ลองโทรไปที่เบอร์ห้องดูก่อนสิ"

"อ๊ะ จริงด้วย! งั้นเดี๋ยวผมไปขอเบอร์จากฝ่ายบุคคลก่อน"

"ไม่ต้อง เดี๋ยวฉันเข้าดูจากเครื่องนี้ให้ก็ได้"

กฤตภาสเอ่ยพลางขยับเม้าส์เพื่อเปิดหาไฟล์ที่ต้องการ ปกติแล้วข้อมูลที่เกี่ยวกับประวัติของพนักงานจะถูกเก็บไว้ในไดรฟ์พิเศษที่ต้องอาศัยพาสเวิร์ดจึงจะเข้าถึงได้ และทั้งบริษัทมีเพียงเขากับหัวหน้าฝ่ายบุคคลที่รู้พาสเวิร์ดนี้

"นี่ไงเบอร์ของอพาร์ทเม้นท์ ลองโทรดูซิ"

ชายหนุ่มหยิบกระดาษโน้ตมาจดหมายเลขโทรศัพท์พร้อมเลขห้องแล้วยื่นส่งให้อรรณพ เขามองดูลูกน้องของตนกดหมายเลขนั้นกับเครื่องโทรศัพท์แบบไร้สายบนโต๊ะของเขา แต่หลังอีกฝ่ายยกหูฟังขึ้นแนบหูได้ครู่หนึ่งก็ส่ายหน้า

"ไม่มีคนรับสายเลยครับ"

"ถ้าโทรถามส่วนกลางล่ะ?"

อรรณพลองต่อสายหาโอเปอเรเตอร์ของอพาร์ทเม้นท์ แต่กฤตภาสฟังบทสนทนาของอีกฝ่ายรวมทั้งสีหน้าผิดหวังก็รู้ว่าไม่ได้คำตอบที่ต้องการ

"เขาบอกว่าไม่ทราบครับ ถ้ายังไงผมขอเบอร์นี่ไว้ก่อนนะครับคุณกฤต เผื่อจะลองโทรไปใหม่เพราะตอนนี้ตี้อาจอยู่ข้างนอกก็ได้"

"ตามสบาย ถ้าได้ผลยังไงก็มาบอกด้วยก็แล้วกัน"

ชายหนุ่มกำชับขณะมองอีกฝ่ายเดินออกจากห้อง ทว่าลางสังหรณ์บอกเขาว่ามีอะไรบางอย่างผิดปกติ และอรรณพคงไม่มีทางติดต่อธีระได้แน่ๆ

ทั้งปิดโทรศัพท์มือถือ โทรเข้าห้องก็ไม่มีคนรับสาย คนที่อพาร์ทเม้นท์ก็บอกว่าไม่เห็น...แบบนี้มีสิทธิ์สูงว่าเจ้าตัวไม่ได้อยู่แถวนั้นแน่ๆ

สัญชาตญาณอันเฉียบคมทำให้เขาหันกลับไปมองประวัติของธีระอีกครั้ง นอกจากรายละเอียดทั่วไปที่พนักงานต้องกรอกอย่างเช่นวันเกิด ที่อยู่ วุฒิการศึกษา ทุกคนจะต้องให้หมายเลขติดต่อของที่บ้านและคนในครอบครัวด้วย ชายหนุ่มเลื่อนเมาส์ลงไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบข้อมูลที่ต้องการ จากนั้นก็หมุนปากกาในมือด้วยนัยน์ตาครุ่นคิด


“คุณกฤต...พอ...”

“ฉันรู้ว่าเธอยังไหว เด็กดี...ทนอีกนิด”

“ไม่เอาแล้ว...ฮือ...พอ...”


ภาพเหตุการณ์บนเตียงของเขาเมื่อไม่กี่คืนก่อนวาบขึ้นในหัวอย่างแจ่มชัด ตอนนั้นเขาหงุดหงิดกับข่าวที่ศุภวัฒน์นำมาบอกก็เลยไประบายอารมณ์กับธีระที่ไม่ได้รู้อีโหน่อีเหน่ด้วย สำหรับเรื่องนี้เขายอมรับว่าตัวเองก็ผิด แต่พอรู้ว่าเด็กหนุ่มกำลังพยายามหนี กฤตภาสก็ชักจะหงุดหงิดขึ้นมาอีก

โอเค เขาไม่ดีเองที่ฝืนใจคนป่วยทั้งที่สภาพร่างกายไม่พร้อม แต่มันช่วยไม่ได้นี่ เด็กคนนั้นมีอะไรบางอย่างที่ทำให้เวลาอยู่ใกล้แล้วเขาอดใจไม่ไหวทุกที

กฤตภาสจดหมายเลขติดต่อลงบนกระดาษโพสท์อิท จากนั้นก็ดึงกระดาษแผ่นนั้นออกมาแปะที่ขอบล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์ เขายังไม่ค่อยอยากปักใจนักว่าเด็กหนุ่มจะเลือกวิธีนี้ แต่ถ้าหากผ่านพรุ่งนี้ไปแล้วอรรณพยังติดต่อไม่ได้อีกล่ะก็ ถึงตอนนั้นจะมาว่าเขาล้ำเส้นไม่ได้ล่ะนะ...


++------++


"ตี้เอ๊ย ลุกมากินข้าวได้แล้วลูก"

เสียงตะโกนจากชั้นล่างของบ้านปลุกธีระให้ลุกขึ้นจากเตียงอย่างงัวเงีย เด็กหนุ่มเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปรงฟันแล้วก็ค่อยๆ เดินลงบันได เขารู้สึกว่าตัวเบาขึ้นมากหลังจากที่ได้นอนพักอย่างเต็มอิ่มมาตั้งแต่วันจันทร์

"วันนี้มีอะไรมั่งอะแม่?"

"ข้าวต้มปลา แม่ไปซื้อปลามาเมื่อเช้านี้สดๆ เลย รีบมากินซะลูก จะได้กินยา"

มารดาของธีระตักข้าวต้มใส่ถ้วยแล้วก็ยกมาวางบนโต๊ะในครัวให้อย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็เอามืออวบอูมมาทาบบนหน้าผากของเขา

"อืม ไข้ลดแล้วนี่ ตี้สบายตัวขึ้นมั่งมั้ยลูก? กินยาครบตามที่หมอให้มาใช่มั้ย?"

"อื้อ"

เด็กหนุ่มพยักหน้ารับเพราะกำลังเคี้ยวข้าวต้มเต็มปาก แต่แล้วเสียง 'แว้' จากในห้องก็ทำให้แม่ของเขาต้องรีบผละไป ครู่หนึ่งก็อุ้มทารกเพศชายตัวน้อยแก้มยุ้ยน่าหยิกออกมา

"โอ๋ๆ น้องฟลุ๊คหิวนมเหรอคับลูก เอ้า กินนมก่อนนะ หม่ำๆ"

ธีระมองมารดาของเขาหยิบขวดนมจากตะกร้ามาป้อนให้ทารกน้อยที่ดูดนมอึ้กๆ จนเหมือนลืมหายใจ จากนั้นก็ตักข้าวต้มเข้าปากต่อ

"งี้แม่ก็ช่วยพี่หมูเลี้ยงหลานทุกวันเลยเหรอ?"

พี่หมูที่ธีระเอ่ยถึงเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขาที่มารดาเคยรับมาเลี้ยงตั้งแต่ก่อนเขาจะเกิด จึงเหมือนเป็นพี่สาวของเขาไปด้วย และตอนนี้ก็แต่งงานแยกบ้านไปแล้วแต่ยังอยู่ในละแวกไม่ไกลกันนัก หลังจากคลอดลูกชายและครบกำหนดลาคลอดจึงมักพาลูกมาฝากแม่เขาเลี้ยงในตอนกลางวัน พอหลังเลิกงานก็มารับลูกกลับบ้านพร้อมกับสามี

"ช่าย ดีนะว่าร้านเครื่องเขียนของแม่งานไม่ยุ่งเลยช่วยเลี้ยงได้ จะว่าไปก็เลยทำให้นึกถึงตอนที่ตี้ยังตัวเล็กๆ อยู่เหมือนกันน้า หืม? น้องฟลุ๊คว่างั้นมั้ยลูก? หนูเหมือนน้าตี้มั้ยคับ?"

หลานชายตัวน้อยสงบลงหลังได้ดูดนม นัยน์ตากลมใสแจ๋วเหลือบมองมาทางธีระแม้ว่าจะยังฟังคำไม่ออก เขาจึงยิ้มพลางยื่นมือไปจับมือเล็กที่อยู่ในถุงมือเขย่าเบาๆ แต่แล้วอาการคันจมูกก็ทำให้ต้องรีบหันหนีไปจามอีกทาง

"ตายละ แม่ก็ลืมไปว่าตี้ยังไม่หายหวัด งั้นเดี๋ยวแม่พาน้องฟลุ๊คไปกินนมในห้องดีกว่า เดี๋ยวตี้กินข้าวเสร็จก็วางถ้วยไว้ในอ่างแล้วไปกินยานอนซะนะ จะได้หายไวๆ"

"ครับ"

เด็กหนุ่มหยิบทิชชู่มาสั่งน้ำมูกก่อนจะตักข้าวต้มกินต่อ เสียงของมารดาที่กำลังกล่อมหลานลอยมาจากในห้องแว่วๆ ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น และคิดว่าดีจริงๆ ที่ตัดสินใจนั่งรถตู้กลับมาบ้านที่สุพรรณบุรีตั้งแต่เช้าวันอังคาร

วันนี้ก็วันพฤหัสเข้าไปแล้ว ป่านนี้ที่บริษัทคงรู้กันแล้วละมั้งว่าเราหายไปนานผิดปกติ ถ้าหากเปิดมือถือจะเจอกี่มิสคอลกันนะ...

เมื่อวันที่เขากลับมาถึงบ้าน มารดาไม่ได้แปลกใจนักเพราะเขาโทรมาบอกไว้ก่อนแล้วว่าไม่สบายจึงลาหยุด แต่ก็ไม่ได้บอกจุดประสงค์ที่แท้จริงว่าตั้งใจจะไม่กลับไปฝึกงานอีก มาตอนนี้ที่อาการป่วยค่อยยังชั่วขึ้น ธีระก็ชักไม่แน่ใจว่าควรจะบอกให้รู้ดีหรือไม่

เนื่องจากบิดาของเขาต้องเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อยๆ จึงไม่ค่อยอยู่บ้าน แต่เขาก็รู้ว่าถ้าจู่ๆ โพล่งออกไปว่าอยากจะหยุดฝึกงานเพราะไม่ชอบก็คงโดนดุว่าไม่มีน้ำอดน้ำทนแน่ๆ แต่จะให้อ้างเหตุผลว่าเป็นเพราะรุ่นพี่แกล้งก็จะกลายเป็นการใส่ร้ายทุกคนที่ดีต่อเขา ครั้นจะให้บอกความจริงก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้ใหญ่...ธีระยิ่งคิดจึงยิ่งปวดหัวมากขึ้นทุกที

หรือว่าไม่ต้องพูดอะไรเลย พอหายดีแล้วก็กลับหอแล้วทำเหมือนยังไปฝึกงานดีนะ...

เด็กหนุ่มยิ้มออกเมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จริงด้วยสิ แค่นี้ก็หมดเรื่องแล้ว ยังไงพ่อกับแม่ก็คงไม่โทรไปเช็คที่บริษัทหรอกว่าเขายังไปฝึกงานอยู่ไหม แล้วถ้าทำแบบนี้ก็จะได้ไม่ต้องเจอคุณกฤตอีกด้วย คิดยังไงก็มีแต่ข้อดีเห็นๆ

ธีระจิตใจปลอดโปร่งจนสามารถกินข้าวต้มได้หมดเกลี้ยง เขาหยิบยามากินก่อนจะล้างถ้วยแล้วร้องบอกมารดาว่าจะขึ้นไปนอนต่อ หลังจากเปิดพัดลมเพื่อให้อากาศในห้องไม่อบอ้าว เด็กหนุ่มก็เอนตัวลงบนเตียงแล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมก่อนจะปิดตาลง

พอหาทางออกได้แล้วรู้สึกดีจัง หัวโล่งไปหมดเลย...

เด็กหนุ่มคิดพร้อมกับรอยยิ้มที่ติดอยู่บนริมฝีปาก เพียงไม่กี่นาทีถัดจากนั้นก็ผล็อยหลับไป เขาหลับสนิทจนไม่ได้ยินเสียงใดๆ จากชั้นล่าง ไม่ว่าจะเสียงหลานชายตัวน้อยที่ร้องไห้โยเย เสียงของมารดาที่ร้องเพลงกล่อม เสียงรถที่วิ่งผ่านบนถนน รวมไปถึงเสียงโทรศัพท์กลางบ้านที่นานๆ ครั้งจะมีคนโทรเข้าด้วย

ถ้าหากเป็นสถานการณ์ปกติที่เขาไม่นอนหลับระหว่างวัน ธีระก็คงจะเป็นคนที่รับสายด้วยตัวเองเพื่อไม่ให้รบกวนมารดาที่กำลังง่วนกับการเลี้ยงหลาน แต่เพราะว่าฤทธิ์ของยาที่ทำให้เขาง่วงงุนจนไม่มีสิ่งใดรบกวนห้วงนิทราได้ เขาจึงไม่มีโอกาสรู้เลยว่าคนที่โทรศัพท์เข้ามาที่บ้านในช่วงสายของวันนั้นคือใคร


++---TBC---++



A/N: และแล้วสาเหตุที่ตากฤตอารมณ์เสียจนไปพาลใส่น้องตี้ที่ไม่สบายก็เปิดเผย แต่ไม่รู้จะกู้ภาพพจน์ฮีกลับมาได้บ้างรึเปล่านะคะ ตอนนี้ก็เริ่มมีตัวละครโผล่ออกมาเยอะขึ้น รู้สึกว่าสเกลเรื่องเริ่มจะใหญ่กว่าที่วางไว้ตอนแรก 5555 สำหรับตอนต่อไปอาจจะมาลงช้าหน่อยเพราะว่าเดี๋ยวจะติดภารกิจไป ตปท.อีกแล้วค่ะ (แต่ไปส่วนตัว) ยังไงก็จะพยายามมาลงต่อให้ไวที่สุด ขอบคุณทุกคอมเม้นต์ล่วงหน้านะคะ

[NOoTuNE]

 


แล้วมันใช่เรื่องไหมที่มาลงกับน้อง  อิลุงหื่นโรคจิต ชิชะ ทำจนเด็กมันทนไม่ได้ก็เที่ยวโล่ตามหา โถ่ ไอ้แก่ปากแข็งใจแข็งปากไม่ดีด้วย


น้องตี้บอกจะดื้อ ดื้อให้นานๆนะลูก