หัวข้อ: เล่ห์ลวงใจ - ตอนพิเศษ แสงแรกแห่งปีใหม่ โพสต์วันที่ 1/1/59 (p.101)

[bellbomb]

...อะไรคือ "จ๋าจ้ะ" ??? 

เล่าความหลังครั้งไม่หวานชื่น (ไม่แอบ) เศร้าเคล้าน้ำตาแล้ว "จ๋าจ้ะ" ??? 

เอิ้กสสสสส์ 'จ๋าจ้ะ' นี่ไม่ใช่ชื่อตอนนะคะ ปกติเวลามาอัพตอนใหม่เราจะชอบลงท้ายว่า 'มาแล้วจ้า' 'อัพแล้วน้า' อะไรงี้ค่ะ ดังนั้น 'จ๋าจ้ะ' ตรงนี้ก็เลยเป็นคำสร้อยของเราเองว่าตอนใหม่มาแล้วน้า ไม่ใช่ชื่อตอนค่า 

[Yundori]

เพิ่งมาเริ่มอ่านเรื่องนี้เมื่อวานค่ะ ชอบมากกกกกกกกกกก 
เนื้อเรื่องดี ภาษาดี กระชับมากกก จนอดไม่ได้ต้องไปอ่้านเรื่องอื่นๆของพี่ต่อเลย
ขอบคุณนะคะที่อุตส่าห์มาอัพให้ทั้งๆที่ก็คงมีภารกิจต้องทำหลายอย่าง
หายากจริงๆค่ะ เรื่องที่ถูกใจแบบนี้ 
สงสารตี้ตลอดเวลาเลย ตอนนี้ก็เริ่มรู้สึกรักคุณกฤตขึ้นมาแล้ว
ทั้งๆที่คุณกฤตไม่เคยจะคิดถึงความรู้สึกแบบรักพวกนี้เลย เศร้า 
เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ จะรอเรื่องนี้เสมอน้า

[IIMisssoMII]

แต่ละคน เปืดใจกันเถิดด

[FahFon]

ตี้เอ้ยยยยย คิดได้ไงเนี่ย หมอเหวินกับคุณกฤต ฮ่าๆๆๆๆ

[.hnk]

อ่านรวดเดียวเลอะ ! พูดเลยสนุกมากกกกกกก ชอบอ่า
บรรยายก็งดงาม เรื่องก็ดี สนุกกกกก ฮุฮิ

แอบสงสารตี้อ่ะ แต่ไม่เป็นไรนะ เรื่องในอดีตลืมๆไปเถอะ มาสนใจอนาคตดีกว่า
มันจะต้องไม่ซ้ำรอย ตี้จะต้องไม่ผิดหวังนะ TT
บอกเลยไม่เคยหมั่นไส้ตากฤตไม่ว่าตอนใดก็ตาม ไม่รู้สินะ ชอบมากอ่ะ
แบบไม่ใช่ไม่สงสารตี้ตอนกฤตเอาแต่ใจตอนตี้ไม่สบายนะ แต่ก็ไม่อะไรมาก หรือฉันหลงตากฤตแล้วกัน ?
ไม่รู้สินะะะะ นี่คือนิยายแนวที่ชอบเลอะ เมะแก่กว่าทำงานและ ฮุๆ ชอบจัง

ชอบกฤตมากอ่า แอบรักน้องไปรึยังเนี่ย ? แหม่ แอบๆปันใจให้มั่งเหอะ อย่ามาทำร้ายน้องเชียวนะ
ไม่งั้นต่อให้เป็นกฤตเราก็ไม่อภัย ! เฮอะะะะะ

แหม่ ตอนล่าสุด ตี้คงรักตากฤตแล้วมั้งงงงงง ไม่ก็ใกล้อ่ะจริงๆ ห่วงขนาดนี้ น่ารักเชียว
ดีแล้วที่กฤตเล่าให้น้องฟัง แปลว่าไว้ใจ แต่ผญ.คนนั้นก็นะ เฮ้อออออออ ไม่รู้จะโทษใคร
ก็ไม่มีใครตั้งใจจะให้เกิดละน้า
อืมๆ แล้วที่ว่าน้องรู้จักนี่คืออะไร ? ใคร ? กฤตหมายถึงใครอ้ะ ?
อยากรู้ รอต่อนะคะ ><


 

[Pam_ban]

เป็นการต่อปากต่อคำที่สมกับเป็นตัวเองดีทั้งน้องตี้และคุณกฤต  มันดูสนุกให้อารมณ์คลายเครียดดี จากเรื่องที่ต้องขมวดคิ้วกลายเป็นเรื่องที่ทำให้ได้อมยิ้ม  ชอบค่ะ  ชอบนายเอกเถียงเก่ง ๆ      

ตอนนี้พอเถียงกันเสร็จน้องตี้ก็เข้าโหมดทำร้ายจิตใจตัวเองอีกแล้ว  มันหดหู่ตามอ่ะค่ะ  รู้สึกว่าความเจ็บปวดมีอยู่ตลอดเวลา  แต่จะระงับได้บางช่วงที่ได้ (ต่อปากต่อคำ) อยู่กับคุณกฤตเท่านั้น  ไม่หายไปสักที  จนบางทีก็แอบเคืองณรงค์นิด ๆ (ไม่กล้าเคืองมากกลัวไบรอันเหวี่ยงใส่  หุ หุ)  ก็เข้าใจเหตุผลอ่ะนะ แต่มันอดสงสารน้องไม่ได้จริง ๆ 


ขอให้ตีตี้น้อยมีความสุข (จริง ๆ ) ในเร็ววัน   



รอตอนต่อไปคร่า



 

[fay 13]

 

[coraline]

เมื่อไรน้องตี้จะโดนจับกดละคะ...

[Ipatza]

เศร้าหงะ

[omuya]

น้องตี้ไปไหนน้าาาา พี่คิดถึง ^^

[bellbomb]

เล่ห์ลวงใจ บทที่ 26

"ลุงขอโทษด้วยนะกฤต เพราะลุงไม่ได้เอาใจใส่เนตรมาตั้งแต่เขายังเด็ก  ถึงได้กลายเป็นคนเอาแต่ใจจนสุดท้ายก็ทำให้ทุกคนเดือดร้อนกันไปหมด"

"เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ช่างมันเถอะครับ ถึงยังไงช่วงหลายปีมานี้เนตรก็ลำบากกว่าผม"

"ก็จริงนะ...ถ้าหากลุงอนุญาตให้เมฆกับเนตรแต่งงานกันทันทีตั้งแต่กลับจากเมืองนอกก็อาจไม่เกิดเรื่องแบบนี้ก็ได้ ตอนนี้แม้แต่จะไปเรียกร้องความรับผิดชอบจากคนที่เนตรท้องด้วยก็ยังทำไม่ได้เลยเพราะไม่มีหลักฐาน ส่วนเมฆก็ติดคุกโดยไม่รอลงอาญาไปแล้ว ชีวิตคนเรานี่บางทีก็โดนโชคชะตาทำร้ายยิ่งกว่าในละครอีกนะ"


กฤตภาสหวนนึกถึงเมื่อวันก่อนที่เข้าไปเคารพศพของหญิงสาวซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อน พ่อของเจ้าหล่อนเห็นเขาก็จำได้ทันทีและเข้ามาถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ ดูเหมือนความแค้นเคืองที่เคยมีให้จะหมดสิ้นไปแล้วเมื่อได้รับรู้ว่าอะไรเป็นอะไรหลังจากลูกสาวเสียชีวิต

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่คนที่เขารู้จักเลือกที่จะลาจากโลกนี้ไปก่อนวัยอันควร ทุกครั้งที่พบพานเรื่องแบบนี้จะทำให้กฤตภาสหยุดคิดถึงความหมายของชีวิต แต่มันมักจะเป็นความรู้สึกที่วูบมาแล้วก็หายไป เพราะเขารู้ว่าตัวเองจะไม่มีวันอ่อนแอถึงขั้นปล่อยให้ความรู้สึกอยากทำร้ายตัวเองมาครอบงำเด็ดขาด

ฟี้...

เสียงกรนขึ้นจมูกที่แสนเบาจากด้านหลังเรียกให้กฤตภาสพลิกตัวกลับไปมอง ธีระยังคงหลับสนิทแม้จะเป็นเวลาสายมากแล้ว แต่เขาก็ไม่ได้ปลุกเพราะรู้ว่าช่วงหลายวันที่ผ่านมาเด็กหนุ่มคงเหนื่อย ไหนจะงานที่บริษัทและยังภารกิจดูแลเขาที่โรงพยาบาลอีก

เมื่อคืนนี้หลังจากธีระร้องไห้กับอกเขาจนหมดแรง กฤตภาสก็ให้เด็กหนุ่มอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยให้ใส่เสื้อยืดกับกางเกงบ็อกเซอร์ของเขา จากนั้นก็ตั้งใจว่าจะเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าเองเพราะไหนๆ อีกฝ่ายก็เพลียมากแล้ว แต่ธีระกลับสร้างความประหลาดใจด้วยการเสนอตัวช่วยเหลือ เมื่อเสร็จเรียบร้อยก็เดินตามมานอนบนเตียงโดยไม่อิดออดสักคำ ถึงแม้ว่าจะเอาแต่ตะแคงหันหลังให้ทั้งคืนก็ตาม

ท่าทีของธีระเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดหลังได้ฟังเรื่องราวที่เคยเกิดขึ้นในอดีต มันอาจเป็นความสงสาร หดหู่ใจหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่มันช่วยกร่อนความรู้สึกระแวดระวังยามอีกฝ่ายอยู่ต่อหน้าเขาให้ลดลง ซึ่งเป็นไปได้ว่าเพราะธีระก็เคยผ่านเรื่องราวสะเทือนความรู้สึกมาแล้ว และเป็นไปได้ว่าคงไม่พ้นเป็นเรื่องของผู้ชายที่เคยเผลอเรียกต่อหน้าเขาบ่อยๆ ตอนที่ได้เจอกันแรกๆ

ซึ่งถ้าหากธีระตั้งใจจะไม่ลืมผู้ชายคนนั้นไปตลอดชีวิต...มันก็ไม่ใช่กงการของเขาที่จะไปห้าม หรือเก็บเอามาคิดให้ปวดหัวเลยแม้แต่นิดเดียว

จู่ๆ กฤตภาสก็รู้สึกหงุดหงิดเหมือนมีสิ่งแปลกปลอมผุดขึ้นในใจ ทั้งที่หายากเหลือเกินที่เขาจะนอนตื่นขึ้นมาข้างใครสักคนแล้วจะไม่นึกอยากหาความอิ่มหนำทางกามรสเพื่อกำจัดความเบื่อหน่าย แต่นับตั้งแต่เช้าที่ตื่นมาเห็นธีระนอนอยู่บนโซฟาในห้องพักผู้ป่วยหลังจากวันที่เขาโดนยิง นั่นเป็นครั้งแรกที่เขาเกิดความคิดว่า...การได้ตื่นมาเห็นใครบางคนคอยอยู่ข้างๆ ก็เพียงพอแล้ว

กฤตภาสไม่เคยรู้จักความรู้สึกนี้ และเขาไม่แน่ใจว่าถ้าเคยชินกับมันขึ้นมาแล้วจะสูญเสียความเป็นตัวของตัวเองไปหรือไม่

"อืม..."

ธีระย่นหัวคิ้วก่อนจะค่อยๆ ปรือตาขึ้น ในแววตากลมโตที่ยังฉาบด้วยความง่วงงุนสบตากับกฤตภาสที่นอนมองอยู่ราวชั่วอึดใจ จากนั้นก็หลับตาลงอีกครั้งแล้วพลิกตัวหันหลังให้เหมือนตอนที่เข้านอนเมื่อคืนนี้

ภาพนั้นทำให้กฤตภาสทั้งขำทั้งฉุน เพราะท่าทีเมื่อครู่ของธีระช่างต่างจากตอนที่ถูกใช้เงื่อนไขบีบให้มานอนด้วยช่วงแรกๆ อย่างหน้ามือเป็นหลังมือ ตอนนั้นเจ้าตัวแสดงออกชัดเจนว่าทั้งเกลียดทั้งกลัวเขา ตอนเช้ากฤตภาสจึงต้องคอยตื่นก่อนแล้วกอดเด็กหนุ่มเพื่อไม่ให้มีโอกาสได้ลุกหนี แต่เมื่อครู่เด็กนี่กลับกล้าหลับต่อทั้งที่เห็นเขาอยู่ข้างๆ แถมยังหันหลังให้เหมือนวางใจว่าเขาคงไม่ทำอะไรเสียอีก

"สายแล้วนะ จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหน?"

กฤตภาสกระเถิบตัวเข้าไปซ้อนด้านหลังธีระแล้วก็ยกแขนขึ้นเท้าศีรษะ โชคดีว่าอีกฝ่ายนอนตะแคงไปด้านที่เขาชันศอกขวาขึ้นได้จึงไม่ทุลักทุเลเกินไปนัก

"....ง"

"หืม?"

กฤตภาสได้ยินเสียงงึมงำตอบจึงแกล้งกดจมูกลงบนเรือนผมที่ยุ่งหน่อยๆ จากนั้นก็เม้มใบหูที่โผล่พ้นผมจนธีระย่นคอหนีมากขึ้น

"ผมง่วง ถ้าคุณไม่ง่วงก็ลุกไปสิ..."

ดูเหมือนเด็กหนุ่มจะยังไม่อยากตื่นจริงจัง กฤตภาสจึงหัวเราะหึแล้วยื่นแขนออกไปรั้งเอวอีกฝ่ายเข้าหาตัว คราวนี้ธีระเบิกตาโพลงเมื่อถูกมือใหญ่ล้วงเข้าไปขยำแผ่นอกใต้เสื้ออย่างไม่ออมแรง

"คุณกฤต! ผมไม่เล่นด้วยนะ"

"แต่ฉันอยากเล่นกับเธอนี่ ไม่ได้เล่นด้วยมาตั้งไม่รู้กี่วันแล้ว"

ชายหนุ่มเอ่ยพลางเกี่ยวขาของอีกฝ่ายไม่ให้ดิ้นหนี บาดแผลบนไหล่ซ้ายทำให้กฤตภาสออกแรงกับมือข้างนั้นได้ไม่เต็มที่ แต่เขาก็สอดมือขวาลงใต้ขอบกางเกงบ็อกเซอร์แล้วลูบคลำส่วนอ่อนไหวของธีระจนเด็กหนุ่มตัวงอ

"คุณกฤต..."

เสียงที่เรียกชื่อเขาอ่อนแรงลงเมื่อถูกความหวามไหวจู่โจมดั่งอาวุธ กฤตภาสแกล้งกัดต้นคอของธีระเบาๆ ก่อนจะกระซิบเสียงพร่า

"เรียกชื่อฉันอีกสิ"

ไหล่ของธีระสั่นไหวขณะเจ้าตัวเอี้ยวคอกลับมาหา นัยน์ตากลมโตหรี่เชื่อมและหม่นมัวด้วยความรู้สึกที่ถูกปลุกปั่น ริมฝีปากซึ่งเผยอหอบดึงดูดกฤตภาสให้ก้มลงใช้ริมฝีปากเกลี่ยซับความหวานจากกลีบปากนุ่มเอาไว้

"คุณกฤต พอก่อน...อื๊ออออ"

"จะพอได้ยังไง เพิ่งเริ่มเล่นกันได้ไม่เท่าไหร่เองไม่ใช่เหรอ?"

ชายหนุ่มกระเซ้าพลางเร่งมือที่สอดเข้าใต้กางเกงอีกฝ่ายจนโดนทุบกลับ แต่มือที่ทุบเขาก็เลือกทุบแค่ไหล่ขวาที่ไม่บาดเจ็บจนกฤตภาสยิ้ม เขาก้มลงลิ้มรสไออุ่นจากผิวบริเวณซอกคอของเด็กหนุ่มอีกครั้ง แต่ยังไม่ทันได้ทำอะไรมากไปกว่านั้นก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงออดจากประตูหน้า

การเคลื่อนไหวของทั้งสองหยุดชะงักทันควัน กฤตภาสชันศอกขึ้นพลางสบตากับนัยน์ตากลมโตที่ทอดมองเขาพลางกะพริบตาปริบๆ ผิวแก้มเนียนยังคงแดงก่ำเช่นเดียวกับรอยปื้นบนซอกคอที่เพิ่งถูกไรเคราของเขาถูไถ กฤตภาสเห็นแล้วให้นึกอยากกินคนตรงหน้าเข้าไปทั้งตัว แต่ติดที่เสียงออดซึ่งดังถี่จนเขานึกอยากทุบหัวผู้มาเยือนให้สลบ

"จะให้ผมไปดูว่าใครมามั้ยครับ?"

ธีระเสนอตัวเมื่อเห็นกฤตภาสทำหน้าตึง แต่เจ้าของห้องกลับส่ายหน้าก่อนจะยอมลุกขึ้นในที่สุด

"เดี๋ยวฉันออกไปดูเอง มีแค่คนเดียวเท่านั้นแหละที่จะถือวิสาสะมากดออดตอนเช้าวันหยุดแบบนี้น่ะ ส่วนเธอ...ไปเปลี่ยนชุดก่อนถ้าหากจะออกไปข้างนอก ชุดนี้มันไม่เรียบร้อย"

ธีระหน้าแดงยิ่งขึ้นเมื่อจู่ๆ ก็ถูกหอมแก้ม เด็กหนุ่มรีบลุกจากเตียงแล้วก็เดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างขัดเขิน ฝ่ายกฤตภาสเพียงแต่ยิ้มก่อนจะออกจากห้องนอนแล้วเดินเนือยๆ ไปเปิดประตูให้คนที่กดออดอย่างไม่ลดละ

"โอ๊ะโอ หน้าตาไม่รับแขกเต็มขั้นเลยนะครับคุณชาย ไม่ทราบว่าผมมาขัดจังหวะรึเปล่าครับ?"

ผู้มาเยือนคือศุภวัฒน์จริงดังคาด ชายหนุ่มมองเพื่อนด้วยแววตาเอือมระอาแต่ก็ผลักประตูให้ เขาไม่รอให้อีกฝ่ายถอดรองเท้าเสร็จก็เดินนำเข้าไปในครัว

"ก็ยังดีที่รู้ตัวว่ามาขัดจังหวะ แล้วมีความจำเป็นอะไรถึงต้องมาตั้งแต่เช้า?"

"บ๊ะ! นี่มันจะเที่ยงอยู่แล้วโว้ย! อีกอย่างกูก็เป็นหมอนะมึง จะมาดูอาการคนไข้ก็ปกติไม่ใช่รึไง แต่ถ้ามึงมู้ดดี้ได้ขนาดนี้ก็แสดงว่าคงไม่ต้องพึ่งหมอแล้วล่ะมั้ง"

กฤตภาสตักผงกาแฟใส่เครื่องชงอย่างไม่รู้สึกรู้สากับคำเหน็บแนม ระหว่างที่รอให้หยดกาแฟกลั่นลงในแก้วก็จุดบุหรี่สูบจนนายแพทย์หนุ่มต้องแกล้งยกมือขึ้นปัดควันอย่างหมั่นไส้

"จริงๆ เรื่องอาการมึงน่ะกูไม่ห่วงหรอก แต่ที่ถ่อมาหาวันนี้เพราะไอ้นี่ต่างหาก"

ศุภวัฒน์วางหนังสือพิมพ์ที่ถือติดมาลงบนโต๊ะ ฝ่ายกฤตภาสเพียงแต่เหลือบตาลงมองแล้วก็พ่นควันออกช้าๆ

"ไอ้นี่ของมึงคือ?"

"กูก็ดูออกนะว่ามึงเอ็นดูเด็กคนนั้นเป็นพิเศษ แต่รู้ตัวรึเปล่าว่าเมื่อคืนโดนถ่ายรูปไว้ตอนกำลังทำอะไรน่ะ?"

กฤตภาสไม่แม้แต่จะแสดงสีหน้าตกใจ ชายหนุ่มเพียงแต่กระตุกยิ้มมุมปากแล้วก็หันไปหยิบถ้วยกาแฟที่ชงเสร็จแล้วขึ้นจิบ

“ตกลงนักข่าวถ่ายรูปไว้ทันด้วยเหรอ? แสดงว่ากูกะจังหวะถูกน่ะสิ”

“หา??”

ศุภวัฒน์ทำหน้าเหลอขณะมองเพื่อนเดินมานั่งที่โต๊ะ ท่าทางของกฤตภาสที่สูบบุหรี่พลางจิบกาแฟอย่างสบายใจทำให้เขางงสุดขีด

“นี่มึงรู้รึเปล่าว่ากูหมายถึงรูปแบบไหน?”

“รูปตอนที่กูจูบเด็กคนนั้นใช่ไหมล่ะ? ยกเว้นว่าไม่ใช่ กูจะได้เปิดดู”

ศุภวัฒน์ยกมือขึ้นตบหน้าผากเมื่อคิดได้ว่าอะไรเป็นอะไร ดูเหมือนเขาจะเดือดร้อนแทนเพื่อนผิดกาลเทศะเสียแล้ว แต่ที่เขาประหลาดใจไม่หายคือทั้งที่กฤตภาสรู้อยู่แล้วว่ามีนักข่าวคอยติดตาม ทำไมถึงยังทำพฤติกรรมสุ่มเสี่ยงต่อการถูกบันทึกหลักฐานไปเผยแพร่อีก

“บางทีกูก็ตามมึงไม่ทันว่ะกฤต ตกลงมึงจงใจทำแบบนั้นให้นักข่าวเก็บภาพงั้นเหรอ? เพื่ออะไรวะ?”

กฤตภาสสูบบุหรี่เข้าปอดอึกใหญ่ก่อนจะค่อยพ่นควันออกอย่างช้าๆ เขาไม่แปลกใจที่จะไม่มีใครเข้าใจความคิดของเขา ในเมื่อเขาก็เพิ่งคิดจะทำเรื่องนี้ได้เมื่อคืนก่อน

“กูคิดว่าควรจะหาทางให้นิกกี้ออกไปจากชีวิตกูเสียที แต่กับผู้หญิงที่บอกปัดนัดไปหลายครั้งแล้วก็ยังไม่ยอม take a clue ก็มีแต่ต้องบอกด้วยวิธีนี้แหละถึงจะได้ผลที่สุด”

“หา??? ตกลงว่ามึงแค่รำคาญแฟนเก่าก็เลยจะเขี่ยเขาทิ้งนี่นะ? ทำไมไม่เรียกมาคุยดีๆ ล่ะวะ ไม่ใช่เด็กๆ กันแล้วสักหน่อย”

“เสียเวลา อีกอย่างในเมื่อนักข่าวอยากได้สกู๊ปกันนักกูก็จัดให้ อย่างน้อยคราวนี้ข่าวกูกับนิกกี้จะได้เงียบสักที คงมีผู้ชายคนอื่นรอจีบเขาเยอะอยู่หรอก”

“เฮ้อไอ้กฤต...มึงนี่มัน...” 

“สวัสดีครับคุณหมอ”

บทสนทนาของทั้งสองสะดุดลงเมื่อธีระเดินเข้ามาในห้องครัว ศุภวัฒน์ปรายตามองหนังสือพิมพ์ที่ยังพับอยู่บนโต๊ะอย่างรวดเร็วก่อนจะยิ้มตอบ

"หวัดดีตี้ เมื่อคืนคนเจ็บมันคงไม่ได้งอแงมากใช่ไหม?"

"อ๋อ ไม่หรอกครับ" ผิวแก้มของคนพูดเรื่อสีชมพูเล็กน้อยก่อนจะหันไปทางกฤตภาส "คุณกฤต ผมว่าจะลงไปซื้อข้าวที่ร้านตามสั่งหน้าปากซอย อาจจะแวะตลาดด้วย จะฝากซื้ออะไรมั้ยครับ?"

"เธอกินอะไรฉันก็กินนั่นแหละ ถ้าเงินไม่พอก็หยิบจากกระเป๋าสตางค์ฉันไปก่อนก็ได้ รู้ใช่มั้ยว่าวางไว้ตรงไหน?"

"ได้ครับ แล้วหมอเหวินจะกินอะไรมั้ยครับผมจะได้ซื้อมาให้"

"ไม่ต้องๆ หมอแค่แวะมาดูอาการไอ้คุณชาย เดี๋ยวก็ต้องกลับไปคลินิกแล้ว"

เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วก็เดินออกไปจากห้อง หลังจากประตูหน้าปิดลงแล้วศุภวัฒน์ก็หันกลับมาทำตาโตมองเพื่อนที่นั่งสูบบุหรี่แกล้มกาแฟเหมือนเพิ่งทำเรื่องธรรมดาที่สุดในชีวิต

"เฮ่ย!! ทำไมบรรยากาศเมื่อกี้มันเหมือนคู่รักกำลังฮันนีมูนเลยวะ!? ตกลงเมื่อคืนกูพลาดอะไรไปมั่งเนี่ย!?"

กฤตภาสขยี้ก้นบุหรี่ที่เหลือด้วยสีหน้าเอือมระอา "ไม่ใช่อย่างที่มึงคิดก็แล้วกัน อีกอย่างบรรยากาศคู่รักฮันนีมูนอะไรนั่นไม่มีหรอก เด็กนั่นแค่ชินกับกูแล้วก็เท่านั้นแหละ"

"หือ? แต่กูดูยังไงเลเวลของมึงกับเขาก็เกินเจ้านายลูกน้องไปแล้วนี่หว่า มึงถึงกับจูบเขาให้นักข่าวเอารูปไปลงหนังสือพิมพ์ จะมาบอกว่าไม่รักไม่ชอบนี่กูไม่เชื่อนะเว่ย"

กฤตภาสจุดบุหรี่มวนที่สองขึ้นสูบ เขาหันไปพ่นควันอีกทางแล้วก็นึกถึงคำสอนที่ถูกพร่ำเตือนในอดีตจนบางครั้งก็นึกรำคาญที่ไม่ลืมคำพูดเหล่านั้นเสียที


"จำไว้นะกฤต ความรักเป็นแค่เรื่องเพ้อฝันที่จบลงเมื่อเราตื่น สิ่งที่ทำให้คนเราอยู่ด้วยกันมีแค่ความหลงใหล ถ้าหากความหลงใหลถูกใช้ไปจนหมดเมื่อไหร่ เราก็หมดค่าในสายตาอีกฝ่ายเมื่อนั้นนั่นแหละ"


นั่นเป็นคำพูดที่แม่เคยบอกเขาหลังจากเลิกกับสามีคนที่สาม นับตั้งแต่บุพการีหย่าร้างกัน กฤตภาสก็ถูกแม่พาไปอยู่ที่อังกฤษด้วยตั้งแต่ยังเรียนชั้นประถม เขาได้เห็นความสัมพันธ์ที่ผ่านมาแล้วก็ผ่านไปของผู้เป็นแม่จนเคยชิน กระทั่งวันหนึ่งที่เห็นว่าเขาเริ่มเป็นหนุ่มและมีผู้หญิงมาติดพัน หม่อมหลวงมุกตาภาก็เรียกเขาไปคุยเพื่อถ่ายทอดบทเรียนที่ได้กลั่นกรองด้วยตัวเองจากรักอันผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเขาจำขึ้นใจ

ทั้งที่ความจริงแล้ว...ต่อให้ไม่มีใครพูดเรื่องนี้ด้วย กฤตภาสก็ตระหนักมาตั้งแต่ย่างเข้าวัยแตกพานว่าความรักอันมั่นคงและยืนยาวไม่ใช่เป้าหมายในการดำเนินชีวิตของเขาเลยสักนิด

"...ความรักมันไม่มีอยู่จริงหรอก"

"หือ?"

[bellbomb]

ศุภวัฒน์เลิกคิ้วเหมือนได้ยินไม่ถนัด กฤตภาสจึงยกกาแฟที่เหลือขึ้นดื่มแล้วก็ตัดบท "การถูกใจใครสักคนไม่ได้หมายความว่ารัก ถ้ากูเบื่อเด็กคนนั้นหรือเขาทนกูไม่ไหวเมื่อไหร่ก็จบ การที่คนสองคนมีความต้องการบางอย่างตรงกันในช่วงเวลาหนึ่งมันเรียกว่าความรักไม่ได้หรอก"

นายแพทย์หนุ่มยิ่งเลิกคิ้วสูงจนหน้าผากย่นไปถึงตีนผม เขารู้จักกฤตภาสมาตั้งแต่เด็กจึงตระหนักดีว่าทำไมอีกฝ่ายจึงมีมุมมองเกี่ยวกับความสัมพันธ์บิดเบี้ยวไม่เหมือนคนอื่น กระนั้นพอนึกถึงสีหน้าท่าทางของธีระเวลาอยู่ใกล้เพื่อนของเขาแล้วก็รู้สึกสงสาร

"ถึงมึงจะคิดแบบนั้นก็เถอะ ทำไมไม่ลองเปิดใจดูหน่อยวะกฤต เด็กคนนั้นอาจช่วยให้มึงเปลี่ยนความคิดแล้วหัดรักใครสักคนบ้างก็ได้นะ มึงเอาแต่คบคนนั้นทีคนนี้ที แบบนี้มีแต่จะผลักไสคนที่เขารู้สึกดีกับมึงจริงๆ ออกจากชีวิตนะเว่ย"

"มึงดูละครเยอะไปจริงๆ ว่ะเหวิน" กฤตภาสแค่นหัวเราะพลางขยี้ก้นบุหรี่ที่เพิ่งสูบไม่ถึงครึ่งมวน จากนั้นก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากครัว "ถ้าไม่มีธุระอะไรอีกกูขอไปเช็ดตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนล่ะ ถ้าอยากกินกาแฟหรืออะไรในตู้เย็นก็หยิบเอาได้เลย แล้วก็ขอบใจที่เอาข่าวมาบอก ช่วยเก็บหนังสือพิมพ์นั่นกลับไปด้วยก็แล้วกัน กูยังไม่อยากให้ตี้เห็น"

ศุภวัฒน์มองแผ่นหลังของเพื่อนที่เดินหายเข้าไปในห้องนอนแล้วก็ได้แต่ถอนหายใจ เขาหยิบหนังสือพิมพ์มากางหน้าที่พับไว้ออกดูรูปอีกครั้ง จากนั้นก็ฉีกหน้านั้นจนเป็นริ้วแล้วขยำทิ้งในถังขยะข้างเคาน์เตอร์

เรื่องที่ควรเตือนในฐานะเพื่อนก็ได้เตือนไปแล้ว คงได้แต่หวังว่าสักวันกฤตมันจะรู้ตัวว่าการเล่นกับความรู้สึกคนอื่นไม่ใช่เรื่องธรรมดาสามัญอย่างที่ชอบทึกทักก็แล้วกัน เพราะดูเหมือนว่าต่อให้เขาพูดอะไรมากกว่านี้ก็คงส่งไปไม่ถึงหัวใจที่ปิดประตูขังตัวเองเอาไว้อีกแล้ว...



++---++



ธีระกลับมาที่คอนโดหลังจากออกไปข้างนอกร่วมหนึ่งชั่วโมง ดูเหมือนวันนี้ผู้คนต่างพร้อมใจออกมาจับจ่ายใช้สอยจนทั้งตลาดและร้านอาหารเนืองแน่นด้วยลูกค้า ขนาดเขาเลือกร้านที่น่าจะคิวสั้นที่สุดแล้วก็ยังต้องรอเกินสิบนาที และเพราะนึกได้ว่าในตู้เย็นที่ห้องกฤตภาสแทบไม่มีอะไร เขาเลยแวะซื้อทั้งของสดและของแห้งสำหรับให้คนเจ็บได้ตุนเอาไว้ด้วย

เมื่อกลับถึงคอนโดแล้วเด็กหนุ่มก็กดลิฟต์ขึ้นไปชั้นบน เมื่อเปิดประตูห้องเข้าก็ไปแปลกใจที่เห็นเจ้าของห้องนอนเหยียดยาวอยู่บนโซฟา เขาเลิกคิ้วแล้วเดินเข้าไปใกล้ๆ กระทั่งได้เห็นแผ่นอกที่กระเพื่อมขึ้นลงสม่ำเสมอจึงรู้ว่าอีกฝ่ายหลับจริง

คงยังเหนื่อยละมั้ง...เมื่อคืนกว่าจะได้นอนกันก็ดึกแล้วนี่นา...

เด็กหนุ่มคิดพลางหอบหิ้วข้าวของที่ซื้อมาเข้าไปในครัว เขาเก็บของสดและแห้งเข้าตามตู้ต่างๆ โดยวางกล่องโฟมที่ใส่อาหารตามสั่งไว้บนโต๊ะ จากนั้นก็ล้างมือแล้วเดินกลับไปที่ห้องนั่งเล่น

"คุณกฤตครับ ผมซื้อข้าวไก่อบมานะ จะกินเลยหรือเปล่า?"

ธีระนั่งลงบนขอบโซฟาที่กฤตภาสนอนอยู่พลางเอ่ยถามเพราะเห็นอีกฝ่ายขยับตัว นัยน์ตาสีนิลปรือขึ้นมองเขาแล้วก็ส่ายหน้า

"ไว้อีกสักพักก็แล้วกัน ตอนนี้ยังไม่ค่อยอยากกินข้าวเท่าไหร่"

"แต่มียาที่ต้องกินหลังอาหารนะครับ อีกอย่างนี่บ่ายโมงกว่าแล้วด้วย ข้าวเช้าคุณก็ยังไม่ได้กิน ถ้าไม่กินข้าวเที่ยงแล้วเมื่อไหร่จะได้กินยาล่ะ"

เด็กหนุ่มเตือนราวอีกฝ่ายเป็นเด็กที่กำลังงอแงอย่างไม่เข้าท่า กฤตภาสจึงหรี่ตามองเขาจนธีระเสียวสันหลัง แต่ยังไม่ทันจะลุกหนีก็ถูกฉุดแขนลงไปบนโซฟาแล้วถูกคนตัวใหญ่กว่าขึ้นคร่อม

"สงสัยฉันจะนอนเยอะไปเลยไม่ค่อยหิว แต่ถ้าได้ออกกำลังสักหน่อยก็อาจอยากอาหารมากขึ้นก็ได้นะ"

"แต่หมอเหวินบอกไว้ว่าห้ามออกแรงเกินตัวนะครับ! คุณกฤต...!!"

ธีระยังค้านไม่ทันจบก็ถูกริมฝีปากอุ่นรุกไล่ ปลายลิ้นที่ยังเจือรสขื่นของนิโคตินยื่นเข้ามาพัวพันกับลิ้นของเขาจนมือไม้ที่พยายามดันอีกฝ่ายอ่อนแรง เนื่องจากรู้ดีว่าแผลบนไหล่ซ้ายของกฤตภาสยังไม่หายจึงทำให้เขายิ่งไม่กล้าผลักอีกฝ่ายมากขึ้นไปอีก เปิดทางให้กฤตภาสทำสิ่งที่ต้องการได้อย่างง่ายดาย

"หนวดคุณกฤต...คัน"

"หืม? แต่ก่อนหน้านี้ไม่เคยบ่นนี่"

กฤตภาสรู้ดีว่าวันไหนที่เขาไม่ได้โกนหนวดแล้วไรเคราจะขึ้นค่อนข้างเยอะ ยิ่งพอได้ยินธีระบ่นเขาก็ยิ่งจงใจเลิกชายเสื้ออีกฝ่ายแล้วตะโบมจูบไปบนแผ่นอกและหน้าท้องแบนราบมากขึ้น

"ก็มัน..."

ธีระก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมถึงบ่นเรื่องนี้ขึ้นมาตอนนี้ ความจริงเขาไม่ชอบเวลาโดนตอหนวดแข็งๆ ของกฤตภาสซุกไซ้ตั้งแต่ครั้งแรกๆ ที่นอนด้วยกัน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเหมือนกับใกล้ชิดอีกฝ่ายมากพอจะบอกเรื่องนี้ได้ ทว่ายังไม่ทันจะคิดหาคำอธิบายก็พบว่าคนเจ็บรูดซิปกางเกงเขาลงแล้ว และตอนนี้ริมฝีปากได้รูปก็กำลังจูบส่วนอ่อนไหวของเขาผ่านเนื้อผ้าบางๆ ของกางเกงบ็อกเซอร์

นัยน์ตาสีนิลที่เหลือบขึ้นมองเขาทั้งที่กำลังใช้ฟันขบส่วนที่กำลังมีปฏิกิริยาใต้เนื้อผ้าจุดความร้อนให้แล่นไปทั้งร่างของธีระ เด็กหนุ่มรู้สึกราวกับมีลาวาเหลวไหลวนอยู่ในหัว และมันทำให้การยับยั้งชั่งใจของเขาเริ่มหลอมละลายตามไปทุกที ใบหน้าเนียนแดงก่ำมากยิ่งขึ้นเมื่อกฤตภาสเกี่ยวนิ้วบนยางยืดของบ็อกเซอร์ลงแล้วไล้ปลายลิ้นผะแผ่วไปบนส่วนไวสัมผัส

ไม่เคยมีใครทำแบบนี้กับเขา แม้แต่ตอนที่คบกับณรงค์ ฝ่ายนั้นก็ไม่เคยใช้ริมฝีปากกับส่วนนี้ให้เลยสักครั้ง

"ยังอยากให้หยุดอีกรึเปล่า?"

กฤตภาสถามยิ้มๆ พลางจรดริมฝีปากลงบนส่วนปลายที่เริ่มชุ่มฉ่ำจนร่างเพรียวกระตุก ธีระหอบหายใจพลางหลบตาคนถามด้วยความอาย แต่สติส่วนที่รับรู้ความผิดชอบชั่วดียังสั่งการให้เขาคัดค้านด้วยเสียงอ้อมแอ้ม

"ผมไม่อยากให้แผลคุณเป็นอะไรมากขึ้นแล้วโดนคุณหมอว่าเอานะ"

"ไม่เห็นจะยาก ในเมื่อเหวินมันบอกว่าห้ามฉันออกแรงเกินตัว เธอก็ช่วยไม่ให้ฉันต้องออกแรงสิ"

กฤตภาสดึงแขนธีระให้ลุกขึ้นนั่ง จากนั้นก็เอนหลังแล้วดึงร่างเพรียวให้ขึ้นคร่อม ท่าทางล่อแหลมเช่นนั้นทำให้เด็กหนุ่มเข้าใจความคิดของอีกฝ่ายได้ทันที

"คุณกฤต...ขี้โกง"

น้ำเสียงและใบหน้าตัดพ้อของธีระเรียกเสียงหัวเราะจากกฤตภาส ชายหนุ่มโน้มคออีกฝ่ายลงจูบ ส่วนมืออีกข้างก็ค่อยๆ ร่นกางเกงของเด็กหนุ่มลง ฝ่ามือใหญ่ลูบไล้สะโพกที่แน่นตึงพลางกระซิบข้างหูคนที่หน้าแดงก่ำ

"เด็กดี ไม่ต้องคิดมากหรอก เราไม่บอกใครก็พอแล้วนี่"

ธีระไม่ได้ตอบ ทว่าก็ไม่ได้ขัดขืนอีกเมื่อถูกถอดกางเกงและเสื้อจนเหลือเพียงร่างที่ถูกแสงไฟในห้องย้อมจนเป็นสีผ่องนวลตา กฤตภาสยิ้มยามได้เห็นอีกฝ่ายมีปฏิกิริยาเมื่อถูกสัมผัส และความเร่าร้อนของคนที่ยอมเป็นฝ่ายอยู่ข้างบนก็ทำให้เขาลืมเรื่องที่ศุภวัฒน์เตือนเมื่อเช้าไปสนิทใจ

ไม่มีอะไรอื่นที่สำคัญอีกแล้วในเวลานี้ ขอแค่แววตาที่อ่อนเชื่อมด้วยแรงปรารถนาบนผิวหน้าซ่านสีกลีบกุหลาบ และผิวเนื้ออุ่นซึ่งเคลื่อนไหวตามจังหวะการชี้นำของเขาก็เพียงพอ ส่วนความรักอะไรนั่น...มันไม่ใช่เรื่องที่เขาอยากจะเสียเวลาคิดหาคำตอบเลยสักนิด



++---TBC---++



A/N: ตอนนี้คาดว่ากฤตภาสคงเปิดตู้ ปณ.เตรียมรอรับ hate mail จากคนอ่านแล้วค่ะ สามารถทิ้งความเห็นเอาไว้ได้ แล้วเดี๋ยวคนเขียนจะรวบรวมไปส่งให้นะคะ >_<

ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ที่ผ่านมา ข้อไหนได้รับการท้วงติงเราอ่านหมดค่ะ หากว่าตอนหลังๆ นี้อ่านแล้วรู้สึกอืด ก็ขออธิบายว่าเพราะเราอยากเน้นเรื่องความสัมพันธ์ที่กำลังพัฒนาของกฤตภาสกับธีระ ซึ่งถ้าหากติดตามกันมาตั้งแต่ต้นคงพอจำได้ว่าเนื้อเรื่องตอนแรกๆ เดินไปค่อนข้างเร็วมาก แต่มันยังไม่ถึงจุดที่จะทำให้ความรู้สึกของสองคนนี้ตกผลึกถึงขั้นที่จะก้าวไปสู่จุดต่อไป ซึ่งสำหรับเรื่องนี้เราวางแผนไว้ให้จบในอีกไม่กี่ตอนนี่แล้ว (ซึ่งอาจเปลี่ยนแปลงได้ ขึ้นอยู่กับว่ามีไอเดียอะไรที่อยากเพิ่มเข้ามาในเนื้อเรื่องหรือเปล่า) ดังนั้นถ้าหากรู้สึกว่าอ่านแล้วเบื่อ อืดจังเลย ฯลฯ ก็ขอชี้แจงให้ทราบตามนี้นะคะ และเราจะไม่เปลี่ยนสไตล์การเขียนหรือ pace ในนิยายของตัวเองด้วย สุดท้ายนี้ก็ขอขอบคุณล่วงหน้าสำหรับทุกคอมเม้นต์ที่จะมีให้กับตอนนี้ หวังว่าอ่านแล้วคงหายคิดถึงตากฤตกับน้องตี้กันบ้าง แล้วพบกันใหม่ในบทที่ 27 ค่า ^^


 
 

[Donaldye]

สงสารตี้ คุณกฤตใจร้ายมาก

[sine_saki]

สงสารน้องตี้อ่ะ ต้องเจ็บอีกกี่ครั้งถึงจะเจอรักดีๆสักหน
บางครั้งแอบคิด ถ้าน้องเจอคนใหม่ที่พร้อมจะดูแลน้อง มันคงจะดีกว่านี้
อย่าเอาบรรทัดฐานและความต้องการของตัวเองมายึดเหนี่ยวคนอื่นอีกเลย
อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆ เรื่องงานก็ดูจะฉลาดและจัดการได้ดี แต่ทำไมเรื่องนี้ถึงคิดไม่ได้นะ.....
ขอโทษนะคะ พอดีอินไปหน่อย แบบหมั่นไส้คนแก่อ่ะ ฮึ่ย!

[ceylon]

คุณกฤตใจร้ายเกิ๊น 

[lizzii]

น้องตี้ได้ยินที่อิคุณกฤตคุยกะหมอเหวินมั้ยย
เห้ออออ อิคุณกฤตนี่รักแล้วยังไม่รู้ตัว วุ้ยยย

[cinquain]

ออ เพราะมีคนใกล้ตัวสอนไว้นี่เองตากฤตเลยไม่เชื่อเรื่องความรัก
แต่หารู้ไม่ว่าตอนนี้ตัวเองก็ตกหลุมรักน้องตี้ไปไม่รู้เท่าไหร่แล้ว

ไม่อยากเดาความรู้สึกของตี้เลยค่ะถ้ามาเห็นรูปในหนังสือพิมพ์
แล้วถ้ายิ่งรู้เหตุผลที่มีรูปนั้นคงช้ำใจแน่ๆ

ส่วน hate mail ขอสะสมแต้มไว้ก่อนค่ะ จะได้ลงบึ้มทีเดยว! ^_^

[mukmaoY]

ตาแก่งี่เง่า  !!!
คิดอะไรเกินเยียวยา
 

[malula]

จะเอายังงั้นใช่ไหมนายกฤต
น่าปล่อยให้อยู่โดดเดี่ยวจนตาย
ทำไมน้องตี้ต้องมาเจ็บซ้ำ ๆ กับผู้ชายพวกนี้ด้วยนะ

[j123]

เขียนได้สนุกแล้วค่ะ ทั้งที่ไม่ชอบอ่านแนวนี้เท่าไหร่ แต่ก็ติดตามเรื่องนี้ตลอด
ปกติชอบอ่านแนวพระเอกรักนายเอกมากๆ อย่างแค่สบตาก็รู้ว่ารัก

ยังไงตอนท้ายขอให้พระเอกต้องได้รับความขมขื่นบ้างเน้อ หรือจบแบบไม่ต้องคบกันเลย 
แต่ถ้าเป็นแบบนั้นก็สงสารตี้อีก 

[jessiblossom]

ยังคาใจตอนที่แม่กฤตโทรมา ตอนแรกอยู่เลย

[PoPuAr]

อ่านตอนนี้จบแล้วให้อารมณ์เกลียดแม่คุณกฤตขึ้นมาเลย
คือทำไมต้องปลูกฝังมาแบบนี้อะ  ทำไมไม่ให้เรียนรู้เรื่องรักด้วยตัวเอง
อีตาคุณกฤตนี่ก็เชื่อแม่จังเลยนะ โอ๊ย ไม่ไหวอะ อยากจะตั๊นหน้าให้หายแค้นแทนน้องตี้
อย่ามาริอ่านทำให้น้องตี้เสียใจอีกนะ ครั้งนี้ไม่ให้อภัยอีกต่อไปแล้ว
น้องตี้(ของดิช้าน) ไม่พร้อมที่จะผิดหวังในเรื่องความรักอีกแล้ว
โปรดเปลี่ยนความหลงใหลให้กลายเป็นความรักเถอะ แล้วคุณกฤตจะได้รู้ว่า
การได้รักใครสักคน มันเป็นสิ่งที่วิเศษสุดในชีวิตเลยแหละ และน้องตี้ก็คือคนนั้น
คนที่จะทำให้คุณกฤตได้พบกับความรักที่แท้จริง

แอร๊ยยย มีเอ็นซีด้วยนิดนึง แต่ชอบอ่า มันหวิวๆดีจัง ซึ่งคู่นี้เค้าไม่ได้แสดงบทรักกันนานมากแล้ว (ซึ่งนานมากจริงๆ)
และครั้งนี้น้องตี้ของเราก็ออนท้อปซะด้วย กรี๊ดดดดด มโนภาพแล้ว เลือดกำเดาไหล 
แต่เสียดายจัง บทรักโดนตัดซะงั้น ได้มานิดเดียวเองอ่า ครั้งหน้าขอบรรยายเยอะกว่านี้นะคะ พลีสๆ 

ปล. เรื่องนี้จะจบแล้วเหรอคะคุณริน ยืดตอนไปอีกได้มั้ยอ่ะคะ เค้ายังไม่รู้ใจกันเลย มันก็ต้องมีเรื่องมีราวมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอคะ
ยังไงก็ช่วยรบกวนคุณริน อย่าเพิ่งจบนะคะ ขอให้ปิ๊งไอเดีย สามารถเพิ่มตอน หรือใส่อะไรลงไปได้อีก
คืออยากมีน้องตี้ไว้ให้คิดถึงนานๆน่ะค่ะ   FC น้องตี้ อิอิ
 

[karenoo]

ไอ้คนเห็นแก่ตัว...ม่ปลื้มพระเอกอย่างแรงอ่ะ สงสารน้องตี้ ต้องเจ็บอีกแล้วเหรอนี่
อยากให้มีฉากต้องตี้เอาคืนบ้าง แล้วอย่างนี้ต้องให้สั่งสอนให้เข็ด 

[mooping-7]

ตากฤตเอ้ยยยยแก่แล้วยังคิดไม่ได้อีกอะ สงสารนู๋ตี้อะ มาเจอตาแก่คนนี้เข้า

[super hero]

พระเอกเห็นแก่ตัวไปป่ะวะ จิ๊ 

[่patsaporn]

เย้ยยย อย่าเพิ่งจบค่า อยู่อีกนานๆ อยากให้อีตาคุณกฤตได้เจ็บ ได้เป็นรอง กับการรักใครซักคนแล้วเขาอาจไม่รักซะเหลือเกิน
หรือให้น้องตี้หายไปก็ได้ แบบหาไม่เจอ แบบให้ทุรนทุราย แหม่ ไม่ได้รู้ใจตัวเองเอาซะเล้ย ขาดเขาไม่ได้ขนาดนี้ยังไม่สนใจความรัก
แล้วจะให้น้องตี้เป็นไรของคุณ อยู่กันแบบนี้ไปอีกกี่ปี (ชมรมคนรักน้องตี้มาเองค่ะ)

น้องตี้คะ หนูชักจะปล่อยตัวตามสบาย ชักจะน่ารัก ชักจะดูแลดีเกินไปมั้ย แต่ก็ดีค่ะ ทำอีก ทำให้รักให้หลงแล้วก็ค่อยทิ้งไป โฮะๆๆๆ
ล้อเล่นค่ะ ขอให้อีตาคุณกฤตทั้งรักทั้งหลงหนูนะลูกนะ หนูได้มีความสุขซักที

เอิ่ม ภาพข่าวนั่นจะมีผลอะไรกับน้องตี้มั้ย อีตาคุณกฤตดูแบบด้อนท์แคร์มั่นใจจนน่าหมั่นไา้ กรั่กๆๆๆ ด่าพระเอกสะใจแล้วก็ไปค่ะ

ขอบคุณค่ะ

[love AJ]

 


ตี้น่าสงสารมากอ่ะ

[AMINOKOONG]

ช่วยยืนยันทีว่าเรื่องนี้จะจบแฮปปี้หรือเปล่าอ่ะ
กลัวตี้เจ็บและเสียใจอีกเหมือนเรื่องที่แล้ว
แต่ถ้าอีตากฤตต้องเสียใจบ้างเราว่าก็สมควรนะ
เพราะแกเล่นกับความรู้สึกคนอื่นมาเยอะแล้ว
สมควรได้รับกรรมบ้างเหอะคือถ้าจะจบแบบลงเอยกันด้วยดี
ก็ไม่อยากให้ง่ายเกินไป อยากให้กฤตเป็นฝ่ายที่พยายาม
และก็รู้สึกผิดบ้างนะครับ

[loveaaa_somsak]

สงสารตี้ เจอคนที่เราเริ่มมีใจให้ มีความคิดแบบนี้

[goosongta]

ตากฤตปฎิเสธหัวใจตัวเองมากกว่า ถ้าไม่รักจะยอมเสียชื่อเสียงเชียวหรือ