หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[Ipatza]

มันน่าจะตบสักฉาดสองฉาด
ปล่อยไห้มันมาดึงผมได้ยังไร 555+
ว่าแต่กลับบ้านไปรายงานเลยนะ
ถ้าเก้บไว้ไม่พูดนี้คงไม่ใช่แล้วละ
อย่าลืมว่ามันคิดจะเล่นงานลูกอย่าทำตัวเป้นคนดี พอดีลูกตายสะก่อนเหอะ
เห่อ
อีนั้นก็บ้าไม่รุ้เรื่อง ตบสั่งสอนสะทีสองที

[Celestia]

เอายัยนี่ไปเก็บเถอะค่ะ จะที่โรงบาลหรือที่ไหนก็ได้ แต่ไปไกล ๆ ที อ่านแล้วอี๋ความคิดกับพฤติกรรมมาก

เข้าใจว่ารักว่าชอบ แต่แบบ แบบนี้ก็ไม่ไหวมั้งคะ

แทนที่จะได้เงินก้อนนั้น ระวังจะไม่ได้อะไรไปเลย แถมเสียอีก หมดโอกาสชีวิตเข้าให้จะร้องไห้ไม่ออกนะคะ!

[Roman chibi]

อีบ้านลิน เกลียดที่สุด 

[imissyou]

ตามมาจาก "นิยายแนะนะ...เรื่องนี้ต้องอ่าน"

สนุกอ่ะ

[Pa'veaw]

นลินเหมือนคนที่เพิ่งหลุดมาจากโรงบาลบ้า

5555

[iforgive]

เพิ่งเข้ามาอ่าน  ว่าแต่เรื่องนี้รพีจะรู้ไหม  และจะจัดการยังไง  อยากรู้จัง

[ชุน]

ตามมาจาก "นิยายแนะนำ...เรื่องนี้ต้องอ่าน" เหมือนกันค่ะ

ที่จริงก็ไม่ชอบพระเอกแนวนี้เท่าไหร่
แต่ชอบเรื่องนี้ค่ะ มีอะไรหลายๆ อย่างที่ชอบ

เป็นต้นว่า นายเอกเคยเป็นกะเทย ลูกชายน่ารักมากๆ
ชอบความสัมพันธ์ระหว่างปิงปองกับตะวัน
ชอบที่ถึงจะเสียตัวไปแล้วก็ไม่ได้เสียหัวใจให้ไปด้วย ไม่ได้เก็บมาคิดมาก

ชอบที่ในขณะที่ความรักของปิงปองตกผลึกไปแล้ว ความรักของรพีเพิ่งจะเริ่มต้น...และมากขึ้นทุกทีๆ

คือไม่ชอบแนวนายเอกเจ็บปวดน่ะค่ะ จะเจ็บตัวแค่ไหนก็ได้ แต่ต้องไม่เสียหัวใจให้
เรื่องที่ว่า ถึงนายจะเลว ฉันก็ยังรักนาย ตัดใจจากนายไม่ได้นี่เป็นเรื่องที่ไม่เข้าใจเอาเสียเลยน่ะค่ะ
คือคนเรามันต้องมีอะไรดีสิ ถึงจะทำให้คนอื่นมารักได้ อ่านตอนพิเศษแล้วก็โอเคล่ะค่ะ ว่าปิงปองเคยรักเพราะอะไร

ตอนแรกก็ดีใจว่าเข้ามาอ่านตอนที่คนเขียนกลับมาเขียนอีกครั้ง ถ้าอ่านก่อนที่จะเว้นช่วงเขียนไปนานล่ะก็ ค้างแย่เลย
แต่ไปๆ มาๆ ก็ลงเอยที่เดิม คือค้างอยู่ดีค่ะ ^^

[Veesi3]

  ตบเลยยยยย พ่อปิงปองตบนังนลินไปเลยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[ทั่วหล้า]

อ่านทันแล้ว
ดาวฟ้องรพีให้หมดอย่าให้ตกหล่นนะ
รพีจะได้จัดการยัยชะนีบ้าอย่างนลินซะ!

คนนิ่มๆก็ปรี๊ดได้นะเออ

[~ณิมมานรฎี~]

ต ต ต ตามอ่านทันแล้วค่าาา 
 อะเฮือกกกก  รู้สึกอยากจิกหัวแล้วจับโขกกับพวงมาลัยรถจุงเบยยยยย 

[bluecoco]

ตามมาจากหน้านิยายแนะนำ ไม่ผิดหวังจริงๆ

พ่อปิงปองงงงงงงงง ดีใจกับตะวันที่มีพ่อแบบนี้

[naizoza]

ตามมาจากนิยายแนะนำเหมือนกัน สนุกมาก อ่านรวดเดียวเลย ให้กำลังใจคนแต่งจ้าาาา;))

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  นังนลินกลับมาอีกแล้ว

[alternative]

สนุกมาก

อ่านรวดเดียวถึงตอนล่าสุด ภาษาดี โครงเรื่องน่าติดตาม

เจอคำผิดบ้าง
ข่มขื่น >> ข่มขืน

ถ้าเจออีกจะบอกนะ

ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวที่อ่านเพลินขนาดนี้

 

[fannan]

อ่านทันละเง้อนลินเป็นไรมากปะเนี่ย



น่ากลัวจริงๆๆ

[PoPuAr]

ตามมาอ่านจากแนะนำนิยายเหมือนกัน
แต่คนแนะนำสปอยล์ซะเยอะมาก ฮิฮิ
เรื่ิองนี้สนุกมาก เราชอบอ่านพลอตแบบนี้อยู่แล้ว
อยากให้ปิงปองมีความสุขกับเค้าบ้าง รู้ใจตัวเองเร็วๆนะคุณซัน

[naizoza]

ชอบอ่านพลอตเรื่องแนวนี้เหมือนกันรอๆๆ;))

[eye-lifestyle]

สนุกมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Pz_ready]

รถยนต์คันหรูคันคุ้นตาเคลื่อนตัวเข้ามาในบ้านของตัวเองอย่างช้าๆ รพีเดินออกมาจากรถพร้อมกับชุดสูทที่แขวนพาดไว้ที่แขนขวา วันนี้รพีขับรถกลับบ้านด้วยตัวเองไม่ได้ใช้บริการคนขับอย่างทุกวัน เพราะคืนนี้ต้องไปงานเลี้ยงต่อต้องขับรถไปเองอยู่แล้ว

ทันทีที่ขายาวก้าวเข้ามาในตัวบ้านบรรยากาศของความไม่น่ารื่นรมย์ก็เกิดขึ้นทันที ในห้องรับแขกใหญ่มีทั้งเจ้านายใหญ่ของบ้านอย่างศูรนั่งอยู่ทำหน้าตาเคร่งเครียดใช้ตาคมดุจ้องมาที่เขาอย่างเอาผิด ส่วนคนที่นั่งอยู่ใกล้กันคืออดุลย์ที่นั่งก้มหน้าก้มตาถัดมาคือดาวที่ใบหน้าแปลกตาไป

รพีตาโตขึ้นอย่างแปลกใจเมื่อจ้องมองใบหน้าของสาวใช้ดีๆ หน้าผากบวมช้ำเริ่มออกสีคล้ำบวกกับริ้วสีแดงเป็นรอยนิ้วที่ใบหน้าเด่นชัด แม้ใบหน้านั้นจะไม่แสดงสีหน้าท่าทางว่าเจ็บปวดกับบาดแผลแต่ดูจากอาการสาวใช้คงกดความรู้สึกเอาไว้เสียมากกว่า

“ไปโดนอะไรมาดาว?”รพีเอ่ยถามเสียเข้ม สะกิดใจที่ศูรมานั่งเหมือนรอตัวเองกลับบ้าน สงสัยว่าคงไม่พ้นเรื่องที่เกี่ยวกับเขาแน่ๆ

“จะอะไร...เมียแกน่ะซิ ชั้นบอกแล้วใช่มั้ยรพีว่าจะก่อเรื่องอะไรชั้นไม่ว่าแต่อย่าให้มาเดือดร้อนอะไรกับที่บ้านหรือคนในบ้าน”แม้จะใช้โทนเสียงที่ราบเรียบแต่ในอกของชายชราคุกกรุ่นด้วยความโกรธ

“นลิน?”

“หรือมีคนอื่นอีก?”รพีจิ๊ปากใส่คำประชดประชันของผู้เป็นพ่อก่อนจะเดินเลี่ยงไปหาสาวใช้คนที่บาดเจ็บไม่วายสายตาเหลือบมองผู้ชายที่นั่งใกล้ๆกันว่ามีร่องรอยความเสียหายอะไรเกิดขึ้นมาบ้าง พอพบว่าอดุลย์ไม่มีอาการจึงเบาใจไปหนึ่งเปราะ

“เขามาทำอะไรเธอ?”ร่างสูงนั่งลงจ้องตาของดาวใกล้ๆ หญิงสาวตรงหน้าไม่ได้มีท่าทีหวาดกลัวอะไร แค่หันมองหน้าหานายใหญ่ของบ้านแล้วได้รับพยักหน้ายอมให้พูดเรื่องราวก่อนจะเอ่ยปากบอก

“คุณนลินเธอมาชวนพวกเราขึ้นรถของเธอ เพราะเห็นว่าฝน...”ดาวเริ่มเล่าไม่เท่าไรบางหนาก็ยกขึ้นมาให้หยุดพูด

“พวกเรา?...ใคร?...เธอกับป่าน?”รพีเอ่ยถามตาคมยิ่งดูดุและกดดันเข้าไปกันใหญ่

“ป...เปล่าค่ะ ดาวกับคุณปิงปอง”พอได้คำตอบคนถามก็หันคออย่างเร็วที่คนข้างๆกันอย่างลืมตัว ตาคมพินิจทั้งตัวของอดุลย์อีกครั้งแต่ก็ไม่พบอาการบาดเจ็บอะไรทั้งๆที่ดาวดูเหมือนคนทำร้ายอย่างหนัก

“ทำไมนายไม่เป็นอะไร?”

“แกถามเหมือนอยากให้อดุลย์เขาโดนเมียแกตบงั้นซิ”ศูรขัดคออย่างนึกอารมณ์เสีย รพีหันมองหน้าพ่อขัดใจคิ้วเข้มขมวดอย่างอดไม่อยู่ ไม่ใช่เป็นแบบที่ศูรหมายถึง เขาก็แค่กังวล...ที่จริงควรจะถามว่าอดุลย์ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย

“เอาเถอะไม่เป็นอะไรก็ดี...เล่าต่อซิดาว”เพราะไม่อยากจะต่อความยาว รพีจึงเลือกที่จะตัดบท รู้สึกแปลกหน่อยๆที่รู้สึกร่างบางตรงหน้าแบบที่ตัวเองไม่เคยนึกจะห่วงใคร

“ค่ะ...คือพอเราขึ้นไปนั่ง คุณนลินเธอก็ถามเรื่องของคุณหนูตะวัน ว่าใช่ลูกของคุณผู้ชายจริงๆหรือเปล่า พอดาวตอบตามความจริงไปเธอก็อาละวาดในรถแล้วก็ทำร้ายดาวจนหัวดาวไปโขลกกับหน้ารถ ดีที่คุณปิงปองช่วยไว้ค่ะไม่งั้นดาวก็ไม่รู้จะโดนอะไรหนักกว่านี้หรือเปล่า”ดาวเล่าเท่าที่เล่าให้ศูรฟัง คนฟังดูมีปฏิกิริยากับเรื่องที่เล่าอยู่มากโข เสียงฟันที่ขบกัดแน่นจนได้ยินเสียงกิ๊ด

“มันคิดว่ามันเป็นใครถึงกล้ามายุ่มย่ามเรื่องของหลานชั้นแถมยังทำร้ายคนในบ้านของชั้นอีก มันคิดว่ามันมีนามสกุลเรืองรัตนโยดมหรือยังไง ไปบอกเมียแกด้วยว่าถ้ายังเป็นแบบนี้...รับรองว่าชั้นไม่ปล่อยเอาไว้แน่ๆ”ศูรว่าอย่างโกรธแค้น พร้อมพูดสิ่งที่แม้แต่คนที่ฟังยังนึกขนลุก กับคนที่รู้จักศูรคงรู้ว่าไม่ใช่เรื่องง่ายที่ผู้ชายเพียงคนเดียวจะพาธุรกิจของที่บ้านมาไกลได้ขนาดนี้ ศูรมีทั้งอำนาจเงินและอำนาจต่อรองในหลายๆด้านอยู่ในมือ

“เขาไม่ใช่เมียผมครับ ผมกำลังจะหย่า”

“แล้วไม่ใช่เพราะเวรกรรมที่แกทำหรือไงอะไรอะไรมันเลยมาลงเอ่ยแบบนี้!”เสียงดังขึ้นเกือบถึงขั้นตวาด อีกสองคนที่อยู่ในห้องสะดุ้งแต่รพีกลับนิ่งเฉยหันมองหน้าคนพูดก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มตัว

“ถ้าพ่อจะคิดแบบนั้น”รพีหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน งานจากนอกบ้านก็หนักหนามากอยู่แล้วงานในบ้านกลับหนักยิ่งกว่า ที่ศูรพูดมาก็มีส่วนถูก อาจจะเป็นเพราะความผิดพลาดในอดีตของเขาก็ได้ที่ทำให้ต้องมีเรื่องวุ่นวายแบบที่เป็นทุกวันนี้

“...ขอโทษนะดาว ขอโทษนะครับพ่อ ชั้นขอโทษนะ”รพีว่าขอโทษกับเรื่องราวที่ถึงแม้ว่าตัวเองจะไม่ได้ทำแต่ศูรกับมองว่าตัวเองก่อขึ้น ท่ามกลางอดุลย์ที่เงยหน้ามองรพีด้วยความรู้สึกผิดที่ทำให้รพีต้องเหมือนถูกต่อว่ากับความสับสนของศูรและดาวที่เห็นท่าทีอ่อนแรงของคนที่ไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน จนคนที่ต่อว่ารู้สึกสะอึกกับคำขอโทษที่ไม่เคยได้ยิน

“ยังไงเดี๋ยวผมจะจัดการให้ครับ...ขอตัวขึ้นไปพักก่อน เย็นนี้ไม่ต้องตั้งโต๊ะเผื่อผมนะ มีงานข้างนอก”ก่อนที่ร่างสูงจะเดินหันหลังจากไปอย่างเงียบๆ

ศูรมองลูกชายก่อนจะที่มือเหี่ยวจะยกขึ้นกุมขมับของตัวเองด้วยความเสียใจ จะกี่ครั้งกี่คราเวลามีเรื่องเขาก็มักจะดุจะด่ารพีพอเสร็จสิ้นก็มานั่งเสียใจกับสิ่งที่พูดออกไปเสมอ

แต่คราวนี้ความรู้สึกเสียใจกลับรุนแรงมากกว่าในทุกครั้งเมื่อได้ยินคำว่าขอโทษออกมาจากปากของลูกชายกับเสียงเหนื่อยล้าแบบนั้นก็ยิ่งสะเทือนใจคนที่ต่อว่า

“อดุลย์..”เสียงที่ทุ้มเข้มเมื่อครู่กลับอ่อนลงในยามนี้ราวคนละคน

“ครับ?”

“ชั้น...มันเป็นพ่อที่แย่มากใช่มั้ย...ถ้าชั้นเป็นพ่อที่ดีแบบเธอได้...รพีคงไม่เป็นคนแบบนี้ซินะ”อดุลย์มองคนสูงอายุพูดคำพวกนั้นด้วยใจที่สงสาร เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพ่อได้ดี แม้เขาจะไม่เข้าใจว่าทำไมศูรถึงเลี้ยงรพีมาแบบนั้น

แต่สำหรับความรักของพ่อแล้ว...ก็คงเหมือนกับเขาที่มีให้ตะวัน...แค่อยากให้ลูกได้สิ่งดีๆเท่าที่ตัวเองจะหามาให้ได้

ที่ต่างคงเป็นมุมมองเรื่องการตีความหมายของคำว่า ‘สิ่งดีๆ’

“ไม่หรอกครับคุณท่าน”อดุลย์ตอบให้กำลังใจ แต่ก็เหมือนว่าศูรไม่ได้ฟังอะไร หญิงสาวเพียงคนเดียวในห้องรู้ตัวว่าตรงนี้ไม่ควรอยู่จึงได้ถอยฉากออกไปจากห้องนี้

“ชั้นคิดนะว่าเป็นเพราะชั้น รพีเลยกลายเป็นคนที่ไม่ดีแบบนี้ ถ้าชั้นรักเขาให้มากกว่านี้เขาอาจจะไม่เป็นอย่างที่เขาเป็น ถ้าแม่เขายังอยู่รพีอาจจะเป็นคนที่ยิ้มแย้มได้ทุกวัน”ศูรยังคงพร่ำบอกเรื่องที่อดุลย์เองก็ไม่รู้จะพูดปลอบอย่างไรได้มากกว่านี้ แต่มีอย่างหนึ่งที่เขาอยากจะบอกกับศูรเกี่ยวกับความคิดของศูรเอง

“...คุณท่านครับ ขอผมพูดซักอย่างได้มั้ยครับ”ศูรมองหน้าชายหน้าขาวที่ดวงตาซุกซ่อนบางอย่างที่เขาไม่มีก่อนจะพยักหน้าช้าๆอนุญาติให้อดุลย์พูด

“ผมไม่อยากให้คุณท่านคิดว่าคุณรพีเป็นคนไม่ดีครับ คุณรพีอาจจะไม่ได้เป็นอย่างที่คุณท่านคิดไว้ แต่ไม่ได้หมายความสิ่งที่คุณรพีเป็นมันไม่ใช่ว่าไม่ดีไม่ใช่หรือครับ”อดุลย์บอกยิ้มบางๆ ใจก็กลัวศูรจะโกรธที่พูดเหมือนสั่งสอนคนที่มีอายุคราวพ่อแต่สิ่งที่ได้ยินศูรพูดออกมาก็อดไม่ได้ที่จะพูดเหมือนกัน

“ผมเข้าใจว่าคุณท่านคงหวังไว้ว่าคุณรพีเป็นคนอย่างในอุดมคติ เพราะผมเองก็เคยวาดฝันให้ตะวันเองเรียนสายสามัญต่อมหาวิทยาลัยดีๆ แต่พอตะวันเลือกเรียนสายช่างผมก็ไม่ได้มองว่าตะวันไม่ดีหรือดื้อไม่ยอมรับความหวังดีของผมเลย”ศูรเริ่มมองคนที่พูดอย่างเต็มตา เหมือนโดนแทงใจดำเข้าอย่างจัง แม้เรื่องของตะวันกับเรื่องที่รพีที่เคยก่อไว้ในอดีตจะต่างกันราวฟ้ากับเหว แต่...นานเท่าไรแล้วที่เขามองว่ารพีเป็นเด็กไม่ดีและชอบดื้อกับเขา

“ไม่ว่ายังไง...เมื่อก่อน ตอนนี้หรือว่าพรุ่งนี้ ตะวันจะยังคงเป็นเด็กที่ดีสำหรับผมเสมอครับ”อดุลย์บอกจนครบใจความที่อยากจะพูด ก่อนจะยิ้มจางๆแล้วเดินออกจากห้องรับแขกห้องใหญ่นั้นไปเงียบๆ ทิ้งให้ชายชราที่นั้นกุมหน้าไว้คนเดียว

กับน้ำตาที่ไหลรินออกมาอย่างหยุดไม่อยู่



••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••




ก๊อก ก๊อก ก๊อก

เสียงเคาะประตูเรียกความสนใจคนที่กำลังจัดเนกไทอยู่หน้ากระจกด้วยสีหน้าราบเรียบ ก่อนที่ประตูจะเปิดออกพร้อมเสียงที่ช่วงนี้ติดจะคุ้นเคยที่ขออนุญาตเข้ามาในห้อง

“มีอะไรหรือเปล่า?”รพีถามขึ้นเมื่อเห็นร่างบางที่เดินเข้ามา หันมาแต่งตัวต่อแม้จะเหลือเวลากว่าจะต้องไปงานเกือบราวๆสามชั่วโมงแต่เพราะโพล่งไปแล้วว่าวันนี้ไม่ร่วมทานข้าวเย็นที่บ้าน คงต้องออกไปหาทานข้างนอกแทน

“ยุ่งอยู่หรือเปล่าครับ?”

“ไม่...มีอะไรพูดมาเลย ชั้นต้องออกไปข้างนอกอีก”รพีถามไม่แสดงสีหน้าหงุดหงิด แค่มองหน้าคนถามธรรมดา

“เรื่องเมื่อครู่น่ะครับ...คือผม...”อดุลย์ประหม่าเมื่อต้องพูดเรื่องที่ตั้งใจจะพูดขึ้นมา เรื่องที่พึ่งผ่านมาทำให้รู้สึกไม่สบายใจเอาเสียเลย ยิ่งเห็นคนที่เคยหยิ่งยโสและถือตัวสุดๆ เอ่ยคำขอโทษออกมาง่ายๆก็รู้สึกว่าต้องมาพูดอะไรด้วยซักอย่าง

...และยังมีเรื่องของตะวันอีกเรื่องที่อยากจะปรึกษา...

“ชั้นก็ขอโทษนายไปแล้วอยากจะเอาอะไรอีก?”คำถามประชดประชันทำเอาความรู้สึกไม่สบายใจพาลจะหายไปดื้อๆ

“ผมไม่ได้อะไรครับ ที่จริงคุณรพีไม่จำเป็นต้องขอโทษอะไรเลย”

“....?”รพีไม่เข้าใจ อดุลย์ต้องการอะไรจากเขาอีก การที่ทุกคนนั่งรอเขากลับบ้านเพื่อแจ้งเรื่องราวก็เป็นเรื่องบอกอยู่แล้วว่าอยากได้ความรับผิดชอบจากเขา นี่เขาก็สัญญาแล้วว่าจะจัดการให้

“ที่จริงเรื่องที่เขามาทำร้ายผมทำร้ายดาวเป็นเรื่องอีกเรื่องแต่ที่จริงแล้ว...เขามาเพราะเรื่องของตะวัน”อดุลย์บอกเรื่องที่ติดค้างคาใจ สีหน้าเป็นกังวลขึ้นมาทันทีที่พูดเรื่องนี้

“คือไม่รู้ว่าคิดมากไปหรือเปล่า แต่เพื่อนสนิทของตะวันบอกผมมาว่าตอนที่เขาไปเดินเที่ยวกันรู้สึกมีคนตาม แต่พอเกิดเรื่องกับตะวันเมื่อคราวก่อนเลยคิดว่าเป็นเด็กวิทยาลัยช่างอื่น แต่...”

“นายจะว่ากำลังสงสัยว่านลินกำลังจ้องจะทำร้ายตะวันซินะ”

“ครับ”ร่างสูงมองอดุลย์ที่สีหน้าไม่ดีนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจช้าๆหลับตาคมลงอย่างตัดสินใจอะไรบางอย่างในใจเงียบๆซักพักก่อนจะลืมตามองอดุลย์อีกครั้ง

“ถ้าชั้นบอกว่าใช่...นายจะว่าอย่างไง”เสียงเข้มพูดนิ่งๆแต่คนฟังตาโตอย่างตกใจ

“อะไรกับครับ...แล้วมาเกี่ยวอะไรกับตะวัน?”งงงันกับเรื่องที่สงสัย ถึงสะกิดใจเรื่องพวกนี้มานิดหน่อยแต่พอเอาเข้าจริงๆก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าผู้หญิงที่ดูสวยคนนั้นทำไปทำไม

“คงเพราะตะวันเป็นลูกของชั้น”

“แล้วมันยังไง เกี่ยวอะไรกัน บ้าหรือเปล่าตะวันเป็นลูกคุณแล้วเกี่ยวอะไรกันล่ะครับ เรื่องอะไรเอาเรื่องของผู้ใหญ่มาหาเรื่องกับเด็ก”อดุลย์เผลอพูดรัวออกมาอย่างลืมตัว นึกเป็นห่วงความปลอดภัยจนอยากจะโทรไปเช็คว่ากลับบ้านถึงไหนแล้ว

“...”

“เฮ้อ...ขอโทษครับ ผมไม่ควรโวยวายกับคุณ คุณเองก็คงเป็นห่วงตะวันเหมือนกัน”พอเห็นคิ้วหนาเริ่มขมวดคิ้วก็รู้สึกตัวว่าพูดมากเกินไป

“ชั้นบอกว่าจะจัดการให้ ชั้นก็จะทำให้ไว้ใจได้ว่าตะวันจะไม่ได้รับอันตรายจากผู้หญิงคนนั้นอีก”รพีพูดเสียงเข้มขึ้น รู้สึกโกรธคนตรงหน้าขึ้นมานิดๆ แต่ก็ยังพอคุมอารมณ์ได้

กับคนตรงหน้าพอเป็นเรื่องของลูกชายทีไรก็มักจะเผลอทำตัวกล้ากับเขาขึ้นมาทันที

“หมายความว่ายังไงครับ...ที่ว่าไม่ได้รับอันตรายอีก...อย่าบอกนะว่าคราวที่แล้วเป็นฝีมือของเมียคุณ!!”ขึ้นเสียงใส่ลืมตัวอีกครั้ง แต่เหมือนว่าครั้งนี้แม้จะรู้ตัวแต่อดุลย์ก็ไม่มีท่าทีอ่อนลง

“...อืม”ไหนๆก็ตัดสินใจบอกเรื่องปัญหาของนลินกับอดุลย์แล้วเลยไม่ปิดบังเรื่องราวทั้งหมดแต่เหมือนว่าคิดผิดเพราะร่างบางที่เคยดูหงิมกับตะโกนเสียงดังจนรพียังตกใจ

“อีบ้า!!! เจอที่ไหนกูจะกระทืบแม่ง!!!”เท้าเล็กกระทืบพื้นดังปึ่ง!! ริมฝีปากถูกกัดแน่นจนห้อเลือด

“หึหึ...หึหึหึ”ถึงจะดูว่าก้าวร้าวแต่กับดูน่าขำขันกับคนมอง

“ข...ขอโทษครับ”ใบหน้าขาวขึ้นริ้วสีเขินอายกับสิ่งที่ทำลงไปเมื่อครู่ พอลืมตัวเวลาโมโหก็รู้อยู่ว่าเขาจะก้าวร้าวขึ้นเป็นเท่าตัว แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะมีใครที่ทำให้อดุลย์ได้โมโหง่ายๆ

ตั้งแต่เกิดมาเคยโมโหคนอื่นอยู่ไม่กี่ครั้งเท่านั้นในชีวิตเพราะอดุลย์ใช้คำที่แม่เคยสอนเตือนสติตัวเองมาเสมอ

...เวลาโกรธ หน้าหนูจะน่าเกลียดน่ากลัว เพราะฉะนั้นอย่าพยายามโกรธเลยนะปิงปองลูกแม่ โกรธไปก็ไม่ทำให้เราได้อะไร แต่มีจะทำให้เราเสีย อย่างหนึ่งที่ปิงปองลูกแม่จะเสียคือ ความสวย ถ้าหนูโกรธมากๆหนูจะไม่สวยนะลูก...

“หึ เอาเถอะ ก็ไม่ใช่ว่าน่าเกลียดอะไร”...อย่างน้อยก็พอจะทำให้หัวเราะออกมาได้

“แต่ถ้าเจอกันจริงๆอย่าไปทำไรเลย เขาจะหาว่านายรังแกผู้หญิงซะเปล่าๆ”รพีล้อเลียนยิ้มๆ หันเข้าหาโต๊ะเครื่องแป้งเลือกนาฬิกาที่จะใส่ไปในงานในวันนี้

“เอ่อ...ถ้าอย่างนั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”พอถูกหัวเราะใส่ก็เหมือนเรื่องที่จะอยากจะพูดหายไปหมด ร่างบางของตัวออกจากห้องแต่ไม่ทันจะก้าวเท้าไปไหนก็ถูกคำถามของรพีรั้งไว้เสียก่อน

“นายว่านาฬิกาอันไหนเหมาะกับชุดนี้ดี”พอถูกถามก็อดชะโงกหน้าไปดูถาดใส่นาฬิกานับสิบเรือนไม่ได้ พอร่างสูงเห็นว่าอีกฝ่ายต้องใช้ความพยายามกับคำตอบที่เขาถามก็เบียงตัวออกให้อดุลย์ได้เดินเข้ามาดูและออกความคิดเห็น

ทำให้บัดนี้ทั้งสองยืนคู่กันอย่างใกล้ชิดเป็นครั้งแรก

“อันนี้มั้ยครับ สีเข้ากับสูทพอดี”คำตอบที่รพีเผลอลืมฟัง แต่กำลังใช้ความคิดสะระตะกับกลิ่นที่เตะจมูกอยู่ตอนนี้

“...คุณรพีครับ”ร่างสูงสะดุ้งเมื่อโดนเรียก กระพริบตาเรียกสติอยู่สักพักก็ส่งเสียงอืมรับความคิดเห็นแล้วหยิบเรือนที่อีกคนเลือกให้แบบที่ไม่สนใจจะดูเองด้วยซ้ำ

“งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”อดุลย์ก้าวเท้าถอยหลังถอยห่างจากอีกคนก่อนเอ่ยขอตัวอีกครั้งและก็เป็นอีกครั้งที่ถูกรั้งเอาไว้

“ได้ยินมาว่านายชอบเรื่องเครื่องสำอาง?”

“...ครับ?”อดุลย์ตอบรับงงๆ แต่อีกคนกลับเข้าใจว่าเป็นคำตอบที่เขาถาม

“ถ้ามีงานเกี่ยวกับพวกเครื่องสำอาง ไว้ชั้นจะพานายไปด้วย”รพีว่าเรียบๆแล้วหันหน้าหนีไปสนใจกำเครื่องแต่งตัวของตัวเองต่อ แต่อดุลย์ที่ได้ฟังจากที่ตอนแรกงงๆ แต่พอคิดว่าได้ไปงานเกี่ยวกับสิ่งที่ค่อนข้างชอบก็ยกยิ้มกว้างดีใจ

เดินออกจากห้องไปแบบลืมถามทำไมอีกคนถึงได้ใจดีด้วย ไม่คิดถึงคำถามนั้นด้วยซ้ำ ทิ้งรพีให้ส่ายหน้ายิ้มอ่อนๆกับสิ่งที่ตัวพึ่งทำลงไปเมื่อครู่

...เห็นว่าโกรธ...ถือว่าทำเพื่อเอาใจเสียหน่อย...

[liza sarin]

สนใจเค้าแล้วสิ ถึงจะพาไปงานที่เค้าสนใจ

[double9JH]

ปิงปองของขึ้นนน เพิ่งเคยเห็น อิอิ 

[bulldog17]

ครอบครัวนี้คงจะมีความสุขขึ้น

เพราะมีตะวันและอดุลย์เป็นกาวใจ


ฮิ้วววววววงงงงงงงงง~~~~

[Pawaree]

 



ซันเริ่มจะแคร์ปิงปองมากขึ้นแล้วล่ะสิ 

[yisren.]

ขำกร๊ากเลย ตอนพ่อปิงปองของขึ้น5555

[B52]

ดีขึ้นมานิดหนึ่ง

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

หวังว่าจะจัดการได้จริงนะ แต่แหมคู่นี้ค่อยๆเริ่มหวานละนะ อิอิ

[BeeRY]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ มันดราม่าดีจริงๆเลย
พ่อปิงปองกับพ่อซันเริ่มหวานกันละ
ยัยนลินสมควรโดนจัดการขั้นเด็ดขาดนะฮะ

[t2007]

พ่อซันเขินเหรอ. ชวนพ่อปิงปองเองนะนั่น. จะได้ออกงานคู่แล้วมั๊ง

[Veesi3]

อั้ยยยยย ซันเริ่มน่ารักแล้ววว  งุ้งงิ้งๆ มีการเอาใจด้วย

[sirin_chadada]

รพี๊... ตอนนี้น่ารักอ่ะ มีเอาใจปิงปอง(เพราะเห็นว่าโกรธ)ด้วย
เป็นกำลังใจให้คนเขียนจ๊ะ