หัวข้อ: ## บันทึกรักสีม่วง ## ตอนพิเศษสุดท้าย [ ๒๑ / ๐๑ / ๒๕๖๐ ]

[Ipatza]

เราจะร้องไห้ T^T
ไม่ใช่ซึ้งนะไม่มีไห้อ่านต่อ....อ่าว?
เรื่องนี้เข้มข้นมากมายอ่านไปก็กดดันในจิตใจไป
ไม่คิดว่าความจริงจะมาเร็วขนาดนี้
รับไม่ได้เหมือนกัน
แต่สิ่งหนึ่งที่คิดว่า ตะวันไม่ควรทำคือเดินหนีไปจากพ่อปิงปองนะ
เพราะความรู้สึกของคนที่เป็นพ่อ(ไม่แท้)ก็คงเจ็บปวดไปไม่น้อยกว่ากัน เศร้ามาก
เกลียดรพี 18เท่า

[nueng_w]

คือทำไมไม่มาต่อเสียทีนอ อยากอ่านแล้ว

[Hooh]

เรื่องมันเศ่าเพราะคนแต่งหาย 

[wargroup]

โอ้วววว อินอย่างแรง สนุกมากกก
ไหนจะตะวันเจ็บปวดกับความจริงจากพ่ออดุลย์
ไหนจะรพีกับบาดแผลเรื้อรังที่เกิดจากพ่อศูร
เดาว่า ต่อไปก็จะต้องมีคดีระหว่าง ตะวันกับรพี
และที่สุดๆก็ รักต้องลุ้นของ "อดุลย์กับรพี" กรี๊ดๆๆๆ
รออ่านอยู่นะคะุ ชอบมากๆ โดนใจ

[nueng_w]

เจ้าของนิยายไม่มาต่อแล้วเหรอ

[chocolate_ness]

คนเขียนหายไปเลย อยากอ่านต่อแล้วอะคะ เรื่องบาดใจ สนุกมากก

[Yarkrak]

รอเช่นกันค่ะ

[nueng_w]

ผมหวังทุกวันว่าคุณจะกับมา

[nueng_w]

กลับมาเร็วๆเถอะหนา

[Pz_ready]

**** ที่หายไปนานเพราะตอนแรกติดสอบ สอบเสร็จกลับบ้าน น้ำท่วมอีกค่ะ ขอบคุณที่ยังคิดถึงกันนะ ****





ตอนที่ 9



ท่ามกลางความมืดมิดของคืนเดือนดับ ภายในสวนสาธารณะที่สว่างจากดวงไฟสีส้มแค่บางจุด มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของโซ่เหล็กจากชิงช้าสีชืดเสียดสีไปมาเบาๆทำให้รู้ว่าที่แห่งนี้ยังมีคนอยู่ ร่างของเด็กชายที่นั่งไกวตัวเองบนชิงช้าตัวเล็กดูไม่เหมาะกับตัวของตนแล้วทำให้คนที่ออกมาตามอย่างทานตะวันหยุดมองดูอยู่เงียบๆ


เมื่อไม่กี่นาทีก่อนทานตะวันรับโทรศัพท์จากพ่อของเพื่อนสนิทพร้อมกับรับรู้เรื่องบางเรื่องของเพื่อนที่ตัวเองก็คิดไว้แต่ก็ไม่ได้อยากจะให้มันเป็นไปตามที่คิดเลย เป็นทานตะวันที่อาสาออกตามหาตะวัน เพราะรู้ดีว่าเกิดเวลาแบบนี้ที่แห่งเดียวที่ตะวันจะมาอยู่คือที่ไหน


สวนสาธารณะที่ไม่ไกลจากบ้านของตะวัน ความจริงคือสวนเด็กเล่นของหมูบ้านที่อยู่ในละแวกมากกว่า หากมีเรื่องทุกข์ใจคงมีแต่ที่แห่งนี้ที่ตะวันจะมาอยู่ แม้ชายหนุ่มผิวสีจะไม่รู้เหตุผลแต่ก็เดาไม่ยาก


ตอนที่ทั้งคู่ยังเด็ก...อดุลย์ยังไม่ได้มีเงินเก็บมากมาย เงินที่ได้มาก็มักจะหมดไปกับค่าอยู่ค่ากินและยังต้องออมเพื่อค่าเทอมที่แพงขึ้นทุกปีๆที่ตะวันโตขึ้น  เพราะแบบนั้นสนามเด็กเล่นจึงเป็นที่โปรดปรานของตะวันมาตลอด เป็นที่โปรด...ที่เต็มไปด้วยความสุขกับเครื่องเล่นเล็กๆ


...ความสุขที่...ได้อยู่กับพ่อ...


น้ำตาหยดเสียงสะท้อนแสงสีส้มจนเห็นชัดเจนออกมาจากดวงตาคู่คม ภาพของพ่อปิงปองที่กำลังไกวชิงช้าให้สูงขึ้น...สูงขึ้นฉายชัดขึ้นมา ภาพที่พ่อคอยระแวดระวังภัยเมื่อตัวเองกำลังปีนป่ายเครื่องเล่นที่ทั้งสูงและอันตราย ภาพที่พ่อวิ่งเข้ามาด้วยความร้อนรนเมื่อตัวเองเพียงแค่หกล้มเพียงเล็กน้อย


พ่อ...ที่ตะวันคิดว่าเป็น...พ่อ


เด็กหนุ่มกลั้นร้องไห้อย่างสุดกลั้น ฟันขาวกัดกับริมฝีปากล่างจนห้อเลือดแต่ความเสียใจก็ไม่อาจกลั้นได้หมด คำสะอื้นก้อนโตหลุดออกมาจนคนที่แอบมองถึงกับชาวาบไปทั้งตัวพาลนึกโทษตัวเองที่ก็มีส่วนทำให้ตะวันเป็นถึงขนาดนี้


“ตะวัน...”ครางเสียงเบาแต่ในความเงียบกลับได้ยินชัดเจน คนถูกเรียกไม่ได้หันกลับไปมองด้วยจำเสียงของเพื่อนได้


“...ไอ้ดำ...กู...กูไม่ใช่ลูกของพ่อ...ฮึก”อยากจะบอกเล่าเรื่องราวให้คนอีกคนรับรู้หกากแต่พอพูดถึงเรื่องนี้กลับทำให้พูดไม่อะไรไม่ออก ความเสียใจและผิดหวังพุ่งขึ้นมาจนแน่นไปทั้งอก


ทานตะวันไม่ได้พูดอะไรปลอบมีเพียงแค่สงสองมือออกไปโอบกอดร่างที่เล็กกว่าให้เข้ามาหวังปลอบประโลม ด้วยเพราะความอบอุ่นทำให้เสียงที่เป็นแค่สะอื้นเบาๆแปรเปลี่ยนเป็นเสียงร่ำไห้ด้วยความเสียใจ

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

แสงไฟหลากสีสลับกับส่องแสงพร้อมๆกับเสียงเพลงจังหวะเร็วที่พร้อมใจช่วยกันมอมเมาอารมณ์ให้ผู้คนติดอยู่กับความสนุกสนานตรงหน้า


สถานบันเทิงแห่งนี้ขึ้นชื่อเรื่องของผู้ที่มาเที่ยวว่ามีแต่คนหน้าตาดีและคนมีฐานะดีจึงไม่แปลกนักที่แม้ค่ำมืดเพียงใดหญิงสาวหน้าตาดีก็มากเท่านั้น หากแต่คืนนี้จุดมุ่งหมายของสาวกลางคืนหลายๆคนไม่ใช่เด็กหนุ่มน้อยใจแตกบ้านรวยธรรมดา แต่คงเป็นนักธุรกิจหนุ่มใหญ่ที่ยังคงความหล่อไว้ได้ทุกกระเบียดนิ้ว


รพียกแก้วแล้วแก้วเล่าอย่างไม่นึกใส่ใจกับสายตานับสิบที่อยู่รอบข้าง ในใจมีแต่ความคับอกคับใจกับคำสั่งของผู้เป็นพ่อที่สั่งตนราวกับเป็นแค่เด็กอมมือ เท่าที่รพีเข้าใจ ศูรต้องการหลานชายของตัวเองกลับมาดูแลเท่านั้น ไม่เห็นมีความจำเป็นอะไรแม้แต่น้อยที่จะให้ไอ้เจ้าคนที่ชื่ออดุลย์ย้ายเขามาคอยดูแลด้วย

ตะวัน...ลูกของตัวเองก็ไม่ใช่เด็กทารกตัวเล็กแล้วด้วยซ้ำไป


“ไงซัน ไม่ได้มานานเลย งานยุ่งเหรอ?”เสียงชายอายุไล่เลี่ยกับรพีเอ่ยถาม คนถูกถามเพียงแค่พยักหน้าตอบอย่างเซ็งๆให้กับเพื่อนเก่า


ไตรหรือไตรเทพเพื่อนตั้งแต่สมัยเรียนเป็นเพื่อนแค่คนเดียวที่ยังติดต่อกับบ่อยๆโดยไม่ได้หวังเรื่องธุรกิจ ไตรเทพเป็นเจ้าของผับที่รพีนั่งดื่มอยู่ตอนนี้ แต่ก่อนร้านนี้เป็นร้านที่สมัยรพีกับเพื่อนๆรวมถึงไตรเทพมาเล่นดนตรีกลางคืนอยู่ ช่วงห้าปีก่อนไตรเทพได้ธุรกิจตรงนี้มาลงทุนต่อ จึงเป็นเหมือนที่พักผ่อนหยอนใจของรพีด้วยกลายๆ


“เป็นไรของมึงว่ะ เครียดเรื่องเมียฟ้องหย่าเรอะ”


“ไม่ใช่เว้ย”ตอบเสียงแข็งจนเพื่อนถึงกับส่ายหน้าระอา เพราะเป็นเพื่อนกันมานานจึงรู้ได้โดยทันทีว่าคงไม่พ้นเรื่องของพ่อ...


“ทะเลาะกับลุงศูรมาอีกหรือไง แก่จนป่านนี้แล้ว กูไม่รู้หรอกนะว่ามันเรื่องอะไร แต่มึงก็ยอมๆพ่อมึงบ้างเถอะเขาจะอยู่ให้มึงทำตัวหมาๆใส่ได้อีกกี่ปีกันเชียว...นี่กูไม่ได้แช่งพ่อมึงนะเว้ย”ไตรเทพเตือนโดยมีตาคมที่น่ากลัวนั้นหันมาจ้องมอง ถ้าเป็นคนอื่นคงหยุดพูดแล้วหนีไปให้ไกล แต่ไตรเทพไม่ใช่ เขารู้ดีว่ารพีเป็นคนอย่างไร


รู้ว่ารพีนั้นไม่ได้เกลียด...อย่างที่ปากว่าแม้แต่น้อย


“ถ้ามึงจะทำให้กูเซ็งมากกว่าเดิมก็ออกไปไกลๆตีนดูไอ้ไตร ไปดูแลลูกดูแลเมียมึงที่บ้านไป!!!”ตะคอกเสร็จมือแกร่งก็คว้าแก้วใสขึ้นซดน้ำสีอำพันจนหมดแก้ว ก่อนยังวางแก้วลงพื้นเคาเตอร์ดัง ปึ๊ก!! ท่ามกลางเสียงหัวเราะของเจ้าของผับ


“ลูกกูนอนแล้ว เมียกูก็คงนอนกับลูก กูอยู่ดูแลมึงดีกว่า มึงน่าห่วงกว่าเยอะรู้มั้ยไอ้ซัน”รพีไม่ตอบกลับแค่คว้าแก้วใหม่ที่ถูงบริกรเติมให้ขึ้นดื่มอย่างรวดเร็ว เช่นเดียวกับไตรเทพที่ไม่ได้พูดเหย้าแหย่อะไรอีกแค่รอให้ไอ้เพื่อนคนนี้เมาได้ที่เดียวก็จะพรั่งพรูเรื่องในใจให้เขาช่วยคิดอย่างเคย

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

“มึงก็คิดมากไอ้ซัน...พ่อมึงเขาก็แค่หาคนมาดูแลลูกมึงแท้ๆ แล้วไม่ดีเหรอให้ไอ้คนนั้นมาดูแลน่ะ เขาดูแลลูมึงมาตั้งสิบกว่าปี กูว่าลุงศูรคงคิดแค่ว่าคงดีมากกว่าถ้าให้ไอ้นั่นเลี้ยงต่อก็แค่นั้นมั้ง”ไตรเทพพูดสิ่งที่ตัวเองคิดเมื่อได้ยินเรื่องราวของเพื่อน ยอมรับว่าตัวเองก็ตกใจนิดหน่อยกับเรื่องที่ได้ยิน


ไม่ได้ตกใจกับเรื่องลูกชายของเพื่อน แต่ตกใจกับเรื่องของหญิงสาวผู้โชคร้ายที่ตกเป็นเหยื่อจากความเสเพลของผู้ชายคนหนึ่งต่างหาก


“แต่กูไม่เข้าใจ!! มึงรู้มั้ยว่าไอ้อดุลย์นั่นมันไม่ใช่ผู้ชายแท้ๆ กูเห็นรูปมันแต่ก่อนนี่กระเทยชัดๆ!! แต่วันก่อนกูไปเจอมันมากับตัวมันแต่งตัวเป็นผู้ชายปรกติไม่มีอะไรผิดเพี้ยน น่าสงสัยจะตายคนแบบนี้!!”เสียงติดตะคอกหน่อยๆหากแต่คนฟังไม่ได้ถือสาหาความ รพีเป็นแบบนี้บ่อยๆเมื่อเริ่มคงสติไว้ไม่อยู่จากการดื่มสุรา


“พวกกระเทยกลับใจเป็นผู้ชายเยอะแยะไป..”


“แต่นี่ไม่ใช่!! กูรู้สึกว่ามันหลอกลวงมันยังเป็นกระเทยอยู่แน่ๆ แล้วจะให้กูอยู่บ้านเดียวกับอีกระเทยนี่เนี้ยนะ!!”


“ทำไมว่ะ? กระเทยก็คนนะเว้ยซันมึงอย่าลืม หรือมันหน้าตาหน้าเกลียดเหมือนพวกหื่นกามมากหรือไงถึงขยะแขยงขนาดนี้”ถามตลกกลับด้วยหวังดับอารมณ์คนตรงหน้าที่เหมือนจะเริ่มฉุดไม่อยู่ เข้าใจอยู่ว่ารพีไม่ชอบเพศที่สามมาแต่ไหนแต่ไร แต่ไม่ได้รังเกียจอะไรขนาดนั้น ซ้ำยังเคยมีประสบการณ์รุมโทรมกระเทยที่เกาะติดด้วยความคะนองของวัยรุ่น


รพีไม่ได้ตอบอะไรแค่มุ้ยหน้าไม่พอใจที่โดนขัดใจพลางหยิบรูปถ่ายที่จิดอยู่ในกระเป๋าเสื้อเชิ้ตออกมาให้เพื่อนดู


“เฮ้ย!! ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนี่หว่า น่ารักเลยนะเนี่ย นี่รูปตอนนี้ใช่เปล่าวะแล้วรูปที่มึงบอกว่าเป็นกระเทยล่ะ?”ถามเพราะนึกสนใจ ภาพของคนตรงหน้าไตรเทพไม่ได้คนน่าเกลียดน่ากลัวอย่างที่จินตนาการไว้ในตอนแรกที่ได้ฟังเรื่องราวจากรพี แต่กลับกัน เป็นผู้ชายร่างเล็กแล้วยิ่งดูเล็กไปกันใหญ่เมื่อยืนคู่ชายหนุ่มสูงโปร่งที่เดาออกทันทีว่าเกียวข้างอะไรกับรพี


ซ้ำหน้าตายังดูเกลี้ยงเกลาแบบธรรมชาติ ถึงจะมีริ้วรอยเพราะขาดการดูแลแต่ถ้าคนตรงหน้าไม่ได้เป็นคนถ่ายรูปขึ้นก็ถือว่าเป็นผู้ชายที่น่ารักคนหนึ่งเลยทีเดียว คงเพราะดวงตากลมกับหน้าผากสวยนั่น นึกไม่ออกจริงๆว่าถ้าคนๆนี้แต่งหน้าทาปากจนเพื่อนของเขาเรียกว่ากระเทย...จะสวยขนาดไหน


โทรศัพท์หรูถูกยืนให้ไตรเทพดูตรงหน้า เพราะรูปที่ได้มาค่อนข้างเก่า รพีจึงสั่งให้คนก๊อปไฟล์รูปลงมือถือไว้สำรอง ไตรเทพมองรูปตรงหน้าด้วยความแปลกใจ รูปตรงหน้าไม่ได้ต่างจากที่ตัวเองคิดมาก แต่เพราะรูปมันเก่าสีจึงทำให้คนในรูปดูไม่เท่าที่คิดไว้ แต่ด้วยปากที่แต้มสีกับด้วยตากลมที่เขียนให้คมชัดบวกกับผมยาวที่รวบมัดไว้ด้านหลัง


ถ้ารพีไม่บอกว่ากระเทย...เขาคงคิดว่านี่เป็นรูปผู้หญิงคนหนึ่ง


“เฮ้...เดียวนะ...หน้าตาเขาคุ้นๆอยู่นะมึงว่าป่ะ”รพีจ้องหน้าเพื่อนรวดเร็วเมื่อได้ยินเรื่องที่น่าสนใจ ไตรเทพแย่งมือถือไปถือพร้อมเพ่งอยู่นานก่อนจะอุทานจนรอฟังผงะนิดหน่อย


“เฮ้ย!! ถ้าจำไม่ผิดนี่มันชุดพนักงานของร้านนี้สมัยที่เรายังเล่นดนตรีอยู่เปล่าว่ะซัน”คนถูกถามแย่งมือถือคืนแล้วเพ่งมองอย่างพิจารณาบ้าง แม้ความจำจะไม่ดีเท่าเพื่อนคนข้างๆ แต่พอมองจริงๆแล้วก็คลับคล้ายคลับคลาอยู่ไม่น้อย


ถ้าหากอยู่ในสภาพปรกติรพีคงสั่งให้คนสืบเรื่องของอดุลย์ให้มากกว่านี้....แต่ตอนนี้รพีมึนเมาเพราะฤทธิ์ของเครื่องดื่มที่ดื่มไปหลายต่อหลายแก้ว สติของเขาสั่งแค่ว่าให้ลุกขึ้นแล้วตรงไปจัดการให้ถึงที่


...ไอ้กระเทยนั่นต้องรู้จักเขามาก่อน...


...ไอ้กระเทยนั่นต้องรู้ว่าตะวันเป็นลูกของเขา...


“มึงโดนแน่!!”เสียงคำรามลั่นทำเอาหลายคนสะดุ้งเฮือก หญิงสาวหลายคนที่หวังทอดสะพานให้ถอยหนีอย่างรวดเร็วได้แค่มองตามหลังของรพีที่เดินออกไปราวกับยักมาร...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

“หยุดร้องไห้แล้วนะ?”ชายหนุ่มผิวสีถามคนในอ้อมกอดได้รับคำตอบเพียงพยักหน้าหงึกๆที่อกของตัวเองเลยปล่อยร่างเพื่อนออก เวลาที่ผ่านไปเพื่อนสนิทคนนี้ทำเพียงแค่ร้องไห้ออกมาเท่านั้น


“ถ้างั้นก็กลับบ้านเถอะ”


“ไม่เอา!!”ปฏิเสธเสียงกร้าวพร้อมชักสีหน้าไม่พอใจ


“ทำไม?...อย่าบอกนะว่ามึงโกรธน้าปิงปอง”


“กู...ถ้าเป็นมึงไม่โกรธหรือไง?”แทนที่จะตอบคำถามแต่กลับถามคำถามที่คนฟังนึกระอา ทานตะวันส่ายหน้าใส่เพื่อนสนิทก่อนจะเขกหัวเบาๆอย่างที่ชอบทำเวลาเตือนสติตะวันมาตลอด


“ถ้าเป็นกู...อาจจะโกรธ แต่คงไม่เดินหนีหายมาแบบมึงแน่ๆ กูจะกลับไปคุยกันให้รู้เรื่อง”น้ำเสียงเย็นๆค่อยๆสอนค่อยๆบอกหวังว่าคนฟังจะได้สติ เขาเชื่อว่าพ่อของเพื่อนคนนี้มีแต่เจตนาดีให้กับตะวัน ไม่ว่าด้วยเหตุผลอะไรคงไม่เป็นผลเสียกับตะวันแน่ๆ


“มึงพูดง่ายไอ้ดำ!! ลองมาเป็นกูบ้างมั้ยล่ะ ลองให้คนที่มึงเรียกว่าพ่อมาตลอดจู่ๆก็บอกว่าไม่ใช่พ่อแท้ๆมึงจะเป็นยังไง!!”ตะวันยังตวาดไม่เลิก เข้าใจถึงสิ่งที่เพื่อนบอกก็จริง...แต่ความเสียใจมันทำให้ถือทิฐิมากกว่า


“กู...กูเสียใจ...ไม่เข้าใจ...เขาไม่รักกูเหรอว่ะ ทำไมเขาไม่โกหกกูต่อว่ากูเป็นลูกเขา ไม่ต้องบอกความจริงกูก็ได้....ทำไมว่ะ ทำไม!!”


“มึงสงสัยแล้วทำไมไม่ไปคุยให้รู้เรื่องว่ะ?”ตะวันทรุดตัวนั่งลงกับชิงช้าตัวเดิม ตาคมก้มมองพื้นไกวตัวเองเบาๆก่อนจะตอบคำถามด้วยเสียงสั่นๆ ที่เป็นสิ่งยืนยันคำที่พูดไป


“กูกลัว...กลัวว่าพ่อจะไม่รักกูจริงๆ กลัวว่าพ่อจะเบื่อที่จะมีกูเป็นลูกแล้ว พ่อถึงบอกความจริงกับกู”มือใหญ่ของคนที่ยืนมองคนพูดเอื้อมไปวางบนหัวมนเบาๆ


“ถ้ากูเป็นมึงนะ กูจะไม่กลัวเลย มึงเองน่าจะรู้ว่าน้าปิงปองเขารักมึงมากขนาดไหน สิบหกปีที่เขาเลี้ยงมึงมายังไม่ทำให้มึงรู้อีกเหรอว่าพ่อมึงรักมึงหรือเปล่า เลี้ยงเด็กคนหนึ่งมันยากนะเว้ย ขนาดพ่อแม่กูช่วยกันเลี้ยงกูมาเขายังบ่นเหนื่อยเช้าเหนื่อยเย็น นี่น้าปิงปองเลี้ยงมึงมาคนเดียวนะ เขาต้องลำบากมากแน่ๆแต่กูยังไม่เคยเห็นเขาบ่นว่าเหนื่อยซักครั้ง”ตะวันคิดตามที่ได้ฟัง ภาพอดีตที่ปรากฏมามีเพียงแค่รอยยิ้มสดใสของผู้เป็นพ่อเท่านั้น ไม่เคยมีเลยที่พ่อปิงปองของเขาจะทำหน้าตาเหน็ดเหนื่อยหรือเบื่อหน่ายใส่เขา ไม่ว่าจะดื้อหรือเกเรขนาดไหน


ไม่ใช่เพราะว่าตะวันรู้ว่าพ่อรักตัวเองมากหรอกหรือถึงกล้าทำตัวดื้อขนาดนั้น?


แล้วที่ครั้งนี้ที่เขาทำตัวดื้อและไม่น่ารักพ่อจะยังยิ้มและให้อภัยเขาเหมือนทุกครั้งหรือเปล่า เขาจะยังได้รับการอภัยอยู่ใช่มั้ย พ่อ...จะยังรักเขาอยู่...ใช่มั้ย???


ใช่มั้ยครับ..พ่อ

[nueng_w]

ได้อ่านสมใจอยากแหละ ขอบคุณมากนะคับ แล้วบัดนี้ต้องมาต่อให้ได้เรือยๆนะคับ

[chocolate_ness]

ว้าวว ได้อ่านแล้ว ขอบคุณมากนะคะ รอตอนต่อไป อิอิ

[namngern]

เย้ มาต่อแล้ว ยังไม่จุใจเลย
มาต่อไวๆนะคะ รออ่านอยู่น้าา

[Palmpalm]

ดีใจจังมาต่อแล้ว

[AGALIGO]

ขอบคุณที่มาต่อ

ทั้งพ่อ(ตัวจริง)ทั้งลูกท่าทางจะสันดานเดียวกันเลยนะ
นี่ขนาดไม่ได้อยู่กับพ่อที่แท้จริงมาก่อนนะเนี่ย---เชื้อมันแรงจริงๆ

เดี๋ยวต้องโดนหาว่าเลี้ยงลูกให้เพราะหวังสมบัติแน่ๆเลย

+ 1 + เป็ดจ้า

[นอนกินแรง]

ยังสงสารปิงปองเหมือนเดิม

เมื่อไหร่รพีจะสำนึกกับการกระทำของตัวเองสักทีนะ

[t2007]

พ่อ คำเดียว คือความสุข ขอบใจจร้า

[MinorMa]

แอบสงสารนายเอกแฮะ
แต่ชอบอ่ะ! 55
มาต่อเร็วๆนะค่า

[liza sarin]

  ขอแบบยาวๆค่ะ

[Pz_ready]

ตอนที่ 10


ภายในบ้านไม้หลังเล็ก ร่างบางของอดุลย์นั่งไม่ติดที่มาเป็นชั่วโมง ความรู้สึกที่ถูกตะวันเดินหนีไปโดยไม่หันกลับมามองช่างปวดร้าวหัวใจ ไม่นึกโทษลูกชายซักนิดเพราะว่าอดุลย์เข้าใจลักษณะนิสัยของตะวันดี...ตะวันใจร้อน และมักควบคุมสติไม่อยู่ แต่ไม่เป็นไรหรอก...อดุลย์ปลอบตัวเองอยู่แบบนั้น เพราะอีกเดี๋ยวตะวันคงกลับมากอดและอ้อนขอโทษเขาอย่างที่เคยเป็น


แสงไฟหน้ารถฉายเข้ามาในตัวบ้านจนต้องยกมือขึ้นป้อง อดุลย์พยายามมองลอดแสงสีส้มสว่างของรถที่จอดอยู่หน้าบ้าน แต่ยังไม่ทันได้รู้ว่าเป็นใครเสียงบีบแตรรถก็ดังสนั่นจนร่างเล็กสะดุ้งสุดตัว แต่เหมือนว่าปฏิิกิริยาของอดุลย์ไม่ทันใจ เสียงครั้งที่สองและสามจึงตามมาอย่างรวดเร็วก่อนจะเป็นเสียงแตรรั่วๆจนอดุลย์ต้องรีบวิ่งไปดูด้วยความวิตก


สีหน้าของอดุลย์ซีดลงกว่าเดิมเมื่อเห็นว่ารถที่ส่งเสียงรบกวนอยู่หน้าบ้านคือรถของใคร ลึกๆเขายังคงกลัวรพีจนแทบไม่อยากเจอหน้า แต่อดุลย์ก็เกรงใจเพื่อนบ้านที่โผล่มาดูความเป็นไปของเสียงดังยามค่ำคืนแบบนี้จึงจำใจเปิดประตูรั่วเหล็กเก่าๆให้รถหรูเหยียบคันเร่งจนแทบจะชนคนเปิดประตูอยู่รอมร่อ


“ทำอะไรอยู่ว่ะ ชักช้า!!”ตวาดเสียงใส่คนที่กำลังจะปิดประตูจนสะดุ้งโหยงอดุลย์ค่อย    ๆหันไปสบตากับร่างใหญ่ที่ก้าวขาเข้ามาหาเรื่อยๆ กลิ่นของแอลกฮอล์ฉุนโชยออกมาจากคนข้างหน้าพร้อมกับตาขวางๆที่ดูน่ากลัวนั่น คงเดาไม่ยากว่ารพีมาที่นี่ด้วยเพราะอะไร


“ขอโทษครับ”พูดเสียงเบาก่อนจะถอยเท้าเลี่ยงไปด้านซ้าย รู้ว่าระยะแค่นี้คงช่วยอะไรไม่ได้เท่าไร


“คุณรพีมาหาตะวันหรือครับ”มีเพียงสิ่งเดียวที่อดุลย์นึกออกเท่านั้นที่เป็นเหตุให้รพีมาเหยียบที่บ้านของเขา คนถูกถามยังคงใช้สายตาคมมองคนตัวเล็กตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง ยิ่งเห็นยิ่งไม่สบอารมณ์ ไอ้ใบหน้าซื่อๆกับท่าทางที่ดูระแวดระวังเหมือนกลัวคนรอบข้างแบบนั้น


ทั้งๆที่คนน่ากลัวและมีเล่ห์นัยแบบตัวเองมากกว่าที่คนอื่นควรจะกลัว


“เลิกทำท่าทางกลัวกูจับหักคอแบบนั้นซักที!!”


“ขะ...ขอโทษครับ”หน้าถอดสีทันทีเมื่อถูกตวาดอีกครั้งใกล้ๆ มือบางเผลอกำแน่นเกร็งด้วยความตกใจ สายตาสอดส่ายพยายามหาทางหนีทีไล่เอาไว้ก่อน เพราะรู้ว่าคนสติขาดเพราะความมึนเมาน่ากลัวขนาดไหน ยิ่งเป็นคนที่เกลียดขี้หน้าแล้วคงน่ากลัวขึ้นอีกเป็นเท่าตัว


อดุลย์เองใช้ชีวิตผ่านความโหดร้ายของคนมาก็มาก ช่วงที่ต้องทำงานกลางคืนก็แทบเอาตัวไม่รอดอยู่หลายครั้งแต่คงเป็นเพราะโชคเลยรอดมาได้ตลอด และภาวนาให้ครั้งนี้ก็เป็นเหมือนครั้งที่ผ่านๆมา


“เฮอะ!! มึงใช้ความตอแหลของมึงหลอกคนมากี่คนแล้ว? กูอยากรู้จริงๆเชียวว่ามึงวางแผนมาก่อนหรือเปล่าที่เลี้ยงลูกของกู”สายตาคมมองสำรวจด้วยความขัดตา จะให้มองกี่ครั้งรพีก็ยังคงรู้สึกขัดตาขัดใจ  มันเป็นเหมือนเจอเตาแก๊สวางไว้ในห้องนอน ความรู้สึกไม่ถูกที่ถูกทางทำให้หงุดหงิดจนแม้ตัวเองยังบอกไม่ถูก


“ผม...ไม่เข้าใจ”เงยหน้ามองคนว่ากล่าวอย่างเอาเรื่อง เหมือนถูกดูถูกเรื่องที่ไวต่อความรู้สึกมากที่สุด แต่ความกลัวในตัวรพียังไม่หายไป ทันทีที่สบสายตาคู่นั้นก็หลุบตาหนีอย่างรวดเร็ว ทำได้แค่จิกเนื้อขาตัวเองแรงๆข่มความรู้สึกแย่เอาไว้


อยากโกรธจริงๆ...แต่ก็กลัว...ทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่รู้ว่ากลัวอะไร


“มึงต้องการอะไร? ห๊ะ!!!!”


“โอ้ย!! ปะ..ปล่อยครับ”ถึงจะถอยห่างแล้วแต่ก็ไม่ทันคนตัวใหญ่อย่างที่คิด มือหนาเอื้อมมาคว้าไหล่บางบีบพลางดันถอยหลังไปชนกำแพงจนดังสนั่น อดุลย์ร้องเสียงหลงเพราะความเจ็บที่ได้รับหากแต่คนกระทำไม่ได้สนใจแต่กลับดูจะยิ่งสะใจจนกดแรงหนังกว่าเดิม


“มึงรู้จักกูอยู่แล้วอีตุ๊ด!! แล้วมึงก็คงรู้ว่าไอ้เด็กนั้นเป็นลูกกู มึงต้องการอะไรจากกู มึงต้องการอะไรจากครอบครัวกูห๊ะ!!”


“ค...คุณรพี..ปล่อยก่อนครับ...ผม...ผมเจ็บ”พยายามอ้อนวอนและบิดตัวหนีแต่ก็ไม่อาจรอดจากความแข็งแรงของคนตรงหน้าที่ออกกำลังกายอย่างหนักมาตลอด แล้วคนที่เอาแต่วิ่งทำงานหาเงินข้าวปลายังแทบไม่ค่อยจะได้กินครบสามมื้อะเอาเรี่ยวแรงจากไหนไปสู้ด้วย


“โอ้ยยยย!! เสียงดังโว้ยยยยยย!!!”เสียงด่าจากบ้านข้างๆดังขึ้นมาขัดจังหวะ รพีหันไปมองตามเสียงพร้อมกับกร่นด่าไปด้วยความเมา ก่อนจะเปลี่ยนจากกุมไหล่ไปคว้าคอเสื้อเชิ๊ตตัวบางสีฟ้าแล้วกระชากแรงจนแสบคอให้อดุลย์เดินตามเข้ามาในตัวบ้าน


ตุบ!!


ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวร่างบางก็ถูกเหวี่ยงลงพื้นทันทีที่เข้ามาในตัวบ้านได้ ความเจ็บค่อยๆริ้วขึ้นมาจนน้ำตาคลอเบ้า แต่กลับส่งผลให้รพียิ่งถูกใจที่ได้ทำร้ายคนตรงหน้า


ร่างตรงหน้าที่เผยให้เห็นหน้าอกขาวนวลเพราะกระดุมเสื้อที่ขาดคามือของคนกระชาก รอยแดงที่รอบคอเริ่มขึ้นชัดเจนเพราะความขาวของผิวกาย คนมองนึกอะไรบางอย่างที่ร้ายกาจเมื่อได้เห็นอดุลย์ที่ดูหมดหนทางหลบหนี


บางอย่างที่ร้ายกาจขนาดที่ดวงตาที่โกรธเกรี้ยวเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นสายตาที่บ่งบอกความต้องการออกมาอย่างชัดเจน อดุลย์มองดวงตาคู่นั้นแล้วตัวชาวาบไปหมด


เคยเจอมาก่อน...สายตาที่ทำให้รู้สึกขยะแขยงแบบนี้


“จะไปไหน!!!”ไม่ทันให้ได้หนี ทันทีที่ลุกขึ้นอดุลย์ก็ถูกคว้าเข้าที่คอแล้วดันไปติดกำแพงอีกครั้ง แล้วถูกประกบจูบอย่างรุนแรงไม่มีจังหวะให้ได้ทักท้วง


ถ้าเป็นเมื่อสิบกว่าปีก่อนเขาจะดีใจแค่ไหนนะที่ได้รับจูบจากคนที่แอบรักแอบปรารถนา เมื่อสิบกว่าปีก่อนที่เขายังใช้ชีวิตของเพศที่สามที่แต่งหญิงจนหลายๆคนนึกรังเกียจ  ถ้าเป็นตอนนั้นเขาจะดีใจแน่เหรอที่ได้สิ่งนี้...จากคนๆนี้


ปากหนาไล่จูบอย่างละลาบละล้วง ตามขบกัดปลายลิ้นเล็กที่ถดหนีอย่างสนุกสนาน พลางใช้มือใหญ่รวบเอามือของอดุลย์ที่พยายามทุบตีออกด้วยความรำคาญก่อนจะใช้เขาตัวเองแทรกเรียงขาคนตรงหน้าอย่างถือสิทธิ์


อารมณ์ความต้องที่พุ่งสูงของรพีทำเอาเจ้าตัวยังตกใจแต่ก็สลัดความคิดทิ้งออกไปอย่างรวดเร็วเพราะข้างหน้ามีทำให้สติที่ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วกระเจิงได้ง่ายๆ


กลิ่นแป้งฝุ่นที่มีขายตามตลาดลอยฟุ้งไปทั้งจมูก ผสมกลิ่นเหงื่อที่ไหลออกมาเพราะความตระหนกทำเอารพีนึกชอบใจกับกลิ่นของอดุลย์ ความเป็นชายของเขารู้สึกจนพองคับแน่นไปทั้งส่วนล่าง เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่มีความรู้สึกอยากมากขนาดนี้ ยิ่งแก่ตัวความรู้สึกทางเพศก็ยิ่งลดลงตามไปด้วย บวกกับความเครียดในการทำงานยิ่งทำให้ความต้องการยิ่งลดลงไปอีก ไม่แปลกที่ครั้งนี้รพีจะตื่นเต้น ได้แต่คิดว่าคงเพราะความแปลกใหม่ที่กำลังจะได้ลิ้มลอง


เพราะคนตรงหน้าเป็นผู้ชาย...เท่านั้น


“มะ..ไม่...ปล่อยนะ!!”ตวาดเสียงอย่างไม่เคยทำ แต่ไม่ทำให้คนที่กำลังหมกมุ่นกับร่างกายของตัวเองหยุดเลยแม้แต่น้อย รพีเพิ่มแรงสัมผัสให้หนักหน่วงมากกว่าเดิมพลางใช้มืออีกข้างของตัวเองที่ยังวางอยู่ปลดซิบกางเกงปล่อยความเป็นชายออกมา


อดุลย์ดิ้นอย่างแรงทันทีที่รู้สึกว่าโดนแก่นกลางที่แข็งตัวเต็มที่ของรพีดุนดันอยู่ที่ระหว่างขาอ่อนของตัวเอง น้ำตาไหลร่วงอย่างเจ็บใจเพราะจะดิ้นแรงขนาดไหนก็ไม่สามารถสู้ได้เลยซักนิด และยิ่งเจ็บใจมากขึ้นไปอีกเมื่อคนที่ทำร้ายตัวเองคือรพีคนที่อดุลย์นึกรักด้วยหัวใจที่บริสุทธิ์


“ฮึก...คุ..ณรพีอย่า...ฮึก..อย่าทำอะไร...ฮึกผมเลย”สะอื้นไปพลางขอร้อง แต่เหมือนจะสร้างความรำคาญให้มากกว่าจะเป็นเห็นใจ ร่างใหญ่จึงประกบจูบก่อนจะกัดที่ปากล่างจนห้อเลือด


แคว๊ก!!!!!


เสื้อเชิ้ตตัวบางที่มีรอยขาดอยู่แล้วจึงไม่ยากเลยที่จะออกแรงเพียงน้อยนิดมันจะหลุดคามือของรพี สายตาบ่งบอกความพอใจเมื่อได้เห็นร่างกายของคนอดุลย์ เอวคอดเล็กๆที่ดูยั่วยวนนั่น...ถ้าไม่ได้เห็นทั้งหมดของคนตัวเล็กนี่คงไม่รู้เลยว่าซ่อนรูปได้ขนาดนี้


“หึ...”หัวเราะในลำคออย่างถูกใจก่อนจะลงมือขืนถอดกางเกงที่ยังเหลือติดเป็นสิ่งสุดท้ายอยู่บนร่างกายของอดุลย์ท่ามกลางเสียงสะอื้นที่พยายามร้องขอความเห็นใจ แต่ด้วยอารมณ์ที่พุ่งสูงเกินจะควบคุมรพีมีแต่ความต้องการจะปลดปล่อยและครอบครองร่างตรงหน้าเท่านั้นอยู่ในหัว ถึงจะมีความสงสารแวบเข้ามาในเสี้ยวหนึ่งของความคิดก็ไม่อาจหยุดได้อีกแล้ว

ไม่อาจหยุด...

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

“แฮ่ก...แฮ่ก”เสียงหอบหายใจของเด็กหนุ่มร่างโปร่งตาคมเพราะรีบวิ่งกลับมาทันทีที่คิดได้ว่าตัวเองทำตัวแย่ขนาดไหนกับผู้ที่ตัวเองเรียกว่าพ่อ หลังจากโดนเพื่อนสนิทเขกหัวพร้อมกับเตือนสติไปถึงพึ่งนึกออกว่าความรักที่ได้มาตลอดไม่ใช่เรื่องหลอกลวง พอคิดได้ก็สั่งขาให้รีบวิ่งกลับบ้านโดยไว


สายตาส่ายมองหาพ่อปิงปองไปทั่วทั้งบ้าน ไม่อยากส่งเสียงเรียกเพราะห่วงว่าพ่อจะนอนหลับไปแล้ว ตอนที่วิ่งหนีไปด้วยความโกรธจนถึงตอนนี้ก็นับเกินสี่ชั่วโมง แต่ถึงคิดว่าคนที่อยากขอโทษอาจนอนแล้วก็อยากจะรีบวิ่งกลับมาไวๆอยู่ดี


จากที่กวาดดูชั้นล่างจนทั่วแล้วไม่เจอตะวันเลยรีบวิ่งขึ้นไปหาที่ห้องนอนของพ่อปิงปอง เพราะพ่อเปิดไฟทิ้งไว้ทั่วบ้านบางทีพ่ออาจจะยังรอเขากลับไปขอโทษแล้วกอดให้ความรู้สึกอบอุ่นอยู่ก็เป็นได้


“พ่อครับ...นอนรึยัง?”โผล่หัวเข้าไปถามด้วยในห้องนอนปิดไฟมืดสนิทต่างจากข้างนอก ร่างดำๆในความมืดสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเรียกบอกว่าคนที่นอนอยู่ยังไม่หลับตะวันจึงถือวิสาสะเข้าไปในห้องนอนทันที


“ตะวัน...กลับมาแล้วเหรอลูก”เพราะปิดไฟตะวันจึงไม่เห็นพ่อแต่น้ำเสียงแหบๆบ่งบอกให้รู้ว่าพ่อต้องร้องไห้แน่ๆ พอคิดถึงเหตุที่พ่อต้องร้องไห้จึงก้มหน้าด้วยความละอายทันที


“พ่อครับ...ตะวันขอโทษ”อดุลย์ยิ้มในความมืด แม้ความเจ็บปวดทางร่างกายและจิตใจที่ทำให้ต้องร้องไห้ยังไม่จางหายไปแต่สิ่งที่อยู่ตรงหน้าทำให้อดุลย์ไม่ได้รู้สึกแย่เท่าที่ควรจะเป็น


ก่อนที่ตะวันจะเข้ามาอดุลย์เอาแต่โทษโชคชะตาที่ทำให้เรื่องเลวร้ายนี่เกิดขึ้นกับตัวเอง เอาแต่โทษความใจง่ายของตัวเองที่ไปรักคนที่น่ารังเกียจและน่าขยะแขยงอย่างรพี


แต่...


ถ้าเขาไม่รักคนอย่างรพี...เขาคงไม่ได้เห็นเรื่องราวของรพีกับรวิวรรณ...คงไม่ได้เดินตามรวิวรรณไปจนเจอเหตุการณ์นั่น....คงไม่ได้พบเจอตะวัน...เด็กที่ราวกับปาฏิหาริย์ในชีวิตของตัวเขาเอง


“ตะวันไม่โกรธพ่อนะครับ”เสียงระโหยโรยแรงทำเอาคนที่เคยประกาศกับเพื่อนสนิทเมื่อครู่ว่าจะไม่ร้องไห้อีกแล้วต้องผิดสัญญาทั้งๆที่ยังไม่พ้นยี่สิบสี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ


“ตะวันไม่โกรธแล้ว...ตะวันกลัวพ่อโกรธมากกว่า ตะวันงี่เง่า พ่อยังรักตะวันอยู่รึเปล่าครับ”


“ฮ่ะๆ ทำไมถึงคิดว่าพ่อจะไม่รักตะวันล่ะครับ?”


“ก็ตะวันทำตัวไม่ดีใส่พ่อ งี่เง่าไม่ฟังอะไรเลย...ตะวันขอโทษ”เด็กหนุ่มพูดเสียงหงอยๆเรียกรอยยิ้มจางๆขึ้นมาอีกรอบ


“ถ้าตะวันทำแบบนั้นแล้วพ่อจะไม่รัก...พ่อว่านะ...พ่อคงไม่รักตะวันนานแล้วมั้ง”


“....พ่ออ่า....”คำพูดขี้เล่นของอดุลย์ส่งให้ตะวันเงยหน้ามาทำหน้าขัดใจเล็กๆใส่แล้วทำหน้าค้อนใส่เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากทั้งคู่ ก่อนที่ตะวันจะทรุดตัวลงนั่งกับเตียงแล้วเลื่นตัวไปกอดพ่อปิงปองของตัวเองพลางเอาหัวคลอเคลียกับหัวไหล่เล็กๆอย่างที่ชอบทำ


พอแล้ว...แค่มีพ่อปิงปองคนนี้ก็พอแล้ว ถึงความจริงเขาจะมีพ่ออีกคน


แต่...แค่นี้ก็พอแล้ว...พอแล้วจริงๆ

[rubymoona]

นึกว่าภาพหลอน5555
ยังเผ็นนิยายที่เต็มเปี่ยมด้วยความรู้สึกแบบเดิมเลย ดีใจมากที่มาต่อ แต่เฮ้อ อ่านไปถอนหายใจไปคะ
พ่อตะวันสู้ๆนะคะ เพื่อตะวัน
แต่จะดีกว่าถ้าพ่อทำเพื่อตัวเองบ้างนะคะ

[nueng_w]

ึ้ค้างมากๆ มาต่อด้วย ดีใจจัง

[namngern]

  สงสารพ่อปิงปองงง ฮือออ
ไอ้รพี ไอ้ชั่ว ไปตายซะ!!!!!!!!
คอยดูเถอะจะหลงจนโงหัวไม่ขึ้น หึ
อยากอ่านต่ออีกจัง  มาต่อเร็วๆนะคะ

[Palmpalm]

ปิงปองอดทนไว้นะ

อ่านไปน้ำตาซึมไป T_T

[t2007]

ชีวิตของพ่อปิงปองทำเพื่อลูกตะวัน

[AGALIGO]

คราวนี้ก็คงจะเต็มใจให้ไปอยู่ที่บ้านแล้วสินะ
เพราะจะได้มีที่ระบายความงุ่นง่าน
ถ้าตะวันรู้จะเป็นยังไงนะ

+ 1 + เป็ดจ้า

[liza sarin]

สงสารปิงปองจัง

[ﾟﾟღ✿ศิลินส์✿ღﾟﾟ]

เพิ่งมาอ่านค่ะ อยากบอกว่าไม่มีตอนไหนที่น้ำตาไม่ซึมเลย 

แต่งได้กินใจมาก ๆ   

ปิงปองน่าสงสารอ่ะ 

รพีก็เลวเกิน มีปมสินะเรื่องที่ไม่ได้รับความรักจากพ่อถึงโตมาเป็นแบบนี้ ไหนว่าเกลียดแล้วไปกดไปทำร้ายปิงปองทำไม เข้าข่ายเกลียดตัวกินไข่อ่ะ

อ่านเริ่มแรกนึกว่าตะวันจะเป็นคู่หลักซะแล้ว แต่ไม่เป็นไรมาจิ้นกับทานตะวันได้ 

จะรออ่านตอนต่อไปนะคร้า 

[Yarkrak]

ชีวิตของปิงปองช่างน่ารันทดจริงๆ
รอกรรมตามสนองเจ้ารพี โคตรชั่วเร็วๆ
 

คนเขียนอย่าหายไปนานซิเดี๋ยวคนอ่านหายบ้างนะ คึคึ

[นอนกินแรง]

รพีเลวที่สุดเลย สงสารปิงปอง

ไม่คิดโทษตัวเอง แต่โทษคนอื่นตลอด

ทำไมคนดีๆอย่างปิงปองถึงเจอแต่อะไรแบบนี้

เศร้านะ ตอนจบจะแฮปปี้ใช่ไหม