หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[u_cosmos]

ไม่คิดว่าเหงื่อคุณชายออกผิดที่บ้างเหรอข้าว >///<

คนไม่ได้คิดอะไรทำไมจะต้องยิ้มกริ่มด้วย ไหนจะมือนิ่มๆที่มาจับเร็วๆนั่นอีก
เกมที่ให้เล่นจะเป็นอะไรกันหนอออ

[cheyp]

เริ่มหวั่นไหวกันทั้งคู่ อิอิ

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 8

::: ดินต่างฟ้า :: กับ :: การหักหน้า :::



          สต๊าฟที่จับคู่มีทั้งหมด 6 คู่ เมื่อทุกคู่เดินมาหน้าเวทีแล้วคุณรัชท์ก็สั่งให้น้อง ๆ ทั้งหมดแบ่งกลุ่มเป็น 6 กลุ่มทันที โดยแต่ละกลุ่มต้องมีสมาชิกเท่า ๆ กันซึ่งกลุ่มของผมกับคุณชายได้สมาชิกตัวเล็ก ๆ มาร่วมกลุ่มทั้งหมด 6 คน

   “เกมแรกที่พี่จะให้เล่นก็คือเกมยืนบนกระดาษนะครับ โดยน้อง ๆ จะต้องยืนบนกระดาษหนังสือพิมพ์ร่วมกับพี่สต๊าฟโค้ชห้ามให้เท้าหรืออวัยวะในร่างกายส่วนใดก็ตามหลุดออกมาโดนพื้นนอกหนังสือพิมพ์นะครับ"

   สิ้นเสียงของคุณรัชท์ สต๊าฟที่ไม่ได้จับคู่ก็นำแผ่นหนังสือพิมพ์มาวางไว้ตรงหน้าของแต่ละกลุ่ม

   “ชอบเกมนี้จริง ๆ" คุณชายเอ่ยออกมา สายตาก็ยังคงไว้ซึ่งความเจ้าเล่ห์เหมือนเดิม

   “ทำไมครับ" ผมเอ่ยถาม เพราะไอ้เกมต่าง ๆ นานาแบบนี้ผมไม่เคยเล่นหรอก

   “เดี๋ยวก็รู้...” สิ้นเสียงของคุณชาย จากนั้นเกมก็เริ่มทันที

   ในทีแรกทุกกลุ่มไม่มีปัญหาอะไร สมาชิกทุกคนสามารถยืนอยู่บนหนังสือพิมพ์ได้อย่างง่ายดาย แต่พอด่านต่อมา ที่ต้องพับกระดาษหนังสือพิมพ์ลงครึ่งหนึ่งเท่านั้นแหละ พื้นที่ในการยืนบนหนังสือพิมพ์น้อยลงทำให้สมาชิกในกลุ่มต้องมีการสัมผัสตัวกันมากขึ้น

   ผมกับคุณชายพยายามที่จะยืนขาเดียวหรือทำท่าต่าง ๆ นานาก็แล้วแต่ก็ไม่สามารถยืนบนหนังสือพิมพ์ได้สักที

   “เอางี้นะข้าว ให้น้องขี่หลังนายกับหลังฉันอย่างละคน" คุณชายสั่ง จากนั้นผมก็เลือกน้องที่ตัวโตที่สุดมาขี่หลัง ส่วนคุณชายเลือกน้องในกลุ่มที่ตัวเล็กที่สุดเพราะเห็นว่าคนตัวโตได้เสร็จผมไปเรียบร้อยแล้ว

   “หน็อย! ขี้โกงนี่คุณชาย" ผมเอ่ยขึ้นขณะที่คุณชายกำลังนั่งย่อขาให้เด็กขี่หลัง

   “ช่วยไม่ได้" คุณชายเบะปากพูดออกมาอย่างน่าหมั่นไส้

   หลังจากที่ทุกอย่างพร้อมผมก็เดินไปยืนขาเดียวอยู่บนแผ่นกระดาษหนังสือพิมพ์ เหมือนว่าทุกอย่างกำลังจะไปได้สวย แต่ก่อนที่จะเรียกกรรมการมาตรวจ คุณชายดันเจ้าเล่ห์ใช้มือข้างหนึ่งมาโอบร่างของผมจนรางของผมกับคุณชายต้องแนบชิดติดกัน

   “รู้หรือยังทำไมฉันถึงชอบเกมนี้" เสียงของคุณชายนุ่มนวลมาก มากเสียจนผมต้องยืนตัวแข็ง หัวใจก็เต้นแรงผิดปกติเพราะไม่ใช่แค่ร่างกายที่ใกล้ชิดกัน ใบหน้าในยามนี้ก็แทบจะติดกันอยู่แล้ว

   “ไม่รู้ครับ" ผมแกล้งตอบปัด ๆ ไปเพราะไม่อยากตกอยู่ในเกมแห่งความหวั่นไหวที่คุณชายตั้งใจจะแกล้งผม

   “ไม่รู้เหรอ" คุณชายขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนที่จะทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด แขนที่โอบร่างของผมไว้ออกแรงดันมากขึ้นจนผมที่ไม่ได้ตั้งตัวเผลอขยับร่างเข้าไปใกล้ชิดกับคุณชายจนใบหน้าของคุณชายกับผมไปเกยอยู่บนไหล่ของกันและกัน มิหนำซ้ำคุณชายยังแกล้งเป่าหูจนผมรู้สึกขนลุกอีก "คราวนี้รู้หรือยัง"

   ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไปจนกระทั่งมีเสียงของสต๊าฟซึ่งเป็นกรรมการคนหนึ่งดังขึ้น

   “ผ่านครับ...” สิ้นเสียงของกรรมการเสียงเด็ก ๆ ในกลุ่มก็ดังลั่นขึ้นตามมาทันที จากนั้นคุณชายก็คลายวงแขนออกก่อนที่สมาชิกในกลุ่มจะแตกสลายแล้วแยกย้ายกันดูกลุ่มอื่น ๆ

   นอกจากกลุ่มของผมแล้ว ก็ไม่มีกลุ่มไหนที่ผ่านด่านนี้ได้เลย เนื่องจากแผนกระดาษหนังสือพิมพ์ที่ถูกพับจนเล็กลงกับสมาชิกในกลุ่มที่มากเกินไปเลยไม่มีใครทำสำเร็จ

   จบจากกิจกรรมนี้ คุณรัชท์ก็เรียกเด็ก ๆ สมาชิกในกลุ่มขึ้นไปรับรางวัล หลังจากนั้นก็มีการร้องเพลงโดยคุณรัชท์เป็นคนร้องและคุณชายของผมเป็นมือกีต้าร์

   ผมมองดูคุณชายดีดกีต้าร์อยู่บนเวทีด้วยความรู้สึกที่สับสน... ใช่! ผมสับสน ผมไม่ยักรู้มาก่อนเลยว่าคุณชายดีดกีต้าร์เป็นด้วย แถมสีหน้าท่าทางเวลาที่คุณชายดีดกีต้าร์น่ะมันชวนให้ผู้ชมที่นั่งดูทุกคนไม่เว้นแม้แต่ผมต่างเคลิบเคลิ้มยิ่งนัก น้ำเสียงของคุณรัชท์ชายหนุ่มผิวขาวที่หน้าตาดีไม่แพ้คุณชายก็ชวนฟังเช่นกัน จึงทำให้ทั้งคู่ในยามนี้ต่างมีเสน่ห์ไม่แพ้กัน





   
   เวลาผ่านไปจนกระทั่งบ่าย 4 โมงเย็น หลังจากที่กิจกรรมต่าง ๆ จบลง คุณรัชท์ก็ได้มอบของใช้ ขนมและเงินสนับสนุนให้กับคุณบารมี ซึ่งเป็นเจ้าของสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าแห่งนี้ จากนั้นก็ถึงเวลาแยกย้ายกลับบ้าน

   “ไงข้าว สนุกไหม" คุณรัชท์เดินมาทักทายหลังจากที่ภารกิจในวันนี้เสร็จสิ้น แม้คุณรัชท์จะอายุน้อยกว่าผมถึง 2 ปี แต่ทว่าตอนเจอกันครั้งแรกนั้น คุณชายได้ย้ำกับคุณรัชท์บ่อย ๆ ว่าไม่ต้องเรียกผมว่าพี่ มันก็เลยทำให้คุณรัชท์เคยชินกับการที่เรียกชื่อผมเพียงอย่างเดียวแบบคุณชาย ซึ่งผมก็ไม่ได้ถือโทษโกรธแต่อย่างใด

   “สนุกครับ...” ผมเอ่ยตอบ "คุณรัชท์นี่เก่งจังเลยนะครับ อายุแค่เนี้ยแต่รู้จักทำอะไรเพื่อสังคมซะแล้ว ไม่เหมือน...”

   ผมเหล่ตาไปมองไอ้คุณชายสุดแสบของผม

   “เหมือนอะไร" แล้วคุณชายก็รีบขัดขึ้นทันที "พูดให้มันดี ๆ นะไอ้ข้าว"

   “ฉันก็ทำตามพ่อน่ะข้าว ตอนเด็ก ๆ พ่อพามาที่นี่บ่อย" คุณรัชท์ตอบออกมา นั่นทำให้ผมรอดตัวจากการตอบคำถามของคุณชาย

   “ครับ" ผมขานรับ คุณรัชท์เป็นชายหนุ่มผิวขาว ผมยาวเข้าทรงประมาณต้นคอ ตัวเตี้ยกว่าคุณชายเล็กน้อยแต่ก็สูงกว่าผม ถือได้ว่าเป็นชายหนุ่มที่ดูภูมิฐานมาก ๆ ผิดกับคุณชายที่แม้จะภูมิฐานแต่การกระทำและนิสัยต่าง ๆ ที่แสดงออกมาไม่ต่างกับเด็กแบเบาะที่เอาแต่ใจตัวเองเป็นว่าเล่น

   “เดี๋ยวฉันไปก่อนนะข้าว" คุณรัชท์เอ่ยกับผมก่อนที่จะหันไปพูดกับคุณชาย "ขอบใจมากนะชายเป๊ก ไว้เจอกันอาทิตย์หน้า"

   “อืม... แล้วเจอกันไอ้รัชท์"

   หลังจากที่คุณรัชท์แยกตัวจากไป คราวนี้ก็เหลือผมกับคุณชายเพียงสองคนเท่านั้นที่ยืนอยู่ด้วยกันตามลำพังเพียงสองคน

   “ไอ้ข้าว" แล้วเสียงของคุณชายก็ดังขึ้น เวลาที่คุณชายเรียกผมด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเรียบแบบนี้ มักมีเรื่องให้เสียวสันหลังเกิดขึ้นทุกครั้ง

   “ครับ" ผมขานรับทำใจดีสู้เสือ

   “เมื่อกี้นายตั้งใจจะว่าฉันใช่ไหม" น้ำเสียงแสดงถึงความหงุดหงิดชัดเจน

   “เปล่าครับ" ผมปฏิเสธ... ทั้ง ๆ ที่ความเป็นจริงแล้วผมหมายถึงคุณชายนั่นแหละ แต่มันก็แค่เป็นการแซวเล่นเท่านั้น

   “เปล่างั้นเหรอ" คุณชายหายใจฟึดฟัดก่อนที่จะเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือของผมแล้วออกแรงกดสุดแรงก่อนที่จะเดินนำไปยังจุดจอดรถ

   “คุณชายเป็นอะไร ไม่พอใจอะไรเหรอครับ" ผมถาม... แม้ว่าปกติคุณชายจะขี้หงุดหงิดเอาแต่ใจ แต่คุณชายก็ไม่เคยแสดงอารมณ์ที่ดูเหมือนจะโมโหร้ายใส่ผมแบบนี้

   คุณชายไม่ตอบอะไรออกมา มีเพียงเสียงหายใจฟัดฟัดเท่านั้นที่ดังขึ้นตลอดทางจนกระทั้งเดินไปถึงยังจุดที่รถเบนซ์จอดอยู่ คุณชายก็เปิดประตูแล้วเหวี่ยงผมเข้าไปในรถทันที

   แม้ผมจะตัวเล็กกว่าคุณชายแต่ผมก็ไม่ได้อ่อนแอเหมือนผู้หญิง... แต่เพราะไม่อยากขัดใจผมก็เลยต้องแกล้งทำตัวให้อ่อนแอ แล้วพุ่งตัวเองเข้าไปในรถตามแรงเหวี่ยงของคุณชาย หลังจากนั้นคุณชายก็ปิดประตูก่อนจะเดินอ้อมไปยังประตูคนขับแล้วสตาร์ทรถทันที ทว่าก็ยังไม่ได้ขับไปไหน

   “ทำไมต้องชื่นชมไอ้รัชท์ขนาดนั้น และทำไมต้องทำให้ฉันเสียหน้าต่อหน้าไอ้รัชท์" คุณชายเอ่ยด้วยความหงุดหงิด สังเกตได้จากน้ำเสียงและสีหน้า

   “ก็ผมไม่รู้นี่ครับว่าคุณชายจะไม่พอใจ ผมไม่ได้ตั้งใจนะครับ" ผมเอ่ยตอบ ถ้ารู้ว่าพูดไปแล้วจะโมโหแบบนี้ผมก็คงไม่พูดไปแต่แรกหรอก

   “ตลอดเวลานายจะแกล้งฉัน จะทำตัวขัดใจ หรือเถียงอะไรฉัน ฉันไม่เคยว่า แต่ฉันไม่ชอบให้นายไปชมไอ้รัชท์ และไม่ชอบให้นายมาหักหน้าฉัน... ต่อหน้าไอ้รัชท์"

   “ครับ" ผมตอบรับเสียงเบา ผมล่ะขัดใจจริง ๆ คำที่คุณชายบอกว่าไม่ว่าผมจะทำอะไร คุณชายไม่เคยว่า... ให้ตายเถอะ ผมคิดว่าผมโดนคุณชายต่อว่าหรือหาเรื่องทุกครั้งที่เจอหน้ากันซะอีก

   “แค่ครับงั้นเหรอ... นายจะไม่พูดอะไรให้มากกว่านี้หน่อยเหรอ" คุณชายยังบ่นอย่างเอาแต่ใจ

   “ผมขอโทษครับ" สิ้นเสียงของผม คุณชายก็ถอนหายใจออกมาก่อนที่จะหันมามองผมตาขวาง... ให้ตายเถอะแค่นี้ผมก็กลัวจะแย่แล้วแต่คุณชายดันก้าวขาข้ามมายังเบาะนั่งของผมแถมยังกดไหล่ผมสุดแรงอีกต่างหาก

   ผมสบตามองคุณชายอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ แม้จะรู้สึกเจ็บหัวไหล่ตรงบริเวณที่คุณชายกดเอาไว้แต่ผมก็ต้องทนนิ่งเงียบ

   “ฉันอุตส่าห์พูดตั้งหลายประโยคเพื่อให้นายรู้ว่าฉันไม่พอใจอะไร" คุณชายเค้นเสียงลอดไรฟันออกมา "แต่นายกลับพูดแค่ครับกับขอโทษ แค่นี้มันไม่ได้ช่วยให้ฉันรู้สึกดีหรอกนะ"

   “แล้ว... แล้วคุณชายจะให้ผมพูดอะไร" ผมเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก

   “ถามตอนนี้มันก็สายไปแล้วล่ะไอ้ข้าว"

   สิ้นเสียง... คุณชายก็ทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด คุณชายโน้มใบหน้าลงมาแล้วใช้ริมฝีปากประกบกับริมฝีปากของผมอย่างแรง โดยที่มือยังคงดันไหล่ของผมเอาไว้

   ผมนั่งนิ่งด้วยความตกใจไปชั่วขณะ แต่พอนึกได้ว่าตัวเองกำลังเป็นฝ่ายถูกกระทำสมองก็สั่งให้รีบใช้พลังกายทั้งหมดที่มีดันร่างของคุณชายออกไปสุดแรง เท่านั้นยังไม่พอหมัดในมือขวาที่ถูกกำเอาไว้แน่นก็ถูกส่งไปยังใบหน้าของคุณชายสุดแรงเช่นกัน

   “คุณชายคิดจะทำอะไร!!!" ผมตะโกนเสียงดัง สายตาก็มองคุณชายด้วยความเชือดเฉือนอย่างไม่เกรงกลัว แม้ว่าจะถูกคุณชายแกล้งอยู่บ่อยครั้ง แต่ในครั้งนี้ผมคงไม่ยอมให้คุณชายได้กระทำได้อย่างชอบใจแน่ ๆ "ผมไม่ใช่ของเล่นของคุณชาย หรือตุ๊กตาหน้ารถที่คุณชายจะทำอะไรกับผมก็ได้"

   พูดจบ ผมก็เปิดประตูรถของคุณชายออกไปทันที ทว่ายังไม่ทันที่จะก้าวขาลงจากรถได้สำเร็จ คุณชายที่ตั้งตัวได้กลับใช้มือดันร่างของผมเอาไว้ให้แนบชิดกับเบาะนั่งเช่นเดิมก่อนจะเอื้อมมือไปปิดประตูกับมาแล้วนั่งคร่อมร่างของผมเอาไว้

   “หมัดหนักเหมือนกันนะไอ้ข้าว...” คุณชายพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ มือข้างหนึ่งก็เอื้อมไปจับตรงใบหน้าที่โดนอัด "ฉันไม่เคยคิดว่านายเป็นของเล่นหรือตุ๊กตาหน้ารถ"

   “แล้วคุณชายทำแบบนี้กับผมทำไม" ผมเอ่ยถามด้วยความไม่ชอบใจ ไม่ว่าผู้ถูกกระทำจะเป็นหญิงหรือชายแต่คุณชายก็ไม่ควรที่จะกระทำแบบนี้กับใครทั้งนั้น

   “ฉัน... ฉันก็แค่...” คุณชายพูดเสียงเบาพลางหลบสายตา กว่าจะพูดออกมาแต่ละคำก็ใช้เวลายืดยาวกว่าปกติ "เออ! จะยังไงก็ช่าง ฉันไม่ชอบที่นายหักหน้าฉัน!”

   “แค่นี้ใช่ไหมคุณชาย" ผมเอ่ยขึ้นด้วยความรู้สึกที่ผิดหวัง ไม่ว่าการกระทำหรือคำพูดของคุณชายในตอนนี้ ทุกอย่างล้วนเอาแต่ใจเกินจะทนทั้งสิ้น ผมทนไม่ได้หรอกนะถ้าต่อไป ผมจะต้องถูกคุณชายทารุณกรรมตามใจชอบโดยที่ไม่คิดถึงความรู้สึกผมสักนิดแบบนี้

   “เออ! แค่นี้ ทำไม ไม่พอใจอะไร หรืออยากจะโดนแบบเมื่อกี้อีก" ...ยังมีหน้ามาพูดแบบนี้อีกนะคุณชาย

   ผมไม่ได้ตอบอะไรออกไป ผมจับจ้องไปที่ใบหน้าของคุณชายด้วยความเชือดเฉือน แววตาของคุณชายไม่ได้แสดงออกถึงความสำนึกผิดสักนิด จากนั้นผมก็พยายามที่จะใช้แรงทั้งหมดที่มีดันร่างของคุณชายให้ออกจากร่างของผม

   “ออกไป" ผมทำเสียงดุอย่างที่ไม่เคยทำ คุณชายผงะเล็กน้อยก่อนที่จะหันมาจ้องตาผมเขม็ง คงจะตกใจกับการกระทำของผม

   “ไม่"

   “ผมบอกให้ออกไป" ผมทำน้ำเสียงราบเรียบ พยายามระงับโทสะทุกอย่างที่เกิดขึ้นในจิตใจสุดฤทธิ์...

   “ฉันบอกว่าไม่" คุณชายตอบกลับ

   ผมถอนหายใจออกมา เมื่อคุณชายยังดื้อด้านอยู่แบบนี้ผมก็คงต้องใช้แรงในการแก้ปัญหาแล้วล่ะ...

   ผมใช้แรงทั้งหมดผลักร่างของคุณชายอีกครั้งและมันก็ได้ผลเมื่อคุณชายตั้งใจทำให้ร่างของตัวเองถอยห่างออกไปตามแรงที่ผมผลัก จากนั้นผมก็เอื้อมมือไปเปิดประตู แต่ก่อนที่ผมจะได้ก้าวขาลงจากรถ คำพูดของคุณชายก็ทำให้ผมชะงัก

   “นายไม่เคยเป็นแบบนี้... นายไม่รักฉันแล้วเหรอข้าว" น้ำเสียงและสายตาของคุณชายไม่มีส่วนใดที่แสดงถึงความเสแสร้งเลยสักนิด...
 
   ผมอยากจะก้าวขาลงจากรถไปให้พ้น ๆ หน้าของคุณชายในตอนนี้เหลือเกิน แต่ทำไมนะ... ทำไมผมต้องรู้สึกใจอ่อนกับแค่คำพูดของไอ้เด็กเอาแต่ใจคนนี้ด้วยเนี่ย เจอไม้นี้เข้าไปแล้วผมจะทิ้งคุณชายไปได้อย่างไรเล่า

   ในที่สุดผมก็ตัดสินใจกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะปิดประตูรถ

   “ก็เพราะข้าวเป็นแบบเนี้ย ฉันถึงรักข้าวที่สุดยังไงล่ะ" คุณชายทำเสียงกระดี๊กระด๊าเกินเหตุก่อนที่จะก้าวขาข้ามไปนั่งยังเบาะคนขับ แต่ก่อนที่ผมจะได้พูดอะไรออกไปเพราะไม่มั่นใจในคำว่า 'รัก' ของคุณชายมันหมายความว่าอย่างไรกันแน่ มันเป็นรักแบบเจ้านายลูกน้อง รักแบบพี่ชายน้องชาย หรือรักที่มากกว่านั้น เสียงโอดครวญของคุณชายที่ดังขึ้นก็ทำให้ผมตกใจจนต้องรีบเขยิบร่างเข้าไปดูใกล้ ๆ

   "โอ๊ยยย...” คุณชายยกมือลูบแก้มตรงบริเวณที่โดนอัด

   “ผมขอโทษ... เจ็บมากไหมครับ" ทั้ง ๆ ที่ผมไม่ได้ผิดอะไรแต่ทำไมผมต้องเป็นฝ่ายขอโทษทุกครั้งไปด้วยนะ ผมหันหน้าไปมองใบหน้าของคุณชายด้วยความห่วงใย ก่อนที่จะเอื้อมมือไปลูบยังจุดที่คุณชายโดนหมัดเบา ๆ

   “โอ๊ยยย ข้าว เบา ๆ หน่อย" คุณชายทำเสียงโหวกเหวกขณะที่มือของผมกำลังสัมผัสโดนรอยต่อย ผมทำหน้าเหวอด้วยความตกใจก่อนที่จะรีบชักมือกลับ ทว่าเสียงหัวเราะที่ดังตามมาก็เป็นสัญญาณให้ผมรู้ว่าคุณชายไม่ได้เจ็บจริง "ฮ่า ๆ ๆ ห่วงฉันขนาดนี้แล้วยังทำอวดเก่งจะทิ้งฉันได้ลงคอนะข้าว"

   สิ้นสียงของคุณชายผมก็จงใจถอนหายใจออกมาเสียงดังก่อนที่จะนั่งกอดอกแล้วทำหน้าขรึมไม่โต้ตอบอะไรออกไป

   คุณชายหัวเราะในลำคออย่างชอบใจก่อนที่จะเริ่มขับรถออกจากสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าบ้านบารมี

   “หายงอนได้แล้วไอ้ข้าว" สงสัยว่าผมจะทำหน้าขรึมและนั่งนิ่งเงียบเกินไป ก่อนจะขับรถออกไปสู่ถนนใหญ่คุณชายก็หันมาพูดกับผมพร้อมกับขยี้ศีรษะของผมด้วยความเอ็นดูเหมือนกับทุก ๆ ครั้ง

   “ครับ" ผมตอบเพียงเท่านั้น จากนั้นคุณชายก็นั่งเงียบ ๆ ขับรถต่อไปจนกระทั่งขึ้นทางด่วน

   คุณชายขับรถต่อไปเรื่อย ๆ เปิดเพลงฟังตลอดทางเพื่อกลบความเงียบ จนกระทั่งเลยทางลงที่ปกติคุณชายมักจะขับรถลงยังจุดนี้เป็นประจำผมเลยเอ่ยปากถาม

   “คุณชายไม่ลงเหรอครับ"

   “ไม่อ่ะ"

   “แล้วคุณชายจะไปไหน"

   “ไปทะเล...”

   สิ้นเสียงของคุณชายผมก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

   “แต่...” ในขณะที่ผมกำลังจะเอ่ยอะไรออกไป คุณชายก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

   “ไม่ต้องแต่อะไรทั้งนั้น... นายเคยบอกไม่ใช่เหรอว่าอยากไปทะเล นี่ไงฉันก็กำลังจะพานายไปทะเล เพราะฉันก็อยากไปทะเลกับนายเหมือนกัน"

   สิ้นเสียงของคุณชาย หัวใจของผมมันก็เต้นรุนแรงผิดจังหวะขึ้นมาอีกครั้ง ทั้ง ๆ ที่เมื่อครู่มีปากเสียงเหมือนว่าจะโกรธกันแทบตาย แต่สุดท้ายทั้งผมและคุณชายก็กลับมารู้สึกดี ๆ ต่อกันได้ภายในระยะเวลาอันรวดเร็ว ผมล่ะสงสัยจริง ๆ ว่ามันเพราะอะไรกันนะ

   “ครับ" ผมตอบพร้อมกับอมยิ้มนิด ๆ ไอ้เรื่องที่คุณชายกระทำกับผมเมื่อครู่ผมลืมความโกรธที่เกิดขึ้นไปหมดแล้วล่ะ

   “ยิ้มอะไร ดีใจอ่ะดิ" จะขับรถดี ๆ ก็ไม่ได้ ยังมีหน้ามาถาม...

   “เปล๊า" ผมตอบเสียงสูงพลางกลอกลูกตาชมท้องฟ้าและถนนหนทางเพราะไม่อยากหันไปสบมองกับสีหน้าและแววตาเจ้าเล่ห์ของคุณชาย




จบตอนคร้าบ... ตอนหน้าพาไปฟินที่ทะเลแล้ว 555+++

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับผม ^^ 

คุณ fannan :: มาต่อให้แล้วนะครับ ไอ้คุณชายไว้ใจไม่ได้ครับแผนเยอะเหลือหลาย
คุณ neruko07 :: 555  ชอบตรงคุณชายซึนครับ แต่เอาเข้าจริงไม่น่าจะซึน คิคิ
คุณ iamnan :: 555 พล็อตเรื่องจะประมาณนั้นครับ รอสมน้ำหน้าคุณชายได้เลย กร๊ากๆๆ
คุณ lizzii :: ไม่จริงจ้า 55555
คุณ Palmpalm :: งั้นรอเห็นได้เลยครับ 
คุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ :: 555 ข้าวมันซื่อคร้าบ เดี๋ยวจะค่อยๆมีอะไรที่มากกว่านั้นขึ้นเรื่อยๆ *0*
คุณ NJnobu :: ไม่จริงจ้า ไม่เหงื่อ 555 T^T เวลาชอบใครแล้วได้จับมือกันมันสุดจะพรรณนาจริงๆ คิคิ
คุณ FahFon :: จงลุ้นต่อไป... คิคิ 
คุณ seaz :: T^T ต่อไปคุณชายจะทั้งปกปิดและต่อต้านเลยล่ะครับ ฮือๆ
คุณ BlueHoney :: 555  ไม่กล้าให้คิดอะไรไม่งามครับ แต่ก็แกล้งกันไปเรียบร้อย เบาๆงับ ^^ แต่ตอนขากลับนี่สิ ไม่เบาแล้ว *0*
คุณ Biwty... :: T^T อย่าใส่ใจกับอิมเมจมากครับ 555 มานก็เป็นแค่เพียงภาพลวงหลอกตา เดี๋ยวให้ผลัดกันครับ เอ๊ยยย ไม่ใช่ละ
คุณ loveaaa_somsak :: แน่นอนครับ จะทีวีความฟินขึ้นเรื่อยๆให้ครับ ^^ แล้วก็จะพาหน่วง - -" ดีไหมหนอ
คุณ B52 :: *0* มีคนรอสมน้ำหน้าคุณชายอีกแล้ว เอิ๊กๆ รอได้เลยครับ จะจัดให้สักฉาก แฮ่ๆ แต่ขอให้คุณชายแผลงฤทธิ์สุดๆก่อน 5555
คุณ carenaka :: ขอบคุณครับ ^^ ฝากติดตามตอนต่อๆไปด้วยนะครับ
คุณ poppycake :: แฮ่ๆ มาต่อให้แล้วน๊า ^^
คุณ mentholss :: เรียบร้อยครับ 555 แกล้งไม่เท่าไหร่ แต่ความหึงในใจคุณชายนี่สิ 555 
คุณ wishes :: มาต่อแล้วครับ ขอบคุณครับผม ^^
คุณ ice_spok :: - - สั้นไม่สั้นมาพิสูจน์เซ่ ไอ่คนทะลึ่ง  55555
คุณ MK :: อ่า... ขอบคุณครับ ^^ ดีใจนะครับที่อ่านแล้วสนุก แต่เหมือนได้พักใจ... จะว่าไปผมแต่งเรื่องนี้ก็เหมือนได้พักใจไปด้วยเหมือนกันครับ เจออะไรเครียดๆมาเยอะ ^^ มาพักใจไปด้วยกันอีกนะครับ 
คุณ nunnan :: 555 จริงครับเป็นคุณหนูซะอย่างไม่ทำไรอยู่แล้ว 555 แต่ก็เทควันโด้สายดำเชียวนา
คุณ maew189870 :: *0* อันนั้นติดตามกันเอาเองเด้อ เรื่องแบบนี้น่าจะมีหลุดมาให้ฟินบ่อยๆ
คุณ มยอนฮวา :: 555 เข้าไม่เข้า คุณชายก็สามารถจ้า
คุณ Xipnoz :: คุณชายปากแข็งน่าเตะครับ T^T
คุณ pharm :: คนอย่างคุณชายน่าจะยากพอสมควรครับที่จะบอกอะไรออกไปถ้าไม่ถึงขีดสุด
คุณ u_cosmos :: 555 นั่นซิ ข้าวมันบื้อออครับ 555 เลยพยายามคิดในแง่ดี หรือความจริงข้าวอาจจะรู้ก็ได้แต่แกล้งแซวไม่ให้คุณชายขายหน้า คิคิ
คุณ cheyp :: T^T ทั้งคี่ได้ไหม คนเขียนก็หวั่นไหว แหะๆๆ

[♠DekDoy♠]

คุณชายนี่มันซึนได้โล่ห์เลยให้ตายสิ

[Xipnoz]

คุณชายปากไม่ตรงกับใจเลยนะ 

พาข้าวไปทะเลแล้ว จะเกิดไรขึ้นไหมน้าา 

[B52]

คุณชายเจ้าเล่ห์จริงๆ  ตอนหน้าข้าวจะได้เห็นทะเลแล้ว

[neruko07]

โหยยยยยยย นึกว่าจะดราม่า คุณชายอะ เล่นเอาตกใจหมด 

ยิ่งอ่านยิ่งน่าร้ากกกก คุณชายจอมซึน =///= 555555555  จุ้บๆ กันแบ้ววว    อิอิ

[pharm]

 
อ๊ากกกก

[fannan]

ว้าวๆจะไปทะเลกันแล้ว



รออ่านต่อครับ

[Biwty...]

รังศีเคะแผ่กระจายอีกแล้วนะคุณชาย 



คุณชายต้องเคะเท่านั้น!!!!!! 

[loveaaa_somsak]

ถ้ารักจริง คุณชายอย่าทำพี่เสียใจนะ

[FahFon]

คุณชายอึนมึนซึนมากอ่ะ 55555+

[mentholss]

อยากโดดเตะก้านคออิคุณชายบื่อ (เปลี่ยนชื่อให้ใหม่ซะ หุหุ) จริงจริ๊ง ฮึ่มๆๆ   

[WednesdayAugust]

คุณชายซึนจริง ๆ รอวันคุณชายเดเระแตก 555

[lizzii]

ชายเป๊กนี่น๊า ปากแข็งจริงๆ เลย

[NJnobu]

ซึนได้ใจจริงๆ คุณชาย 

จะมีอะไรเกิดขึ้นที่ทะเลป่าวน้า    (โรคจิตไปป่าวเรา...!)

+    จุ๊บ ฟัด คนเขียนก่อนไป อิอิ...

[kasarus]

โป้งชายเป๊กละ เอาแต่ใจ ชอบแกล้งข้าว

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ชายเป๊ก อารมณ์ขึ้นๆลงๆ

เอาแต่ใจแท้  ทำไมไม่บอกความในใจกับข้าวล่ะเนี่ย

[Mr.กุ๊กกู๋]

::: ดินต่างฟ้า :: กับ :: ทะเลสีดำ :::




       กว่าที่คุณชายจะขับรถไปถึงจุดหมาย... ท้องฟ้าที่เป็นสีส้มในทีแรกค่อย ๆ แปรเปลี่ยนเป็นสีดำและมีแต่ความมืดมิดตลอดทาง

   “ทะเลนี่มันอยู่ไกลไหมครับ" ผมเอ่ยถาม เพราะตั้งแต่เกิดมาผมก็ยังไม่เคบไปเที่ยวทะเลสักครั้ง ...คุณชายนี่ก็มีมุมที่น่ารัก ๆ เหมือนกันเนอะ รู้ว่าผมอยากไปทะเล บทจะพาไปก็พาไปเอาง่าย ๆ แบบนี้ เพราะแบบนี้สินะถึงจะทะเลาะกับคุณชายบ่อยครั้ง แต่สุดท้ายผมก็ต้องยอมคุณชายทุกครั้งไป

   “ไม่ไกลหรอก... อีกไม่กี่กิโลก็ถึงแล้ว" คุณชายตอบออกมา

   “เหรอครับ... ตื่นเต้นจัง" ผมเอ่ยขึ้น เด็กบ้านนอกอย่างผมจะได้เห็นทะเลก็คราวนี้ล่ะ

   “ดูสิ...ทำตัวเป็นเด็ก ๆ ไปได้" คุณชายพูดไปยิ้มไป... ก็แหม! ผมยังไม่เคยเที่ยวทะเลเลยสักครั้งจะไม่ให้ตื่นเต้นได้ไงเล่า

   “ถ้าผมเด็ก คุณชายเด็กกว่าผมเยอะครับ" ผมเถียง

   “อ่ะจ้ะ ๆ ยอมเด็กกว่าก็ได้" คุณชายพูดเสียงหวาน "นี่ถ้าไม่ใช่ข้าวฉันไม่ยอมเถียงแพ้หรอกนะ"

   “คุณชายก็พูดแบบนี้เสมอ... สุดท้ายพอเถียงกันจริงจังทีไรก็ชนะทุกทีแหละน่า" ผมบ่น

   “แต่วันนี้ฉันแพ้ข้าว" คุณชายเอ่ยเสียงเบา

   “แพ้?” ผมทวนคำด้วยความสงสัย

   “ใช่... ตอนนั้น พอเห็นข้าวทำหน้าไม่พอใจ แล้วจะลงจากรถ... ฉันโคตรกลัวเลยว่ะ...”

   “กลัว? กลัวอะไรครับ" ผมล่ะสงสัยจริง ๆ คนอย่างคุณชายกลัวอะไรเป็นด้วยอย่างนั้นหรือ รู้จักมาตั้งแต่ตัวกะเปี๊ยกเดียว ไม่ว่าคุณชายจะมีเรื่องกับใครก็สู้ไม่ถอย สัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำหรือแมลงที่หน้าตาประหลาด ๆ ถ้าไม่มีพิษมีภัยก็กล้าเล่นกล้าจับไปเสียทุกตัว

   “กลัวว่าข้าวจะทิ้ง...” คุณชายตอบเสียงเบา

   “คุณชาย...” ผมเอ่ยเสียงเบาเช่นกันเพราะรู้สึกว่าคุณชายให้ความสำคัญกับผมมากเกินกว่าที่ผมคิดเอาไว้เสียอีก ถ้าคุณชายถึงขนาดกลัวผมทิ้ง อย่างนั้นก็แสดงว่าผมคงมีความสำคัญกับคุณชายอยู่ไม่น้อย

   “แต่พอข้าวตัดสินใจที่จะปิดประตูรถแล้วอยู่กับฉันต่อไป... เท่านั้นแหละ ฉันถึงได้แน่ใจว่าฉัน...” คุณชายเว้นจังหวะชั่วครู่ มีเสียงกลืนน้ำลายดังเอื๊อกตามมา จากนั้นถึงพูดต่อ "...คิดยังไงกับข้าว"

   “คิดยังไงกับผม" ผมทวนคำพลางทำสีหน้าฉงน ใจมันเต้นตุ้ม ๆ ต่อม ๆ ราวกับรู้สึกว่ากำลังจะโดนบอกรักอย่างไรอย่างนั้น

   “ใช่! ฉันไม่อยากเสียข้าวไปให้ใคร โดยเฉพาะไอ้รัชท์" คุณชายเน้นเสียงหนักเมื่อเอ่ยถึงเพื่อนรักเพื่อนแค้นซึ่งเป็นคู่ปรับที่สนามเทควันโด

   “แต่ผมไม่ได้คิดอะไรกับคุณรัชท์" ...แล้วทำไมผมต้องรีบปฏิเสธด้วยนะ ผมเองก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทว่าจบประโยคนี้ คุณชายก็ยิ้มออกมาเหมือนกับว่าพอใจในสิ่งที่ได้ยิน

   “ข้าว" แล้วคุณชายก็เอ่ยเรียก น้ำเสียงของคุณชายช่างอ่อนนุ่มจนผมหวั่นไหว

   “ครับ"

   “ข้าวเคยรู้สึกแปลก ๆ เวลาที่ฉันคุยกับคนอื่น เคยน้อยใจเวลาที่โดนฉันด่า หรือเคยคิดบ้างไหมว่าถ้าวันนึงต้องห่างกันไกล แล้วข้าวจะทนไม่ได้...” คุณชายเว้นจังหวะแล้วเหลือบสายตามามองผม... ผมลุ้นระทึกว่าคุณชายจะพูดอะไรต่อ "เหมือนที่ฉันรู้สึกกับข้าวบ้างไหม"

   “คุณชาย...” ผมเอ่ยเสียงสั่น คำพูดคำจาของคุณชายมันไม่ต่างจากชายหนุ่มที่ป้อนคำหวานใส่หญิงสาวสักนิด ถ้าผมเป็นผู้หญิง ผมมั่นใจได้เลยว่าผมคงหลงรักคุณชายหัวปรักหัวปรำไปแล้วแน่นอน แต่เพราะผมเป็นผู้ชาย แม้ว่าจะรู้สึกดีแต่ผมก็สามารถห้ามใจได้ไม่ให้คิดอะไรเกินเลยไปมากกว่านั้น

   “ครับ" คุณชายขานรับด้วยความสุภาพอย่างที่ไม่เคยเป็น

   “ผมจะไม่ทิ้งคุณชายไปไหน... ผมจะเป็นไอ้ข้าวให้คุณชายโขกสับตลอดไป ผมสัญญาครับ" ผมพูดออกไปด้วยความรู้สึกจากใจจริง
   “จริงนะข้าว.... สัญญาแล้วนะข้าว" คุณชายทำเสียงกระดี๊กระด๊า

   “ครับ" ผมยิ้มรับ ก่อนจะพูดด้วยเสียงเบาราวกับเสียงกระซิบที่คุณชายคงจะไม่มีทางได้ยิน "ยกเว้นก็แต่คุณชายจะทิ้งผมไปก่อนนะ"

   “ข้าวน่ารักที่สุด... แต่ข้าวสัญญากับฉันอีกข้อได้ไหม" คุณชายเอ่ยออกมาทั้งที่ริมฝีปากก็ฉีกยิ้มจนจะถึงใบหูอยู่แล้ว

   “สัญญาอะไรครับ"

   “ข้าวจะต้องเป็นของฉันแค่คนเดียวเท่านั้น"

   สิ้นเสียงของคุณชายผมก็ชะงักชั่วขณะก่อนที่จะนั่งนิ่งตัวเกร็งเพราะรู้สึกสับสน คำพูดของคุณชายมันหมายความว่าอย่างไรกันแน่นะ...

   อาจเป็นเพราะผมนั่งเงียบเพราะมัวแต่ตกใจและตีความอยู่นาน คุณชายก็เลยเอ่ยออกมา

   “ฉันหมายถึง เป็นพี่เลี้ยง เป็นเพื่อน เป็นคนสนิทของฉันแค่คนเดียว ข้าวจะต้องไม่ทำแบบนี้กับใครน่ะ"

   “อ่อ... ครับ" ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก ก่อนที่จะเอ่ยถามอย่างลองเชิง "แล้วถ้าวันหนึ่งผมมีแฟน..."

   “ไม่ได้!” คุณชายรีบเอ่ยขัดออกมาทันที "ข้าวจะมีแฟนไม่ได้ ถ้าข้าวมีแฟน ข้าวก็จะไม่มีเวลาให้ฉัน"

   “โถ่... คุณชายก็ แบบนี้ผมคงไม่ต้องเป็นโสดอยู่ตัวคนเดียวไปตลอดชีวิตเลยเหรอไงครับ" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงขำขัน เพราะอดรู้สึกดีใจไม่ได้กับการที่คุณชายหวงผมขนาดนี้ ...แต่เอ๊ะ แล้วทำไมผมจะต้องดีใจด้วย คำพูดของคุณชายมันหมายถึงห้ามให้ผมมีแฟนเชียวนะ จะว่าไป... ผมก็ไม่เคยสนใจคิดถึงเรื่องนั้นอยู่แล้ว มันเลยทำให้ผมไม่ได้กังวลอะไรแต่ก็อดไม่ได้ที่จะต้องแกล้งพูดแบบนี้

   “ใครบอกว่าข้าวอยู่ตัวคนเดียว... ฉันก็จะอยู่กับข้าวไง" คุณชายตอบออกมา

   “แล้วคุณชายจะไม่มีแฟนเหรอครับ"

   “มี... แล้วไง มีไม่มีก็ไม่มีใครสำคัญเท่าข้าวหรอก เออ... เลิกพูดมากได้แล้ว จะถึงแล้วเนี่ย เห็นนั่นไหม" คุณชายที่เอ่ยด้วยความขัดเขินในทีแรกพลันต้องแกล้งเปลี่ยนเรื่องแล้วชี้ไปที่กระจกหน้ารถ

   แม้ในยามนี้ท้องฟ้าจะมืดสนิททว่าแสงไฟจากข้างทางและตัวอาคารต่าง ๆ ที่เปิดต้อนรับนักท่องเที่ยวก็สว่างไสวพอจะทำให้มองเห็นสิ่งที่อยู่ไกล ๆ ชัดเจน ซึ่งนั่นมันก็คือ...

   “ทะเล!” ผมเอ่ยด้วยความตกใจ "ทำไมมันใกล้อย่างงี้ นี่กี่โมงแล้วเนี่ย"

   “ทุ่มครึ่ง" คุณชายตอบออกมา "บางแสนอ่ะเป็นทะเลที่อยู่ใกล้กรุงเทพมากที่สุดแล้ว ขับรถแป๊บเดียวก็ถึง...”

   “ว่าแต่มืดแบบนี้... ก็อดเล่นน้ำสิครับ" ผมเอ่ยขึ้นพลางหันไปมองทะเลด้วยความรู้สึกที่อดเสียดายไม่ได้

   “อยากเล่นก็เล่นได้น่า" คุณชายตอบออกมา

   “แต่มันอันตราย ไม่เหมือนตอนกลางวัน... มั้ง" ผมเอ่ยอย่างไม่แน่ใจ พอทอดสายตามองออกนอกหน้าต่างเห็นแต่ทะเลสีดำแล้วมันก็อดนึกถึงความอันตรายของท้องทะเลไม่ได้

   “งั้นก็เล่นพรุ่งนี้เช้าก็ได้นี่"

   “คุณชายหมายความว่าไง" ผมเอ่ยด้วยความสงสัย

   คุณชายยักคิ้วให้ผมอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะตอบออกมา

   “ก็เปิดโรงแรมนอนซะที่นี่เลยไง"

   “เฮ้ย... ม่านรูดเหรอ ไม่เอานะคุณชาย อายคนอื่นเขา" ผมรีบส่ายหน้าปฏิเสธ ทว่าคุณชายกลับหัวเราะออกมาไม่หยุด "คุณชายขำอะไรครับ"

   “ก็ขำข้าวน่ะสิ จะบ้าเรอะข้าว... ฉันจะไปเปิดโรงแรมม่านรูดทำไมล่ะ พูดถึงโรงแรมก็คิดถึงม่านรูด คิดไรกับฉันเปล่าเนี่ยข้าว ฮ่า ๆ ๆ"

   “ก็ผมไม่รู้นี่" ผมหลบสายตาก้มหน้างุด ๆ อยากจะตบกบาลตัวเองแรง ๆ ให้ความคิดที่ไม่เข้าท่าจริง ๆ ...คิดไปได้อย่างไรว่าคุณชายจะพาไปเปิดม่านรูด...




จบตอน

สงสัยข้าวอยากเข้าม่านรูด คุณชายจัดหน่อย!!!

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ

คุณ iamnan :: 555++ เดี๋ยวจะหายซึนละคร้าบ
คุณ Xipnoz ::  make Love ไปเลย คิคิ
คุณ B52 :: เห็นทะเลสีดำไปก่อนเนอะ ^^ เดี๋ยวๆรอวันพรุ่งนี้ จะได้เล่นทะเลกับคุณชายสมใจแล้ว 555
คุณ neruko07 :: อิอิ นึกว่าจะดราม่า (เดี๋ยวคราวหลังไม่ให้นึกแล้ว ให้ดราม่าจริงๆเลย) คิคิ >.<
คุณ pharm :: อร๊ากกก อาราย เค้า อร๊ากกกก กลับนะ (คิดไรอยู่นี่ คิคิ รู้นะ) 
คุณ fannan :: มาต่อแล้วคร้าบ T^T แต่ตอนนี้สั้นกะจึ๋งนึง แฮ่ๆ
คุณ Biwty... :: จะเคะหรือเมะ เดี๋ยวจะเฉลยแล้วอีกสัก ไม่เกิน 5 ตอน  ปล.ทำไมต้องเคะเท่านั้นหว่า 555 ถ้าให้เป็นเมะจะเป็นไรไหมน๊อ อิอิ
คุณ loveaaa_somsak :: T^T กว่าที่จะเข้าใจถึงคำว่ารักที่แท้จริง มันต้องผ่านเรื่องเสียใจมากมายหลายสิ่งแน่ๆครับ หึหึหึ
คุณ FahFon :: 555 อึนซึนมึน เลยเหรอครับ น่ารักอ่าจิ๊ 
คุณ mentholss :: โดดเตะเลยครับ สนับสนุนเต็มที่ 
คุณ WednesdayAugust :: *0* เดเระ แตก 555 เอาไว้ตอนจบเลย กรั๊กๆ (ล้อเล่นจ้า)
คุณ lizzii :: แฮ่ๆ เดี๋ยวจะทำให้ปากอ่อนแล้วคร้าบ *0* 
คุณ NJnobu :: 555 ได้รับกำลังใจแล้วครับ (อยากให้เกิดอะไรเปล่าล่า) 555 
คุณ kasarus :: ง่า... ง้อๆๆๆ อ่านตอนล่าสุดมาเกี่ยวก้อยกะชายเป๊กได้แล้วน๊า
คุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ :: หึหึ อารมณ์คุณหนูเอาแต่ใจชัดๆเลยครับ แต่ก็น่ารักน๊า 

[loveaaa_somsak]

คุณชายพาข้าวเข้าโรงแรมจะเกิดอะไรขึ้น

[♠DekDoy♠]

นี่คือคุณชายจีบข้าวแล้วรึเปล่าเนี่ย แลดูหวานปะแล่ม ๆ

[Palmpalm]

ตอนแรกๆก็ดูน่ารักดีหรอก
มาสดุดตกม่านรูด ขำคิกเลย

หวังว่าคุณชายไม่จับข้าวกินกรอกนะ

[kasarus]

ม่านรูดก็ดีนะ กระจกเยอะดี 

[FahFon]

คุณชายเริ่มแสดงออกมากขึ้นละ เชียร์ให้พูดเลยๆ อะไรๆจะได้เร็วขึ้น อิอิ

[NJnobu]

ตอนแรกก็มุ้งมิ้งดี แต่พอบอกว่าม่านรูด นี่สิ 

+     

[rmlab]

อะไร ยังไงข้าว คิดไปถึงไหน 5555

[WednesdayAugust]

ปกติเราเป็นคนใจร้อนนะ ไม่ชอบตามอ่านอะไรนานๆ
แต่ชอบเรื่องนี้อะ ชอบความค่อยเป็นค่อยไป ไม่รีบร้อน
มีเวลาได้ผูกพันกัน ได้เรียนรู้ใจตัวเองไปเรื่อยๆ มีมุมน่ารักๆ ให้กันตลอด
รู้สึกมันอบอุ่น มันอบอวล มันดูเป็นความรักที่มีคุณค่า
ไม่ใช่ประเภทเจอหน้ากันก็ใส่มาแต่ฉากเรทๆๆๆๆๆ ชีวิตไม่มีอะไรนอกจากเรทๆๆๆๆ


แต่เข้าม่านรูดเลยก็ดีนะ ท่าทางข้าวพร้อมแล้ว เย้ยยยย มะช่ายยยย 555+

[B52]

โอ้ย ข้าวนะน่ารักอีกแล้ว ยังไงก็ตามคุณชายไม่ทันสักทีโดนแกล้งตลอด คุณชายไม่พูดให้เคลียรสักที