หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[pharm]

ไอ้คุณชาย บ้าบ้า
 

[Lily teddy]

อ้าว กำลังหวานอยู่ดี ๆ ไหง่คุณชายทำนิสัยอย่างงี้ล่ะ  ตัวเองเริ่มก่อนแท้ ๆ
ข้าวก็ไม่ได้อ้อนได้ยั่วอะไรซักหน่อย จากที่ตั้งใจจะแกล้งข้าวตัวเองดันรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมาเองอะดิ
ก็แหมถึงจะเป็นเพื่อนสนิทที่รักมากเค้าก็คงไม่เล่นกันแบบนี้หรอกมั่งคุณชาย (คิดว่านะ)
รุ้สึกข้าวคงไม่ต้องไปแกล้งหวานกะใครให้คุณชายสับสนแล้วล่ะมั่ง
เพราะแค่ปัจจุบันอาการคุณชายก็ท่าจะหนักขึ้นเรื่อย ๆ ล่ะ (จริง ๆ ก็น่าสงสารคุณชายนิด ๆ นะ)
แต่ตอนนี้คุณชายดันมาทำเหมือนโกรธข้าวด้วยนี่สิ ไม่อยากให้ข้าวตามง้อเลยอะ
คุณชายเอาแต่ใจขึ้นทุกวัน ถึงจะมีมุมน่ารัก ใจดีบ้าง แต่น่าหมั่นไส้เยอะกว่าน๊า 555
แล้วอย่างงี้ตอนหวานจะหมดแล้วรึเปล่าค่ะ หรือจะหวานมากขึ้นเผื่อคุณชายยอมรับใจตัวเองอะค่ะ 
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนและน้องข้าวเหมือนเดิมจ้า 

[mur@s@ki]

เอาแต่ใจตัวเองจริงค่ะคุณชาย
อยากให้โดนคำว่าให้ลืมคำนั้นคืนสนองบ้างจัง
ออกแนวแค้นไปหน่อย


 

[Dee^daY]

เริ่มก่อน แต่ก็หนีไปก่อน ..

[Mr.กุ๊กกู๋]

         ผมว่ายน้ำและเร่งเดินตามคุณชายขึ้นไปบนฝั่ง คุณชายเช่าเปลนั่งพร้อมกับสั่งอาหารว่างมารับประทานเล่น ๆ ตลอดเวลาคุณชายไม่พูดไม่จากับผมสักคำ พอผมคุยอะไรไปคุณชายก็ตอบรับสั้น ๆ คำเดียวเท่านั้นจนผมชักจะทนไม่ไหว

   “คุณชาย! คุณชายเป็นอะไร ไม่ชอบอะไรผมก็บอกออกมาตรง ๆ สิครับ อย่าอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ แบบนี้" นี่เป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผมตวาดคุณชายด้วยน้ำเสียงที่ดังก้อง และผลตอบรับที่ได้ก็คือคุณชายรีบหันหน้ามาจ้องผมเขม็งทันที

   “เออ! ฉันไม่ชอบนาย เลิกพูดมาก เลิกทำตัวน่ารำคาญได้แล้ว" สิ้นเสียงของคุณชายผมก็ถึงกับหน้าชาทันที โดนเด็กคนนี้ต่อว่าหรือกลั่นแกล้งมาก็หลายทีแต่มันไม่มีครั้งไหนที่เสียใจเท่ากับครั้งนี้

   ผมน่ะหรือที่ทำตัวน่ารำคาญ... ปกติผมไม่เคยจะขัดใจอะไรคุณชายสักครั้ง มีแต่คุณชายต่างหากที่เอาแต่ใจจนผมตามใจไม่ถูก คิดแล้วน้ำตาก็แทบจะไหลหากแต่ผมไม่ใช่คนที่น้ำตาจะไหลลงมาได้ง่าย ๆ หรอกนะ

   “ผมขอโทษ" ท้ายที่สุดผมก็จำต้องเอ่ยคำ ๆ นี้ออกไปเพื่อหวังจะให้เรื่องทุกอย่างมันจบและไม่มีอะไรติดค้างอีก ทว่าคุณชายกลับประชดผม

   “หึ! เลิกทำตัวน่าสงสารได้แล้ว... นายจะมาขอโทษฉันทำไม นายไม่ผิดอะไร ฉันต่างหากที่ผิด" พูดจบก็ลุกขึ้นจากเปลก่อนที่จะเดินไปตามตัวหาด

   ผมมองตามร่างของคุณชายจนกระทั่งจู่ ๆ คุณชายก็ไปหยุดยืนคุยกับหญิงสาวชาวไทย หน้าตาของเธอดูมีอายุถ้าผมเดาไม่ผิดน่าจะสักประมาณ 30 ต้น ๆ เธอมีผิวสีน้ำผึ้งใบหน้าของเธอแม้ไม่สวยโดดเด่นมากแต่ก็ถือได้ว่ามีเสน่ห์ไม่น้อย และบุคลิกแบบนี้แหละที่ชายต่างชาติมักมอง

   ไม่นานมากนักคุณชายก็ทำท่าเหมือนจะเดินกลับมายังที่นั่งเพราะคุณชายหันมาพร้อมกับชี้นิ้วมาทางผมหนึ่งทีแล้วหญิงสาวก็พยักหน้าตอบตกลง แต่ที่ทำให้ผมเริ่มรู้สึกไม่พอใจก็ตอนที่คุณชายเดินกลับมานั้น คุณชายดันยื่นมือไปจับกับมือของหญิงสาวปริศนาทำตัวราวกับว่าเป็นคู่รักที่มาเที่ยวสวีทหวานอย่างไรอย่างนั้น

   “นี่ไอ้ข้าว... คนใช้ส่วนตัวของผม" ทันทีที่มาถึง คุณชายก็แนะนำผมอย่างให้เกียรติ หญิงสาวจิกหางตามองผมเป็นระยะเวลาสั้น ๆ ก่อนที่จะกล่าวว่า

   “สวัสดี" น้ำเสียงของเธอแสดงถึงความเหยียดหยามอย่างเห็นได้ชัด... คงจะเป็นเพราะคุณชายแนะนำไปว่าผมเป็นคนใช้สินะเธอก็เลยทำตัวแบบนี้

   “สวัสดีครับ" ถึงกระนั้นผมก็ยังทักทายเธอด้วยความสุภาพ

   “นี่คุณแนนซี่" คุณชายแนะนำชื่อของเธอให้ผมรู้จัก... ก่อนที่จะแนะนำหน้าที่ของเธอในวันนี้ต่อ "เป็นคู่เดทของฉันในวันนี้เอง... ถ้าคุณแนนซี่อยากได้อะไรก็เรียกใช้ไอ้ข้าวได้เลยนะครับ"

   “ค่ะ"

   ผมได้แต่เก็บความไม่พอใจไว้ในใจเท่านั้น คุณชายจะมาควงหญิงประชดผมอย่างไรผมไม่สนใจหรอก แต่ที่ผมไม่ชอบเลยก็คือ... ทำไมคุณชายต้องให้ผมไปรับใช้แม่นี่ด้วย ดูสายตาก็รู้แล้วว่าแม่ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้ชอบผมเลยสักนิดและคงจะจิกหัวใช้ผมให้หนำใจอย่างแน่นอน

   “คุณแนนซี่ออยากกินอะไรไหม" คุณชายเอ่ยถามก่อนที่จะพาคุณแนนซี่นั่งลงที่เปลนั่งเคียงข้างกัน

   “แนนซี่อยากกิน เอิ่ม...” เธอยกนิ้วชี้มาแตกที่ริมฝีปากพร้อมกับทำสีหน้าครุ่นคิดด้วยความดจริตสุดฤทธิ์ "กินส้มตำปูม้าค่ะ"

   “ครับ" คุณชายตอบร่างอย่างสุภาพก่อนจะจ้องมาทางผม "ไอ้ข้าว... ไปสั่งส้มตำปูม้ากับกุ้งชุบแป้งทอดมาให้คุณแนนซี่ที"

   “ครับ" ผมพยักหน้ารับแล้วลุกขึ้นทันที แต่ก่อนที่ผมจะได้เดินไปคุณแนนซี่ก็รีบร้องทักผมเอาไว้

   “เดี๋ยวก่อน... บอกแม่ค้าด้วยนะว่าขอปูม้าตัวที่กล้ามใหญ่ ๆ" ขณะพูดเธอก็ใช้มือลูบไล้ที่ต้นแขนของคุณชาย "และกุ้งชอบแป้งทอดขอแป้งหนา ๆ เหมือนกับใบหน้าของนาย  อุ๊ย... ไม่ใช่ ๆ ฉันก็แค่จะบอกว่าถ้าสั่งเสร็จแล้วจะไปไหนก็ไปเลยนะ ฉันกับคุณเป๊กต้องการเวลาส่วนตัวอยู่กันตามลำพังสองคน ใช่ไหมคะคุณ"

   พูดจบเธอก็หันไปทำแววตายั่วยวนกับคุณชายแล้วคุณชายก็ดันเล่นกับเธอด้วยเพราะคุณชายยิ้มแฉ่งสุดฤทธิ์ก่อนที่จะยื่นหน้าไปใกล้ ๆ กับใบหูของเธอจนแทบจะติดกันอยู่แล้วแล้วค่อยตอบออกมา

   “ใช่ครับ"

   ผมเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมต้องยืนมองทุกการกระทำจนกว่าที่คุณชายกับคุณแนนซี่จะทำอะไรที่ยั่วประสาทผมจนจบ...

   “เอ้านี่เงิน... สั่งเสร็จจะไปไหนก็ไป สักบ่าย 3 โมงค่อยกลับมาเจอกันที่นี่" พูดจบคุณชายก็ยื่นตังค์มาให้จำนวนหนึ่ง

   ผมรับตังค์ของคุณชายก่อนที่จะทำตามที่คุณชายต้องการทันที





   ผมนำเงินที่คุณชายให้มาไปเช่ามอเตอร์ไซค์ขับเล่น ซึ่งคนบนเกาะได้บอกกับผมเอาไว้ว่าเกาะแห่งนี้มีหาดหลายหาดและใหญ่อยู่พอสมควรหากต้องการจะเที่ยวให้ครบทุกเกาะภายในวันเดียวก็ควรที่จะเช่ามอเตอร์ไซค์

   ผมกางแผนที่ที่ร้านเช่ารถให้มาออกดูก่อนที่จะขับรถไปตามแผนที่จนเห็นหาดครบทุกหาด ซึ่งแต่ละหาดก็มีความสวยงามและจุดเด่นที่แตกต่างกัน

   ผมเลือกที่จะใช้เวลาทั้งหมดพักอยู่ในหาดที่เงียบสงบที่สุดเพราะความรู้สึกที่เกิดขึ้นในจิตใจของผมยามนี้มันช่างร้อนลุ่มเหลือเกิน และการได้นอนหลับพักผ่อนริมชายหาดคงจะเป็นทางเดียวที่ช่วยให้จิตใจของผมสงบลง

   เสียงตะกุกตะกักที่ดังขึ้นช่วยทำให้ผมตื่นจากภวังค์อีกครั้ง ท้องฟ้ารอบข้างที่เคยสว่างไสวกลับแปรเปลี่ยนเป็นมืดดำ คลื่นทะเลที่ซัดเข้าฝั่งก็มีขนาดที่ใหญ่ตามแรงลมที่พัดมาด้วยความรุนแรงกว่าปกติ พอพลิกนาฬิกาข้อมือก็รู้ว่านี่เป็นเวลาบ่าย 2 โมง แต่ท้องฟ้าในยามนี้มันไม่ต่างกับ 6 โมงเย็นเลยสักนิด

   “น้อง ๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้น" ผมถามเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังรีบเก็บเปลนั่งกับร่มไม้ด้วยความสงสัยเพราะดูเหมือนว่านี่คงไม่ใช่เมฆฝนธรรมดา ๆ แน่นอน

   “พายุกำลังจะเข้าน่ะสิพี่... พี่รีบกลับที่พักเถอะเดี๋ยวจะเป็นอันตรายเอา" เด็กคนนั้นตอบออกมา "เดี๋ยวผมขอตัวก่อนนะพี่ ต้องรีบเก็บเดี๋ยวแม่ด่าถ้าเก็บไม่ทัน"

   ผมมองดูเปลนั่งในละแวกนี้มันมีมากมายแต่คนเก็บมีอยู่แค่ไม่กี่คนเห็นแล้วก็อดสงสารเด็กไม่ได้

   “เดี๋ยวพี่ช่วย" สิ้นเสียงของผมเด็กหนุ่มก็พยักหน้ารับจากนั้นผมก็มองดูวิธีพับและว่าต้องยกเปลไปเก็บตรงไหนแล้วค่อยทำตาม

   ขณะเก็บเปลกลุ่มเมฆฝนที่ดำทมิฬก็ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาใกล้ฝั่งแต่ท้ายที่สุดผมก็ช่วยเด็กหนุ่มเก็บเปลและร่มไม้ได้ทัน

   “ขอบคุณนะครับพี่" เด็กหนุ่มเอ่ยขึ้นหลังจากที่เปลตัวสุดท้ายถูกวางลงในห้องเก็บเปลซึ่งเป็นห้องเล็ก ๆ ริมหาด

   “ไม่เป็นไร"

   “เออ... พี่ พี่พักที่ไหน ผมว่าเมฆฝนมันเคลื่อนตัวมาใกล้เต็มทนแล้วพี่คงจะกลับไม่ทันไปพักบ้านผมก่อนดีกว่าไหม" เด็กหนุ่มเอ่ยชวน

   “ไม่เป็นไร พอดีเพื่อนพี่รออยู่น่ะ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ" ผมปฏิเสธ

   “ครับ... แต่ถ้ามีปัญหาอะไรก็ติดต่อผมได้นะพี่" เด็กหนุ่มยื่นนามบัตรมาให้ ซึ่งพอผมอ่านดูก็รู้ว่าเป็นนามบัตรของรีสอร์ท "เบอร์ผมเบอร์สุดท้ายนะพี่โทรมาได้เลย เดี๋ยวผมไปแล้ว"

   “ครับ" ผมพยักหน้ารับจากนั้นก็รีบขับมอเตอร์ไซค์ออกไปยังจุดที่คุณชายนัดเอาไว้ทันที





   ทางด้านของคุณชายเป๊ก... หลังจากที่ข้าวเดินจากไป คุณชายก็รีบเอามือของแนนซี่ที่กำลังลวนลามลูบไล้ไปทั่วร่างออกทันที

   “ไอ้ข้าวไปแล้ว คุณปล่อยผมได้แล้ว" คุณชายพูดด้วยน้ำเสียงไร้เยื่อใยก่อนที่จะยื่นเงินไปให้ "เอานี่เงิน... ตามที่ตกลงกันไว้"

   แนนซี่ยื่นมือไปรับเงินที่คุณชายว่าจ้างให้มาแสดงละครตบตาข้าวก่อนที่จะเอ่ยว่า "หล่อ ๆ แบบนี้ แนนซี่ยินดีให้บริการแบบถึงพริกถึงขิงเสมอนะคะ ยินดีไม่คิดเงินด้วยค่ะ"

   ในขณะที่พูดเธอก็เอามือลูบไล้ไปทั่วร่างของตนเองและทำท่าว่าจะปลดบิกินีที่เธอสวมใส่ หากแต่คุณชายเป๊กกับพูดขัดเอาไว้เสียก่อน

   “คุณอย่ามาทำอะไรแบบนี้ต่อหน้าผมอีก" คุณชายเอ่ยเสียงดุ "ผมจะไปเดินเล่นแล้ว ส้มตำปูม้ากับกุ้งชุบแป้งทอดคุณจะกินก็กินไปแต่อย่ามายุ่งกับผม"

   พูดจบคุณชายก็ลุกจากเปลแล้วเดินเล่นไปตามริมหาดทันที โดยไม่สนใจแนนซี่หญิงสาวสุดเซ็กซี่ที่ว่าจ้างให้มาแสดงละครว่าเป็นคนรักข้าวใหม่ปลามันสักนิด

   เหตุที่คุณชายทำแบบนั้นก็เพราะกำลังพยายามจะห้ามความรู้สึกของตัวเองไม่ให้คิดอะไรเกินเลยกับข้าว เขากำลังหลอกตัวเอง หลอกความรู้สึกที่เกิดขึ้น แต่เหนือสิ่งอื่นใด... คุณชายคงไม่รู้สักนิดว่าสิ่งที่ได้กระทำลงไปนั้นมันทำร้ายความรู้สึกในจิตใจของข้าวมากแค่ไหน

   คุณชายเป๊กใช้เวลาในช่วงที่ว่างนี้เดินเล่นตามชายหาดก่อนที่จะว่ายน้ำเล่นจนเหน็ดเหนื่อยแล้วค่อยกลับขึ้นมาเล่นเตะบอลและเล่นวอลเลย์บอลชายหาดกับนักท่องเที่ยวกลุ่มใหญ่ที่ต่างก็มาร่วมเล่นด้วยกันริมหาดด้วยความสนุกสนาน แม้จะมาจากต่างที่ต่างทางต่างเชื้อชาติ แต่มิตรภาพก็ไม่ได้จำกัดแค่ว่าต้องเป็นคนเชื้อชาติเดียวกันเท่านั้น

   การมาเล่นกีฬาริมหาดทำให้คุณชายได้เพื่อนสนิทใหม่อีก 3 คนซึ่งเป็นชายหนุ่มชาวญี่ปุ่น 1 คน และชายหนุ่มชาวออสเตรเลียอีก 2 คน

   หลังจากที่เล่นวอลเลย์บอลชายหาดเสร็จ ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นซึ่งมีผิวเข้มหน้าตาคมสันก็ได้มาขออีเมล์ติดต่อกับคุณชายเป๊กเอาไว้ ด้วยความที่ชายชาวญี่ปุ่นผู้นี้ได้หลงใหลในเสน่ห์ของเมืองไทยและหวังว่าอยากจะได้ไกด์นำเที่ยวหากมีโอกาสได้มาเที่ยวที่นี่อีก

   “แล้วเจอกันนะฮัตซัง" คุณชายยอกลากับฮัตสึระเป็นภาษาสากลหลังจากที่แลกเมล์กันเสร็จ "ถ้าจะมาเที่ยวเมืองไทยอีกเมื่อไหร่ก็ติดต่อมาได้เสมอ"

   “โอเค ไว้จะติดต่อมานะ บาย" ฮัตสึระยื่นมือให้กับคุณชายเป๊กด้วยมิตรภาพ คุณชายเป๊กยื่นมือตอบจับก่อนที่จะเดินกลับไปยังที่จุดพักของตัวเองที่อยู่ช่วงต้นของตัวหาดทันที

   ในระหว่างที่เดินอยู่นั้นคุณชายก็สังเกตเห็นเมฆฝนดำทมิฬก้อนใหญ่กำลังลอยอยู่บนฟ้าไกล ๆ สุดสายตา พอเห็นว่าท่าไม่ดีคุณชายก็พยายามกดเบอร์โทรศัพท์หาข้าวทันทีแต่ไม่ว่าจะโทรไปสักกี่สายข้าวก็ไม่รับ คุณชายก็เลยตัดสินใจเช่ารถมอเตอร์ไซค์แล้วออกตามหาข้าวตามหาดต่าง ๆ

   เวลาผ่านไปจนกระทั่งบ่าย 3 โมง เมฆฝนเริ่มเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้กับเกาะมากขึ้นเรื่อย ๆ ลมที่พัดรุงแรงขึ้นทำให้คุณชายกลับไปรอข้าวยังจุดที่ได้นัดกันเอาไว้ในทีแรก ทว่าข้าวก็ไม่กลับมาสักที... แล้วความห่วงใยกลัวว่าข้าวจะได้รับอันตรายก็ถาโถมเข้ามาในจิตใจ คุณชายจึงเร่งขับรถออกตามหาข้าวตามหาดต่าง ๆ อีกครั้ง... โดยไม่สนใจเลยว่าตนเองจะได้รับอันตรายหรือไม่...




จบตอน....  ไม่รู้คุณชายจะทำเรื่องให้ยุ่งยากทำไม สุดท้ายตัวเองก็ทุกข์ใจเอง 555

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ

คุณ iamnan :: 555 ก่อนข้าวจะได้ควงใครเย้ย กลายเป็นตาคุณชายควงสาวเย้ยข้าวเล่นซะงั้น ไอ้คุณชายงี่เง่า!!!
คุณ B52 :: สวีทเน้นๆ ตอนหน้าครับ คริคริ
คุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ :: >.< ขอบคุณคร้าบ ดีใจนะครับยิ่งอ่านยิ่งชอบ กลัวจะยิ่งอ่านยิ่งเบื่อมากๆ T^T
คุณ WednesdayAugust :: 555++ จบเคลียร์ครับเคลียร์ แต่จะเคลียร์ไปในทางดีหรือร้ายต้องลุ้นอีกทีครับ
คุณ lizzii :: ฮ่าๆๆๆ รุกรับตอนหน้าเฉลยครับ อุ๊บบส์
คุณ mentholss :: 555 สงสัยจะเป็นนิสัยประจำตัวของคุณชายเอาแต่ใจมั้งครับ
คุณ loveaaa_somsak :: 555++ น่าสงสารข้าวเนอะครับ โดนแกล้งสารพัด แหม่อิต้าคุณชายนี่ไม่ไหวจริงๆ แกล้งกายไม่เท่าไหร่ แต่ถ้ามาแกล้งให้ปั่นป่วนจิตใจนี่สิมันไม่สนุกหรอก
คุณ pharm ::  จุดธูปแช่งให่คุณชายเสียใจบ้างดีกว่า
คุณ Lily teddy :: 555++ ไม่รู้ทำไม T^T ชอบแต่งให้พระหรือนายเอกต้องน่าหมั่นไส้ซะงั้นอ่าครับ ทุกเรื่องเลย แต่ส่วนใหญ่เน้นให้พระเอกน่าหมั่นไส้ ซะงั้น และมันก็น่าหมั่นไส้จริงๆด้วย 
คุณ mur@s@ki :: 555 โอ้วว เจ๋งเลยครับ เป็นคำแนะนำที่ดีมากให้คุณชายโดนคำว่า 'ลืม' สั่งสอนตัวคุณชายบ้างคงซะใจน่าดู คิคิ
คุณ Dee^daY :: เอาแต่ใจ เห็นข้าวเป็นของเล่นสินะ 

[pharm]

ทำตัวเองแท้ๆ คุณชาย

[WednesdayAugust]

555++ จบเคลียร์ครับเคลียร์ แต่จะเคลียร์ไปในทางดีหรือร้ายต้องลุ้นอีกทีครับ

 
<< ถ้าจะจบไปในทางร้ายเอามีดมาแทงกันเลยดีกว่าค่า 
คุณชายนะคุณชาย จ้างผู้หญิงมาหาเรื่องให้ยุ่งยากตัวเองแท้ๆ
บอกรักจับกดข้าวไปซะก็สิ้นเรื่อง เย้ยย เก๊าล้อเล่น (จริงๆ ชอบแบบนี้แหละ ค่อยเป็นค่อยไปดี)

[poppycake]

เอิ่มมม คุณชายค่ะ
หาเรื่องใส่ตัวเองสุดๆอ่ะ = = (หาเรื่องให้ข้าวอีกต่างหาก)
แร้วพายุเข้าอย่างนี้ ง้อยากนะบอกเรยย

[♠DekDoy♠]

อย่าเพิ่งให้คุณชายสมหวังนะ หมั่นไส้อ่ะ

[lizzii]

ว๊ายยยย ตั้งใจรอตอนหน้า หึหึ
แต่คุณชายนี่น่าตีให้เข็ดจริงๆ ทำร้ายจิตใจข้าวตลอดดด
รอช่วงเวลาข้าวเอาคืนดีกว่า ฮ่าๆๆๆๆ

[-west-]

ข้าวหายไปไหนเนี่ย
ถ่้าข้าวเป็นอะไรคุณชายเตรียมโทษตัวเองได้เลย

[capool]

ทำตัวปัญญาอ่อนอย่างกะคนไม่มีสมอง      ไอ้กรูปีเอ๊ย!

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

ทำให้ยุ่งเอง

[mur@s@ki]

ทำมาปากเก่งอวดดี แล้วเป็นไงล่ะ ตัดใจไม่ใยดีได้จริงมั้ย
ทำตัวน่ารำคาญจริงๆ ด่าข้าวไม่ดูตัวเองเลยคุณชาย ช่วยสำนึกให้มากๆนะคะ


 

[B52]

สมน้ำหน้าคุณชายอยากทำร้ายจิตใจของข้าวดีนัก ลองหายไปสักวันสองวันซิ คราวหลังจะได้ไม่ทำอย่างนี้อีก(แค้นและน้อยใจแทนข้าวสุดๆ)

[Lily teddy]

คิดแล้วเชียวว่าต้องเป็นแผนของคุณชายแน่ ๆ ไม่งั้นถ้าไม่จ้างมาใครจะกล้าแสดงนิสัยแย่ ๆ เปิดเผยแบบนั้น
ต่อหน้าคนที่เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรก ถึงคุณชายจะแนะนำว่าข้าวเป็นคนใช้ก็เถอะ
แล้วจริง ๆ คุณชายก็ไม่ใช่เด็ก ๆ ละ ควรจะรู้นะว่าสิ่งที่ทำมันทำร้ายความรู้สึกของข้าวมากแค่ไหน
หรือเพราะข้าวยอมก้มหัวให้คุณชายก่อนตลอดล่ะซิ คุณชายถึงไม่คิดถึงความรู้สึกของข้าวบ้างเลย
แล้วที่ทำเนี่ยมันไม่เหมือนพยายามให้ตัวเองเลิกคิดเกินเลยกะข้าวนะ แต่มันเหมือนพยายามให้ข้าวเข้าใจผิด
และเลิกคิดเกินเลยกะคุณชายมากกว่า แล้วตอนนี้ข้าวไปอยู่ที่ไหนไม่รู้ ยิ่งพึ่งเคยไปทะเลครั้งแรกด้วย
ข้าวอาจหลงทางก็ได้ แต่ไม่แน่ข้าวอาจจะไปรอคุณชายที่ห้องพักแล้วก็ได้  ดีให้คุณชายหัวหมุนเพราะหาข้าวไม่เจอซะเลย
จะได้รู้ว่าถ้าข้าวหายไปจากชีวิตคุณชาย คุณชายนั่นแหละจะต้องเสียใจ แต่ไม่ใช่คุณชายออกตามหาข้าวจนได้รับอันตรายนะ
เพราะแบบนั้นคุณชายก็จะได้คะแนนสงสารจากข้าวอีกอะจิ  แล้วเพื่อนใหม่ของคุณชายนี่จะมีบทบาทเด่นไหมน๊า
โดยเฉพาะฮัตซัง น่าให้มาจีบข้าวต่อหน้าต่อตาคุณชายซะเลย (พยายามมองหาชายอื่นที่ดีกว่าคุณชายให้ข้าวอะคะ 555)
คุณชายจะได้หัวปั่นเพราะหึงข้าวเยอะ ๆ แบบยิ่งอ่านยิ่งหมั่นไส้คุณชายมาก ๆ เหมือนพวกตบหัวแล้วลูบหลังเลยค่ะ
ก่อนสวีทเน้น ๆ ตอนหน้าขอให้ข้าวได้แก้แค้นคุณชายแบบเน้น ๆ ก่อนได้ไหมคะ รอสมน้ำหน้าคุณชายอย่างเดียวเลยค่ะ 555
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนตลอด ตลอดค๊า   

[loveaaa_somsak]

ข้าวปล่อยมันไปเถอะ ทำตัวแบบนี้ไม่น่ารัก

ถ้าไม่รักอย่ามาให้ความหวัง และทำให้ข้าวสับสน

[MaRiTt_TCL]

คุณชายเป็นไรมากป่ะ

[NJnobu]

ติดงาน ไม่ได้เข้ามาอ่านตั้งเกือบเดือน  แต่จะพยายามหาเวลาว่างม่าอ่านบ่อยๆน้า

ไม่ได้เข้ามาตั้งนาน +    คนเขียนซักหน่อย

[April❤]

รอค่าาา

อยากอ่านต่อแบ้วววว

[Mr.กุ๊กกู๋]

::: ดินต่างฟ้า :: กับ :: บทอัศจรรย์ :::



         ผมกลับไปถึงจุดนัดหมายตอนเวลาบ่าย 3 โมง 10 นาที เลยเวลานัดมา10 นาทีทว่าริมหาดแห่งนั้นไม่มีผู้คนเดินเตร็ดเตร่อยู่สักคน แม้แต่เปลหรือร่มไม้สักอันก็ไม่มีให้เห็น...

   “คุณชาย... คุณชายอยู่ไหน คุณชายอยู่ไหมครับ" ผมพยายามตะโกนเรียกหาคุณชายสุดเสียงทั้ง ๆ ที่รู้ว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่แต่ผมก็อยากตะโกนด้วยหวังว่าจะได้ยินเสียงคุณชายตอบกลับมา ทว่าท้ายที่สุดก็พบเพียงความว่างเปล่า

   คลื่นลมฟ้าฝนก็โหมกระหน่ำเข้ามาเรื่อย ๆ เม็ดฝนที่ตกปรอย ๆ ในทีแรกก็เปลี่ยนเป็นตกหนักหน่วง ทว่าหากผมไม่พบกับคุณชายผมก็ไม่มีทางที่จะหาที่หลบฝนแล้วเอาตัวรอดคนเดียวเป็นอันเด็ดขาด

   ผมตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซค์ฝ่าลมฝ่าฝนไปตามหาดต่าง ๆ ด้วยหวังว่าจะพบกับคุณชายจนท้ายที่สุดผมก็เห็นมอเตอร์ไซค์ปริศนาจอดอยู่หาดแห่งหนึ่ง ซึ่งที่กระจกของมอเตอร์ไซค์นั้นมีสร้อยเงินจี้รูปไม้กางเขนซึ่งผมให้เป็นของขวัญวันเกิดของคุณชายเมื่อ 3 ปีที่แล้วห้อยอยู่ ผมจึงรีบจอดมอเตอร์ไซค์แล้วออกไปตามหาคุณชายทันที

   หาดแห่งนี้มีกระท่อมเล็ก ๆ ซึ่งเป็นที่ขายของให้กับนักท่องเที่ยวตั้งเรียงรายอยู่ไม่กี่หลังเท่านั้น ส่วนด้านหลังหาดข้างทางก็จะมีรีสอร์ทน้อยใหญ่สร้างอยู่อย่างประปราย

   แม้ว่าฝนจะตกหนักเสียจนมองทางข้างหน้าแทบไม่เห็น แต่ผมก็วิ่งตามชายหาดไปเรื่อย ๆ ด้วยหวังว่าจะพบกับคุณชาย

   “ข้าว ข้าว ข้าวอยู่ไหน ได้ยินแล้วตอบด้วย" เสียงที่แว่วมาไม่รู้ว่ามาจากทิศทางใดทำให้ผมยิ้มอย่างมีความหวัง

   “คุณชายผมอยู่นี่ครับ...” ผมตะโกนกลับสุดเสียงเช่นกัน จากนั้นเสียงตะโกนเรียกหากันของเราสองคนก็ดังขึ้นเรื่อย ๆ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าร่างของเราสองคนได้อยู่ใกล้กันมากขึ้น ๆ และท้ายที่สุด ร่างของชายหนุ่มในเสื้อกล้ามสีขาวที่กำลังเปียกปอนไปด้วยฝนที่ตกลงมาหนักหน่วงก็อยู่ในสายตาของผมอย่างลาง ๆ

   ผมรีบวิ่งเข้าไปหาร่างนั้นด้วยความฉับไวไม่ต่างจากร่างนั้นที่กำลังวิ่งมาทางผมด้วยความฉับไวเช่นกัน

   “ข้าวหายไปไหน... รู้ไหมฉันเป็นห่วงข้าวมากแค่ไหน" หลังจากที่ร่างของเราทั้งสองวิ่งมาหยุดอยู่ตรงหน้าของกันและกัน คุณชายก็ยกมือมาโอบกอดร่างของผมเอาไว้อย่างแนบแน่นพร้อมกับเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความเป็นห่วง... ผมเองก็รู้สึกไม่ต่างจากคุณชายนักหรอก

   “ผมกลับไปหาคุณชายแล้ว แต่พอไม่พบคุณชาย ผมก็เลยออกตามหาคุณชายตามหาดอื่น ๆ อีก" ผมเอ่ยตอบขณะที่คางของผมกำลังเกยอยู่บนไหล่ของคุณชาย

   “ฉันก็คิดอยู่แล้วว่าข้าวไม่มีทางเอาตัวรอดคนเดียวแน่ ๆ ฉันก็เลยตามหาข้าวเหมือนกัน" คุณชายพูดก่อนที่จะผละผมออกจากอ้อมกอดแล้วจ้องผมเขม็ง "ป่ะ... ไปหาที่หลบฝนกันก่อนดีกว่า"

   สิ้นเสียง... คุณชายก็เดินลากแขนผมนำไปยังใต้กระท่อมของร้านค้าที่ในยามนี้ถูกปิดสนิด ทว่าหน้ากระท่อมแห่งนี้ก็มีกันสาดยื่นออกมาพอจะเป็นกำบังให้เราสองคนได้หลบฝน

   เสื้อผ้าที่เปียกปอนกอรปกับลมฝนที่พัดสาดเข้ามาทำให้เราสองคนต่างก็ตัวสั่นด้วยความหนาวเหน็บ... หากโดนฝนเฉย ๆ คงไม่เป็นไรมากแต่ทว่าลมทะเลที่พัดมามันรุนแรงเกินกว่าที่จะพยายามยืนอยู่นิ่ง ๆ ได้

   “ข้าว... ฉันไม่ไหวแล้ว" คุณชายเอ่ยขึ้นพลางเขยิบเข้ามาใกล้ ๆ ผมแล้วยืดแขนมาแอบร่างของผมเอาไว้อย่างแนบแน่น "ข้าวก็หนาวใช่ไหม"

   “ครับ" ผมตอบทันทีที่คุณชายเอ่ยถาม... จากนั้นคุณชายก็ค่อย ๆ ข่มร่างของผมให้นั่งลงกับพื้นพิงผนังกระท่อมไปพร้อม ๆ กับร่างของคุณชาย

   ลมหายใจที่รดต้นคอทำให้ผมรู้สึกอบอุ่นอย่างประหลาด คุณชายค่อย ๆ เอื้อมมือที่โอบกอดขึ้นมาลูบศีรษะ ผมไปมองคุณชาย สายตาของเราปะทะกันอยู่นานสองนาน มีความปราถนาอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ภายในดวงตาคู่นั้น จากนั้นก็...


   
         พระพิรุณสั่งฟ้าให้บ้าคลั่ง      ให้รินหลั่งหยาดน้ำฟ้ามาเป็นสาย
      ให้ลมโบกโหมเข้าฝั่งจนวอดวาย      ให้คลื่นยักษ์ซัดทลายล้างมลทิน
      ระหว่างนั้นกระท่อมเล็กริมหาดทราย   เกิดสมกายรสรักริมสายสินธุ์
      เสียงฟ้าร้องให้จังหวะโยกราคิน      กลิ่นอายดินช่วยกระตุ้นต่อมอารมณ์
      ร่างร้อนลุ่มบรรจงมอบน้ำผึ้งหวาน      ร่านลนลานอดทนจนสุขสม
      พอเสร็จสิ้นต่างแยกร่างกลางสายลม   ก่อนรสขมจะเข้าแทรกแลกระทวย




   หยาดฝนที่ค่อย ๆ สงบลงพร้อม ๆ กับสายลมที่เพียงพัดหวิวได้ทำให้คนทั้งคู่เปิดปากคุยกันถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้อีกครั้ง

   “ฉันไม่ได้ตั้งใจ" น้ำเสียงของคุณชายแสดงถึงความสับสน เสียงลมหายใจของคุณชาแสดงออกถึงความเหน็ดเหนื่อยอย่างเห็นได้ชัด "ข้าว... ฉันขอร้อง... ลืมมันไปซะ ลืมว่าเมื่อกี้ฉันกับนายได้ทำอะไรกัน"

   “เอ่อ... ครับ" ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่บางเบา

   ผมล่ะไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าคุณชายจะโกหกความรู้สึกที่เกิดขึ้นหรือความต้องการในจิตใจของตัวเองไปทำไม แต่น่าแปลกที่ผมกลับไม่รู้สึกโกรธคุณชายเลยสักนิด อาจเป็นเพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาผมยอมคุณชายมาโดยตลอดไม่ว่าเรื่องนั้นมันจะหนักหนาสาหัสสักแค่ไหน จึงไม่แปลก... ที่นี่จะเป็นอีกครั้งที่ผมจะยอมให้คุณชายทำอะไรตามที่ใจปราถนา แล้วก็ยอมที่จะไม่พูดถึงความสุขที่เกิดขึ้นเพื่อให้คุณชายสับสน แม้มันจะต้องแลกกับความทุกข์ระทมที่เกิดขึ้นในจิตใจของผมเพียงฝ่ายเดียวก็ตาม

   หลังจากที่พายุพัดผ่านไป... ผมกับคุณชายก็จัดการนำมอเตอร์ไซค์ที่เช่ามาไปคืนร้านเช่านก่อนที่เราจะนั่งเรือกลับเข้าฝั่งไปด้วยกันทันที เพราะนี่ก็เย็นมากแล้ว

   ตลอดเวลาที่นั่งอยู่บนเรือผมสังเกตเห็นคุณชายพยายามระมัดระวังไม่ให้ร่างกายของคุณชายมาแตะต้องโดนตัวของผม ผิดกลับขามาที่คุณชายให้ผมนั่งพิงไหล่ตลอดทางลิบลับ

   “เออข้าว...” แล้วจู่ ๆ คุณชายก็เอ่ยขึ้นหลังจากที่นั่งเงียบมานาน ทว่าคุณชายก็ไม่สบตามามองผมเหมือนอย่างเคย "ฉันโทรหานายตั้งหลายสายตอนก่อนพายุจะเข้า ทำไมนายไม่รับ"

   “ผมไม่ได้เอาโทรศัพท์มา...” ผมตอบออกไปเพราะผมไม่คิดว่าการมาท่องเที่ยวในวันนี้ผมจะโดนคุณชายไล่ตะเพิดจนเราต้องแยกจากกัน.... เพราะปกติก็ไม่ค่อยมีใครโทรมาหาผมอยู่แล้ว ผมก็เลยตัดสินใจเก็บโทรศัพท์ไว้ในห้อง

   “อืม" คุณชายรับคำเพียงเท่านั้นก่อนที่จะนั่งทอดสายตาออกไปมองท้องทะเลต่อไป

   เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง... เรือที่นั่งมาก็จอดเทียบท่าที่ฝั่ง ระหว่างนั้นเราสองคนต่างรอให้นักท่องเที่ยวออกจากเรือก่อนจนเหลือเราสองคนเป็นคนสุดท้าย คราวนี้ผมออกจากเรือก่อนคุณชาย พอผมหันหลังกลับแล้วยื่นมือขอไปรับ คุณชายก็ชะงักพร้อมกับมองผมแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักว่า

   “ไม่เป็นไร ขอบใจ" แล้วคุณชายก็ก้าวขาออกจากเรือข้ามมายังตัวสะพานที่ทอดยาวไปถึงฝั่งด้วยตนเอง

   ผมได้แต่ถอนหายใจให้กับความอึดอัดที่เกิดขึ้นแล้วเดินตามหลังคุณชายไปเงียบ ๆ ระหว่างนั้นคุณชายก็โทรไปหายามบอลแม้จะไม่รู้ว่าพูดอะไรกันบ้างแต่ก็พอที่จะจับใจความได้คร่าว ๆ ว่าคุณชายบอกว่าจะไปสายกว่าเวลาที่นัดไว้สักเล็กน้อย





   เราสองคนผลัดกันอาบน้ำแต่งตัว กว่าจะเสร็จก็กินเวลาไปกว่าครึ่งชั่วโมง หลังจากที่อาบน้ำเสร็จแทนที่ผมจะรู้สึกสดชื่นแต่ผมกลับรู้สึกเพลีย ๆ ตัวก็ร้อนรุม ๆ ราวกับจะไม่สบาย พอเดินไปหยิบน้ำในตู้เย็นมาดื่มก็รู้สึกว่ารสชาติแปลกไป... มันรู้สึกขมกว่าที่ควรจะเป็น

   'สงสัยจะไม่สบาย' ผมเอ่ยในใจตากฝนตากลมขนาดนั้นยังแข็งแรงดีก็คงแปลก แล้วคุณชายล่ะจะเป็นอย่างไรบ้างนะ

   ผมหันไปมองดูคุณชายที่กำลังแต่งตัว ท่าทางของคุณชายดูทะมัดทะแมงปกติ หากแต่แววตาที่เอาแต่ใจตลอดเวลาคู่นั้นกลับหวานเยิ้มลงเล็กน้อยสงสัยคงจะรู้สึกเพลียไม่ต่างกัน

   “คุณชายครับ... ขับรถไหวไหม" ความเป็นห่วงที่เกิดขึ้นทำให้ผมอดที่จะถามไม่ได้ แม้ว่าคุณชายจะสามารถขับรถจากพัทยามายังบางแสนได้อย่างสวัสดิภาพแต่ผมก็อดเป็นห่วงไม่ได้อยู่ดี ทว่าความหวังดีของผมกลับได้รับคำตอบเป็นสายตาที่เชือดเฉือนของคุณชาย พร้อมกับประโยคชดประชันที่ตอบกลับมาว่า

   “ฉันไม่ได้อ่อนแอ ตากฝนแค่นี้... ไม่เป็นไรหรอก แค่ก ๆ" พูดไม่ทันขาดคำก็ไอออกมาเสียแล้ว คุณชายรีบเบือนหน้าหนีก่อนที่จะแก้ต่่างว่า "ก็แค่น้ำลายติดคอ"

   “ครับ น้ำลายติดคอ" ผมตอบรับพร้อมกับทวนคำอย่างไม่เชื่อในเหตุผลจนคุณชายต้องหันมาจ้องผมตาเขม็งแล้วกระแอมไออีกสองสามครั้ง

   “เสร็จยัง ไปได้แล้ว เดี๋ยวบอลรอนาน"

   “ครับ"

   ทันทีที่ขึ้นรถ อาการอ่อนเพลียก็ทำให้ผมเผลอหลับไปในที่สุด ไม่นานมากนัก... คุณชายก็ร้องเรียกปลุกให้ผมตื่น การได้นอนแค่ไม่กี่นาทีมันทำให้รู้สึกเพลียและเวียนศีรษะมากขึ้นไปอีก

   ผมก้าวขาลงจากรถด้วยความรู้สึกว่าสิ่งรอบข้างมันกำลังหมุนเคว้งคว้างไปในอากาศ บ้านไม้หลังเล็ก ๆ 2 ชั้นที่อยู่ตรงหน้ามันดูบิดเบี้ยว จนกระทั่งผมรู้สึกว่าจะยั้งกายต่อไปไม่ไหว ผมก็หลับตาแล้วยกมือกุมขมับก่อนที่จะขยับไปพิงกับประตูรถ

   “เป็นไรข้าว ไหวหรือเปล่า" คุณชายเอ่ยถาม

   “ไหว ๆ ครับ คุณชายเข้าไปในบ้านก่อนเถอะ" ผมเอ่ยตอบ

   “อืม" คุณชายตอบรับ ทว่าหลังจากนั้นไม่กี่วินาทีผมก็ได้ยินเสียงคุณชายคุณกับใครบางคนว่า "ดูท่าไอ้ข้าวจะไม่ไหว ไปพยุงมันเข้ามาหน่อยดิ"

   “ครับ" แล้วก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งตอบรับด้วย

   เสียงฝีเท้าที่ดังขึ้นเรื่อย ๆ ทำให้ผมเปิดตามองภาพตรงหน้าอีกครั้ง แล้วภาพของยามบอลที่ใส่ชุดเสื้อยืดสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงขาส่วนก็ปรากฏเด่นชัด

   “อ้าวยามบอลเองเหรอครับ" ผมเอ่ยขึ้นอย่างยากลำบาก

   “ครับ... คุณข้าว เดี๋ยวผมช่วยพาเข้าบ้านนะครับ" ยามบอลเอ่ยตอบ จากนั้นก็เดินเข้ามาพยุงร่างผมโดยยกแขนผมไปพาดกับคอแล้วก็พาเดินเข้าไปในตัวบ้าน ระหว่างนั้นยามบอลก็บ่นกับผมว่า "ตัวร้อนขนาดนี้ไปทำอะไรมาครับเนี่ย"

   “เหรอ... ผมตัวร้อนเหรอครับ" ผมยังไม่รู้ตัวเลย รู้แค่ว่าเพลียและเวียนศีรษะมาก ๆ ก็เท่านั้น

   “ครับ ไปพักก่อนเถอะครับ"

   หลังจากที่เข้าไปในตัวบ้าน ยามบอลก็ตะโกนสั่งใครบางคนว่า "ซี... เอาที่นอนมาปูให้ที คุณข้าวไม่สบาย"

   ผมยืนอยู่นิ่ง ๆ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ กว่าที่สติจะกลับมาอีกทีก็ตอนที่มีคนค่อย ๆ พาร่างผมให้นั่งลงและทิ้งร่างไปกับที่นอนนุ่มนิ่มที่ถูกปูทับกับพื้นบ้าน แถมคนใจดีคนนั้นยังห่มผ้าให้ผมและใช้หลังมือคลำหน้าผากของผมเพื่อเช็คอาการอีกต่างหาก

   “ขอบใจนะบอล" ผมเอ่ยขึ้น ทว่าพอลืมตา... ร่างที่ปรากฏตรงหน้ากับเป็นไอ้เด็กแสบของผมที่กำลังจ้องผมตาเขม็ง คิ้วก็ขมวดมุ่นเหมือนไม่พอใจอะไรบางอย่าง

   “บอลไปเตรียมอาหารตั้งนานแล้ว" ถ้าเป็นอย่างที่คุณชายพูดนั้นก็แสดงว่าคุณชายเป็นคนที่มาสับเปลี่ยนกับยามบอลเพื่อที่จะดูแลผม

   พอคิดดังนั้นผมก็อดที่จะยิ้มไม่ได้... เด็กอะไรทำเป็นอวดเกร็ง ทำเป็นไม่อยากแตะเนื้อต้องตัวผม สุดท้ายพอเห็นผมป่วยก็อดใจอ่อนที่จะอยากดูแลไม่ได้อยู่ดี ...ขี้เก๊กชะมัด

   “ขอบคุณครับคุณชาย" ผมเอ่ยขึ้น ในใจก็รู้สึกดีใจที่คุณชายยังคงเป็นห่วงผม

   “เออ ไม่ไหวก็นอนพัก...” คุณชายเอ่ย ทว่ายังไม่ทันที่คุณชายจะพูดจบผมก็ขัดขึ้นมาเสียก่อน

   “อย่าดื้อ อย่าขยับ เดี๋ยวยุงจะมากัด เดี๋ยวผีจะมาหลอก...”

   สิ้นเสียงของผม เราสองคนก็หัวเราะออกมาพร้อมกันเสียงดังลั่น เพราะคำพูดประโยคนี้ผมมักพูดกับคุณชายบ่อย ๆ ตอนที่คุณชายตัวยังเล็ก ๆ แล้วป่วยหนัก พอพูดแบบนี้ทีไรคุณชายก็จะกลัวแล้วให้ผมนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เตียงนอนทุกคืน... พอคุณชายหลับเมื่อไหร่ผมถึงจะกลับบ้าน

   แล้วภาพในอดีตก็หวนมาให้คิดถึง... ไม่รู้ว่าคุณชายกำลังคิดเหมือนผมหรือเปล่า แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกมีความสุขเวลาที่ได้คิดถึงอดีต ๆ ที่น่าปวดหัวกับการดูแลคุณชายตัวเล็ก ๆ คนนี้

   “ขำอะไร ไม่สบายก็นอนไปเลยไป เดี๋ยวฉันจะดู... เอ่อ...” คุณชายพูดตะกุกตะกักสงสัยกว่าจะเสียฟอร์มก็เลยแถไปเรื่อย "เดี๋ยวฉันจะให้บอลกับซีมาดูแล"

   “ผมไม่เป็นอะไรแล้ว... เมื่อกี้ก็แค่มึนหัวเพราะได้งีบบนรถแป๊บเดียวก็เท่านั้นครับ" สิ้นเสียงผมก็ยั้งกายให้ลุกขึ้นทำเหมือนกับว่าผมแข็งแรงสบายดี ซึ่งมันก็จริงเพราะภาพต่าง ๆ ที่ปรากฏตรงหน้ามันไม่ได้หมุนบิดเบี้ยวเหมือนในทีแรก และการที่ได้พักสายตาในระยะเวลาสั้น ๆ มันก็ทำให้อาการเวียนศีรษะทุเลาลง แม้จะยังมีไข้อยู่ก็ตาม

   “ว่าแต่คุณชายเถอะครับ... เป็นไงบ้าง" อาการที่ไอแค่ก ๆ ตลอดเวลาของคุณชายมันก็ไม่ได้ดีกว่าผมเลยสักนิด

   “ก็แค่ไอ...” คุณชายตอบเพียงเท่านั้น "รอฉันอยู่นี่นะ เดี๋ยวฉันจะไปดูว่ามีอะไรกินบ้าง เราคงต้องแยกกันกินที่นี่เพราะเดี๋ยวบอลกับลูกจะติดไข้เอาได้"

   “เดี๋ยวผมไปช่วย" พอผมทำท่าจะเดินตาม คุณชายก็หันมาร้องห้าม

   “ไม่!” น้ำเสียงของคุณชายหากคนไม่รู้สนิทชิดเชื้ออย่างผมได้มาฟังคงคิดว่าเป็นน้ำเสียงที่ดุดันขึงขัง ทว่าผมรู้ดีว่าการที่คุณชายพูดคำว่า 'ไม่!' ด้วยน้ำเสียงแบบนี้ มันเป็นน้ำเสียงที่แสดงถึงความห่วงใยต่างหาก

   ท้ายที่สุดผมก็เลยต้องนั่งรอคุณชายอยู่บนที่นอนนุ่ม ๆ




จบตอน >.< ฮ่า ๆ ๆ ๆ

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านคร้าบ >.< 

คุณ pharm :: วาจาร้ายแต่ท้ายที่สุดก็ร้ายได้แค่วาจาอ่ะคุณชายเอ๊ยยย
คุณ WednesdayAugust :: มีดเตรียมพร้อม(สำหรับแทง) เอ๊ยย ไม่ใช่ละ มิกล้าทำหรอก คิคิ... ปล.จับกดแล้ววววว
คุณ poppycake :: โฮะๆ แต่บรรยากาศมันพาไป๊.. กลายเป็นง้อง่ายซะงั้นครับ คิคิ
คุณ iamnan :: ความหมั่นไส้ที่มีต่อคุณชายเป๊กจะเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆครับ 
คุณ lizzii :: มิกล้าแต่งฉากเรท  เอากลอนไปแทนละกันน๊า
คุณ -west- :: ท้ายที่สุดก็หากันจนเจอคร้าบ  แต่ดูท่าว่าคุณชายจะไม่ยอมรับใจตัวเองง่ายๆ
คุณ capool :: เหอๆ ชอบคำนี้จังเลยครับ 'ไอ้กรูปรีเอ๊ย' ไว้ยืมไปด่าเพื่อนมั่งนะครับ คิคิ
คุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ :: และจะยุ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ด้วยครับ 
คุณ mur@s@ki :: T^T เหมือนว่าจะไม่สำนึกด้วย ข้าวมันยอมคุณชายซะทุกอย่าง ยอมง่ายไปกลายเป็นของตายไปเลย
คุณ B52 ::  ตอนยังไม่หายครับ แต่เดี๋ยวจะมีฉากให้หายไปจากกันจริงๆครับ แต่จะหายเพราะเหตุผลอะไรยังไง ไว้ติดตามต่อนะคร้าบ
คุณ Lily teddy :: เพื่อนใหม่ตอนนี้ยังไม่เด่นครับ เป็นตัวประกอบไปก่อน แฮ่ๆ แต่โดยส่วนตัวชอบหนุ่มญี่ปุ่นกรั๊กๆ เอาไว้มามีบทบาททีหลังดีกว่าครับ ปล.แอบฮาตรงรอสมน้ำหน้าคุณชายอย่างเดียว T^T  แต่ตอนนี้ยังไม่ได้สมน๊า ต้องรอต่อไป แฮ่ๆ
คุณ loveaaa_somsak :: เนอะ T^T ดูท่าคู่นี้จะรอดยากครับหากพูดถึงหลักความเป็นจริง เฮ้อ,,, หรือถ้ารอด ข้าวก็คงโดนทำร้ายจิตใจสารพัดสารเพ
คุณ MaNaSsAwEe :: 555 เป็นมากถึงมากที่สุดครับ
คุณ NJnobu :: ครับผม... ตั้งใจทำงานนะครับ สู้ๆ ^^  เป็นกำลังใจให้เหมือนกันน๊า เหนื่อยก็แวะมาอ่านนิยายได้นะครับ แหะๆ
คุณ April❤ :: มาแบ้วจ้า ^^ ตามต่อได้เลยครับ แฮ่ๆ

[pornumpai-ka]

 

จะเอา nc ๆๆๆๆๆ  มันค้างงงงงงงงงงง

[loveaaa_somsak]

บอกให้ข้าวลืม ถ้าข้าวลืมทุกอย่างรวมถึงตัวคุณชายแล้วจะรู้สึก

[♠DekDoy♠]

ข้าวเอ้ยยยยยย จะยอมอะไรกันนักหนาดัดหลังคุณชายไปเลยสิ ลืม ๆ ไปเลย

[saradino1]

อีคุนชาย ท่ามากจริง  แจกดอกให้คุนชาย อิ 

[suikajang]

  เก๊กมากระวังจะแห้วนะคุณชาย ถึงข้าวจะรักมากแต่หากยังทำงี้จะยุให้ข้าวทิ้ง 
ความอดทนของคนเราไม่ได้กว้างเท่าทะเลนะจ๊ะ 

[tomnub]

อิอิ   ชอบๆ หวานๆ เศร้าๆ...อยากให้แบบว่า ข้าวลืมคุณชาย...แล้วคุณชายโหยหาข้าว  แบบนี้   

[poppycake]

แหมมมม ตามสูตรหนังไทย
ติดฝน แร้วก้อได้...กัน >/////<
5555+ (ขัดใจก้อแต่ อิคุณชายนี่แหล่ะ -*-)