หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[B52]

 :katai1:เอาอีกแล้วนะคุณชาย แหมหมั่นใส้จังเลย

[Poseidon]

อิคุณชาย เก๊กนะแก 555
เดี๋ยวยุให้ข้าวหนีไปซะเลยนี่

[BlueHoney]

อยากเตะคุณชายเป๊กขี้เก๊กจริงๆ...  วันนี้ฝนตกได้บรรยากาศเหงาๆ แถมหนาวอีกต่างหาก :-)

[lizzii]

บทอัศจรรรย์มาเป็นกลอนเลย
ว่าแต่คุณชายนี่ปากแข็ง นิสัยเสียตล๊อดดดดดดด
จริงๆ เลย ข้าวก็ใจดีจัง ขัดใจป้าจริงๆ ฮ่าๆๆๆๆ

[iammz]

คุณชายนี่~~ เอะอะก็ให้ลืมนะ เดี๋ยวเถอะ~~

ย้อนอ่าน 3 ตอนรวด ขอบคุณนะคะ^^

[WednesdayAugust]

ขัดใจอีตาคุณชายด้วยคน แต่ก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ เพราะข้าวมันสปอยล์คุณชาย ยอมตลอด ยอมเจ็บอยู่คนเดียว
กลายเป็นบทอัศจรรย์ที่น่าเศร้าซะงั้น ใจนึงก็สงสารข้าว อีกใจก็สมน้ำหน้า ยอมอีตาคุณชายดีนัก เอ๊ะ ยังไง 555

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

กระท่อม และ สายฝน

มันทำเอาคนเราใจตะเลิด ได้จริงๆ 555+

[-west-]

ข้าวนี่มันนางเอกเกินไปแล้ว
คุณชายก็เหลือเกิน
จะลืมจริงๆเหรอ
ลืมไปเลยช้าว อย่าสนใจ ดูซิใครจะลงแดงตายก่อนกัน

[MaRiTt_TCL]

ชอบกลอนง่ะ ผิดคาดเลยนึกว่าจะบรรยาย 55

[mentholss]

ใครก็ไดัเอาอิคุณชายบื้อไปถ่วงทะเลตอนพายุเข้าที จ้างเป็ด1ตัวเลยเอ้า
เซ็งเป็ดกกไข่อิคุณชายจริง ฮึ่มๆๆๆ

[Lily teddy]

  คุณชายนิสัยแย่มาก ๆ ตัวเองไม่พร้อมยอมรับเองแท้ ๆ แต่กลับเก็บซ่อนอารมณ์ตัวเองไม่ได้
ถึงเวลาแค่บอกว่าทนไม่ไหว  แต่ตอนนี้กลับมาขอร้องให้ข้าวลืมเรื่องทุกอย่าง เห็นแก่ตัวที่สุด
ยิ่งอ่านยิ่งแค้นไอ่คุณชายเป็กมาก ๆ ทำเป็นไม่อยากถูกเนื้อต้องตัวข้าว เชอะ อดทนให้ได้ตลอดนะ
ยิ่งตอนนี้ยังไงคุณชายก็ต้องรู้สึกเป็นเจ้าของข้าวมากขึ้นแน่ ๆ ที่เข้ามาช่วยดูแลข้าวตอนป่วย
นอกจากห่วง ก็ต้องแอบหวงด้วยแหละไม่อยากให้ชายอื่นมาแตะเนื้อต้องตัวข้าวอะดิ 
ตอนนี้ถ้ายามบอลไม่สนใจข้าวงั้นเป็นซี(จะใช่เด็กที่ข้าวช่วยเก็บเปลไหมอะ)ก็ได้
ช่วยมาจีบหรือทำเหมือนจะจีบข้าวทีเถอะ อยากเห็นคุณชายหึงจนจะลงแดงไปเลยอะ (555 แค้นแล้วพาล)
ปล. เป็นบทอัศจรรย์เข้าพระเข้านางที่ฮามาก (ขอโทษนะคะ) ไม่ใช่แต่งไม่ดีนะ แต่พึ่งเคยเจออะค่ะ อ่านไปขำไป
เลยไม่ได้สัมผัสกับอารมณ์พุ่งพล่านของคุณชายเลยอะ (อยากสัมผัสทำไมไม่รู้ 555)
แล้วหนุ่มญี่ปุ่นที่เก็บไว้ นี่ใช้เป็นไม้ตายเลยดีไหมคะ แบบถ้าคุณชายยังไม่ยอมรับใจตัวเอง
ให้ข้าวหนีตามหนุ่มญี่ปุ่นไปเลยดีกว่า (ยุยงส่งเสริม) อิอิ
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนกะน้องข้าวต่อไปจ้า 

[mur@s@ki]

ถ้าข้าวยังยอมไปทุกอย่างอยู่แบบนี้ คนผิดมันก็ไม่สำนึกแล้วเกิดการปรับปรุงสิ



 

[April❤]

อิคุณชายยยยย ถ้าเค้าลืมจริงๆอย่ามาเสียใจทีหลังนะ

ข้าว.....เทอดีเกินปายยยย

[Dee^daY]

ยังสรุปไม่ได้ ว่าใคร เป่า ยิ้ง ฉุบ ชนะ ..

[Mr.กุ๊กกู๋]

ดินต่างฟ้า กับ ทิฐิงี่เง่า


         หลังจากที่รับประทานอาหารเสร็จ ผมก็เก็บจานชามไปล้างทำความสะอาด ส่วนคุณชายเปลี่ยนมาเป็นฝ่ายนั่งพักผ่อนเพราะดูท่าว่าอาการของคุณชายจะแย่ลงเรื่อย ๆ ผิดกับผมที่มีอาการดีขึ้น

   “คุณชายดูท่าว่าจะขับรถไม่ไหวนะครับคุณข้าว กลับไปพักที่โรงแรมอีกสักคืนก่อนดีไหมครับ" ยามบอลเสนอความคิดเห็นขณะที่ผมกำลังล้างจานอยู่

   “ผมก็คิดงั้นเหมือนกัน แต่ว่า... คุณชายดื้อจะตายไป คงไม่ฟังที่ผมพูดหรอก" ผมเอ่ยอย่างปลง ๆ คนอย่างคุณชายน่ะถ้าตัดสินใจจะทำอะไรแล้วต่อให้ใครมาพูดเป่าหูอย่างไรก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจง่าย ๆ ได้หรอก

   “ถ้างั้นเดี๋ยวผมคุยให้" ยามบอลเสนอ

   “ลองดูครับ" ผมตอบรับทันที ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ายามบอลจะเปลี่ยนใจคุณชายได้จริงเหรอ หลังจากนั้นยามบอลก็ออกไปจากห้องครัวเพื่อไปคุยกับคุณชายทันที

   พอล้างจานเสร็จ ผมก็เดินกลับไปหาคุณชาย ใบหน้าที่ซีดเซียวกับอาการไอไม่หยุดทำให้คุณชายดูทรุดโทรมลงไปมากภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมง

   “ข้าว แค่ก ๆ" พูดไปก็ไอไป

   “ครับ" ผมขานรับ

   “ฉันว่าฉันคงกลับไม่ไหวอ่ะ... เดี๋ยวให้ซีขับรถไปส่งที่โรงแรมอีกสักคืนนะ พรุ่งนี้ลางานได้ไหม" คุณชายเอ่ยขึ้น

   “ได้ครับ" ผมตอบรับ ...ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างคุณชายจะยอมเปลี่ยนใจด้วย ผมชักสงสัยเสียแล้วสิว่ายามบอลมีดีอะไรนะคุณชายถึงยอมเชื่อฟัง ขนาดผมซึ่งเป็นคนสนิทพูดแทบตายคุณชายก็ยังดันทุรังจะกลับบ้านให้ได้

   จากนั้นซีก็เดินนำไปยังรถของคุณชายเพื่อที่จะขับไปส่งพวกเราที่โรงแรม... ซีเป็นเพื่อนสนิทของยามบอล ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าสนิทกันแบบไหน เพราะดูจากหน้าตาแล้ว ซีดูอ่อนเยาว์กว่ายามบอลน่าจะอายุเท่า ๆ กับคุณชาย แถมตลอดเวลาที่พักอยู่ที่บ้านของยามบอล ซียังเป็นคนที่ดูแลน้องบอสให้กับยามบอลอีกด้วย

   ส่วนน้องบอสเป็นเด็กชายอายุ 3 ขวบตัวเล็ก ๆ ผิวคล้ำเหมือนพ่อ(ยามบอล)แต่ก็มีแก้มที่นุ่มนิ่มน่าหยิกดูแล้วน่ารักน่าชังเชียวล่ะ ทว่าน่าเสียดายที่แม่ของน้องบอสดันทิ้งน้องบอสไว้กับยามบอล ส่วนตัวเองได้หนีตามเศรษฐีมีอายุชาวต่างชาติที่มาท่องเที่ยวแล้วได้รู้จักกับเธอที่หาดแห่งนี้

   ยามบอลไม่ได้เล่ารายละเอียดอะไรให้ฟังมากนัก อาจเป็นเพราะไม่อยากพูดให้ผู้หญิงเสียหาย ส่วนยามบอลนั้น หลังจากที่โดนภรรยาทิ้งไป เขาก็ได้รู้จักกับซีซึ่งเป็นเด็กรุ่นน้องที่ช่วยแม่ทำงานร้านอาหารอยู่ริมหาด อาจเป็นเพราะคุยกันสนิทถูกคอหรืออย่างไรไม่ทราบ ซีก็เลยย้ายมาอยู่กับยามบอลและช่วยยามบอลดูแลน้องบอสที่บ้านหลังนี้

   “แล้วบอลไม่ไปพร้อมกันเหรอ" ผมเอ่ยถามกับซีทันทีหลังจากที่พยุงคุณชายขึ้นรถแล้วนั่งด้วยกันบนเบาะหลัง

   “ไม่ครับ... พี่บอลคงรอให้ลูกหลับก่อนค่อยไปทำงาน" ซีตอบออกมา

   “ครับ" ผมขานรับ หลังจากนั้นซีก็สตาร์ทรถและขับรถวนกลับไปทางโรงแรมของคุณชายทันที ผมล่ะอดทึ่งไม่ได้จริง ๆ ที่เด็กสมัยนี้ต่างขับรถเก๋งรถยนต์เป็นกันเกือบหมดแล้ว

   “ซี... แม่สบายดีไหม" ในระหว่างทาง คุณชายคงเห็นว่าบรรยากาศมันเงียบวังเวงเกินไปก็เลยต้องเปิดปากถาม

   “สบายดีครับ ตอนนี้กิจการที่ร้านกำลังรุ่ง ถ้าไม่ได้คุณชายช่วยไว้ผมกับแม่เองก็คงจะลำบาก...” ซีตอบออกมา "ขอบคุณคุณชายนะครับ"

   “ไม่เป็นไรน่า คนกันเองทั้งนั้น" คุณชายตอบออกมา ส่วนผมได้แต่นั่งฟังด้วยความสงสัย คุณชายมีความดีความชอบอะไรนักหนากับคนที่นี่ถึงได้ชื่นชอบและกล่าวขอบคุณกันเป็นว่าเล่นนักนะ

   “ว่าแต่คุณชายล่ะครับ คุณท่านกับคุณหญิงสบายดีนะครับ" ซีเอ่ยถามขึ้นบ้าง

   “ก็สบายดี แต่ก็เหมือน ๆ เดิมนั่นล่ะ พ่อก็เอาแต่ทำงาน ส่วนแม่ก็เอาแต่ออกงานสังคม" คุณชายเอ่ยขึ้น ผมสังเกตเห็นว่าแววตาของคุณชายเปลี่ยนไป พอพูดถึงคุณพ่อกับคุณแม่ทีไรคุณชายจะดูเศร้าสร้อยลงทุกที "แต่ยังดีนะที่มีข้าวมาอยู่เป็นเพื่อนบ่อย ๆ"

   “พี่ข้าวนี่โชคดีจริง ๆ นะครับที่ได้เป็นคนสนิทของคุณชาย" ซีเอ่ยขึ้น ผมยิ้มกริ่มได้ไม่ทันไรก็ต้องหุบลงเพราะคำพูดในประโยคถัดมาของคุณชาย

   “คนสนิทอะไร... ก็แค่พี่เลี้ยงธรรมดา ๆ เนี่ยแหละ แค่ไอ้ข้าวมันรู้ใจฉันมากกว่าคนอื่นก็เท่านั้น ไม่ได้มีอะไรพิเศษไปมากกว่านั้นเลยสักนิด หึ..." พูดจบก็พ่นลมหายใจออกมา สงสัยยังรับไม่ได้กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อตอนที่นั่งเรือออกไปเที่ยวเกาะ แต่จะโทษผมก็ไม่ได้ด้วยสิเพราะผมไม่เคยบังคับให้คุณชายทำอะไร มีแต่คุณชายนั่นแหละที่ทำตามใจตนเองทั้งนั้น

   “ครับ" ซีตอบรับเพียงเท่านั้นก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาขับรถต่อไป





   บนห้องของคุณชาย ภายในเวลาไม่กี่ชั่วโมงแม่บ้านสามารถเข้ามาทำความสะอาดจนไม่เหลือร่องรอยของความสกปรกหรือเละเทะของข้าวของที่กระจัดกระจายเลยสักนิด หากเป็นห้องอื่น ๆ แม่บ้านจะมีช่วงเวลาในการทำความสะอาดที่แน่นอนในแต่ละวัน ทว่าสำหรับห้องของคุณชาย... หากคุณชายมาพักทันทีที่กลับหรือออกไปทำธุระข้างนอกแม่บ้านจะต้องเข้ามาทำความสะอาดทันที

   “คุณชายจะทำอะไร" หลังจากที่กลับเข้าไปในห้อง คุณชายก็ตรงเข้าไปค้นตู้เสื้อผ้าทันที

   “เอาเสื่อมาปู นายนอนบนเตียงไปเลย เดี๋ยวฉันจะปูเสื่อนอนด้านล่างเอง" คำตอบของคุณชายแทบทำให้ผมลืมหายใจ นี่สินะอาการของคนที่พยายามปฏิเสธอะไรบางอย่างจนเกินพอดี

   “ไม่ต้องหรอกครับ... ถ้าคุณชายไม่อยากนอนร่วมห้องกับผมขนาดนั้น...” ยังไม่ทันที่ผมจะพูดจบ คุณชายก็หันมาขัดทันที

   “ทำไม!” เสียงของคุณชายดังก้อง เสื้อพับในตู้เสื้อผ้าที่พยายามดึงอยู่นานสองนานก็ถูกดึงออกมาจนสำเร็จ

   “เดี๋ยวผมไปเปิดห้องใหม่นอนก็ได้" แทนที่จะรู้สึกดีที่ได้พูดออกไปแต่ทำไมผมกลับรู้สึกกังวลใจแปลก ๆ ด้วยนะ ...ไม่ได้กลัวว่าจะต้องไปเปิดห้องนอนใหม่จริง ๆ หรอก แต่ผมรู้สึกว่าผมกำลังกังวลถึงความรู้สึกของคุณชาย แม้ว่าคุณชายจะไม่สนใจความรู้สึกของผมเลยก็ตาม

   “เออ! ดี ไปเปิดห้องใหม่เลยไป" น้ำเสียงของคุณชายแสดงออกถึงความขัดใจอย่างเห็นได้ชัด คุณชายยัดเสื่อเข้าตู้เสื้อผ้าเหมือนเดิมก่อนที่หยิบเงินในกระเป๋าแล้วเดินมาโยนใส่หน้าผม "เอาไป แล้วพรุ่งนี้ 8 โมงเช้ามาเจอฉันที่นี่"

   “8 โมง ตกลงครับ" ผมตอบรับ แม้จะไม่อยากรับเงินของคุณชายทว่าผมก็ไม่ได้ตั้งใจมาเที่ยวตั้งแต่แรกผมจึงไม่ได้พกเงินติดตัวมามากนัก "ไว้กลับบ้านเมื่อไหร่ผมจะเอาเงินมาคืนนะครับ"

   พูดจบผมก็เดินออกจากห้องทันที ได้ยินเสียงคุณชายตะโกนโหวกเหวกด้วยความไม่พอใจ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าจะหยุดฟังเสียงที่เล็ดลอดผ่านประตูนั้นมาให้เสียความรู้สึกทำไม

   “อวดเก่งเข้าไป! ฉันรู้นะว่านายยืนฟังฉันอยู่ บอกให้รู้ว่าเลยนะที่ฉันทำดีกับนาย ที่ฉันให้เงินนาย ฉันก็แค่สมเพช... เด็กปั๊มจน ๆ อย่างนาย ไม่ได้พิศวาสอะไรนายสักนิด อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย โว๊ยยย!!!”

   จนกระทั่งเสียงของคุณชายสงบลง ผมถึงได้ก้าวขาออกจากรัศมีหน้าห้องของคุณชายไป แม้จะรู้ว่าสิ่งที่คุณชายพูดนั้นไม่ได้มาจากความรู้สึกที่แท้จริง แต่เพราะอารมณ์ที่เดือดพลุ่งพล่านเลยทำให้คุณชายพูดออกมาแบบนั้น ผมก็ยังรู้สึกเสียใจอยู่ดี ถ้าเลือกได้... ผมก็ไม่อยากได้ยินคำพูดที่เสียดสีหรือกระทบกระทั่งไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจจากคนที่ผมเคารพและให้เกียรติมาเสมออย่างคุณชายหรอกนะ

   ผมกดลิฟต์ลงไปที่ชั้น 1 และมุ่งตรงไปยังเคาน์เตอร์บริการลูกค้าทันที ทว่าผมก็ต้องพบกับคำตอบที่น่าผิดหวังเพราะห้องพักของโรมแรมนี้ไม่มีห้องว่างเหลืออยู่

   ผมตัดสินใจเดินออกจากซอยโรงแรมของคุณชายแล้วเดินตามชายหาดไปเรื่อย ๆ โดยคิดว่าพอเห็นโรงแรมที่ไหนก็จะแวะถามที่นั่น จนกระทั่งเดินไปได้สักระยะ ป้ายโรงแรมที่เด่นหราซึ่งชี้เช้าไปในซอยเล็ก ๆ ก็ทำให้ผมผุดยิ้มออกมา ผมไม่รอช้ารีบตัดสินใจเลี้ยวเข้าไปในซอยนั่นทันที แต่ทว่า...

   “ขอภัยด้วยนะคะ ตอนนี้ห้องพักเต็มค่ะ" พนักงานของโรงแรมก็ดันตอบออกมาแบบนี้

   “แล้วแถวนี้พอมีโรงแรมอื่นที่อยู่ใกล้ ๆ บ้างไหมครับ" ผมเอ่ยถามอย่างสุภาพ เพราะนี่ก็ 3 ทุ่มกว่าแล้ว ลมทะเลในตอนนี้ก็หนาวเหลือเกิน ผมไม่อยากไปเดินตากลมนาน ๆ ในขณะที่ผมกำลังรู้สึกคั่นเนื้อคั่นตัวหรอกนะ

   “ใกล้สุดก็โรงแรม... แป๊บนะคะ" เธอหยุดชะงักชั่วครู่ก่อนจะหยิบแผ่นกระดาษเล็ก ๆ ภายในลิ้นชักออกมา "โรงแรมนี้ค่ะ แต่ส่วนใหญ่ถ้าไม่ได้จองไว้โรงแรมที่อยู่ริมหาดมักจะเต็มนะคะ ถ้าอยากได้ชัวร์ ๆ ก็ต้องเข้าไปในตัวเมืองหน่อยซึ่งก็อยู่ไกลพอสมควรค่ะ"

   “ขอบคุณครับ" ผมรับใบปลิวแผ่นนั้นมา ซึ่งโรงแรมที่พนักงานบอกก็คือโรงแรมของคุณชายนั่นแหละ

   แม้ว่าในยามนี้จะมืดมิด ทว่าร้านอาหารรวมทั้งผับบาร์ริมหาดกลับคึกคักไปด้วยนักท่องเที่ยวชาวต่างชาติ สังเกตจากผมทองผมแดงที่มากมายตามหน้าร้านเหล่านั้น ส่วนนักท่องเที่ยวชาวไทยหรือชาวเอเชียก็พอมีให้เห็นบ้างอย่างประปราย

   ความอ่อนเพลียจากการตากฝนทำให้ผมตัดสินใจนั่งพักอยู่ที่ริมทางสักครู่ ระหว่างนั้นมีคนเดินผ่านไปผ่านมามากมาย ทุกคนล้วนมากันเป็นหมู่คณะหรือไม่ก็มากันเป็นคู่ ๆ เห็นแล้วก็อดอิจฉาไม่ได้ แล้วจู่ ๆ ภาพของคุณชายก็แว๊บเข้ามาในหัวสมอง

   ถ้าในตอนนี้มีคุณชายนั่งอยู่ด้วย... ผมก็คงไม่รู้สึกเหงา แต่ผมก็ทำได้แค่คิด ไม่รู้ว่าหลังจากคืนนี้ผ่านพ้นไป ความสัมพันธ์ระหว่างผมกับคุณชายจะยังเหมือนเดิมหรือเปล่า ผมไม่อยากคาดเดาอะไรทั้งนั้น

   เหตุการณ์ที่ชายหาดมันทำให้ผมรู้แล้วว่าความรู้สึกของผมที่มีต่อคุณชายมันคืออะไรกันแน่ แต่คุณชายนี่สิดูท่าจะไม่ยอมรับง่าย ๆ และถ้าคุณชายไม่ยอมรับขึ้นมา ก็ไม่แน่ว่าวันพรุ่งนี้อาจจะเป็นวันสุดท้าย... ที่ผมได้มีโอกาสรับใช้คุณชายในฐานะพี่เลี้ยงก็ได้

   ผมพยายามคาดหวัง... ว่าคุณชายจะคิดเหมือนผม แต่ผมก็รู้ดีว่าโอกาสที่จะเป็นเช่นนั้นมันน้อยนิดเหลือเกิน ยิ่งคิดมันก็ยิ่งหวาดหวั่นยิ่งรู้สึกกลัว ไม่อยากจะหวังอะไรมากเพราะกลัวผิดหวังมาแล้วจะเจ็บ

   'ไอ้เรามันก็แค่เด็กปั๊มจน ๆ ข้าวเอ๊ย อย่าไปหวังอะไรมากเลย' เพราะฐานะทั้งทางการเงินและทางสังคมที่ต่างกันมากมาย มันเลยทำให้ผมเจียมตัวเสมอ...

   เมื่อผมรู้สึกว่าผมนั่งพักจนหายเหนื่อยและมีแรงพอที่จะเดินหาโรงแรมต่อผมก็ลุกขึ้น ทว่าในระหว่างนั้น... ก็มีแขกที่ไม่ได้รับเชิญโผล่เข้ามาทักทาย

   “สวัสดี... ชื่ออะไร แล้วคิดคืนเท่าไหร่" ผู้พูดเป็นชายหนุ่มรูปร่างสูงกำยำ เขามีผมสั้นสีบลอนด์เงิน หน้าตาของเขาราวกับหลุดออกมาจากหนังแฟนตาซีที่คุณชายชอบพาไปดูในโรงภาพยนตร์บ่อย ๆ สำหรับผมแล้วชายหนุ่มต่างชาติคนนี้จัดว่าเป็นคนที่หน้าตาหล่อเหลาเอาการเลยล่ะ เสียแต่ว่าเขากำลังเมาเท่านั้น

   “ว่าไง คิดคืนเท่าไหร่" เขาคุยกับผมเป็นภาษาสากล ส่วนผมได้แต่ยิ้มแหย ๆ เพราะแปลไม่ออกว่าเขาพูดอะไร

   “บาย ๆ พรุ่งนี้เจอกัน" ผมเอ่ยลาเป็นภาษาอังกฤษ แล้วรีบวิ่งหนีทันที ไม่สนใจว่าจะโดนชายหนุ่มต่างชาติคนนั้นมองอย่างไร สำหรับผมแล้วภาษาอังกฤษเป็นอะไรที่บรมโง่เลยล่ะ โชคดีที่ผมยังจำคำบอกลาคุณครูในชั้นเรียนสมัยมัธยมเวลาที่เรียนภาษาอังกฤษได้ อย่างน้อยเขาก็จะได้รู้ว่าผมบอกลาแล้วและไม่ต้องการคุยกับเขา

   “เฮ่... นาย" ชายหนุ่มต่างชาติตะโกนให้หลัง แต่ผมก็ไม่สนใจตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไปจนกระทั่งวิ่งไปได้สักระยะ เห็นชายหนุ่มคนนั้นยังหยุดยืนอยู่ที่เดิมซึ่งก็ไกลจากจุดที่ผมวิ่งมาถึงพอสมควร ผมเลยชะลอฝีเท้าค่อย ๆ กลับมาก้าวเท้าเดินช้า ๆ อย่างปกติ

   'เกือบไปแล้วไหมล่ะ สงสัยจะมาถามทางสินะ ขอโทษนะครับพอดีผมมันโง่ภาษาอังกฤษ' ผมได้แต่นึกโทษตัวเองในใจที่ตอนเรียนวิชาภาษาอังกฤษไม่เคยตั้งใจและไม่คิดจะพยายามเข้าใจสักที

   ระหว่างนั้น... รถเก๋งสีขาวมุกก็มาหยุดจอดที่ข้างทางในจุดที่ผมกำลังเดินอยู่ ในทีแรกผมไม่ได้สนใจอะไรและก้าวเดินแต่ไปแต่พอกระจกรถถูกหมุนลงแล้วคนขับรถตะโกนถามผมเท่านั้นแหละ ผมก็เลยหยุดยืนสนทนากับเขา

   “นายจะไปไหน... มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า" ผู้พูดเป็นชายหนุ่มน่าจะอายุมากกว่าผมไม่ต่ำกว่า 10 ปี เขาสวมแว่นตาดำแต่งกายด้วยเสื้อยืดสีขาวกางเกงสามส่วน

   “พอดีจะหาโรงแรมพักน่ะครับ แถวนี้ไม่มีห้องว่างเลย" ผมตอบอย่างสุภาพ ในใจก็นึกสงสัยว่าเขาจะหยุดรถแล้วมาสนใจผมทำไม
   “ขึ้นมาสิ เดี๋ยวฉันไปส่ง" ชายหนุ่มเอ่ยทักอย่างสุภาพ

   “ไปส่งเหรอครับ" ผมทวนถาม ชายหนุ่มพยักหน้ารับทันที

   “ใช่ ขึ้นมาเร็ว ๆ" ชายหนุ่มเร่งเร้า ผมเองที่ไม่ได้คิดเอะใจอะไรเลยตัดสินใจเปิดประตูรถขึ้นไปทันที

   “ขอบคุณนะครับ พี่... ชื่ออะไรครับ ผมข้าวนะครับ" ผมเอ่ยทันทีหลังจากที่ปิดประตูรถ อย่างน้อยทำการทักทายกับผู้มีพระคุณอย่างมีมารยาทก็คงจะไม่เสียหายอะไร

   “พี่ใหญ่ครับ...” ชายหนุ่มตอบออกมา เสียงของเขานุ่มฟังดูคล้ายกับเสียงของนักร้องอย่างไรอย่างนั้น "ว่าแต่น้องข้าวมาทำอะไรที่หาดคนเดียวครับเนี่ย"

   “เอ่อ... ผมมา...” ผมตอบตะกุกตะกัก เพราะเหตุผลที่แท้จริงในสิ่งที่พี่ใหญ่ถามมันช่างน่าขำยิ่งนัก "มาเที่ยวครับ แต่ไม่ได้จองห้องพักไว้เพราะไม่คิดว่าห้องพักจะเต็ม"

   “คงเคยมาครั้งแรกสิท่า" พี่ใหญ่ถามด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดู

   “อืมครับ" ผมตอบรับ "แล้วทำไมจู่ ๆ พี่ใหญ่ถึงจอดรถรับผมล่ะครับ ไม่คิดว่าผมเป็นพวกมิจฉาชีพบ้างเหรอ"

   “ฮ่า ๆ ๆ" สิ้นเสียงของผมคนที่ถูกถามก็หัวเราะเสียงดังลั่น "แล้วทำไมข้าวไม่คิดว่าพี่เป็นพวกมิจฉาชีพบ้างล่ะถึงกล้าขึ้นรถมากับพี่"

   สิ้นเสียงของพี่ใหญ่ ผมก็เหล่สายตาไปมองด้วยความหวาดระแวงทันที เห็นรอยยิ้มที่แสยะออกมาที่มุมปากมันยิ่งทำให้ผมเริ่มระแวงเสียแล้วสิ... ว่าผู้ชายคนนี้กำลังคิดจะทำอะไรกันแน่

   “เฮ้ย! พี่ไม่ทำไรหรอก ล้อเล่นน่ะ"

   ทว่าในระหว่างที่พี่ใหญ่กำลังขับรถอยู่นั้น รถมอเตอร์ไซค์ที่ขับตามมาก็ได้เร่งแซงขึ้นหน้าและมาจอดขวางทางรถของพี่ใหญ่เอาไว้จนทำให้ต้องเบรกกะทันหัน

   พี่ใหญ่บีบแตรเสียงดังลั่น ปากก็สบถคำหยาบคายออกมาอย่างไม่น่าเชื่อ เมื่อมอเตอร์ไซค์ไม่ยอมไปสักที พี่ใหญ่ก็เลยเปิดประตูลงไปสงสัยว่าจะไปหาเรื่องชายหนุ่มที่สวมหมวกกันน็อกปกปิดใบหน้าเอาไว้

   ผมเปิดประตูตามลงไปเพราะคิดว่าอย่างน้อยถ้ามีเรื่องอะไรก็น่าจะพอช่วยพี่ใหญ่ได้บ้าง แต่ทว่าคำสนทนาของคนทั้งคู่กับทำให้ผมถึงกับสะอึก




จบตอน...

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ ^^

คุณ pornumpai-ka :: 555 อยากแต่ง NC เหมือนกันครับ แต่ไม่เอาดีกว่า สกิลไม่ถึง คิคิ
คุณ loveaaa_somsak :: จริงครับ!! ข้าวลืมแล้วจะรู้สึก เกลียดคำว่า 'ลืม' ของคุณชายจริงๆ
คุณ iamnan :: 555 อย่างข้าวไม่น่าจะลืมได้ง่ายๆ ครับ ยอมทุกอย่างซะขนาดนั้น
คุณ saradino1 :: เอ๋า... ฮ่าๆ ว่าคุณชายท่ามาก แต่แจกดอกไม้ให้คุณชายซะงั้น 555 นึกว่าจะให้ข้าวเป็นการปลอบใจซะอีก
คุณ suikajang :: *0* ความอดทนของคนเราไม่ได้กว้างเท่าทะเลนะ คมมากๆ ครับ ฮ่าๆ ไวเดี๋ยวยืมใช้ในนิยายบ้าง คิคิ
คุณ tomnub :: คุณได้สิทธิ์นั้นเดี๋ยวนี้ แต่.. รออีกสักหน่อยนะครับ ฮ่าๆๆ คุณชายจะต้องโดนดัดนิสัยบ้าง
คุณ poppycake :: ฮ่าๆๆ ยืมบรรยากาศหนังไทยมาเยอะครับ ฝนพรำแล้วจับปล้ำซะ กร๊ากๆๆ
คุณ B52 :: ณ จุด ๆ นี่ ความหมั่นไส้จะทวีเพิ่มขึ้นไปอีก เฮ้อ...
คุณ Pe๊aNu๊T :: 555 เดี๋ยวได้ห่างกันสมใจละครับ คิคิ
คุณ BlueHoney :: เตะคุณชายเลย สนับสนุนครับ (ไม่ห่วงตัวละครตัวเองด้วย) แต่เตะข้าวเค้าไม่ยอม แฮ่ๆ
คุณ lizzii :: 555 ใจดี ดี ซื่อ บื้อ ให้มันสุดสู๊ดดดเพื่อรอวันระเบิดครับ 
คุณ iammz :: ขอบคุณเหมือนกันคร้าบ ^^ มาอ่านก็ดีใจแล้วครับ คิคิ
คุณ WednesdayAugust :: สมน้ำหน้า 555 ยอมมากไป รู้สึกเหมือนแต่งไปแต่งมา ตัวละครข้าวจะแบนแบบ (วันเฉลิม) จนเริ่มรำคาญกันซะแล้ว แต่อดทนรำคาญอีกซักหน่อยครับ ข้าวมันไม่ได้มีดีอย่างเดียวหรอก รอให้ถึงขีดสุดก่อนแล้วค่อยระเบิดลง (เอ๊ะ!! มันจะลงยังไงหว่า)
คุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ :: คิคิ ต้องลองติดอยู่ในบรรยากาศแบบนั้นครับ
คุณ -west- :: 555 นั่นสิครับ ถ้าเกิดข้าวมันลืมหรือแกล้งลืมไม่สนใจจริงๆ ใครจะลงแดงก่อนนะ หึหึ คนที่โดนตามใจมาตลอดนั่นแหละ จะตายเอา คิคิ
คุณ MaNaSsAwEe :: ฮ่าๆๆ บรรยายไม่เก่งครับ(เก่งแต่ปฏิบัติ) เฮ่ย!!ไม่ใช่แล้ว 555 จริงๆก็อยากบรรยายครับ แต่กลัวว่าเรทมันจะรุนแรงฉูดฉาดเลือดกำเดาไหลกันเกินไป เลยเอากลอน(ตลกๆ)ซอร์ฟๆไปแทนครับ
คุณ mentholss :: 5555 คุณชายไปถ่วงทะเลไม่ได้ครับ เดี๋ยวเรื่องไม่จบ คิคิ
คุณ Lily teddy :: 555 ผมอ่านผมก็ขำตรงบทอัศจรรย์เหมือนกันครับ แปลกๆ ดี แต่ดีใจนะครับที่อ่านแล้วฮา ในขณะที่เครียด ๆ เศร้า ๆ เซ็ง ๆ ก็ได้ฮาเพราะบทกลอนไปด้วย เอิ๊กๆๆๆ
คุณ mur@s@ki ::  'ยอม' เป็นอะไรที่เจ็บมากๆครับ ยอมโดนกระทำฝ่ายเดียวเฮ้อ ไอ้คุณชายมันจะไปรู้สึกอะไร คิดอะไร อยากทำไรก็เอาแต่ใจตัวเองไม่นึกถึงคนอื่น แต่อยากเห็นเหมือนกันนะครับฉากข้าวไม่ยอมแล้วจะเกิดอะไรขึ้น หึหึ
คุณ April❤ :: 555 ดีเกินไป... เป็นเหตุผลที่ไม่เคยเข้าใจ น่าใช้เหตุผลนี้ให้คุณชายบอกเลิกข้าว เอิ๊กๆ
คุณ Dee^daY :: ฮ่าๆๆ ผลัดกันรุกผลัดกันรับครับ กร๊ากกก เรื่องตอนหลังจะเป็นเรื่องที่ข้าวเอาคืนคุณชายบ้างครับ 555

[nokkaling]

เกิดอะไรขึ้น 

[pornumpai-ka]

 

มันเกิดอะไรขึ้น!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


ทำงี้ได้ไงมาต่อด่วน!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


 

[♠DekDoy♠]

ใครตามมาเจอ? เกิดอะไรขึ้น

ปล.อย่าหายไปนานน๊าาา

[loveaaa_somsak]

ลุ้นระทึกอีกแล้ว

[poppycake]

ไอ้คุณชาย~~~~~~~~~~~~!!!!!!!!!!!!!

ถ้าข้าวโดนฉุดไป ทำไงฟร้าาาาาาา 

[Poseidon]

เย้ย ข้าวจะโดนพาไปไหนเนี่ย
เพราะคุณชายแท้ๆเลยนะ..น่าจับไปตีกันจริง หุหุ

[rmlab]

อ่านตอนนี้แล้วรู้สึกสงสาข้าวมาก

[mentholss]

น้านนนน ความอยาก(รู้)&อาการค้างบังเกิดได้อีก

[WednesdayAugust]

ข้าวจะเป็นอะไรมั้ยเนี่ย แล้วเกิดอะไรขึ้น โอ๊ยยย ค้างงงง 

ป.ล. รอดูกันต่อไป >_<

[pharm]

อ๊ากกกก

ค้างอ่ะ

[-west-]

ตัดฉับ... ฮื่อออออออออออออออออออออออ

[ทั่วหล้า]

ค้างอย่างแรงส์!!!!!!!!!!!

[JAROEN]

ตามมาหื่นด้วยคนนะ คุณชายนะคุณชายถ้าเกิดข้าวเป็นอะไรขึ้นมานะ มี.... บ้างอ่ะ

[mur@s@ki]

ใครกันน่ะ!!!



มาเก็บค่าแชร์