หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[MaRiTt_TCL]

อะไรอ่ะ เกิดอะไรขึ้น

[suikajang]

   ค้างจ้าๆ 
  อิคุณชายทิฐิเยอะระวังเน้อ ตัวละครเพิ่มมาแล้วก๋า จักวันเสียข้าวไปแล้วจะรู้สึก 

[iammz]

แง๊ๆๆๆ เค้าคุยอะไรกัน~ อยากรู้ค่ะ >.<

[lizzii]

คุณชายไล่เค้าแล้วทำเท่ห์ตามมาง้อรึไง
เชอะ !!!

[B52]

 :angry2:คุณชายเอาอีกแล้วนะ ถ้าข้าวเป็นอะไรไปนะจะรู้สำนึก ฮึ
ข้าวจะเจออะไรไม่ดีหรือเปล่า
ลุ้นมาต่อเร็วๆนะ มันค้าง

[NUTTYZERO]

ตามอ่านมาจนทันแล้ว...ชอบมากครับเรื่องนี้

ขอสมัครเป็นแฟรคลับเรื่องนี้ด้วยคนนะครับ ^^

ปล.คนแต่งโรคจิตเบาๆนะเนี้ย...ชอบเขียนบทถึงจุดไคล์แม็ก แล้วตัดฉับ ค้างเลย 555

[Lily teddy]

ง่ะ เห็นชื่อตอนแล้วสะอึกเหมือนกันค่ะ  คิดแล้วว่าคุณชายคงงี่เง่าอะไรกะข้าวอีกแน่
จริง ๆ ข้าวก็น่าจะปล่อยให้คุณชายนอนพื้นซะบ้างก็ดี (แต่คงเป็นไปไม่ได้) อยากทำอะไรก็ปล่อยให้ทำ ในเมื่อข้าวไม่ได้ผิดอะไรซักหน่อย
แต่เพราะทิฐิของข้าวเหมือนกันนะที่ประชดคุณชายแบบนั้น คนที่ลำบากก็คือข้าวเองแท้ ๆ มืดค่ำขนาดนั้น
กับสถานที่ ๆ เราไม่รู้จัก นอกจากจะลำบากยังอันตรายด้วย แล้วตกลงพี่ใหญ่เป็นใคร มีจุดประสงค์อะไรรึเปล่าไม่รู้
แล้วคนขี่มอไซค์คนนั้นอีกคุยอะไรกะพี่ใหญ่นะ ที่ทำให้ข้าวถึงกับต้องสะอึก จะว่าคนขี่มอไซค์เป็นคุณชาย
ที่มาตามหาข้าวก็คงไม่ใช่  เพราะนอกจากมีแรงอาละวาดใส่ข้าวแล้ว คุณชายคงไม่มีแรงมาตามง้อข้าวให้เสียศักดิ์ศรีหรอก
แล้วอย่างงี้ข้าวจะทำยังไงล่ะ ยังไงก็ขอให้ข้าวอย่าเจอเรื่องลำบากไปมากกว่านี้เล้ย 
แล้วเรื่องคุณชายกะครอบครัวยามบอลอีก ต่อไปจะมีบทบาทมากขึ้นไหมนะ เพราะสงสัยเหมือนกันว่าทำไมคุณชายถึงยอมฟังยามบอล
หรือคิดอีกแง่เวลาอยู่กะคนอื่นคุณชายคงจะแสนดีไม่ดื้อ ไม่รั้น ไม่เอาแต่ใจเหมือนเวลาอยู่กะข้าวรึเปล่า 
แล้วยามบอลกะซีอีก ท่าทางจะยืมตัวใครซักคนมาจีบข้าวให้คุณชายหึงไม่ได้ซะแล้วล่ะมั่ง (อิอิ จิ้นเองอีกล่ะ)
งั้นเรื่องแก้แค้นคงต้องรอไปก่อน ตอนนี้ขอให้ข้าวปลอดภัยก่อนล่ะกันเนอะ
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนมาต่อไว ๆ นะคะ เพราะมันค้างมากอะ   

[NJnobu]

สงสัยจะต้องยุให้ข้าวไปมีคนใหม่จริงๆละมั้งทีนี้ 555

พึ่งได้เข้ามาอ่าน งานเยอะมาก ทั้งงาน ทั้งเรียนภาษา 

ยังงัยก็เป็นกำลังใจให้เสมอนะคราบผม

+    ขอฟัด 100% ที่หายไปนาน อิอิ...

[Mr.กุ๊กกู๋]

ดินต่างฟ้า กับ ขนมสุดโปรด






         “พี่ใหญ่... จะหลอกพาข้าวไปไหน" เสียงของชายหนุ่มคุ้นหูยิ่งนักและพอพิจารณาจากชุดเครื่องแบบของยามที่ใส่ผมจึงมั่นใจได้ว่านั่นคือยามบอล

   “ไอ้บอลเองเหรอ มึงจะมาตัดหน้ารถกูทำไมวะ" เหมือนว่าสองคนนี้จะไม่ถูกกันมาก่อนเพราะน้ำเสียงของพี่ใหญ่แสดงถึงความพร้อมที่จะมีเรื่องเต็มที่

   “ข้าวเป็นเพื่อนของผม ผมไม่ยอมให้พี่ใหญ่หลอกพาข้าวไปทำเรื่องอย่างว่าหรอก" ยามบอลพูดกับพี่ใหญ่ก่อนที่จะหันหน้ามาทางผมที่ยืนอยู่ใกล้ ๆ "ข้าวขึ้นรถ พี่ใหญ่มันเป็นพวกชอบซื้อบริการเด็ก หรือไม่ก็หลอกเด็ก... ไปทำเรื่องอย่างว่า"

   สิ้นเสียงของยามบอล ไม่ต้องรอให้สมองไตร่ตรองอะไรผมรีบกระโดดขึ้นไปบนหลังรถมอเตอร์ไซค์ของยามบอลทันที

   “โธ่เว้ย!!! ไอ้เชี่ยบอล มึงนี่มันมารผจญกูชัด ๆ" พี่ใหญ่สบถออกมา เขาไม่ได้ยื้อแย่งชิงตัวของผมแต่อย่างไร

   ยามบอลขับมอเตอร์ไซค์ออกไปทันที ผมลองหันไปมองด้านหลังเห็นสายตาของพี่ใหญ่ที่แสดงถึงความอาลัยอาวรณ์สุดฤทธิ์ทว่าคิ้วที่ขมวดมุ่นก็แสดงให้เห็นถึงความหงุดหงิดอย่างชัดเจนเช่นกัน

   “บอล...” ผมเอ่ยขึ้น

   “ครับคุณข้าว" ยามบอลตอบรับ

   “นี่มันอะไร ตกลงพี่ใหญ่เป็นใครกันแน่" ผมเอ่ยถามด้วยความสงสัย

   “อย่างที่ผมบอกนั่นแหละครับ เมื่อ 2 ปีก่อน ไอ้ซีก็เคยเกือบโดนไอ้ใหญ่หลอก แต่พอดีผมขับมอเตอร์ไซค์ผ่านมาเห็นพอดีผมก็เลยช่วยซีเอาไว้ได้ทัน" ยามบอลตอบออกมาก่อนที่จะจอดมอเตอร์ไซค์ไว้ข้างทาง ชายหนุ่มปลดล็อกที่หมวกกันน็อคก่อนจะหิ้วไปด้วยแล้วเดินนำไปยังที่นั่งริมหาดโดยมีผมที่แม้จะสงสัยว่ายามบอลจะทำอะไรกันแน่เดินตามไปติด ๆ "ว่าแต่คุณข้าวมาทำอะไรคนเดียวดึก ๆ ดื่น ๆ ครับ"

   “เอ่อ... ผม...” ผมก้มหน้าลงมองเม็ดดิน ผมไม่อยากจะตอบหรอกนะว่าผมทะเลาะกับคุณชายก็เลยต้องไปหาที่พักใหม่ แต่สงสัยว่าหน้าตาของผมจะแสดงออกชัดเจนเกินไปยามบอลก็เลยเอ่ยออกมาอย่างรู้ทัน

   “ทะเลาะกับคุณชายใช่ไหมครับ คุณชายก็เป็นซะแบบเนี้ย เอาแต่ใจ พูดอะไรไม่ค่อยคิดถึงความรู้สึกของใครหรอก" ยามบอลเอ่ยออกมาพร้อมกับรอยยิ้มก่อนที่จะหันมามองผมด้วยสายตาที่บริสุทธิ์ใจ "แต่คุณข้าวรู้ไหมครับ ว่าคุณชายน่ะเป็นห่วงและรักคุณข้าวมาก ๆ เลยนะครับ"

   ผมเห็นขวับไปจ้องยามบอลตาเขม็งทันที

   “ฮ่า ๆ ๆ จริง ๆ ครับ" ยามบอลยังไม่ยอมแพ้พยายามที่จะพูดต่อไป "คุณชายไม่เคยพาเพื่อนคนไหนขึ้นไปนอนบนห้องของคุณชายเลยนะครับ ผมไม่เคยเห็นคุณชายยิ้มและหัวเราะอย่างมีความสุขเวลาอยู่กับใครเลยนอกจากคุณข้าว ตอนที่คุณข้าวป่วยหนัก คุณชายก็กระวนกระวายอย่างเห็นได้ชัดเลยล่ะครับ แต่ติดที่คุณชายออกจะปากแข็งนิดหน่อยก็เท่านั้น"

   “ไม่จริงหรอกบอล" ผมเถียง ถ้าคุณชายห่วงผมจริงคงไม่แสดงออกถึงความรังเกียจขนาดนั้นหรอก "ถ้าคุณชายห่วงผม คุณชายก็คงไม่ไล่... เอ๋...”

   ผมชะงักไปชั่วครู่ พอคิดย้อนกลับไปยังเหตุการณ์เมื่อตอนที่อยู่ห้องของคุณชายแล้ว คุณชายไม่ได้ไล่ผมออกจากห้องสักนิด แต่ผมต่างหากล่ะที่ตัดสินใจออกมาเองเพราะรู้สึกน้อยใจที่คุณชายแสดงออกถึงความรังเกียจขนาดยอมปูเสื่อนอนที่พื้นด้านล่างแล้วให้ผมนอนบนเตียง

   “ความจริงคุณชายบอกให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับนะครับ แต่ผมเห็นคุณข้าวเป็นแบบนี้แล้วผมก็อดที่จะบอกไม่ได้" ยามบอลเว้นจังหวะชั่วครู่ก่อนที่จะยิ้มให้ผมแล้วพูดออกมา "หลังคุณข้าวออกจากห้อง คุณชายก็โทรมาหาผม บอกให้ผมขับรถดูตามชายหาดเพราะคุณชายรู้ดีว่าช่วงนี้ห้องพักริมทะเลคงเต็มหมดอีกทั้งการที่มาเดินคนเดียวยามกลางคืนแบบนี้ริมหาดมันอันตราย คุณชายเลยขอให้ผมช่วยตามหาคุณข้าวแล้วพาคุณข้าวกลับห้อง"

   “จริงดิบอล" ผมเอ่ยขึ้นอย่างอัศจรรย์ใจ คนอย่างคุณชายมีหรือที่จะห่วงใยใครจริง ๆ

   “จริงสิครับ ผมเองก็อดทึ่งไม่ได้เหมือนกันว่าจะมีใครที่ทำให้คุณชายเป็นห่วงเป็นใยได้ขนาดนี้ คุณข้าวนี่โชคดีจริง ๆ นะครับ"
   “เหรอ...” ผมหลบสายตาแล้วแกล้งมองฟ้ามองดูเรื่อยเปื่อยเพราะไม่อยากให้ยามบอลเห็นสีหน้าและแววตาที่เก้อเขินในยามนี้

   “นี่ก็ดึกมากแล้ว คุณชายคงเป็นห่วงคุณข้าวแย่ กลับกันเลยไหมครับคุณข้าว...” ยามบอลเอ่ยถาม ก่อนที่จะหยิบเอาโทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงออกมาแล้วยิ้มแก้มปริ "นั่นไง พูดยังไม่ทันขาดคำก็โทรมาซะแล้ว สงสัยจะโทรมาถามว่าเจอคุณข้าวยัง"

   “อย่าเพิ่งบอกคุณชายนะว่าเจอผมแล้ว" ผมรีบยกไม้ยกมือบอก

   “ครับ" ยามบอลยิ้มรับก่อนที่จะกดรับโทรศัพท์ทันที "ครับคุณชาย"

   สิ้นเสียงทักทายยามบอลก็เงียบไปชั่วขณะ ก่อนที่ตอบออกไปว่า

   “ยังไม่เจอเลยครับ คุณชายเดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะครับ ผมจะได้รีบช่วยตามหาคุณข้าวให้พบ" ยามบอลแกล้งทำเสียงร้อนลน "ครับ ๆ"

   แล้วสุดท้ายก็วางสายไป ยามบอลเก็บโทรศัพท์มือถือเข้ากระเป๋ากันเกรงก่อนที่จะขำออกมาอย่างพอใจแล้วเอ่ยว่า

   “คุณชายเป็นห่วงคุณข้าวมาก ๆ เลยนะครับ พอผมบอกว่ายังไม่เจอตัวคุณข้าว น้ำเสียงก็เปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด"

   “ดี... ให้คุณชายได้รู้จักห่วงคนอื่นซะบ้าง" ผมเผลอพูดออกไปด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว

   “คุณข้าวว่าอะไรนะครับ" ยามบอลเอ่ยถาม สงสัยจะได้ยินที่ผมพูดไม่ถนัด

   “เอ้อ... เปล่า ๆ ครับ ไม่มีอะไร" ผมตอบออกไปเพราะไม่อยากให้ยามบอลได้รับรู้ถึงความคิดที่ชั่วร้ายของผม "ว่าแต่แถวนี้มีตลาดกลางคืนรึเปล่าครับ ช่วยพาผมแวะหน่อยได้ไหม"

   “ได้สิครับ" พูดจบยามบอลก็เดินนำผมไปยังรถมอเตอร์ไซค์ทันที คิดแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ หน้าตาที่คมเข้ม บุคลิกท่าทางการเดินที่สง่ามันทำให้ยามหนุ่มคนนี้ดูมีเสน่ห์อยู่ไม่น้อย









   ตลาดโต้รุ่งแถวชายทะเล ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปดึกสักแค่ไหนก็คึกคักตลอดเวลา มีนักท่องเที่ยวทั้งชาวไทยและชาวต่างชาติรวมถึงคนในพื้นที่หมุนเวียนกันมาจับจ่ายซื้อของ

   ของที่ขายในตลาดก็ไม่ได้มีเพียงของกินเท่านั้น มีทั้งเสื้อผ้า ของเล่นเด็ก ของฝากหรือแม้แต่มุมนั่งดื่มของนักดื่มคอแข็งทั้งหลายก็ตาม

   “คุณข้าวจะซื้ออะไรครับ เผื่อผมช่วยแนะนำได้" ยามบอลเอ่ยขึ้นหลังจากที่จอดรถมอเตอร์ไซค์เสร็จ

   “ขนมเบื้องหน้าฝอยทองหรือไม่ก็ขนมบ้าบิ่นอ่ะ ที่นี่มีขายหรือเปล่าครับ" ผมตอบออกไป เพราะเวลาคุณชายหงุดหงิดทีไรนอกจากขนมฝีมือป้านุ่มแล้ว ก็มีแต่ขนมเบื้องหน้าฝอยทองและขนมบ้าบิ่นแหละที่จะทำให้คุณชายใจเย็นลงได้

   “มีครับ... น่าจะอยู่ทางนั้น" พูดจบยามบอลก็ชี้นิ้วไปยังแถวกลาง ๆ ก่อนจะเดินนำเข้าไปยังแถวนั้นแล้วเดินตรงไปด้านใน

   ตลอดทางมีกลิ่นหอมของทั้งขนมและอาหารที่น่าเอร็ดอร่อยมากมายมาเตะจมูก แม้จะทานอาหารมื้อเย็นที่บ้านของยามบอลมาจนอิ่มหนำสำราญแล้ว แต่พอได้กลิ่นของแปลก ๆ ที่หากินได้ยาก ท้องไส้มันก็ร้องประท้วงออกมาเป็นว่าเล่นซะอย่างนั้น

   “นั่นไงครับขนมบ้าบิ่น" ยามบอลชี้ไปยังร้าน ๆ หนึ่งซึ่งเป็นรถเข็นที่มีกระจกใสกั้นอยู่ ภายในกระจกใสมีขนมบ้าบิ่นที่ทำเสร็จแล้วอยู่ 2 ถุง

   “ขนมบ้าบิ่นถุงเท่าไหร่ครับ" ผมเอ่ยถาม... คนขายขนมเป็นหญิงสาวร้านใหญ่ หน้าตาไม่ค่อยต้อนรับแขกสักเท่าไหร่เพราะคิ้วของเธอจะขมวดมุ่นอยู่ตลอดเวลาแม้ว่าขณะนี้ลูกค้าจะกำลังยื่นอยู่หน้าร้านของเธอก็ตาม

   “25 บาท ค่ะ" เธอตอบออกมาด้วยความสุภาพ

   “งั้นเอาสองถุงเลยครับ" ผมสั่ง จากนั้นเธอก็หยิบขนมบ้าบิ่นและผมก็ได้จ่ายตังค์ในทันที

   หลังจากที่ซื้อขนมบ้าบิ่นเสร็จ เดินตรงไปด้านในอีกสักพักก็เจอกับร้านขายขนมเบื้อง และในระหว่างนั้นเอง

   “ขอขนมเบื้องชุดนึงครับ" เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นสั่งพ่อค้าขนมเบื้องพร้อม ๆ กับเสียงของผม... มันเป็นเสียงที่คุ้นเคยและเป็นเสียงที่ผมอยากได้ยินที่สุดในตอนนี้

   พอหันหน้าไปมองชัด ๆ ใบหน้าที่น่ารักน่าชัง ผิวที่ขาวเด่น ดวงตาที่กลมโตคู่นั้นก็กำลังจับจ้องผมเช่นกัน

   “ข้าว"

   “คุณชาย"

   เราสองคนต่างเอ่ยเรียกกันและกัน และไม่ทันที่ผมจะได้ตั้งตัวอะไรคุณชายก็เขยิบเข้ามาใกล้ ๆ ทำท่าว่าจะโอบกอดผมแต่ก็ชะงักเสียก่อน แววตาที่แสดงออกถึงความห่วงใยในทีแรกพลันเปลี่ยนไปเป็นแววตาแห่งความขัดใจก่อนที่เบือนหน้าหนี

   “ถ้าอย่างนั้นเดี๋ยวคุณข้าวกลับกับคุณชายเลยนะครับ... ผมขอตัวไปทำงานก่อนละกันครับ" ยามบอลไม่รอให้ผมและคุณชายได้เอ่ยอะไร เขารีบก้าวขาเดินจากไปทันทีที่พูดจบ

   ผมได้แต่ขอบคุณยามบอลในใจเพราะถ้าไม่ได้เขามาช่วยเอาไว้ ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้ผมจะเป็นอย่างไรบ้าง อีกทั้งยามบอลยังเป็นคนที่เอาความลับเรื่องที่คุณชายเป็นห่วงผมมาเล่าให้ผมฟังอีก พอนึกถึงตอนที่คุณชายกำลังกระวนกระวายที่ผมหายตัวไป มันก็อดที่จะยิ้มและขำออกมาไม่ได้จริง ๆ

   “ไง... ได้ที่พักแล้วเหรอ" คุณชายเอ่ยถามอย่างลองเชิง

   “ได้แล้วครับ" ผมตอบออกไป สีหน้าของคุณชายแสดงถึงความผิดหวังแต่ก็กลับมาเป็นปกติในเวลาต่อมา

   “ขนมเบื้องได้แล้วครับ" ระหว่างนั้นพ่อค้าชายหนุ่มก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับยื่นถุงขนมเบื้องออกมา 2 ถุง แต่ก่อนที่ผมจะยื่นมือไปรับแล้วจ่ายตังค์ คุณชายก็แย่งรับถุงนั้นมาแล้วจ่ายตังค์ในส่วนของผมให้ด้วย

   “แล้วพักที่ไหนล่ะ" หลังจากที่เดินออกจากหน้าร้านขนมเบื้องคุณชายก็เอ่ยถาม

   “คุณชายจะรู้ไปทำไม... เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็ไปหาคุณชายอยู่ดี" ผมตอบอย่างลองเชิงเพราะอยากรู้ว่าคุณชายจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

   “เออ... ไม่รู้ก็ได้" คุณชายทำเสียงตะคอก ก่อนที่จะเดินจ้ำอ้าวไปด้วยความหงุดหงิด ผมรีบวิ่งตามร่างนั้นไป พอถึงช่วงที่คนเยอะผมก็ตามคุณชายได้ทัน

   “ผมก็จะกลับไปนอนกับคุณชายไงครับ" แล้วคำพูดของผมก็ทำให้คุณชายหยุดชะงัก

   “ใครอนุญาต" คุณชายทำเสียงเข้ม

   “อ้าว...ไม่อนุญาตเหรอครับ" ผมแสร้งทำเสียงผิดหวัง

   “เออ" แล้วคุณชายก็ตอบกลับในทันที

   “แล้วใครกัน... ที่ร้องไห้ขี้มูกโป่งขอให้ยามบอลช่วยตามหาผมกันนะ โด่... ไอ้เราก็อุตส่าห์ดีใจ..."

   สิ้นเสียงของผม นิสัยเด็ก ๆ ของคุณชายก็กลับมาทันที คุณชายหันขวับมามองผมด้วยสายตาเชือดเฉือน ก่อนจะปาถุงขนมเบื้องถุงหนึ่งมาใส่ร่างของผม

   “นิสัยเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยนเลยนะครับคุณชาย" ผมยังจำครั้งแรกที่ผมโดนคุณชายปาขนมไข่ใส่ศีรษะได้ หลังจากนั้นเวลาผมพูดอะไรที่ทำให้คุณชายรู้สึกเสียหน้า คุณชายก็มักจะมองหาอะไรใกล้ ๆ ตัวที่ไม่เป็นอันตรายมาปาใส่ผม แต่ผมก็ไม่ถือหรอก "ห่วงผมก็พูดมาตรง ๆ เห๊อะ เลิกเก๊กได้แล้ว"

   “ไอ้ข้าว!!! ไปติดนิสัยปากดีมาจากไหนวะ" คุณชายเอ่ยอย่างเดือดดาล

   “ก็ติดมาจากคุณชายนั่นแหละครับ" ผมตอบแล้วรีบเกาะแขนของคุณชายทันทีเพราะไม่อยากให้โทสะของคุณชายพลุ่งพล่านไปมากกว่านี้ "ผมขอโทษนะครับ ขอโทษที่ออกจากห้อง ขอโทษที่ทำให้คุณชายเป็นห่วง..."

   น้ำเสียงของผมอ่อนโยนลง เป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าหมดเวลาสนุกแล้วนะ... หมดเวลาที่จะแกล้งกันเพื่อความสะใจแล้ว และเหมือนว่าคุณชายเองก็ต้องการให้ถึงเวลานี้เร็ว ๆ เหมือนกัน เพราะคุณชายตอบออกมาว่า

   “ฉัน... ฉันก็ต้องขอโทษข้าวเหมือนกัน ฉันออกมาตามหาข้าว พอดีแวะมาดูขนมเบื้อจำได้ว่าข้าวชอบ... ก็เลยจะซื้อไปเตรียมไว้ให้หลังจากที่บอลเจอตัว"

   “เปล่า ผมไม่ได้ชอบขนมเบื้องนะครับ" ผมยกมือปฏิเสธทันที "แต่ที่ผมกินบ่อย ๆ เพราะผมเห็นคุณชายชอบต่างหากผมก็เลยกินด้วย"

   ระหว่างที่พูดมือของผมก็แกะถุงขนมเบื้องไปด้วย ไม่รอให้คุณชายได้โต้ตอบอะไรผมรีบหยิบขนมเบื้องที่แตกเป็นชิ้นเล็ก ๆ ยัดเข้าปากของคุณชายทันที

   คุณชายทำตาดุใส่ผมแต่ก็เคี้ยวขนมเบื้องจนละเอียดแล้วกลืนลงคอก่อนจะยืดแขนมาล็อกคอผมแล้วเขกผมแรง ๆ หลายที

   “นี่แหนะ ๆ เดี๋ยวนี้ชักเอาใหญ่แล้วนะ ให้มันรู้ซะบ้างว่าฉันเป็นใคร นายเป็นใคร" คุณชายบ่นไปขำไป

   “โอ๊ยยย... คุณชาย เจ็บ ๆ ๆ นะครับ" ผมแสร้งทำเสียงโอดครวญ

   “เจ็บก็ดีจะได้สำนึกซะบ้างว่าการแกล้งคุณชายเป๊กน่ะ... มันไม่ใช่สิ่งที่ควรทำ" คุณชายค่อย ๆ คลายวงแขนออกจากคอของผมก่อนจะพูดต่อ "แต่สิ่งที่ควรทำกับคุณชายเป๊กน่ะก็คือ... ยอม! ยอมทำและยอมเป็นทุกอย่างที่คุณชายเป๊กต้องการ เข้าใจไหมไอ้ข้าว"

   ผมส่งเสียงหัวเราะ 'หึหึ' ออกมาในลำคอ ก็ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมก็ยอมทำและยอมเป็นในสิ่งที่คุณชายต้องการมาตลอด ไม่อย่างนั้น... ผมคงไม่อยู่ให้คุณชายโขกสับมาจนถึงทุกวันนี้หรอก

   “เข้าใจครับ" ผมตอบรับอย่างว่าง่าย "แล้วคุณชายล่ะ... จะยอมอะไรเพื่อผมได้บ้าง"

   “หือ...” คุณชายเบิกตาโพลงด้วยความสงสัย "จำเป็นด้วยเหรอ"

   “โด่... ขี้โกงนี่หว่า" ผมแกล้งพูดไปโดยที่ไม่ได้คิดอะไรจริงจัง

   “แค่ที่ฉันห่วงใยข้าว และยกให้ข้าวเป็นคนสำคัญ... ข้าวยังไม่พอใจอีกเหรอ"

   สิ้นเสียงของคุณชาย... หัวใจของผมก็กระตุกวูบวาบ... ใบหน้าก็รู้สึกร้อนผ่าวราวกับว่าเรื่องที่ได้ยินเป็นเพียงความฝัน

   “คนสำคัญเหรอครับ...” ผมทวนถามเพื่อความแน่ใจ

   “ก็เออสิวะ... คนสำคัญแต่ไม่ใช่คนรักจำเอาไว้ นายมันก็แค่คนสำคัญ" คุณชายตอบกลับ

   “ครับ... ผมมันก็แค่คนสำคัญ" ผมตอบรับด้วยความยินดี แม้มันจะรู้สึกแปลก ๆ ในคำพูดนั้น แต่ถึงขนาดเอ่ยปากยกให้ผมเป็น 'คนสำคัญ' สำหรับคุณชาย มันคงเป็นตำแหน่งที่วิเศษไม่น้อย "เออนะครับ... คนสำคัญ คนสำคัญ"

   “แล้วจะย้ำอะไรนักหนาวะ"

   “ก็แค่คนสำคัญ... มันฟังดูแปลก ๆ นี่ครับคุณชาย แต่เอาเถอะผมชอบ ฮ่า ๆ ๆ" ผมพูดไปขำไปก่อนจะเดินนำไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย พอตั้งสติได้ผมก็ชะลอฝีเท้าและวรอให้คุณชายเดินนำ เพราะผมไม่รู้ว่าคุณชายจอดรถไว้ตรงไหน

   “กลับกันเลยไหม" คุณชายเอ่ยถามก่อนจะเดินแซงผมไป

   “ก็ดีครับ แต่ก่อนกลับ... เดี๋ยวคุณชายอย่าลืมแวะซื้อยาแก้ไอที่ร้านขายยาด้วยนะครับ" เพราะคุณชายยังมีอาการไอเป็นช่วง ๆ อยู่เลย ผมก็เลยอดเป็นห่วงไม่ได้

   “ไม่ต้องแวะหรอก" คุณชายตอบ ผมทำสีหน้าฉงน "ฉันแวะซื้อแล้วล่ะ แวะซื้อยาลดไข้ให้ข้าวด้วย"

   “ครับ" ผมขานรับก่อนจะเดินก้มหน้างุด ๆ ตามคุณชายไป ไม่รู้ทำไม... แค่ได้ยินคุณชายบอกว่าแวะซื้อยาลดไข้มาให้ผมแล้ว ผมก็อมยิ้มไม่หยุด มันอาจจะเป็นอาการดีใจที่คุณชายห่วงผม เพราะเป็นคุณชายหัวแข็ง ดื้อรั้น ไม่ค่อยยอมใครแต่เพราะคนแบบนี้ดันคิดถึงความรู้สึกของผมนี่แหละ มันเลยทำให้เรื่องเล็ก ๆ กลายเป็นเรื่องสำคัญสำหรับผมไปโดยปริยาย




จบตอน

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านที่น่าฮักหลายๆ >.< 

คุณ nokkaling :: 555 พี่ใหญ่มันเป็นพวกกินเด็กครับ เสียดายเนอะ น่าจะลองให้ข้าวโดนกิน คิคิ
คุณ pornumpai-ka :: แฮ่ๆ ไม่มีอะไรแล้วคร้าบ ยามบอล มาเจอพอดี
คุณ iamnan :: T^T เข้ามาตอบตรง ปล. โดยเฉพาะ ขออภัยจริงๆครับที่หายไปนาน 
คุณ loveaaa_somsak :: แฮะๆ ไม่มีอารายในก่อไผ่ครับ
คุณ poppycake :: เกือบโดนฉุดแล้วว ฮ่าๆๆ
คุณ Pe๊aNu๊T :: จริงครับ น่าจับไปตีกัน ^^
คุณ rmlab :: ง่า อย่าเพิ่งครับ ตอนหลังจากนี้น่าสงสารกว่าอีกครับ (น่าจะนะ)
คุณ mentholss :: T^T กลัวว่าผมจะหายไปนานจนหายค้างแล้วอ่าจิครับ (เค้าขอโทษนะ)
คุณ WednesdayAugust :: มาแล้วครับ แฮ่ๆ ไม่รู้รอนานเปล่า ขออภัยในความไม่สะดวกจริงๆครับ
คุณ pharm :: เย่... ไม่ค้างแล้วจ้าตอนใหม่มาแว้ว
คุณ -west- :: *0* ฉับ ๆ ฉึบ ๆ ชิชะ คุณ -west- ก็แอบตัดฉับบ่อยๆเหมือนกันนะ ฮ่าๆ ได้คุณ -west- เป็นไอดอลนี่แหละ 
คุณ Bovie :: T^T ง่า... เห็นคำนี้แล้วแอบรู้สึกผิด 'ค้าง' แต่กว่าจะมาต่อล่อไปครึ่งเดือน+ แหะๆ ขออภัยนะครับ T^T ให้อภัยด้วยเน่อ
คุณ JAROEN :: โชคดีตอนนี้ข้าวยังไม่เป็นอะไรครับ อิอิ
คุณ mur@s@ki :: 555 ยามบอลมาเก็บครับ
คุณ MaNaSsAwEe :: เกิดว่าพี่ใหญ่ตั้งใจจะหลอกกินข้าวจริงๆครับ >.< น่าจะให้พี่ใหญ่ได้ชิมสักนิดก็ยังดี เหอๆ เสียดายจัง อยากกลับไปแก้บท T^T
คุณ suikajang :: จริงครับ คุณชายมันทิฐิเยอะจริงๆ
คุณ iammz :: แฮ่ๆ มาเฉลยแล้วจ้าว่าคุยอะไรกัน
คุณ lizzii :: 5555+++ งี้แหละ พอเอาเข้าจริงก็ใจอ่อน ตาคุณชายขี้เก๊ก
คุณ B52 :: มาต่อแล้วครับผม T^T แต่ติดตรงที่ว่า "ไม่เร็ว" แหะๆ ขอโทษด้วยครับ อย่าโกรธนะ 
คุณ NUTTYZERO :: โอ้ว... ขอบคุณครับ ที่ตามอ่านจนทัน คิคิ มาตอบเด้อว่าผมไม่ได้โรคจิตเบาๆ เปลี่ยนจากเบาๆ เป็นหนักๆ เลยล่ะ 55555555555555 สาย SM จ๋าเลย 
คุณ Lily teddy :: คิคิ เดี๋ยวตอนหน้าๆจะแกล้งให้คุณ Lily teddy สะอึกกว่านี้อีกครับ อ่ะจึ๋ย >.< ตอนต่อๆ ไปผู้ที่กลับมามีบทบาทมากขึ้นจะเป็น พี่ปั๊มครับ >.< แฮ่ๆ
คุณ NJnobu :: ขอบคุณคร้าบ งานเยอะก้ยังไม่ลืมกัน จริงๆช่วงนี้ T^T ผมก็แอบยุ่งๆนิดหน่อยเหมือนกัน มาอัพช้ามากเลย  T^T 

[yymomo]

   อิคุณชายเนี่ยพูดความจริงสักครั้งจะตายมั้ย คิดอะไรก็พูดออกไป เก๊กไว้เพื่อ สักวันคงมีบทเรียนให้ได้รับรู้ 

[loveaaa_somsak]

ข้าวถอนตัวยังทันนะ ต่อไปจะเจ็บลึกมากกว่านี้

[rmlab]

เจอข้าวซะที ดีแล้วที่เข้าใจกัน

[♠DekDoy♠]

หงุดหงิดข้าว จะทำตัวเป็นนางเอกยอมตลอดทำไมฟ่ะ เซ็งมาก

[capool]

เอาตรงๆเลยนะ แม่ง!เริ่มรำคาญนังข้าวแระ จะกระแดะเป็นนางเอกละครน้ำเน่าไปถึงไหน คือจากตอนแรกสงสารจนตอนนี้เริ่มสมน้ำหน้าแระอยากโง่ยอมมันทุกอย่าง เป็นคนดีนักก็เจ็บไปสมน้ำหน้ากะลาหัวเจาะ แบร่ๆๆๆ    ส่วนไอ้คุณชายนี่ก็อยากกระโดดขาคู่ถีบยอดหน้าจริงๆ    หมั่นไส้ชิบหาย ไอ้สลัดเห็ดสด!!

[WednesdayAugust]

หงุดหงิดคุณชาย คำสำคัญ แต่ไม่ใช่คนรัก มันคืออัลไลลล

สำหรับเรา ตอนนี้บอลคือพระเอกกกกกกกกก เอาไปสิบกะโหลกก มาช่วยข้าวได้ทัน น่ารักที่ซู้ดดดดด

ป.ล. คนเขียนจงดีใจนะ ที่ทำให้คนอ่านอินได้ขนาดเน้ โอ๊ยยยยยยย *ลงไปดิ้นกับพื้น*

[pornumpai-ka]

 


น่ารักอ่ะ  ชอบบบบบบบ

[Satanza321]

หึหึ ไอ่คุณชายเป๊ก ขี้เก๊ก ปากแข็ง
อีกหน่อยก็คงจะเป็นยิ่งกว่าคนสำคัญแหละข้าว ขนาดเป็นคนสัมคัญธรรมดายังห่วงขนาดนี้เลย
(ชายเป๊กปากแข็งจริงๆนะ ไม่ยอมรับความจริงอีกต่างหาก)

[Dee^daY]

บางครั้ง ความรัก ก็เป็นเรื่องเข้าใจยาก ..

[mentholss]

คุณชายบื่อก็ยังคงเป็นคุณชายบื่ออยู่วันยันค่ำ

[poppycake]

เกือบไปแล้วนะ ข้าว
ดีว่าได้เจ้าชาย 'บอล' ขี่ม้าขาวมาช่วย
ส่วนคุณชายอ่ะนะ ตัวประกอบมาก ขอบอก~~~~!!
55555555

[NJnobu]

ขออนุญาต เอาชายเป๊กไปทิ้ง...  ทั้งบื้อ ทั้งซื่อ 

ได้ว่างจริงๆซักที ทีนี้จะได้อ่านตลอดแล้ว 

แต่...ไม่รู้ว่าจะได้อ่านต่อไปอีกนานมั้ย สิ้นปีนี้ต้องไปเรียนต่อแล้ว   

+    ฟัดคนเขียนซักหน่อยหลังจากที่ไม่ได้เข้ามานาน

[-west-]

คุณชายปากแข็ง
ต้องให้ข้าวเจอคนอื่นก่อนใช่ไหมถึงจะยอมพูดออกมาตรงๆ

[Lily teddy]

เกือบไปแล้วไหมล่ะข้าว นี่ถ้ายามบอลไม่ขี่ม้าขาว เอ๊ยมอไซค์มาช่วยไว้ได้ทันล่ะก้อ
แล้วแหม ยามบอลอะไม่น่าบอกเลยว่าคุณชายเป็นห่วงขนาดให้ยามบอลออกตามหาข้าว
ดูสิ ข้าวดีใจหน้าบาน(คิดภาพเอง)  หายโกรธคุณชายเป็นปลิดทิ้งเลยนะ แล้วยังไม่ทันได้เห็นคุณชายกระวนกระวายชัด ๆ
คุณชายกะข้าวก็ใจตรงกันมาเจอกันที่ร้านขนมสุดโปรดซะก่อน(พยามโยงไปชื่อตอน 555)
คราวนี้เลยได้คืนดีกันง่าย ๆ เลยอะ ถึงคุณชายจะยังแอบเก๊กก็เถอะ แต่ยังดีที่สุดท้ายคุณชายก็ยอมรับว่าผิด
และยอมขอโทษข้าวเหมือนกัน ถึงข้าวต้องเป็นฝ่ายขอโทษก่อนก็เถอะ สลับกันง้อซะ
แถมคุณชายยังยอมยกให้ข้าวเป็น(แค่) คนสำคัญอีก พูดอย่างงี้ข้าวของเราก็คงต้องยอมทำและยอมเป็นทุกอย่าง
ที่คุณชายอยากให้เป็นต่อไปอีกนานเลยอะดิ รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า 
ปล.ถ้าจะสะอึกในตอนหน้า ๆ ขอเป็นสะอึกกะความรักที่เปิดเผยมากขึ้นของคุณชายที่มีต่อข้าวได้ไหมอะค่ะ ^^
แล้วพี่ปั้มนี่จะมีบทบาทมากขึ้นในแง่ไหนน๊า ตัวช่วย หรือตัวอิจฉาเอ่ย 555

[Poseidon]

ตอนนี้ขอปลื้มยามบอลก่อน  อิคุณชายไว้ทีหลัง
ดีนะที่บอลมาช่วยทัน โล่งอกแทน
ถ้าคุณชายรู้นะว่าข้าวเกือบจะเจออะไร...คงยิ้มไม่ออกแน่ ชิๆ

[B52]

ปากแข็งไม่มีใครเกิน
แหม ก็แค่คนสำคัญ แค่นั้นเองเนอะได้ฟังก็เขินนะเนี้ย

[B52]

ปากแข็งไม่มีใครเกิน
แหม ก็แค่คนสำคัญ แค่นั้นเองเนอะได้ฟังก็เขินนะเนี้ย

[lizzii]

คุณชายมันไปน่ารักน่าชังตอนไหนเนี่ย

[chen]

คุณชายเป๊กยังสับสนในตัวเองอยู่หรือเปล่า
คนสำคัญๆ หืม...ปากคุณชายหนักสักกี่กิโลกัน
แต่ข้าวก็นะ ทนเกิน ถ้าวันนึง คุณชายมีคนรัก และคนสำคัญไปพร้อมกันนี่
น้องข้าวจะรับไหวหรือเปล่า

[sanri]

  อีคุณชายสุด(ซื่อ)บื้อเอ๊ย 
ปากนายโดนหินโปกปูนถ่วงไปหรอยะ  หนักซะไม่มีเนี่ย 
แหม น่าจับเตะซักเปรี้ยงสองเปรี้ยงนะเนี่ย 
ปล. แหะๆ ไม่ได้มาอ่านตั้งนาน เรื่อยมาถึงนี้แย้วหย๋อเนี่ย
แต่อีตาคุณชายก็ยังปากอมดอกพิกุลเหมือนเดิม