หัวข้อ: ◑﹏◐ ดินต่างฟ้า ♂ รักของเด็กปั๊มกับคุณชาย [ตอน39-40 P.19] - 14/07/60

[Xipnoz]

คนเขียนอยากให้ สลับกันรุกรับ เหรอ อิอิ 

น่าสนๆ รอติดตามนะครับ คุณชายหยอดตลอดๆเลย

[loveaaa_somsak]

มารอตอนใหม่

[BlueHoney]

ด้วยสายตาที่แฝงไปด้วยเลศนัย... แล้วก็ค้างกลางอากาศ -.-"  ตอนหน้าจะมีฉากหวานๆ มั้ยน่า~ ><

[Lily teddy]

ชื่อตอนก็ฟินเวอร์แล้วค่ะ อิอิ ป่าวหื่นน๊า 
คุณชายนี่แอบคิดอะไรก็ข้าวรึป่าวเนี่ย พูดจา2 แง่ 3 ง่าม มีการชวนให้ข้าวมานอนร่วมเตียงด้วยอะ
พอข้าวไม่เล่นด้วยยังจู่โจมให้ข้าวใจเต้นตึกตั๊กอีก ก็แหมเป็นใครเจอแบบนี้ไม่ใจเต้นก็ไม่รู้ว่าไงละ
อยู่ดี ๆ ถูกกดลงเตียงแบบไม่ทันตั้งตัวแถมคนที่ทำยังเป็นเด็กแสบที่ข้าวเริ่มจะแอบเพ้อถึงซะแล้วด้วย
นี่ดีว่าข้าวอาศัยความเคยชิน แล้วเก็บอารมณ์ไว้ได้ แต่ไอ่ตอนท้ายนี่สิแค่ร่างที่เปลือยครึ่งท่อนข้าวก็จะแย่แล้ว
นี่ยังทำสายตาเจ้าเล่ห์มีเลศนัยอีก ตกลงคุณชายคิดจะแกล้งอะไรข้าวอีกเนี่ย
รอติดตามและเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนต่อไปจ้า   

[โจ๊กกุ้ง]

เปลี่ยนอิจเมจใหม่ดูข้าวน่าจะเป็นรุกนะนั่น เข้มมาก

[inspirer_bear]

คุณชายแกล้งข้าว หึหึ รออ่านตอนต่อไป

[mentholss]

ฮั่นแน่ คุณชายคิดอะไรอยู่!!!

[wishes]

  กะลังลุ้นเลย ค้างอ่ะ 

[`ลoงสิจ๊ะ™]

อ่านรวดเดียวเลย สนุกมากก
แรงสนับสนุนครับให้คุณชายเป็นลุก ให้ ข้าว เป็นรับ บรรเจิดมากก
แต่ทางที่ดีมาต่อด้วยเลย
อยารู้คุณชายแกล้งข้าวด้วยการจับกดหรือเปล่า เอิ๊ก (ไม่ได้หื่นนะ นิดเดียว)

[u_cosmos]

พี่ข้าวจะโดนอะไรหนอ ยิ่งบอบบางอยู่ด้วย >///<

[Wereena]

อิอิ  ชอบๆ

[thanza1970]

น่าสนุกน่ะครับ

รอติดตามน่ะครับ

 

[loveaaa_somsak]

รีบมาลงไวไวนะ รออ่านทั้ง 2 เรื่อง

 

[Dee^daY]

ตามติด อ่านรวดเดียว 5 ตอน แถมให้ +1

[Mr.กุ๊กกู๋]

ตอนที่ 6 ::: ดินต่างฟ้า :: กับ :: นิทานกล่อมเด็ก :::




         “มีอะไร" คุณชายถาม ...สายตาเจ้าเล่ห์ก็จริง แต่ทำไมต้องแกล้งทำน้ำเสียงให้ดุด้วยนะคุณชาย ผมไม่กลัวหรอกน่า "คิดถึงฉันเหรอข้าว"

   “เปล่าครับ" ผมตอบ

   “อย่ามาปฏิเสธ มีอะไรก็ว่ามา" คุณชายเอ่ยขึ้น "ฉันได้ยินเสียงนายถอนหายใจอยู่นานสองนานก็เลยออกมาดู"

   ผมล่ะอยากตบกบาลของตัวเองแรง ๆ สักทีนัก เพราะไม่รู้เลยว่าตัวเองเผลอถอนหายใจเสียงดังไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เลยทำให้คุณชายลุกออกมาเปิดประตู ในเมื่อคุณชายลุกมาต้อนรับแบบนี้แล้ว ผมก็ควรจะทำธุระให้เสร็จสิ้นซะ

   “นี่ครับ" ผมยื่นกุญแจรถไปให้

   “อ่อ ขอบใจ" คุณชายตอบ แต่แทนที่มันจะรับกุญแจไปเฉย ๆ ไอ้เด็กแสบกลับเอื้อมมือมาลากแขนผมแล้วออกแรงดันให้เข้าไปในห้อง ผมก็เลยต้องก้าวขาตามไป

   “คุณชายมีไรให้ผมรับใช้หรือเปล่าครับ" ผมเอ่ยถามขณะก้าวเข้าไปในห้อง คุณชายไม่ตอบอะไรจนกระทั่งเดินไปหยุดอยู่หน้าเตียง

   “ฉันปวดหัว" คุณชายตอบออกมา "เวลาปวดหัวคุณแม่จะชอบอ่านนิทานให้ฟังฉันถึงจะนอนหลับ"

   “หือ?” ผมทำหน้าสงสัยก่อนจะส่งเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น ไม่น่าเชื่อว่าเด็กกวนประสาทอย่างคุณชายจะชอบฟังนิทานก่อนนอนด้วย

   “ขำอะไร!” คุณชายทำเสียงไม่พอใจ "ก็แค่ตอนปวดหัวเท่านั้นล่ะน่า"

   “คร้าบ ๆ" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงเอ็นดู ...ก็แหม เพิ่งมีครั้งนี้แหละที่คุณชายทำตัวเป็นเด็กน่ารัก ๆ เหมือนคนอื่น ๆ

   “ข้าว"

   “ครับ"

   “เล่านิทานให้ฟังสักเรื่องหน่อยดิ เอาเรื่องอะไรก็ได้ นะนะ" คุณชายขอร้อง ...พอเห็นสายตาบ้องแบ๊วของคุณชายในยามนี้ผมก็อดที่จะคิดอะไรแผลง ๆ ไม่ได้เสียแล้วสิ

   “ได้สิครับ... แต่...” ผมแบมือก่อนจะยื่นมันออกไปบ้างหน้า เป็นสัญญาณประมาณว่า ...ตังค์อ่ะอยู่ไหน? ก็แค่แกล้งยื่นมือไปอย่างนั้นแหละ ไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แต่ถ้าได้ก็ถือว่าเป็นโบนัสพิเศษแล้วกัน เพราะนี่ก็ทิ้งช่วงมานานแล้วที่ไม่ได้หลอกเอาตังค์คุณชายไปใช้ฟรี ๆ

   “อะไร" คุณชายถาม

   “ไม่มีอะไร ไม่ให้ผมก็ไม่เล่า" ผมแสร้งทำน้ำเสียงขรึมราวกับว่าตอนนี้ผมถือไพ่เหนือกว่า

   “ไอ้งก!” คุณชายพูดออกมาก่อนที่ยื่นหน้ามาใกล้ ๆ แล้วทำในสิ่งที่ผมไม่คาดคิด "พอใจยัง"

   ผมยืนตัวแข็งชั่วขณะเพราะไม่คิดว่าคุณชายจะกล้าทำแบบนี้กับผม ...ทั้ง ๆ ที่ผมควรจะรังเกียจเพราะเราต่างกันเป็นผู้ชายเหมือนกันทั้งคู่ แต่ทำไมผมถึงไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลยสักนิดเลยนะ

   “คุณชาย!!!” ผมเอ่ยเสียงดัง ก็เล่นมาหอมแก้มผมแบบนี้จะให้ผมอยู่เฉย ๆ ได้อย่างไรล่ะ แต่พอเห็นคุณชายทำตาโตสงสัยไม่ได้รู้สึกทุกข์ร้อนอะไรผมก็ชักจะตงิดใจเสียแล้วสิ "คุณชาย คุณชายเมาอยู่เหรอครับ"

   “เออ มั้งยังมึน ๆ อยู่เลย" คุณชายตอบออกมา "โอย... อย่าถามมากนักดิวะ เล่านิทานให้ฟังได้แล้ว"

   “เออครับ!!!” ผมตอบกลับพลางได้แต่นึกเจ็บใจ ...ไอ้ผมก็นึกว่าเมื่อกี้นี้ที่คุณชายทำเพราะตั้งใจจะทำไม่ใช่ทำเพราะฤทธิ์ของเหล้า แล้วผมจะเจ็บใจทำไมล่ะเนี่ย?

   หลังจากที่คุณชายกลับไปนอนบนเตียง ผมก็เริ่มเล่านิทานที่เคยอ่านสมัยเด็ก ๆ ให้คุณชายฟัง คุณชายหันมามองผมเป็นระยะ ๆ จนผมสมาธิไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเพราะรู้สึกเกร็งเวลาถูกสายตาอันหวานคมของคุณชายจับจ้องมา จนทำให้ผมเล่านิทานผิด ๆ ถูก ๆ น้ำเสียงก็ตะกุกตะกักไปหมด

   ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ทำไมเวลาที่โดนคุณชายจับจ้องผมจะต้องเกร็งและเป็นแบบนี้เสมอ...

   “โหย... ข้าว... เล่าแบบนี้อย่าเล่าดีกว่า" คุณชายบ่น

   “ก็คุณชายขอให้เล่าเองนี่ครับ" ผมเถียงออกไป ...ก็แหม! โดนจ้องแบบนี้เป็นใครก็ตัวเกร็งทั้งนั้นแหละ ถ้าคนอื่นจ้องคงไม่เป็นไร แต่ให้ตายเถอะคนอย่างคุณชายถ้าได้ไปนั่งจ้องยืนจ้องหรือนอนจ้องใคร คนที่โดนจ้องก็ต้องเกร็งกันทุกคนนั่นแหละ

   “ยังจะเถียงอีก" คุณชายโต้กลับ

   “ง่า... ก็...” ผมทำเสียงอ่อนลง "คุณชายเล่นจ้องผมราวกับผมเป็นนักโทษประหารผมก็เล่าไม่ออกสิครับ"

   “ทำไมวะ กลัวฉันหรือไง หึหึ" ได้ทีก็แสยะยิ้มใหญ่ แถมยังแกล้งทำตาเขม็งแล้วยื่นเข้ามาใกล้ ๆ อีกต่างหาก จนผมต้องรีบเอียงออก ทว่าไม่ว่าจะเอียง เอน โยก ย้ายไปทางใด คุณชายก็ตามติดตลอด

   จนท้ายที่สุดเมื่อคุณชายแกล้งจนพอใจก็หัวเราะออกมาเสียงดังลั่น

   “ฮ่า ๆ ๆ ไอ้ไก่อ่อนเอ๊ย" ขำไม่ว่า แต่มาด่าว่าไก่อ่อนผมยอมไม่ได้

   “รู้ได้ไงว่าผมไก่อ่อน" ผมเถียงออกไป

   “ไม่อ่อน?” คุณชายทวนคำพลางแกล้งทำสีหน้าครุ่นคิดก่อนที่จะหันมาจ้องผมแล้วแสยะยิ้มร้ายกาจออกมาอีกครั้ง "ก็แสดงว่าแข็งสินะ ไหนขอพิสูจน์ดูหน่อยซิ"

   พูดจบก็รีบยื่นมือมาทางจุดยุทธศาสตร์ะหว่างขาของผม ด้วยปฏิกิริยาต่อต้านที่ตอบสนองออกมาอย่างฉับพลันทำให้ผมปัดมือคุณชายออกไปด้วยความรวดเร็ว

   “คุณชายจะทำอะไร" ผมเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แสดงถึงความตกใจ มือข้างที่ไม่ได้จับแขนของคุณชายเอาไว้ก็พยายามปกปิดจุดนั้นเอาไว้ด้วยกลัวว่าคุณชายจะใช้มืออีกข้างมาจับ

   “ก็พิสูจน์ไง" คุณชายพูดหน้าตาย ...นี่คุณชายจะรู้บ้างไหมที่เอาแต่ใจเล่นสนุก ๆ แบบนี้มันทำให้ผมเสียวสันหลังวาบมากแค่ไหน

   “คุณชายจะพิสูจน์อะไร พอเถอะครับ ถ้าไม่หยุดผมจะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ" ผมเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง หน้าตาที่แสดงออกก็คงจะจริงจังไม่ต่างกันเพราะคิ้วของผมมันกำลังขมวดเล็กน้อยเพื่อแสดงถึงความไม่พอใจ แต่ทว่าไอ้คุณชายไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยสึกนิด ทำปากขมุบขมิบตอนที่ผมพูด แถมยัง...

   “ฮ่า ๆ ๆ ๆ" เอาแต่หัวเราะเสียงดังลั่น แล้วต่อว่าผมอีกต่างหาก "ไอ้ไก่อ่อนเอ๊ย แค่นี้ทำเป็นกลัวไปได้ เอาล่ะ ๆ ไม่แกล้งแล้ว มาเล่านิทานให้ฉันฟังต่อดีกว่า"

   พูดจบก็เอนตัวลงไปนอนกับหมอนตามเดิม พอเห็นว่าผมยังนั่งนิ่งคุณชายก็ตอบที่นอนพร้อมกับบอกว่า

   “เร็วสิ!!!"

   “ก็เมื่อกี้คุณชายบอกไม่ต้องเล่าดีกว่าไม่ใช่เหรอครับ" ผมกวนประสาทคุณชาย ก็อยากมาว่าผมดีนักนี่นา

   “ก็นายพูดตะกุกตะกักอ่ะ" คุณชายเอ่ย "คราวนี้ก็เล่าให้มันดี ๆ ละกัน"

   “ครับ" ผมตอบโดยที่ไม่รู้ว่าจะเล่าด้วยน้ำเสียงปกติได้ไหม เพราะถ้าโดนคุณชายต้องอีกมีหวังเป็นเหมือนเมื่อครู่นี้แน่ ๆ

   “ไม่เอาแล้ว ไม่ต้องเล่านิทานแล้ว" พอผมตั้งท่าจะเล่าคุณชายก็เอ่ยขัดขึ้นเสียอย่างนั้น ...ตกลงจะเอายังไงกันแน่เนี่ย ช่างเอาแต่ใจจริง ๆ

   “อ้าว... แล้วคุณชายจะให้ผมทำอะไรให้ล่ะครับ" ผมเอ่ยถาม เพราะรู้ดีกว่าถึงคุณชายไม่ให้ผมเล่านิทานกล่อม แต่มีหรือที่คนอย่างคุณชายจะปล่อยผมไปง่าย ๆ ต้องสั่งให้ทำอะไรอย่างอื่นแทนแน่ ๆ

   “พูดงี้หมายความว่าไงวะ พูดอย่างกับฉันชอบบังคับจิตใจนายอย่างงั้นแหละ" คุณชายพ่นลมหายใจออกมา

   “เปล่าครับ" ผมตอบเสียงอ่อยเพราะกลัวคุณชายจะพิโรธขึ้นอีก ในใจก็นึกหมั่นไส้พูดอะไรออกมาไม่ดูนิสัยตัวเองเลยว่าเป็นคนยังไงกันแน่ ...อยากรู้จริง ๆ ถ้าผมตอบออกไปว่า 'ใช่ครับ' แล้วคุณชายจะทำหน้าอย่างไร แต่ไม่เอาดีกว่าเพราะไม่อยากจะมีปัญหา

   “เปล่าก็ดี" คุณชายตอบออกมาก่อนจะส่งสายตายั่วยวนมามองผม ...จริง ๆ มันก็เป็นสายตาปกติของคุณชายที่สุดแสนจะเจ้าเล่ห์นั่นแหละ แต่ผมชอบคิดไปเองว่าคุณชายกำลังยั่วยวน "ฉันไม่อยากฟังนิทานแล้ว แต่ฉันอยากฟังเรื่องของนาย...”

   “หือ?... เรื่องของผม" ผมทวนคำ

   “ใช่"

   “แล้วจะให้ผมเล่าอะไรล่ะครับ เรื่องของผมมันไม่มีอะไรหรอก ตื่นมาก็เรียนหนังสือ ทำงาน กินข้าว อาบน้ำ นอน และรับใช้คุณชายเป็นกิจวัตรประจำสัปดาห์ มันก็มีอยู่แค่นี้ล่ะครับ ไม่มีอะไรน่าสนใจหรอก" ผมตอบออกไปแต่คุณชายกลับส่งเสียงหัวเราะดังลั่นราวกับว่าที่ผมพูดออกไปนั้นเป็นเรื่องขบขัน

   “ฉันไม่ได้หมายถึงเรื่องนั้น ฉันหมายถึงความฝันของนาย หรืออนาคตของนาย นายอยากทำอะไร อยากเป็นอะไรประมาณนี้ต่างหาก"

   “โถ่... ก็ไม่พูดให้เข้าใจแต่แรก" ผมเอ่ยขึ้น ...แต่เอ๊ะ คุณชายจะอยากรู้เรื่องพวกนั้นไปทำไม เมื่อตอนคุณชายตัวยังเล็ก ๆ คุณชายก็เคยถามความฝันของผมแล้วนี่นา ตอนนั้นผมจำได้ว่าตอบออกไปว่าอยากรวย มันคงเป็นคำตอบที่ดาด ๆ เกินไปสินะ

   ในเมื่อคุณชายอยากฟังใหม่อีกครั้ง ผมก็จัดให้ก็ได้

   “จะเล่าได้หรือยัง มัวแต่ลีลาอยู่ได้" สงสัยว่าผมจะนั่งครุ่นคิดนานเกินไป ไอ้คุณชายตัวแสบของผมก็เลยต่อว่าผมซะอย่างนั้น

   “คร้าบ ๆ" ผมขานรับก่อนที่จะเริ่มเล่าทันที

   “ความฝันของผมก็คือ... ผมอยากรวยครับ ผมคิดอย่างนั้นมาเสมอ" สุดท้ายผมก็ตอบออกไปแบบที่เคยตอบ คุณชายทำหน้าขึงขังเหมือนไม่พอใจในสิ่งที่ได้ฟังผมจึงรีบยกมือห้ามเอาไว้แล้วรีบพูดต่อ "เดี๋ยวครับคุณชาย มันยังไม่จบ...”

   “เออ งั้นก็รีบ ๆ เล่ามา" ...เร่งจริง ไม่รู้จะอยากรู้ความฝันของผมไปทำไม ถ้าผมเล่าไปคุณชายจะเนรมิตให้ผมหรืออย่างไรนะ

   “ที่ผมอยากรวยก็เพราะตอนที่ผมตัวเล็ก ๆ น่ะ ผมเห็นพ่อกับแม่ทำงานหามรุ่งหามค่ำหนักเอาเบาสู้ทุกวัน ทั้งพ่อแล้วก็แม่ต้องหาเงินด้วยความสุจริตทุกวิถีทางเพื่อที่จะส่งผมเรียน ลำพังค่าเล่าเรียนค่าอยู่ค่ากินน่ะ พ่อกับแม่คงไม่มีปัญหาอะไรหรอก แต่เพราะตอนนั้นพี่ชายของพ่อดันติดพนันน่ะสิครับแล้วก็เป็นหนี้ก้อนโต ถ้าไม่หาตังค์ไปจ่าย เจ้าหนี้ก็จะยึดทรัพย์สินทุกอย่างที่ลุงมี รวมถึงบ้านที่ผมอาศัยอยู่มาตั้งแต่เกิดด้วย

   พ่อกับแม่ก็เลยโชคร้ายไปด้วยเลยต้องช่วยหาเงินจ่ายหนี้ทุก ๆ เดือนและหนี้มันก็มากโขจนตอนที่ผมเรียนจบ ม.3 พ่อกับแม่ก็ไม่ไหว เพราะไม่ว่าจะทำงานหนักแค่ไหนหนี้ก็แทบจะไม่ลดเพราะดอกเบี้ยก็เพิ่มเอา ๆ ท้ายที่สุดก็เลยยอมให้ยึดบ้านแล้วย้ายเข้ามาหางานทำในเมืองหลวงน่ะครับ"

   ผมหยุดเล่าก่อนที่จะเดินไปรินน้ำที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของคุณชายมาดื่มกิน เพราะเล่าไปซะยืดยาวก็ชักจะคอแห้ง พอดื่มเสร็จผมก็เดินมานั่งที่เดิมแล้วหันไปจ้องมองคุณชายชั่วครู่ คุณชายจ้องมองผมด้วยความสนใจทว่าเปลือกตาด้านบ่นก็หย่อนซะเหลือเกินเห็นแล้วก็อดที่จะขำไม่ได้ สงสัยคงจะง่วงจัด...

   “เล่าต่อดิ ขำอะไร" เสียงคุณชายงัวเงียมาก คงใกล้จะหลับเต็มทนแต่ก็ยังอยากฟังนิทาน(ประวัติ)ของผมต่อ ผมจึงก้มหน้าหลบสายตาคุณชายแล้วเล่าต่อ ...เพราะถ้ามอง ผมต้องเล่าไม่ออกแน่ ๆ

   “ครับ... พอย้ายมาอยู่เมืองหลวงผมก็เรียนโรงเรียนวัดแถว ๆ บ้านอย่างที่คุณชายทราบนั่นแหละครับ ผมต้องเดินผ่านปั๊มน้ำมันทุกวัน แล้ววันหนึ่งผมก็เห็นป้ายรับพนักงานเพิ่มก็เลยลองสมัครดูเพราะอยากช่วยแบ่งเบาค่าใช้จ่ายของพ่อกับแม่ แต่ผมทำงานได้แค่หลังเลิกเรียนน่ะครับ ผู้จัดการเองก็คงสงสารผมก็เลยรับผมไว้เป็นกรณีพิเศษ และเพราะอดีตเหล่านั้นนั่นแหละครับ เลยทำให้ผมอยากรวย อยากเอาเงินไปซื้อบ้านหลังนั้นคืนให้พ่อกับแม่เพราะมันเป็นบ้านที่ทุกคนต่างก็ผูกพัน... แต่ถึงจะคิดอย่างนั้นผมก็รู้ว่ามันคงไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ...”

   ผมเว้นวรรคอีกครั้งก่อนที่จะถอนหายใจออกมา พอนึกถึงเรื่องราวในอดีตทีไรมันก็อดที่จะสงสารพ่อกับแม่ไม่ได้

   “อนาคตผมก็ยังไม่รู้ตัวเองเลยว่าจะทำอะไร คงคิดว่าจะเป็นเด็กปั๊มต่อไปแล้วก็เป็นพี่เลี้ยงคุณชายจนกว่าคุณชายจะไม่ต้องการ เพราะเงินที่คุณชายให้ในแต่ละเดือนมันก็มากโขและทำให้ผมมีเงินเก็บเหลือใช้... แล้วผมก็มีอีกความฝันนึง คุณชายอยากฟังไหมล่ะครับ...”

   ผมแกล้งหยุดชะงักเพื่อรอฟังว่าคุณชายจะตอบว่าอย่างไร สายตาของผมไม่ได้จับจ้องไปที่ใบหน้าของคุณชายหรอก เพราะถ้าเห็นสายตาของคุณชายที่จับจ้องมามันจะทำให้ผมตัวเกร็งและไม่มีสมาธิเล่า ...แต่ทว่าคุณชายไม่ได้ตอบอะไร สงสัยคงจะกำลังนึกหมั่นไส้ที่ผมถามความเห็น ผมก็เลยเล่าต่อซะเลย

   “คุณชายจำได้ใช่ไหมครับ ตอนที่เราเจอกันครั้งแรกน่ะ คุณชายเคยบอกว่าอยากไปอลาสก้า... หลังจากวันนั้นผมก็ไปศึกษาหาข้อมูลว่าอลาสก้ามันเป็นยังไง มันอยู่ที่ไหน พอได้เห็นรูปป่าสนท่ามกลางหิมะที่ปกคลุมไปทั่มในอินเตอร์เนต มันก็ทำให้ผมฝัน... เอ่อฝัน... ฝันอยากจะไปอลาสก้า...”

   ผมชะงักชั่วครู่เพราะรู้สึกเคอะเขินที่จะพูดประโยคถัดไป... “กับคุณชาย จบแล้วครับ"

   ท้ายที่สุดผมก็เอ่ยประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงเบาหวิวก่อนที่จะเงยหน้าไปมองคุณชายเพราะอยากรู้ว่าคุณชายจะทำสีหน้าอย่างไรที่ได้ฟังความฝันของผม แต่ทว่า... ผมก็ต้องผิดหวังเพราะภาพที่ผมเห็นก็คือคุณชายกำลังนอนหลับ เปลือกตาปิดสนิท โดยที่ผมไม่รู้ว่าหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่

   เห็นดังนั้นผมก็ได้แต่ส่ายศีรษะแล้วจ้องมองดูคุณชายด้วยความเอ็นดูพลางนึกในใจว่าคุณชายคงจะชอบฟังนิทานเวลาปวดศีรษะจริง ๆ ขนาดผมเล่าอัตชีวประวัติที่แสนน่าเบื่อคุณชายก็ยังหลับปุ๋ยเอาง่าย ๆ แบบนี้

   ...แต่เดี๋ยวก่อน! มันมีอะไรแปลก ๆ ไปอยู่นะ... อัตชีวประวัติ? น่าเบื่อ? พอผมจับต้นชนปลายได้ผมก็เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมคุณชายถึงหลับปุ๋ย ก็เพราะสิ่งที่ผมเล่ามันน่าเบื่อน่ะสิ

   “หน็อย! ร้ายนักนะคุณชาย" ผมเอ่ยขึ้นต่อหน้าอย่างไม่เกรงกลัว "หลอกให้เล่าประวัติแล้วก็ชิงหลับตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ มิน่าล่ะถึงอยากฟังนักฟังหนาไอ้นิทานกล่อมเด็กหรือเรื่องของผมเนี่ย!!!"

   พูดจบผมก็ลุกขึ้นก่อนที่จะดึงผ้าห่มมาห่มถึงอ้อมอกของคุณชายเอาไว้แล้วเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้คุณชายได้พักผ่อนตามลำพัง




จบตอน

[Mr.กุ๊กกู๋]

คุยกับคนอ่านครับ 

คุณ iamnan :: คุณชายไม่มีแผนอะไรจริงจริ๊ง ครับ
คุณ NJnobu :: แหะๆ เมาค้างงับ เอิ๊กๆ
คุณ nunnan :: แกล้งด่าว่าไก่อ่อน ฮ่าๆ พอข้าวเถียงว่าไม่อ่อนก็เลยจะพิสูจน์ซะ 555
คุณ khuan :: T^T ขอโทษงับ แฮะๆ
คุณ ลิงน้อยสุดเอ๋อ :: ไม่มี๊ๆ ยังไม่อยากให้คุณชายออกตัวแรงคร้าบ 555
คุณ WednesdayAugust :: ฉากเด็ดยังไม่มีเด้อ อุบไว้ก่อน แฮะๆ
คุณ cavalli :: มาต่อแล้วคร้าบ อิอิ
คุณ fannan :: มาต่อแล้วจ้า T^T ไม่มีอะไรจริงจริงเน่อฉากต่อไป
คุณ kasarus :: ฮ่าๆๆ ยังไม่กินครับ เอิ๊กๆ
คุณ dahlia ::  คุณชายแค่ชอบแกล้งข้าวครับ
คุณ loveaaa_somsak :: 555 ถ้าคุณชายไม่รับผิดชอบจะเป็นไงน๊า (แต่ยังไม่ทำอะไรซะหน่อย)
คุณ took-ta_naka :: แต่ผมอยากให้เป็นรุกทั้งสองคนเลยง่า T^T
คุณ sang som :: เจ้าเล่ห์ที่สุดด้วยครับ 555
คุณ Xipnoz :: อยากสลับมากๆครับ T^T แต่ไม่รู้เหมือนกัน แหะๆ
คุณ BlueHoney :: ไม่มีจ้า มีแต่ฉากแกล้ง ฮ่าๆ
คุณ Lily teddy :: 555 ขอบคุณคร้าบ แกล้งพิสูจน์ไอ่นั่นครับ เอิ๊กๆๆ 
คุณ Sofa :: T^T จินตนาการได้เลยครับ อยากให้ใครเป็นรุก รับ แต่อาจจะไม่เกี่ยวกะหน้าตาก็ได้คิคิ
คุณ inspirer_bear :: คุณชายขี้แกล้งจริงๆ !!!
คุณ mentholss :: ตอนใหม่มาแล้วครับ  ^^
คุณ wishes :: มาแล้วจ้า ไม่ค้างแว้ว แหะๆ
คุณ มยอนฮวา :: 555 ไม่จับกดครับ แต่จับอ่อน ฮ่าๆๆ
คุณ u_cosmos :: ยังๆ ยังรอดครับ ฮ่าๆๆๆ
คุณ Wereena :: ขอบคุณคร้าบ ชอบแล้วต้องเม้นท์ให้ทุกตอนด้วยนะ คิคิ บังคับๆ
คุณ thanza1970 :: ขอบคุณครับผม มาอัพตอนใหม่แล้วนะ
คุณ Dee^daY :: ขอบคุณครับ ^^ ฝากติตดามตอนต่อๆไปด้วยนะงับ

[Magician]

^
^
^

เย้ๆ ได้จิ้มคนเขียนด้วย 

อุ๊วะ ฮะฮาาาาาา 

[BlueHoney]

จับอ่อนเหรอ!?? //ทำหน้าเสียดาย...แต่มีหอมแก้มด้วยอ่า ><
ความฝันของข้าวจะเป็นจริงเปล่าคะ? เราอยากให้ข้าวได้ไปกอดกับคุณชายในป่าสนที่อลาสก้าจัง^^

[nunnan]

อ้อนเป็นเด็กเชียว เจ้าเด็กแก่แดด 

[loveaaa_somsak]

เข้ามาเช็คเรื่องนี้ทุกวันเลย

[Xipnoz]

คุณชายอ้อนซะน่ารักเชียว 

[♠DekDoy♠]

อะไรเนี่ยคุณชาย ปล่อยข้าวเล่าแล้วตัวเองชิงหลับได้ไง

[NJnobu]

ชิงหลับก่อนแบบนี้ มันน่าจับตีก้นนักนะ คุณชาย 555 

+    ให้กำลังใจคนเขียนหน่อย...

 

[ice_spok]

แกล้งหลับอะป่าวววว

เตรียมตัวไว้ข้าวว 5555

[kasarus]

ชอบฟังนิทานด้วย น่ารักเชียวนะคุณชาย

[B52]

  แกล้งหลับหรือเปล่าหนอคุณชายกับประโยคสุดท้าย
น่ารักกันทั้งคู่เลย

[fannan]

อยากไปอลาสก้ากับคุณชายเหรอ



น่ารักจังนะเนี่ยยังจำความฝันของคุณชายได้ด้วย



รออ่านตอนต่อไปค้าบ

[lizzii]

น่ารักจริงคุณชาย
มีหอมแก้มข้าวด้วย

[Lily teddy]

อ๋อเพื่อพิสูจน์ไอ่นั่น น่ะเอง 555 แต่แหมคุณชายนี่เจ้าเล่ห์อะ หลอกหอมแก้มข้าวไปหนึ่งฟอดน่าตาเฉยทำเอาข้าวไปไม่เป็นเลย
ขนาดเล่านิทานยังตะกุกตะกักมัวแต่เขินกะสายตายั่วยวนของคุณชายตลอด แต่รู้สึกสงสารข้าวนะ
ยิ่งอ่านชีวิตและความฝันของข้าวแล้วไม่อยากให้คุณชายแค่หลอกแกล้งข้าวเลย เพราะยิ่งใกล้ชิดชีวิตข้าวก็ยิ่งผูกพันกะคุณชายนะเนี่ย
เพราะนอกจากความฝันของข้าวที่อยากจะรวยเพื่อเอาเงินไปซื้อบ้านในสมัยเด็กคืนให้พ่อแม่แล้ว
ตอนนี้คุณชายก็เริ่มจะเป็นส่วนหนึ่งในความฝันของข้าวแล้วด้วย  แล้วข้าวจะสมหวังกะความฝันที่จะได้ไปอลาสก้ากับคุณชายไหมน๊า
ตกลงคุณชายนี่หลับจริงหรือแกล้งหลับเนี่ย จะได้ยินความฝันของข้าวบ้างไหมอยากรู้จัง
รอติดตาม และเป็นกำลังใจให้ผู้เขียนเหมือนเดิมจ้า   

[mentholss]

อิตาคุณชายนี่ แสบ&กวน ได้อีก