(เรื่องสั้น) ผมคือ...นางเอก
ฉากที่ 3
“เอ้าๆ ไงสองหนุ่ม ทำอารมณ์กันได้แล้วใช่มั้ย? มาๆ จะได้เริ่มถ่ายใหม่เสียที”
พอกฤตเมธกับสดายุเดินกลับมาถึงกองถ่าย ผู้กำกับอ๊อด ก็ตะโกนเรียกให้เตรียมตัวเข้าฉากทันที
‘บ๊ะ! สภาพนี้ได้เทคยับอีกแน่กู เฮ้อ...’
ผู้กับกับวัยสี่สิบกลางๆ ถึงกับกุมขมับ เมื่อเห็นบรรยากาศมาคุระหว่างพระเอกนางเอก ‘หนังรัก’ ที่พระนายกำลังจะฆ่ากันตายในไม่ช้า
“แอ็คชั่น!!”
“นี่ เดี๋ยวสิ นายคุยกับฉันสักนิดได้ไหมเนี่ย”
เมื่อได้ยินเสียงผู้กำกับสั่งเดินกล้อง สดายุก็สวมวิญญาณนักแสดงทันที คำพูดดูถูก สายตาดูแคลน และคำพูดท้าทายของกฤตเมธ ทำให้สดายุฮึกเหิมขึ้น ความสามารถด้านการแสดงที่ชายหนุ่มเก็บเข้ากรุไปเสียนาน ตอนนี้มันได้ถูกนำมาเคาะสนิมแล้ว
“มีอะไรก็ว่ามา”
ไม่ผิดจากที่คาด กฤตเมธสวมบทเป็น ‘นคินทร์’ ได้อย่างตีบทแตก สมกับที่เป็นดาราหนุ่มเนื้อทอง ทำหน้าที่ได้ดีอย่างไม่มีขาดตกบกพร่อง
“เรา...กลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมได้หรือเปล่า?”
“อะไรนะ?”
“คือว่า...นายจะอภัยให้ฉันได้มั้ย แล้วกลับไปเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิม”
“นี่แกคิดจะขอกันได้ง่ายๆแบบนี้เลยงั้นเหรอ กับสิ่งที่แกเคยทำเอาไว้น่ะ?”
“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น คือว่าจะให้ฉันทำยังไงก็ได้นะ อะไรก็ได้ ที่จะทำให้นายให้อภัย ฉันจะทำทุกอย่างเลย”
“มันไม่มีอะไรของแกที่มีค่าพอที่จะมาแลกได้หรอก”
“แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ นายถึงจะยอมน่ะ”
การต่อไดอะล็อกที่ลื่นไหล พร้อมทั้งอารมณ์ที่ผสมผสานอยู่ในถ้อยคำเหล่านั้น ช่างลงตัวเหมาะเจาะ การดึงบรรยากาศการแสดงที่ดูมีพลัง น่ามอง น่าชมจนแทบจะลืมหายใจ ทุกคนแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเองเลย ว่าสดายุหน้ากล้องคนนี้ จะเป็นคนเดียวกันกับคนที่เพิ่งโดนเทคไปเมื่อครู่ คนที่เล่นเข้าถึงบทบาทไม่ได้เรื่องจนต้องถ่ายซ่อมเป็นสิบๆเทคคนนั้น ตอนนี้ไม่มีอยู่ในโลกนี้อีกแล้ว เพราะ สดายุที่กำลังอยู่หน้ากล้องคนนี้ คือสดายุคนเดียวกับพระเอกดังพลุแตกเมื่อสามปีที่แล้วอย่างแน่นอน ทั้งความสามารถ ฝีไม้ลายมือ และเสน่ห์เหลือร้ายในการแสดง
“ไม่มีทาง...ไม่มีทาง ที่ฉันจะอภัยให้แกได้หรอก ต่อให้แกตายตรงนี้ก็ตาม”
เสียงที่กฤตเมธกล่าวออกมาก็แสนจะเชือดเฉือน ทั้งที่แค่พูดไปตามบท แต่กลับมีพลังทำลายล้างมหาศาล กระทั่งทีมงานทุกคนยังต้องกลั้นหายใจ เริ่มรู้สึกคล้อยตาม เจ็บปวดแทน สดายุ หรือภุมราในขณะนั้นเหลือเกิน
“ทำไมล่ะ...ทำไม”
เสียงสั่นเครือราวกับลมหายใจสะดุดของสดายุ สามารถถ่ายทอดอารมณ์เจ็บปวดของภุมราได้อย่างสุดขั้วหัวใจ เสียงที่เศร้าสร้อยราวจะขาดใจนี้เล่นเอาช่างไฟบ่อน้ำตาแตกเลยทีเดียว
“แกมันไม่คู่ควร จริงๆแล้วแกมันไม่ควรมีสิทธิ์เสนอหน้าอยู่ในสังคมนี้ซะด้วยซ้ำ กับการที่แกทรยศฉัน ทำลายผู้หญิงที่ฉันรัก และไม่ยอมรับผิดชอบเธอ จนกระทั่งเธอตายน่ะ”
“นายไม่ได้รู้อะไรเลย นคินทร์ นายมันไม่รู้อะไรเลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหล่อนเป็นคนยังไง ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นคิดอะไร ไม่รู้ว่าฉันทำแบบนั้นไปเพื่ออะไร นายมันไม่เคยรู้!!”
เสียงสั่นสะท้านที่แผดลั่นขึ้นตามอารมณ์ของบท สีหน้าท่าทางที่เป็นไปตามบท ของสดายุนั้น ช่างมีพลังดึงดูดมหาศาล คราวนี้ไม่ใช่แค่พวกทีมงานหรือผู้กำกับ แม้แต่กฤตเมธเอง ก็ถึงกับละสายตาจากคนตรงหน้าไม่ได้ ตั้งแต่เข้าฉากด้วยกันมา นี่เป็นครั้งแรก ที่เขาถูกพลังของอีกฝ่ายจู่โจมได้ขนาดนี้ ถูกดึงดูดให้คล้อยตามขนาดนี้ กฤตเมธถลาเข้าไปกระชากคอเสื้อของสดายุขึ้นตามบทบาทของนคินทร์ พร้อมตะคอกใส่คนตรงหน้าตามไดอะล็อก น่าแปลกที่ตอนนี้คนตรงหน้าเขาไม่ใช่ ‘สดายุ’ อีกต่อไปแล้ว แต่คนคนนี้คือ ‘ภุมรา’
“ทำไมฉันจะไม่รู้! หึ ฉันรู้ดีว่าฝ้ายเป็นคนยังไง และฉันรู้ดีด้วยว่าคนอย่างแกมันเลว มีแต่ความคิดสกปรก คอยแต่จะโยนความผิดให้คนอื่น ไม่เว้นแม้แต่กับคนที่ตายไปแล้ว !!!!”
“ถ้านายคิดอย่างนั้น ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดอีกแล้วล่ะ นายรู้ดีทั้งหมดอยู่แล้วนี่ อย่างที่นายบอกนั่นแหละฉันมันเลว ไร้ค่า หน้าหนาหน้าทน หึหึ เอาเป็นว่าฉันยอมรับผิดทุกประการแล้วกัน ขอโทษนะ”
พูดไดอะล็อกจบสดายุก็เดินผ่านหน้ากล้องไปตามที่ควรจะเป็น และเป็นอันต้องแปลกใจที่ผู้กำกับไม่ยอมสั่งคัท จนต้องหันไปมอง ผู้กำกับอ๊อดอยู่เป็นนานสองนาน
“อ๊ะ...ค...คัททททท!!”
อ๊อดเลิ่กลั่กสั่งคัทออกมา เขาเพลินกับการแสดงของทั้งคู่จนลืมไปเลยว่าตัวเองเป็นผู้กำกับ
“เป็นยังไงบ้างครับพี่อ๊อด แบบมื่อกี้นี้โอเคหรือยังครับ?”
สดายุรีบเข้ามาถามถึงผลของการแสดงเมื่อครู่นี้ทันที ถึงอารมณ์จะยังสะดุดอยู่บ้างแต่เขาคิดว่ามันน่าจะพอใช้ได้แล้ว
“ใช้ได้เลยไอ้ยุ เล่นดีๆก็เป็นนี่หว่า เมื่อสามวันที่แล้วเนี่ยเป๋ไปไหนมาวะ ฮ่าฮ่า”
“ห่างไปนานน่ะครับพี่อ๊อด ก็เพิ่งจะเข้าที่เข้าทางเนี่ยแหละ”
“เออ ต้องให้ได้อย่างนี้สิค่อยสมศักดิ์ศรีอดีตพระเอกมือหนึ่งหน่อย เล่นได้อย่างนี้ไปเรื่อยๆนะ รับรองจบเรื่องนี้ได้ เอ็งได้ยูเทิร์นขึ้นแท่นพระเอกเหมือนเดิมแน่นอน พี่อ๊อดคนนี้ขอการันตี ฮ่า ฮ่า”
อ๊อดหัวเราะร่าตบไหล่ให้กำลังใจสดายุอย่างสนิทสนม ถึงอ๊อดจะเป็นผู้กำกับจอมเคี่ยวปากร้าย แต่ถ้าเจอนักแสดงที่แสดงได้ถูกใจเขาก็ชื่นชมเป็นเหมือนกัน
“เอ่อ...พี่อ๊อดครับ ผมขอถามอะไรหน่อย”
“เอ้าว่ามาสิ อะไรล่ะ?”
“ทำไม...เอ่อ...ฉากข่มขืนถึงได้เลื่อนมาถ่ายวันพรุ่งนี้ล่ะครับ ในกำหนดเก่ามันเป็นต้นเดือนหน้าไม่ใช่เหรอ?”
สดายุตัดสินใจถามอ๊อดออกไปเรื่องกำหนดการเปลี่ยน อยากถามออกไปให้ชัดเจน เพราะไม่แน่เขาอาจโดนกฤตเมธอำเอาแค่นั้นก็เป็นได้
“อ๋อ เออพี่ลืมบอกยุไป ความจริงที่ต้องเลื่อนการถ่ายทำมาเป็นพรุ่งนี้ก็เพราะว่า ตากล้องที่จะเป็นคนถ่ายในซีนนี้น่ะ เขาให้คิวเราได้วันพรุ่งนี้ เนี่ยเดี๋ยวตอนสี่ทุ่มพี่ก็ต้องไปรับเขาที่สนามบิน...”
“...ตากล้องเฉพาะทางเหรอครับ?”
“ใช่ เขาเป็นตากล้องฉากอย่างว่าโดยเฉพาะเลยนะ พวกทำหนังอาร์น่ะ”
พออ๊อดอธิบายออกมาสดายุก็ต้องขมวดคิ้วสงสัย ว่าทำไมต้องถึงขนาดใช้ตากล้องเฉพาะทางด้วย
“แค่ฉากฟันดาบเนี่ยนะ”
“เฮ้ย ไอ้ยุ เอ็งอ่านบทดีแล้วหรือยังเนี่ย ฉากนี้เป็นไฮไลท์ของเรื่องเลยนะ มันก็ต้องใช้คนเฉพาะทางสิ เพราะเขาจะรู้มุมรู้เหลี่ยมในการถ่าย ได้ทั้งภาพสวยๆ และจะได้ไม่ต้องถ่ายแก้เยอะด้วยไง ไม่ดีเหรอ?”
“...ดีอยู่แล้วล่ะครับ เอ่อ...ว่าแต่...เรื่องนี้...มันมีเลิฟซีนแรงๆอยู่สามฉาก อย่าบอกนะครับว่าจะถ่ายรวดเดียว...?”
สดายุกัดฟันถามออกไปอีกเรื่อง เรื่องที่สยองขวัญที่สุดสำหรับเขา ‘ถ่ายเลิฟซีนมาราธอน!!’
“แค่ฉากเดียวเท่านั้นแหละ ส่วนนอกนั้นเดี๋ยวถ่ายกันเองหลังจากนั้นได้ พี่อ๊อดไม่ใจร้ายกับน้องยุขนาดนั้นหรอกน่า สบายใจได้”
“...โอเค...ก็ยังดีครับ”
สุดท้ายสดายุก็เออออออกไปอย่างจนใจ ถึงจะกะทันหันจนทำใจแทบไม่ทัน อีกทั้งยังสงสัยหนักว่าทำไมต้องเป็นฉากนี้ฉากเดียวที่ต้องถ่ายพรุ่งนี้ กับตากล้องเฉพาะทางที่ว่า แต่ถึงจะสงสัยเท่าไหร่ก็จะให้ทำอย่างไรเล่า ในเมื่อเขาไม่มีสิทธิ์ที่จะปฏิเสธอยู่แล้ว หน้าตาเคร่งเครียดของสดายุฉายชัดจนอ๊อดยังสังเกตได้ ผู้กำกับคนดีตบบ่านักแสดงของตนเบาๆเพื่อให้กำลังใจ
“เอาน่า จะเครียดไปทำไมวะไอ้ยุ สมัยเป็นพระเอกดังๆ เอ็งก็เล่นบทปล้ำนางเอกมาตั้งเยอะ มันก้ไม่ต่างกันนักหรอกน่า อย่าเครียด อย่าเครียด”
“เฮ้อ...พี่อ๊อดครับ ปล้ำเขา กับถูกปล้ำเนี่ยมันคนละอารมณ์กันเลยนะ แถมยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีก...”
สดายุโอดครวญออกไปเบาๆ ก่อนจะออกปากว่าจะพยายามให้ผู้กำกับได้ใจชื้น
“เออน่า พยายามเข้า แป๊บเดียว เทคเดียวผ่าน เชื่อพี่ ไปกินข้าวกินปลาพักผ่อนไปเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”
“...ขอบคุณครับ”
ได้แต่ขอบคุณออกไปเนือยๆ ก่อนจะเดินกลับที่พักของตัวเองไปเงียบๆ ฝ่ายอ๊อดนั้นก็เดินกลับไปดูทีมงานกับจอมอนิเตอร์ต่ออีกนิดหน่อย
“เอ้า! เลิกกองได้ วันนี้พอแค่นี้ ไปพักเอาแรง พรุ่งนี้ต้องลุยทั้งวัน!”
“ครับ/ค่ะ”
อ๊อดสั่งเลิกกองทันทีที่ถ่ายทำเสร็จ นี่ก็ใกล้จะสองทุ่มแล้วข้าวเย็นยังไม่ตกถึงท้องกันเลย ทั้งนักแสดงทั้งทีมงานหิวกันแทบลากไส้ สิบสองชั่วโมงเต็มๆกับการถ่ายทำของวันนี้ แปดโมงเช้าถึงสองทุ่ม เล่นเอาเมื่อยล้าไปทั้งตัว ดังนั้นทุกคนจึงพร้อมใจบิดขี้เกียจคลายความเมื่อยขบกันถ้วนหน้า ไม่เว้นแม้แต่อ๊อดที่เป็นผู้กำกับเอง
“เอ้อ เล่นได้ดีเหมือนเคยเลยนะเมธ ฝีมือจริงๆ พี่ไม่เคยผิดหวังในตัวเมธเลยนะ เยี่ยมๆ”
สั่งเลิกกองเสร็จจังหวะที่จะเดินกลับ อ๊อดก็เดินมาเจอกฤตเมธที่กำลังนั่งพักอยู่พอดี ผู้กำกับหนุ่มจึงเอ่ยปากชื่นชมในฝีมือของพระเอกหนุ่มเป็นการใหญ่
“ขอบคุณครับ ผมก็ทำไปตามหน้าที่นั่นแหละครับ”
“แหม ถ่อมตัวจังนะพ่อพระเอกเนื้อทอง ดีแล้วดี เอาล่ะไปพักเถอะ จะได้เตรียมตัวสำหรับซีนของวันพรุ่งนี้กัน ฮ่าฮ่า เคยแต่เล่นบทปล้ำนางเอกผู้หญิง แต่พรุ่งนี้เจอบทปล้ำนางเอกผู้ชาย เครียดมั้ยน้อง เป็นพี่พี่เครียดนะเนี่ย ฮ่าฮ่า เตรียใจให้พร้อมซะล่ะ”
พอเอ่ยถึงฉากที่จะต้องถ่ายทำวันรุ่งขึ้น อ๊อดก็หัวเราะร่า แกล้งกระเซ้าพระเอกคนเก่งของตัวเองเป็นการใหญ่ กฤตเมธเองก็ได้แต่ยิ้มบางๆออกมา ก่อนจะตอบโต้ออกเบาๆ
“ผมเป็นคนปล้ำ ยังไงก็พร้อมอยู่แล้วครับพี่อ๊อด พี่เป็นห่วงอีกคนนึงดีกว่านะ”
“เออจริง พูดถึงไอ้ยุ มันมาถามถึงฉากพรุ่งนี้อยู่เหมือนกัน ดูมันครียดๆ ยังไงพรุ่งนี้พี่ฝากเมธดึงอารมณ์ยุออกมาให้หน่อยแล้วกันนะ จะได้เสร็จงานเร็วๆ นะ”
เมื่อกฤตเมธอธิบายเหตุผล อ๊อดก็นึกถึงสีหน้าของสดายุออกทันที สีหน้าแฝงแววกังวลชัดเจนนั้นก็น่าเป็นห่วงอยู่ไม่น้อย ดังนั้นอ๊อดจึงได้เอ่ยขอร้องให้กฤตเมธช่วยดูแลสดายุอีกแรง
“ผมจะพยายามแล้วกันครับพี่ จะได้หรือเปล่าไม่รู้นะ น้องยุของพี่น่ะเกลี่ยดขี้หน้าผมจะตาย หึหึ”
“เอาน่า แรกๆก็งี้แหละ เดี๋ยวพออยู่กันไปสักพักก็สนิทกันเองแหละ พี่เห็นมาหลายคู่แล้ว ยังไงพรุ่งนี้ก็พยายามเข้านะ พี่ไปหาอะไรกินดีกว่า ไปด้วยกันมั้ย?”
“ขอบคุณครับพี่ เดี๋ยวผมตามไป”
อ๊อดกล่าวฝากฝังอีกครั้งก่อนชวนพระเอกดังไปกินข้าวด้วยกัน แต่กฤตเมธปฏิเสธชายหนุ่มอยากนั่งทำสมาธิเกี่ยวกับบทของพรุ่งนี้อีกหน่อย ‘บทเลิฟซีนร้อนแรงที่น่าเหนื่อยใจที่สุด’
‘เหนื่อยใจ’ ไม่ใช่เพราะไม่เคย พระเอกระดับกฤตเมธเล่นบทแบบนี้ในละครน้ำเน่าบ่อยอยู่แล้ว ทั้งกับนางเอกเก่าใหม่ ทั้งคุ้นเคยกันดี ทั้งที่ไม่คุ้นกันก็มี แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เขาต้องเล่นเลิฟซีน ‘บทข่มขืน’ กับนางเอกที่เป็นผู้ชายด้วยกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้ชายคนนั้นคือ ‘สดายุ’ ผู้ชายที่ไม่ชอบหน้าเขา และเขาเองก็ไม่ชอบหน้าผู้ชายที่เป็นนางเอกของเขาคนนี้เลยแม้แต่น้อย แค่คิดก็ปวดหน่วงในหัวแล้ว ไม่รู้จะจัดการกับมันยังไงกับคนดื้อด้าน อวดเก่ง ปากดี อย่างสดายุดี แถมยังโดนผู้กำกับฝากฝังอีก ช่างน่าเหนื่อยใจจริงๆ
*
*
*
*
*
ซ่า...ซ่า
เสียงคลื่นกระทบฝั่งดังวิเวกชวนให้คิดถึงบ้าน เวลาเที่ยงคืนกว่าๆเงียบสงบ สดายุกำลังเดินเลียบชายหาดอยู่คนเดียวเงียบๆ ปล่อยให้ลมทะเลแผ่วเบาพัดผ่านร่างไปเรื่อยๆ คืนนี้เขานอนไม่หลับ ยิ่งได้อ่านบทยิ่งนอนไม่หลับ เขาเพิ่งจะสามารถเข้าถึงบทได้เมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้วนี่เอง เพิ่งจะสามารถดึงความความารถทางด้านการแสดงที่เริดร้างไปนานกลับมาได้เพียงครู่เดียวเองแท้ๆ แต่พรุ่งนี้เขากลับต้องเจอฉากที่ท้าทายที่สุดในชีวิตของนักแสดงเสียแล้ว ท้าทายทั้งกับความสามารถ สปิริต หรือแม้กระทั่งกับความอดทนของตัวเขาเอง
“คนที่จะถูกข่มขืนคือภุมรา ไม่ใช่สดายุ...เราไม่เกี่ยว”
“คนที่จะถูกข่มขืนคือภุมรา ไม่ใช่สดายุ...เราไม่เกี่ยว”
“คนที่จะถูกข่มขืนคือภุมรา ไม่ใช่สดายุ...เราไม่เกี่ยว”
สดายุพร่ำสะกดจิตตัวเองด้วยประโยคนี้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ‘คนที่จะถูกข่มขืนคือภุมรา ไม่ใช่สดายุ...เราไม่เกี่ยว’
สมัยยังเป็นพระเอกหน้าใหม่จนกระทั่งเป็นพระเอกดัง เวลาที่สดายุรู้สึกไม่มั่นใจกับบทไหน เขาจะพยายามสะกดจิตตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ว่าตัวเองคือคนในบทละคร อย่างตอนนี้เขาก็พยายามสะกดจิตตัวเองว่าเขาคือภุมราผู้น่าสงสารไม่ใช่สดายุ คนที่จะถูกข่มขืนคือภุมราไม่ใช่สดายุ คนที่จะข่มขืนภุมราคือนคินทร์ไม่ใช่กฤตเมธ
“ไม่ใช่กฤตเมธ”
“ไม่ใช่กฤตเมธ”
“ไม่ใช่กฤตเมธ”
อดีตพระเอกดังพร่ำสะกดจิตตัวเองอยู่อย่างนั้น ในขณะที่ยังคงเดินเลียบหาดทรายไปเรื่อยๆวนไปวนมาอยู่ด้านหน้าที่พัก โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครอีกคนกำลังยืนมองเหตุการณ์นี้อยู่ด้วย
“เฮ้อ...ไม่ไหวๆ ไม่เข้าหัวเลยแฮะ...กลับห้องดีกว่า...”
ผ่านไปร่วมชั่วโมง จนเวลาล่วงไปเกือบจะตีหนึ่ง ในที่สุดสดายุก็ถอดใจ เหนื่อย เมื่อย ท้อ เกินกว่าจะคิดอะไรต่อได้อีก ดังนั้นชายหนุ่มยืนนิ่งอยู่ตรงหน้าหาดครู่หนึ่งเพื่อซึมซับบรรยากาศสบายๆ ก่อนจะหันหลังหมายเดินกลับที่พัก เพื่อพักผ่อน แต่ทว่า...
“เฮ้ย!!!”
“ตะโกนซะดัง...”
“คุณตามผมมาทำไม!!?”
สดายุตวาดออกไปดังลั่นเนื่องจากตกใจที่จู่ๆพอหันหลังกลับมาก็เจอกฤตเมธยืนอยู่ด้านหลัง ‘มาตั้งแต่เมื่อไหร่!!?’ ทางด้านกฤตเมธเมื่อได้ยินคำถามจากคนตรงหน้าเขาก็ขมวดคิ้วมุ่นทันที
“ผมเรียกคุณตั้งนานแล้ว คุณไม่ได้ยินเอง มัวแต่ ‘ไม่ใช่กฤตเมธๆ’ อยู่ได้ จนผมต้องตามมาถึงนี่”
‘แม่ง...ได้ยินด้วยเหรอว๊ะ!!?’ สดายุลมหายใจติดขัดเพราะความอับอายที่เข้าโจมตีกะทันหัน ทั้งๆที่เขาคิดว่าเดินอยู่คนเดียวแท้ๆ แต่ดันมีคนมาได้ยินเรื่องน่าอายเอาเสียได้ แล้วเป็นใครไม่เป็น ดันเป็นกฤตเมธคนที่เขาไม่อยากเจอหน้าที่สุดอีก เวรกรรมจริงๆ
“ล...แล้วคุณตามผมมาทำไมเล่า!!? ชอบสะกดรอยตามคนอื่นเหรอ!! โรคจิตรึไง!!”
สดายุโบ้ยความผิดให้อีกฝ่ายเพื่อเบี่ยงประเด็นทันที
“เฮ้ย พูดสวยๆหน่อยคุณ ผมเพิ่งจะเดินตามคุณมาเมื่อกี้ ไม่ได้สะกดรอยบ้าบออะไรของคุณ...”
กฤตเมธเริ่มมีอารมณ์คุกรุ่นขึ้นเล็กน้อยที่จู่ๆก็ถูกอีกฝ่ายสาดเสียเทเสีย จึงตอกกลับออกไปด้วยน้ำเสียงที่แข็งกร้าวไม่น้อย
“แล้วตามมาทำไม!!?”
“ก็แค่จะมาบอกคุณ เรื่องซ้อมคิวตอนเช้า เรามีถ่ายกันตอนบ่าย ตอนเช้าที่ยังพอมีเวลาผมจะซ้อมคิวให้....”
“ไม่จำเป็น!!”
“..........”
ยังไม่ทันที่กฤตเมธจะเสนอความเห็นของตนจบ สดายุก็ปฏิเสธสวนขึ้นมาเสียก่อน คราวนี้ไม่ใช่แค่อารมณ์กรุ่นกริ่น แต่กฤตเมธเริ่มจะโมโหขึ้นมาทุกขณะแล้ว ที่จริงตัวเขาเองก็คิดไว้อยู่แล้วว่าอีกฝ่ายคงไม่ค่อยเห็นด้วย เขาเองก็ไม่ได้อยากจะทำนักหรอก แต่เพราะเห็นว่าสดายุห่างหายจากวงการไปนาน เรื่องคิวการแสดงอาจยังไม่ค่อยลงตัว เขาจึงกะจะมาช่วยซ้อมให้แท้ๆ แต่เจ้าสมองกลวงคนนี้กลับปฏิเสธน้ำใจเขาอย่างไร้เยื้อใย ‘อวดดีนัก!!’
“หึ!! ทำเป็นเก่ง ไม่ซ้อมก็ดีผมจะได้ไม่ต้องเหนื่อย งั้นขอเตือนไว้ก่อนแล้วกันนะ”
“อะไร!!?”
เมื่อเห็นว่าสดายุยังคงดื้อรั้นไม่เลิก กฤตเมธก็หัวเราออกมาเบาๆ สองมือยกขึ้นมากอดอกของตัวเองดังเป็นท่าทางปกติที่ชายหนุ่มมักจะทำเป็นประจำเมื่อตัวเองอารมณ์ไม่ค่อยจะดี ก่อนจะเอ่ยคำข่มขวัญอีกฝ่ายออกไปด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“อย่าพลาดให้ผมเห็นเด็ดขาด!!”
พูดจบก็หันหลังเดินจากสดายุไปทันที โดยไม่สนใจด้วยซ้ำว่าอีกฝ่ายจะตะโกนไล่หลังมาว่ายังไงบ้าง ตั้งแต่เกิดมาจนอายุสามสิบสองแล้ว กฤตเมธเป็นคนเงียบนิ่งในนิสัย เขาไม่ใช่คนที่จะพาลใส่ใครง่ายๆ จนได้รับฉายาว่า ‘เทพบุตรแห่งวงการ’ ด้วยว่าเป็นคนเยือกเย็น และมีความเป็นผู้ใหญ่สูงแต่ไม่รู้ทำไม พอต้องอยู่ใกล้สดายุทีไร เขาไม่สามารถเก็บกดอารมณ์ไว้ได้ทุกที ครานี้เองก็เช่นกัน
‘อวดดีดีนัก พรุ่งนี้แกได้เจอดีแน่ สดายุ!!’
*
*
*
*
*
“เอาล่ะๆ ทุกคนฟังนะ นี่คือคุณกมล ตากล้องพิเศษของเราวันนี้ ตากล้องคิวทอง หาคิวยากมาก ฮ่าฮ่า”
“สวัสดีครับ”
ตากล้องหนุ่มหน้าอ่อนที่ไม่สามารถระบุอายุได้เอ่ยทักทายทีมงานอย่างเป็นมิตร คำว่า ‘ตากล้องเฉพาะทาง...ถ่ายหนังอาร์’ ใครได้ยินก็ต้องคิดถึงผู้ชายที่มีใบหน้ากร้านโลกหรือไม่ก็ออกแนวหื่นกามหน่อยๆ แต่ที่ไหนได้ ตากล้องเฉพาะทางคนนี้กลับเป็นชายหนุ่มร่างเล็ก ผิวขาว ใส่แว่น หน้าตาออกไปทางพนักงานนั่งโต๊ะมากกว่าจะเป็นตากล้องอย่างว่า
“เฮ้ยพวกเอ็งน่ะ อย่าให้รูปลักษณ์ภายนอกหลอกเอาได้เด็ดขาดนะเว้ย เห็นหน้าอ่อนๆแบบนี้ ไอ้นี่หื่นกว่าที่คิดเยอะนะ ฮ่าๆ”
ผลจากการแนะนำของผู้กำกับอ๊อดทำทีมงานฮาครืนกันเป็นแถว ตากล้องกมลเองก็หัวเราะร่วนตามไปด้วย
“เอาล่ะ พระนางพร้อมกันแล้วหรือยัง? พร้อมแล้วเริ่มกันเลยนะ”
หลังแนะนำตัวกันเสร็จจัดกล้องจัดไฟพร้อมแล้ว อ๊อดก็เรียกกฤตเมธและสดายุให้มาเริ่มถ่ายทำ สองหนุ่มเดินออกมาจากมุมของตัวเองเงียบๆ ก่อนจะมายืนจ้องหน้ากันที่หน้ากล้องเพื่อเตรียมพร้อม ทันทีที่สบตากันกฤตเมธก็ยิ้มที่มุมปากเล็กน้อยให้กับสดายุหนึ่งครั้งเป็นการทักทาย ฝ่ายสดายุเองก็ได้แต่เงียบนิ่งและจ้องหน้าอาฆาตอีกฝ่ายเบาๆแทนการทักทายกลับ
ฝั่งทีมงานเองก็เงียบกริบกันทั้งห้องเช่นกัน ด้วยรู้ว่าตอนนี้พระนายต้องใช้สมาธิมากกว่าทุกครั้ง ทั้งสองคนจ้องหน้ากันนิ่ง กฤตเมธเอื้อมมือไปจับคอของสดายุไว้ตามบท...และเพียงครู่ต่อมา อ๊อดก็ออกคำสั่งเดินกล้อง
“แอ็คชั่น!!”
“ทั้งหมดนั่นเพราะฉันรักนาย และไม่ต้องการให้ใครแย่งนายไปไงล่ะ”
สดายุในคราบของภุมราเป็นคนเริ่มพูดบทออกมาก่อน อารมณ์ที่ชายหนุ่มถ่ายทอดออกมาในไดอะล็อกแรกนี้เป็นไปอย่างราบรื่น ไม่ติดขัด
“อย่ามาล้อเล่นนะ”
เป็นเสียงแหบแห้งแผ่วระโหยของกฤตเมธที่สวมบทเป็นนคินทร์ได้อย่างแนบเนียน เสียงที่บ่งบอกว่าไม่อาจจะเชื่อคงตรงหน้าตน เหมือนอย่างอารมณ์ที่บทละครระบุเอาไว้อย่างไม่มีผิดเพี้ยน
การต่อบทระหว่างสดายุและกฤตเมธเป็นไปอย่างลื่นไหลต่อเนื่อง ทั้งบทบาทและอารมณ์ที่ลงตัว
“ใช่!! ฉันต่างหากล่ะที่รักนาย ฉันต่างหากล่ะที่ทำได้ทุอย่างเพื่อนาย ตาสว่างซะทีสิ อึก!”
สดายุทำสีหน้าเจ็บร้าวไปกับความรู้สึกของภุมรา เมื่อถูกกระชับคอขาวแน่นขึ้น ตอนนี้สดายุมีสมาธิกับบทบาทของภุมราถึงขีดสุด ชายหนุ่มมองผู้ชายที่กำลังเค้นคอเขาอยู่ตอนนี้ว่าคือ ‘นคินทร์’ คนที่เขาแสนรัก ไม่ใช่ ‘กฤตเมธ’ คนที่เขาแสนชัง เมื่อสะกดจิตตัวเองให้อยู่ในภวังค์ได้ การเข้าบทกับกฤตเมธตอนนี้จึงสามารถทำออกมาได้ดี จนคนรอบข้างเงียบสนิท เฝ้าดูการแสดงของสดายุอย่างตั้งใจ
“งั้นเหรอ? แกรักฉันงั้นเหรอ มากขนาดไหนล่ะ ที่ว่าทำได้ทุกอย่างน่ะจริงเหรอ?”
กฤตเมธพูดประโยคนี้ออกไปพร้อมลูบไล้เส้นผมนุ่มสลวยของสดายุแผ่วเบา สายตาชิงชังสับสนที่เชาใช้มองสดายุนั้น ก้ำกึ่งระหว่างเรื่องจริงกับบทละคร ฉากต้นเรื่องจนถึงตอนนี้ยังง่ายสำหรับกฤตเมธมาก เพราะอารมณ์ของนคินทร์ที่เกลียดชังภุมรา ก็เหมือนเขาที่ไม่ชอบหน้าสดายุ
“ใช่ ฉันรักนาย รักเท่าชีวิตที่ฉันมี นคินทร์ นายไม่ต้องรักฉันก็ได้ ขอแค่ให้นายรับรู้ว่าฉันรักนาย ขอแค่นายไม่เกลียดฉัน ยันยินดีทำทุอย่างตามที่นายปรารถนา อ๊ะ!!!?...”
ฉับพลันร่างของสดายุก็ถูกผลักลงบนเตียงโดยแรง ตามด้วยกฤตเมธที่ขึ้นคร่อมบนร่างของสดายุเอาไว้ตามบทบาทของนคินทร์ ฝ่ายสดายุนั้นเผลอขมวดคิ้วหลุดออกจากบทภุมราเล็กน้อยด้วยเพราะอารามตกใจที่ถูกผลักแรงกว่าที่คาดไว้ แต่พอตั้งสติได้ สดายุในคราบของภุมราก็รีบกระเสือกกระสนออกจากเงื้อมมือของกฤตเมธทั้งที่อีกฝ่ายยังตามเกาะกุมไม่เลิก แม้สดายุจะเข้าใจดีว่ากฤตเมธเล่นไปตามบทบาทแต่ แต่ทุกสัมผัสที่คุกคามมากเกินกว่าที่บทกำหนด ลมหายใจ และแววตาของกฤตเมธนั้น ทำให้สดายุรู้สึกหวาดหวั่น และเริ่มตั้งสมาธิจินตนาการว่าคนตรงหน้าคือ ‘นคินทร์’ ต่อไปไม่ไหว สดายุรีบกระเสือกกระสนหนีจากการถูกคุกคามตามสัญชาตญาณที่รู้สึกว่าอันตรายมากกว่าที่จะเป็นไปตามบทบาท
แต่คนที่ดูอยู่รอบๆคงไม่มีทางรู้หรอกว่าตอนนี้ทั้งสดายุและกฤตเมธกำลังเล่นเป็นตัวของตัวเองอยู่!!
‘แคว่ก!!’
เมื่อสดายุถูกลากกลับมาตรึงไว้ที่เตียงได้ เสื้อเชิ๊ตเนื้อดีของเขาก็ถูกกฤตเมธกระชากจนขาดติดมือ จากนั้นสิ่งที่น่าสยองขวัญที่สุดก็เกิดขึ้น
‘เอาล่ะ จะเริ่มละนะ ดูสิ คนอวดเก่งอย่างแกจะทำยังไง ไอ้สดายุ...’
เสี้ยววินาทีที่กฤตเมธแสยะยิ้มร้ายออกมาก่อนจะพุ่งลงจู่โจมสดายุที่นอนอยู่ใต้ร่างอย่างผู้ที่เหนือกว่า
สดายุสะดุ้งเฮือกสุดตัว เมื่อริมฝีปากอุ่นร้อนก็แนบเข้ากับซอกคอขาวอย่างจาบจ้วง ดวงตาของสดายุเบิกกว้าง
‘ไอ้เชี่ยยยย!! ไอ้ระยำ!! ออกไปจากตัวกูเดี๋ยวนี้นะ!! สัดเอ้ยยยย!!!’
ชายหนุ่มตะโกนลั่นอยู่ในใจทันทีที่โดนกฤตเมธซุกไซร้ข้างซอกคอจนขนลุกชัน
“อยะ...อย่า!! นคินทร์ อื้อ ปล่อยนะ!!”
แม้ปากจะยังคงตะโกนไปตามบท สองมือพยายามผลักไส หากแต่ที่ร่างกายสั่นสะท้านสมจริงนี้ไม่ได้มาจากบทบาทที่สวมแต่ แต่มันมาจากความตื่นตระหนกจากภายในล้วนๆ ‘กลัว’ บรรยากาศและอารมณ์รุนแรงที่กฤตเมธส่งมามันน่ากลัว ริมฝีปากร้อนผ่าวที่กำลังดูดกัดตรงต้นคอนั้นช่างน่ากลัว ความหยุ่นนุ่มเปียกชื้นจากสัมผัสของเรียวลิ้นที่ลากเลียอยู่ตรงลูกกระเดือกของเขาอย่างแสนจะกักขฬะนั้นช่างน่าขยะแขยง น่ากลัวเกินไป น่ากลัวจนสดายุไม่สามรถรักษาสติไว้ได้อีกต่อไป...
“อย่า!!!!!!!!!”
‘ผลั่ก!!’
กรี๊ดดด!!
เฮ้ย!!
"คัททททททททททททททททท!!! ทำบ้าอะไรของแกวะ ไอ้ยุ!!!?”
เสียงอุทานตกใจ เสียงสั่งหยุดการถ่ายทำ พร้อมเสียงตะโกนก่นด่าจากผู้กำกับที่เข้าในโสตประสาทนั้นทำให้สดายุได้รู้สึกตัว
ชายหนุ่มเพิ่งรู้สึกตัวเดี๋ยวนี้เองว่า...
‘เขาเผลอต่อยกฤตเมธออกไป จนอีกฝ่ายเลือดกลบปากเสียแล้ว’
ในระหว่างที่ทุกคนวุ่นวายอยู่กับการช่วยซับเลือดที่มุมปากให้กับกฤตเมธ และแม้แต่ตัวสดายุเองที่กำลังสติแตกพราะทำให้งานเกิดปัญหา ไม่มีใครได้ทันสังเกตเลยว่า กฤตเมธที่กำลังยืนยิ้มให้ทีมงานทำแผลอยู่นั้น กำลังอยู่ในอารมณ์ที่เดือดดาลถึงขีดสุด
สายตาที่กำลังจับจ้องร่างที่ยังคงนั่งอยู่บนเตียงของสดายุนั้น กำลัง ‘วาวโรจน์’ พร้อมที่จะขย้ำเหยื่อแล้ว!!
***********************************************************************
ขอโทษที่มาซะดึกจร๊า....
ไม่มีอะไรจะพูดมากไปกว่าคำว่า...
“ตอนเต็มๆ...จะมาพรุ่งนี้ค่ำๆนะจ๊ะ”
(ทำหน้าหื่นแล้วจากไปอย่างเงียบๆ) อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามค๊า...
Thearboo / อนาคี99
ปล...เขียนยากจังค่ะ..ฮือๆๆๆ
แถมหนังหน้าตัวละครไว้นี๊ด...
[attachment deleted by admin]
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
