หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[yamapong]

กรี๊ดดดดดดดดด อ้ายยยยยยย แอร๋ยยยยยยยยย ไม่รู้จะพูดว่าไงดี อิอิ

[DeShiWa]

ยุหวั่นไหวแล้วอะ อิอิ

ชอบๆ เป็นำลังใจให้ครับ

[j123]

ตอนนี้น่ารักดี ต่อด่วนๆ 

[naruxiah]

อ่านแล้วรู้สึกน่ารักมาก ขำ อดจะอมยิ้มไม่ได้ สนุกมากมายกับเรื่องนี้ เยี่ยมสุดๆเลยค่ะ

[Zalzah_iP]

ไล่อ่านตั้งแต่ตอนแรกจนถึงตอนปัจจุบัน ตอนแรกไม่ค่อยชอบยุเพราะก้าวร้าวไปหน่อย แต่หลังๆ มาน่ารักมากกกก เทใจให้เลย อ้อ แต่ชอบคู่รุจน์กับพอร์ชอ่ะ พอร์ชเนียนเว่อ 555

[Queen1001]

คุ้มนะถ้าเทียบกับที่ได้จูบหวานๆของน้อง กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด 

[mana_ai]

ลุ้นมากเลยนะเนี่ย คู่เนี้ย 

[may2013]

  ฮี่ๆ ผู้ชายคนแรกงั้นเหรออ

[อนาคี99]

Special Feature  Part 2
(รุจน์ x พอร์ช)
*ซ้อมคิว บทที่ 2 *



กุว่ามึงยังเข้าไม่ถึงบทว่ะรุจน์...”

“บร๊า!! ขนาดนี้ยังไม่พออีกเร๊อะ! ไอ้พอร์ช!?”

“อืม...กูว่าพวกเราถอดเสื้อกันดีกว่า”

 ∑( Q///□/// Q ) เฮ้ยยยยยยย!!!


หนุ่มพอร์ชไม่ได้พูดเปล่า สองมือรีบยื้อชายเสื้อของเพื่อนรัก เปิดเลิกพรืดเดียวถึงคอ เล่นเอารุจน์น้อยแทบร้องกรี๊ด

"อร๊ากกก ไอ้พอร์ช ไอ้บ้า!! หยุดนะ อย่าถอดนะ ม่าย!!!"  \(  ">///∆///<)/

"อย่าร้องสิรุจน์ กูไม่ได้จะทำอะไรมึงเสียหน่อย อื้อ บอกว่าอย่าดิ้นไง"

"อร๊ายยยย ม่ายยยย!!"


พรึ่บ!!


ไม่ทันขาดคำ เสื้อยืดตัวน้อยของไอ้รุจน์ก็หลุดผลั๊วะออกจากศีรษะจ้อย เปลือยอกขาวผ่องท้าทายทุสายตาทันที...

"...อะ...ไอ้บ้า...งื้อ..." <( T///^///T)>

"ก็แค่นี้เอง ดิ้นเป็นโดนเชือดไปได้ ปกติมึงก็ถอดเสื้อโชว์กูอยู่ทุกวัน จู่ๆจะมาเขิน เฮ้อ..."

พอร์ชบ่นพึมพำทั้งที่ยังนั่งค้ำร่างของรุจน์ที่นอนขดตัวใช้สองแขนปิดหน้าอกตัวเอง (เพื่อ?) อยู่ จ้องมองเพื่อนตัวเล็กนอนคร่ำครวญเพียงครู่ พอร์ชเองก็ยืดตัวขึ้นถอดเสื้อตัวเองออกบ้าง ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าท่าถอดเสื้อของตนมันเซ็กซี่กระชากใจ จนรุจน์ที่เป็นผู้ชายแท้ๆแถมยังเป็นเพื่อนซี้ถึงกับต้องกลั้นเลือดกำเดาเป็นการใหญ่
 
"นี่...กูถอดเป็นเพื่อนแล้ว เลิกอายซะทีเหอะ"

ไอ้รุจน์ถึงกับสะดุ้งหวือ เมื่อถูกเพื่อนรักก้มกระซิบเรียก ในขณะที่เขาหลับตาปี๋ เพื่อพยายามลบภาพบาดตาบาดใจที่เห็นเมื่อครู่ออกจากก้อนสมองน้อยๆ

'อี๋! ไอ้พอร์ช! ไอ้บ้า! ไม่เห็นว่าเป็นเพื่อน ไม่เห็นว่ามึงอุตส่าห์จะช่วยซ้อมบทนะ พ่อจะก้านคอให้หลับไม่ฟื้นเชียว'

แต่...ก็ได้แต่หวีดหวิวอยู่ในใจเพียงลำพัง เพราะตัวจริงนั้นระทดระทวยกะปลกกะเปลี้ยอยู่ในอ้อมแขนของเพื่อนรักไปนานแล้ว

"เฮ้ยรุจน์? มึงอย่ามัวเล่นอยู่สิ ลุกขึ้นมาซ้อมบทกันก่อน..."

พอร์ชพยายามเขย่าตัวเพื่อนซี้ที่อ่อนยวบอยู่บนที่นอนให้ขึ้นมาซ้อมบทละครรักลึกซึ้งกับตนต่อ ทว่าไอ้รุจน์เพื่อนเลิฟดุท่าจะถ่านหมดไปแล้ว

"...อีกตั้งสองวัน...ค่อยซ้อมพรุ่งนี้ได้มั้ยอ่า...วันนี้กูไม่ไหวแร้ว...งื้อ..."

เอ่ยขอหน้าด้านๆ ทั้งที่ยังทำตัวอ่อนเปลี้ย แถมกลิ้งไปกลิ้งมาและเริ่มหนีเข้าไปม้วนอยู่ในผ้าห่ม

"พรุ่งนี้ถ่ายทำกันถึงมืด แล้ววันวันพุธก็ต้องเริ่มถ่ายกันตั้งแต่เช้า...มึงจะเอาเวลาที่ไหนซ้อมครับ เพื่อนรุจน์?"

พอร์ชอธิบายออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งสม่ำเสมอซึ่งเป็นปกติของเจ้าตัว แต่ถึงเสียงจะน่าฟัง แต่ความหมายในคำสั่งสอนก็กรีดใจรุจน์จี๊ดๆอยู่ดี 'จะซ้อมทำไมนักหนา ขอไปเจอของจริงเลยไม่ได้รึไง ฮือ...ฮือ' ( T ^ T )

"รุจน์?"

"......."  <( >//^// <  )>

"...รุจน์?"

"......."  <( >//^// <  )>

"อย่าให้กูต้องใช้กำลังนะ เลิกดื้อได้แล้ว"

พรึ่บ!! ปึ่ด! ปึ่ด!....

สิ้นคำขู่พอร์ชก็ตวัดผ้าห่มออกทันที และถึงจะทำให้หนอนรุจน์จะกลิ้งหลุนๆหลุดออกจากรังมาได้ เจ้าตัวแสบก็ยังใช้สองแขนสองขายึดผ้าห่มผืนฟูนุ่มนั้นไว้ไม่ยอมปล่อย

"ไอ้รุจน์ อย่ามัวแต่เล่นได้มั้ย? มันดึกมากแล้วนะ!"

".............."

เวลาจะแสดงอาการแข็งขืนกระด้างกระเดื่องรุจน์จะหุบปากเงียบกริบ ไม่เถียงใดๆแต่ก็ไม่ยอมทำตามง่ายๆ เช่นกัน

"ไอ้รุจน์?"

"…………."

"ถ้ามึงไม่ซ้อมกูก็ไม่ว่าหรอกนะ จะทำให้กูต้องเทคอีกกี่ครั้งกูก็ไม่ว่าอีกเหมือนกัน แต่...นั่นหมายความว่ามึงจะทำให้กองถ่าย ทีมงานทุกคนต้องเหนื่อยขึ้น พี่อ๊อดก็จะหงุดหงิด มึงไม่อยากโดนด่าไม่ใช่เหรอ?"

คำเทศนายาวเหยียดสมกับเป็นพอร์ชเพื่อนซี้ที่ช่วยฉุดช่วยลากคนเรื่อยเฉื่อยแฉะอย่างรุจน์ให้ได้ดิบได้ดีเรื่อยมา

คราวนี้คนดื้อที่ยังคงซุกอยู่กับผ้าห่มไม่เลิกนั้นก็เริ่มโผล่หน้าออกมาเล็กน้อย คนนี้ก็สมกับเป็นรุจน์เหมือนกัน เพราะพ่อหนุ่มน้อย มักจะคล้อยตามและเชื่อคำพูดของพอร์ชเสมอ เอาเข้าจริงตั้งแต่คบกันเป็นเพื่อนซี้ตั้งแต่ชั้นประถมศึกษา รุจน์ก็ไม่เคยเถียงพอร์ชชนะเลยสักครั้ง และคราวนี้ก็เช่นกัน เพราะสุดท้าย เจ้ารุจน์ตัวแสบก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มเต็มตัว พร้อมจะขึ้นเขียงอีกครั้งหนึ่งแล้ว

"ว่าไงไอ้ลูกหมา จะซ้อมได้ยังครับ?"

พูดพลางใช้อุ้งมืออุ่นยีผมเพื่อนรักเบาๆเป็นการส่งเสริมกำลังใจเล็กๆ

"...งืม...ซ้อมก็ซ้อม..." ( Q ^ Q ) ตา...ปริบๆ

"ดีมาก"

กล่าวชมตามสไตล์แล้วโยกศีรษะเล็กนั้นเบาๆ ก่อนจะเริ่มเข้าเรื่องราวน่าสยองขวัญในสายตาของรุจน์อย่างยิ่ง

"...ระ...เริ่มตั้งแต่แรกใหม่เลยเหรอ?..."

เสียงหวานออกแนวสั่นไหวเล็กน้อย ถามคำถามกดดันตัวเองออกไป... 'ฮือ...ปากกูยังไม่หายชาเลยนะ ตุ่ยหมดแล้วเนี่ย...' ( T ^ T )

"อืม...เอาเป็นว่า เราลองเล่นกันไปเรื่อยๆก่อน พยายามต่อบทกันจนจบ ตรงไหนสงสัยหรือไม่ได้ยังไงก็ค่อยๆเรียนรู้กันไป ไม่ต้องหยุดเริ่มใหม่ เอาให้จบสักรอบก่อน เอาให้รู้จังหวะ เดี๋ยวพอรอบที่สองที่สามค่อยจัดให้มันลงตัว"

"สองสามรอบ!! สะ...สอง...สองสามรอบเลยเหรอ?..."  ∑<( "Q//A//Q )> เฮือก!!

"ก็ต้องดูก่อนว่าแม่นบทได้แค่ไหน เริ่มจากตอนนี้เลย...ลุกขึ้นมานี่สิ"

"....ฮือ...ไอ้พอร์ช...กูเกลียดมึง..."

"ครับๆ เกลียดก็เกลียด ยังไงก็ต้องซ้อมไม่ต้องอิดออดเลย มานี่"

ในที่สุดรุจน์ก็เดินเข้าไปหาพอร์ชที่ยืนรออยู่ข้างเตียงอีกครั้ง พลางสูดหายใจเข้าลึก เพื่อรอรับบทพิสูจน์ที่สุดจะทรมานใจ

“เดี๋ยวเริ่มตั้งแต่ฉากกดลงเตียงเลยแล้วกันนะ”

“...อืม...จะทำตรงไหนก็ทำเถอะ...กูมีสิทธ์ปฏิเสธรึแงะ ฮึ...”

“งั้นเริ่มล่ะนะ”

“....อ...อื้ม...” ( T ^ T ) จะปู้ยี่ปู้ยำก็ทำไปเถอะ...ชิ

จบคำยินยอมพร้อมใจ พอร์ชก็ยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆดันร่างเพื่อนรักลงไปนอนบนเตียงนุ่ม แล้วก็เริ่มรุกรานตามบทบาทของคนเมารักจนเบลอทันที 

“อืม...อื้อ...”

จูบที่ไม่เบานักที่พอร์ชบดเบียดเร่าร้อนลงไป เล่นเอารุจน์แทบขาดอากาศ หากสติที่ยังคงมีอยู่สั่งการให้ตัวเขาค่อยๆโอบรอบคอหนาตามที่เคยซ้อมกันไว้ครั้งแรก

“อื้อ...อ๊ะ...”

พอเขาโอบรอบคอปุ๊บคนบนร่างก็ตะโบมไล้ผิวเปลือย (ครึ่งท่อน) อย่างร้อนแรงโดยไม่เห็นใจเจ้าของผิวเนื้อเลยแม้แต่นิด

 “อ๊ะ ห...หมอ อ๊ะ”

รุจน์ยังคงพยายามอยู่ในบทให้ได้นานที่สุด ทั้งที่น้ำตาจะไหลเมื่อโดนพอร์ชซุกไซร้ที่ซอกคน จนสะท้านเกร็งไปทั้งร่าง
‘อ๊ายย ไอ้พอร์ช คอ...จุดอ่อนกู...อ๊ากกกก!!’

แสงไฟสลัวในห้องบังกะโลของสองนักแสดงหนุ่มหน้าใหม่ ส่องกระทบร่างเปลือยท่อนบนของทั้งคู่ที่กำลังกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่ คนหนึ่งอินอยู่กับบทบาทที่ได้รับอย่างเต็มที่ แต่อีกคนก้ใกล้จะหลุดจากบทเต็มทีแล้วเช่นกัน

“พะ...พอร์ช...เดี๋ยวกุ..ไม่ไหว...”

รุจน์ร้องห้ามขึ้น เมื่อริมฝีปากนั้นเริมรุกไกล...ไกลไปจนถึงยอดอกแข็งเป็นไตของเขา และต้องสะดุ้งตัววาบเมื่อถูกริมฝีปากนั้นครอบครองหัวนมตุ่มน้อยๆนั่นอย่างกะทันหัน

“อ๊า…อ๊ะ…โอ๊วววว!.....พอร์ช ไม่เอา!! อ๊ะ!!...!!”

“ชี่...ใจเย็นรุจน์ อยู่ในบทให้ได้ ตั้งสมาธิไว้”

พอร์ชเอ่ยปากปลอบโยน ก่อนจะสะกดจิตเพื่อนของตนให้เข้าสู่บทภาพยนตร์อีกครั้ง

“ตะ..แต่กู...กลัว...มึงน่ากลัวพอร์ช...มันเหมือนไม่ใช่มึง...” <( >///A///< )>

รุจน์ประท้วงออกมาเสียงสั่นเครือ ราวกับจะร้องไห้ออกมารอมร่อ

“ก็ไม่ใช่พอร์ชน่ะสิ...”

“ห๊ะ!?”  ∑( Q//A//Q )

“เพราะตอนนี้ผมคือหมอธเนศ ไม่ใช่พอร์ช คุณเองก็คือซอที่กำลังพลีร่างให้ผมอย่างเต็มใจ ไม่ใช่รุจน์”

“พะ...พอร์ช...”

“นี่คือการแสดง...มันไม่ใช่เรื่องจริง สิ่งที่เราสองคนต้องทำ คือทำบทนี้ออกให้ให้ดีที่สุด ใช่มั้ยรุจน์”

“...อืม...”

แม้จะอยากร้องไห้ แต่รุจน์ก็พยักหน้าหงึกหงักเห็นพ้องกับคำพูดของเพื่อนรัก เห็นดังนั้นพอร์ชก็ยิ้มออกมาให้เพื่อนน้อยๆ แล้วยันตัวขึ้นจากตัวของรุจน์ทันที

“โอเคลุกขึ้นได้แล้ว ซีนแรกเราจบตรงที่กูดูดนมมึงเมื่อกี้แล้ว”

“...!!!!????”∑( Q//^//Q )

รุจน์ยกสองมือขึ้นปิดยอดอกตัวเองทันทีที่ถูกเพื่อนรัก พูดว่า ‘ดูด’ 

พอร์ชเองก็แอบหัวเราะสภาพเพื่อนของตัวเองออกมาน้อยๆ ก่อนจะพูดข่มขวัญอีกรอบ

“แล้วซีนที่สองที่เราต้องเล่นก็คือ...’ซีนขย่มตอ!’แบบ non-stop!”

“ห๋า!!?”

คราวนี้รุจน์ตาโตแทบจะหลุดจากเบ้า แค่เมื่อครู่ก็ไคลแมกซ์ของเขาแล้วนะ ยังจะมีขั้นแอดวานซ์กว่านี้อีกหรือ!! ไอ้รุจน์จะเป็นลม...

“ตกใจอะไรรุจน์ อย่าบอกนะว่ามึงยังไม่ได้อ่านบท พี่อ๊อดเขาให้มึงมาตั้งนานแล้วนะ ไอ้ขี้เกียจ”

พอร์ชดุไปขำไป เมื่อเห็นว่าเพื่อนกำลังจะเขื่อนแตก

“...กะ...กูลืมนี่...”

“ไม่ต้องมาลืมเลยมึงมันขี้เกียจอย่างนี้ตลอด”

“ฮือ...กูจะไม่ไหวอยู่แล้ว...”

“ไม่ต้องร้อง ขึ้นมานั่งบนตักกูได้แล้ว ซ้อมซีนสองกัน”

บ่นเสร็จพอร์ชก็ลุกขึ้นมานั่งขัดสมาธิหลวมๆ แล้วเรียกเพื่อนที่น่าสงสารอย่างรุจน์เข้ามาหา

“ทะ...ทำไม?...ทำไมกูต้องขึ้นไปนั่งบนตักมึงด้วยวะ?”

รุจน์ถามออกไปอย่างกล้าๆกลัวๆ อย่าบอกนะว่าจะให้เขาเป็นคนขย่ม!!!??

“ก็ตามบทมึงต้องขึ้นขย่มกู เร็ว! อย่าเสียเวลา ดึกแล้ว กูอยากอาบน้ำนอน”

“พอร์ช...กะ...กู...”

“อ้าว? นั่งมึนอยู่ทำไมเนี่ย?...เฮ้อ...”

หมับ!!


“อ๊ะ!!!?? ไอ้พอร์ช เดี๋ยว!!”

ยังไม่ทันจะได้ทำใจ ขณะที่รุจน์ยังนั่งมึนเหม่อ ร่างทั้งร่างก็โดนเพื่อนตัวดีลากทั้งตัวขึ้นไปนั่งคร่อมอยู่บนตักเรียบร้อยโรงเรียนไอ้พอร์ช

“พอร์ช เดี๋ยว ไอ้บ้า! อร๊ากกกก!”  ∑\( Q//A//Q )/

“หยุดรนได้แล้วรุจน์!!”

“ ตั้งสติ ฉากนี้ง่ายกว่าตอนที่มึงนอนแบให้กูจูบลูบดูดนมตั้งเยอะ ฉากนี้แค่มึงนั่งกอดคอกุไว้ ขย่ม แล้วพูดตามบท ไม่เห็นจะน่ากลัวตรงไหน ตั้งสมาธิดีๆสิ กางเกงมึงก็ยังใส่อยู่จะกลัวอะไรหืม?”

“....................”  ( Q///^///Q )

เพราะเห็นว่าจริงอย่างที่เพื่อนรักว่า รุจน์จึงหยุดดิ้นรนโวยวายในที่สุด

“เอาล่ะ ไหนลองทำตามบทดูก่อนสักรอบซิ อย่าบอกนะว่าลืมท่องมาด้วยน่ะ?”

เห็นเพื่อนตัวแสบสงบสติอารมณ์ลงได้ พอร์ชก็จัดการบ่นอีกรอบ

“ทะ...ท่องแล้ว...บทน่ะกูท่องแล้ว...”

“ดี...งั้นลองดูซิ อ่ะ เอามือมากอดคอกูไว้นะ...”

“....อืม....” ( Q///^///Q )

พอเพื่อนยินยอมพร้อมกอดคอตนไว้แน่นหนาแล้ว พอร์ชก็เริ่มขยับ...

“อ๊ะ!!? ดะ...”

“พูดบทรุจน์ อย่าหลุด!!”

 “อึก….สุดยอด…”

แม้จะยังไม่พร้อม แต่เหมื่อถูกเพื่อนบังคับจับขย่มอยู่แบบนี้แล้ว รุจน์ก็จนปัญญาจะปฏิเสธ สองแขนสั่นระริกโอบรอคอเพื่อนไว้ ปากก็ร้องตามบทไปอย่างกล้าๆกลัว”
 
“...สุดยอด….อึก! มะ...หมอ...”

ถึงจะยังใส่กางเกง แต่จุดที่สัมผัสกันมันก็ยังร้อนผ่าวอยู่ดี เมื่อพอร์ชทั้งกระแทกขึ้นลง ทั้งโยกวนอย่างชำนิชำนาญ

“อ๊ะ…อ๊ะ ดี…หมอ…ดะ…ดี…โอ้ว”

“ตรงนี้ชอบใช่มั้ย”

“อ๊ะ! ตรงนั้นดี…อะ…เอาอีก อ๊ะๆๆๆๆ”


รุจน์แหงนใบหน้าหงายเริ่ดขึ้น ร้องตามบทออกไปด้วย ร้องเองออกไปมั่ง ‘ไอ้พอร์ช ไอ้บ้า เสือกตั้งขึ้นมาทิ่มตูดกูอยู่ได้ไอ้เพื่อนเลว!!’


“อ๊า....อ๊ะๆๆๆๆ มะ หมอ อ๊า...ส์”

รุจน์อยากจะด่าออกไปมากกว่าเพราะเขาเริ่มรู้สึกได้ว่า บางอย่างใต้ก้นของเขานั้นแข็งขืนขึ้น น้องชายอันเขื่อนของเพื่อนรัก กำลังโด่จิ้มก้นเขาอยู่!! แต่ที่เจ็บใจจนไม่สามารถทักออกไปได้ ก็เพราะ น้องรักของเขาเองก็ตั้งเด่ถูอยู่กับหน้าท้องเพื่อนซี้เหมือนกัน มันบัดซบตรงนี้แหละเลยพูดไม่ออก

 “อ๊ะๆๆๆๆ อ๊างงงง!!! โอ๊ววว ลึก ลึก อ๊าๆๆๆๆ ดี อ๊า!”

“อืม...อ๊ะ...”

“มะ...ไม่ไหว...ไม่ไหวแล้ว!!!!!”

พรึ่บ!!!

จังหวะที่บทกำลังจะจบ รุจน์ก็กระโดดผลึงออกจากตักของพอร์ชทันที ใบหน้าแดงซ่าน หอบหายใจถี่...

“รุจน์?”

“เอ่อ...กูปวดฉี่! อั้นไม่ไหวแล้ว เข้าห้องน้ำก่อนนะ!!”

“รุจน์??”

ไม่รอคำตอบรุจน์ก็ถลาเข้าห้องน้ำตามที่บอกไว้ทันที

‘แย่แล้ว แย่แล้ว แย่แล้ว!!!’

พอเข้ามาอยู่คนเดียวในห้องน้ำได้รุจน์ก็แทบทรุด ความเปียกชื้นที่เริ่มซึมกางเกงออกมาเป็นหลักฐานอันอัปยศมากในชีวิตลูกผู้ชายอย่างเขา...


‘แค่ซ้อม...เขาก็ถูกทำให้เสร็จสม...โดยไม่ได้ถูกแตะต้องเลยแม้แต่น้อย...’


*************************************************************

ไม่มีคำอธิบายค่ะ อิอิ

เอาของหวานมาทิ้งไว้ เพราะอาหารหลักอาจต้องรอหลายวัน

ฝากไอ้สองหน่อนี่ไว้ในดวงใจด้วยนะคะ

Thearboo / อนาคี99
 

[Lemon_Tea]

รุจน์ ไม่ต้องตื่นตกใจกลัวไป
พอร์ชเขาก็มีอาการแบบนี้เป็นเพื่อน

น่าสงสารรุจน์ สติเตลิดไปหลายรอบล่ะ^^

เอ้า รีบมาต่อบทด่วน
ขาดช่วงซ้อมไป เดี๋ยวแสดงจริงจะไม่สมจริงเอาน้า

[supizpiz]

แหม่ะ เคลิ้มละสิๆ 

[teatimes]

ตลกรุจน์จัง
น่าสงสารเนอะแต่เพื่อบทและอนาคต  ซ้อมเยอะๆนะลูก

[=นีรนาคา=]

ชอบคู่นี้จัง ฮ่าาาาาา
รุจน์น่ารักอ่ะ
 

[Takarajung_TK]

 

[Zalzah_iP]

คู่นี้น่ารักแบบหื่นๆดีจัง 

[pannixz]

  
ฮาค่ะหนูรุจน์ .....
ทำไมไปไวขนากนั้น

พอร์ช x รุจน์ นะไม่ใช่ รุจน์ x พอร์ช
เดียวจะซับสน ใครรุกใครรับ
มาต่อไวๆ 

[black-egoistic]

ชอบๆ สองคนนี้อ่ะ
รุจน์จะน่ารักไปป่ะ ฮา
กำลังจะทักว่าไอ้น้องพอร์ชมันไม่หวั่นไม่ไหวบ้างเลยรึ
จริงๆ ก็รู้สึกเหมือนกันนี่ หึๆๆๆ
 

[kongxinya]

อ๊ายยย รุจน์กับพอร์ชเค้าตั้งใจซ้อมทำการบ้านกันอย่างดีจริงๆ
สงสัยวันถ่ายจริงคงผ่านฉลุยเทคเดียวเสร็จ?แน่ 

รอตอนต่อไปค่ะ 

[bulldog17]

อ่านแล้วมัน.......อร๊างงงงงง U.,U

[zelesz]

ถ้าหนังเรื่องนี้มีจริงก็ดีดิ
คู่แรกเริ่มปิ๊งๆกันแ๊ป๊ปๆนี่เอง คู่รองตามมาแบบไม่ทันตั้งตัวเลยเนาะ 

[milkshake✰]

น้องรุจน์ 5555555555555555555555555555
จะฮาหรือหื่นดีล่ะเนี่ย

[patchylove]

คู่เล็กนี่น่ารักแบบอึนๆๆ มึนๆๆ ดีจัง คึคึ

[Rafael]

ไอ้คู่นี้นี่มันน่ารักจริงๆ 5555555555
มาเนียนๆแต่เรียกคะแนนเสียงได้ท่วมท้นนะค้าาา

[RELAXED]

  มะ....มานฟินนนนนน

[Kaewkaew]

อ้ายยยยยยยย เขินเว่ออะ รุจน์น่ารักกก งือออออออออ><
รอซีน9จ้าาาาาา
แต่ขอบอกว่าซ้อมฉากนี้น่ารัก ชื่อซีนพาสยิวมาก 5555 เขินแทนรุจน์ อึ้ยยย ><

[ยัยหมูตัวกลม]

คู่นี้น่ารักกกกกกกกกกกก

[sweetbasil]

คู่รองแซ่บเว่อร์อ่ะ
ซ้อมบทเยอะๆๆๆลูก

[GETIIZ]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
โอ้ยยยยยยย เขินคู่จังงงงงงงงงงง
รุจน์ถึงกับเสร็จ อร๊ายยยยยยยยยย 

[mooping-7]

 

[quiicheh.]

รุจน์5555555555555555555555 น่าสงสารปนตลกจริงๆ
พอร์ชนี่ตั้งใจซ้อมบทมากอะ ปีนี้คงได้ตุ๊กตาทอง กร้ากกกกกกกกกกกกก