(เรื่องสั้น) ผมคือ...นางเอก
ซีน 11 (ครึ่งแรก)
ถ้าคนแก่เจ้าเล่ห์ไม่เลิกเพราะถือว่าเหนือกว่า...เด็กๆอย่างเราคงต้องสั่งสอนให้รู้สำนึกเสียหน่อยแล้วว่า…
'หมาป่าเฒ่าร้อยเล่ห์หรือจะเท่า เจ้าแกะน้อยร้อยเล่มเกวียน'
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูเชื่อมห้องตอนแปดโมงครึ่ง ทำเอาคนอีกฝั่งห้องถึงกับออกอาการแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับคนห้องติดกันกันนะ?
แกร๊ก...
"ว่าไงครับ? มีอะไรหรือเปล่าสดายุ?"
ฉับพลันที่ได้เห็นใบหน้านวลนั้นก็ถึงกับใจเต้นระทึก ใบหน้าที่มีสีเลือดฝาดขึ้นข้างแก้มเล็กๆแถมยังดวงตากลมโตที่หลุบต่ำเผยให้เห็นขนตายาวเป็นแพเรียงสวยนั้นยิ่งทำให้ตกประหม่า ขนาดว่าผ่านชีวิตมาก็ตั้งสามสิบสามปีแล้ว คนตรงหน้ายังทำให้เขารู้สึกว่าเพิ่งจะแตกเนื้อหนุ่มหมาดๆเสมอ เพราะทุกความรู้สึกตั้งแต่ที่ได้เจอกัน มันช่างสดใหม่ แปลกหูแปลกตากว่าที่เคยได้รู้จัก และไม่เหมือนใครทั้งนั้น เพราะมันคือความรู้สึกรุนแรงที่มีให้เพศเดียวกันเป็นปกติวิสัย หรือจะเป็นเพราะความรู้สึกรุนแรงที่เขามีให้เฉพาะคนคนนี้เท่านั้นกันแน่นะ?
"คือ...วันนี้ที่คุณบอกว่าจะนัดผมซ้อมคิว...เอ่อตอนเก้าโมง..."
น้ำเสียงที่แฝงอารมณ์สั่นไหวแกมลังเลเล็กน้อย เรียกความสงสัยให้ผุดขึ้นในหัวใจของกฤตเมธพอสมควร อะไรกันที่ทำให้คนแก่นกะโหลกก้าวร้าวกับเขาราวกับศัตรูร่วมชาติอย่างสดายุ มาทำเป็นเหนียมอายอยู่ตรงหน้าเขาอย่างนี้ได้ และมัน...ก็สั่นสะท้านไปถึงใจหมาป่าอย่างเขาไม่น้อย
'แกะเกรียนจะกลับใจเป็นแกะน้อยน่ารักเหรอ? ไม่มีทางเป็นไปได้?...'
กฤตเมธตั้งใจแน่วแน่ว่าจะไม่เผลอใจ แต่...ก็ช่างน่าลอง
"เอ่อ...เดี๋ยวผมต้องไปคุยกับพี่อ๊อดครู่นึงก่อนน่ะ เลยแวะมาบอกคุณก่อนเผื่อว่าคุยนาน กลัวคุณจะรอ เลยมาบอกเอาไว้ก่อนน่ะ"
ถึงน้ำเสียงจะดูเรียบเรื่อยเหมือนไม่มีพิรุธใดๆให้จับ แต่กฤตเมธก็ยังวางใจไม่ได้ เพราะอยู่ดีๆ คนที่หนีหน้าเขาตลอดเวลาที่มีโอกาสนั้นจู่ๆจะเป็นฝ่ายเข้าหาเขาก่อนแบบนี้...มันน่าสงสัยเกินไป อย่างน้อยก็ขอเลียบถามเผื่ออีกฝ่ายจะเผยพิรุธสักหน่อยให้พอได้ระคาย และแน่นอนว่ามีแอบกระเซ้าเล็กๆตามสไตล์เขาอยู่ด้วย
"อ๋อ...อืม ขอบคุณนะ แปลกใจจังที่คุณอุตส่าห์มาบอกเอง มอร์นิ่งคอลแบบนี้ทำผมอารมณ์ดีแต่เช้าเชียวล่ะ"
ร่างบางกระตุกน้อยๆ แก้มใสแอบขึ้นเป็นสันจากการที่เจ้าตัวขบกรามสกัดอารมณ์แน่นปึ่ก ก่อนจะถอนหายใจออกมาช้าๆ แล้วเริ่มต้นอธิบาย...
"หึ...ขอโทษที่ทำให้เข้าใจผิดนะครับ บังเอิญว่าเมื่อคืนหลังจากที่ผมนอนคิดทั้งคืนดูแล้ว ผมสรุปกับตัวเองได้ว่า ไม่ว่ายังไงผมกับคุณยังต้องร่วมงานกัน และเพื่อการทำงานที่มีประสิทธิภาพ ผมจึงไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธความหวังดีของคุณที่อุตส่าห์จะช่วยซ้อมคิวให้ เพราะไม่ว่ายังไงนี่ก็เป็นงานเหมือนกัน เพราะงั้นขอร้องครับ...อย่าคิดไกล"
ฉะฉานชัดเจนสมกับเป็นตัวสดายุ ผนวกกับคำตอบที่ได้ฟังกฤตเมธก็พอเข้าใจขึ้นบ้าง แม้จะยังรู้สึกเหมือนยังมีอะไรบางอย่างแอบแฝง แต่ก็พอทำใจยอมรับได้บ้าง เพราะลึกๆแล้วกฤตเมตรู้ดีว่าถึงสดายุจะเป็นพระเอกเกเรเหลวไหลกับการใช้ชีวิตแค่ไหน แต่ถ้าในเวลางานเขาจะเต็มที่กับบทบาท และทำการบ้านเป็นอย่างดีเสมอ (แต่ต้องตัดเรื่องเมาค้างจนมาสายบ่อยๆทิ้งไปนะ)
"โอเค ผมเข้าใจแล้ว คุณไปหาพี่อ๊อดเถอะ เดี๋ยวผมรอที่ห้องผมนี่แหละ กลับมาเมื่อไหร่ก็เคาะประตูแล้วกัน"
"ได้...งั้นคุณห้ามออกไปไหนนะ ถ้าผมกลับมาไม่เจอคุณล่ะก็ ผมจะไม่คุยกับคุณอีก!"
".........อ้าว ทำไมล่ะ ถึงขั้นจะไม่คุยเลยเหรอ?"
คำสำทับทำเอางงเล็กน้อย อะไรจะต้องให้เขาอยู่รอกันขนาดนั้นเลยเหรอ?
"ก็ผมอุตส่าห์ทำใจยอมเพื่องานนี้แล้วไง! ถ้าคุณไม่ยอมอยู่ในเงื่อนไข ผมก็ไม่มีความจำเป็นจะต้องยุ่งเกี่ยวกับคุณอีก ถ้ายังอยากเป็นมิตรที่ดีต่อกันคุณก็รักษากติกาด้วยก็แล้ววกันนะ"
"...ครับผม เข้าใจแล้วคร๊าบ ผมจะรออยู่นี่ไม่ไปไหนจนกว่าคุณจะกลับมาเลย พอใจมั้ยครับ?"
"ดี! แล้วผมจะมาเคาะประตูนะ ไปล่ะ"
"บายครับ...เดี๋ยวเจอกัน"
กฤตเมตส่งคำลากระลิ้มกระเหลี่ยปิดท้ายการสนทนา ขณะที่สดายุกำลังจะเดินออกจากห้องไปทางฝั่งประตูของตน
และก่อนที่พระเอกหนุ่มรุ่นน้องจะออกจากประตูห้องไป สดายุก็หันมากล่าวลาด้วยรอยยิ้มเช่นกัน
"...ครับ เจอแน่"
'...ไอ้เกย์เฒ่าเจ้าเล่ห์อย่างแก ได้เจอของขวัญที่ฉันอุตส่าห์จัดหาเอาไว้ให้อย่างถึงใจแน่ๆ!!'
*
*
*
*
*
เวลาผ่านไปเกือบสามสิบนาที ที่กฤตเมธรออยู่เงียบๆในห้อง ชายหนุ่มไม่ได้ทำอะไร จึงได้แต่นั่งทำความเข้าใจกับบทไปเรื่อยๆ และในขณะนั้นเอง เสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น
ก๊ก ก๊อก ก๊อก...
‘หือม์...มาเร็วเหมือนกันนี่’
‘ไหนๆ คุณสดายุของผมก็อุตส่าห์ญาตดีด้วยทั้งที งั้นวันนี้ผมจะไม่แกล้งคุณสักวันแล้วกันนะครับ หึหึ’
กฤตเมธคิดในใจเรื่อยเปื่อย ก่อนจะรีบเปิดประตูต้อนรับโดยคิดอยู่แค่ว่าที่หน้าประตูนั้นคือคนที่เขารอคอย...
แกร๊ก...
“ไงครับคุณสดายุ........!!?”
“Hi, You are Kris-met, Aren’t you? I’m James Nice to meet you.”
“.................!!!??”
“Let me help you?”
**************************************************************
เอาครึ่งแรกไปก่อน เดี๋ยวรีบมาต่อนะจ๊ะ
คนแก่โดนเด็กเล่นแรงใส่เสียแล้ว!! สดายุนิสัยไม่ดีเลยนะน้องหนุ!!
อิอิ
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1268877 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก