(เรื่องสั้น) ผมคือ...พระเอก
ซีนที่ 12 (เต็ม)"คุยกับพี่อ๊อดนานจังนะครับ...คุณสดายุ"เสียงคุ้นเคยที่ไม่ควรอยู่ในห้องของเขา เสียงนั้นที่ดังอยู่ด้านหลัง เสียงเรียบเรื่อยไม่แสดงอารมณ์ใดๆแต่แฝงไว้ด้วยกระแสคุกคามอย่างเต็มที่...
เสียงของ...กฤตเมธ
สดายุไม่ได้กล่าวคำอะไรออกมาในทันที ได้แต่หันกลับไปมองคนที่ยืนร่วมห้องอยู่ช้าๆ ตอนนี้ความรู้สึกผิดที่ถาโถมกำลังกลายร่างเป็นความหวาดประหวั่นเข้าแทนที่
'เขา...กำลังส่อพิรุธ'
"......คุณ...ทำไมถึงอยู่ที่นี่?..."
ลมหายใจที่เหมือนจะสะดุดเล็กน้อยค่อยๆกลั่นคำพูดออกไปทีละคำ ในสมองเต็มไปด้วยความสับสนฟุ้งซ่าน
'ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้!!?' 'ทำไมถึงยังยิ้มอยู่ได้?'
"แปลกจัง...ผมบุกรุกห้องคุณอยู่แท้ๆ แต่คุณไม่ยักโกรธ เห็นเมื่อวานนี่ยังโมโหเป็นฟืนเป็นไฟ..."
กฤตเมธไม่ได้คุกคามมากไปกว่านั้น ร่างสูงยังคงยืนกอดอกนิ่งอยู่ตรงหน้าของสดายุ พลางส่งยิ้มให้ไม่ขาดเป็นปกติวิสัย กระทั่งคำถามที่ส่งมาก็ยังยียวนเหมือนเดิม หรือว่ากฤตเมธจะไม่ใส่ใจในเรื่องแบบนี้ กินเสร็จก็กลับเหรอ? นิ่งเกินไป ปกติเกินไป
"ไม่โกรธจริงๆเหรอเนี่ย?...หึหึ...แปลกจริงๆด้วย"
"....................เออ...ถ้าไม่มีอะไรก็กลับห้องคุณไปซะ...ห้องผมไม่ได้เป็นที่สาธารณะนะ...ที่คุณจะเปิดประตูเข้าออกกันง่ายๆแบบนี้น่ะ"
ได้แต่พูดออกไปตามบทที่ควรเป็น เนื่องจากเห็นว่ากฤตเมธยังคงปกติ สดายุก็ไม่กล้าจะทักอะไร เพราะเกรงจะเผยพิรุธมากไปกว่านี้ ทั้งๆที่เขาเองก็มีเรื่องสงสัยอยู่มากมายแต่ก็ไม่กล้าเอ่ยปาก
แอร์ในห้องเย็นฉ่ำ เพราะกฤตเมธเปิดมันค้างเอาไว้ หนาว...แต่เหงื่อกาฬแตกซึมออกมาจนทั่วแผ่นหลัง สดายุไม่เคยลอบกัดใคร ดังนั้นนี่จึงเป็นครั้งแรกที่เขาต้องมายืนเผชิญหน้ากับความรู้สึกผิดจากการตัดสินใจพลาดไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ หัวใจเต้นระทึก รู้สึกเหมือนเหงื่ออ่อนๆจะซึมอยู่แถวไรผม กระนั้นปลายนิ้วกลับเย็นเฉียบ ทำไมนะ ทั้งที่กฤตเมธก็ดูปกติธรรมดา ทำไมกัน ทำไมเขาถึงต้องกลัว...
ฝ่ายกฤตเมธพอจบคำของสดายุ พระเอกหนุ่มผู้ได้รับสมญานามว่า 'เทพบุตรแห่งวงการ' ก็ยิ้มหวานออกมาอีกครั้ง เขารู้ว่าคนตรงหน้ากำลังสับสน เขารู้ว่าคนตรงหน้ากำลังหวาดระแวง เขารู้ว่าคนตรงหน้ากำลังหวาดกลัว และรู้ดีว่าคนตรงหน้ากำลังพยายาม 'หนี'...หนีจากความผิดที่ตัวเองได้ลงมือก่อขึ้นกับเขาคนนี้ ความผิดที่เจ้าตัวเองก็รู้ดีว่า…
'มันไม่น่าให้อภัย!!'
และสิ่งนี้สดายุเองก็ยังไม่รู้...นั่นคือ...
เทพบุตรกำลังจะกลายร่างในไม่ช้า...
กฤตเมธกำลังจะลองสวมบทบาทใหม่...
‘ซาตานในคราบพระเอก...คงโฉดชั่วดีไม่น้อย’
"ไปสิคุณ จะมัวมายืนยิ้มอยู่ทำไมล่ะ!!? ผมจะทำธุระส่วนตัวของผมบ้าง!"
สดายุแสร้งโมโห และรีบไล่คนตรงหน้าไปให้พ้นๆ เขาต้องการอยู่คนเดียวเพื่อจัดระเบียบสมอง และทบทวนบางสิ่งบางอย่างให้เร็วที่สุด แต่ทว่า...เหมือนคนที่เขาเอ่ยปากไล่จะไม่ยอมออกไปอย่างที่เขาต้องการ
"ผมบอกให้คุณออกไปไง!!"
ชายหนุ่มเริ่มตวาด เมื่อกฤตเมธไม่ยอมไป แถมยังยืนยิ้มให้เขาราวกับคนบ้า ยิ้มที่ทำให้เขา 'กลัว'
"อะไรกันคุณ ปล่อยผมรอตั้งนาน มาถึงก็ไล่กันเลยเหรอ ลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าเรานัดทำอะไรกันไว้?"
".....อะ...อะไร?..."
"ไหนเรานัดกันไว้ไม่ใช่เหรอครับ...ซ้อมคิวน่ะ"
เอ่ยทวงสัญญาพลางสืบเท้าเข้าใกล้ กระแสคุกคามแผ่กำจายออกมาอย่างไม่ปิดบัง แม้แต่ใบหน้าที่ยังเปื้อนไปด้วยรอยยิ้ม ยังมีแววโกรธาแอบแฝง ร่างสูงใหญ่นั้นแผ่บรรยากาศกดดันอันมหาศาลออกมาไม่หยุด มวลอากาศหนักอึ้งจนสดายุแทบจะสำลัก แม้จะเบี่ยงตัวหลบออกมาจากจุดที่ถูกรุกรานได้ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หายใจโล่งขึ้น
"....ผ...ผมยังไม่พร้อม!! พรุ่งนี้แล้วกัน วันนี้ผมเหนื่อยแล้ว"
"หึหึ...เหนื่อยเหรอ?..."
"กะ...ก็ใช่น่ะสิ เหนื่อยแล้ว! ผ...ผมต้องช่วยพี่อ๊อดทั้งวัน ซ้อมไม่ไหวแล้วล่ะ!"
ปฏิเสธพัลวันพร้อมถอยห่างออกมาจนถึงอีกฟากของห้อง เพิ่งจะรู้สึกว่าหนีมาผิดทางก็ตอนที่กฤตเมธหันมายิ้มใส่ ขบขันกับท่าทางลนลานของเขา ผิดทางเพราะทีที่เขาหนีมาคือผนังห้องด้านปลายเตียงที่เป็นทางตัน ซ้ายมือคือเตียงนอน ขวามือคือผนังห้องที่ห่างกันแค่สองช่วงแขน หลังคือกำแพงห้อง ส่วนหน้าก็คือกฤตเมธที่กำลังยืนใช้ไหล่ซ้ายพิงประตูมองดูเขาอยู่ โดยที่สายตาที่จ้องมองมานั้นไม่อาจอ่านความหมายได้
"...เหนื่อย...ตรงไหนกัน?"
".........!!!?"
ในที่สุดรอยยิ้มที่ฉาบไว้บนใบหน้าตลอดนั้นก็หายวับไป สีหน้าเรียบนิ่งไม่อาจบ่งบอกอารมณ์ใดๆของกฤตเมธนั้นในที่สุดก็เริ่มตั้งคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบ พร้อมกับค่อยๆย่างเท้าเข้าใกล้คนที่ยืนจนมุมอยู่อย่างสดายุช้าๆ
"เหนื่อย...ที่ต้องนั่งแช่รอชมผลงานของตัวเองอยู่ที่ร้านกาแฟตั้งครึ่งค่อนวันน่ะเหรอ?..."
"........!!!??..................................."
ลมหายใจของสดายุสะดุดเฮือกทันทีที่คำเฉลยบางอย่างหลุดออกมาจากปากของกฤตเมธ
'...รู้แล้ว!! กฤตเมธรู้แล้ว!!!'
หัวใจของสดายุกระตุกวูบอย่างไม่เป็นจังหวะจนรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังจะหน้ามืด ท้ายทอยชาปลาบ ปลายนิ้วมือนิ้วเท้าเย็นชืด แผ่นหลังเย็นวาบขึ้นทุกขณะที่อีกฝ่ายสืบเท้าเข้าหา
"น่ารักดีนะ...เจมส์น่ะ"
"..................................."
"คุยกันง่ายดี แค่จ่ายเงินให้ ถามอะไรก็บอกหมด หึหึ...คุณนี่ เลือกคนไม่เก่งเลยนะ"
".........................."
"คราวหน้าจะทำอะไรก็ให้มันเนียนหน่อย...สดายุ!"
ปึ้ง!!
คำพูดสุดท้ายจบลงตรงหน้าของสดายุที่ได้แต่ยืนตัวแข็งทื่อพร้อมกับกำปั้นที่ทุบลงบนกำแพงข้างตัวเขาอย่างหนักหน่วงตามแรงอารมณ์ที่คงคุโชนอยู่ไม่น้อย สดายุได้แต่ยืนนิ่งเงียบราวกับเป็นใบ้ ไร้ทางแก้ตัว
‘โจรกระจอกที่ถูกจับตัวได้ตั้งแต่ยังไม่ทันจะหนี’
"ผิดหวังมั้ย? ที่เด็กคุณทำงานไม่สำเร็จ หรือคุณเองก็ไม่ได้สนใจเท่าไหร่ เพราะมัวแต่ไปโอ้โลมไอ้นักแสดงหน้าใหม่นั่นอยู่ เด็กๆมันเคี้ยวง่าย ถึงใจดีมั้ยล่ะ...หึหึ...ถึงกับทิ้งตัวให้โอบให้กอดอยู่ตั้งนานสองนาน..."
เพี๊ยะ!!!
ใบหน้าคมสันหันไปตามแรงกระแทกของฝ่ามือแล้วนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น ปากบอนที่ขุดคุ้ยไม่หยุดอยู่เมื่อครู่ถึงกับปิดเงียบ เหลือเพียงสายตาที่เหลือบมาอย่างคาดคั้นไม่เลิก
"หุบปากมอมๆของคุณไปซะ! เพราะสันดานปากแบบนี้ไง ถึงได้โดนจ้างคนมาล่อเอาน่ะ!! เป็นไงถึงใจมะ...อื้อออ!!!!!??????"
ยังไม่ทันจะได้พูดจบประโยค ทั้งยังไม่ทันจะได้ตั้งตัว สดายุก็ถูกกฤตเมธประกบริมฝีปากลงมาโดยแรง บดเบียดอย่างจาบจ้วง สองมือของสดายุรีบผลักไสทันทีที่ตั้งสติได้ ทว่าแรงแขนมันต่างกันเกินไป อย่าว่าแต่ผลักให้คนที่รุกรานอยู่ตอนนี้ล้มกระเด็นเลย แค่ทำให้ขยับยังแทบไม่เป็นผล ริมฝีปากถูกบดขยี้อย่างเลือดเย็นจนปวดแปลบ ปลายจมูกโด่งที่ฝังลึกลงมาตรงร่องแก้มก็บดเบียดหนักหน่วง จนแทบไม่มีช่องว่าง
ยิ่งดิ้นรนก็ยิ่งถูกกดติดตรึงกับกำแพงใหญ่แทบจะฝังร่าง สองมือปะป่ายที่ทั้งทุบทั้งผลัก สุดท้ายก็ถูกจับกดเอาไว้ได้ทั้งคู่เช่นกัน ในขณะที่กำลังสิ้นหวังกับทางหลบหนี สดายุก็รู้สึกได้ถึงบางอย่างที่เปียกลื่นอยู่ที่ริมฝีปาก
'ปลายลิ้นร้อนของกฤตเมธกำลังพยายามล่วงล้ำเข้ามา!!?'
"อื้ออออ!!!"
สดายุพยายามร้องห้ามออกมาในลำคอจนเสียงหลง ชายหนุ่มพยายามขบฟันแน่นไม่ยอมให้ถูกล่วงล้ำได้ง่ายๆ ขยะแขยงจนขนอ่อนตรงหลังท้ายทอยลุกชันเมื่อรู้สึกได้ว่าปลายลิ้นของอีกฝ่ายยังลากเลียอยู่ตรงไรฟันกับริมฝีปาก
และดูเหมือนกฤตเมธจะขัดใจไม่น้อยที่ไม่สามารถล่วงล้ำเข้าไปได้เสียที ชายหนุ่มพ่นลมหายใจออกมาทางจมูกก่อนจะยกมือขึ้นบีบกรามของสดายุโดยแรงเมื่อเปิดปาก อีกมือก็กดตรึงข้อมือขวาของคนใต้ร่างให้แน่นขึ้น เหลือแค่แขนซ้ายไร้เรี่ยวแรงที่ยังชาปลาบเพราะถูกกดจนข้อซีด ไม่ใช่อาวุธที่คู่ควรกับศัตรูอย่างกฤตเมธเลยแม้แต่นิด
"อยะ...อู้!...อึก...อื้ออออออ!!!!!!"
สุดท้ายการพยายามขัดขืนดิ้นรนก็สูญเปล่า แรงบีบที่แก้มจนกรามแทบโยกนั้นก็สามารถเปิดปากสดายุได้ในที่สุด ลิ้นร้อนของกฤตเมธเร่งล่วงล้ำเข้าไปในโพรงปากสดายุอย่างไม่รอช้า บุกรุกคุกคามเข้าไปเกาะเกี่ยวกระหวัดปลายลิ้นแข็งเกร็งอย่างทารุณ ทั้งยังไล่กวาดเลียไปทั่วทั้งเพดานปากและกระพุ้งแก้ม ลิ้นยาวฉกเลียคว้านลึกจนราวกับจะล้วงไปให้ถึงโคนลิ้น สดายุได้แต่ขัดขืนทั้งที่ทำอะไรได้ไม่มาก สิ่งที่บดเบียดคุกคามเข้ามาน่าขยะแขยงจนเขาไม่สามารถเรียกมันว่าจูบ อยากดิ้นรนแต่ก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แค่ประคองตัวตอนนี้ยังลำบาก รังเกียจสัมผัสจากคนตรงหน้าจนหัวหูอื้ออึง โกรธ โมโห ทรมาน
'ไม่ ไม่ ไม่ ไม่!!!!!'
"............!!!!?"
"อ๊ะ....ฮว้า..."
ความรู้สึกโกรธเกรี้ยวผลักดันจนถึงขีดสุด สดายุงับฟันลงมาเต็มแรงหมายจะกัดสัตว์ประหลาดที่เลื้อยอยู่ในปากให้ขาดเป็นสองท่อน แต่ดูเหมือนมันจะหนีทัน เพียงถากไปพอแค่ได้เลือดติดอยู่ที่ปลายลิ้น ถึงอย่างไรแรงขัดขืนนั้นก็พอจะสำฤทธิ์ผล เพราะในที่สุดกฤตเมธก็ยอมล่าถอย ทันที่ที่รีมฝีปากถูกปลดปล่อย สดายุก็รีบหายใจตักตวงอากาศ ราวกับเพิ่งพ้นขึ้นจากน้ำ
เลือดหยดแหมะอยู่ตรงมุมปาก ไม่แน่ใจเหมือนกันว่าเลือดนั้นเป็นของใคร ของสดายุที่ปากแตก หรือของกฤตเมธที่โดนกัดลิ้น แต่...เลือดหยดนั้น....มันคือจุดเริ่มต้น
ร่างทั้งร่างของสดายุยังคงสั่นสะท้าน ถูกกดตรึง และยังคงไร้ทางหนี แต่...ดวงตาของเขานั้นวาวโรจน์ หาได้เกรงกลัวคนตรงหน้าไม่!
ร่างของกฤตเมธนิ่งทื่อเป็นศิลา ใบหน้านั้นเรียบนิ่งไร้อารมณ์ มุมปากมีเลือดไหลเป็นทาง แววตาฉายแววที่ไม่อาจคาดเดา จากนั้นก็กระตุกยิ้มน้อยๆ...
พลางยื่นใบหน้าเข้าใกล้สดายุอีกครั้ง...
"กล้ากัดฉันเลยเหรอ? ไอ้เด็กอวดดี..."
"ฉันเสียเงินตั้งสองเท่าของค่าจ้างที่นายจ่ายไอ้เจมส์นั่นเพื่อล้วงชื่อนายออกจากปากมัน โดยที่ไม่เอาบริการเชี่ยอะไรจากมันทั้งนั้น เพราะว่า..."
"...ฉันจะมาทวงเอาจากนายเอง...ทั้งต้น...ทั้งดอก!!"
จบคำข่มขวัญสดายุก็ถูกเหวี่ยงลงบนเตียงนอน ทั้งที่ยังไม่ทันได้เอ่ยปากคัดค้าน จะร้องห้ามก็ไม่ทันการจึงทำได้แต่กระเสือกกระสนหนีไปอีกด้านของเตียงเล็กด้วยอารามตกใจ แต่ก็ใช่ว่าจะหนีพ้น ร่างของเขาถูกลากกลับมาอย่างง่ายดาย พร้อมกับกฤตเมธที่โถมขึ้นคร่อมตัวสดายุไว้
“ปล่อยกู!!”
สดายุตวาดลั่นอย่างไม่มีใจจะนับถือหรือรักษามารยาทอะไรอีก คำแทนตัวที่แสนหยาบคาย ทำให้เขาถูกกระชากสองแขนขึ้นมาตรึงไว้กับที่นอนแน่นหนาขึ้น สดายุอยากจะคงความแข็งกร้าวไว้ให้ได้ แต่ใบหน้าของคนที่คร่อมตนอยู่นั้นก็ช่างน่าหวาดกลัว
กลัวแววตาที่ราวกับกำลังเหือดกระหาย
กลัวอุ้งมือที่แม้เขาจะพยายามดิ้นรนหนีออกไปเท่าไหร่ก็ยิ่งถูกบีดรัดแน่นจนเจ็บร้าวราวแทบได้ยินเสียงกระดูกลั่น
“ยังปากดีไม่เลิกเลยนะ สดายุ!! ไม่ได้รู้ตัวรึไงว่าทำอะไรผิดเอาไว้บ้างห๊ะ!!?”
ครานี้กฤตเมธเป็นฝ่ายตะคอกกลับไปบ้างแม้จะไม่ได้ก้าวร้าวอย่างที่สดายุทำ แต่แค่ก้มลงพูดด้วยเสียงต่ำๆที่ข้างหู แค่นี้ก็สามารถทำให้สดายุถึงกับสั่นเทิ้มไปทั้งร่างได้แล้ว
อยากจะบอกว่ารู้สึกผิด บอกว่าขอโทษ แต่สดายุกลับพูดไม่ออก รู้เต็มอกว่าเรื่องที่ทำมันไม่ถูกต้อง แต่พอถูกกฤตเมธโต้กลับเขาก็ไม่อาจทำใจเอ่ยคำใดๆเพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจได้ รู้ว่าโง่ที่ไม่ยอมโอนอ่อนในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ แต่ถ้าจะให้ทำ ให้ละทิฐิ ให้ทิ้งศักดิ์ศรีเขายอมสู้จนแพ้ ดีกว่าจะถอย
‘โจรกระจอกที่ไม่ยอมรับคำตัดสินใดๆ แม้กำลังยืนอยู่บนแท่นประหาร’
“บอกให้ปล่อยไม่ได้ยินรึไง!! ปล่อยกู!! อ๊ะ!??”
แคว่กกก!!
เสียงเสื้อเชิ้ตเนื้อดีถูกทึ้งออกจากร่างจนกระดุมขาดออกจากกันเกือบทั้งแผง หัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ สดายุพยายามเบี่ยงกายหลบหนี แต่ร่างที่ถูกคร่อมเอาไว้กลับไม่สามารถขยับได้ตามใจคิด เมื่ออาภรณ์ถูกฉีกกระชากออกไปจนเผยให้เห็นผิวเนื้อขาวภายใน สดายุก็ได้แต่ดิ้นรนราวกับคนขาดสติ พอสองมือที่เหวี่ยงออกไปอย่างไร้ทิศทางนั้นถูกจับตรึงเอาไว้อีกครั้ง สองขาก็พยายามเตะถีบผู้รุกรานอย่างเต็มที่แทน
“ฤทธิ์เยอะนักนะ สดายุ เอาสิดิ้นเข้าไป อยากรู้เหมือนกันว่าจะหนีจากมือผมพ้นหรือเปล่า หึหึ…”
“กฤตเมธ! คุณมันบ้าไปแล้ว!! คุณทำแบบนี้มันไม่ใช่ลูกผู้ชาย!!”
“อ๋อ งั้นการลอบกัดโดยส่งคนมาหลอกคนอื่นเนี่ย ลูกผู้ชายงั้นสิ! หึ! ยอมรับมาเถอะว่าที่คุณต้องตกอยู่ในสภาพนี้ก็เพราะตัวคุณเอง!!...”
“คนผิด…จะต้องชดใช้!!”
เสียงคำรามต่ำเอ่ยคำข่มขวัญอย่างไม่ปราณี คาดโทษโจรกระจอกผู้หยิ่งยะโสให้ได้สิ้นฤทธิ์
“ปล่อย!!....อ๊ะ!!?”
สิ้นคำสุดท้ายของกฤตเมธ สดายุก็สะดุ้งวาบขึ้นทันที่ที่ริมฝีปากร้อนผ่าวนาบลงมาที่ต้นคอ พระเอกหนุ่มขบฟันเบาๆลงบนลำคอที่สั่นเทิ้มของสดายุก่อนจะใช้ลิ้นลากไล้ไปตามสันคอ ตั้งใจให้กักขฬะและหยาบคายสำหรับคนใต้ร่างที่สุด!
“อย่า!! กฤตเมธ!! หยุดนะ ไอ้ชั่ว! ไอ้นรก!!”
“ด่าเข้าไปสดายุ ด่าอีก เอาให้สาแก่ใจ เพราะผมก็จะไม่หยุดเหมือนกัน!”
“อ๊ากกก!! อย่านะ!! ไม่เอา!! ปล่อยกูนะ!! ไอ้สารเลววว!!”
สองมือพยายามผลักไส เมื่อถูกรุกรานไปจนถึงเข็มขัดกางเกง ร่างกายสั่นสะท้านด้วยความตื่นตระหนก ดิ้นรนสุดแรงเท่าที่จะทำได้ แม้จะไม่สามารถหลุดพ้น จนกฤตเมธหมดความอดทนคว้าใบหน้าของสดายุเอาไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว บีบบังคับให้มองสบดวงตาวาวโรจน์ ก่อนจะเหยียดยิ้มขบขัน
“จะดิ้นรนขัดขืนไปทำไมกัน สดายุ? ไหนคุณเคยบอกว่าคุณช่ำชองเรื่องพรรค์นี้ไง? หึหึ…แล้วจะร้องโหยหวนไปทำไมกันครับ?...คนเก่ง”
จบคำดูหมิ่น กฤตเมธก็ก้มลงลากลิ้นร้อนไปบนแก้มของสดายุอย่างจาบจ้วง ใบหน้าใสที่เบือนหลบจนแทบจะจมลงกับที่นอนนั้นแดงก่ำ น้ำตาแห่งเกียรติยศเริ่มไหลซึมหางตาอย่างน่าสงสาร แต่นั่นไม่ได้ทำให้กฤตเมธหยุดมือ
‘ขอโทษสักคำก็ไม่มี สำนึกผิดสักนิดก็ไม่มี เด็กอย่างนายต้องโดนดัดสันดานเสียให้เข็ด สดายุ!!’
“อ๊ะ...อยะ...อย่า อึก!”
สองแขนถูกกดตรึงอยู่บนเตียงใหญ่ ราวกับถูกพันธนาการ ร่างกายก็ถูกบดเบียดราวกับจะเย้ยหยัน พื้นที่ร่างกายที่เสียดสีกันนั้นร้อนผ่าว ร่างหนาบดจูบ ไล้เลีย ไปทั่วทั้งซอกคอขาวจนถึงแผงอก สกายุสะดุ้งวาบ เมื่อยอดอกสีอ่อนถูกครอบครองด้วยริมฝีปากร้อนผ่าวราวไฟนาบ และถูกดูดดุนด้วยปลายลิ้น
“อ๊า!! อย่า! กฤตเมธ อย่า ไม่! อ๊ะ! อ๊า!อื้อ!”
ร่างกายของสดายุสั่นเทิ้ม ยิ่งยอดอกถูกหยอกล้อหนักหน่วง ชายหนุ่มก็ถึงขั้นต้องขบริมฝีปากแน่นเพื่อสะกัดกลั้นบางเสียงที่จะเล็ดรอดออกมา เพราะความรู้สึกบางอย่างกำลังตื่นขึ้นในร่างจากการถูกโลมเล้า
‘ไม่! เป็นไปไม่ได้!!’
“ปล่อยกูเดี๋ยวนี้นะ! ไม่งั้นเรื่องมันไม่จบแค่นี้แน่!!”
แม้จะหวาดกลัวแต่ปากของสดายุยังคงทำหน้าที่ได้ไม่มีขาดตกบกพร่อง ทว่าแววตาฉ่ำน้ำวาวโรจน์ ริมฝีปากแดงช้ำหอบถี่ เสียงที่เอ่ยออกมาก็แหบพร่าแบบนั้นแทบไม่ได้ทำให้กฤตเมธรู้สึกเกรงกลัวได้เลยแม้แต่นิด
“หึ หึ ยังจะปากดีได้อยู่อีกนะ เด็กอย่างคุณนี่มัน…ไร้จิตสำนึกดีจริงๆ”
“นั่นมันแกต่างหาก!! บอก ให้ปล่อยไงเล่า!!”
“หึ…ปากดีต่อไปเถอะ!”
ยิ่งดิ้นรนผลักไส แรงบีบที่กดอยู่ที่ข้อมือยิ่งแรงมากขึ้น เสื้อเชิ้ตตัวบางที่ถูกฉีกทึ้งไว้เมื่อครู่เลื่อนหลุดลงมาอยู่ที่ต้นแขน เผยเนื้อนวลสิ้นตั้งแต่ต้นคอจนถึงหน้าท้องขาวสะอาด
“อย่า!!...อื้อ!!”
บทสนทนาต่อรองขาดตอนลงอีกครั้งเมื่อกฤตเมธลงมือรุกรานคนใต้ร่างอีกรอบ และครานี้มันหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม
“อ๊ะ อ๊า!...”
สดายุเผลอส่งเสียงร้องออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ เมื่อกฤตเมธเริ่มรุกรานยอดอกชูชันของตนอีกครั้ง โดยการใช้ริมฝีปากดูดดึงและเล็มเลียด้วยปลายลิ้น ความรู้สึกราวกับกระแสไฟฟ้าไหลปราดทั่วร่างทำเอาสดายุหายใจหอบฮั่ก มือที่พยายามผลักไสทุกครั้งที่ถูกปล่อยเป็นอิสระ เป็นเหตุถูกตรึงไว้กับเตียงอย่างแน่นหนาอีกครา ชายหนุ่มสะท้านกายทุกทีที่ลิ้นร้อนลากผ่านบนผิวกาย ไม่มีความอ่อนโยนให้เห็นเลยแม้แต่นิด เรี่ยวแรงสดายุเริ่มเหือดหาย ร่างกายเทิ้มสั่น ทั้งกลัว และอับอาย
สดายุผวากายดิ้นรนอีกครั้งเมื่อมือกางเกงถูกกระชากหลุดออกจากตัว พร้อมกับที่ร่างของกฤตเมธแทรกเข้ามาอยู่ตรงกลางหว่างขา กายสั่นสะท้านราวสัตว์ตัวเล็กๆที่กำลังจะถูกขย้ำ กฤตเมธยกยิ้มยืดตัวขึ้นพร้อมถอดเสื้อของตัวเองออกพลางหลบมือไม้ที่ยังพยายามปัดป่าย ทว่าทันทีที่เขาจงใจรูดซิบกางเกงลง ร่างบางของสดายุก็แล่นกระถดกายหนีทั้งๆที่แทบจะสิ้นเรี่ยวแรง และมันก็เป็นเช่นเดิม…ดิ้นรนไปก็เสียแรงเปล่า
ความสิ้นไร้ไม้ตอกทำเอาสดายุแทบคลั่ง ชายหนุ่มดิ้นรนครั้งสุดท้ายด้วยเรี่ยวแรงทั้งหมดที่มี ปากพยายามตะโกนร้องขอความช่วยเหลือ แต่ก็ถูกร่างหนากระชากกลับมา และถูกทำให้เสียงเขากลืนหายไปในลำคอด้วยจูบจาบจ้วงของอีกฝ่ายเสียทุกครั้ง หัวใจของสดายุเต้นแรงจนแทบจะหน้ามืด ไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่ไม่โดนสัมผัส
การเล้าโลมหนักหน่วงทำให้สดายุไม่อาจต้านทานอารมณ์วาบหวามที่ร่างกายเคยคุ้นไม่ให้ลุกโชติช่วงขึ้นได้ แม้จิตสำนึกเขาจะยังต่อต้าน แต่ส่วนลึกภายในร่างกลับเรียกร้องปลดปล่อย ส่วนกลางร่างกายตั้งชันอย่างไร้ศักดิ์ศรี และมันก็ไม่อาจหลบลี้สายตาของคนจ้องรุกรานได้
“อยะ…อย่า…ตรงนั้น มะ…ไม่เอา”
สดายุพยายามเบี่ยงกายหนี ทันทีที่ถูกแตะต้องสัมผัสของพึงสงวน แต่ก็ถูกตรึงร่างไว้ทันทีเช่นเดิม
“อยู่นิ่งๆ”
กฤตเมธออกคำสั่งพร้อมกับกระชับมือเข้ากอบกุมส่วนอ่อนไหวของสดายุให้แนบแน่นขึ้นพร้อมทั้งรูดรั้งหนักหน่วง เขารู้ดีวว่าคนใต้ร่างกำลังข่มกลั้นอารมณ์หวามไหวที่กำลังปะทุเดือดอยู่ภายใน สดายุกัดปากแน่นพร้อมทั้งพยายามคู้กายหลีกเลี่ยงสัมผัส แม้จะถูกแรงเสน่หาโจมตีไม่หยุดหย่อน และแน่นอนว่าถึงตอนนี้แล้ว กฤตเมธเองก็จะไม่ยอมหยุดเช่นกัน เขายอมมาพอแล้ว เขาอดทนมาพอแล้ว คนอย่างกฤตเมธถ้าอยากได้อะไรก็ต้องได้ และของที่เขาหมายตาอย่างสดายุนั้น ยิ่งปล่อยให้หลุดมือไม่ได้เด็ดขาด
ที่สำคัญเขาไม่ได้ต้องการเพียงแค่ร่างกาย…
‘แต่เขาต้องได้ทั้งหมด!’
“ฮึก อ๊ะ!...อา…อ๊ะ…”
ความเสียวซ่านแล่นปราดจนสะโพกแอ่นขึ้น เมื่อถูกเร่งเร้าให้ สติสัมปชัญญะถูกพัดหายไปจนสิ้น สดายุเหลือเพียงก้อนสมองเปล่าๆกับใจที่เจ็บร้าวเมื่อจุดสุดยอดกำลังแล่นมาถึง
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!!”
ความเสียวซ่านที่ถาโถมเข้ามานำพาให้สดายุครางเสียงหวาน หยาดอารมณ์พุ่งออกมาจนเปื้อนไปหมดทั้งท้องน้อย ใบหน้าที่สุกฉ่ำพราวไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งก้อนทิฐิที่ถูกป่นจนแหลกสลาย
แม้จะทำให้เขาเสร็จสมแต่ดูเหมือนกฤตเมธที่แทรกกายอยู่ตรงกลางหว่างจะยังไม่ยอมปล่อยตัวของสดายุไป จากนั้นเพียงอึดใจความหวาดหวั่นก็ฟาดฟันลงมาจนหน้ามืดเมื่อนิ้วมือที่ยังคงเฉอะแฉะของกฤตเมธพยายามล่วงล้ำเข้ามาในร่าง สดายุพยายามร้องห้าม ทั้งพยายามขืนตัวแต่ก็ไม่สามารถหลบลี้ ได้แต่ปล่อยให้นิ้วร้ายรุกรานเข้ามาราวกับเขาไม่ใช่เจ้าของตัวของเขาเอง เสียงจอกแจกที่เกิดจากการเสียดสีของนิ้วและส่วนเร้นลับแว่วมาข้าหู ทำให้สดายุยิ่งกัดฟันกรอด
ยอมรับแล้วกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แม้มันจะเลวร้าย แต่หากมันจะช่วยให้เขาล้างความผิดบาปที่ก่อกับคนบนร่างลงได้ สดายุก็เต็มใจที่จะทำ
‘หมดเวรหมดกรรมกันได้เสียทีก็ดี!!’
“อะ...อะไรน่ะ อยะ...อ๊า!!”
ทว่าความรู้สึกผิดชอบชั่วดีก็ต้องพลันสลายหายไปอีกครั้ง เมื่อท่อนลำใหญ่โตของกฤตเมธพยายามดุนดันเข้าไป ฝืนรอยจีบรัดรึงเข้าสู่ช่องทางคับแน่นอุ่นร้อน ที่ถูกเปิดทางด้วยนิ้วมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่ดูเหมือนมันจะยังไม่พอ ความอึดอัดคับแน่นทำให้การสอดใส่ช่างยากลำบาก
“สดายุ…อย่าเกร็ง”
“มะ….ไม่เอา…อยะ…อย่า….”
กฤตเมธกัดฟันกรอด พร้อมจับขาสดายุแยกออกกว้างเพื่อรองรับการสอดใส่ของตนให้ลึกล้ำยิ่งขึ้น ชายหนุ่มกะจังหวะที่สดายุผ่อนลมหายใจ แล้วจัดการสอดพรวดเดียวจนสุด เพื่อลดทอนเวลาและความเจ็บหน่วง
“จ...เจ็บ อ๊า...อยะ...อึก อ๊ะ”
“ยุ…ผ่อนลมหายใจหน่อย…อึก…หายใจ…ลึกๆ…”
เหงื่อเม็ดเป้งที่ผุดพราวขึ้นบนใบหน้าของสดายุเป็นคำตอบได้อย่างดีว่าร่างบางทรมานกับการรุกรานครั้งนี้แค่ไหน กฤตเมธเองก็ทรมานกับความคับแน่นในร่างกายนี้ไม่ต่างกัน
ชายหนุ่มกลืนน้ำลายลงคอ เมื่อช่องทางร้อนผ่าวของสดายุตอดรัดราวกับกำลังดูดให้เขาดำดิ่งเข้าไปหา อยากกระทั้นกายเข้าลึกรุนแรงเพราะไม่อาจห้ามใจกับความหอมหวานที่สดายุมอบให้
ทั้งๆที่ยังรู้สึกโกรธเคืองแต่ก็ยังอยากจะอ่อนโยนกับอีกฝ่ายให้มากกว่านี้
ทั้งที่ยังน้อยใจ แต่ก็อยากมอบความสุขกระสันให้อีกฝ่ายได้ร่วมเดินทาง
แต่ทว่า…เขาไม่อาจหักห้ามใจรอคอยได้อีกแล้ว
“อ๊ะ ยะ..อย่า กฤตเมธ...อย่า อ๊ะ อ๊ะ อ๊า”
สดายุร้องครางจนเสียงหลง เมื่อกฤตเมธเร่งจ้วงแทงจังหวะหนักหนวงรุนแรง สองมือสั่นเทาของสดายุถูกตรึงเอาไว้เหนือศีรษะ แผ่นหลังแอ่นโค้งรับการรุกราน เจ็บปวดราวกับจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ แต่ก็เสียวซ่านจนแทบหลอมละลาย ร่างกายสั่นไหวไปตามแรงกระแทกกระทั้น น้ำตาปริ่มที่หางตา เจ็บใจ แต่ไม่อาจห้ามความเคลิ้มคลั่ง
“อึก อา…ยุ…ยุ…”
“อ๊ะ อ๊ะ อย..อย่า…อ๊า…อ๊ะ…อื้อ….”
แก่นกายใหญ่โตของกฤตเมธผลุบเข้าผลุบออกทั้งยังขยับโยกอย่างหนักหน่วง เสียงเนื้อกระทบกันดังลั่น กลิ่นกายของชายฉกรรจ์ที่กำลังร่วมเพศกันอวลฟุ้ง สองร่างหอบหายใจถี่ ร่างกายขยับเข้าหากันอย่างบ้าคลั่ง ชิงชังแต่หลงใหล เนื้อต่อเนื้อสอดประสาน แรงอารมณ์ขับเคลื่อนกฤตเมธให้ขยับกายรุนแรงยิ่งขึ้นอีก เร่งจังหวะกระทุ้งกระแทกขึ้นอีกหวังเพื่อจ้วงลึกไปจนสุดลิ่มเนื้อสู่ปลายทาง
“อ๊ะ อ๊ะ อ๊า…อ๊ะ…อ๊า~”
สดายุกรีดร้องเมื่อร่างกายถูกชำแรกเข้ามาจนถึงส่วนที่ลึกที่สุด รู้สึกได้ถึงแรงระเบิดเล็กๆและหยาดน้ำร้อนผ่าวที่ฉีดพุ่งเข้าสู่ภายในมากมายจนล้นทะลักออกมา
“อึก...อา…”
กฤตเมธขยับกายเบาๆอีกสองสามครั้ง ความสุขสมเอ่อล้นจนขนลุกชัน
ทันทีที่เสร็จสมสดายุก็หลับลงทันทีเพราะความเหนื่อยล้าทั้งที่ใบหน้านั้นยังคงเปรอะเปื้อนไปด้วยหยาดเหงื่อและน้ำตา
และเพียงครู่ต่อมาเมื่อสามารถผ่อนลมหายใจให้เบาบางลงได้ กฤตเมธก็ก้มลงบรรจงจุมพิตที่ขมับของคนใต้ร่างอย่างอ่อนโยน“นายเป็นของฉันแล้วนะ…เจ้าเด็กอวดดี”
“และฉันจะไม่มีวันปล่อยมือจากนายเด็ดขาด…ไม่ว่านายจะต้องการหรือไม่ก็ตาม”***********************************************************************
มาแก้คำผิดพร้อมทั้งแก้ไขบางประโยคที่อาจทำให้สับสนแล้วค๊า...(หนีงาน...หลบนาย...มาแก้เลยทีเดียว)
และที่ขาดไม่ได้...ขอทิ้งสปอล์ยไว้ 3 ประโยคจ๊ะ
“แล้วคุณเคยคิดถึงใจผมบ้างหรือเปล่า? ผมเข้าใจว่าเมื่อก่อนผมอาจทำตัวแย่ให้คุณรู้สึกรังเกียจ แต่ผมก็ละทิ้งทุกศักดิ์ศรีที่ผมมีเพื่อกล่าวคำขอโทษจากหัวใจให้คุณไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน...แม้ว่าทุกครั้ง...มันจะโดนคุณเหยียบย่ำอย่างไม่มีชิ้นดีก็ตาม...”
“ผมรู้ว่าที่ผมทำมันช่างเลวร้ายสำหรับคุณ และแค่คำขอโทษคงไม่พอที่จะขอการให้อภัย...แต่...ผมขอแค่โอกาสได้หรือเปล่า? โอกาสที่จะให้ผมได้รับผิดชอบการกระทำทั้งหมดต่อตัวคุณ...โอกาสให้ผมได้ดูแลคุณ...”
“...หรือว่า...คำว่าชอบจากคนอย่างผม...มันน่ารังเกียจสำหรับคุณกัน?...”โดนพูดขนาดนี้เข้าไป น้องยุเราจะตอบยังไงนะ อิอิ
ขอบคุณที่ติดตามค่ะ
อนาคี99 / thearboo
ปล.ขอหายหัวไปสัก 4-5 วันนะจ๊ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้ารีบมาต่อ...จุ๊บๆๆๆ
(หมุนตัวหลบกระสุนรองเท้าอย่างสวยงาม) 
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1269513 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก