หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[Palmpalm]

เริ่มมีใจให้ตาแก่ลามกแล้วล่ะสิ

[Ok_fine]

น้ำตาจะไหล   

[นอนกินแรง]

สดายุใจอ่อนเร็วๆนะ

อยากให้หวานบ้าง

รู้สึกช่วงนี้จะขมไปหน่อย

[monoo]

 

[threetanz]

แอร๊ยยยยยย ยุยอมรับใจตัวเองซะเถอะนะ พี่เมธสุดหล่อออกจะดี เป็นพระเอกนอกจอนะ

[พู่กันและหยดหมึก]

อิอิ

มาต่อแล้ววว

หวั่นไหวหรอ สดายุ 

[gupalz]

หวานๆเบาๆ น้องยุตกหลุมตาแก่เหอะ

[ยัยหมูตัวกลม]

 

[actionmarks]

ยังมีติ่งเล็กติ่งน้อยอีกนะ

[holefiller]

สู้ๆนะคะไรเตอร์ 

[NIMME]

สู้ๆน้า
อยากอ่านต่อแล้ววววว

[ppoi]

ได้อ่านต่อแล้ววววววววววว 

[krit24]

น้องยุหวั่นไหวแล้วสินะ

[Kaewkaew]

แบบว่ารอรอ...
ไหนนนนนนนนน อะตัวเองงงงงงงงงงงงงงงง
ปริ่ม 
น้องยุน่ารักแบบ อุ้ยตายต้ายตาย... (?)
ปริ่มมมมมมมมมม เว่ออออ
รอรอรอ
สู้ๆนะจ้ะ งานก็เคลียร์ให้เสร็จก่อน  จะได้มาต่อยาวๆ 5555555

ไม่ต้องรีบก็ได้...   
เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[GETIIZ]

น้องยุเริ่มหวั่นไหวให้พี่เมแล้วใช่มั้ยยยยยยยยยยยยยย อิอิ
พี่เมธสู้ !!!

[becrazie]

  I'm waiting for you

คืนนี้จะมามั้ยน้าาาาาาาา

[actionmarks]

คืนนี้คงไม่มาต่อหรอก เชื่อสิ ดูขันต์น้ำมนต์แล้ว !!!

[atitayalnw]

   
คนแต่งอยู่ไหนจ้าาา เค้ารออยู่น่ะ!!!! ได้โปรดเถอะ หนูติดเรื่องนี้มากๆๆๆอ่ะค่ะ อย่าทรมาณหนูเลย

[Riko]

ไม่เป็นไร ใจเย็นๆ 
เริ่มมีใจซะแล้วน้องยุของเค้าาาาาาาาาา 
สู้ๆนะ เป็นกำลังใจให้ผู้แต่ง 

[เฉาก๊วย]

 

 

 

[badbadsumaru]

ยุเอ้ยยยย 55555
ไปไม่รอดแล้วว

[diduek]

ฟินนนนนนน

[JustWait]

มารอ

[Ok_fine]

 ยะ ยะ ยะ ยังไม่มา    

[Infinity 888]

  เข้ามาส่อง แหงะ

ยังไม่มาอ่ะ

[อนาคี99]

ผมคือนางเอก

ซีนที่ 14

(ติ่ง)



“ผมจะยอมรับร่างกายของคุณเป็นของตอบแทนในทุกสิ่งที่ผมจะทำเพื่อคุณต่อจากนี้ไปเอง!!”



พรึ่บ!!

“….!!!???...เฮ้ย!! เหวอ!! กฤตเมธ!!??”

ไม่ทันให้ตั้งตัวร่างทั้งร่างของสดายุก็ลอยหวือขึ้นจากเตียงนอน อารามตกใจทำให้สัญชาตญาณการเอาชีวิตรอดทำงานทันทีโดยการคว้าแขนขึ้นคลองคอแกร่งของกฤตเมธไว้มั่น

“คุณจะทำบ้าอะไรเนี่ย!!?? จะพาผมไปไหน!!?”





“อาบน้ำ”


*
*
*
*
*
จ๋อม…

จ๋อม…

“เป็นไงครับ ดีขึ้นมั้ย?”

“…………”

“คุณคงเมื่อยเนื้อเมื่อยตัวมาก ว่ากันว่าแช่น้ำอุ่นแล้วจะดีขึ้นนะ”

“…………”

“วันนี้ยังไม่สระผมดีกว่า คุณยังมีไข้อยู่ไว้ดีขึ้นก่อนค่อยว่ากันเนอะ”

“………….”

“เอาล่ะ อีกเดี๋ยวพอน้ำเริ่มเย็นผมจะพาคุณขึ้นแล้วนะ…”

“เพี้ยนอะไรเนี่ยคุณ!!?”

หลังจากอดรนทนมานานสุดท้ายสดายุก็ทนไม่ไหว จึงต้องถามไถ่ออกไปให้ได้รู้แน่ว่าตกลงที่เขากำลังเผชิญอยู่นี้มันคืออะไร ผู้ชายที่ชื่อกฤตเมธเป็นบ้าอะไร ทำไมเขาต้องมาถูกผู้ชายไม่เต็มเต็งตรงหน้านี้ปรนนิบัติพัดวีถึงในห้องน้ำ ทั้งที่เมื่อคืนก็ไอ้ผู้ชายคนเดียวกันนี่แหละที่ย่ำยีเขาจนไม่เหลือชิ้นดี!!

แถมชายตรงหน้านี้ยังเป็นพวกด้านชาด่าไม่เจ็บที่สดายุแทบจะรับมือไม่ไหว แถมยังเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายอีก อย่างเช่น เมื่อวานยังแซวกันเล่นอยู่ดีๆ เมื่อคืนกลับทำร้ายกันอย่างเลือดเย็น (ถึงแม้เขาจะเป็นฝ่ายเริ่มก่อนก็เถอะ) พอเช้ามาก็มาทำดีด้วยอีก บอกว่าขอโทษบ้าง รับผิดชอบบ้าง ‘…รักบ้าง’ แต่พอสักพักก็โมโหใส่ลากเขาเข้าไปอาบน้ำแบบไม่เต็มใจโดยอ้างว่าให้น้ำช่วยทำให้สติอารมณ์เย็นลง จากนั้นก็นวดบ้าง จุดเทียนอโรม่าให้บ้าง เล่นเอาสดายุจับทางไม่ถูกกันเลยทีเดียว

“อยากทำดีไถ่โทษรึไง? ความจำสั้นเหรอ? ผมบอกแล้วนี่ ว่ามันไม่จำเป็น!!”

แม้จะแขวะออกไปไม่เบานัก แต่กฤตเมธก็ยังคงสีหน้านิ่ง ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ แล้วหันกลับไปเตรียมผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่คาดว่าน่าจะใช้ในการพาเขาขึ้นจากอ่างอาบน้ำ ฉุดรั้งอารมณ์คุกรุ่นของสดายุให้เดือดปุดปุดขึ้นมาอีกรอบ

‘หนอย…ไอ้แก่หน้ามึน!’

“เป็นบ้าอะไรของคุณเนี่ย! คุ้มดีคุ้มร้ายอย่างกับคนเสียสติ! คิดว่าผมเป็นของตายจะทำยังไงก็ได้หรือไง!? โกรธเกลียดก็ทำลาย พอหายก็ทำดีด้วยเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น! คุณคิดว่าผมไม่ใช่คน ไม่มีชีวิตจิตใจสินะ! เออ! ใช่สิ ผมมันก็แค่ดาราตกอับ มันทำอะไรไม่ได้แล้วนี่…!!”

“เลิกดูถูกตัวเองได้แล้วยุ!”

“แล้วไม่จริงรึไง!!”

“ไม่จริง! ขอร้อง…สดายุ คุณจะด่าว่าที่ผมทำไม่ดีกับคุณลงไปยังไงก็ได้ ผมจะก้มหน้ายอมรับ ขอแค่เรื่องเดียว…อย่าดูถูกตัวเองอีก…”

“……………”


“เพราะสำหรับผม…คุณคือคนที่มีค่า…”


“………………”

'มีค่า' คำเดียวก็ทำเอาสดายุอ้าปากค้าง ได้แต่มองจ้องใบหน้าจริงจังที่มองมาในระยะใกล้นั้นอย่างไม่อาจห้ามใจ

“…ขึ้นจากน้ำได้แล้วครับ น้ำเริ่มจะเย็นแล้ว”

 อยากจะเถียง อยากจะพูดถ้อยคำเจ็บแสบต่ออีกร้อยพัน แต่ปากเจ้ากรรมดันไม่ยอมขยับ อะไรบางอย่างจุกอยู่ตรงคอหอยแน่นจะแทบสำลัก อยากต่อต้าน อยากดิ้นรน แต่มือไม้กลับไม่ยอมฟังคำสั่ง มันชา มันนิ่ง ทั้งตัวไร้แรงต้านทาน ร่างกายใจง่ายมันปล่อยให้ตัวเองโดนอุ้มขึ้นจากน้ำ โดนใช้ผ้าห่อราวกับทารก แถมยังยอมปล่อยให้อุ้มเข้าไปถึงเตียงนอน ปล่อยให้อีกฝ่ายจับแต่งตัวตามใจชอบ ปล่อยให้อีกฝ่ายแตะต้องตัวทั้งที่เขาไม่ชอบ เพียงเพราะคำว่า ‘มีค่า’ คำเดียวแค่นั้น!? อยากจิกหัวตัวเองชนกำแพงเรียกสติ
‘ไอ้สดายุ! แกมันบ้า!!’

“อาหารเช้ามาส่งแล้ว คุณทานสักหน่อยแล้วกันนะ จะได้ทานยาแล้วพักผ่อน …”

“…ไม่กิน ผมจะนอนแล้ว!”

“แต่…”

“ขอผมอยู่คนเดียว ขอร้อง…”

สงครามเงียบเกิดขึ้นครู่หนึ่ง ก่อนที่กฤตเมธจะเป็นฝ่ายยอมพ่ายถอยให้ก่อน เพราะชายหนุ่มไม่อยากทำให้คนป่วยต้องอารมณ์เสีย จนลุกขึ้นมาประชดประชันด้วยการด่าว่าตัวเองเสียๆหายๆอีก

“งั้นคุณนอนพักไปก่อนนะ เดี๋ยวผมกลับห้องก่อน…”

“………….”

ไร้คำพูดใดๆจากร่างแบบบางของสดายุอีกแล้ว เงียบงันจนกฤตเมธยังต้องลอบถอนหายใจเล็กๆ

“ผมจะเปิดประตูคอนเน็คเอาไว้นะ มีอะไรก็เรียกผมได้ตลอดนะครับ…”

“…ฝันดีนะ”

พูดได้แค่นั้นพระเอกหนุ่มรุ่นใหญ่ก็ล่าถอยกลับเข้าห้องตัวเองไป ทิ้งให้สดายุได้นอนเงียบๆคนเดียวในที่สุด

“…เป็นอะไรไปแล้วนะ…ใจเรา…”

ลับร่างกฤตเมธไป สดายุก็อดจะบ่นตัวเองไม่ได้ที่เริ่มมีอาการแปลก หัวใจก็เต้นในจังหวะที่ไม่คุ้นเคย ความเป็นตัวของตัวเองดูเหมือนจะขาดๆหายๆ เป็นอะไรไปนะ เขาเป็นอะไรไปแล้วกันแน่…

‘แล้วคุณเคยคิดถึงใจผมบ้างหรือเปล่า!!?’

‘ผมเข้าใจว่าเมื่อก่อนผมอาจทำตัวแย่ให้คุณรู้สึกรังเกียจ แต่ผมก็ละทิ้งทุกศักดิ์ศรีที่ผมมีเพื่อกล่าวคำขอโทษจากหัวใจให้คุณไปแล้วนับครั้งไม่ถ้วน...แม้ว่าทุกครั้ง...มันจะโดนคุณเหยียบย่ำอย่างไม่มีชิ้นดีก็ตาม...’


“…ผม…ชอบคุณนะ…”

“...หรือว่า...คำว่าชอบจากคนอย่างผม...มันน่ารังเกียจสำหรับคุณกัน?...”

“เพราะสำหรับผม…คุณคือคนที่มีค่า…”


อยากจะหลับไปให้พ้นๆ สมองก็ดันประมวลผลแปลกๆ คำพูด ถ้อยคำ ประโยค ที่กฤตเมธเคยเอ่ย มันตีวนอยู่ในสมองราวฝูงผีเสื้อที่ไม่สามารถสลัดออกไปให้พ้น แย่แล้ว…สดายุกำลังจะแย่แล้ว

คนคนนั้นเป็นอะไรไปนะ…

คนคนนั้นเกลียดเราไม่ใช่หรือไง?

แล้วทำไมจู่ๆถึงมาบอกว่ารัก…

แล้วทำไมถึงมาบอกว่าเขาเป็นคนมีค่า…

แล้วทำไม…

เขาต้องหัวใจเต้นโครมครามแบบนี้ด้วยนะ…

>
>
>
>
>
>
>
>
>
>


เสียงอะไรน่ะ?

เสียง…ผู้ชาย?

ร้องพลง...เหรอ...?

โอย...

ทรมานหู...



"อ้าว...ตื่นแล้วเหรอคุณ? พอดีเลยข้าวเที่ยงมาแล้วนะ"


ตึ่ก ตั่ก...


"................."

"ลุกขึ้นล้างหน้าหน่อยมั้ย ไข้คุณลดแล้วล่ะ แต่เดี๋ยวทานข้าวแล้วทานยาย้ำอีกทีดีกว่า พักผ่อนอีกคืน พรุ่งนี้ก็น่าจะโอเคแล้วล่ะ"

".......มีญาติเป็นหมอเหรอ วินิจฉัยเก่งเชียวนะ"

โดนดูแลดีเกินไป จนอดไม่ได้ที่จะแขวะกัด ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะยังตั้งแง่ไปทำไม ในเมื่ออีกฝ่ายก็ยอมลงให้ขนาดนี้ แล้วทำไมเขายังไม่ยอมลดทิฐิบ้าง นอนคิดจนหลับไปสองรอบ คิดตกก็ตั้งหลายหน ตั้งใจว่าจะยอมอ่อนให้สักหน่อย แต่พอเห็นหน้ามันก็อดไม่ได้ทุกที

คงเพราะยังฝังใจกับเรื่องในอดีต

และยังคงเจ็บ...กับเรื่องเมื่อคืน


"...หึหึ ผมไม่มีญาติเป็นหมอหรอก แต่ก็พอรู้ว่าบ้างว่าต้องทำยังไง อย่างน้อยก็เคยเป็นพยาบาลจำเป็นก่อนคุณพ่อผมจะเสียน่ะ"

'ขี้โกง!...เล่นปล่อยมุกเรียกน้ำตานี่หว่า'


คำกู่ร้องในใจของสดายุดังขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายเริ่มลากเศร้า เขายิ่งแพ้กับเรื่องเกี่ยวกับครอบครัวหรืออะไรทำนองนี้เสียด้วยสิ

"...คุณพ่อคุณ...เป็นอะไร?...เอ่อ..."

"...โรคมะเร็งน่ะ ท่านจากผมไปสักสิบห้าปีได้แล้ว...หึหึ...สนใจเรื่องของผมด้วยเหรอ?"

"......................" ( -///"/// - )

สดายุถึงกับต่อบทไม่ถูกเมื่อถูกหยอกเย้ากลายๆ เลยได้แต่โทษตัวเองว่าไม่น่าหลวมตัวไปให้ความสนใจกฤตเมธเลย นางเอกหนุ่มหน้าสวยจึงได้แต่ถอนหายใจบางเบา แล้วพยายามตะเกียกตะกายลงจากเตียงเพื่อไปห้องน้ำล้างหน้า

"โอ๊ะ!"

"สดายุ!?"

ทว่าพอสองเท้าแตะพื้นตั้งท่าจะลุกยืน ความอ่อนเปลี้ยของสองขาก็ทำให้สดายุเสียหลักคะมำมาข้างหน้า โดยมีกฤตเมธสอดมือเข้าไปรับไว้ได้ทันอย่างหวุดหวิดก่อนจะร่วงลงพื้นพอดี เล่นเอาตกใจจนอึ้งไปทั้งคู่

"คุณ...เป็นยังไงบ้าง...?"

"...................."

ไม่ได้ตกใจที่ตัวเองเกือบจะร่วงลงไปกองกับพื้น แต่ตกใจที่ร่วงลงมาสู่อ้อมแขนของกฤตแมธต่างหาก ใบหน้าที่ชิดกันแค่ปลายจมูกสัมผัส ลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดข้างแก้ม อ้อมแขนแกร่งที่โอบรอบกาย วงแขนเขาที่โอบรอบคออีกฝ่าย ทุกอย่างชัดเจนในสายตา แต่ว่าสมองกลับไม่ทำงาน...

"...ยุ..."

"....!!!? ...อ๊ะ?....คุณ...เอ่อ...เฮ้ย!!"

ในที่สุดสติก็คืนกลับมา พอรู้สึกได้ว่าโดนกอดก็อยากจะผลัก แต่พอจะผลักก็ดันเห็นแขนตัวเองที่โอบคออีกฝ่ายไว้ด้วย เล่นเอาหัวใจสะดุดวาบ จนต้องรีบกระชากตัวเองออกมาโดยเร็ว ถึงกับเซถอยหลังสองสามก้าวกว่าจะตั้งหลักได้ และไม่ต้องรอให้ใครพูดอะไรขึ้นมาทั้งนั้น สดายุรีบประคองกายหนีเข้าห้องน้ำทันที...พร้อมความผิดปกติของ...หัวใจ

ตึ่กตั่ก ตึ่กตั่ก ตึ่กตั่ก ตึ่กตั่ก ตึ่กตั่ก ตึ่กตั่ก (รัวแรงหนักหน่วง...จนแทบทะลุกระบังลมออกมาเต้นข้างนอก)

'บ้าจริง...ไอ้หัวใจทรยศ...ไอ้ใจง่าย...นั่นมันคนที่ทำลายศักดิ์ศรี เป็นคนที่ย่ำยีหัวใจของแกนะ!...แค่เขาทำดีด้วยนิดหน่อยอย่าไปอ่อนตามเขาสิเฟ้ย!!'

"...ปั๊ดโธ่!...แกไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย ที่จะไปรู้สึกเนื้อเต้นเพียงเพราะถูกพระเอกหนังปล้ำแล้วร้องเร่าๆว่ารับผิดชอบ เพียงแค่ข้ามคืนก็จะไปยอมเขาเสียหมดแล้วน่ะ!! โฮ่ย!! ไอ้สดายุเฮงซวย! เจ็บไม่จำรึไง! ไอ้บ้า!!"


เข้าห้องน้ำมาได้ก็ก่นด่าตัวเอง ที่ดันไปหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำกับกฤตเมธที่คอยมาเฝ้าดูแลไม่ห่าง ทว่ายิ่งด่าก็ยิ่งเจ็บใจ เพราะใบหน้าที่สะท้อนอยู่บนกระจกอ่างล้างหน้านั้น...


คืออดีตพระเอกหนุ่มสดายุ...ที่หน้าแดงแปร๊ดยิ่งกว่าลูกตำลึง...


******************************************************************************

มาน้อยอีกแล้ว...แถมยังมาช้าด้วย
ขอกราบอภัยสวยๆอีกที...
และมาร้องขอโอกาสอีกครั้งนะคะ
 
คืนนี้จะเป็นคืนส่งงานยิก ปิดเล่มเป็นคืนสุดท้ายค่ะ
แล้วจากนั้น...เก๊าจะเป็น...อิสระ!!
(อิสระจากงานดองของตัวเอง...อิอิ)

ขอบคุณอีกครั้งที่ยังรอนะคะ

อนาคี99
 

คืนนี้คงไม่มาต่อหรอก เชื่อสิ ดูขันต์น้ำมนต์แล้ว !!!

ขันต์น้ำมนต์...แม่นฝุดๆค่ะ กิกิกิ...(ฟิ้ววว...สไลด์ตัวหลบรองเท้าเฉี่ยวหัวอย่างสวยงาม)
 

แถมค่ะ...
จังหวะพลั้งเผลอของสองหนุ่ม...อิอิ

[attachment deleted by admin]

[พู่กันและหยดหมึก]

มาต่อแล้ววว

หุหุ หวั่นไหวใหญ่เลย สดายุ

 

[♥MM...★]

ยุยอมใจอ่อนกับคนแก่ไปเห๊อะะะะะะะะ   
คนแก่ใจดีนะตัวเธอออ

[teatimes]

มาสั้นจังค่ะ  ค้างค่ะ

[cakecoke]