ผมคือ…นางเอก
ซีนที่ 16 (ครึ่งแรก)หลังการป้อนอาหารเฒ่าทารก (ในสายตาของสดายุ) อยู่ครู่ใหญ่ๆ ในที่สุดก็สามารถจัดการจับตาแก่ช่างสำออยออเซาะกรอกยาขนานใหญ่ให้จบๆไปอีกหนึ่งมื้อได้สำเร็จ เวลาล่วงมาจนเกือบสามทุ่ม สดายุช่วยกฤตเมธเช็ดเนื้อเช็ดตัวอย่างไม่เต็มใจนักก่อนจะบังคับขู่เข็ญสารพัดให้เจ้ายักษ์ล้มตัวลงนอน ห่วงก็ห่วงว่าแผลของคนป่วยจะปริจะเจ็บเพราะแรงปะทะต่อสู้ แต่ก็เหนื่อยหน่ายเกินกว่าจะทนประคบประหงม
"เฮ้อ!! นอนๆซะได้เสียที! ดูแลคุณนี่มันยิ่งกว่าเป็นพี่เลี้ยงเด็กสักครึ่งร้อย! เหนื่อย!"
"โธ่คุณ ทำไมขี้บ่นจัง ผมก็ไม่ได้ดื้อไม่ได้ซนอะไรกับคุณเสียหน่อย"
ถึงสดายุจะโวยวายโหวกเหวกกับการดูแลคนป่วยที่คอยแต่จะป่วนไม่เลิกแค่ไหน กฤตเมธก็ตอบกลับได้อย่างสบายๆ แถกันแบบหน้าตาเฉย ทำความดันเลือดสดายุพุ่งปรู๊ดปร๊าดได้ไม่หยุดหย่อน
"คุณสดายุครับ ได้เวลานอนแล้วนะ ไหนล่ะข้อตกลงของเรา?"
".....!!!"
(หนอย...ไอ้ขี้งก! ทวงได้ทวงดี!!)
"เฮ้อ...คุณกฤตเมธ คุณนี่มันเจ้าเล่ห์หน้าตายจริงๆเลยนะ ใครกันให้ฉายาคุณว่าเทพบุตร คุณน่ะมันจอมมารชัดๆ คุณมันจอมพลิกพลิ้น ปลิ้นปล้นหลอกชาวบ้านเขาไปทั่ว แสร้งว่าเป็นคนดีทั้งๆที่แท้จริงแสนจะร้ายกาจ ไม่ถูกใจคุณก็ตั้งแง่จิกกัดไม่ให้ได้ผุดได้เกิด แต่พอถูกใจขึ้นมาคุณก็ดึงดันทำสารพัด บังคับให้ได้ของที่ถูกใจมาเป็นของตัวเอง! แบบนี้น่ะเหรอ? ที่เรียกว่า ‘คุณพระเอกสุภาพบุรุษ เทพบุตรแห่งวงการ’ หลวงลวงทั้งเพ!!”
พอได้เห็นว่าคนป่วยนั่งหน้าทะเล้น (แบบลืมอายุ) ทวงข้อตกลง (ที่ดึงดันบังคับเอาเอง) แบบกัดไม่ปล่อยของกฤตเมธแล้ว สดายุก็พาลทนไม่ไหว จนต้องของด่าซึ่งๆหน้าออกไปเพราะความละเหี่ยใจไม่น้อย แต่ดูเหมือนยิ่งติอีกฝ่ายก็ยิ่งยิ้มร่าถูกใจ
“หึหึ...คุณนี่รู้จักตัวตนของผมดีจัง นี่ถ้าลองคิดเล่นๆดู มองได้ว่าคุณกำลังแอบชอบผมนะ รู้เรื่องผมซะละเอียดเชียว”
“...คุณกฤตเมธ คุณเลิกยั่วโมโหผมเสียทีเถอะ...เฮ้อ”
กฤตเมธเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าสดายุไม่ได้โกรธจนควันออกหูจากคำเย้าแหย่ของเขา แต่ชายหนุ่มนั้นได้แต่ทำหน้าเหนื่อยหน่ายพร้อมถอนหายใจบางเบาเท่านั้น
“คุณนี่ก็แปลกนะยุ บางทีก็ร้อนเป็นไฟ บางทีก็เย็นราวกับน้ำแข็ง...”
“...พูดอะไรของคุณน่ะ เลิกเพ้อแล้วนอนๆไปซะทีได้มั้ย?”
"หึหึ...คุณเองก็เหมือนกันน่ะแหละ เหมือนจะเป็นคนแข็งๆ แต่ความจริงแสนจะอ่อนไหว เหมือนจะหยิ่งที่จริงแค่ไม่ถนัดเข้าหาคนอื่น เหมือนจะเหลวไหล...ที่จริงก็แค่เด็กขี้เหงา คุณชอบทำตัวว่าเป็นคนกร้านโลก ทั้งที่จริงๆแล้ว...ช่างแสนซื่อ..."
"โอ้ยคุณ! เลิกพูดเรื่องน้ำเน่าเสียทีเหอะ นี่คุณมีอาชีพเสริมเป็นพระเอกลิเกด้วยหรือเปล่าเนี่ย? เพ้อเก่งชะมัด ฟังแล้วแทบอ๊วก"
พอได้ยินว่ากฤตเมธกำลังเริ่มกล่าวถึงตัวเองในเชิงสร้างสรรค์เกินกว่าเหตุ สดายุก็พาลขนลุกขนพอง จนต้องรีบห้ามไม่ให้อีกฝ่ายพูดต่อทันที
"ถามจริง เวลาคุณจีบผู้หญิงน่ะ คุณน้ำเน่าแบบนี้เลยหรือเปล่าเนี่ย!"
"ไม่หรอก แค่กับคุณเท่านั้นแหละที่จีบยากจีบเย็นนัก"
คำหยอดชวนคลื่นไส้ พร้อมสายตากรุ้มกริ่มที่ส่งมา เล่นเอาสดายุถึงกับทำหน้าไม่ถูก เพราะมันทั้งรู้สึกขนลุกและรู้สึกหน้าตาเห่อร้อนไปพร้อมกัน
"...ช่วยนอนๆไปซะทีเหอะคุณ...ผมคลื่นไส้จะแย่อยู่แล้ว..."
"ฮ่า ฮ่า คุณนี่บางทีก็ตลกนะ เอาล่ะผมนอนก็ได้"
ว่าพลางตะแคงตัวลงนอนเอกเขนก โดยที่ริมฝีปากยังคงยกยิ้มพราว ดวงตายังคงจดจ้องใบหน้าแดงเห่อของคนข้างเตียง ตั้งแต่ที่กฤตเมธทำตัวเป็นฮีโร่เพื่อปกป้องคนในดวงใจจนหัวร้างข้างแตกถึงตอนนี้ก็เกือบจะสิบสองชั่วโมงแล้ว แต่กฤตเมธนั้นไม่ได้รู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายแต่อย่างใด กลับรู้สึกว่าโชคดีมากๆต่างหาก เพราะถ้าหัวไม่แตกตอนนั้น ตอนนี้คงไม่มีสดายุมาคอยนั่งป้อนข้าวป้อนยาแบบนี้เป็นแน่ และที่สำคัญดูเหมือนการจีบของเขาในที่สุดก็เริ่มสำแดงผลสัมฤทธิ์ ถึงแม้จะไม่ได้ดูอ่อนหวาน แต่กฤตเมธรู้ดีว่าสดายุเริ่มจะอ่อนไหวแล้ว หลักฐานคือใบหน้าคมหวานนั้นแดงระเรื่อน่ามองยิ่งกว่าที่เคย
"นอนซะ เดี๋ยวผมปิดไฟให้"
เมื่อเห็นว่ากฤตเมธเอนตัวนอนแล้ว สดายุก็เดินไปปิดสวิชต์ไฟที่หน้าประตูให้
ห้องน้อยตกอยู่ในความมืดในที่สุด ทว่าแทนที่สดายุจะขึ้นไปนอนเป็นหมอนข้างให้ตามสัญญา ร่างบางกลับหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้นวมข้างเตียงอย่างเดิมแทน แล้วก็นั่งเงียบๆอยู่อย่างนั้น จนในที่สุดกฤตเมธก็เป็นฝ่ายทนไม่ไหว
“...นี่คุณ? ไหนว่าจะมานอนเป็นหมอนข้างให้ผมไงครับ แล้วทำไมยังนั่งอยู่อย่างนั้นล่ะ?”
“ผมก็กำลังทำตามข้อตกลงของเราอยู่นี่ไงครับคุณกฤตเมธ”
“เฮ้ยคุณ ตามข้อตกลงคุณต้องเป็นหมอนข้าง...”
“ข้อตกลงคือการคอยช่วยค้ำไม่ให้คุณเผลอนอนหงาย และผมมีวิธีของผมที่ดีกว่าการเป็นหมอนข้างให้คุณเป็นไหนๆ เพราะฉะนั้นไม่ต้องกังวลครับ หลับให้สบายคลายกังวลได้เลย...ครับ”
ยังไม่ทันจะท้วงจบ กฤตเมธก็ถึงกับเหวอไปหน่อยกับคำตอบของสดายุ เพราะเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเจ้าตัวร้ายของตนกำลังจะเล่นตุกติก อยากตอบโต้สักหน่อยแต่ความเจ็บหน่วงของบาดแผล ทั้งความมืดมนของห้องพักและความง่วงงุนที่เกิดจากฤทธิ์ยา ทำให้กฤตเมธเริ่มจนปัญญาที่จะโต้เถียง ชายหนุ่มจึงทำได้เพียงถอนหายใจในความมืดพร้อมกับยิ้มให้ตัวเองน้อยๆ เพราะลึกๆเขาก็พอจะรู้อยู่แล้วว่าไม่ว่ายังไงสดายุก็คงไม่ยอมลงให้เขาง่ายๆ และมันก็เป็นไปดังคาดจริงๆ
'เจ้าตัวแสบ รอดตัวจนได้นะ หึหึ'
"คุณกลัวผมเหรอ ยุ?...อย่ากลัวเลย ผมสัญญา จะไม่ทำอะไรให้คุณกลัวอีกแล้ว..."
น้ำเสียงที่เริ่มจะงัวเงียของกฤตเมธ เรียกเสียงหัวเราเบาๆจากสดายุไม่น้อย
'หึหึ...ตาแก่ช่างเจรจา'
"นอนซะทีเถอะคุณ เสียงคุณงัวเงียจนผมฟังไม่รู้เรื่องแล้ว"
บ่นพลางใช้มือเย็นๆของตนบรรจงลูบแผ่วๆไปตามหน้าผากของผู้สูงวัยกว่าอย่างลืมตัว ด้วยเชื่อว่าคนที่สลึมสลืออยู่นั้นคงใกล้นิทราในไม่ช้านี้แล้ว ไม่ใช่เพราะจู่ๆก็รู้สึกเสน่หาอะไรในคนตรงหน้าหรอก แต่ก็ไม่แน่ใจในความรู้สึกของตนเหมือนกันว่ามันคืออะไรกันแน่ และ...ไม่อยากจะคิดอีกแล้วว่าอารมณ์นี้มันคืออะไร...
"...นอนซะ"
เสียงแหบหวานเอ่ยขึ้นเบาๆเพื่อเป็นการสำทับอีกครั้ง
และดูเหมือนว่าเจ้าชายจะเข้าสู่นิทราไปเรียบร้อยแล้ว เพราะเสียงลมหายใจที่สม่ำเสมอนั้นสามารถการันตีได้อย่างดีว่า กฤตเมธพ่ายแพ้ต่อพิษยาและหลับใหลไปเรียบร้อยแล้ว
ห้องมืด...แต่ก็ยังมีแสงสว่างจากนอกหน้าต่างที่ทะลุผ้าม่านเข้ามา เสียงแอร์คอนดิชั่นดังหวือ เสียงลมหายใจของคนป่วย และเสียงลมหายใจของตัวเอง...ที่สดายุได้ยินทุกอย่างชัดเจนขนาดนี้ คงเป็นเพราะในห้องเงียบมาก แม้จะได้ยินเสียงคนอื่นที่โถงทางเดินบ้าง ก็แค่ชั่วครู่เดียว สดายุยกยิ้มน้อยๆพึงใจในโรงแรมสี่ดาวนี่พอสมควร เพราะแม้จะไม่ได้ใหญ่โตเลิศเลอแต่ก็ถือว่าเป็นส่วนตัวจากเสียงรบกวนภายนอกอยู่พอสมควร
...และความเงียบนั้น ก็เริ่มทำให้สดายุเผลอไผล...
"ผม...กลัวคุณนะ...กฤตเมธ..."
เสียงแหบหวานเอ่ยขึ้นมาแผ่วผิว ก่อนจะค่อยๆเอนร่างครึ่งบนซบลงไปบนเตียงนุ่มเบื้องหน้ากฤตเมธที่หลับลึกไปแล้ว เสียงเครื่องปรับอากาศกับเสียงลมหายใจของกฤตเมธชักนำให้สดายุเริ่มเผลอไผล หัวใจของชายหนุ่มเองก็เริ่มผ่อนคลาย และปากบางเฉียบนั้นก็เริ่มเผยบางสิ่งออกมา...
"ผมไม่ปฏิเสธว่าเรื่องที่คุณทำกับผม...ทำให้ผมกลัวมาก...และมันทำให้ผมเกลียดคุณเหลือเกิน..."
"เกลียดคุณ...เท่ากับที่เกลียดตัวเอง"
"เกลียดที่คุณทำเป็นรู้จักตัวผมดี เกลียดที่คุณชอบมาแทรกแซงหัวใจของผม เกลียดที่คุณชอบมาเข้าใกล้ ชอบมาทำให้ผมควบคุมตัวเองไม่ได้...และยิ่งผมเกลียดคุณมากเท่าไหร่...ผมก็ยิ่งเกลียดตัวเองมากเท่านั้น..."
"เกลียด...ที่สุดท้ายผมก็ดันเต้นไปตามเกมของคุณ..."
ยิ่งพูดเสียงก็ยิ่งแผ่วลงไปเรื่อยๆพร้อมกับใบหน้าที่แทบจะกดจมลงไปบนที่นอนนุ่ม สองมือจิกรั้งผ้าปูที่นอนเบาๆ ด้วยความรู้สึกขุ่นเคืองผสมสับสน แต่เพียงครู่ก็คลายลง พร้อมเสียงถอนหายใจบางเบา
"เฮ้อ...น่าอายที่สุดที่ผมยังคงรู้สึกหวาดหวั่นกับคุณไม่น้อย คงเพราะเรื่องนั้นมันยังสดใหม่เหลือเกิน...หึหึ ผมสมเพชตัวเองชะมัด โดยเฉพาะวันนี้ สมเพชตัวเองเหลือเกินที่จู่ๆก็ตัวสั่นราวกับเด็กสาวๆ แค่เพียงถูกคุณแตะต้อง...หึหึหึ..."
เสียงหัวเราะเย้ยหยันตัวเองดังขึ้นเบาๆก่อนที่สดายุจะเงยหน้าขึ้นจากเตียงในที่สุด ใบหน้าคมหวานชำเลืองมองใบหน้ายามหลับใหลของกฤตเมธนิ่งงัน ก่อนจะค่อยๆเอื้อมมือไปลูบไล้แก้มสากๆนั่นอย่างแผ่วเบา ในความมืดสดายุมองไม่ชัดนักว่ากฤตเมธตอนหลับหน้าตาเป็นยังไง แต่สัมผัสสากระคายที่ปลายนิ้วบนใบหน้าที่นิ่งไม่ไหวติงนั้นก็พอทำให้รู้ว่าร่างนั้นยังคงหลับสนิท รู้สึกได้ดังนั้นสดายุก็เหยียดยิ้มเล็กน้อย ดวงตาหม่นแสงที่จดจ้องค่อยๆหลุบต่ำลง ก่อนจะทอดแขนเอียงตัวลงพาดร่างครึ่งท่อนบนลงข้างเตียงใกล้ร่างหนาอบอุ่นนั่นอีกครั้ง
"...แต่ไม่ว่าจะยังไง ผมก็ไม่โทษคุณในเรื่องที่เกิดขึ้นหรอกนะ…"
"เพราะเรื่องทั้งหมด...ผมเท่านั้นที่เป็นคนผิด"
“ผมเอง…ที่เป็นต้นเหตุ ให้เรื่องบ้าๆนี่มันเกิดขึ้น…ถ้าผม…ไม่มีทิฐิบ้าบอแบบนั้น เรื่องมันคงไม่เลยเถิดมาถึงตอนนี้…”
ปลายเสียงสั่นไหวเล็กน้อย ราวกับจะเครือพร่า แต่ทว่าก็ราวกับกำลังขบขัน
“หึหึหึ…ถึงแม้สิ่งที่เกิดขึ้น…ที่คุณทำกับผมจะถือว่าเป็น…ครั้งแรก…หึหึ…บ้าจริง พูดอะไรของผมเนี่ย…”
พอเอ่ยคำว่า ‘ครั้งแรก’ ออกไป สดายุก็ถึงกับต้องสะอึก ด้วยว่ากระดากตัวเองเล็กน้อย จนอดไม่ได้ที่ต้องมุดหน้าลงกับที่นอนอีกครั้ง ในความมืดนี้ไม่มีใครรู้ ในห้องที่มีเพียงสองต่อสองกับคนป่วยที่หลับลึกไปแล้วย่อมไม่มีใครเห็น ว่าใบหน้าที่ยังคงความเจ็บร้าวเล็กๆนั้น เห่อแดงราวกับผลตำลึงสุก และร้อนผ่าวจะแทบจะลุกเป็นไฟ
กว่าที่สดายุจะปรับอารมณ์สู่ปกติได้ก็ปล่อยให้ห้องเล็กๆนี้เงียบไปเสียนานเลยทีเดียว
“…ผมโกรธคุณไม่ลงหรอกนะ กฤตเมธ…เพราะผมเองก็ไม่ใช่สาวบริสุทธิ์…ผม…”
“ผมเน่าเฟะไปพร้อมกับอดีตที่เหลวแหลกนั่นไปหมดแล้ว เพราะฉะนั้น…”
“…คุณไม่ต้องรู้สึกรับผิดชอบอะไรในตัวผมหรอกนะ เพราะมันไม่มีความจำเป็นอะไรเลย ที่คุณจะต้องเสียเวลามาเกลือกกลั้วกับคนแบบผม…”
พูดจบเพียงแค่นั้น สดายุก็เอื้อมมือไปดึงมือกฤตเมธเข้ามาจับเอาไว้ แล้วตัวเองก็ค่อยๆโน้มตัวลงซบใบหน้าของตนลงบนมือนั้น ไม่ได้เป็นการออดอ้อน หรือเสน่หาอาดูรแต่ที่ทำลงไปนั้นก็เพื่อที่จะยึดมือขวาของกฤตเมธเอาไว้ไม่ไม่เผลอนอนหงายหลังไปอีกด้าน และที่ต้องทับเอาไว้เพียงเพราะสดายุกลัวว่าตัวเองจะเผลอหลับ แล้วปล่อยให้คนป่วยเรื่องเยอะกลิ้งหลุนๆไปไหนต่อไหน จนให้ต้องโดนดูแคลนเอาตอนตื่น อย่างน้อยถ้ายังทับเอาไว้ เวลาที่อีกฝ่ายขยับตัว เขาจะได้รู้สึกตัวตื่นได้ทัน
‘กันไว้ดีกว่าแก้’
เที่ยงคืนครึ่ง…
ฝ่ามืออุ่นบรรจงลูบเรือนผมสีอ่อนอย่างทะนุถนอม ร่างแบบบางที่ยังคงฟุบกายอยู่ข้างเตียงนั้นยังคงหลับสนิท ไม่รู้ตัวเลยว่ามือแกร่งของคนที่ตนตั้งใจจะดูแลไปจนเช้านั้นหายไปจากอุ้งมือตั้งนานแล้ว และตอนนี้มือนั้นก็กำลังเคลียไล้แผ่วผิวอยู่ที่ข้างแก้มใสของตน
เจ้าของมือยิ้มน้อยๆด้วยรู้ดีว่า คนที่นั่งหลับอยู่อย่างน่าสงสารวันนี้คงเหนื่อยมากไม่ต่างจากตนที่เป็นคนป่วย เพราะทั้งตื่นตั้งแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวถ่ายทำละครฉากดุเดือดที่แสนจะหนักหน่วง จากนั้นก็ดันเกิดเรื่องไม่คาดฝันให้ต้องวุ่นวาย และยังต้องมาดูแลเขาที่อดจะหยอกเล่นให้อีกฝ่ายเหนื่อยใจไม่ได้อยู่ตั้งนานสองนานจนถึงตอนนี้ ดังนั้นจึงไม่แปลกเลยที่เด็กอวดเก่งจะผล็อยหลับไปง่ายๆ เพียงเพราะตัวเองสบายใจแล้วที่ได้ระบายบางสิ่งออกมาให้อากาศธาตุฟัง
“ใครเน่าเฟะกันหือ? เจ้าเด็กมาโซ…นายนี่มันชอบทำร้ายตัวเองเหลือเกินนะ”
เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นแผ่วเบาราวเสียงกระซิบ เพียงเพื่อตัดพ้อคนช่างประชดที่หลับไม่รู้เรื่องอยู่ตรงหน้า คำตัดพ้อที่แสนจะนุ่มนวล
“ฉันไม่เห็นจะมีความเหลวแหลกอะไรเลยแม้แต่นิด ฉันเห็นเพียงเด็กน้อยที่ดื้อรั้น ต่อต้านสังคม และแสนซื่อบริสุทธิ์…”
“บริสุทธิ์ราวกับแก้วคริสตัลบางใส ที่ถ้าเผลอแตะต้องแรงไปแม้เพียงนิด ก็พร้อมจะแตกสลายลงตรงหน้าได้ทุกเวลา…เพราะฉะนั้นฉันจึงกลัวเหลือเกินที่จะสัมผัสนายตั้งแต่แรกเริ่ม…แต่ก็นะ…สุดท้าย…ฉันก็ดันเผลอแตะต้องไปเสียแล้ว”
“เพราะฉะนั้นไม่ว่านายจะพูดยังไง ฉันก็จะไม่มีวันปล่อยมือจากนายเด็ดขาด…ไม่ว่าโลกที่นายเคยอยู่มาจะเป็นยังไง ต่อจากนี้ไป ฉันจะเป็นคนมอบโลกใหม่ให้นายเอง…”
“โลกที่สวยงาม…จนไม่อาจปล่อยมือ”
*
*
*
*
*
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด…
‘…อืม’
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด…
‘แสบตาจัง…เช้าแล้วเหรอเนี่ย…’
ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด…
กริ๊ก…
เสียงน่ารำคาญของมือถือที่ตั้งปลุกเอาไว้ตอนเจ็ดโมงเช้า ดังระงมไม่ขาดระยะ จนในที่สุดสดายุก็ทนไม่ไหว เอื้อมมือควานไปปิดเสียงน่ารำคาญนั่นให้หยุดเสียที
‘เฮ้อ…เงียบเสียที…นอนต่อดีกว่า อุ่นสบายจัง…’
‘เอ๊ะ?’
‘…นอนเหรอ?’
‘…อุ่น…’
“เฮ้ย!!!??”
สดายุลืมตาโพลงทันทีที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มทั้งๆที่เมื่อคืนนั้นเขาจำได้ว่าตัวเองฟุบหลับอยู่ข้างเตียงแน่ๆ แล้วทำไมพอเช้าเขาถึงมานอนอยู่บนเตียงได้ แล้ว…ความอุ่นที่หลังกับที่เอวนี่…มัน…หมายความว่า…
“ฮึ่ยยยยย!!!...คุณกฤตเมธ!!!”******************************************************************
สวัสดีปีใหม่ค๊า
ขอให้มีความสุขกันถ้วนหน้านะคะ
ร่ำรวยเงินทอง ผลการเรียนดีเยี่ยม ผลการทำงานสุดยอด
ครูบาอาจารย์รักใคร่ เจ้านายให้การสนับสนุนนะคะ
รักนะทุกคน
จุ๊บๆๆๆๆ
ปล.คนแต่งไม่ลั้ลลาอยู่แถวบ้านนอกคอกนามาค่ะ เพิ่งจะได้ดอดเข้ากรุงสู่ความศิวิไลซ์ หุหุ
อีกครึ่งตอนจะรีบมาต่อในไม่กี่วันนี้นะคะ (!!!?)
Thearboo / อนาคี99
ปล. มันมัวแต่พูดคนเดียวกันอยู่นั่น...แล้วเมื่อไหร่จะเข้าใจกันสักที!! (แอบอินเล็กน้อย)
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1267484 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก