หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[อนาคี99]

ผมคือ…นางเอก
ซีนที่ 16 (ครึ่งหลัง)




*
*
*
"...โอ้ย...เจ็บ...ซี๊ด..."
 
"โอ๊ะ...เบามือหน่อยสิคุณ..."
 
"ซี๊ด...เจ็บๆๆๆ...โอ้ย...คุณ..."
 
"อายุก็ปูนนี้แล้วแถมยังตัวโตอย่างกับหมี...แผลแค่นี้ร้องเป็นโดนเชือดไปได้ ใจเสาะเกินไปแล้วนะคุณ"
 
สดายุบ่นอุบเมื่อได้ยินเสียงร้องโอดโอยแบบจริงมั่งไม่จริงมั่งของกฤตเมธ ทั้งๆที่สดายุเองก็พยายามระวังจะแย่ ที่จะเช็ดคราบเลือดตกค้างเกรอะกรังตามเส้นผมบนศีรษะของกฤตเมธแท้ๆ แต่คนสูงวัยกว่ากลับทำตัวเป็นเด็กเล็กสำออยไม่หยุดเสียได้ เล่นเอาคนที่หน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่แล้วเป็นทุนเดิมอยู่นั้นยิ่งหน้างอคอคว่ำเป็นปลาทูแม่กลองไปใหญ่ เพราะเรื่องเมื่อเช้าที่จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมาในวงแขนของคนช่างฉวยโอกาสนั่นก็ทำให้เดือดจนเส้นเลือดในสมองแทบระเบิดไปรอบนึงแล้ว ยังไม่ทันจะได้ปรับอารมณ์ให้เป็นปรกติก็มาโดนงอแงใส่แบบไม่เข้าท่าเลยแบบนี้อีก นี่ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายกำลังบาดเจ็บ เขาคงไม่รอช้าที่จะขอขยี้ให้หัวบี้คามือเสียให้รู้แล้วรู้รอด
 
"...ก็ผมเจ็บจริงๆนะ" (ยังตั้งหน้าตั้งตาอ้อนไม่เลิก)
 
"ดูวัยบ้างคุณ ไม่ใช่เด็กสามขวบนะ เฮ้อ...คุณเป็นแบบนี้เนี่ย คนอื่นไม่มีใครว่าอะไรคุณบ้างเหรอ? หรือว่าเพิ่งจะเป็นเพราะสมองกระทบกระเทือนกัน!?"
 
แรกๆก็แค่บ่นไป แต่ท้ายประโยคแฝงความกังวลใจไว้เล็กๆ เพราะเกรงว่าถ้าอาการที่เอ๋อราวกับเด็กอ่อนแบบนี้มันเป็นเพราะโดนดุ้นเหล็กฟาดจนสมองกลับล่ะก็ สดายุต้องรู้สึกผิดไปจนตายแน่ๆ!!
 
"หึหึ..ผมโอเคครับ สมองผมยังดีอยู่..." กฤตเมธกระเซ้าขำๆ
 
"แต่คุณ...เพี้ยนไป?"
 
แม้ว่าสดายุจะยังทำหน้าตาราวกับไม่ค่อยจะวางใจ แต่กฤตเมธก็ไม่ได้แก้ตัวใดๆอีก ชายหนุ่มเอาแต่ยิ้มน้อยๆท่าทางอารมณ์ดีเท่านั้น
 
สุดท้ายเมื่อเห็นว่ารุ่นใหญ่ไม่หือไม่อืออะไรต่อ สดายุก็ได้แต่ถอนหายใจ (ครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้) แล้วเริ่มลงมือใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นบรรจงเช็ดเรือนผมสีนิลเงาของกฤตเมธอีกครั้ง อดแปลกใจตัวเองไม่ได้อยู่เหมือนกัน ที่ทำไมถึงได้ยอมให้บริการคนที่เคยไม่ชอบหน้าได้ขนาดนี้...
 
หรือคำว่า 'ไม่ชอบขี้หน้า' จะไม่หลงเหลืออยู่ในใจของเขาแล้วกันแน่นะ
 
'แล้วมัน...เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันล่ะ?' พอคิดถึงข้อนี้ขึ้นมา คิ้วเรียวสวยก็ต้องขมวดเป็นปมอีกครา
 
'นั่นสินะ...ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน...'
 
'ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขารู้สึกได้ถึงความอ่อนโยนจากกฤตเมธ...ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่เขาเริ่มอ่อนไหวกับกฤตเมธ...'
 
'ทั้งๆที่ตอนแรกแสนจะร้ายกาจใส่เขาสารพัด ทั้งที่ตอนแรกแสนชิงชัง แถมยังมีเรื่องเลวร้ายเมื่อคืนก่อน...แล้วทำไม...'
 
'ทำไมใจเขากลับสั่นไหวเมื่อถูกกระเซ้าเพียงไม่กี่คำ...อาการแบบนี้...มันเรียกว่าอะไรกันนะ...'
 
............ยุ
 
.........สดายุ
 
"สดายุ?"
 
"อ๊ะ? อะ...อะไรเหรอคุณ?..."
 
"เหม่ออะไรกันคุณ? ให้ผมคุยคนเดียวตั้งนาน...อย่าบอกนะว่าหลับใน?"
 
"...บ...บ้าเหรอคุณ คนบ้าที่ไหนยืนหลับในได้กัน? เอ้า สะอาดแล้ว!"
 
พอถูกกระตุ้นให้รู้ตัวว่าเผลอคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องระหว่างบริการคนป่วยอยู่นั้น สดายุก็ถึงกับเหวอไปครู่หนึ่ง เพราะไม่คิดว่าตัวเองจะเหม่อจนต้องถูกอีกฝ่ายเรียกสติ จะกลบเกลื่อนก็ไม่ทัน จึงได้แต่แสร้งทำเป็นโมโหเล็กๆเพื่อเอาตัวรอดไปพลางๆเท่านั้น ประจวบกับว่าเช็ดทำความสะอาดเส้นผมของกฤตเมธเสร็จพอดี สดายุเลยได้โอกาสผละจากได้ง่ายขึ้น

"เหม่อคิดถึงใครกันคุณ? หน้าแดงด้วย"

ยิ่งเห็นว่าสดายุทำหน้าตาอิหลักอิเหลื่อ กฤตเมธยิ่งฉวยโอกาสจี้จุดเขินซ้ำๆให้อีกคนยิ่งหน้าแดง(เดือดเข้าไปอีก) ไม่ได้ตั้งใจจะแกล้ง แต่หัวใจติดซาดิตส์เล็กๆของรุ่นใหญ่อย่างกฤตเมธก็อดไม่ได้ที่จะเผลอกระเซ้าให้ได้ทำอะไรไม่ถูกจนได้
 
"เรื่องของผม!"
 
พอถูกคำรามใส่กฤตเมธก็หุบปากเงียบทันทีแต่ก็ยังคงอมยิ้มน้อยๆ เมื่ออีกฝ่ายยังคงเอาใจใส่ถึงขนาดช่วยเป่าผมเขาให้อย่างระมัดระวังอยู่ แม้หน้าหวานจะแสดงอาการไม่พอใจหงิกงิด แต่มือที่กำลังสางผมให้ก็ยังคงนุ่มนวลอ่อนโยน 'แข็งนอกอ่อนใน' เพราะแบบนี้แหละที่ทำให้กฤตเมธไม่อาจละสายตาได้เสียที เพราะสดายุเป็นคนแบบนี้นี่แหละที่ทำให้จิตใจของเขาไขว้เขว...กลายเป็นเกย์ในที่สุด (ฮา)
 
หมับ...
 
".....!?"
 
จู่ๆก็ถูกคว้ามือหมับ สดายุขมวดคิ้วแปลกใจ หากยังไม่ทันจะได้พูดอะไรกฤตเมธก็พูดอะไรบางอย่างขึ้นกับมือเขาเสียก่อน
 
"...ยุ...คุณอ่อนโยนจัง"
 
"...อะไรของคุณ? จู่ๆก็...ปล่อยมือผมนะ"
 
อยากสะบัดมือออก แต่แรงขัดขืนดูเหมือนจะน้อยนิดเหลือเกินโดยเฉพาะเมื่อถูกกระชับไว้มั่นด้วยอุ้งมืออุ่น และยิ่งแทบระทดระทวยด้วยลมหายใจร้อนผ่าวที่รินรดอยู่ไม่ห่าง หัวใจสั่นสะท้านขึ้นอีกคราอย่างไม่อาจห้าม นิ่งอึ้งอยู่เพียงครู่ก็นึกขึ้นได้ว่าตัวเองดันเผลอไผลไปกับสัมผัสของกฤตเมธจอมเจ้าเล่ห์อีกแล้ว ดังนั้นสดายุจึงพยายามขืนมือออกจากการเกาะกุมอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าคราวนี้ เขาจะถูกกลั่นแกล้งมากกว่าเดิม
 
"บ...บอกให้ปล่อยมือไง!! เฮ้ยยย!?"
 
ตุบ...
 
"คุณกฤตเมธ!! ปล่อยผมนะ! คุณจะบ้าเหรอ!?"
 
สดายุร้องว๊ากใส่กฤตเมธที่นั่งทำหน้านิ่งทั้งที่เจ้าตัวเป็นคนลากร่างเพรียวลมของสดายุลงมานั่งพาดบนตักอย่างไม่มีการขออนุญาตหรือถามความเห็นของคนนั่งก่อนอย่างหน้าตาเฉย และแม้สดายุจะถลึงตาใส่ยังไงก็ดูจะไม่สลด ผู้สูงวัยกว่ายังคงอมยิ้มน้อยๆให้อย่างไม่ยี่หระว่าตัวเองกำลังล่วงเกินเด็กหนุ่มรุ่นน้องอยู่
 
"นี่คุณ!! เหวออ!?"
 
"ยุ...ผมขอโทษ..."
 
".............อ...อะไร...?"
 
ไม่ทันจะได้ตั้งตัวร่างที่นั่งพาดอยู่บนตักของกฤตเมธก็โดนลากเข้าไปกอดเสียแน่น พร้อมกับใบหน้าที่ซุกอยู่ตรงไหล่นั้นกล่าวคำขอโทษไร้ที่มา
 
"ผมขอโทษ...ที่ในอดีต ผมเคยทำร้ายคุณ..."
 
"..........."
 
"ผมขอโทษที่ผมเคยทำเรื่องเลวร้าย...ขอโทษที่ทำอะไรลงไปโดยไม่คิดถึงจิตใจของคุณก่อน...ผม...ขอโทษ..."
 
"...คุณ...กฤตเมธ?"
 
คำขอโทษที่พรั่งพรูออกมาจากปากของกฤตเมธ ทำเอาสดายุถึงกับนิ่งอึ้ง เพราะไม่รู้ว่าจะตอบโต้คำขอโทษด้วยน้ำเสียงแสนเศร้าสร้อยนั้นยังไงดี และยังไม่สามารถทำความเข้าใจได้ด้วยอีกว่าอีกฝ่ายอยู่ในอารมณ์ไหนกันแน่ ทำไมจู่ๆถึงได้ขอโทษออกมาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เพราะไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่กฤตเมธเคยปรามาสตนไว้เมื่อสมัยที่เข้าวงการใหม่ๆ เรื่องนั้นชายหนุ่มก็เคยขอโทษเขามาแล้วตั้งหลายครั้ง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่กฤตเมธเคยหาเรื่องเขาบ่อยๆตอนที่เริ่มร่วมงานกันในภาพยนตร์เรื่องนี้ในช่วงแรกๆ อันนั้นก็จำได้ว่าขอโทษแล้ว หรือแม้แต่เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนก่อน...เรื่องนั้น กฤตเมธก็กล่าวขอโทษเขาออกมานับครั้งไม่ถ้วนแล้วเหมือนกัน  แล้วที่ชายหนุ่มขอโทษแล้วขอโทษอีกอยู่ตอนนี้ล่ะ? มันคือเรื่องอะไร?
 
ทำไมเสียงนั้นถึงช่างแสนเศร้า
 
ทำไมอ้อมกอดนี้ถึงได้สั่นสะท้าน
 
ทำไม...เขาถึงไม่อาจผละจากอ้อมแขนนี้ได้...
 
“ยุ...คุณเป็นคนดีนะ เป็นเด็กดีโดยไม่ต้องปรุงแต่งใดๆ เพราะฉะนั้น...”
 
ก่อนที่กฤตเมธจะเอ่ยคำสุดท้าย ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนรัร่างแบบบางของสดายุแนบแน่นขึ้นอีก
 
“คุณอย่าดูถูกตัวเองอีกเลยนะ”
 
“...........!!!??” สดายุเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึงพรึงเพริดทันทีที่ได้ยินคำว่า ‘ดูถูกตัวเอง’ จากปากของกฤตเมธ การที่อีกฝ่ายพูดแบบนั้นนั่นหมายความว่า... ‘กฤตเมธได้ยินเรื่องที่เขาพูดเองเออเองเมื่อคืนทั้งหมด!!?’
 
“ยุ...คุณไม่ได้เน่าเฟะอย่างที่คุณเข้าใจหรอกนะ คุณยังคงสะอาดบริสุทธิ์...”
 
“......................ปล่อย....”

สดายุสะท้านกายหนักขึ้นพร้อมทั้งพยายามขืนกาย เพื่อดิ้นรนออกจากวงแขนแกร่ง เมื่อได้ยินกฤตเมธพล่ามพูดในสิ่งที่เขาไม่ได้ต้องการให้ใครมาร่วมด้วยช่วยรับรู้ ‘ช่างน่าอับอายเหลือเกิน’


“ผมขอโทษจริงๆ ที่ทำให้คุณต้องรู้สึกไม่ดี ที่เคยมองคุณอย่างที่เคยมองคนอื่นๆ ทั้งๆที่คุณแตกต่าง...”
 
“ปล่อยนะ!!” สดายุดิ้นรนหนักหน่วงขึ้น เขาไม่อยากได้ยินอะไรจากกฤตเมธอีกแล้ว

“ยุ อย่าดูถูกตัวเองอีกเลยนะ คุณเป็นคนดีพอ…ถึงคุณจะยังไม่มั่นใจในตัวเอง แต่อย่างน้อยได้โปรดเชื่อผม…”

“ปล่อย!!”

ผลัก!!

เมื่อสุดจะทานทนกับคำปลอบประโลมที่ไม่ต้องการ สดายุจึงทุ่มกำลังทั้งหมดที่มีผลักตัวเองออกจากร่างหนาของกฤตเมธได้ในที่สุด ใบหน้าของสดายุตอนนี้แดงก่ำไปด้วยความเจ็บใจที่ถูกอีกฝ่ายล่วงรู้ความในใจโดยไม่เจตนา แถมยังโดนสั่งสอนในสิ่งที่เขาไม่ต้องการรับฟัง แผลใจที่เขามีมันบาดลึกเร้นเกินกว่าจะให้ใครมาเลียให้หายได้เพียงคำพูดไม่กี่คำ และที่สำคัญ ‘เขาไม่เคยต้องการ!!’


"โลกของคุณกับผมมันต่างกัน อย่าเอาความเป็นผู้ใหญ่โลกสวยของคุณมาสั่งสอนผม!"

"โลกสวย? ยุ คุณกำลังปิดกั้นตัวเอง โดยการฝังตัวตนของคุณไว้กับอดีต คุณต้องหัดที่จะก้าวออกมารู้หรือเปล่า?..."

ความเกรี้ยวกราดของสดายุพาให้อารมณ์หวามไหวอ่อนหวานสลายสิ้น กฤตเมธขมวดคิ้วมุ่น พร้อมถอนหายใจหนักหน่วงก่อนพยายามอธิบายให้สดายุเข้าใจว่าอย่างน้อยก็ยังมีคนเข้าใจและอยากอยู่เคียงข้าง…ทว่าดูเหมือนสดายุจะไม่รับสื่ออะไรตอนนี้อีกแล้ว…

"ไม่รู้!! และไม่ต้องการจะรู้ด้วย! อย่ามายุ่งเรื่องของผม!!”

สดายุตะโกนออกไปราวกับคำรามเพื่อเป็นสัญญาณให้อีกฝ่ายรู้ตัวว่าไม่ควรล้ำเส้นที่เขาขีดไว้จนเกินไป รู้ดีว่าตัวเองกำลังพาลและรู้ยิ่งกว่ารู้ว่าที่กฤตเมธพูดไปทั้งหมดเป็นเพราะหวังดีกับตนทั้งสิ้น แต่สดายุไม่อาจทำใจรับได้ เพราะเขายังคงฝังใจเหลือเกิน เคยเจ็บมาแล้วนักต่อนักตั้งแต่เยาว์วัยกับคำปลอบประโลมที่ไม่จริงจัง และการหักหลังที่แสนเจ็บปวด…

…ทว่าดูเหมือนคราวนี้กฤตเมธก็ไม่มีทีท่าจะยอมโอนอ่อนอย่างที่ผ่านมาอีกแล้ว ชายหนุ่มไม่ได้ต้องการปราบพยศเด็กดื้ออย่างที่แล้วมา แต่ต้องการดึงให้สดายุออกมาจากโลกที่ชายหนุ่มจมปลักมาช้านาน ต้องการให้สดายุหลุดพ้นจากอะไรก็ตามที่เจ้าตัวยึดติดอยู่จนวันนี้

“แต่ผมต้องยุ่ง!”

“ทำไม!!?”


“เพราะผมรักคุณ!!”


“…………….!!?”

“…สดายุ…ผมรักคุณ…”

คำว่ารัก ทำให้สดายุรู้สึกว่าตัวเองกำลังผิดเพี้ยน ชายหนุ่มรู้สึกว่า หัวใจของตนกำลังถูกทำให้บิดเบี้ยว…ผิดรูปผิดร่างไปจากที่มันควรจะเป็น และ…เขาไม่สามารถทำใจยอมรับให้มันเป็นไป…

“คุณ…คุณบ้าไปแล้วกฤตเมธ…แก่จนฟั่นเฟือนไปแล้วเหรอ?...อย่ามาล้อมผมเล่นแบบนี้นะ ผมไม่ชอบ”

คำว่ารักที่อาจทำให้มนุษย์ปุถุชนส่วนใหญ่บนโลกนี้มีความสุข แต่ไม่ใช่สำหรับสดายุ โดยเฉพาะคำว่ารัก…ที่มาจากปากของ…กฤตเมธ

“ใช่ยุ…ผมอาจบ้า…แต่คำว่ารักของผมมันก็เป็นเรื่องจริง”

“ไม่!! มันไม่จริง! คุณแค่เผลอ คุณแค่ฝันไปว่าคุณรักผม เพราะที่นี่มีแค่เรา เพราะที่นี่ไม่มีใครอื่น เพราะที่นี่ไม่ใช่โลกแห่งความจริงที่เราต้องกลับไปเผชิญในอีกเดือนข้างหน้า เพราะมันเป็นเรื่องราวกับฝัน…คุณก็พูดได้สิ…”

“ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะยุ! ผมรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่!”

กฤตเมธแผดเสียงอธิบายบ้าง รู้ว่ามันเร็วไปที่เขาจะพูดคำว่ารัก แต่เขาก็รู้อยู่เต็มอกเช่นกันว่าตัวเองไม่สามารถยับยั้งใจได้อีกแล้ว แม้จะยังสับสนว่านี่คือรักหรือหลง แต่ไม่ว่าจะยังไงมันก็คือความรู้สึกด้านบวก มันคือพลังที่ผลักดันให้เขาเข้าใกล้คนอื่นอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และหากจะต้องเสียเวลาหาเหตุผล เขาเองก็ไม่ต้องการ ไม่อยากให้ยืดเยื้อเรื้อรังกับความคลุมเครือของตัวเองอีกแล้ว ผู้ใหญ่อย่างเขากล้าได้กล้าเสีย และจริงจังพอที่จะมั่นใจได้ว่า ความรู้สึกที่ตนมีให้กับสดายุนั้น ‘เป็นเรื่องจริง!’

“แล้วอะไรล่ะที่คุณกำลังทำอยู่!!?”

“รักคุณไง!!”

 คำว่ารักราวกับแซ่แช่น้ำผึ้งหวดกระหน่ำซ้ำๆบนร่างของสดายุไม่หยุดหย่อน เจ็บจนสะท้านหวาดหวั่น แต่ละครั้งที่แซ่นั้นบาดลงบนผิวเนื้อ มันสร้างทั้งบาดแผลที่เจ็บแสบแต่ในขณะเดียวกันความหวานของมันก็ซึมซาบผ่านบาดแผลซึมสู่ร่างของเขาได้อย่างรวดเร็วเช่นกัน…

“…กฤตเมธ…เจ้าเกย์เฒ่า คุณรู้ตัวหรือเปล่า? ว่าคุณกำลังจะทำลายอนาคตของตัวเอง ทำลายทุกสิ่งที่คุณสร้างมากับมือ จนมันย่อยยับป่นปี้…เพราะความใจง่ายและไม่ยั้งคิดของตัวคุณเอง…”

“…พระเอกที่เป็นเกย์น่ะ…ไม่มีวันได้ดิบได้ดีหรอกนะ ถ้าไอ้พวกนักข่าวจมูกไวรู้เข้า ไม่วันใดวันหนึ่ง คุณต้องเละ…จนไม่เหลือชิ้นดีแน่ๆ…”

“…ไอ้เกย์เฒ่าโลกสวย…ใจง่าย…ไอ้คนไม่มีหัวคิด…คนบ้า…กลับจากที่นี่ไป…ก็จะ…ไม่เหลืออะไรอีกแล้ว…”

เสียงตัดพ้อของสดายุค่อยๆอ่อนลงเรื่อยๆ แต่ยังคงความสั่นไหว ร่างนั้นยืนนิ่งอยู่ข้างเก้าอี้นวมที่กฤตเมธนั่งอยู่ ใบหน้าก้มต่ำหากแต่ไม่ได้สบตามองที่กฤตเมธแต่อย่างใด ร่างแบบบางสะท้านน้อยๆ อย่างไม่อาจห้าม โกรธเกรี้ยว และสับสน…

“…ยุ…” กฤตเมธลองขานชื่อของอีกฝ่ายแผ่วเบา แต่คนตรงหน้ายังคงยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นราวกับหุ่นขี้ผึ้ง

“…ยุครับ…ยุ…” แม้กฤตเมธจะลองเรียกอีกสักกี่ครั้ง สดายุก็ยังคงนิ่งเงียบ แม้กฤตเมธจะเริ่มลุกขึ้นขยับร่างเข้าใกล้สดายุก็ยังคงยืนนิ่งไม่ไหวติงอยู่อย่างนั้น

หมับ…

และแม้จะถูกรั้งเข้าไปกอด สดายุก็ยังคงนิ่งงัน ไม่ขัดขืน ไม่ดิ้นรนอย่างที่เคยทำในเวลาปกติ แม้ว่าจะโดนกฤตเมธกอดอยู่อย่างนั้น แนบแน่น เนิ่นนาน…

“ผมไม่กลัวที่จะสูญเสียอะไรไปทั้งนั้น…ไม่สนแล้วด้วยซ้ำว่ามันจะเป็นยังไง ผมไม่เคยมีรักที่ทำให้ใจเต้นแรงกับใครจนกระทั่งมาเจอคุณ…หึหึ…ผมคงเป็นเกย์มาตั้งนานแล้วโดยไม่รู้ตัว…”

“ยุ…ให้ผมเปิดใจคุณ…เหมือนที่คุณเปิดใจให้ผมได้มั้ย…”

“…ได้โปรด?”

เสียงทุ้มพร่าเอ่ยคำอ้อนวอนออกมาพร้อมใบหน้าที่ค่อยๆเลื่อนเข้าประชิด สองมือแกร่งบรรจงช้อนใบหน้าโศกเศร้าให้เงยหงายขึ้นมาเผชิญหน้า ลมหายใจระรวยอ่อนค่อยๆรินรดกันอย่างมิอาจห้าม สดายุหลับตาลงช้าๆ เมื่อริมฝีปากแนบประทับกันอย่างแผ่วผิว…


จุมพิตบางเบา พร้อมหยาดน้ำตาหลั่งริน…

‘สดายุ…ขอพี่ชายคนนี้ปกป้องนายนะ ฉันสัญญา…จะทำให้นายมีความสุขให้ได้…ตาแก่ของนายคนนี้ จะเป็นคนสอนให้นายได้รู้ว่า โลกความจริงมันยังมีสิ่งสวยงามให้นายได้เรียนรู้อีกเยอะ…’

‘มันเป็นไปไม่ได้หรอกครับคุณกฤตเมธ…แม้ว่าผมจะมีใจให้คุณ แม้ว่าเราจะใจตรงกัน หรือแม้คุณจะพยายามแค่ไหน เราก็ไม่มีวันไปด้วยกันได้ในโลกแห่งความจริงหรอก…ถึงเราจะอยู่บนเวทีเดียวกัน…แต่โลกของคุณกับผมมันต่างกันเกินไป…’

'แต่...ถ้าเป็นในที่ที่เหมือนฝันแห่งนี้ล่ะก็...ผมอาจยังพอ....'

'รัก...คุณ...'
[/size]

********************************************************************
ขอโทษที่หายหัวเงียบฉี่นะคะ…
จะรีบมาต่อตอนที่ 17 ก่อนวันที่ 17 นี้ให้ได้เลยค่ะ
 
ช่วงต้นปีงานยุ่งมากเลยค่ะ มาช้าหน่อยแต่จะทยอยมานะคะ (ฮึ่ก…ฮือๆๆๆ)
ปล.พอเปลี่ยนเป็นเรื่องยาวปุ๊บ…ปมเพิ่มมาเพียบค่ะ (ฮา)
 
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ
Thearboo / อนาคี99

[harumi]

 

[maru]

แล้วเมศจะว่ายังไง

[cakecoke]

 

[took-ta_naka]

   

[Takarajung_TK]

น้องยุเริ่มเปิดใจล่ะ 

[mukmaoY]

ใจตรงกัน แต่ยังคิดว่ามีอุปสรรคอีก

[mooping-7]

ตาเฒ่าเหลี่ยมเยอะำจริงน้องยุเคลิ้มเลย 555

[jinjin283]

น้องยุน่ารักอะ ดูแลคุณสามีดีมากมาย ^^
ยิ่งน้องยุน่ารักๆแบบนี้จะหวังให้พ่อพระเอกใหญ่ตัดใจคงไม่ได้นะคะ
หวังว่าคุณน้องจะรีบๆเปิดใจสู่เส้นทางสีม่วงจริงๆจังเหมือนพ่อพระเอกของเรา ><

[hoshinokoe]

น้ำตาเกือบไหล เศร้าปนหวานมากๆ แงๆ ยิ่งตอนประโยคปิดจบบท อย่างเศร้า เรื่องนี้จะหวานแหววน้อยกว่าดราม่าเยอะแบ้ววว

[Queen1001]

ยุยังปิดกั้นตัวเอง จากอดีต
รักกันสิ ทำสิ่งที่อยากทำสิ ในเมื่อใจตรงกัน

[Infinity 888]

น้องยุอย่าคิดมาก อย่าคิดให้แต่ตัวเองทุกข์เลย

ยอมเปิดใจ พูดอย่างที่รู้สึก เชื่อว่าพี่เมธต้องหาทางออกได้อยู่แล้วนะจ้ะ สู้ๆ

[Palmpalm]

หวานปนเศร้า ยุเปิดใจได้แล้วน่ะ

[threetanz]

ยุ อย่าไปกัว อย่าตัดพ้อ ทุกอย่างจะดีเอง

[Minnie~Moo]

อดีตที่ทำร้าย ยุ คืออะไร 

ทำไมถึงทำให้เป็นคนที่มีบาดแผลในใจเยอะแบบนี้ 

[quiicheh.]

คุณเมศนี่เด็ดเดี่ยวมากน่าฝากตัวไว้สุดๆ
ยุเปิดใจได้แล้วววววววว ลุงแกไม่ทิ้งหรอก

[~มือวางอันดับ1~]

  1+ ยุ น่ารักใช่ไหม

[=นีรนาคา=]

รักก็คือรักซิ
ก็แค่รักกัน เท่านั้นเอง
อย่ากลัว อย่าไปกังวลกับสิ่งที่มันยังมาไม่ถึงเลยนะ

[♠DekDoy♠]

ยุปิดกั้นตัวเองมาก ๆ เลย

[indy❣zaka]

คาดว่าคงจะยังไม่หวานกันง่ายๆหรอก 
คิดว่าคงได้กินมาม่าอีกหลายห่อแน่เลย

[Miw_Miw@In Love]

รอวันที่สตายุเปิดใจ....
 

[savada]

อั๊ยยะ  ใจตรงกัน  ที่เหมือนฝัน  เฮ้ย ทะเลเปลี่ยนโลกอะ  ฮ่าๆๆๆ

รักกันๆๆ  เย้ๆๆ  กลับไป พี่เมธ สู้ๆน้า  อย่าปล่อยหนูยุหนีไปได้  ฮ่าๆๆ

ชอบจริงๆ  น่ารักสุดๆๆๆ

[shoky_9]

จุ๊บๆกันแล้ว 

เปลี่ยนเป็นเรื่องยาวเลยยิ่งดีค่ะ ชอบๆ 

[pemiko2012]

 

ยุ น่าสงสารอ่ะ
ชีวิตที่ผ่านมาของยุเจอแค่เรื่องที่มันแย่ๆ
เมธ ดึงยุออกมาจากอดีตร้ายๆปบบนั้นด้วยน้า

[พลอยสวย]

  ตัวหนังสือเล็กไปนะคะ

[TopFee]

..... แอบย่องมาประชาสัมพันธ์....


นิยาย เรื่อง "เกลียวบาป...แฝด"
เลื่อนเวลาเปิดจองและโอนเงินแล้วนะคะ
ใครที่เป็นแฟนนักเขียนท่านนี้....ติดตามผลงานแบบรูปเล่มได้ตามลิ้งค์นี้เลยค่า

http://www.inheaven-books.com/product/4/per-order-%E0%B9%80%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%B5%E0%B8%A2%E0%B8%A7%E0%B8%9A%E0%B8%B2%E0%B8%9B-%E0%B9%81%E0%B8%9D%E0%B8%94-%E0%B8%AD%E0%B8%B1%E0%B8%9E%E0%B9%80%E0%B8%94%E0%B8%97-6-1-14

[SenzaAmore]

ตอนหน้าน่าจะเริ่มหวานกันแล้วสินะ

รอตอนต่อไปค่ะ

[๐๐ตะวัน๐๐]

เค้าบอกรักกันแล้ว
ยุเปิดใจแล้ว

[ReiiHarem]

เมธต้องวางแผนดีๆหลังกลับจากทะเลนะคะ ไม่งั้นน้องยุหนีแน่

[GETIIZ]

รู้ว่าพี่เมธจะไม่ปล่อยมือน้อง ให้น้องต้องเดินคนเดียว
พี่เมธสู้ๆ น้องยุสู้ๆๆ