หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[akiko]

สนุกมากเลยคะ ไม่คิดว่าจะฉากขมขื่นจริง สงสารยุ แต่มันก็ทำให้ยุและเมธเปิดใจกันมากขึ้น รอตอนต่อไปนะคะ

 

[Ja-Jah Suwanun]

ตายแล้วววววว ยุ อย่าเพิ่งไปคิดมากถึงอนาคตเลยนะ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด

ตอนนี้ก็อยู่กับปัจจุบันไปก่อนนะ อยู่กับตาแก่ของยุไปก่อน รักกันให้มากๆน้าาาา

เปิดใจๆๆๆๆๆ   

[greenapple]

หนังสือตัวเล็กจัง

[Rafael]

โถ่ยุ
เปิดใจให้คนแก่บ้างอะไรบ้างก็ได้นะ
อย่าทำแบบนี้เลย

[PoPuAr]

ชอบคำนี้ที่น้องยุด่ามาก >>> ไอ้เกย์เฒ่าโลกสวย 5555555555555555555
กรี๊ดกร๊าด เกย์เฒ่าบอกรักน้องยุแล้ว น้องยุก็เล่นตัวนิดนึงนะ (ในในยิ้มแก้มปริ ฮี่ๆ)
เดี๋ยวพอกลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง(ที่ไม่ใช่โลกสวยของเกย์เฒ่า) ดราม่ามาแน่นอน //เตรียมต้มน้ำรอ

[koikoi]

ลองเปิดใจดูหน่อยสิสดายุ

[gupalz]

น้องยุ คงจะได้เจอเรื่องดีๆแล้ว

[YMP]

 

[sine_saki]

หากน้องยุมัวแต่กลัวนั่นกลัวนี่ ก็คงไม่รู้จักคำว่าความสุขหรอก

[ppoi]

...อัลไลคือโลกที่แตกต่าง... ก็เป็นดาราเหมือนกัน... ไม่ใช่ว่าคนนึงเป็นผู้ชายป้ายเหลืองแล้วอีกคนเป็นมกุฏราชกุมาลปลอมตัวมานะเทอว์ แล้วก็เล่นเป็นคู่เกย์กัน...  ถ้าเรื่องเกย์มันจะดับชีวิตจบอนาคตขนาดนั้น คงไม่ได้มาเล่นหนังเป็นคู่เกย์กันอยู่ป่ะ เผลอๆเป็นคู่จิ้นคู่รักโปรโมทหนังอีกตะหาก... ยุอ่ะแหล่ะ มโนหลุดจากความเป็นจริง ทั้งๆที่...สิ่งมีชีวิตกลุ่มตัว ก (เก้งกวางเกย์) กะสาววายชอบให้ผู้ชายได้กัน อ่ะ... มีมากเป็นสองส่วนสามของประชากรโลกทั้งหมดแล้วมั้ง

ร้างวงการซะไม่ตามโลกเลยนะยุ 

[paladin.kn]

น้องยุเปิดใจให้กว้างเข้าไว้ลูก
เดี๋ยวตาเฒ่ามันจะเข้าไปหาลำบาก
สงสารเถอะ แก่แล้ว

[NIMME]

อ่านแล้วซึ้ง น้องยุชอบดูถูกตัวเอง
เชียร์พี่เมธ

[Lemon_Tea]

ยุค่อยๆแง้มช่องว่างหัวใจให้เมธเข้าไปแล้ว^^

[KilGharRah]

พี่กฤตก็เปิดใจยอมบอกรักแล้ว แต่ดูเหมือนน้องยุจะยังไม่ยอมเปิดใจให้พี่กฤตนะ แต่ก็เข้าใจยุนะ ในสถานที่แบบนี้เหมือนมีแต่สองเรา แต่สักวันนึงมันก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตในโลกแห่งความจริง แต่ยุต้องเชื่อใจพี่กฤตนะ 

[kongxinya]

เปิดใจให้คนแก่เค้าได้ดูแลเหอะน้องยุ 

 

[monoo]

 

[nuper]

ช่วงหน่วงของเรื่องเลยอ่ะ มันหวานปนขม สงสารยุจังค่ะ เป้นคนขี้เหงาคนนึง

[aimjungna]

เนื้อเรื่องดำเนินได้น่าติดตามมากๆเลยคะ ชอบมุมมองของยุมากๆเลยจะติดตามอ่านต่อไปนะคะสู้ๆคะ

[cinquain]

สงสารสดายุ แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดละนะ!

[mooping-7]

คิดถึงแล้วนะตัวเองงงงงงง 

[.hnk]

ยุจ๋ายุ เปิดใจกว้างๆไว้ลูก
เชื่อใจเขาเถอะ เขาต้องทำให่นายมีความสุขมากแน่ๆไม่ต้องเป็นห่วงนะ

รอต่อนะคะ

 

[Crown]

 

รอเเล้วรอเล่าเฝ้าเเต่รอ

[Riko]

ค ::ไหนบอกจจะมาต่อ 17 ไงอ่ะตัวเอง ฮือออออออ

[NIMME]

นานจังน้อออออออออออออ

[mooping-7]

เข้ามาส่องว้าาายังไม่มาอีหรอ 

[shoi_toei]

อ่าน แล้วเศร้า แปลก ๆ ลุ้น ให้เฮียเปิดใจยุได้

[อนาคี99]

ผมคือ...นางเอก
ซีนที่ 17 (ครึ่งแรก)





"เออ หมอที่นี่ฝีมือดีเหมือนกันนะ เย็บแผลสวยนิ้งเชียว"

"สวยแต่เจ็บนะครับ เล่นเย็บซะเป็นสิบเข็ม"

"ฮ่าฮ่า แต่แผลแห้งสวยเนี๊ยบแล้วนะ แค่สามวันเองนะเนี่ย....หึหึ พยาบาลดีด้วยล่ะสิ หายวันหายคืนเชียว"

"ก็นิดหน่อยครับ หึหึ"

เสียงหัวเราะพึงใจในเรื่องที่รู้ๆกันดังขึ้นระหว่างพระเอกหนุ่มเนื้อทองและผู้กำกับมากฝีมืออย่างครื้นเครงและเป็นกันเอง
วันนี้กฤตเมธยังไม่มีคิวถ่ายเพราะแผลยังไม่แห้งสนิท ผู้กำกับอ๊อดจึงยอมให้พักต่ออีกหนึ่งวัน ดังนั้นวันที่ว่างอย่างวันนี้กฤตเมธจึงทำตัวเป็นผู้ช่วยที่แสนขยันโดยการคอยชวนผู้กำกับคุยไม่หยุด(?) นั่นเอง...

"เฮ้อ...ตอนแรกพี่ก็แค่สะกิดใจนะเรื่องระหว่างเมธกับยุน่ะ แต่พอหลังๆก็ชักจะแน่ใจว่ามันไม่ธรรมดา หึหึ...ไปสปาร์คเข้าตอนไหนล่ะเนี่ยเมธ? แต่ไหนแต่ไรมาไม่ยักเห็นว่าเข้าหาใครก่อน นี่พี่เห็นนายรุกน่าดูเลยนี่"

หลังจากอู้กันมาอยู่พักใหญ่ๆ และคุยเล่นหัวกันมาพอสมควร ในที่สุดอ๊อกผู้กำกับหนุ่มที่ผ่านโลกมาครึ่งชีวิต ก็ลองเปิดประเด็นเปรยถึงความสัมพันธ์ระหว่างกฤตเมธและสดายุขึ้นมาตรงๆโดยไม่มีการอ้อมค้อม

"พี่อ๊อดตาดีจัง รู้ถึงสายตาของผมด้วย ทั้งๆที่เจ้าตัวยังไม่เห็นจะยอมรู้ตัวเลยสักนิด"

กฤตเมธลอบตัดพ้อถึงคนที่กำลังพูดถึงในเชิงน้อยใจเล็กๆ อาการถอนหายใจเหนื่อยอ่อนของพ่อพะเอกเทพบุตรนั้น เรียกรอยยิ้มผู้กำกับหนุ่มออกมาเล็กน้อย ตัวอ๊อดเองไม่ได้นึกรังเกียจใดๆในความรู้สึกชอบพอกันของสองนักแสดง ออกแนวชอบและอยากสนับสนุนด้วยซ้ำ เพราะคนที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการนี้มานานอย่างอ๊อด เขาย่อมรู้จักตัวนักแสดงแต่ละคนดี โดยเฉพาะคนที่เคยร่วมงานกันอย่างกฤตเมธและสดายุ ยิ่งกว่านั้นเขายังมีความสามารถในการมองคนได้อย่างทะลุปุโปร่งจึงรู้ดีว่า ไม่ใช่เพียงกฤตเมธหรอกที่มีสายตาโหยหา อ๊อดรู้ยิ่งกว่ารู้ ว่าสดายุเองก็แอบมีสายตาแบบเดียวกัน...

"...ไอ้ยุน่ะ มันเป็นคนเก็บเนื้อเก็บตัว แต่คนชอบมองว่ามันถือตัวแล้วก็หยิ่ง..."

เมื่อได้ฟังคำระบายของกฤตเมธ อ๊อดก็เริ่มเอ่ยอธิบายในส่วนที่ตนรู้ออกมาบ้าง เพราะอย่างน้อยเขาก็คิดว่าคงจะพอมีประโยชน์บ้าง
"เรื่องนั้นผมก็พอรู้ครับ เอาเข้าจริง...ผมก็เป็นคนหนึ่งเหมือนกันที่เคยคิดแบบนั้น ทั้งท่าทางไม่ยี่หระคนรอบข้าง ทั้งความแข็งกระด้าง แถมยังได้ข่าวที่ใครต่อใครกล่าวหากันอีกว่าขี้วีน และเหลวไหล ผมเลยปฏิเสธไม่ได้เลยว่าครั้งหนึ่งผมก็คิดว่ายุเขาดูเป็นคนแบบนั้นจริงๆ ทั้งๆที่ตอนที่เคยร่วมงานกันสมัยที่ยุเข้าวงการแรกๆ ผมยังไม่เคยคุยกับยุเขาจริงๆจังๆแท้ๆ คิดแล้วก็เคืองตัวเองเหมือนกัน ที่เป็นฝ่ายหยิ่งเอง แล้วไปตีความว่าร้ายยุ..."

"งั้น...ตอนนี้นายก็รู้แล้วสิ ว่าดูผิดไป"

"ครับพี่ ผมเข้าใจแจ่มแจ้งเลยว่าที่จริงแล้ว ยุเป็นคนอ่อนไหวแค่ไหน...ทั้งยัง อ่อนโยน..."

"เฮ้ย เสียงเพ้อเชียว หมดกันมาดพระเอกเนื้อทองของพี่ ฮ่าฮ่า ไม่น่าเชื่อนะว่าคนที่ไม่เคยให้ใครมามีอิทธิพลกับชีวิตอย่างเมธจะมาแพ้ภัยไอ้ยุมันซะได้ นี่ถ้าคนอื่นรู้เข้าคงช็อคกันเป็นแถว"

เสียงหัวเราชอบใจของอ๊อดดังขึ้นอีกครั้ง พร้อมใบหน้าที่ฉาบไปด้วยยิ้มเขินๆของกฤตเมธที่แทบจะไม่เคยมีใครได้เห็น

"เอ้อ...ดีแล้วล่ะ เจ้ายุน่ะที่ผ่านมาไม่ค่อยมีใครเข้าใจมันสักเท่าไหร่ อย่างที่เห็น...มันไม่เคยคิดจะแก้ไขความเข้าใจผิดที่คนอื่นมองมันเลย พี่รู้ว่าไม่ใช่มันไม่ยี่หระ แต่มันเป็นคนแก้ตัวไม่เป็นต่างหาก เรื่องเลยไปกันใหญ่แบบนี้"

อ๊อดพูดพลางถอนหายใจยาวเหยียด เมื่อคิดถึงความไม่ประสีประสาของสดายุ กฤตเมธก็ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วยแบบไม่มีข้อโต้แย้ง เรื่องแบบนี้เขาไม่ได้เพิ่งเคยได้ยินจากอ๊อดเป็นครั้งแรกเสียเมื่อไหร่ ก่อนหน้าที่เขาจะเริ่มหลงรักสดายุนั้น บลูม่าก็เคยเปรยให้เขาฟังพร้อมฝากฝังเสร็จสรรพมาแล้ว

"ยุมันไม่เคยหาเรื่องใครก่อน แต่เพราะท่าทางแข็งๆของมันเลยมีคนจ้องแต่จะหาเรื่องมันเยอะ จำได้ว่าตอนที่มันเล่นละครของพี่เรื่องก่อนๆน่ะนะ ศัตรูในกองถ่ายมามีทุกหย่อมหญ้าเลยล่ะ ส่วนใหญ่ก็เป็นพวกช่างแต่งหน้า คอสตูมปากหอยปากปูน่ะแหละ ชอบเจ๊าะแจ๊ะหาเรื่องหาข่าวเม้าท์ แต่พอยุไม่เล่นด้วยแถมยังทำเป็นไม่สนใจ เลยหาเรื่องกระพือข่าวว่าเป็นพระเอกหยิ่งบ้าง ขี้วีนบ้าง...เออ แต่ไอ้ยุมันก็ขี้วีนจริงน่ะแหละ พูดไม่เข้าหูมันหนักเข้ามันก็ด่าวงแตกเหมือนกัน"

"จะเป็นข้อดีก็ไม่ใช่จะว่าเป็นข้อเสียก็ไม่เชิงนะครับ นิสัยแบบนั้นของยุเขาน่ะ เพราะเข้าถึงยากเลยถูกทิ้งไว้คนเดียว"

กฤตเมธเปรยออกมาเบาๆ ก่อนทอดสายตามองออกไปที่สดายุ

"...ผมอยากให้เขาลองเปิดใจ"

ถ้อยคำที่ออกจากปากของกฤตเมธนั้นไม่ได้ดังมาก แต่ก็คงไว้ซึ่งความหนักแน่น ชายหนุ่มคิดอย่างนั้นจากใจจริง และมาดมั่นว่าจะต้องทำให้สำเร็จให้ได้ เขาต้องเปิดเผยตัวตนที่แสนอ่อนโยนของสดายุออกมาจากเปลือกแข็งกระด้างนั้นให้ได้

อ๊อดได้ยินดังนั้นก็ยิ้มออกมาน้อยๆ และครู่ต่อมาก็ได้เวลาถ่ายทำต่อ ผู้กำกับหนุ่มเดินออกไปจากที่นั่งพักผ่อน เพื่อเป็นโต้โผใหญ่ในการถ่ายทำฉาก ‘เดินเที่ยวตลาด’ ซึ่งจะเป็นการถ่ายทำเฉพาะส่วนของ สดายุ รุจน์ และพอร์ชก่อน พรุ่งนี้ถึงจะมีกฤตเมธเข้าไปแจม

นั่งอยู่คนเดียวเงียบๆได้สักพัก กฤตเมธก็นึกอะไรบางอย่างขึ้นมาได้ พระเอกหนุ่มหยิบมือถือขึ้นมาหาเบอร์ที่เคยเมมเอาไว้เมื่อหลายเดือนก่อนขึ้นมากดโทรออกทันที


ตรื้ด....ตรื้ด...


ปิ๊บ...


"สวัสดีค่ะ บลูม่าพูดสายค๊า"

เสียงแตกแปร่งหูหากแต่เต็มไปด้วยจริตจะก้านดังมาตามสายพยามยามให้หวานหูสุดชีวิตตามแบบฉบับของผู้จัดการสาว(?)

"สวัสดีครับคุณบลูม่า ผมกฤตเมธเองนะครับ"

"ต๊ายยยย!! สวัสดีค่ะคุณเมธ ลมอะไรเป่าหูให้คุณโทรหาบลูม่าคะเนี่ย? เอ๊ะ!?หรือว่าน้องยุไปสร้างเรื่องอะไรเข้า!? ตายจริง! ตอนโทรคุยเมื่อคืนวานไม่เห็นน้องจะบอกอะไรบลูม่าเลยนะคะ!!"

พอปลายสายรู้ว่าเป็นกฤตเมธที่โทรไป เจ้าหล่อนก็ขึ้นเสียงสูงปรี๊ดทักทายกลับมาเป็นการใหญ่ เล่นเอาพระเอกหนุ่มต้องรีบเอาโทรศัพท์ออกห่างจากหูแทบไม่ทัน

"ใจเย็นครับคุณบลูม่า ไม่ได้เกิดเรื่องอะไรขึ้นหรอกครับ ทุกอย่างสงบเรียบร้อยดี"

พระเอกหนุ่มรีบยั้งอารมณ์คนแตกตื่น จะได้เริ่มการเสวนาหารือกันอย่างปกติได้เสียที

"คุณบลูม่าครับ ผมอยากถามอะไรเกี่ยวกับยุหน่อยได้หรือเปล่า?"

"เอ๊ะ? อ๋อได้สิคะ เรื่องอะไรเอ่ย?"

บลูม่ารับคำทั้งที่น้ำเสียงยังคงความฉงนสงสัยชัดเจน เพราะการที่จู่ๆ พระเอกคุณภาพอย่างกฤตเมธที่ไม่ได้สนิทชิดเชื้ออะไรกับตัวเองเป็นฝ่ายโทรามาหาถึงที่นั้น คงไม่ใช่แค่การคุยเล่น ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบอย่างแน่นอน...

"เรื่องอดีตของยุ"

“..........คะ?”

คำถามของกฤตเมธทำเอาบลูม่าถึงกับอึ้งไปอีกนิด เพราะสาวเจ้าไม่เข้าใจว่ากฤตเมธจะอยากรู้เรื่องอดีตของสดายุไปเพื่ออะไร?

“ตอนนั้นที่คุณบลูม่าเคยบอกผมว่า สดายุเกลียดตัวเอง อีกทั้งเรื่องของครอบครัวของเขา...”

“ทำไมถึงต้องการจะรู้คะคุณเมธ?...จำได้ว่าบลูม่าเคยเล่าไปรอบนึงแล้วนี่คะ...”

ยังไม่ทันที่กฤตเมธจะไต่ถามจนจบความ บลูม่าก็ถามแทรกขึ้นมาเสียก่อน เพราะเจ้าหล่อนอยากเคลียร์ความสงสัยให้กระจ่างก่อนที่จะพูดถึงปูมหลังของคนของตัวเองให้คนอื่นได้ฟัง

“ครับคุณเคยเล่าแล้ว แต่ผมอยากรู้รายละเอียดเพิ่มน่ะครับ”

“...เพื่ออะไรเหรอคะ”

น้ำเสียงบ่งบอกความไม่วางใจชัดเจน จนกฤตเมธรู้สึกได้ ชายหนุ่มยิ้มน้อยเมื่อได้ฟังเพราะน้ำเสียงมาดแมนสมชายผิดจากปกติของบลูม่านั้นบ่งบอกได้อย่างดีว่ากำลังตั้งแง่กับเขาเพื่อปกป้องสดายุอยู่

"คุณบลูม่าครับ ลืมไปหรือเปล่าว่าคุณฝากยุไว้ให้ผมดูแล...?"

"ค่ะ จำได้ แล้วจะรู้ประวัติเพิ่มเติมไปทำไมกันคะ?"

"ผมอยากปกป้องยุครับ และอยากเป็นคนช่วยผลักดันให้ยุหลุดพ้นจากอดีเหล่านั้นเสียทีน่ะครับ..."

"..................."

คำเฉลยความของกฤตเมธทำให้ผู้จัดการสาวบลูม่าถึงกับเงียบอึ้งไปครู่ใหญ่ กลิ่นทะแม่งจากน้ำคำของกฤตเมธทำให้เจ้าหล่อนไม่สามารถตีความเป็นอย่างอื่นได้เลย...นอกเสียจาก...

"คุณเมธ...อย่าบอกนะคะว่าคุณ...หลงรักน้องยุเข้าเสียแล้ว?"

คำถามไม่อ้อมค้อมพร้อมน้ำเสียงเหมือนจะตื่นเต้นระคนคาดไม่ถึงของบลูม่าทำให้กฤตเมธยิ้มบางๆออกมาอีกครั้ง สายตาของพระเอกหนุ่มมองตรงไปที่สดายุที่กำลังสวมบทเป็นภุมราอยู่หน้ากล้อง ก่อนจะตอบคำถามของบลูม่าออกไปด้วยความสัตย์จริง

"ครับ...ผมหลงรักยุเข้าเสียแล้ว"

"กรี๊ดดดดด!!!!??"

(สิ้นเสียงกรีดร้องพร้อมเสียงโครมครามจากปลายสายที่อนุมานได้ว่าเจ้าหล่อนคงทำอะไรบางอย่างตกกระจาย หรือไม่ก็ตัวของหล่อนเองนั่นแหละที่ตกจากอะไรบางอย่าง ในที่สุดทั้งคู่ก็ได้กลับมาคุยในสภาวะปกติอีกครั้ง)

"คุณเมธคะ คุณเกือบทำให้บลูม่าช็อคตายแน่ะค่ะ"

"หึหึ...ขอโทษครับ"

บลูม่าบ่นอุบทั้งที่น้ำเสียงยังคงความตื่นเต้นอย่างชัดเจน

"เป็นไงมาไงคะเนี่ย พระเอกยอดชายนายเทพบุตรใจแข็งอย่างคตุณเมธถึงมาปลงใจให้น้องยุได้ เอ๊ะ? หรือว่า...คุณเป็นมานานแล้ว?"

"ก็ไม่แน่ใจครับ เพราะเมื่อก่อนผมไม่ได้ให้ความสนใจผู้ชายสักเท่าไหร่ เอาเข้าจริงกับผู้หญิงก็เฉยๆครับ ถ้าแค่ชั่วครั้งชั่วคราวผมเลือกผู้หญิงสบายใจกว่า"

"...ตายแล้วคุณเมธ อย่าพูดแบบนี้ให้ใครได้ยินเด็ดขาดนะคะ ได้ยินถึงหูนักข่าวเข้าล่ะก็หมดกันแน่นอนค่ะ บารมีเทพบุตรที่สั่งสมมา"

บลูม่าเอ่ยปากเตือนด้วยความเป็นห่วงทันที เพราะสิ่งที่กฤตเมธเอ่ยออกมานั้นช่างอันตรายต่อตำแหน่งพระเอกเนื้อทองผู้แสนดีแบบสุดๆ

"ผมทราบครับ ขอบคุณที่เป็นห่วง ที่เปรยออกมาแบบนี้ผมแค่อยากจะบอกว่า มีแค่สดายุเท่านั้นที่ทำให้ผมใจเต้นเหมือนกับกลับไปเป็นวัยรุ่นอีกครั้งเท่านั้นเอง"

"ต๊าย ปากหวานจังค่ะ คิกคิก"

"เพราะฉะนั้น ผมจึงอยากรู้เรื่องของสดายุให้ได้มากที่สุด อยากช่วยเหลือเขาให้ได้มากที่สุดเท่าที่ผมจะทำได้ครับ"

"............คุณกฤตเมธคะ"

"ครับ?"

คำพูดหนักแน่นของกฤตเมธนั้นได้ใจของบลูม่าไปไม่น้อย ทว่ายังมีอีกสิ่งที่ผู้จัดการสาวอยากยืนยันให้แน่ใจ

"คุณแน่ใจใช่มั้ยคะ ว่าคุณรักน้องยุจริงๆ ไม่ใช่แค่เพราะความสงสาร หรือเพราะเหตุการณ์พาไป?"

"ครับ ผมแน่ใจ"

"บลูม่าไม่ได้มีเจตนาจะดูแคลนความรู้สึกจริงจังของคุณหรอกนะคะ แต่หากว่าความรู้สึกของคุณมันไม่ได้จริงจังถึงขนาดอยากดูแลปกป้องยุไปชั่วชีวิต หรือยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ล่ะก็...บลูม่าอยากแนะนำให้หยุดเสียตั้งแต่ยังไม่เริ่มจะดีกว่านะคะ อาจฟังดูเหมือนเห็นแก่ตัว แต่บลูม่าไม่ต้องการให้น้องยุต้องมาเจ็บตอนจบค่ะ น้องยุน่ะเจ็บมามากพอแล้ว...เกินจะพอแล้วด้วยซ้ำค่ะ"

คำเตือนที่แน่นหนักของบลูม่านั้นกฤตเมธเข้าใจดี แต่...เขาเองก็ไม่ได้มีความคิดจะทิ้งขว้างตั้งแต่ต้น ดังนั้นไม่ว่ายังไงเขาก็จะไม่ถอย

"คุณบลูม่าครับ ผมก็ไม่ได้จะยกหางตัวเองเพื่อให้คุณมาเชื่ออะไรในตัวผมหรอกนะ และตอนนี้ผมเองก็ไม่ได้มีอะไรมาพิสูจน์ให้คุณเห็นเหมือนกันว่าผมจริงใจขนาดไหน...ผมมีเพียงคำพูดเดียวที่อยากบอกคุณ นั่นคือ..."

กฤตเมธเว้นวรรคคำพูดไปหนึ่งอึดใจ เพื่อต้องการจะย้ำประโยคที่ตามมาให้หนักแน่นขึ้น

"ผมรักสดายุครับ"

"อยากดูแลและปกป้องเขาเท่าที่ผู้ชายคนหนึ่งอย่างผมจะทำได้ อยากอบรมให้เขามองโลกในแง่บวก สั่งสอนให้เขารักตัวเอง และอยากอยู่ดูแลเด็กดื้อคนนี้ไปนานๆครับ"

"คุณเมธ..." (ครางเสียงแผ่วพร้อมเสียงถอนหายใจระโหย)

ได้ฟังคำมั่นสัญญาที่ออกจากปากกฤตเมธเข้าหน่อย ใจแข็งๆของบลูม่าก็อ่อนยวบยาบ ตัวเหมือนจะลอยๆ หากผู้ชายปลายสายจะหนักแน่นถึงขนาดนี้ มีหรือสุภาพสตรีจิตใจงามอย่างเขาจะสามารถอดรนทนใจแข็งอยู่ไหว 

'ขอโทษนะยุ...ยุจะยอมหรือไม่ยอมพี่ก็ขอออกตัวนำให้เลยแล้วกันนะ...อ่อนโยนขนาดนี้ใครจิทนไหวคร๊า'

"เข้าใจแล้วค่ะ คุณเมธ เดี๋ยวบลูม่าจะเล่าให้ฟังนะคะ"

"คุณบลูม่า...ขอบคุณนะครับ"

ในที่สุดบลูม่าก็ใจอ่อนยอมเปิดปาดแถลงไขในสิ่งที่กฤตเมธต้องการจนได้

"บลูม่าเคยเล่าแล้วใช่มั้ยคะว่าบลูม่าเจอกับน้องยุยังไง? เอาเป็นเดี๋ยวทวนให้ใหม่ทั้งหมดเกี่ยวกับน้องยุให้ฟังอีกรอบกันไปเลยนะคะ"

"ดีครับ"

กฏตเมธตอบรับยินดี พร้อมตั้งใจฟังเรื่องของคนที่ตัวเองหลงรัก จากปากผู้ดูแลคนสนิท

“บลูม่าเจอยุตอนที่น้องเขาเรียนมหาลัยปีสุดท้าย บลูม่าสนใจน้องเขามากเพราะยุหน้าตาดีมีเสน่ห์ดึงดูด ถึงจะก้าวร้าวปากมอมไปบ้าง แต่กับบลูม่าน้องเขาโอเคมากเลยนะคะ บลูม่าก็เลยดึงน้องเขาเข้าวงการ ตอนแรกบลูม่าก็เห็นว่าน้องเขาเป็นแค่เด็กหน้าตาดีที่ชอบทำตัวมีปัญหาเพื่อเรียกร้องความสนใจเฉยๆ ประมาณหล่อเลยโดนสปอยล์ ชอบเที่ยวผู้หญิง เสเพลตามสไตล์คาสโนว่า ซึ่งพอดีว่าช่วงนั้นตลาดกำลังฮิตพระเอกแนวแบดบอยพอดี ก็เลยเข้าแก๊ป เข้าวงการแป๊บเดียวยุก็ดังเป็นพลุแตก  แต่...ก็ได้ไม่นาน เพราะบลูม่าตามใจเขาเกินไปเพราะอยากให้เขาได้มีความสุขบ้าง จนมันเลยเถิด พอเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นสักเรื่องจากนั้นก็ถูกขุดคุ้ย ประเดประดังไม่หยุดหย่อน ทั้งเรื่องจริงไม่จริงทั้งที่ทำและไม่ได้ทำ พอมีข่าวมากขึ้น ยุเองก็ไม่ยอมปฏิเสธอะไรอีก บอกว่าขี้เกียจขนาดถูกป้ายสีถึงขั้นทำเด็กอายุไม่ถึงสิบแปดท้องแล้วไม่ยอมรับเรื่องนั้นก็ไม่ใช่เรื่องจริง แต่ยุก็ไม่ปฏิเสธ อย่างที่เห็น...”

“รู้แล้วใช่มั้ยคะ ที่ว่ายุเป็นเด็กแปลก ที่จะไม่ยอมปริปากแก้ตัวอะไรเลย แม้จะถูกกล่าวหาในเรื่องที่ตัวเองไม่ได้ทำ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนผิด แถมยังชอบดูถูกตัวเองเป็นที่สุดด้วย...”

“ครับ เรื่องนั้นแหละที่ผมอยากจะรู้ เพราะนอกจากเรื่องที่ยุไม่ชอบอธิบายล้างความผิดที่ตัวเองโดนป้ายสีต่างๆนาๆ กับที่ชอบดูถูกตัวเองแล้ว ดูเหมือนเขาจะไม่ศรัทธาในคำสัญญาหรือในอนาคตที่สดใสอะไรเลยด้วย ทั้งยังไม่เชื่อในความรัก...ผมเลยอยากรู้จริงๆครับ ว่าที่จริงแล้วยุยึดติดกับอะไรอยู่ เขาพบเจออะไรในอดีตมากันแน่ ถึงทำให้ยุกลายเป็นคนแบบนี้...ผมอยากรู้ อยากรู้เพื่อหาทางปกป้องเขา...”

น้ำเสียงเครียดขึงจริงจังของกฤตเมธ ตอกย้ำในคำถามได้อย่างดีว่ามันสำคัญสำหรับชายหนุ่มมากแค่ไหน บลูม่าเองก็ยินดีให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่ เพราะหล่อนเองก็ตั้งใจแน่วแน่มาตั้งนานแล้วว่าอยากช่วยเหลือสดายุออกจากความมืดมนในอดีต อยากให้สดายุน้องรักมีความสุขสดใส ซึ่งตลอดเวลาที่ผ่านมาหล่อนตระหนักได้ว่า ลำพังตัวหล่อนเองไม่มีทางเลยที่จะทำมันสำเร็จ แต่ตอนนี้หล่อนมีกฤตเมธเข้ามาร่วมด้วยช่วยกันอีกแรง การทำให้สดายุกลับมาสดใส อาจไม่ใช่ความฝันอีกต่อไปแล้วก็เป็นได้...

 “อย่างที่บลูม่าเคยเล่าแหละค่ะ ว่าเรื่องทั้งหมดเกิดจากครอบครัวของยุส่วนหนึ่งโดยเฉพาะเรื่องที่ยุไม่ชอบแก้ตัวและชอบดูถูกตัวเอง แต่ที่น้องยุเขาไม่เชื่อในคำสัญญา หรือไม่เชื่อในความรักนั้นมันคงเกิดมาจากเรื่องที่...”

“น้องยุเคยโดนคนที่ตัวเองรักหักหลังถึงสี่คนน่ะค่ะ”

“อะไรนะครับ!?”

คำเฉลยของบลูม่าช่างโหดร้ายเกินกว่าที่กฤตเมธจินตนาการไว้ การถูกคนที่รักหักหลัง? แบบนั้นมันย่อมโหดร้ายเกินไปสำหรับคนที่อายุเพิ่งจะพ้นยี่สิบมาไม่นานอย่างสดายุเหลือเกิน  แค่ได้ยินกฤตเมธก็หัวใจกระตุกวูบ สงสาร เขาสงสารสดายุแทบขาดใจ

“ฟังไม่ผิดหรอกค่ะ น้องยุน่ะเคยโดนคนที่ตัวเองรักหักหลังถึงสี่คนจริงๆ ครั้งแรกที่บลูม่าได้ยินจากปากน้องยุ บลูม่าก็อึ้งรับปนะทานเหมือนคุณเมธนี่แหละค่ะ”

“ร...เรื่องมันเป็นยังไงเหรอครับ!?”

กฤตเมธร้อนรนถามไถ่ ทั้งกังวล ทั้งเป็นห่วง

“บลูก็ไม่รู้รายละเอียดหรอกค่ะ คร่าวๆแค่ว่าเป็นใครและหักหลังยังไงก็แค่นั้น แต่เจ็บแค่ไหนและนานเท่าไหร่นี่น้องยุไม่ได้บอกเอาไว้ค่ะ บลูม่ารู้แต่ว่า...น้องยุคงเจ็บมาก”

“...พอจะเล่าให้ผมฟังหน่อยได้หรือเปล่าครับ?”

กฤตเมธรุกถามต่อด้วยน้ำเสียงร้อนรนยิ่งกว่าเดิม ยิ่งรู้รายละเอียดก็ยิ่งเจ็บปวดแทน

“คนแรกคือคุณพ่อของน้องยุค่ะ”

“...!!? คุณพ่อ? เอ่อ...ที่คุณบลูม่าเคยเล่าให้ผมฟัง คุณพ่อของยุ ท่านเสียไปตั้งแต่ยุยังเด็กแล้วนี่ครับ?”

“ใช่ค่ะ คุณพ่อของน้องยุเสียไปตอนที่น้องยุเพิ่งจะ 11 ปีค่ะ แต่...คุณพ่อคนนั้นทิ้งน้องยุกับคุณแม่หนีไปอยู่กับชู้ตั้งแต่น้องยุอายุ 9 ขวบค่ะ หัวหน้าครอบครัวคนเดียวของบ้าน ทิ้งภรรยากับลูกน้อยที่รักตัวเองมาก หอบผ้าหอบผ่อนพร้อมของมีค่าหนีไปกับหญิงอื่นโดยไม่เคยกลับมาเหลียวแลลูกเมียอีก ปล่อยน้องยุอยู่กับคุณแม่สองคนมาแบบปากกัดตีนถีบมาตลอดจนอายุได้11 ปีนั่นแหละค่ะ ถึงได้ข่าวคราวว่าคุณพ่อใจร้ายคนนั้นถูกยิงเสียชีวิต เพราะไปติดพันผู้หญิงคนใหม่ ซึ่งบังเอิญหล่อนมีสามีอยู่แล้ว แถมยังเป็นผู้มีอิทธิพลอีก เลยโดนเก็บเสียน่ะค่ะ...ไม่รู้จะสงสารเวทนาหรือควรสมเพชดี...”

“...แล้วอีกสามคนล่ะครับ”

ยิ่งได้ฟังก็ยิ่งสะเทือนใจ แค่คนแรกก็รู้สึกย่ำแย่เต็มทีแล้ว การถูกพ่อบังเกิดเกล้าทอดทิ้งมันคงเป็นบาดแผลฝังใจสดายุอยู่ไม่น้อย  แล้วนี่ยังมีอีกถึงสามคน

“คนที่สองก็เป็น...คุณแม่ค่ะ แต่เรื่องนี้น้องยุบอกว่าไม่ได้ร้ายแรงอะไร น้องบอกว่ามันเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้...”

“ยังไงครับ? อะไรที่ช่วยไม่ได้?”

“ก็พอถูกสามีทิ้งไป คุณแม่ของน้องยุได้แต่งงานใหม่กับพ่อเลี้ยงที่มีลูกติดเป็นผู้หญิงอายุไล่เลี่ยกับน้องยุสองคน พ่อเลี้ยงเป็นคนมีฐานะ จึงสามารถดูแลทั้งคุณแม่และน้องยุให้อยู่อย่างสุขสบาย แต่ก็อย่างที่เคยเล่าแหละค่ะ ว่าน้องยุกับพ่อเลี้ยงไปกันได้ไม่ค่อยดีนัก พ่อเลี้ยงมักจะอารมณ์เสียใส่ ทำโทษสารพัด แม้ยุจะไม่ผิด...ที่บลูม่าเคยบอกว่าถ้าน้องยุเถียง พ่อเลี้ยงก็จะไปลงที่คุณแม่แทนนั้นมันเป็นเรื่องจริงค่ะ แต่มันยังมีอีกอย่างที่บลูม่าไม่ได้บอก นั่นคือ...ทุกครั้งที่น้องยุโดนพ่อเลี้ยงดุหรือลงโทษ คุณแม่ไม่ได้ช่วยปกป้องหรอกค่ะ เพราะคุณแม่เธอออกจะกลัวพ่อเลี้ยงมากอยู่ ทั้งรักทั้งหลงทั้งบูชา เพราะถือว่าเป็นคนที่มามอบชีวิตใหม่ให้ ดังนั้นไม่ว่ายุจะโดนทำโทษทั้งสมควรและไม่สมควรยังไง คุณแม่ก็ไม่กล้าหือกล้าอือหรอกค่ะ...ปล่อยยุตามยถากรรม...เฮ้อ...ยุเคยบอกนะคะ ว่าไม่ได้โกรธคุณแม่ที่รักพ่อเลี้ยงหรอกค่ะ แค่น้อยใจเท่านั้นที่เห็นว่าแม่แท้ๆของตัวเองให้ความสำคัญและเชื่อคำพูดของคนอื่นมากกว่าตัวเอง แต่ช่วงนั้นน้องยุก็แสบนะคะ ทำตัวเกเรน่าดูเหมือนกัน น้องบอกว่าคงเพราะตอนนั้นยังเป็นวัยรุ่น เลยทำอะไรไม่ค่อยยั้งคิดน่ะคะ...”

“สำหรับยุตอนนั้น...คงเหมือนโดนหักหลังซ้ำๆ ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแน่นอนครับ สุดท้ายกระทั่งตอนนี้ คุณแม่ก็ไม่ได้ติดต่ออะไรมาเลยใช่มั้ยครับ?”

กฤตเมธถอนหายใจยาวออกมาแทบจะพร้อมๆกับบลูม่า เรื่องที่เกิดขึ้นกับคนที่พวกเขารัก ช่างหนักหนาและน่าสงสาร กฤตเมธเข้าใจแล้วว่าทำไม สดายุถึงปิดกันตัวเองนัก และยังรู้สึกทึ่งมากด้วยที่ลึกๆแล้วสดายุยังคงเป็นคนอ่อนโยน ทั้งที่ผ่านเรื่องหนักหน่วงมาขนาดนั้น

“เฮ้อ...ก็ประมาณนั้นแหละค่ะคุณเมธ น้องยุเธอว่ามาอย่างนั้น ตัวบลูม่าเองก็ไม่เคยเห็นมาเยี่ยมเยียนให้เห็นนะคะ ช่วงที่น้องยุยังมีชื่อเสียงอยู่น่ะก็พอจะเห็นบ้าง แต่พอมีข่าวเสียหายปุ๊บ บลูม่าก็ไม่เห็นอีกเลย...ยุบอกว่าสงสัยพ่อเลี้ยงจะไม่ยอมให้มา...”

“แบบนั้นก็ใจร้ายเกินไปนะครับ ไม่ว่ายังไงก็น่าจะเห็นถึงความเป็นแม่ลูกบ้าง...”

“บลูม่าก็เคยพูดค่ะ แต่น้องยุบอกว่าตัวน้องเองก็ไม่เคยกลับไปบ้าน ก็ไม่แปลกหรอกที่คนที่บ้านจะไม่มาหา...ว่างั้นแหละค่ะ”

“ยุนี่ก็ช่างใจแข็งนะครับ ไม่เคยอ่อน ไม่เคยลงให้ใครเลย”

“ก็เรื่องฝังใจใช่จะน้อยๆนี่คะ นี่เพิ่งสองครั้งแรกเองนะ เหลืออีกสอง หนักเลยนะคะคราวนี้น่ะมาเป็นแพคคู่เลยทีเดียวค่ะ”

“ยังไงครับ?”

พอได้ยินว่าจะได้ฟังเรื่องที่โหดร้ายยิ่งกว่ากฤตเมธก็ขมวดคิ้วจนแทบจะผูกโบว์หนักกว่าเดิม นี่มันอะไรกันนักกันหนา ทำไมสดายุของเขาถึงได้เจอแต่เรื่องเลวร้ายไม่หยุดหย่อน คิดไปคิดมาก็ต้องยิ่งสะเทือนใจหนัก เพราะหนึ่งในความเลวร้ายที่เกิดขึ้นกับสดายุนั้น ก็มีเรื่องที่เขาเป็นต้นเหตุแห่งความเลวร้ายด้วยเหมือนกัน...และมันอาจเลวร้าย กว่าที่ใครเคยกระทำ

“การหักหลังครั้งที่สามและสี่ มาพร้อมกันที่เดียวเลยค่ะ คนรักกับเพื่อนรัก...คุณเมธยังจำเรื่องที่สดายุทำเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปีท้องแล้วไม่รับผิดชอบ จนเป็นข่าวใหญ่โต และโดนบอยคอตออกจากวงการใช่มั้ยคะ?”

“ครับ...อย่าบอกนะว่านั่นเป็นเรื่องที่ถูกกุขึ้นเพื่อทำลายยุ?”
“ค่ะ มันเป็นเรื่องที่ถูกกุขึ้นเพื่อทำลายชื่อเสียงของน้องยุ จากเพื่อนที่น้องยุคิดว่าเป็นเพื่อนสนิท และแฟนที่น้องยุคิดว่าหล่อนคือคนที่เขารัก”


**************************************************

เดี๋ยวมาต่อนะคะ
 

[Palmpalm]

สดายุ คงเจ็บปวดมากเลยซิน่ะ

[Sirada_T]

ต่อด่วนเลยยยยยยยย

[jinjin283]

ยุน่าสงสารจังอะ จะรอครึ่งหลังมาไวๆน๊าา