ผมคือ...นางเอก
ซีนที่ 18 (หวาน...หวาม)
(เต็ม)และแล้วกฤตเมธก็ทำตามที่พูด คืนนั้นชายหนุ่มกลับไปนอนที่ห้องของตัวเองตามปกติ พระเอกหนุ่มใหญ่รู้ดีว่าตอนนี้เขายังไม่ควรจะรุกสดายุมากเกินไป เหตุการณ์ที่เป็นอยู่ตอนนี้มันมีแนวโน้มไปในทางที่ดีขึ้นอยู่มาก การจะฝืนเร่งรัดอาจทำให้สดายถอยมากกว่าเคลิ้มก็เป็นได้
กฤตเมธยังมีเวลาอีกทั้งเดือน ที่จะพิชิตใจเด็กดื้ออย่างสดายุ...
*
*
*
*
*
“ไปต่อกันได้แล้ว!
เสียงทุ้มแผดกร้าวขึ้นพร้อมแขนแกร่งคว้าร่างโปร่งบางของคู่สนทนาปลิวหวือตามมือ
“อ๊ะ ภู เดี๋ยว...!”
แม้จะถูกร้องห้าม มือไม้ของคนตัวใหญ่กว่าก็โอบเอวบางอย่างถือวิสาสะเป็นเจ้าข้าวเจ้าของ สายตาชำเลืองมองผู้ร่วมเหตุการณ์อีกคนอย่างเป็นต่อ...ตามบทบาทอันหน้าหมั่นไส้ของบทนคินทร์ที่กฤตเมธสวมบทอยู่
“เฮ้ย! ภู ปละ ปล่อยฉันนะเว้ย! ฉันอายเค้านะ”
สดายุในคราบของภุมราร้องโวยวายพลางมือไม้ก็เริ่มแกะมือปลาหมึกของนคินทร์(กฤตเมธ) เป็นพัลวัล
“อายใครที่ไหนกัน ไม่มีใครรู้จักเราสักหน่อย”
“โธ่ ก็ซอกับคุณหมอไงล่ะ พวกเขามองอยู่นะ ปล่อยฉันก่อน”
เอ่ยพลางชำเลืองมองไปทางกล้องที่เคลื่อนตามอยู่ด้านหลัง แสร้งว่าหันไปมองอีกสองคนที่ตามหลังมาตามบท
“หึหึ จะไปอายอะไรกับเจ้าซอ? ขนาดตอนเราจูบกันมันยังเคยเห็นมาแล้วเลย ประสาอะไรกะอีแค่โอบเอว...ส่วนคุณหมอนั่นน่ะให้เห็นอย่างนี้แหละดีแล้ว จะได้รู้กันไปไง ว่านายมีเจ้าของแล้ว!”
“ไม่ตลกนะภู ปล่อย!”
“แล้วหน้าฉันมันบอกว่าตลกงั้นเหรอ”
ท่อนแขนกำยำกระชับร่างบางแน่นขึ้น ใบหน้าคมเข้มขยับเข้าประชิดจนลมหายใจรินรดแก้มนิ่ม ผู้อยู่ในอ้อมกอดรีบเบือนหน้าหนีแสร้งว่าเขินอาย อย่างที่บทบาทของภุมราควรจะเป็น
“ฉะ...ฉัน ไม่ใช่ของของใครสักหน่อย”
เสียงแหบหวานเอ่ยแผ่วผิว เพื่อต่อบททัดทานคำพูดของร่างหนาที่ส่งอารมณ์คุกคามมาให้อย่างถึงพริกถึงขิง สมกับความสามารถระดับพระเอกเนื้อทอง
“ใช่ครับ!! ภู่ไม่ใช่ของของใคร เพราะภู่ไม่ใช่สิ่งของ!”
เสียงทุ้มกังวาลของพอร์ชในคราบของหมอธเนศ ดังขึ้นมาทันใด สดายุและกฤตเมธหันไปทางตากล้องทันทีตามบท ทำเหมือนว่าหันไปมองหมอธเนศ ที่ตะโกนไล่หลังมา...
“คัทททททททท!!! เอ้า ดีมากๆ ผ่านๆ”การถ่ายทำแต่ละซีนไม่ได้ต่อเนื่องกันเป็นฉาก แต่เป็นการตัดสลับเป็นช็อตสั้นๆ เพื่อง่ายต่อการวางมุมกล้องและการตัดต่อ
ในส่วนแรกเป็นส่วนของสดายุและกฤตเมธทั้งหมดต่อเนื่อง ในส่วนหลังจะเป็นของกฤตเมธกับรุจน์และพอร์ชเท่านั้น เพราะส่วนของสดายุที่ต้องถ่ายร่วมกับสองนักแสดงรุ่นน้องนั้นถ่ายทำเสร็จไปตั้งแต่เมื่อวานแล้ว ดังนั้นตารางการถ่ายทำซีนเดินตลาดสานสัมพันธ์พระนาย อ๊อดคาดว่าจะเสร็จสิ้นภายในช่วงบ่าย ผู้กำกับรุ่นใหญ่ไฟแรงกล้าจึงหมายมั่นจะถ่ายฉากเลิฟซีนคู่รองต่อทันทีในช่วงหัวค่ำ
เหลือเวลาอีกเพียงเดือนกว่าๆก็จะครบกำหนดระยะเวลาการถ่ายทำที่มัลดีฟส์แล้ว อ๊อดจึงอยากจะเร่งทำงานให้เสร็จสิ้นเร็วที่สุดและมีประสิทธิภาพที่สุดด้วย
"เอ้าๆ ซับเหงื่อซับหน้าเรียบร้อย เดี๋ยวเตรียมถ่ายต่อได้เลยนะ ทีมงานเซ็ตกล้อง เซ็ตไฟสิ...เอ้ๆ ลุกกันให้มันเร็วหน่อย"
ให้ได้พักเพียงไม่ถึงยี่สิบนาที อ๊อดก็เรียกระดมพลเตรียมถ่ายฉากต่อไปทันที การทำงานเสร็จตามกำหนดการถือว่าเป็นเรื่องที่ต้องใช้ความพยายามและความเข้มงวดไม่น้อย
"เอ้าเมธ ยุ พอร์ช มายืนตรงนี้"
ระหว่างทีมงานเร่งมือจัดกล้อง แสง ไฟ และอื่นๆกันอย่างขมักเขม้นนั้น อ๊อดก็เรียกสามนักแสดงนำออกมาเพื่อซักซ้อมคิว ก่อนแสดงจริง
"พอร์ช เดี๋ยวพอเอ็งพูดว่า 'ภู่ไม่ใช่ของของใคร เพราะภู่ไม่ใช่สิ่งของ!' เหมือนบทเมื่อครู่จบ เอ็งมาหยุดยืนอตรงหลังของไอ้ยุเลยนะ กะระยะให้ห่างประมาณฟุตครึ่งก็พอ แล้วอย่าลืมทำหน้าเหี้ยมๆจ้องหน้าเมธมันแบบจะแดกมันเข้าไปได้ทั้งตัวเลย โอเคนะ"
"ครับ" (พอร์ชพยักหน้ารับหงึกหงักเบาๆ พร้อมประมวลผลตามทันที)
"ส่วนเมธเองตอนที่ไอ้พอร์ชมันเข้ามาปุ๊บ ต่อบทเสร็จปั๊บก็จับหน้าไอ้ยุมันจูบได้เลยนะ"
(กฤตเมธพยักหน้ารับคำ)
"ยุ เดี๋ยวพอโดนจูบยุก็ดิ้นเลยนะ แต่เอาแค่พอเหมือนขัดขืนเล็กๆก็พอ ประมาณยอมครึ่งไม่ยอมครึ่งอ่ะ"
"ครับ" (สดายุพยักหน้าเข้าใจ)
"พอจูบเสร็จพระเอกก็ชำเลืองมองหมอนะ พี่อยากได้แบบเท่ห์เลยน่ะ หันมาแค่นิดเดียวพอ แล้วใช้สายตาข่ม หมอก็ต้องทั้งอึ้งทั้งโมโห แล้วก็จ้องข่มกันด้วยสายตากันไปเลยนะ แล้วเดี๋ยวพอยุต่อยเมธออกไปแล้ว ก็เดินผ่านกล้องตัวนั้นไปเลย เป็นอันจบซีน โอมั้ย? อืมโอแล้วนะ เอาล่ะ เริ่มกันเลย"
ว่าเอง ถามเอง เออออเอาเอง แบบเสร็จสรรพ อ๊อดก็เร่งรัดเพื่อเริ่มถ่ายทำต่อทันที
"แอ็คคคคคคค....ชั่น!!"
“ใช่ครับ!! ภู่ไม่ใช่ของของใคร เพราะภู่ไม่ใช่สิ่งของ!”
"คัทททททททท!!"
"…………….!!??"
ถึงกับอึ้งกันไปทั้งกองถ่าย เพราะเพียงแค่เริ่มประโยคแรก ผู้กำกับรุ่นใหญ่ก็ตะโกนสั่งคัทคันควัน เล่นเอาพอร์ชหน้าเสียไปเล็กน้อยเพราะเข้าใจว่าตัวเองเล่นผิดคิว
"ยุ เมธ ท่ากอดของพวกนายไม่เหมือนเดิมอ่ะ เบี่ยงตัวใหม่ซิ ฮื่อแบบนั้นไม่ใช่ มานี่มะพี่ทำให้ดู เอ้าไอ้ยุมานี่..."
เข้าประชิดตัวได้อ๊อดก็บ่นๆๆ แล้วก็ลากตัวสดายุเข้ามากอดเพื่อซ้อมคิวใหม่อีกรอบ ท่ามกลางสายตาของทุกคนในกองถ่ายที่รู้สึกได้ว่า 'วันนี้อ๊อดอารมณ์บูดเป็นพิเศษ...'
"เวลาถูกกอดเอาไว้น่ะ พยายามขัดขืนหน่อย เอามือซ้ายมาดันอกพี่ไว้ เอออย่างนั้น แล้วอีกมือดันแขน อือๆ เข้าท่าๆ จำไว้ยุ ถึงสายตาจะมองพอร์ช แต่แขนยังต้องดันเอาไว้ อย่าลดการ์ดแบบเมื่อกี้อีกนะ"
"...ครับพี่ ขอโทษครับ" (สดายุรีบขอโทษออกไปก่อน ที่แสดงออกมาไม่ได้ดั่งใจผู้กำกับ)
"โอเค งั้นเดี๋ยวเริ่มใหม่อีกที...เออ...เอ๊ะ...ไอ้ยุ นายลดน้ำหนักลงได้กี่กิโลแล้วเนี่ย?"
"...เอ่อ 15 กิโลแล้วครับ...ตอนนี้เหลือ 55 กิโล..."
จู่ๆก็เจอคำถามเรื่องน้ำหนักแบบไม่ตั้งตัวสดายุถึงกับตอบแบบอึกอัก เพราะคาดไม่ถึง
"เหรอ เออถึงว่าเอวบางเชียว ที่มัลดีฟส์เนี่ยยุไม่ต้องลดน้ำหนักแล้วนะ ให้คงเอาไว้แบบนี้แหละ"
"ครับ"
"แต่เดี๋ยวพอกลับกรุงเทพแล้วพี่ขอให้ลดอีกสัก 5 กิโลได้มั้ย? ฉากป่วยของภุมราพี่อยากได้แบบสมจริงน่ะ"
"ได้ครับพี่"
สดายุรับคำก่อนที่อ๊อดจะเดินกลับไปประจำตำแหน่งของตนเหมือนเดิม
ฝ่ายกฤตเมธพอได้ยินเรื่องน้ำหนักของสดายุ ชายหนุ่มก็แอบกังวลอยู่ไม่น้อย เพราะด้วยส่วนสูงเกือบร้อยแปดสิบเซ็นติเมตรของชายหนุ่ม การมีน้ำหนักเพียง 55 กิโลกรัมอย่างทุกวันนี้ก็ถือว่าผอมกว่ามาตรฐานจะแย่อยู่แล้ว พี่อ๊อดยังอุตส่าห์จะให้ลดเพิ่มอีก แล้วสดายุของเขาจะไหวหรือเปล่านะ...
"เอ้า เริ่มกันใหม่ได้เลย ประจำที่นะ...แอ็คคคคคคคค...ชั่น!!!"
“ใช่ครับ!! ภู่ไม่ใช่ของของใคร เพราะภู่ไม่ใช่สิ่งของ!”
สิ้นเสียงสั่งเดินกล้อง พอร์ชก็แสดงอารมณ์ฉุนเฉียวตามบทออกมาอย่างเต็มที่ สวมบทหมอธเนศออกมาอย่างสมบูรณ์
“ขอโทษนะครับคุณนคินทร์ ช่วยปล่อยภู่ทีเถอะครับ”
“มันไม่ใช่ธุระของคุณนะครับ คุณหมอธเนตร”
ทางด้านกฤตเมธนั้น ก็สามารถแสดงออกมาได้สมบูรณ์แบบสมราคาพระเอกเนื้อทองอยู่แล้ว ไม่ว่าจะเป็นท่าทางการปรายตามองท่าทางกวนอารมณ์จิกข่ม สมกับเป็นนคินทร์ตามบทประพันธ์จนแยกตัวจริงกับบทบาทแทบจะไม่ออกเลยทีเดียว
“ธุระของผมแน่ครับ เพราะภู่เป็นเพื่อนของผม ผมไม่อยากให้คนนอกมาทำเรื่องที่ไม่ให้เกียรติเพื่อนของผม!”
"คนนอกเหรอ หึ!"
"อื้อ!!"
จบประโยคปุ๊บ กฤตเมธก็คว้าคอสดายุขึ้นมาบดจูบเร่าร้อนตามบทที่ต้องแสดงให้คู่แข่งหัวใจอย่างหมอธเนศเห็นถึงความเหนือชั้นกว่าของตัวเอง กฤตจเมธเล่นตามบทนั้นอย่างถึงพริกถึงขิง สดายุในคราบของภุมราก็ไม่ยิ่งหย่อน สภาพการถูกรุกรานโดยไม่เต็มใจและการขัดขืนที่บ่งบอกว่าโกรธแต่ไม่ได้รังเกียจนั้นก้แสดงออกมาได้ดีราวกับที่ยืนอยู่ตรงนี้คือนคินทร์กับภุมราตัวจริง ไม่ใช่กฤตเมธและสดายุ
"ทีนี้รู้แล้วหรือยัง ว่าใครกันแน่ที่เป็น…'คนนอก!' "
ถอนจูบออกมาก็ปรายตาชำเลืองมองไปยังตากล้อง เพื่อถ่ายซูมหน้าก่อนหนึ่งครั้ง ก่อนจะซูมออกมาที่หมอธเนศ เว้นจังหวะทิ้งหน่วงให้กล้องหมุนเล็กน้อย ก่อนที่กฤตเมธจะยิ้มเยาะที่มุมปากออกมาเล็กๆ พร้อมกับจังหวะที่กล้องตัวหลักถอยห่าง สดายุก็ปล่อยหมัดเสยปลายคางกฤตเมธตามบทสุดท้ายของซีนทันที
"!!!!!!"
"ไปตายซะ ไอ้บ้า!!"
“โอเค คัททททททททททท!!!”จบไดอะล๊อคสุดท้ายของสดายุ เสียงสั่งคัทก็ดังขึ้นทันที นักแสดงถอนหายใจเฮือกเพื่อปรับอารมณ์ ทีมงานก็รีบรุดจัดฉากใหม่กันอย่างขมักเขม้น (เพราะวันนี้ดูเหมือนผู้กำกับคนดีของพวกเขาจะอารมณ์บูดเหลือเกิน ขืนชักช้ายืดยาดจนไปขัดลูกนัยย์ตาพระเดชพระคุณเข้า อาจจบแบบศพไม่สวยก็เป็นได้
“พอร์ช พอร์ช มึงว่าวันนี้พี่อ๊อดแกดุผิดปกติป่ะว๊ะ?...”
ช่วงพักซีน ที่ยังพอเหลือเวลา รุจน์รีบโผเข้าหาเพื่อนรักเพื่อระบายความอัดอั้นทันที
“...อืม...ก็นิดหน่อยนะ แต่ก็ไม่เห็นจะน่ากลัวอะไรนี่ พี่เขาก็ไม่ได้ดุอะไรพวกเราอย่างไม่มีเหตุผลเสียหน่อย”
“อึ๋ย...แต่กูกลัวอ่ะ อึดอัดจิตายแล้วเนี่ย ขืนตอนเย็นพี่แกยังไม่หายหงุดหงิด ไม่เลิกทำหน้ายักษ์แบบตอนนี้ล่ะก็ กุได้ตายจริงตอนฉากเลิฟซีนแน่ๆ...”
ถึงแม้พอร์ชจะไม่ได้รู้สึกรู้สาไปด้วย แต่รุจน์ก็ยังไม่หยุดกระซิบกระซาบหาคนเข้าข้างไม่หยุด พร้อมกันนั้นเสียงริงโทนของใครสักคนก็ดังขึ้น
...คนที่ไม่ใช่แฟน...ทำแทนทุกเรื่องไม่ได้ได้ได้ได้...เหนื่อยก็รู้...หงาวก็เข้าใจ...แต่มิอาจให้ยืมอ้อมมมมแขนนนน...เสียงเรียกเข้าที่ดังขึ้นในขณะที่ทีมงานทุกคนกำลังเซ็ตฉากใหม่ สดายุและกฤตเมธกำลังแต่งหน้า และรุจน์กับพอร์ชกำลังแอบนินทาผู้กำกับหน้าบูดอยู่นี้ เรียกความสนใจจากทุกคนได้ไม่น้อย ไม่ใช่แค่เรื่องที่ว่าเป็นเสียงเรียกเข้าของโทรศัพท์ใคร แต่ไอ้เพลงลูกทุ่งที่ตั้งไว้เนี่ย เล่นเอาคาดไม่ถึงถึงเจ้าของมือถือเครื่องน้อยที่ถูกหยิบขึ้นจากกระเป๋าคนคนนั้นอย่างยิ่ง
...ริงโทนโทรศัพท์ของพี่อ๊อด!!?
"ฮัลโหล! ทำไมไม่ยอมรับสาย!? ฉันโทรหาเป็นร้อยสายได้แล้วเนี่ย! บอกมาเดี๋ยวนี้เลยนะว่าแอบไปไหนกับใครมา!?"
“อะไรน๊ะ!? หลับ? จะบ้าเร๊อะ นอนบ้าอะไรกันทั้งวัน อย่ามาหลอกกันนะ!”
เสียงโหวกเหวกโวยวายของอ๊อดที่กำลังเอ็ดคนในสายแผดลั่นขึ้นอย่างไม่มีความเกรงใจผู้ร่วมงานคนอื่นๆเลยแม้แต่นิด ใบหน้าเครียดขึง น้ำเสียงคำรามดุดัน ผิดจากผู้กำกับอารมณ์ดีในเวลาปกติแบบหน้ามือหลังเท้า เล่นเอาทั้งทีมงาน ทั้งนักแสดงหน้าใหม่เก่า ถึงกับต้องถอยร่นห่างเหินออกจากข้างกายพี่อ๊อดจอมโหดกันเป็นทิวแถว
‘ใครกันนะ ที่ทำให้พี่อ๊อดคนดีขี้เล่นคนนั้นเดือดได้ขนาดนี้?’ “เดี๋ยวนี้เหลวไหลใหญ่แล้วนะ!! กลับไปเรามีอะไรต้องเคลียร์กัน เตรียมตัวเอาไว้ได้เลย!!”
‘แฟนสาว? ลูกลับๆ?’“ไม่ต้องมาอ้อนเลย กลับไปเจอจัดหนักแน่ เจ้าตัวแสบ!!”
การสนทนาที่ไม่ใช่แค่การดุด่าว่ากล่าว แต่กลับมีประโยคพิสวาสซ่อนเร้น เริ่มทำให้หลายคนที่บังเอิญแอบได้ยิน เริ่มจับใจความได้แล้วว่า ที่ผู้กำกับของเขาเดือดได้ขนาดนี้ เพราะโมโห
'แฟนสาว' ที่ไม่ยอมรับสายโทรศัพท์นี่เอง'แหม...พี่อ๊อดนี่ล่ะก็ ปูนนี้แล้วยังตามหึงเป็นหนุ่มๆไปได้...''เอ๊ะ? หรือว่าจะเป็นแฟนสาววัยเอ๊าะ เด็กน้อยวัยขบเผาะ สาวหน้าประถมนมมหาลัย?...มิน่า...หวงก้างซะ'คิดกันไปต่างๆนาๆ แต่ว่าก็มีจุดร่วมเดียวกันคือ
'พี่อ๊อดเดือดเมียเด็ก ที่ไม่ยอมรับสาย เพราะระแวงว่าอาจมีกิ๊กวัยใสแทนที่สามีวัยใกล้ฝั่งอย่างตน...'ทว่า...ความคิดนั้นก็เป็นอันต้องสะดุดเล็กน้อย เมื่อผู้กำกับรุ่นใหญ่เอ่ยบางถ้อยคำออกมา
"อย่าให้รู้นะว่าแอบไปโดนไอ้พวกเด็กฝึกงานตากล้องหน้าใหม่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมคนไหนคั่วเอาอีกน่ะ เลิกทำตัวเป็นผู้ใหญ่หน้าเด็กเสน่ห์ร้ายได้แล้วนะ"
'อื๋อ?...ผู้ใหญ่หน้าเด็ก?...'"ถ้ารู้ว่าเที่ยวไปทำแอ๊บแบ๊วช่วงที่ฉันไม่อยู่กับพวกหนุ่มๆที่ไหนอีกล่ะก็ คราวนี้แหละฉันจะได้จับตากล้องหนังอาร์มาล่ามโซ่ขังไว้ในห้องไม่ให้ได้ไปไหนอีกเลย คอยดูสิ!!"
'เอ๊ะ?...แอ๊บแบ๊ว?...ตากล้อง?...'"ไม่ต้องมาเถียง ไม่ต้องโอดครวญเลย ถึงหน้าอ่อนหยั่งกับอายุ 24 แต่ที่จริงน่ะ 42 แล้วนะ ถึงจะอ้อนแล้วน่ารักก็เหอะ แต่คราวนี้ไม่ยอมแล้วจริงๆ"
'ห๊ะ!! อายุ 42!!??'"...หึหึ...ก็ได้ เห็นแก่ว่าเสียงหวานหรอกนะ คราวนี้จะยอมให้ แต่คราวหน้าถ้าไม่รับสายข้ามคืนแบบนี้อีกล่ะก็ เจอลงโทษหนักเลยนะ จำไว้"
"จ๊ะ...แค่นี้นะครับคนดี...หึหึ"
เปลี่ยนอารมณ์จากหลังเท้าขึ้นหน้ามือจากการที่คุยปรับความเข้าใจแค่ไม่กี่นาที เล่นเอาทีมงานทั้งทีมถึงกับเหวอรับประทานกันไปอีกรอบ
'มีจ๊ะจ๋าด้วยอ่ะ!!?'"ไหนขอหอมทีสิ...ฟอด...อืม ชื่นใจ"
'ป๊าด!! หอมกันกลางอากาศเลยเร๊อะ!? คุณพระ!!'จากนั้นก็เลี่ยนกันต่ออีกหลายนาที กว่าคุณพี่เธอจะวางสายได้ ร่ำลาอาลัยกันราวกับห่างกันเป็นชาติ ความสงสัยกระพือโหมโถมใส่เหล่าทีมงานอย่างบ้าคลั่ง ใครกันนะคนปลายสายของคุณผู้กำกับคนเก่ง? เป็นสาวในวงการหรือนอกวงการกันนะ? ผู้หญิงที่ทำอาชีพเป็นตากล้องหนังอาร์? อายุ 42 แต่หน้าเด็กราวกับเด็กอายุ 24? ใครกันนะที่ทำให้ผู้กำกับวัยดึกคลั่งได้ขนาดนี้...
ความสงสัยแผ่รังสีแรงกล้าออกมาจากทีมงานและนักแสดงแทบทุกคน ทว่าไม่มีใครกล้าเสี่ยงตายเข้าไปเค้นถาม
"เอ้า เตรียมฉากต่อไปเสร็จกันรึยังจ๊ะเด็กๆ ตัดเฉพาะแค่ฉากจูบของพระนางอย่างเดียวนะ โอเคดีมาก พระนางล่ะ พร้อมกันหรือยังเอ่ย?"
เสียงหวานปานน้ำผึ้งไหม้ในเดือนห้า ทำเอาขนลุกกันไปเป็นแถบ ยิ่งเห็นคุณผู้กำกับอารมณ์ดีราวกับคนละคนกับเมื่อ15นาทีก่อนด้วยแล้ว ความฉงนสนเท่ห์สงสัยใคร่รู้ก็ยิ่งประเดประดังเหล่าเหยี่ยวข่าวขาเม้าท์ทั้งชายจริงหญิงแท้หญิงเทียมกันเป็นทิวแถว มีเพียงกฤตเมธที่แอบยิ้มน้อยๆ เพราะเริ่มจับทางถูกแล้วว่าคนปลายสายคือใคร และมั่นใจเสียเหลือเกินว่าคงมีเพียงเขาคนเดียวเท่านั้นที่รู้
ส่วนด้านสดายุนั้นไม่ต้องพูดถึง ชายหนุ่มไม่มีอาการสนใจใคร่รู้หรือสงสัยใดๆ เพราะเขาไม่สนใจอยู่แล้ว ใครจะเป็นยังไงก็ช่าง เขาไม่(อยาก)เกี่ยวด้วยอยู่แล้ว
เช่นเดียวกับพอร์ช ที่เอาเวลานั่งซ้อมบทมากกว่าจะสนใจว่าผู้กำกับของเขาจะคุยกับใคร ผิดกับรุจน์ที่กำลังจะอกแตกเพราะอยากรู้ต้นตอของอารมณ์ดิบโหดที่เกิดขึ้นกับพี่อ๊อดของตนเหลือเกินเช่นกัน
“พร้อมยังครับกับฉากเลิฟซีนเล็กๆของเรา”
ระหว่างยืนประจำที่ เช็คแสง เช็คมุมกล้องเตรียมถ่ายฉากจูบสั้นๆ เพื่อเก็บรายละเอียดไว้ตัดต่อในภาพยนตร์กันอยู่นั้น กฤตเมธก็เอ่ยถามความพร้อมของสดายุเป็นนัยๆผสมเย้ายั่วเล็กๆ มาดหมายอยากเห็นใบหน้าซับสีเลือดเอียงอาย หรือหน้าแดงก่ำเพราะแอบเดือดของอีกฝ่ายสักหน่อยเพื่อเป็นกำลังใจในการทำงาน แต่ก็ดูเหมือนจะสูญเปล่า เพราะดูเหมือนคำกระเซ้าเหล่านั้นจะไม่ได้ผล สดายุยังคงนิ่งเฉย ไม่ยินดียินร้าย พลางจ้องหน้ากฤตเมธนิ่ง ก่อนจะยกยิ้มเล็กน้อย
“เฉยๆครับ เมื่อกี้ก็จูบไปรอบนึงแล้ว ไม่เห็นเป็นอะไรนี่ครับ...แล้วอีกอย่าง...”
ท้ายประโยคสดายุแสร้งกระซิบแผ่วเบา พลางขยับตัวส่งร่างเข้าสู่วงแขนของกฤตเมธให้ดูเหมือนว่ากำลังจะซักซ้อมบทละคร ก่อนจะค่อยๆ ชะโงกหน้าเข้าไปกระซิบเสียงหวาน
“เมื่อคืน...คุณก็สอนผมจนเชี่ยวแล้วนี่ครับ...บท...จูบ...เนี่ย”
ไม่พูดเปล่า ประกายตาฉ่ำวาวนั้นก็พร้อมจะลวงล่อให้ลงหลุมพรางได้อย่างง่ายดายอีกด้วย...
"ร้ายจังนะ เจ้าตัวแสบ"
ได้ฟังคำเย้าสวนกลับของสดายุเข้า กฤตเมธถึงกับยิ้มกว้างจนต้องส่ายหน้าน้อยๆ พร้อมจิกกัดด้วยคำหยอกเอินเบาๆอีกรอบ
'ยิ่งนานวันยิ่งน่ารักน่าใคร่...'
อยู่ในโลกสีชมพูอมม่วงกันสองต่อสองได้ไม่นาน เสียงผู้กำกับสั่งเดินกล้องก็ดังขึ้น และไม่มีพลาดสองนักแสดงขั้นเทพสามารถแสดงออกมาดุเดือดสมกับเป็นมืออาชีพ ละจากบทจูบเร่าร้อนที่เล่นเอาหน้าแดงกันทั้งกองถ่ายก็ถึงฉากต่อยปากที่สมจริงสมจังจนสะดุ้งกันทั้งกองถ่ายเช่นกัน เสียงสั่งคัทดังขึ้นทันทีที่หมัดปะทะหน้าตาม Movement ที่เหมาะเจาะ
"เอ้า เก่งมากหนุ่มๆ เล่นได้ดีไม่มีติดขัด สมใจพี่ฝุดๆ ฮ่าฮ้า จบซีนตลาดครึ่งแรกแล้ว พี่ให้พักกองก่อน 15 นาที เดี๋ยวเก็บอีกสองฉากรวดเลยนะเด็กๆ เอาให้เสร็จจบกันวันนี้แหละ ฮ่าฮ่า"
อ๊อดเริงร่าอารมณ์ดี สั่งพักกอง15นาทีก่อนถ่ายทำต่อ ทีมงานบางฝ่ายเตรียมการฉากต่อไปอย่างขมักเขม้น อีกส่วนเริ่มหาของขบเคี้ยวแก้เครียดกับอาการน้ำตาลขึ้นลงของผู้กำกับอ๊อด ฝ่ายกฤตเมธเองก็เดินมานั่งพักบ้างเหมือนกันพลางลูบปลายคางป้อยๆ ไม่ได้เจ็บมากเหมืนอที่เคยโดนต่อยครั้งแรก แต่แค่หมัดที่เฉี่ยวปลายคางไปก็เล่นเอาปวดนิดๆอยู่เหมือนกัน (สดายุนี่หมัดหนักใช่ย่อยเลยทีเดียว)
"เจ็บมากเลยเหรอ? ผมว่าผมต่อยเบาแล้วนะ หึหึ ประคบน้ำแข็งกันบวมหน่อยสิครับ"
(ยิ้มเยาะเล็กๆ ก่อนยื่นถุงผ้าห่อน้ำแข็งให้ อย่างผู้เหนือกว่า)
กฤตเมธไม่ได้ต่อคำ ได้แต่ยิ้มรับไมตรีที่อีกฝ่ายมอบให้แล้วรับถุงน้ำแข็งมาประคบปลายคางเบาๆ บรรยากาศหอมหวานปะทุขึ้นโดยไม่ตั้งใจ กฤตเมธยังรู้สึกอัศจรรย์ไม่น้อยเลยที่สดายุเป็นเด็กว่านอนสอนง่ายขนาดนี้ นึกไม่ถึงเลยว่าไมตรีที่เขาเพียรมอบให้นั้น จะถึงอีกฝ่ายได้รวดเร็วขนาดนี้...
เร็ว...จนน่าแปลกใจ
'คิดอะไรอยู่หรือเปล่านะ เจ้าตัวแสบ...แอบวางแผนอะไรไว้เนี่ย...'
"ไง...น้องเมธของพี่ ดูเหมือนจะคืบหน้าไปด้วยดีนะน้องรัก"
หลังจากสดายุผละไปตามเสียงเรียกของรุจน์ที่อยากขอความช่วยเหลือเรื่องบท กฤตเมธก็ไม่ได้อยู่คนเดียวได้นานนัก เพราะเพียงครู่ เสียงแซวสะดุดหูก็ดังมาจากด้านหลัง
"ก็หวังว่าจะเป็นอย่างนั้นแหละครับพี่อ๊อด..."
ทันทีที่เห็นว่าคนที่เข้ามาแซวคือใคร กฤตเมธก็กระหยิ่มยิ้มย่องก่อนจะถามไถ่แทงใจใครบางคนออกไป
"ผมรู้แล้วล่ะ ว่าทำไมพี่ถึงเข้าใจผมดีจัง...ที่แท้..."
(เว้นวรรคให้อีกฝ่ายได้สะดุดใจ)
"...ก็เพราะเราเป็นพวกเดียวกันนี่เอง หึหึ คุณมลที่เป็นตากล้องตอนนั้นสินะครับ...คงเหนื่อยน่าดูเลยนะพี่ แฟนน่ารักขนาดนั้นน่ะ"
ร่ายยาวจนอ๊อดถึงกับอึ้ง เพราะนึกไม่ถึงว่าจะถูกล้วงคอได้ง่ายดายขนาดนี้
"...หูไวตาไวเชียวนะเมธ หึหึ...ก็นะ แบบว่า 'ผีเห็นผี'ไงล่ะ ฮ่าฮ่า...อย่าเที่ยวปากโป้งนะน้อง พี่แก่แล้ว ไม่อยากเป็นข่าวตอนวัยใกล้ฝั่ง อิอิ"
เสียงหัวเราะเริงร่าของอ๊อดพร้อมใบหน้ายิ้มพึงใจของกฤตเมธ เรียกความสนใจคนในกองถ่ายได้นิดหน่อย เพราะไม่มีใครนึกว่าสองหนุ่มจะคุยกันถึงเรื่องที่พวกตนพยายามจะรู้กันแทบคลั่ง ต่างก็คิดไปว่าคงคุยกันถึงเรื่องบทแล้วอ๊อดถูกใจที่กฤตเมธแสดงเก่งเหลือเกิน
"เอาล่ะ เอาล่ะ เดี๋ยวเริ่มฉากต่อไปกันเลย จะได้เสร็จเร็วๆ เย็นนี้เรามีถ่ายฉากสำคัญ"
คำว่าฉากสำคัญของอ๊อดทำเอารุจน์สะดุ้งเฮือก...
"ฉากเลิฟซีนร้อนฉ่าของไอ้รุจน์กะไอ้พอร์ช ฮ่าฮ่าฮ่า"(จบคำประกาศของผู้กำกับอ๊อด...รุจน์ก็...ลมจับ ตาแทบเหลือกทันที...)
******************************************************************************
ตอนหน้า...กระชากใจรุจน์สุดๆแน่นอนค่ะ
ปล. อุ้ยตาย...แอบตกไป 2 ประโยค เพิ่มให้แล้วนะจ๊ะ
ปล.2 อิอิ โดนทุกรุ่น จริงๆค่ะ ฮิ้ววววว....
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1267735 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก