ผมคือ...นางเอก
ซีนที่ 21“................มันเรื่องของฉัน! ปล่อยนะ!”สดายุตะคอกออกไปอย่างหัวเสีย พลางแกะมือหนาออกจากเอวของตัวเอง หากแต่มือแกร่งกลับไม่ยอมปล่อยเขาโดยง่าย กลับรั้งร่างบางลงไปนอนกกอยู่ใต้ร่างแทน
“เดี๋ยว นี่! จะทำอะไรน่ะ!!?? ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ!”
“ก็บอกมาก่อนสิว่าจะไปไหน!!”
“ไม่ได้ไปไหนทั้งนั้นแหละ ไอ้บ้า!! เซ้าซี้จริง!”
“แล้วเมื่อกี้ที่คุยกันเสียงอ่อนเสียงหวานนั่นไง ไม่ได้จะนัดพรอดรักกันหรอกเหรอ!”
“ไม่ได้เจอเฟ้ย! ถึงอยากจะเจอก็เจอไม่ได้หรอก สภาพแบบนี้น่ะ!!”
“สภาพแบบไหน?”
“ก็แบบ.....................”
“หึหึ...แบบไหนเหรอ?”
“ฮึ้ย!! ปล่อยนะ!!”
“เดี๋ยวสิ...ที่ไม่ยอมไปเจอเพราะไม่อยาก ให้หวานใจคนนั้นเห็นสินะ ว่า....”
“ว่าอะไร!!??”
“ว่าถูกผู้ชายทำอะไรมาไงล่ะ แถมเร่าร้อนมากด้วย หึหึ”
“นคินทร์!!”
การต่อบทเป็นไปอย่างลื่นไหล และสมจริงสมจัง จนผู้ร่วมเหตุการณ์ทั้งกองถ่ายยังแต้องแอบเขินม้วนแทนสองหนุ่มด้วยลืมไปว่านี่เป็นการแสดง บทพ่อแง่แม่งอนที่แสนจะจั๊กกะจี้หัวใจยิ่งกว่าที่ผ่านๆมา
มือบางของสดายุผลักไสร่างที่คร่อมอยู่แรงๆ ทั้งผลักทั้งดัน พอออกแรงหนักเข้า คนตรงหน้าก็ยิ่งโถมทับลงมาประชิด กฤตเมธจ้องมองร่างผอมบางที่ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนพลางอมยิ้มออกมา ส่วนหนึ่งเป็นเพราะบทของนคินทร์ แต่อีกส่วนก็คือตัวเขาเองที่เผลอหลุดออกจากบทเล็กน้อยเพราะความน่ารักน่าหลงใหลของคนใต้ร่างซึ่งตอนนี้หน้าตาแดงก่ำไปหมดยิ่งดูก็ยิ่งน่ารักน่าใคร่ หากภุมราในบทประพันธ์นี้มีส่วนคล้ายสดายุทั้งรูปร่างหน้าตาและลักษณะนิสัยแล้วล่ะก็ เขาไม่สงสัยเลยว่าทำไมนคินทร์ถึงเผลอใจให้กับคนที่ตัวเองเคยปนิธานว่าจะเกลียดไปจนชั่วชีวิตได้ ก็ถ้าจะน่ารักน่าลิ้มลองขนาดนี้ เกลียดก็เกลียดเถอะ สุดท้ายต้องละลายทุกคนเป็นแน่ อย่างน้อยก็เขาคนหนึ่งล่ะที่สุดท้ายก็พ่ายแพ้ แพ้แก่เด็กเกรียนคนนี้ราบคาบ คิดได้ก็ยิ้มขึ้นอีกหน่อยแล้วก้มลงไซร้ปลายจมูกที่ซอกคอขาวหอมกรุ่นนั่นตามบทที่ควรจะเป็น
เฮ้อ...ช่างเป็นบทที่เข้าทางตาแก่คนนี้เหลือเกิน
“อ๊ะ! นี่! ปล่อยนะ นคินทร์!!”
ฟอด! (นอกจากจะได้ซุก ยังได้หอมอีก...กำไรมหาศาล)
“อ๊า! อย่านะ!!”
“จะดิ้นไปทำไมล่ะ แค่หอมแค่นี้เอง”
“ไม่เอาแล้ว ปล่อยนะ อ๊ะ!!”
การรุกรานที่หนักหน่วงขึ้น ทำเอาทีมงานอกสั่นขวัญแขวน เพราะเลือดกำเดาจ่อจะพุ่งออกจากโพรงจมูกกันเป็นทิวแถว ไม่อยากจะเชื่อว่าแค่ฉากปลุกเร้าเล็กๆฉากนี้จะสามารถทำออกมาได้เซ็กซี่เร้าใจกว่าฉากกินตับเมื่อเช้ามากมายมหาศาล และแน่นอนว่าสำหรับผู้มาสังเกตการณ์ใหม่อย่างพอร์ชและรุจน์นั้นฉากนี้ของรุ่นพี่ทำเอาสองหนุ่มหน้าแดงฉาดเลยทีเดียว ขณะที่พอร์ชจ้องสองรุ่นพี่ไม่วางตา รุจน์ก็ได้แต่พึมพำทั้งที่ตาไม่กระพริบว่า 'สุโคร่ย...'
การต่อบทเป็นไปอย่างราบรื่น ไม่มีผิดไม่มีหลุด ในวงการนี้นักแสดงที่มีฝีมือขนาดที่สามารถต่อบทยาวๆได้ไม่ขาดช่วงแบบแทบไม่ต้องเทคเลยนั้นไม่ได้มีให้เห็นมากนัก แต่ตอนนี้กลับมีอยู่ตรงหน้าผู้ชมถึงสองคน กฤตเมธสมฉายาพระเอกเนื้อทองพ่อเทพบุตรแห่งวงการ สดายุแม้จะเหลวไหลไปบ้างแต่ก็มากด้วยฝีไม้ลายมือและพรสวรรค์ ความสามารถที่น่าทึ่งของทั้งคู่ทำให้การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่องนี้ดำเนินไปอย่างราบรื่นและรวดเร็ว
กฤตเมธกอดสดายุไว้ในอ้อมแขนอย่างเอาแต่ใจตามบทบาทของผู้ชายใจแข็งไม่ยอมรับหัวใจของตัวเอง
เพียงไม่นานอารมณ์หวามหวานในบทก็ถูกลดทอน กฤตเมธคลายอ้อมกอดออกจากร่างอุ่นของสดายุพลางพลิกตัวผละจากด้วยใบหน้ามึนตึงด้วยอารมณ์บางอย่าง ฝ่ายสดายุที่หน้าสลดดูใจเสียไม่น้อยตามอารมณ์ของภุมรานั้นก็ช่างน่าเวทนา สดายุค่อยๆประคองตัวเองลูกขึ้นแสร้งว่าขัดยอกเจ็บเมื่อยไปทั้งร่าง โซซัดโซเซ เข้าห้องน้ำไปเงียบๆ อารมณ์ทีมงานทุกคนที่กำลังอินกับสดายุอย่างมากมายนั้น ตอนนี้อยากจะรีบถลาเข้าไปช่วยประคองร่างอ้อนแอ้นนั่นไว้แล้วปลอบใจให้หายเศ้าสร้อยเหลือเกิน (อินตามเข้าขั้นโคม่า)
“คัท! เยี่ยม! สุดยอด!! พี่ชอบฝุดๆ!!”สิ้นเสียงคัทของผู้กำกับ ทีมงานทุกคนรวมถึงผู้ร่วมสังเกตการณ์ ตากล้อง ช่างไฟ ต่างก็ถอนหายใจพรั่งพรูกันอย่างไม่ได้นัดหมาย บางคนอารมณ์ยังค้างเล็กๆ ก็บ่นพระเอกในเรื่องกันเสียงขรม ว่าช่างใจร้ายใจดำ ทำนางเอกได้ลงคอ ไอ้ใจแข็ง ไม้ปากหนัก ไอ้ทิฐิ ไอ้โง่ ก็ด่ากันไปต่างๆนาๆ ในช่วงพักกอง ตากล้องหลักเร่งมือขยับมุมกล้องใหม่ ส่วนกล้องถ่ายติดตามก็เริ่มวางรางใหม่ใช่กันเพื่อเตรียมพร้อมกับฉากเดี่ยวสดายุในห้องน้ำ ในขณะที่ช่างแต่งหน้ากับคอสตูมยังคงเม้าท์กันน้ำลายแตกฟอง
"ไง รุจน์ พอร์ช เก็บตกอะไรได้บ้าง?"
ระหว่างพักเบรคสดายุที่ยังคงนุ่งผ้าขนหนูผืนเดียว เดินเข้าไปทักรุ่นน้องหน้าใหม่ทังสองคนอย่างเป็นมิตร ผิวขาดผาดที่ได้เห็นในระยะประชิดเล่นเอาสองหนุ่มรุจน์พอร์ชสติหลุดไปครู่ใหญ่ๆ
"...เฮ้ย? ไอ้สองหน่อนี่ ถามไม่ได้ยินเหรอ?"
"เอ๊ะ? ครับ?"
"หึหึ...ไหนว่ามาสอดแนมไม่ใช่รึไงเราน่ะ ตกลงได้อะไรไปบ้าง หืม? ได้ยินยัง?"
"อ๊ะ อ๋อครับ ได้เยอะเลยครับ!"
"ช...ใช่ครับ! ได้ไปเพียบ!"
...ที่ว่าได้เพียบเนี่ย...อาหารตาเพียบต่างหาก...
พรึ่บ..."อย่าปล่อยตัวล่อนจ้อนนักสิคุณ เดี๋ยวก็ได้เสียเลือดตายกันทั้งกองหรอก"
ระหว่างที่สดายุยังคงเม้าท์มอยฝอยไม่หยุดปากอยู่กับรุ่นน้องสองหนุ่มที่ไม่ค่อยจะยอมสบตาสดายุสักเท่าไหร่ มัวแต่ก้มหน้างุด ไม่รู้เพราะเขิน หรือกำลังแอบดูรูปร่างน่าเจี๊ยะกันแน่(?)อยู่นั้น จู่ๆร่างบอบบางของชายหนุ่มผมสีน้ำนมก็ถูกคลุมทับด้วยเสื้อคลุมตัวโคร่งจากผู้ชายอีกคนที่แสร้งพูดหยอกเย้า แต่สีหน้าจริงจังสุดขีด นามว่า กฤตเมธ... เห็นสายตาประกายวิ๊งของรุ่นใหญ่ที่จ้องมา พอร์ชรุจน์ก็ถึงกับสะดุ้งเฮือกขยับกายเข้าหากันเล็กน้อยและพร้อมใจยิ้มแผล่ให้รุ่นพี่ทันที!
...เผลอมองนานไปหน่อย เกือบโดนเชือดไม่รู้ตัวเสียแล้ว....
"อะไรของคุณน่ะ ก็ผมร้อนนี่นา"
สดายุเถียงกะปอดกะแปดออกไป แต่ก็ไม่ได้ทัดทานที่จะคลุมเสื้อตัวใหญ่ไว้บนร่างกาย ก่อนจะเดินอมยิ้มน้อยๆเดินตามกฤตเมธไป เพื่อเตรียมตัวถ่ายทำต่อแบบต่อเนื่อง ทิ้งสองนักแสดงรุ่นน้องนักสังเกตการณ์ถึงกับต้องมองหน้ากันปะหลับปะเหลือก
"...พอร์ช...มึงคิดเหมือนกูป่ะวะ...?"
"...เอ่อ...ก็ไม่ค่อยอยากคิดเท่าไหร่หรอกนะ"
"มึงเห็นสายตาพี่เมธมั้ยล่ะ ไหวตัวช้ากว่านั้นอีกหน่อย กูว่าพี่เขาจับพวกเราฉีกเป็นชิ้นๆแน่...อึ๋ย..."
"...หึหึ ก็คงงั้นล่ะ"
สองหนุ่มซุบซิบจริงจังทันทีที่กะว่าห่างจากระยะอันตราย เพราะร้อนๆหนาวๆกับรอยยิ้มพิฆาตของกฤตเมธยามเห็นพวกเขาลวนลามสดายุทางสายตาเมื่อครู่ ฝ่ายนักแสดงรุ่นพี่ไม่ได้สนใจอะไรนัก เดินกลับมาเตรียมซ้อมบทเพื่อแสดงซีนต่อไป
"เฮ้อ...อยากเป็นตากล้องเองจังเลยน้า...ไม่ชอบอารมณ์แบบนี้เลยเรา..."
ระหว่างที่สดายุท่องบท ทำอารมณ์กับตัวเองอยู่นั้น จู่ๆกฤตเมธก็เปรยบางอย่างขึ้นลอยๆ ออกแนวเรียกร้องความสนใจมากกว่าจะเป็นการบ่นกับตัวเอง
"...?...บ่นอะไรของคุณน่ะ? เกิดอยากเปลี่ยนอาชีพอะไรขึ้นมาตอนนี้เนี่ย?"
"ก็ผมไม่ชอบนี่"
"??...ไม่ชอบ? ไม่ชอบอะไร?"
เห็นว่ากฤตเมธมัวแต่งึมงำทำตัวไม่สมกับเป็นผู้ใหญ่แถมบ่นอะไรที่ยากจะตีความ สดายุก็เริ่มหมดความอดทนจนต้องถามกลับไปแบบขุ่นข้องเล็กน้อย และพอทันทีที่ถามจบ กฤตเมธก็เอื้อมมือมาแตะแขนสดายุเบาๆพลางก้มลงกระซิบแผ่วๆให้แค่พอได้ยินกันสองคนว่า
“ผมไม่ชอบให้ใครเห็นคุณเปลือยเลย”
คำกระซิบเล่นเอาสดายุต้องกลอกตาพร้อมถอนหายใจหนักหน่วง
“เพี้ยนเหรอคุณ? ผมก็แก้ผ้าของผมมาทั้งวัน คุณจะมาไม่ชอบอะไรตอนนี้?”
“ก็ซีนอื่นๆมีผมอยู่ด้วยนี่ แต่ซีนต่อไปคุณต้องโป๊อยู่คนเดียว แถมยังต้องโชว์ก้นด้วย…ผม…เป็นห่วง…”
ท้ายประโยคเสียงแผ่วลงเล็กน้อย อันที่จริงกฤตเมธเองก็หงุดหงิดตัวเองมากอยู่เหมือนกันที่ทำตัวเป็นเด็กวัยรุ่นอยู่ได้ ทั้งที่ตัวเองก็เป็นมืออาชีพ เรื่องแค่นี้ความจริงเขาไม่ควรที่จะต้องคิดมาก ทว่าก็อดไม่ได้ทุกที
“…เขาถ่ายเห็นแค่ข้างหลังเอง…”
จบคำสารภาพของกฤตเมธสดายุก็ถึงกับอึ้งไปครู่ใหญ่ก่อนจะเอ่ยปลอบใจคนแก่กว่าออกมาเบาๆ เขาเริ่มเข้าใจกฤตเมธขึ้นมานิดหน่อยแล้วล่ะ…
‘อย่ามาทำเป็นหวงพร่ำเพรื่อสิเจ้าบ้า…ปูนนี้แล้ว…เฮ้อ…’ตอนแรกก็คิดว่าไร้สาระ แต่พอเห็นสายตาส่อความกังวลชัดเจนของกฤตเมธ สดายุก็ได้แต่ปลงใจเล็กๆ ดังนั้นเพื่อเป็นการปลอบขวัญคนแก่ที่เอาแต่งอแง สดายุเลยเข้าประชิดตัวกฤตเมธเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบบางอย่างข้างหูร่างสูง
“…ไม่ต้องห่วงนะ ผมจะระวัง”
พูดจบก็เดินจากไป เพื่อเข้าไปหารือเรื่องมุมกล้องกับผู้กำกับอ๊อด ทิ้งให้กฤตเมธยืนนิ่งๆอยู่คนเดียว และพอลอบชำเลืองมองไปอีกครั้ง ก็แอบเห็นว่า ตาแก่ของเขากำลังอมยิ้ม…
*
*
*
*
*
หลังจากนั้นการถ่ายทำฉากในห้องน้ำก็เริ่มขึ้น ฉากนี้ค่อนข้างทุลักทุเล เพราะต้องมีปัจจัยหลายอย่างเข้ามาเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะเป็นห้องน้ำที่แคบเกินกว่าจะใส่กล้องสองตัว ทำให้ต้องถ่ายซีนเดิมซ้ำสองครั้งเสมอเพื่อให้ได้ภาพต่างมุมมอง อีกทั้งฉากนี้สดายุยังต้องล้มลงโดยกวาดสิ่งของทุกอย่างลงไปด้วย ถ่ายแล้วถ่ายอีก ซ้ำไปซ้ำมา ทำให้ต้องล้มแล้วล้มเล่า เพื่อมุมกล้องที่เพอร์เฟคที่สุด จนเข่าสดายุแทบจะถลอกเลยทีเดียว และอุปสรรคอีกอย่างคงหนีไม่พ้น ‘น้ำจากฝักบัว’ การโพรเทคกล้องให้พ้นจากน้ำของฝักบัว โดยที่ไม่ให้กระทบต่อการถ่ายทำให้พื้นที่แคบๆนั้นมันค่อนข้างทุลักทุเลไม่น้อย นอกจากอุปสรรคการถ่ายทำเกี่ยวกับพื้นที่แล้ว อีกเรื่องที่ค่อนข้างลำบากคือเลือดปลอมที่ต้องอัดเข้าไปในจมูกของสดายุทุกครั้งที่ต้องถ่ายซ้ำ กว่าจะถ่ายจบจมูกสดายุก็ถึงกับแดงฉ่าอย่างน่าสงสาร
ถึงอย่างไร การถ่ายทำก็ผ่านไปด้วยดีจนถึงซีนสุดท้าย ที่สดายุต้องนอนเลือดโกรกจมูกอยู่บนพื้น แล้วกฤตเมธต้องเข้าไปช่วย ทั้งซีนทุบประตู ซีนอุ้ม ทุกอย่างผ่านไปด้วยดีจนจบ อารมณ์ความรู้สึกของตัวละครที่สดายุและกฤตเมธได้แสดงออกมาผ่านบทเหล่านั้นช่างสมจริงสมจัง หนักแน่น โดยเฉพาะซีนที่สดายุในคราบภุมราล้มลงในห้องน้ำพร้อมเลือดที่โกรกไหลทะลัก ซีนนั้นเล่นเอาช่างไฟ ช่างแต่งหน้า รวมไปถึงรุจน์ถึงกับบ่อน้ำตาแตกด้วยว่าอินตามสดายุมากไปหน่อย
“สุดยอด…จริงๆ ฮึ่ก เลยครับ ฮึ่ก ฮือ…พี่ยุ…ฮือ…”
หลังเลิกกองถ่ายขณะที่สดายุกำลังแต่งตัวอยู่ รุจน์ก็เดินเข้าไปเอ่ยชื่นชมทั้งน้ำตาทันที
“เฮ้ย…เป็นอะไรไปน่ะรุจน์? ร้องทำไมเนี่ย? เอ้าๆ โธ่ อย่าร้องสิ…”
จู่ๆก็มีคนมาร้องไห้สะอึกสะอื้นใส่ สดายุก็ถึงกับเริ่มทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน ทำได้ก็แค่ลูบศีรษะเด็กน้อยเบาๆ แล้วปลอบไปตามประสาเท่านั้น
“ก็…ก็…ฮือ…พี่แสดง…ดีเกินไป…ฮึ่ก…ผมก็…ก็…ก็เลย….ฮึ่กๆ…อินมากไป…หน่อย….”
คราวนี้ยิ่งพูดก็ยิ่งร้องสะอื้นหนัก จนสดายุยังต้องเลิกคิ้วเลิ่กลั่ก ‘แย่ล่ะสิ’
“ขอโทษครับพี่ยุ เดี๋ยวผมจัดการมันเองครับ”
แล้วสุดท้ายพอร์ชก็เข้ามาช่วยหยุดสถานการณ์เลยเถิดนี้ไว้ได้ทัน โดยการเข้ามาล็อคตัวรุจน์ที่ยืนร้องโฮๆไม่หยุดออกห่างจากสดายุ ก่อนจะขอโทษขอโพยและขอตัวกลับออกไปดื้อๆ ด้วยว่าเริ่มเอาตัวเล็กไม่ไหวแล้ว เห็นแบบนั้นสดายุก็ได้แต่งงๆปนขำ แล้วก็เริ่มลาผู้กำกับกับทีมงานกลับด้วยเหมือนกัน ดีว่าสถานที่ถ่ายทำครั้งนี้อยู่ใกล้ที่พักมาก แค่เดินไม่กี่นาทีก็ถึง…ทว่าเวลาเกือบตีสอง การเดินคนเดียวริมชายหาดนี่มันช่างเหงาเหลือเกิน….
“เป็นอะไรไปแล้วนะเรา…ทีเมื่อก่อนไม่เห็นจะรู้สึกอะไร…”
สดายุบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อเผลอคิดไปว่าช่างแสนเหงา ทั้งที่เมื่อก่อนไม่เห็นจะเคยรู้สึกรู้สาอะไรแม้ต้องถูกทิ้งไว้เพียงลำพัง ตอนรุ่งเรืองที่ไร้เพื่อนแท้ เพราะยิ่งสูงก็ยิ่งหนาว แล้วพอถูกเฉดหัวให้ลงมาตกต่ำก็ราวกับคนไร้ค่าที่ถูกถีบส่งไว้ข้างหลัง สิ่งเหล่านั้นประทับลึกอยู่ในหัวใจมานานแสนนาน นานเกินไปจนเขาชินชา หลุมลึกในหัวใจของเขามันลึกเกินหยั่งถึง…
ทว่าตอนนี้….หัวใจเขากลับเปลี่ยนไป…
…แค่ต้องเดินคนเดียว…ก็เหงาจับใจแบบนี้ เขาไม่เคยเป็นมาก่อนเลย…
“…บ้าเอ้ย…โดนพิษคนแก่เข้าแล้วสิเรา…เสียหน้าชะมัด”
ได้แต่บ่นไปทำใจไปขณะใกล้จะถึงห้องพัก ความจริงตอนแรกก็ตั้งใจว่าคงได้เดินกลับพร้อมกับกฤตเมธ หรือไม่ก็เป็นพวกรุจน์พอร์ช แต่สุดท้ายก็คว้าใครไว้ไม่ได้สักคน กฤตเมธหลังถ่ายซีนสุดท้ายของตัวเองเสร็จก็อ้างว่ามีธุระแล้วกลับไปก่อนตั้งแต่ ที่สดายุยังคงถ่ายฉากยืนเฉยๆใต้ฝักบัวซึ่งเป็นซีนสุดท้ายของตัวเองอยู่ ส่วนรุจน์กับพอร์ชก็รั้งไว้ไม่ทัน เพราะเจ้ารุจน์ดันปล่อยโฮออกมาเสียก่อน จะให้รอกลับพร้อมทีมงานก็ดูเหมือนจะเช็คฟิล์มเก็บของกันอยู่อีกนาน ขืนเขายังนั่งเสนอหน้าอยู่ไม่ยอมกลับก็ดูจะแปลกเกินไป สุดท้ายเลยต้องมาเดินเปลี่ยวอยู่คนเดียวอย่างน่าสงสาร…
“เฮ้อ…ไอ้ยุเอ้ย…ไอ้ไม่ได้เรื่อง…ไอ้อ่อน…”
บ่นด่าตัวเองไปพลางไขประตูห้องตัวเองกึกกัก
แกร๊ก…หมับ!“เฮ้ย!!?”
“…ชี่…ไม่ต้องกลัวครับ นี่ผมเอง…”
“…ค….คุณเมธ? เฮ้ย! คุณทำบ้าอะไรเนี่ย ปิดตาผมทำไม!!?”
ทันทีที่สดายุไขประตูยังไม่ทันจะได้ทำอะไรจู่ๆประตูห้องก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงใหญ่พุ่งเข้ามาสวมกอดพร้อมปิดตาเขาไว้ ลับลมคมในน่าสงสัยเกินกว่าที่สดายุจะยอมอยู่เฉยๆ
“อะไรของคุณเนี่ย!! ปล่อยผมนะ!!”
“เดินตามผมมาก่อนสิ จะดิ้นทำไมเนี่ย ผมไม่ได้จะจับคุณกินซะหน่อย”
“คุณเมธ!!”
คำกระเซ้ายิ่งทำให้สดายุโมโหมากกว่าจะเขิน เขาไม่เข้าใจเลยว่ากฤตเมธจะทำอะไร หรือคิดอะไรอยู่กันแน่ถึงได้ทำอะไรเป็นเด็กๆแบบนี้
“อ่ะ โอเคครับ โอเค ผมจะปล่อยคุณแล้วนะ…หนึ่ง…สอง…”
ถึงจะไม่เข้าใจว่ากฤตเมธต้องการอะไร แต่ก็ยอมเงียบรอให้อีกฝ่ายปล่อยมือแต่โดยดี ‘แถมมีการนับให้สัญญาณซะด้วย…’
“…สาม!...TAAA…DAAA!!”“…………..!!?...”
ทันทีที่เปิดตา สิ่งที่ปรากฏตรงหน้าของสดายุ คือห้องที่ยังคงมืด แต่มีแสงสว่างเล็กๆจากเทียนตัวเลขสองและหกที่ปักอยู่บนเค้กแสนหวาน ส่องออกมาให้ห้องยังพอมีแสงอบอุ่น นอกจากเค้กแล้วบนโต๊ะเล็กๆนั่นยังมีอาหารอีกสองสามอย่าง แฮมเบิร์ก กราแตง และสปาร์เก็ตตี้
“สุขสันต์วันเกิดครับ สดายุ”ระหว่างที่ยังตกตะลึงกับสิ่งที่ได้เห็นตรงหน้า ข้างหูซ้ายของสดายุก็ถูกกฤตเมธกระซิบแผ่วด้วยคำอวยพรแสนโรแมนติก
“…ผม…ผมไม่ได้เกิดวันนี้…”
“วันเกิดคุณผ่านมาเกือบสามเดือนแล้วก็จริง ผมคิดมาตลอดว่าอยากลองจัดวันเกิดให้คุณ แล้วพอดีว่าเมื่อวานผมไปเจอร้านเค้กดีๆเข้า เลยคิดว่าวันนี้คงเป็นฤกษ์ดี แต่ดันถ่ายทำช้าไปหน่อย เลยต้องมาฉลองกันตีสอง ทั้งที่พรุ่งนี้ยังต้องถ่ายทำกันตั้งแต่เช้า หึหึ ผมขอโทษนะ”
หัวใจของเต้นผิดจังหวะขึ้นทุกทีที่ได้ฟังคำเฉลยของกฤตเมธ ‘วันเกิด’ เขาไม่ได้ใส่ใจกับคำนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ตั้งแต่ที่พ่อของเขาหนีไปกับชู้รัก แล้วปล่อยให้เขากับแม่อยู่กันอย่างอัตคัดแร้นแค้น ถึงจะมีครอบครัวใหม่เขาก็ราวกับเป็นส่วนเกิน ได้แต่เฝ้ามองน้องสาวและน้องชายทั้งสามคนจัดวันเกิดกันอย่างความสุข สมกับที่มันเป็นวันที่มีความหมาย แต่…ปาร์ตี้วันเกิดของเขามันก็ไม่เคยมีขึ้น แม้โตขึ้นจะมีคนอื่นๆ ผู้หญิง แฟนคลับคอยมอบของขวัญให้บ้าง แต่มันก็แค่นั้น….นี่เขาไม่มีงานวันเกิดมานานแค่ไหนแล้วนะ…
“อธิฐานสิครับ”
“…อ…อธิฐาน?”
“ก่อนเป่าเทียนวันเกิดก็ต้องอธิฐานก่อนสิ มันเป็นกฎนะ”
“…อา…อืม…”
พอถูกกฤตเมธเอ่ยเตือน สดายุก็นึกขึ้นได้ คงเพราะไม่ได้รับเค้กวันเกิดต่อหน้าแบบนี้มานานมากแล้ว เขาเลยหลงๆลืมๆว่าควรทำอย่างไรบ้าง แต่พอให้อธิฐาน สมองเขาก็ดันตื้อ คิดไม่ออกว่าควรอธิฐานเรื่องอะไรดี
‘อยากอยู่อย่างนี้ตลอดไป…’ คำขอเดียวที่นึกขึ้นได้ สดายุช้อนตาขึ้นมองใบหน้ายิ้มแย้มของกฤตเมธน้อยๆ จากอีกด้านของเปลวเทียนที่กำลังวูบไหว ใบหน้านั้นอ่อนโยนจนเขาอยากจะร้องไห้ วูบหนึ่งในใจสดายุคิดอย่างจริงจังว่าอยากได้ผู้ชายคนนี้มาเป็นของตัวเองเหลือเกิน….ทว่าลึกๆแล้วสดายุรู้ดีว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ โลกของเขากับกฤตเมธนั้นต่างกันเกินไป แม้จะอยากได้มาครอบครองสักเพียงใด แต่เขาก็ไม่สามารถทำใจดึงกฤตเมธลงมาตกต่ำด้วยกันกับเขาได้หรอก
ในโลกนี้มีหลายสิ่งมากมายที่ต่อให้อยากได้แค่ไหนก็ไม่มีวันได้มาครอบครอง เรื่องนั้นเขารู้อยู่แก่ใจ และฝังลึกอยู่ในหัวสมองจนรู้สึกเข็ดขยาดทุกครั้งเมื่อตัวเองเริ่มมีสิ่งที่ปรารถนา เขาต้องรีบตัดใจ เพราะไม่ว่ายังไงมันก็ไม่มีทางคว้ามาได้…ไม่มีวัน
ฟู่…“เอ้ยคุณ? อธิฐานแล้วเหรอ?”
กฤตเมธแทบร้องเสียงหลง เมื่อจู่ๆสดายุก็เป่าเทียนดับพรึ่บแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย ก่อนจะวางเค้กลงแล้วเดินไปเปิดไฟในห้องเพื่อเพิ่มแสงสว่าง
“เด็กไม่ดีนะคุณ ไม่ยอมอธิฐานแบบนี้มันเป็นการลบหลู่เทพเจ้าแห่งวันเกิดนะรู้มั้ย เฮ้อ ไม่ไหว ไม่ไหว…”
“ปูนนี้แล้วคุณ จะให้ผมอธิฐานอะไรอีกล่ะ?”
“ฮึ…ปูนนี้ของคุณน่ะ อ่อนกว่าผมเกือบแปดปี ถ้าอย่างคุณแก่ แล้วอย่างผมนี่จะเรียกว่าอะไรกันดีล่ะครับ คุณสดายุ?”
“…ก็เรียกว่า ‘เฒ่า’ มั้งครับ”
“โหย…สดายุ ปากคอเราะร้ายนะเรา ‘เฒ่า’ เลยเหรอ? แรงไปแล้วมั้งครับ คุณทำแบบนี้ผมหมดกำลังใจซ้ำซ้อนนะเนี่ย”
กฤตเมธบ่นอุบตลอดทางที่เดินไปเปิดไฟ แล้วกลับมาดึงเทียนออกจากเค้กพร้อมส่งอาวุธให้สดายุผู้เป็นเจ้าของวันเกิด
“เอ้า ตัดเค้กครับ”
“…ตัดเค้ก? กับช้อนเนี่ยนะ?”
สดายุถึงกับมึนที่กฤตเมธบอกให้เขาตัดเค้ก แต่ดันส่งช้อนมาให้แทนที่จะเป็นมีด และพอเห็นว่าสดายุทำหน้านิ่วสงสัย พระเอกรุ่นใหญ่ก็หัวเราะร่าขึ้นทันที อารมณ์ดีขึ้นทันควัน
“หึหึ เค้กก้อนเล็กแค่นี้ ไม่ต้อง ‘ตัด’ ให้ยุ่งยากหรอกครับ ‘ตัก’ เข้าปากเลยดีกว่าเยอะ”
กฤตเมธอธิบายแล้วสดายุก็เห็นด้วยไม่น้อย เพราะเค้กวันเกิดของเขานั้นเป็นแค่เค้กขอนไม้รสช็อคโกแลตที่ตกแต่งมาอย่างสวยงาม โดยมีแผ่นป้ายไวท์ช็อคโกแลตเขียนข้อความ ‘Happy Birthday to SADAYU’ ติดเอาไว้ตรงหัว ขนาดของมันไม่ได้ใหญ่โตขนาดที่ต้องมานั่งเสียเวลาตัดเป็นชิ้นอย่างที่กฤตเมธบอกเอาไว้จริงๆด้วย
“…ยืนจ้องอย่างนั้นนี่ อยากทานสปาร์เก็ตตี้ก่อนหรือเปล่าครับ แล้วค่อยทานเค้กทีหลัง? ผมว่าก็โอเคนะ”
เมื่อเห็นว่าสดายุยังคงยืนถืออาวุธในมือนิ่ง กฤตเมธก็ลองถามคำถามชี้นำออกไป เผื่อว่าสดายุจะอยากทานอาหารหนักก่อนของหวาน ทว่าพอสิ้นคำถาม สดายุก็เอาแต่ยิ้มน้อยๆ พลางส่ายหน้าไปมาช้าๆ
“ผมไม่อยากกินค้กเลย”“ท…ทำไมล่ะ?”
คำว่า ‘ไม่อยากกิน’ ของสดายุทำเอากฤตเมธหน้าเสีย หรือว่าเขาจะทำตามใจตัวเองมากไปหน่อย โยที่ไม่ยอมสนใจเลยว่าจริงๆ แล้วสดายุชอบให้จัดงานวันเกิดมั้ย หัวใจพระเอกรุ่นใหญ่กระตุกวูบไหว แต่ก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการพยายามกลืนน้ำลายเหนียวๆลงคอและจ้องมองมองแผ่นหลังที่ยังคงยืนจ้องเค้กวันเกิดนิ่งๆของสดายุ
“…ผมเสียดาย”“……………..”
“ผม…ไม่ได้เค้กวันเกิดมานานมากแล้ว แล้วเจ้านี่มันก็เล็กนิดเดียวเอง ผมกลัวว่าถ้าผมเผลอกินมันเข้าไปแค่ไม่กี่คำมันก็จะหมด…ผม…ผมอยากสต๊าฟมันไว้มากกว่า มันสวย มันมีความหมายจนผม…ไม่กล้ากิน.…น่าเสียดายเกินไปที่จะกินมันตอนนี้...”
ถ้อยคำที่พรั่งพรูออกมาจากปากของสดายุราวกับลืมตัวนั้น เล่นเอาลำคอของกฤตเมธตีบตันอย่างประหลาด เมื่อก่อนสดายุที่เขาเคยเห็นคือพระเอกดาวรุ่งนิสัยเสีย หยาบกระด้าง ก้าวร้าว เหลวไหล เหลวแหลก หยิ่งยะโส และไร้ความรับผิดชอบ แต่ตอนนี้ สดายุที่เขาได้สัมผัสได้นั้น ความจริงแล้วช่างเปราะบาง เป็นมนุษย์ขี้เหงาที่น่าสงสารที่สุดในโลก อ่อนแอ อ่อนไหว อ่อนโยน จริงใจ และน่ารักน่าใคร่ที่สุด
หมับ…“คุณเมธ?”
ราวกับจะรู้สึกตัวตื่นจากภวังค์ฝันทันทีที่ถูกกฤตเมธสวมกอดจากด้านหลัง อ้อมกอดนั้นกระชับแน่นแสนอบอุ่น แถมถ้อยคำปลอบขวัญด้วยเสียงทุ้มนุ่มหูนั้นก็ช่างอ่อนโยนน่าฟัง ทำหัวใจของสดายุพองโตราวกับลูกบอลลูน
“กินเค้กเถอะยุ ผมสัญญาว่านี่จะไม่ใช่ก้อนสุดท้าย แต่มันเป็นแค่ก้อนแรกต่างหาก จากนี้ไปคุณจะได้รับมันทุกปี ทุกปีไม่มีขาด ยุครับเดี๋ยวอีกสองอาทิตย์เราก็จะได้กลับเมืองไทยกันแล้ว ถึงตอนนั้นผมจัดปาร์ตี้ให้คุณอีกครั้งก็ยังได้นะ ไปที่ร้านสวยๆ หรือไม่ก็เป็นที่คอนโดของคุณหรือของผม เราเชิญเพื่อนๆมาเยอะๆเลยก็ได้ จะได้สนุกๆ คุณจะได้ไม่เหงา คุณจะได้กินเค้กเยอะๆ ดีมั้ยครับ”
กฤตเมธพูดไปพลางกระชับร่างในอ้อมกอดแน่น อยากเติมเต็มให้เด็กขี้เหงา อยากถมหลุมลึกในใจให้เต็มตื้น อยากรัก อยากดูแล อยากทำทุกอย่างให้คนในอ้อมขาได้มีรอยยิ้ม ได้มีความสุข ความปรารถนามันเอ่อล้นออกมามากมายจนไม่รู้จะสรรหาคำพูดใดมาพูดได้ จนกฤตเมธเองยังสงสัย เพราะไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขามีสดายุในหัวใจมากมากขนาดนี้ ไม่รู้ตั้งแต่ตอนไหน….
…ที่เขารักสดายุได้ขนาดนี้….ทว่าฝ่ายสดายุนั้น แม้จะตื้นตันไม่น้อยในคำปลอบขวัญของกฤตเมธ แต่คำว่า ‘อีกสองอาทิตย์จะได้กลับเมืองไทย’ ก็เป็นคำที่ทำให้หัวใจวูบไหวได้ไม่น้อย เพราะเมื่อใดที่กลับจากที่แห่งนี้ไป นั่นหมายความว่า เขากับกฤตเมธจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแบบนี้อีกแล้ว จะทำตัวตามสบายอย่างที่เป็นอยู่อย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว เขารู้ดีว่าไม่ว่าต้องการจะฝืนมันสักแค่ไหน ในที่สุดแล้วเขาก็ต้องพ่ายแพ้แก่กฎของสังคมอยู่วันยันค่ำ…
‘รักนี้มันจะไม่มีทางสมหวัง…’
‘และความฝันนี้กำลังจะจบลงแล้ว…’“คุณเมธ…”
“ครับยุ?”
‘และหากช่วงเวลานี้จะเป็นเพียงครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายล่ะก็…’สดายุสูดหายใจเล็กน้อยพลางแหงนคอไปด้านหลังเพื่อซุกศีรษะลงกับลาดไหล่แข็งแกร่ง ก่อนจะหลับตาลงช้าๆ
“นอนกับผมได้มั้ยครับ”********************************************
ตอนต่อไป…หึหึ กลับไทยแล้วจ๊า ฮิ้วววววว…
เริ่มเตรียมชูชีพกับตะเกียบกันไว้ได้แล้วนะคะ เพราะมันจะมาเป็นอุทกภัยเลยล่ะค่ะ 555+
ขอบคุณที่ติดตามค๊าบ
รักทุกคอมเม้นท์ จ๊า
จุ๊บๆๆๆๆ
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1269551 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก