ผมคือ…นางเอก
ซีนที่ 25การถ่ายทำยังคงดำเนินต่อไปอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยง พร้อมกับคำถามที่คาอยู่ในใจสดายุลึกๆว่า 'มันเกิดขึ้นได้ยังไง?' เมื่อวานก็มีข่าวกับกฤตเมธ วันนี้ก็มีข่าวกับแตงกวา อยากจะหัวร่อแล้วคิดติดตลกว่าพรุ่งนี้คงไม่พ้นมีข่าวกับผู้กำกับ หรือกับใครสักคนที่เผลอถูกเนื้อต้องตัวกันเข้า!
การถ่ายทำวันนี้เสร็จเร็วกว่ากำหนดพอสมควร เพราะมีเพียงแค่สองฉากและความตึงเครียดในการถ่ายทำที่มากเกินไปทำให้ผู้กำกับตัดสินใจเลิกกองก่อนเวลาอันควร และเรียกเหล่าตัวปัญหามาเจรจากันให้รู้เรื่อง...
ตัวปัญหาแรกคือกฤตเมธที่ดูจะเป็นเดือดเป็นร้อนตลอดเวลา แม้ว่าจะยังสามารถแสดงบทบาทของตัวเองได้ดี แต่ความกดดันที่แผ่ออกมาคุกคามทีมงานทุกขณะจิตนี้ก็สร้างความน่าอึดอัดอยู่ไม่น้อย
ตัวปัญหาที่สองคือแตงกวา เก่ง แต่ยังใหม่เกินไปสำหรับวงการที่มากด้วยเรื่องไม่พึงเสน่หา ดังนั้นสาวน้อยจึงค่อนข้างเครียดมากถึงมากที่สุดที่จู่ๆก็ตกเป็นข่าวทั้งที่ไม่ได้เจตนา เล่นเอาแสดงแทบไม่ออก ท่องบทผิดๆถูกๆจนโดนเทคหลายรอบอย่างน่าสงสาร
และตัวปัญหาสุดท้ายก็คือสดายุ ที่ดูเหมือนจะไม่ทุกข์ไม่ร้อนอะไรกับข่าวมากนัก เฉยๆ สบายๆ เหมือนจะดี หากแต่ส่งผลตรงข้ามอย่างสิ้นเชิง เพราะความไม่แคร์สื่อของสดายุนั้นกลับยิ่งทำให้กฤตเมธและแตงกวาเครียดหนักขึ้นไปเสียอีก
เครียดเพราะไม่รู้ว่า...จริงๆแล้วเจ้าตัวคิดยังไงกันแน่
ปัญหาคาราคาซังเกินกว่าจะขอตัวกลับทันทีที่เลิกกอง ดังนั้น กฤตเมธ สดายุ และแตงกวาจึงยังคงปักหลักคุยกันต่อหลังจากโดนผู้กำกับอ๊อดเรียกมาเทศน์เสียหลายบท
"...ฮึก...ตอนให้สัมภาษณ์...แตงกวาไม่ได้พูดแบบนี้สักคำ ทำไมเขาถึงไปเขียนแบบนั้นได้...ฮึก...บ้าที่สุดเลย!!..."
เสียงสะอื้นเล็กๆปนเสียงบ่นว่าอย่างเจ็บแค้นใจที่ถูกเอาไปเป็นข่าว และเจ็บใจหนักสุดๆที่ดันลากคนที่หล่อนชอบเข้ามาซวยด้วย
"ไม่เป็นไรน่าน้องแตงกวา แค่ข่าวลงนิตยาสารGossipธรรมดาๆเอง เดี๋ยวไม่นานก็จางไปแล้ว รอให้ขึ้นหน้าหนึ่งก่อนค่อยเครียด หึหึ..."
"พี่ยุอ่ะ...พี่จะสบายใจไปหน่อยแล้วนะคะ ทั้งที่แตงกวาเครียดจะแย่แล้วเนี่ย ที่ทำให้พี่ยุต้องโดนเป็นข่าวไปด้วยแบบนี้..."
สดายุพยายามปลอบ แต่ดูเหมือนจะไม่ค่อยเข้าหูสาวน้อยสักเท่าไหร่ เจ้าหล่อนเลยแหวใส่พร้อมแอบตีแขนสดายุเบาๆ
"ไม่ต้องขอโทษพี่หรอกแตงกวา พี่ต่างหากที่ต้องขอโทษ เพราะพี่นี่แหละแหล่งข่าวตัวจริง ถ้าชนักที่ปักหลังพี่อยู่ไม่เยอะอย่างนี้ มันก็คงไม่มีข่าว แตงกวาก็คงไม่ต้องมาซวยไปด้วยแบบนี้แน่ๆ เพราะงั้น พี่นี่แหละที่สร้างข่าว และคนรับเคราะห์ก็คือแตงกวา อย่าโทษตัวเองอีกเลยนะครับ..."
"...พี่ยุ..."
"ถ้าเกิดอะไรขึ้น พี่จะเป็นคนเคลียร์กับพวกนักข่าวเอง แตงกวาไม่ต้องกังวลนะ"
".............."
น้ำตาแทบจะไหลสำหรับสาวแตงกวา ที่ตื้นตันเหลือเกินกับความเป็นสุภาพบุรุษของคนที่เธอปลื้ม ทั้งรอยยิ้มทั้งฝ่ามืออุ่นที่สัมผัสปลอบโยนอยู่บนไหล่ เรียกน้ำตาหญิงสาวให้รื้นขึ้นมาอย่างสุดห้าม
"แตงกวา ไหนเล่าให้พวกพี่ฟังหน่อยสิ นักข่าวพวกนั้นเป็นใคร แล้วเขาสัมภาษณ์อะไรบ้าง?"
หลังเงียบนิ่งครุ่นคิดอะไรอยู่กับตัวเองอยู่นานในที่สุดกฤตเมธก็เริ่มเปิดปากขึ้นบ้าง
"เอ่อ...เมื่อวานก่อนมากองถ่าย แตงกวาแวะห้างเพื่อซื้อขนมมาที่กองน่ะค่ะ แล้วตอนนั้นก็มีนักข่าวสองคนของนิตยาสารเล่มนี้แหละค่ะเข้ามาสัมภาษณ์กับขอถ่ายรูป แตงกวาพอจะคุ้นหน้าอยู่ค่ะแต่จำชื่อไม่ได้ จู่ๆเขาก็เข้ามาแล้วบอกว่าอยากทราบความคืบหน้าของหนังเรื่องนี้ แตงกวาก็บอกไปว่ามันเป็นความลับที่ทางต้นสังกัดสั่งห้ามไม่ให้ออกสื่อ เพราะเดี๋ยวก็จะปล่อยTeaserอยู่แล้ว แต่พวกเขาบอกว่าจะขอสัมภาษณ์แค่เรื่องในกองถ่ายก็ได้ว่าสนุกมั้ย สนิทกับพี่เมธพี่ยุมากหรือเปล่า ต้องเข้าฉากกับพี่ยุเยอะๆรู้สึกเป็นยังไงบ้าง ตื่นเต้นแค่ไหน แตงกวาก็ตอบไปว่าส่วนตัวสนิทกับพี่เมธอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหา กับพี่ยุที่เพิ่งได้แสดงด้วยกันครั้งแรกก็เป็นไปด้วยดี เพราะพี่ยุเก่งและน่ารักมากคอยช่วยแตงกวาตลอด...และเพราะเป็นพระเอกที่แตงกวาปลื้มมากๆด้วยเลยทั้งตื่นเต้นทั้งดีใจ...ที่ได้ร่วมงาน...ตายแล้ว! ต้องเป็นเพราะแตงกวาให้สัมภาษณ์ไปแบบนี้แน่เลยค่ะ พวกเขาเลยไปตีความเสียๆหายๆแบบนั้น..."
เล่าออกมายังไม่ทันจบนักแสดงสาวก็ถลึงตาโพลงด้วยว่านึกขึ้นได้ว่าอาจเป็นการตอบคำถามที่ดูจะอวยสดายุมากไปหน่อยเพราะความหลงใหลส่วนตัว กระจอกข่าวตาไวเป็นลิงพวกนั้นจึงจับได้ทันทีว่าหล่อนรู้สึกเกินเลย สุดท้ายเลยไปเขียนข่าวเน่าๆนี้ออกมา คิดได้ดังนั้นแตงกวาก็ได้แต่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันตัวเอง เพราะเจ็บใจเหลือเกินที่เป็นคนไม่เฉลียวเอาเสียเลย
“ไม่เป็นไรนะครับแตงกวา เดี๋ยวมันก็ผ่านไป”
“...ขอบคุณนะคะพี่ยุ คราวหน้าแตงกวาจะระวังค่ะ”
หญิงสาวให้คำมั่นพร้อมหน้าตาที่ไม่ค่อยสดชื่นนัก หลังจากนั้นก็ขอตัวกลับก่อนเพราะติดคิวถ่ายละครอีกเรื่องที่กำลังจะเริ่มออนแอร์ในเดือนหน้า
สดายุยืนส่งแตงกวาขึ้นรถเก๋งส่วนตัวคันสวยแล้วมองหล่อนขับรถออกไปจนลับสายตา พลางคิดอยู่ในใจเงียบๆว่า...สาวน้อยที่กำลังเป็นดาราหน้าใหม่ขายดี มีงานไม่ขาดอย่างแตงกวา ที่ต้องมามัวหมองเพราะโดนหางเลขจากการมาสนิทสนมกับเขาที่เคยมีแต่ประวัติเสียมาก่อนอย่างนี้นั้น มันเป็นเรื่องที่ไม่ยุติธรรมต่อแตงกวาเอาเสียเลย สดายุได้แต่ครุ่นคิดว่าควรจะทำยังไงกับเรื่องนี้ดี ทั้งข่าวกับแตงกวา และ...ข่าวกับกฤตเมธ
นี่ขนาดยังไม่ได้เหยียบกลับเข้าไปในวงการอย่างเต็มที่ ยังโดนโจมตีเสียเต็มเหนี่ยวขนาดนี้ แล้วหากเขากลับเข้าไปอยู่เต็มตัวล่ะ จะถูกกระหน่ำเต็มอัตราสูบขนาดไหน...ลำพังตัวเขาน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่คนรอบข้างที่โดนหางเลขไปด้วยนี่สิ...
‘เราคิดดีแล้วหรือเปล่านะ ที่คิดจะหวนคืนวงการ’
อดไม่ได้จริงๆที่จะไม่คิดว่าตัวเองกำลังตัดสินใจผิด ความอาจหาญแน่วแน่ในวันแรกก่อนรับงานนั้นไม่รู้มันอันตรธารหายไปไหนกันหมด ความตั้งใจที่จะกลับมาผงาดอีกครั้งตอนนี้มันฝ่อไปหมด
‘หรือว่า...หนังเรื่องนี้จะเป็นเรื่องเดียวและเรื่องสุดท้าย...ของเราดีนะ’
“กลับกันเถอะครับยุ”
“...อ่า...ครับ”
คนอยู่ในภวังค์ในที่สุดก็ถูกเรียกให้เตรียมตัวกลับบ้าน สดายุรับคำเนือยๆพลางเก็บกระเป๋าตัวเองไปเงียบๆ
“เอ่อ ยุ...วันนี้ผมไม่ค้างด้วยนะ เดี๋ยวผมไปส่งคุณแล้วคงกลับเลย”
“..........กลับเลยเหรอ? ทานข้าวด้วยกันก่อนมั้ยคุณเมธ? หรือว่าคุณมีงานอื่น?...”
เก็บของเดินมาถึงรถ กฤตเมธในท่าทีเครียดขึงก็บอกว่าจะไม่ค้างด้วย สดายุเข้าใจเรื่องนี้ดีเพราะได้คุยกันก่อนแล้วเรื่องที่กฤตเมธต้องกลับบ้านตัวเองเสียทีเพื่อหนีนักข่าวตาสัปรด แต่สดายุก็อดสงสัยไม่ได้อยู่ดีว่าอีกฝ่ายจะไปไหน ถึงได้ดูรีบร้อนนัก ทั้งที่ปกติแล้วช่วงนี้นอกจากถ่ายหนัง กฤตเมธก็ไม่มีคิวทำอะไรที่ไหนอีก
“ผมว่าจะเข้าบริษัทหน่อยน่ะ เลยว่าจะไปส่งคุณก่อน”
“เข้าบริษัท? ดีสิ ผมไปด้วย”
“......ไปทำไมกันครับ?”
“ผมว่าจะไปหาเจ๊บลูม่าอยู่พอดี วันนี้เห็นบอกว่าจะอยู่ที่บริษัทจนถึงดึก ผมขอติดรถคุณไปหน่อยแล้วกัน ส่วนขากลับเดี๋ยวผมกลับเอง”
“.......ก็ได้ครับ งั้นไปกันเลย”
กฤตเมธรับคำพลางเปิดประตูรถส่งสดายุขึ้นไปนั่งข้างคนขับ ก่อนที่ตัวเองจะเดินมาประจำตำแหน่งของตนด้วย ความเงียบงันปกคลุมไปทั้งรถแม้ว่าจะขับออกมาได้เกือบสิบห้านาทีแล้ว สองหนุ่มก็ยังไม่มีใครเปิดปากคุยเลยแม้เพียงคำ ใช่ว่าสดายุจะไม่อยากคุย แต่อาการที่กฤตเมธแสดงออกมาอย่างลืมตัวนั้นทำให้สดายุหาจังหวะถามไถ่แสนลำบาก ด้วยเพราะรู้ดีว่าตัวเองนี่แหละที่เป็นต้นเหตุให้คนข้างกายถึงกับเครียดขึง และนั่นจึงเป็นเหตุผลที่สดายุพยายามหาข้ออ้างขอตามกฤตเมธไปถึงบริษัทด้วย
สังหรณ์มันต้องมีอะไรสักอย่างที่นั่นแน่ๆ และมันจะต้องเกี่ยวข้องกับเขาอย่างไม่ต้องสงสัย...
*
*
*
*
*
ชั่วโมงกว่าๆ สองหนุ่มก็ฝ่ารถติดช่วงบ่ายแก่มาจากชานเมืองมาถึงใจกลางกรุงเทพอันเป็นที่ตั้งของบริษัทกิจการบันเทิงครบวงจรอันมีชื่อเสียงลือลั่น บริษัทต้นสังกัดของกฤตเมธและสดายุนั่นเอง
รถสปอร์ตคันหรูของพระเอกหนุ่มเนื้อทองแล่นขึ้นไปจอด ณ ที่ประจำบนชั้นสิบ ก่อนจะต่อลิฟท์ขึ้นไปยังชั้นสามสิบสองของอาคารอันเป็นบริเวณที่พักผ่อนชั่วคราวของนักแสดงชั้นยอดมงกุฏของบริษัทหลายๆคน
“สวัสดีครับพี่เมธ...สดายุ”
“สวัสดีค่ะเมธ...เอ่อ...สดายุ”
“อ้าวคุณเมธ ยุ หวัดดีครับ”
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ”
แค่เพียงเดินเข้ามาในส่วนของแคนทีนดารา ดาราหน้าใหม่เก่า ทั้งยอดฝีมือ มีพรสวรรค์ มากประสบการณ์ หลายหน้าหลายตาต่างก็พากันฮือฮาที่ได้เห็นพระเอกเนื้อทองผู้โด่งดังอย่างกฤตเมธ หลายๆคนที่กรูกันเข้ามาสวัสดีทักทายนั้น บางคนก็ถึงกับเลิกคิ้วน้อยๆ บางคนก็ยังทำหน้าไม่ถูก บางคนก็ยิ้มแผล่ทักทายอย่างเป็นมิตร เมื่อได้เห็นว่าด้านหลังของกฤตเมธนั้น ยังมีอดีตดาวเด่นที่เคยดับไปแล้วอีกคนตามมาด้วยติดๆ
‘สดายุนี่ เฮ้ย กลับมารับงานแล้วจริงดิ’
‘คิก คิก ดูหน้ามันดิ ง่อยว่ะ ผอมกร๋องแกร๋งเชียว เมื่อก่อนนะหน้ามันโอหังจะตาย ฮะฮะ ตอนนี้อย่างกับคนละคน’
‘สดายุ? ทำไมมากับพี่เมธได้ล่ะ? คนละสปีชี่เลยนะนั่น’
‘ตกข่าวนะหล่อน เขาแสดงหนังด้วยกันอยู่ย่ะ หัดอัพเดทมั่งสิ อย่าเอาแต่สวยไปวันๆ’
‘ใครเอามันกลับมาวะ’
‘เฮ้ย ได้ข่าวว่าเคลมน้องแตงกวาอยู่นี่หว่า แม่ง ไม่ทิ้งลายเล้ย...’
‘โดนเรียกกลับมาเพราะเขาเสียดายในฝีมือแหงๆ ไม่แน่นะถ้าทำตัวดีหน่อยเดี๋ยวก็รุ่ง ว่ามั้ยเธอ...’
‘ทำไมผอมอย่างนั้นล่ะ? ติดยาป่าวเนี่ย... ’
‘...ยังหล่อเหมือนเดิมเลยน๊า สดายุเนี่ย...ถึงผอมไปหน่อยก็เถอะ’
‘กรี๊ด....พี่เมธกับพี่ยุที่เล่นหนังคู่กันนี่! เหมาะกันมากอ่ะ’
ช่วงแค่เดินผ่านจากโถงแคนทีนเพื่อเข้าไปฝั่งสำนักงาน สดายุก็ถูกกล่าวขวัญถึงต่างๆนาๆ ทั้งดีและร้าย เสียงซุบซิบที่เจ้าตัวคนพูดคิดว่าเบานักหนา แต่ก็ยังดังพอให้จับใจความได้ และอีกหลายๆคำคิดถึง ที่จงใจพูดดังหวังให้กระแทกหน้าสดายุจังๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเจอแบบนี้สดายุคงมองคนเหล่านั้นด้วยหางตา หรือไม่ก็คงแขวะกลับไปเจ็บๆสักแผลสองแผล ทว่าตอนนี้มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้ว ถึงศักดิ์ศรีเขาจะยังเต็มเปี่ยม แต่บารมีคงไม่ถึง เขาคงไม่สามารถสยบใครในตอนนี้ได้อีกแล้ว ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้คือทำใจ คิดเสียว่า ‘หมาเห่า’
‘อึ๋ย...’
‘อุ...’
เสียงอุทานเบาๆรอบกาย กับความเซ็งแซ่ที่หายไปในฉับพลันนั้นทำให้สดายุเงยหน้าขึ้นมองน้อยๆ แล้วพบว่าผู้มีบารมีสูงกว่ากำลังกวาดหางตาข่ม ‘ไอ้พวกปากหมา’ ทุกคนให้ต้องหลบตากันพัลวัล ดวงตานั้นเฉียบขาด ดุดัน อย่างที่สดายุเคยเห็นครั้งเมื่อร่วมงานกันแรกๆ ‘กฤตเมธ...ตัวจริง’
แม้ตอนที่อยู่กับเขาชายหนุ่มจะอ่อนโยนมากราวกับตาลุงไม่มีพิษภัย แต่ถึงอย่างไรตัวจริงของกฤตเมธก็ยังคงเป็นพระเอกเนื้อทอง พ่อเทพบุตรแห่งวงการ ดาวค้างฟ้ารุ่นใหญ่ที่ทรงอิทธิพลไม่น้อยในวงการ...
ยิ่งใหญ่ขนาดที่ว่า...แค่มองด้วยหางตาทุกคนก็เงียบกริบ และวงแตกในที่สุด
“ไปกันเถอะยุ”
“...อ...อืม...”
หลังใช้อำนาจข่มเพื่อนดาราจนหงอกันไปแล้ว กฤตเมธก็แตะไหล่สดายุเล็กน้อยดันให้ชายหนุ่มเดินนำหน้า ผ่านประตูห้องแคนทีนสู่สำนักงานที่เหล่าเหล่าผู้จัดการดาราและเหล่าคนเบื้องหลังอยู่กันแทบจะพร้อมหน้า
“ผมส่งคุณตรงนี้นะยุ เดี๋ยวผมขอตัวไปชั้นสี่สิบก่อน คุณรอผมที่นี่แล้วกัน เสร็จธุระแล้วผมไปส่งคุณที่บ้านเอง”
“ครับ แต่ผมกลับกับเจ๊บลูม่าก็ได้...”
“ไม่เป็นไร ผมอยากไปส่ง รอผมนะ”
“...ครับ”
แม้จะปฏิเสธแต่กฤตเมธก็ดึงดันขอไปส่งจนได้ สดายุจึงได้แต่ยิ้มน้อยๆ ยินยอมให้ไปส่งแต่โดยดี กฤตเมธเองก็ยิ้มให้พร้อมบีบที่ไหล่บางเบาๆ แล้วเดินผ่านสดายุไปขึ้นลิฟท์เพื่อตรงสู่ห้งท่านประธานใหญ่บนชั้นสี่สิบทันที…ห้องของประธาน เสน่ห์จันทร์
‘...หากเราขึ้นไปด้วย...คุณเสน่ห์จันทร์จะว่าอะไรมั้ยนะ...’
อยากรู้เหลือเกินว่ากฤตเมธจะมาคุยอะไรกับท่านประธาน อยากรู้เหลือเกินเพราะมันย่อมเป็นเรื่องข่าวของเขา เรื่องที่ว่าข่าวของสดายุที่เกิดกับกฤตเมธนั้นถูกวิ่งเต้นปิดกันแทบเป็นแทบตาย แต่ข่าวของสดายุกับแตงกวานางเอกน้องใหม่กลับถูกเปิดโปงอย่างง่ายดายทั้งที่ไม่มีมูล กฤตเมธคงอยากรู้ว่าทำไมถึงยอมให้สดายุเป็นข่าวทั้งๆที่หมายมั่นว่าจะให้กลับเข้าวงการอีกครั้งอย่างผ้าที่ซักแล้ว และทำไมถึงยอมให้เป็นข่าวกับแตงกวานางเอกหน้าใหม่ที่กำลังมาแรงและมีผลงานล้นมือในขณะนี้ด้วย...
หรือว่า...มันจะเป็นแค่ยุทธวิธีข่าวโปรโมตหนังอย่างที่หลายๆค่ายทำ?
สดายุได้แต่พยายามคิดในแง่ดีเข้าไว้ ไม่อยากให้ความขุ่นข้องจากความคลุมเครือมาทำให้ไม่สบายใจมากไปกว่านี้
‘รอถามกฤตเมธเอาแล้วกัน...เฮ้อ...’
สดายุได้แต่ถอนหายใจพลางส่ายหัวพรืดๆ แล้วจึงเริ่มก้าวเท้าเดินไปจนถึงห้องสำนักงาน
“สวัสดีครับ พี่ๆ”
“อ้าว สดายุ อะไรหอบมาเนี่ย มาๆ มานั่งก่อน เฮ้ย บลูม่า เด็กหล่อนมาหาแน่ะ!”
เปิดประตูเข้าไปปุ๊บ ก็เจอเข้ากับเหล่าคนเบื้องหลังในวงการที่สดายุคุ้นหน้าเป็นอย่างดีอยู่หลายคน ชายหนุ่มกล่าวสวัสดีออกไปอย่างนอบน้อม หลายๆคนมองมาทำหน้าเหลอหลารับไหว้กันแทบไม่ทัน บางคนก็ยิ้มร่าทักทายอย่างยินดี และมีบางคนตะโกนเรียกบลูม่าที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดตารางงานของดาราในสังกัดตัวเองอยู่ให้ด้วย
“ยุ!? ตายแล้วคุณน้องขา มาไงเนี่ย! มานี่เลยค่ะมานี่เลย!”
พอผงกหัวขึ้นจากกองงาน บลูม่าก็ถึงกับตาโตที่เห็นว่าสดายุมาหาแบบไม่ยอมนัดล่วงหน้า ร่างใหญ่โตกำยำสมชายชาตรีผิดนิสัยของบลูม่าก็ทะลึ่งตัวพรวดขึ้นก้าวฉับๆ เดินมาลากมือสดายุตามไปที่โซนของตัวเองทันที
“หวัดดีครับเจ๊บลูม่า ไม่เจอหลายวันเลย งานยุ่งเหรอครับ?”
นั่งปุ๊บสดายุก็เอ่ยปากถามบลูม่าที่ยังสาละวนปัดกองเอกสารออกจากเก้าอี้ตัวเอง ดูท่าผู้จัดการสาวใหญ่จะยุ่งแบบจริงจัง เพราะปกติถ้าว่างเมื่อไหร่บลูม่าก็จะตามไปหาถึงกองถ่ายบ้าง ไปเซอร์ไพรซ์ถึงห้องบ้าง แต่ช่วงนี้หลายสัปดาห์แล้วที่ไม่ได้เจอกัน เรียกว่านานแล้วก็ยังได้ถ้าเทียบกับปกติวิสัย
“ยุ่งจนหัวเจ๊จะหมุนเป็นลูกข่างอยู่แล้วค่ะน้องยุ ก็จู่ๆนะต้นสังกัดก็สั่งมาให้เจ๊หาเด็กใหม่เข้าCastละครเรื่องใหม่ที่จะออกกลางปีหน้าหน่อย มหัศจรรย์สิคะสั่งแบบนี้ แถมโจทย์ละครก็ย๊ากยาก ไม่รู้ทำไมไม่เอาเด็กเก่าที่กำลังดังเล่น เสนอไปก็จะเอาเด็กใหม่ท่าเดียว บอกว่าตลาดต้องการของสดใหม่ เจ๊จะไม่เถียงเลยนะ ถ้ามันเป็นละครวัยรุ่นน่ะ เฮ้อ...ไหนจะต้องไฟท์กับไอ้พวกนายทุนหน้าเลือดที่จ้างเด็กเราไปออกอีเวร เอ้ย อีเว้นท์แบบกดค่าตัวอีก วุ่นวายน่าดูเลยล่ะค่ะ ยิ่งจะเข้าช่วงปลายปีด้วย เพียบเลยขอบอก...”
“ฮะฮะ สู้ๆนะครับเจ๊ เจ๊เก่งอยู่แล้ว”
“ค๊า พ่อคู๊ณ...สมพรปากนะคะ”
เปิดประเด็นปุ๊บบลูม่าก็บ่นยับถึงภาระในความรับผิดชอบที่มากขึ้นทุกวัน จนหัวหางแทบไม่ได้กระดิกกระเดี้ยว จากนั้นก็ถามไถ่สารทุกข์สุกดิบ สรวลเสเฮฮากันตามประสา แต่ก็แค่เพียงครู่เดียว
“เอาล่ะ...พอจะมีคำตอบเรื่องข่าวที่พี่โทรไปหาเมื่อกี้แล้วใช่มั้ย? ตกลงมันเป็นยังไงกันแน่คะคุณน้องยุ...”
“...หึหึ...เดิมๆครับเจ๊ ก็นั่งเทียนเขียนกันไป ผมมันคนชนักเยอะ นิดๆหน่อยๆก็ปล่อยข่าวได้แล้วคร๊าบ...”
“ไม่ตลกนะคะคุณน้อง ไหนเล่ามาอย่างละเอียดสิ ต้นตอมันเป็นมายังไง ไฟมันอยู่ตรงไหน ควันมันถึงได้คลุ้งขนาดนี้? แล้วไหงหวยไปออกที่น้องดาราใหม่หน้าใสกิ๊กนั่นได้ล่ะ?”
“อืม...เห็นแตงกวาบอกว่าเมื่อวานระหว่างทางมากอง น้องเขาโดนดักสัมภาษณ์เรื่องถ่ายหนังนี่แหละ ก็ไม่รู้ว่านักข่าวมันไปตีความเอาท่าไหน ถึงออกมาเป็นว่าผมแอบกินน้องเขาซะงั้น”
“......แน่ใจเหรอว่าให้สัมภาษณ์แค่เรื่องถ่ายหนัง แล้วนักข่าวมันไปนั่งนิมิตนั่งมโนกันเอง ไม่ใช่ว่าให้ข่าวเขาไปมากกว่าเร้อ...”
“เฮ้ยเจ๊? เขาจะอยากมามีข่าวกับยุทำไมล่ะ พระเอกตกกระป๋องแล้ว แถมยังมีแต่ข่าวไม่ดีอีก ถ้าแตงกวาเขาจงใจจะเป็นข่าวกับยุจริงๆล่ะก็ คงต้องขอให้น้องเขาไปตรวจประสาทหน่อยแล้วล่ะ ฮะฮะ”
“ไม่ต้องขำเลยยุ ข่าวนี้น่ะเป็นประโยชน์กับนางทั้งขึ้นทั้งล่องนะ อย่างแรกโปรโมตตัวเองเพราะนางไม่ค่อยมีข่าว ช่วงนี้ก็เงียบๆอยู่ อย่างที่สองถ้ายุกลับมาดังอย่างน้อยๆนางก็มีผลพลอยได้”
“แล้วถ้ายุไม่ดังล่ะ?”
“ก็จะเข้าอิหรอบที่ว่ายุเข้าไปเกาะแกะเพื่อหวังเกาะชายกระโปรง หวังดังทางลัด เรียกคะแนนความสงสาร แถมลากเข้าดราม่าได้อีก ช่วงนี้ดาราหลายคนก็เล่นมุกนี้กันเยอะนะ ไอ้ที่ดับๆอยู่ก็ดังขึ้นมา ไอ้ที่ดังๆอยู่แล้วก็ดังขึ้นไปอีก พี่ก็ไม่ได้อยากจะไมนัสน้องหนูแตงกวาหรอกนะ แต่ก็อยากให้ยุระวังไว้ด้วย อย่าลืมซะล่ะว่านางเป็นเด็กในสังกัดใคร”
“ยุรู้ว่าแตงกวาเป็นเด็กสังกัดคุณซอลย่าคู่ปรับของเจ๊ แล้วยังไงล่ะ ยุว่าน้องเขาก็นิสัยดีออกนะ”
“ใช่ค่ะ แตงกวาเป็นเด็กสังกัดของซอลย่าคนที่เจ๊ไม่ชอบหน้าที่สุด และยังเป็นสังกัดเดียวกันกับไอ้ชั่วบดินทร์ที่ทำให้น้องพี่ดิ่งลงเหวด้วย ไม่ว่ายังไงพี่ก็วางใจไม่ลงหรอกค่ะ!”
น้ำเสียงจริงจัง ห้าวหาญสมชายชาตรี(?)ของบลูม่าทำให้สดายุต้องอ่อนข้อให้ผู้จัดการสาวของตนหน่อย
“...โอเคครับเจ๊ ยุจะระวัง”
“ดีมากค่ะ ถ้ามีอะไรรีบบอกเจ๊นะ เจ๊จะไปฉะให้ดิ้นทั้งเด็กมันทั้งผู้จัดการของมันเลย!!”
กำชับน้องรักพลางสะดิ้งตัวให้ดูมีจริตสมกับเป็นสาวมั่น จนสดายุยังอดหัวเราะออกมาเบาๆไม่ได้ ว่าแล้วก็แซวเล่นสักหน่อยเพื่อเป็นการผ่อนคลายบรรยากาศ
“ทำไมน๊า เจ๊บลูม่าของผมถึงได้จงเกลียดจงชังคุณซอลย่าผู้แสนจะเรียบร้อยน่ารักคนนั้นจัง...หรือว่า...เพราะคุณซอลย่าตัวเล็กกว่า ผอมกว่า และสวยกว่ากันน๊า...”
“ต๊ายยยย!! เดี๋ยวโดนตบปากนะคะน้องยุ อย่าเอาพี่ไปเทียบกับมันนะ!”
“ทำไมพี่เกลียดเขาจัง คุณซอลย่าออกจะเรียบร้อย เรียนมาด้วยกันตั้งแต่มหาวิทยาลัยด้วยนี่นา...”
“โอ้ยยยย! ไม่ใช่เรียบร้อยหรอกค่ะ แบบนั้นน่ะเขาเรียกแร่ดเงียบค่ะ แกล้งทำเป็นแบ๊ว แอ๊บใสไร้เดียงสา โทษทีเถอะค่ะกวาดผู้ชายตั้งแต่หน้า มอ.ยันท้าย มอ. ฮึ่ย! พูดแล้วเคืองค่ะ!!”
‘อ๋อ...แค้นที่ป๊อบกว่าสินะ’
ได้ฟังคำแถลงไข สดายุก็ไม่ได้จุดชนวนต่อ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มรับแล้วฟังผู้จัดการสาวของตนบ่นเรื่องคู่แค้นแสนอาฆาตต่อไป...
ร่วมสี่สิบนาทีแล้วตั้งแต่ที่กฤตเมธหายไปในห้องท่านประธาน เรื่องอะไรกันนะถึงได้คุยกันนานขนาดนั้น แค่เรื่องเขา หรือเรื่องอื่นด้วย...แม้ต่อหน้าบลูม่าสดายุจะยังยิ้ม ยังหัวเราะสดใส แต่แท้จริงในใจมันกำลังกังวล
กริ๊งงงง....
กริ๊งงงงง....
“อ๊ะ! ฮัลโหลค่ะคุณเสน่ห์จันทร์ บลูม่าพูดสายค๊า มีอะไรให้รับใช้คะ บลูม่ายินดีทำทุกอย่างค๊า....” (เสียงระริกระรี้สุดๆ )
“.............!!!?”
‘ตายยากจริงๆ พับผ่า’ ความคิดนี้หลุดเข้ามาในสมองของสดายุทันทีที่ได้ยินว่าบลูม่ากำลังคุยกับใคร
“เอ่อ...อยู่ค่ะ...คะ?...อ๋อ...ได้ค่ะ...ค่ะ จะรีบให้ไปเดี๋ยวนี้เลยค่ะ...ค่ะสวัสดีค่ะ....”
ปิ๊บ...
“มีอะไร...เกี่ยวกับยุใช่มั้ยเจ๊บลูม่า?”
สดายุถามขึ้นทันทีที่สาวเจ้าวางสาย เพราะเห็นสีหน้าท่าทางกับสายตาที่จับจ้องมาเมื่อครู่พอรวมกับบริบททางโทรศัพท์แล้วเดาได้ไม่ยากเลยว่าท่านประธานเสน่ห์จันทร์กำลังต้องการอะไรสักอย่างเกี่ยวกับเขาอยู่แน่ๆ...และมันก็เป็นดังคาด
“เอ่อ...น้องยุคะ คุณเสน่ห์จันทร์เธอเรียกขึ้นไปพบแน่ะค่ะ บอกว่ามีเรื่องอยากจะคุยด้วย...”
เสียงเจื่อนๆเอ่ยขึ้น เพราะนางรู้ดีว่าการถูกท่านประธานเรียกคุยนั้นไม่น่าจะใช่เรื่องดี โดยเฉพาะช่วงกำลังมีข่าวฉาว
“อ๋อครับ ยุจะไปเดี๋ยวนี้”
“เอ่อ...ยุ...”
“ไม่มีอะไรหรอกเจ๊ คุณเมธเขาก็อยู่ข้างบนเหมือนกัน ไม่ต้องห่วงนะ”
“งั้นรีบไปรีบมานะยุ รีบเคลียร์รีบจบ ถึงคุณเสน่ห์จันทร์เธอจะดุหน่อย แต่เธอเป็นคนมีเหตุผล เจ๊เชื่อว่ายุจะไม่โดนว่าอะไร...ถ้ายุ...ไม่เกรียนใส่เธออย่างแต่ก่อน...”
“รับทราบครับเจ๊ ยุจะทำตัวเรียบร้อยอย่างกับผ้ายับพับไว้ทีเดียว จะไม่หือไม่อือไม่เถียงซ๊ากคำเลยคร๊าบ...ฮ่าฮ่า...”
“น้องยุ! เฮ้อ...จริงๆเลยเชียว...”
ทำทะเล้นทิ้งท้ายแล้วรีบเดินออกจากห้องสำนักงาน ทิ้งให้บลูม่าต้องเอ็ดตามหลังมาติดๆ ทว่าพอหลุดออกจากประตู ใบหน้าทะเล้นก็เปลี่ยนเป็นเงียบขรึม ใช่...ก็เพราะถูกเรียกพบไม่ใช่เรื่องน่ายินดีกับเขาในตอนนี้เลยแม้แต่นิดเดียว...
ติ๊ง...
‘Forty Floor’
เสียงลิฟท์บอกเลขชั้นสี่สิบ อันเป็นจุดหมายปลายทางที่มีอะไรบางอย่างยากจะคาดเดารออยู่ ณ จุดหมายนั้น พอประตูลิฟท์เปิดปุ๊บก็มองเห็นโถงทางทอดยาวไปตลอดจนถึงช่องหน้าต่างกระจกบานใหญ่ที่สามารถมองออกไปเห็นด้านนอกในมุมมองสูงลิบลิ่ว ณ โถงทางเดินนั้นมีทางแยกซ้ายขวาอยู่สองทาง ซ้ายคือทางที่แยกไปห้องพักรับรองส่วนตัวของท่านประธานเสน่ห์จันทร์ ขวาคือทางแยกไปที่ห้องทำงานส่วนตัว
ชั้นสี่สิบทั้งชั้นแสนเงียบงัน ไม่มีเงาคนพลุกพล่านอย่างเช่นชั้นล่างๆ หากไม่ได้มีธุระจำเป็นจริงๆ หรือหากไม่โดนเรียกก็จะไม่มีใครขึ้นมาถึงชั้นนี้อย่างเด็ดขาด โถงทางเดินยาวโล่ง จากลิฟท์ถึงทางแยก ก็ไกลลิบตา ทั้งเย็นเยือกทั้งกดดันสดายุถึงกับคิดในใจว่าถ้าไม่จำเป็นเขาเองก็คงไม่เหยียบขึ้นมาเด็ดขาดเช่นกัน
‘เอาวะ...เฮ้อ...’
แต่ในเมื่อไม่มีสิทธิ์จะปฏิเสธ สดายุจึงทำได้เพียงถอนหายใจยาวๆ แล้วก้มหน้าก้มตาเดินทอดอาลัยไปยังจุดหมาย นั่นคือห้องทำงานส่วนตัวของท่านประธานเท่านั้น ทว่าในจังหวะที่กำลังจะเลี้ยวตรงมุมทางเดิน ก็มีร่างสูงใหญ่ร่างหนึ่งเลี้ยวมาขวางเอาไว้พอดี
“...อ้าว? สดายุ...”
“................!!!?”
หนึ่งเสียงที่เคยคุ้นดังขึ้นเหนือศีรษะ ก่อนถึงทางเลี้ยวหน้าห้องประธาน สดายุค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองไปยังคนที่ขวางทางเขาอยู่ตรงหน้า และคนคนนั้นก็คือคนที่เคยอยู่ในความทรงจำดังคาด ดวงตาคู่สวยของสดายุค่อยๆขวางเขม่น จดจ้องคนตรงหน้าอย่างเยือกเย็นและดุดัน
“หึหึ...ทำไมทำหน้าดุแบบนั้นล่ะ? ไม่ทักทายเพื่อนเก่าหน่อยเหรอ...”
คำพูดยียวนช่างกวนอารมณ์ของสดายุให้ยิ่งมีตะกอน แต่เขาไม่อยากต่อปากต่อคำ หรือเอาเข้าจริงคือ ไม่อยากจะเสียน้ำลายพูดด้วยแม้แต่คำเดียว ชายหนุ่มหลบสายตาทันทีเพราะไม่ต้องการเห็นหน้าแม้เพียงเสี้ยววินาที พร้อมเบี่ยงตัวเลี่ยงไปอีกฟากเพื่อหลบทางอีกฝ่ายให้พ้น ทว่าดูเหมือนอีกคนจะไม่ยินยอม
“อ๊ะ อ๊ะ เดี๋ยวสิครับ แหม...เย็นชาเหมือนเดิมเลยนะ”
ถูกขวางทางเดิน ถูกกางกั้นแม้จะพยายามเบี่ยงซ้ายหลบขวาก็เหมือนจะไม่มีทางพ้นจากคนตรงหน้าได้ง่ายๆ สดายุสูดหายใจเฮือกใหญ่เพื่อระงับอารมณ์คุกรุ่น เขาไม่ใช่เด็กและไม่ได้ต้องการจะเล่นด้วย เมื่อซ้ายก็ไม่หลบ ขวาก็ไม่พ้น สดายุก็หยุดนิ่ง สายตาที่มองปลายเท้าอยู่เมื่อครู่ตวัดขึ้นมามองคนตรงหน้าอีกครั้ง
“ช่วยหลบผมหน่อยได้มั้ย? คุณบดินทร์!!”*******************************************
ใครหมั่นไส้บดินทร์ยกมือขึ้น!!
อิอิ
ปล. ใครจำบดินทร์ไม่ได้ ให้ย้อนกลับไปอ่าน ซีนที่ 17 หน้า 51 นะจ๊ะเบ่บี๋
ปล. 2 ถ้ามีเวลาจะทำสารบัญ! จริงๆนะ แม้แต่ตัวคนเขียนเอง เวลาจะย้อนกลับไปอ่านอะไรที มันช่างหายากเกิ๊น!!
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1269207 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก