ผมคือ…นางเอก
ซีนที่ 26“ช่วยหลบผมหน่อยได้มั้ย? คุณบดินทร์!!”น้ำเสียงขุ่นข้องของสดายุกล่าวออกไปเสียงดังฟังชัด ถ้อยคำสุภาพทว่าแฝงความแข็งกร้าวชัดเจน และมันโดนใจฝ่ายรับสาห์นแบบเต็มๆ เพราะทันทีที่สดายุพูดจบ บดินทร์ก็หัวเราะร่า ร่างกายกำยำกว่าขยับเข้าหาสดายุอย่างคุกคาม สดายุขยับถอยห่างอย่างนึกรังเกียจ แต่ก็พลาดท่าถูกดันถอยหลังไปจนหลังติดกับผนังจนได้ โดยมีบดินทร์ใช้แขนขวาเท้าผนังปิดการเคลื่อนไหวของสดายุหนึ่งทาง
“ยังหยิ่งทะนงไม่เปลี่ยนเลยนะสดายุ ทั้งที่ไม่เหลืออะไรจะให้หยิ่งผยองได้แล้วแท้ๆ…”
“ถอยไป!”
เสียบแหบหวานคำรามต่ำเมื่อรู้สึกว่ากำลังถูกคุมคามความเป็นส่วนตัวมากเกินไป แต่ก็เหมือนเดิม ยิ่งสดายุร้ายใส่เท่าไหร่ บดินทร์ก็ยิ้มยียวนมากขึ้นเท่านั้น
“จุ๊ จุ๊ โถ…อย่าเพิ่งตัดรอนกันขนาดนั้นสิครับ สดายุ เรามันก็คนคุ้นเคยนะ เพื่อนรักที่ไม่เจอกันตั้งเป็นปีๆ เขาเย็นชากันแบบนี้เลยเหรอ เฮ้อ ใจร้ายจังน๊า สดายุเนี่ย…”
บดินทร์ยิ้มพราวพร้อมกล่าวคำตัดพ้อด้วยน้ำเสียงทุ้มหวานทรงเสน่ห์ พลางเอียงหน้าเข้าหาสดายุเล็กน้อยเป็นการเย้าแหย่ เพื่อเรียกอารมณ์เดือดดาลของสดายุให้ลุกโชติช่วงเหมือนอย่างที่เคยเป็นในอดีต เพราะบดินทร์ต้องการเห็นสดายุฟิวส์ขาดจนควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากเห็นสดายุโมโหแล้วพาล ยิ่งลงไม้ลงมือกับตนได้เลยยิ่งดี เพราะจริงๆแล้วบดินทร์เกลียดมาก เกลียดสดายุมากที่เมินเฉยเย็นชาใส่ตน เกลียดสดายุสุดที่มองไม่เห็นหัวตัวเอง!
“ขอโทษนะ ผมไม่เคยมีเพื่อน…แบบคุณ”
“แบบผม? มันยังไงเหรอคร๊าบ…คุณสดายุ?...”
บดินทร์ยังคงยิ้มกวน แต่ตอนนี้สดายุเริ่มคุมสติตัวเองได้นิดหน่อยแล้ว ชายหนุ่มคิดได้แล้วว่าเขาไม่ควรแลกกับคนไร้ศักดิ์ศรีอย่างบดินทร์ และรู้แล้วว่าควรเอาคืนคนไร้ยางอายตรงหน้านี้ยังไง
“…มันยังไงน่ะเหรอ?...”
สดายุเปรยขึ้นเล็กน้อย ก่อนชำเลืองมองบดินทร์ตั้งหัวจรดเท้า เสร็จก็พ่นลมหายทางจมูกแรงๆครั้งหนึ่งราวกับกำลังเยาะเย้ยบางสิ่งที่น่าสมเพช
“หึ…ก็ไม่รู้สินะ ผมไม่เคยใส่ใจซะด้วยสิ…โอ๊ะ! ถ้าจะพูดให้ถูกก็คง… ‘ไม่เคยอยู่ในสายตา’ น่ะ…หึหึ”
หมับ!!
“…………….!!??”
“อย่าอวดดีให้มันมากนักนะครับ สดายุ!”
มือหนาตะปบปลายคางของสดายุจนเจ็บหนึบทันทีที่จบคำปรามาส ใบหน้ายิ้มยียวนเมื่อครู่นั้นเปลี่ยนเป็นถมึงทึงราวกับคนละคน…เปลี่ยนจากคนที่สักแต่ทำหน้าเป็นมิตรแบบเสแสร้ง เป็นใบหน้าของคนที่ชิงชังในตัวของสดายุอย่างชัดเจน…ใบหน้าที่สดายคุ้นเคย เป็นอย่างดี
“แค่ท่านประธานเขาใจดีจับคุณใส่ตะกร้าล้างน้ำแล้วให้รับงานเป็นตัวเอกของหนังเรื่องใหม่…หึหึ…หนังเกย์ที่อุตส่าห์ให้คุณกฤตเมธมาเป็นป๋าดัน กะให้กลับมารุ่งอีกครั้ง…คุณคิดว่าแค่กลับมารับงานเรื่องเดียวข่าวเน่าๆ ประวัติฟอนเฟะที่คุณเคยทำไว้มันจะลบล้างกันได้ง่ายๆอย่างนั้นเหรอ เฮอะ! ตลกน่า…”
“หึ…อิจฉาเหรอ?”
คำปรามาสที่บดินทร์สาดเสียเทเสียมาดูเหมือนจะไม่ได้กระทบกระเทือนสดายุสักเท่าไหร่ ชายหนุ่มยังคงยิ้มเยาะแม้จะยังถูกตะปบปลายคางไว้อย่างแน่นหนา
“…ว่าไงนะ!?”
“อ๋อ…ขอโทษครับ ผมลืมไป คนอย่างคุณที่มีชื่อเสียงแถมงานชุมขนาดนี้คงไม่เสียเวลามาคอยอิจฉาผมหรอก…ผมเผลอนึกว่าเป็นเมื่อก่อนน่ะ…สมัยคุณยังเป็นแค่ดาราขายไม่ออก…จนต้องขายเพื่อนเพื่อเป็นบันไดให้ตัวเอง…ดัง…”
“สดายุ!! แก!!...”
“……!!!???”
เพราะอารมณ์ฉุนเฉียวขึ้นของบดินทร์ทำให้เจ้าตัวเผลอกดร่างของสดายุกระแทกเข้ากับผนังแรงขึ้น มือที่กระชับอยู่ที่ปลายคางของอีกฝ่ายก็ดูเหมือนจะบีบแน่นจนน่ากลัวว่ากรามของสดายุจะโยกไปเสียก่อน
การถูกกระทำรุนแรงทำให้สดายุรู้สึกโมโหไม่น้อย แต่หากจะให้มีเรื่องกันที่หน้าห้องท่านประธานก็คงไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก โดยเฉพาะกับลูกผีลูกคนที่ยังไม่ได้กลับเข้าวงการเต็มตัวอย่างเขา ดังนั้นสดายุจึงทำใด้แค่กัดฟันกรอดแล้วใช้สองแขนของตนผลักเจ้าคนน่ารังเกียจตรงหน้าให้ออกห่างไปเสียที
“ปล่อย!!”
สดายุคำรามออกไปทันทีที่สองแขนถูกกดตรึงกับผนังอีกกว้าง แต่ดูเหมือนบดินทร์เองก็ไม่ใคร่สนใจเสียงขู่ของสดายุเท่าไหร่นัก สองมือแกร่งกว่ายังคงออกแรงกดสองแขนสดายุไว้กับผนังข้างลำตัวอย่างแน่นหนา แม้สดายุพยายามดิ้นรน แต่เรี่ยวแรงมันแตกต่างกันเกินไป
“ผอมลงเยอะเลยนะ สดายุ แทบไม่เหลือเค้าพระเอกหนุ่มหุ่นสมาร์ทกล้ามสวยเหมือนเมื่อก่อนเลยนะเนี่ย…ลดน้ำหนักเพื่อการแสดงสินะ…”
“……………..!!!??”
“ทุ่มเทไม่เปลี่ยนเลยเชียว…”
ประโยคสุดท้ายที่อีกฝ่ายก้มลงกระซิบอยู่ข้างหูเล่นเอาสดายุขนแขนลุกซู่ด้วยความรังเกียจอย่างไม่ปิดบัง สดายุบิดสะบัดหน้าหนีทันทีพร้อมออกแรงดิ้นรนที่ข้อมือของตัวเองอีกครั้ง แต่คราวนี้ไม่ต้องออกแรงมากบดินทร์ก็ปล่อยมือของเขาอย่างง่ายดาย พร้อมหัวเราะออกมาเบาๆ
“ฮะฮะ โอเค…ไม่แกล้งแล้ว เหมือนรังแกผู้หญิงอยู่เลย เล่นเอาทำไม่ลงแน่ะ หึหึ”
“…………..” (สดายุไม่ตอบโต้ ได้แต่ขบกรามแน่นด้วยความโกรธ ดวงตาที่จ้องไปยังบดินทร์นั้นก็ฉายแววชิงชังอย่างไม่ปิดบัง)
“ผมต้องไปแล้วล่ะ ไว้จะรอติดตามผลงานแล้วกัน หึหึ เจอกันใหม่นะครับ…หึหึหึ”
“ฮึ่ย!!”
ประโยคสุดท้ายยังไม่วายยื่นมือมาจับปลายคางของสดายุราวกับทำกับผู้หญิง จนสดายุต้องรีบปัดมือนั้นออกด้วยความโมโห แล้วมองร่างของบดินทร์เดินจากไปจนพ้นสายตาพร้อมกับเสียงหัวเราะน่าชังของเจ้าตัว
“จะต้องทำบุญให้อีกสักกี่วัดวะ มันถึงจะไปผุดไปเกิดเสียที!”
สดายุได้แต่สบถกับตัวเองอย่างหัวเสีย เขาทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านี้ เพราะไม่ว่ายังไง วงการนี้มันมีลำดับขั้นอยู่และเขากับบดินทร์ในตอนนี้นั้นมันต่างขั้นกันเกินไป หากผลีผลามก่อเรื่องอะไรขึ้นมาคงไม่ใช่แค่เขาที่จะลำบาก
“…ฝากไว้ก่อนเถอะ”
*
*
*
*
*
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“เชิญ”
“ขออนุญาตครับ…”
บรรยากาศในห้องกว้างที่สดายุเปิดเข้ามานั้นเย็นเยียบ โต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งตระหง่านอยู่ฝั่งตรงข้ามประตู โดยหันหลังให้กระจกบานใหญ่ที่ส่องเห็นเกือบทั่วกรุงเทพเมืองฟ้า เจ้าของโต๊ะค่อยๆหันเก้าอี้นวมหนุนกลับมาเผชิญหน้ากับสดายุที่ยืนนิ่งเป็นหุ่นอยู่ที่หน้าประตู
“นั่งก่อนสิ สดายุ”
“ขอบคุณครับ คุณเสน่ห์จันทร์”
สดายุเอ่ยขอบคุณก่อนจะเข้ามานั่งเก้าอี้นวมฝั่งตรงข้ามประธานหญิงอย่างสุภาพ พลางยิ้มตอบรับรอยยิ้มที่เสน่ห์จันทร์ส่งมาให้ด้วยความนอบน้อม
เสน่ห์จันทร์ ประธานสาวใหญ่วัย ห้าสิบต้นๆ แต่ยังดูเป็นอ่อนกว่าวัยอยู่เสมอ ใบหน้ารูปไข่ดูสะอาดหมดจด แต่หน้าบางๆเหมาะกับใบหน้า ผมยาวเกล้าตึงเป็นมวยสวยทรงสมัย ริ้วรอยแห่งวัยไม่ค่อยปรากฏให้เห็น แต่ก็ไม่ได้ดูอ่อนเยาว์นัก ด้วยเพราะริ้วรอยแห่งความเจนจัดจากการสั่งสมประสบการณ์ชีวิตนั้นปรากฏรอยให้เห็นอย่างชัดเจน แต่นั่นไม่ใช่ความแก่ชรา หรือร่องรอยที่ทำให้เจ้าตัวดูสูงวัยอย่างผู้หญิงทั่วไป แต่เป็นริ้วรอยที่ทำให้นางดูน่ายำเกรงต่างหาก โดยเฉพาะดวงตาคมดุของเจ้าหล่อน ที่แค่ปรายตามองเพียงนิดคนถูกจ้องก็อาจถึงกับใจสั่นได้ และแน่นอนว่าสายตาคมกริบของเสน่ห์จันทร์ก็ย่อมมีผลต่อสดายุอยู่พอสมควร
'มองแล้วยิ้ม...เล่นเอาไปไม่เป็นเลยเว้ย ตกลงเรียกมาเคลียร์เรื่องอะไรวะ'
สดายุได้แต่ยิ้มรับแล้วพาลคิดในใจอย่างนึกหวั่น เพราะไม่สามารถเดาได้เลยว่าท่านประธานที่น่ายำเกรงคนนี้กำลังคิดอะไรอยู่ถึงได้อุตส่าห์เรียกเขาขึ้นมาพบ สดายุคิดอย่างไม่เข้าข้างตัวเองเลยว่า ต้องไม่ใช่เรียกขึ้นมานิยมชมชอบแน่ๆ ใช่ว่าจะมีอคติอะไรกับท่านประธาน แต่เพราะเมื่อก่อนเขาทำตัวเหลวไหล เข้าขั้นเหลวแหลก และหลายๆครั้งที่เขาสามารถผ่านพ้นข่าวฉาวมาได้นั้น ก็ล้วนแล้วแต่ได้ท่านประธานเสน่ห์จันทร์เป็นคนยื่นเข้าช่วยเหลือทั้งสิ้น ทั้งๆที่คนตรงหน้านี้ถือได้ว่าเป็นสุดยอดผู้มีพระคุณ แต่ ณ ขณะนั้นสดายุผู้ไม่เคยสนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม ก็ไม่เคยมองเห็น เพราะตอนนั้นเขายังเด็ก และความช่วยเหลือที่มาพร้อมความน่าอึดอัดนั้นมักทำให้เขาไม่พอใจ จนไม่เคยทำตัวดีๆใส่ท่านประธานที่อุตส่าห์เมตตาเลย
สดายุเกลียดตัวเองขึ้นทุกครั้งที่คิดถึงอดีตของตัวเองสุดๆ สะใจลึกๆจริงๆที่ในที่สุดตัวเองก็ได้รับผลกรรม โดนยกเลิกสัญญา โดนเลิกจ้าง โดนตราหน้าเป็นดาราตกกระป๋อง ตอนนั้นคิดเอาไว้แค่ว่ารับงานกิ๊กก๊อก กระจอกๆไปวันๆ ขายคอนโดห้องสวีทใจกลางเมือง ขายรถหรูระดับLuxury นั่งกินบุญเก่าที่ยังพอเหลือไว้ในขณะที่ยังไม่รู้จะไปทำงานที่ไหน ไม่ใช่ไม่มีความรู้ แต่จบออกมาก็เกรดไม่สวยเท่าไหร่ แถมตอนตกงานตอนนั้นยังตกงานเพราะข่าวฉาวที่ทำเอาคนเกลียดกันทั้งบ้านทั้งเมือง นอกจากธุรกิจส่วนตัวแบบอยู่หลังร้านแล้วคงหนีไปไหนไม่รอด ทว่าจนแล้วจนรอดก็ไม่ได้เริ่มทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักที อยู่เปล่าๆปลี้ๆจนบุญเก่าเริ่มร่อยหรอ เกือบถึงทางตันอยู่รอมร่อก็พอดีกับที่โดนเรียกกลับมารับงานใหม่ แม้จะไม่อยากยอมรับ แต่สดายุปฏิเสธไม่ได้จริงๆเลยว่า 'เฮ้อ...โชคช่วย'
ดังนั้นการที่ได้รับโอกาสกลับเข้ามาทำงานในครั้งนี้ สดายุจึงตั้งใจเหลือเกินว่าจะไม่ทำตัวมีปัญหาอีกเด็ดขาด...
แต่...รู้สึกว่า...จะไม่ทันซะแล้ว...
“เอาล่ะ ก่อนอื่นก็ขอต้อนรับกลับมานะ สดายุ ได้ข่าวจากผู้กำกับของเธอว่าเธอยังเก่งกาจเหมือนเดิม ฉันประทับใจมาก ดีใจนะที่จะได้ร่วมงานกันอีก”
“ขอบคุณครับ อุตส่าห์ได้โอกาสใหญ่มาทั้งที ผมต้องทำให้เต็มที่อยู่แล้วครับ”
สดายุยิ้มรับอีกครั้ง พร้อมหัวใจที่เต้นระทึก กับบทสนทนาจั่วหัวที่เสน่ห์จันทร์เอ่ยขึ้น ‘จะต้นร้ายปลายดีหรือเปล่านะ’ แค่เพิ่งจะเริ่มกลับเข้าวงการ หนังยังไม่ทันจะฉาย ข่าวฉาวก็เรียงหน้าออกมาพรึ่บพรั่บ ทั้งจริง ทั้งลวง ทั้งปิดทัน ทั้งปิดไม่อยู่
...โอย...เครียด
“ดี ฉันชอบคนตั้งใจ และมีความพยายาม ฉันคาดหวังกับเธอได้ใช่มั้ยสดายุ ว่าเธอจะเธอจะสร้างผลงานดีๆ ให้ฉันได้ประทับใจ และภูมิใจที่ตัดสินใจไม่ผิด ในการเลือกเธอกลับมารับงานอีกครั้ง...”
น้ำเสียงอ่อนโยนสมวัย ยังคงกล่าวคำชื่นชมให้สดายุรู้สึกระทึกใจเล่น ก็จะไม่ให้รู้สึกได้ยังไงล่ะ ก็สร้างเรื่องไว้ขนาดนั้น แล้วยังอุตส่าห์มานั่งชื่นชมกันอีก แบบนี้มันต้องลุ้นตอนจบกันแบบตัวโก่งเลยล่ะ ว่าจะโดนจวกไส้ทะลัก หรือจะแค่บาดผิวๆ
“ฉันจะรอชมผลงานที่เต็มไปด้วยประสิทธิภาพล้นเหลือของเธอนะสดายุ”
“ครับผมรับรองว่าจะไม่ทำให้คุณเสน่ห์จันทร์ผิดหวัง...”
หลังคำตอบรับของสดายุ ท่านประธานก็ยิ้มรับ แล้วเงียบนิ่งเหมือนรอให้สดายุเริ่มพูดอะไรสักอย่างขึ้นมาก่อน สดายุเองก็รู้ดีว่าท่านประธานกำลังรออะไรจากเขา
“...ผมขอโทษนะครับ เรื่องข่าวฉาวของผมทั้งสองเรื่อง ที่ต้องลำบากให้คุณเสน่ห์จันทร์ต้องเสียเวลาลงมาจัดการให้”
“หึหึ...ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วล่ะ ที่จะดูแลปกป้องนักแสดงในสังกัดให้อยู่ในที่ๆปลอดภัย สิ่งที่ฉันเห็นว่าไม่เหมาะสม ไร้สาระ และไม่บังเกิดประโยชน์เท่านั้น ที่จะต้องถูกห้ามปราม เพื่อรักษาสิ่งที่ควรรักษา แก้ไขสิ่งที่ควรจะแก้ไข และ...หยุดยั้งการกระทำที่สมควรได้รับการขัดขวาง...”
คำพูดแน่นหนักชัดเจน พร้อมรอยยิ้ม ที่ดูเหมือนจะยิ้มเพียงแต่ใบหน้า ทำเอาหัวใจของสดายุสะดุดไปเล็กน้อย ด้วยประโยคที่ว่า ‘หยุดยั้งการกระทำที่สมควรได้รับการขัดขวาง’ ประโยคสุดท้ายที่ท่านประธานให้น้ำหนักกับมันมากที่สุด ประโยคสุดท้ายที่ต้องการสื่อถึงตัวของสดายุอย่างชัดเจน
“.........................”
ชัดเจน จนสดายุยังต้องหยุดยิ้มเสแสร้ง แล้วจ้องลึกเข้าไปในดวงตาที่ไม่ได้เมตตาเขาอยู่เป็นทุน จ้องให้ลึกเข้าไป เพื่อจะหาคำตอบมารองรับคำถามของตัวเอง
“หึหึ...เด็กฉลาดอย่างเธอ ฉันรู้ว่าเธอคงจะเข้าใจความหมายของสิ่งที่ฉันกำลังจะบอก...”
“...........................”
“และฉันก็หวังว่า เด็กอย่างเธอคงฉลาดพอที่จะเลือกทางเดินที่ไม่ผิดพลาด ไม่ไร้สาระและไม่บังเกิดประโยชน์...”
“เรื่องกฤตเมธใช่มั้ยครับ?” สดายุถามออกไปตามตรง เพราะถึงอย่างไรเขาก็ไม่ใช่คนชอบอ้อมค้อม แม้จะกับระดับไหนก็ตาม...
“ลึกๆแล้ว เธอคงสงสัยอยู่สินะ เรื่องข่าวที่ออกมา ว่าทำไมฉันถึงเลือกปิดข่าวของกฤตเมธ แต่ไม่ปิดของแตงกวา”
“ก็พอจะสะกิดใจอยู่เหมือนกันครับ แต่ก็ยังไม่ได้ถึงขนาดติดใจจะหาคำตอบ”
ถึงตรงนี้ที่พอเดาได้ลางๆแล้วว่าจะโดนพูดถึงเรื่องอะไร รอยยิ้มบนใบหน้าของสดายุก็หายไปอย่างสิ้นเชิง ไม่ได้อยากทำตัวมีปัญหากับท่านประธานเหมือนอย่างในอดีต แต่...
หากโดนรุกรานจนอึดอัดอีก ก็คงทนไว้ได้อีกไม่นาน
“...หึ...เหมือนเดิมเลยนะ สดายุ เธอ...ยังคงเป็นเธอ...”
“...................”
“เฮ้อ...เอาล่ะ เรามาคุยกันแบบเปิดอกเลยแล้วกันนะ...”
พร้อมกับที่เริ่มประโยค เสน่ห์จันทร์ก็ลุกจากเก้าอี้ เดินอ้อมโต๊ะทำงานตัวกว้างไปหยุดอยู่ที่ด้านหลังของสดายุ แค่นั่งพลังกดดันของ เสน่ห์จันทร์ก็ล้นเหลือพออยู่แล้ว ยิ่งลุกขึ้นมายืนกอดอกอยู่ด้านหลังอีก อำนาจบารมียิ่งกดดันสดายุจนแทบจะจม หากเป็นคนอื่นป่านนี้คงอกสั่นขวัญแขวน แต่สำหรับสดายุมันกลับยิ่งทำให้เขา...เยือกเย็นขึ้น
‘เอาสิ...จะมาไม้ไหนก็มา...’
“กฤตเมธเขาเป็นเด็กที่ฉันปั้นมากับมือ เธอคงรู้...”
“ครับ เรื่องนี้ใครๆก็รู้”
“...อืม...หึหึ...เมื่อก่อนตอนที่ฉันเจอกฤตเมธเขาใหม่ๆ สมัยเขายังเรียนมหาวิทยาลัย ตอนนั้นธุรกิจของครอบครัวของเขากำลังย่ำแย่ เรียกได้ว่าเข้าขั้นล้มละลาย ฉันยื่นมือเข้าไปช่วยไว้โดยแลกกับการที่กฤตเมธต้องเข้าวงการ เพราะฉันถูกชะตาเขา และรับรู้ได้ถึงพรสวรรค์ที่แสนเจิดจรัส เหมือนเธอ...”
เสน่ห์จันทร์เริ่มต้นเล่าเรื่องอดีตของตัวเองและกฤตเมธให้สดายุได้ฟัง
“กฤตเมธเขาเป็นเด็กดี ฉันที่เคยให้ความช่วยเหลือถือเป็นผู้มีพระคุณที่กฤตเมธเคารพและหมายมั่นจะตอบแทนด้วยความสามารถและพรสวรรค์ทางการแสดงทั้งหมดที่เขามี แน่นอนว่าเด็กคนนั้นไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง เขาเดินบนเส้นทางที่ฉันขีดให้ อยู่ในกฎในระเบียบ อยู่ในความไว้เนื้อเชื่อใจของฉัน เขาไม่เคยนอกลู่นอกทาง ไม่เคยเหลิงในเกียรติยศชื่อเสียง ไม่เคยสร้างความด่างพร้อยให้ตัวเองเลยแม้เพียงครั้ง จนได้สมญาว่า ‘พระเอกเนื้อทอง เทพบุตรแห่งวงการ’ ทั้งหมดนั่นกฤตเมธทำเพื่อตอบแทนบุญคุณของคนที่เขาเคารพรักอย่างฉัน ผู้ให้โอกาสและชีวิตใหม่ ตามคำมั่นสัญญาที่เขาเคยลั่นเอาไว้...จนถึงตอนนี้ แม้อายุของเขาจะเยอะขึ้น เขาก็ไม่เคยทำให้ฉันผิดหวัง งานไม่เคยลดลง เพียงแต่กฤตเมธเลือกที่จะทำหรือไม่ทำ เพื่อหลีกทางให้พวกพระเอกหน้าใหม่ได้ขึ้นมาเฉิดฉายบนเวทีสีกุหลาบนี้บ้าง...หึหึ...แต่ ไม่ว่าจะพระเอกกี่คนต่อกี่คน ก็ไม่สามารถเทียบรัศมีเขาได้ จนกระทั่งเจอเธอ สดายุ...”
“...ผมเหรอ?...”
“ใช่ เธอคือคนที่เปล่งประกายเจิดจรัสไม่แพ้กฤตเมธตอนเข้าวงการเลย พรสวรรค์ของเธอดีมาก...แต่สุดท้ายก็เป็นได้แค่พระเอกมากฝีมือที่ไม่มีจรรยาบรร....”
“ขอโทษครับ...”
“เฮ้อ...ฉันก็ไม่ได้จะว่าอะไรหรอก ยังไงซะมันก็แค่อดีต เธอตอนนี้ต่างหากที่จะก้าวต่อไป”
พูดพลางวางมือบนไหล่ของสดายุคล้ายว่าจะปลอบใจ ก่อนจะถอยไปพิงตัวเองกับขอบโต๊ะทำงาน แล้วส่งยิ้มให้สดายุอีกครั้ง
“ส่วนกฤตเมธน่ะ เขากำลังจะวางมือจากหน้าจอเพื่อไปทำงานเบื้องหลังที่เขาสนใจมากกว่าการเป็นพระเอก และฉันก็ยินดีในทางที่เขาเลือก กฤตเมธน่ะ เขาทำให้ฉันสมปรารถนามาหลายเรื่องจนฉันพอใจแล้ว หากในท้ายที่สุดแล้วเขาจะไม่รับงานหน้ากล้องอีก ฉันก็จะไม่คัดค้านใดๆ ตอนนี้ฉันพอใจในจุดยืนของกฤตเมธ และเหลือความปรารถนาในฐานะผู้ชุบเลี้ยงเขาอยู่แค่สองอย่างเท่านั้น...”
“..............”
“อย่างแรกก็คือ...”
ด้วยอาจเป็นเรื่องสำคัญ เสน่ห์จันทร์จึงโน้มตัวลงหากฤตเมธ เพื่อพูดกับชายหนุ่มตรงๆ ต่อหน้า ต่อตา
“ฉันปรารถนาอยากเห็นเขาเป็นดาวค้างฟ้า ที่แม้จะลาวงการก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยคุณค่า ที่ไม่มีสิ่งด่างพร้อยหรือพิษของอะไรก็ตามมาทำให้เขาหม่นแสง...มันเกือบจะสมใจฉันอยู่แล้วล่ะ แต่...มันเป็นเพราะฉัน ที่เกือบทำให้มันล่มไม่เป็นท่า...”
“สดายุ”
“ครับ”
“เธอรู้มั้ย? ว่าฉันพลาดตรงไหน...”
เสน่ห์จันทร์เอียงคอเล็กน้อยในขณะที่ถามคำถามนี้แก่สดายุ ริมฝีปากยกยิ้มดูเป็นมิตร ขัดกับแววตาเย็นชาอย่างสิ้นเชิง
“พลาด...ที่ให้เขามาเล่นหนังเรื่องนี้คู่กับผม” สดายุตอบออกไปอย่างเยือกเย็น
“เปล่า”
“...........??...”
“สิ่งที่ฉันทำพลาดก็คือ การเรียกเธอกลับมา”
คำตอบของเสน่ห์จันทร์ทำเอาสดายุชาวูบที่ท้ายทอยเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกตกใจ เพราะคำตอบของเสน่ห์จันทร์ แท้จริงคือคำตอบลึกๆในใจของสดายุอยู่แล้ว
‘ความเจ็บใจของท่านประธาน ที่เรียกมารกลับมาผจญ’
“แต่ในเมื่อมันไม่สามารถกลับไปแก้อะไรได้ สิ่งเดียวที่ฉันต้องทำก็คือ ‘หยุดยั้งการกระทำที่สมควรได้รับการขัดขวาง...’ หยุดยั้งความสัมพันธ์ที่ไม่สร้างประโยชน์ใดๆระหว่างกฤตเมธ กับเธอ...”
พูดพลางหันหลังเดินออกจากตรงหน้าสดายุ อ้อมโต๊ะอีกด้านเพื่อกลับไปยังที่นั่งของตน
“ถึงตอนนี้เธอก็คงพอรู้แล้วสินะ”
“ฉันช่วยปิดข่าวของเธอกับกฤตเมธ เพื่อปกป้องกฤตเมธ เพราะเขาไม่สมควรต้องแปดเปื้อนจากเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“เรื่องแตงกวา คุณเจตนาให้มันเป็นข่าว!?”
สดายุเสียงกร้าวขึ้นเล็กน้อย เมื่อความอดทนเริ่มถึงขีดจำกัด สดายุเห็นด้วยที่สมควรอย่างยิ่งกับการปกป้องกฤตเมธจากเขา แต่ ไม่ได้หมายความว่าจะยินดีเป็นข่าวฉาวเพื่อกลบเกลื่อน!!
“ฉลาดนี่ สมกับเป็นเธอ สดายุ...ฉลาดและก้าวร้าว....หึหึ”
“หากคุณไม่พอใจที่ผมเป็นต้นเหตุให้กฤตเมธต้องเป็นข่าว แล้วทำไมไม่โจมตีผมคนเดียวล่ะ ลากแตงกวาเข้ามาเกี่ยวด้วยทำไม!?”
ถึงกับนั่งไม่ติดอีกต่อไปแล้วสำหรับสดายุ เสน่ห์จันทร์ทำเกินไป
“ฉันบอกแล้วไงว่า ฉันไม่ต้องการทำอะไรก็ตามที่ไม่เกิดประโยชน์ ที่จริงฉันก็อยากให้ข่าวมันเงียบๆอยู่หรอกนะ แต่การให้มันเกิดข่าวขึ้นไว้ก่อน แม้จะเกิดสิ่งที่ฉันไม่ต้องการตามมา มันก็ยังอยู่ในสภาวะคลุมเครือ ถึงตอนนั้น...”
“ก็จะโยนความเลวร้ายทั้งหมดให้ผม เพราะหากต้นเรื่องเป็นผมแล้วล่ะก็ ไม่มีอะไรให้ต้องเสียหายสินะครับ เพราะยังไงซะคนอย่างผมก็ไม่มีอะไรจะเสีย”
สดายุสรุปความทั้งหมดด้วยตัวเอง ถึงตรงนี้เสน่ห์จันทร์ยกยิ้มที่แฝงความหมายว่า ‘ถูกต้อง’ ให้สดายุอย่างเต็มที่ กับสายตาที่เย็นชาอย่างลึกล้ำ เย็นชาจนสดายุถึงจุดเยือกแข็ง
‘สุดท้าย...เรามันก็แค่นี้’
“...เข้าใจก็ดีสดายุ แต่เธออย่าน้อยเนื้อต่ำใจไปเลยนะ ฉันไม่ได้ต้องการจะทำลายเธอ ไม่มีความคิดนั้นแม้กระทั่งในตอนนี้ อนาคตเธอจากนี้ยังอีกไกล หลังจากที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ได้ลงโรงฉาย เชื่อเถอะ ว่าเธอจะต้องเป็นที่จดจำ และได้กลับมาผงาดอยู่ในแนวหน้าของวงการได้อีกครั้งแน่ๆ โดยมีชื่อเสียงของกฤตเมธเป็นการันตี เธอควรยินดีที่ได้รับโอกาสนี้ มันคือโอกาสที่เลอค่าที่ฉันอุตส่าห์ยื่นให้พร้อมกับเพชรเม็ดงามในมือเพื่อให้เธอได้กลับมาโลดแล่นในเวทีสีกุหลาบแห่งนี้อีกครั้งอย่างเต็มภาคภูมิ ไม่ว่าเธอจะเคยร่วงดิ่งลงไปในหุบเหว สดายุฉันยังเชื่อในพรสวรรค์อันเจิดจรัสและไร้ขีดจำกัดของเธอเสมอ ฉันถึงได้ฉุดเธอขึ้นมาจากหุบเหวนั่นเพื่อส่งเธอขึ้นไปเปล่งประกายบนท้องฟ้าอีกครั้ง...”
“....................” สดายุนิ่งฟังด้วยดวงตาที่แข็งกร้าว
“แต่นั่น มันต้องขึ้นอยู่กับตัวเธอเองด้วย ของฟรีไม่มีในโลกฉันท์ใดสดายุ โอกาสดีๆย่อมต้องมีของแลกเปลี่ยนฉันท์นั้น”
“...แลกเปลี่ยน? อะไรเหรอครับที่คุณต้องการจากผม? คุณเสน่ห์จันทร์ คนอย่างผมมีอะไรคู่ควรที่จะแลกงั้นเหรอครับ?”
“ช่างประชดนะ...หึหึ สิ่งที่ฉันต้องการจากเธอ คือฝีมือ พรสวรรค์ และความตั้งใจ...ใช่...อย่างที่เธอกำลังทำอยู่ตอนนี้นี่แหละ แต่มันยังมีอีกสิ่งที่ฉันยังต้องการ...”
“อะไร”
“เดินตามเส้นทางที่ฉันวางไว้ เลิกสานสัมพันธ์พรือเกี่ยวข้องใดๆกับกฤตเมธนอกเหนือจากเรื่องงาน...แค่เธอทำให้ฉันได้ ฉันรับรอง อนาคตของเธอจะไม่มีวันอับจน...สดายุ...ฉันรู้ว่าเธอรู้ รู้ดีใช่มั้ยว่าฉันสามารถเนรมิตรทุกอย่างให้เธอได้ และยึดทุกอย่างคืนได้เหมือนกัน”
“......................”
สดายุกัดฟันกรอดทั้งยังกำมือแน่น อึดอัดสับสน เขาไม่ต้องการจะกลับไปเป็นอย่างวันเก่า ใช่...เขาอยากกลับมาผงาดในวงการ อยากกลับมามีชื่อเสียง เขาอยากแก้ตัว อยากดีขึ้น อยากหลุดพ้นจากอดีต แต่...ไม่ได้หมายความว่าเขาจะต้องขายวิญญาณ!
“เมื่อกี้เธอคงเจอกับบดินทร์แล้วสินะ”
“.........!?...”
“เป็นไง? เขาดูดี เด่นดังเหมือนเธอในอดีตไม่มีผิดเลยใช่มั้ย? ใช่ว่าฉันจะไม่รู้หรอกนะว่าในอดีตเขาทำอะไรไว้กับเธอ ไม่ใช่ว่าฉันจะไม่อยากลงโทษเขา แต่เพราะเขามีข้อแลกเปลี่ยนที่น่าพอใจ เพราะเขายอมเดินตามเกมของฉัน เขาถึงมีทุกวันนี้...”
“เด่นดัง เพื่อแลกกับการเป็นหุ่นเชิดของคุณน่ะเหรอ?”
“...............” เสน่ห์จันทร์เพียงยิ้มให้แทนคำตอบ
“หากผมต้องการจะกลับมามีชีวิตที่รุ่งโรจน์อีกครั้ง ก็แค่เลิกยุ่งเกี่ยวกับกฤตเมธเท่านั้นใช่มั้ยครับ?”*********************************************************
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1269410 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก