ผมคือ...นางเอก
ติ่งสองลองใจ (บลูม่า X ซอลย่า)“…ไม่…ฉันจะไม่ยอมให้เธอหนีฉันอีกแล้ว…บลู!...”ไม่ปล่อยให้คนในลิฟท์ตั้งตัว ไม่ปล่อยให้บลูม่าได้ทำใจยอมรับก่อน ไม่พูดพร่ำทำเพลงอะไรทั้งนั้น ทันทีที่แหวกประตูลิฟท์ตามเข้าไปได้ ซอลย่าก็คว้าคอบลูม่าโน้มลงมาประกบริมฝีปากลงไปทันที
"อื้อ!!"
ก็ตกใจมากอยู่หรอก แต่ฟันที่กระทบกันดังกึกนั้นเล่นเอาบลูม่าเจ็บจนลืมอาย ผลักร่างเล็กกว่าลงไปนั่งกองอยู่บนพื้นลิฟท์ ประตูลิฟท์ปิดสนิท แต่ไม่มีการเคลื่อนไหว เพราะยังไม่มีใครกดชั้นอะไร ไม่มีใครเรียกมันก็หยุดนิ่งค้างเติ่งที่ชั้น 32 อยู่แบบนั้นไม่ขยับเขยื้อน...แม้ว่าจะมีสองชีวิตติดอยู่ด้านในก็ตาม
"ทะ...ทำบ้าอะไรของหล่อนเนี่ย!!!?"
ตั้งสติได้ บลูม่าก็แผดเสียงคำรามลั่นถามไถ่ออกไปทั้งที่ใบหน้ายังแดงก่ำอย่างห้ามไม่อยู่
"...................."
"เฮ้ย! นี่อย่ามาเงียบบื้อนะซอล!!"
บลูม่าเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างเมื่อฝ่ายกระทำยังคงนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่บนพื้นลิฟท์ ถามเท่าไหร่ก็ไม่ยอมตอบ แต่จะให้เขาเข้าใกล้ตอนนี้ก็ไม่กล้าพอ เพราะยังเดาใจคนเงียบนิ่งไม่ได้ ไม่รู้ปุบปับจะทำอะไรขึ้นมาอีก
"……………."
"……………."
"…………............................................................................…."
ทว่า...อีกฝ่ายก็ยังคงเงียบกริบ
...และบลูม่าก็ไม่ทนอีกต่อไป
'หมับ!'
"นี่! เงยหน้าขึ้นมาคุยกันเดี๋ยวนี้เลย!"
บลูม่ากระชากต้นแขนของซอลย่าลากเข้าหาตัวอย่างเหลืออด ทว่าทันทีที่ได้เห็นใบหน้าที่เงยขึ้นมาสบตานั้นหัวใจสาวน้อยของบลูม่าก็ต้องสะท้านไหว ใบหน้าสวยหวานนั้นกำลังโศกสลด สองตาเศร้าสร้อยกำลังนองเนืองไปด้วยหยาดหยดน้ำตาพรั่งพรู ไร้เสียงสะอื้น แต่พวงแก้มริมฝีปากและปลายจมูกแดงฉ่ำ
"...ซอล...เฮ้ย!!"
โป๊ก!!!
"โอ๊ย!"
ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวบลูม่าก็ถูกกระตุกลากลงมานั่นบนพื้นด้วย แต่ด้วยความที่พื้นลิฟท์ลื่นไปหน่อย สาว(ร่าง)ใหญ่เลยทรงตัวไม่อยู่ไหลลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าศีรษะด้านหลังโขกกับผนังลิฟท์ดังโป๊ก เล่นเอามึนผสมเจ็บแปลบ
"ซี้ด...หล่อนทำบ้าอะ....ไร...เนี่ย..............."
ระหว่างที่ยังหลับหูหลับตาซี๊ดปากไปกับความเจ็บระบมตรงท้ายทอย กว่าจะรู้ตัวว่าถึงขึ้นคร่อมก็ตอนที่ใบหน้าของซอลย่าเคลื่อนเข้าใกล้แค่ปลายจมูก ถึงตอนนี้บลูม่าพูดอะไรไม่ออกอีกต่อไป
'เวรแล้ว...กูโดนรุก!'
"ฉันจะไม่ยอมให้เธอหนีฉันอีกแล้ว...ไม่มีวันปล่อยให้เธอไปไหนอีกแล้ว..."
"..............................."
บลูม่าที่ตอนนี้ราวกับคนบื้อใบ้ ได้แต่นิ่งฟังและกลั้นหายใจเมื่อถูกซอลย่าขยับประชิดจนหน้าผากแนบเข้าหากัน
"ฉันรักเธอนะบลู...รักเธอคนเดียวมาตลอด...ฉันไม่สนใจแม้ใครจะว่าร้ายว่าฉันเป็นคนง่าย ร่าน หรืออะไรก็แล้วแต่ ฉันไม่เคยสน...แค่เธอบลู...แค่เธอเท่านั้น ที่ฉันไม่อยากให้เข้าใจผิด"
"ฉันไม่ได้เป็นอย่างที่ใครเขาพูดนะ ฉันยังคงเป็นฉันที่เป็นเพื่อนเธอนะบลู ฉันยังคงเป็นฉันที่มั่นคงในรักเธอนะ..."
ซอลย่าก้มหน้าระบายความอัดอั้นออกมาไม่หยุด น้ำตายังคงถะถั่งหลั่งไหล ร่วงเผาะแผะลงบนหน้าอกของบลูม่าราวกับน้ำก๊อก สองแขนที่เท้าคร่อมร่างของบลูม่าไว้สั่นระริก สองมือกำแน่น ไม่ได้อยากให้เรื่องลุกลามมาถึงตอนนี้หรอก แต่มันอัดอั้นเหลือเกินแล้ว
"...เธอ...ไม่ใช่คนเดิมของฉันซอลย่า..."
เสียงแหบพร่าของบลูม่าที่ดังขึ้นเหลือกระหม่อม ทำให้ซอลย่าถึงกับรีบเงยหน้าขึ้นสบตา ทั้งที่เขาบอกว่ารักหนักหนาขนาดนี้ อีกฝ่ายยังตอบกลับมาด้วยถ้อยคำที่ทำให้ใจเขาแสนเจ็บปวด
"บลู..."
ซอลย่าได้แต่ครางออกมาเสียงแผ่ว ด้วยหัวใจที่บีบรัด ดวงตาคู่โศกยิ่งสลดยามสบสายตาเย็นชาของบลูม่า
"...ซอล ที่เคยเป็นเพื่อนฉัน เขาไม่ใช่คนขี้โกหก ไม่ใช่คนมักมาก อย่างที่ใครบางคนเป็น"
คำพูดของบลูม่าเสียดแทงความรู้สึกของซอลย่าที่สุด ขนาดว่าเคยๆ ชินๆ ทำใจรับมานักต่อนัก แต่พอโดนเข้าไปทีไร ซอลย่าก็แทบจะทรุดเสียทุกครั้ง
แต่ซอลย่ายังทนได้ เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าที่บลูม่าเป็นแบบนี้ เพราะบลูม่ายังไม่รู้ความจริง...
...ความจริง ที่ซอลย่าเองก็ยังไม่รู้ว่า จะอธิบายออกมายังไง
ใบหน้าของคนที่ถูกคร่อมไว้อยู่สูงกว่าฝ่ายคร่อมเล็กน้อย สายตาจึงหลุบต่ำลงมาราวกับดูแคลน แสนช้ำแสนเจ็บยามที่ซอลย่าได้เห็น ชายร่างเล็กขบริมฝีปากแน่นจนเลือดแทบจะซิบ อดทนข่มความขลาดเขลาของตัวเองที่กำลังปะทุขึ้นมาให้พ่ายแพ้แก่ความกล้าที่อุตส่าห์สั่งสมมาแรมปี ร่างเล็กหยัดตัวขึ้น ขยับกายเข้าใกล้คนที่เขาคร่อมกายอยู่อีกนิด สองมือค่อยๆสอดเข้าตระกองใบหน้าของบลูอย่างรักใคร่ แม้ว่าใบหน้าของผู้ถูกกระทำจะบอกบุญไม่รับเอาเสียเลย
"...ต่อให้เธอจะด่า จะว่าฉันอีกสักกี่ครั้ง ฉันก็ไม่เจ็บ ไม่เลิก เธอเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจนะบลู..."
"...ปล่อยฉัน" บลูขมวดคิ้วมุ่นไม่พอใจ (ลืมเก็กสาวไปแล้ว)
"กว่า 15 ปีที่ฉันรักเธอมา เธอว่าแค่คำพูดทำร้ายใจไม่กี่คำจะทำให้ฉันเลิกรักเธอได้อย่างนั้นเหรอ..."
"ปล่อย..." บลูกัดกรามแน่น กำลังข่มอารมณ์หลายอย่างประเดประดัง โกรธ เจ็บปวด...โหยหา
"...บลู...ฉันต้องการเธอ..."
"............................"
พูดจบซอลย่าก็ประกบจูบบลูม่าอีกครั้ง อย่างไม่ปล่อยให้มีเวลาได้คิด
ริมฝีปากเล็กบดเบียดร้อนรน ไร้เสน่ห์ ไร้ความชำนิชำนาญอย่างสิ้นเชิง
ทว่าความเงอะงะนั่น...กลับทำให้บลูม่าร้อนขึ้น
"อืมมมม...อึก..."
วินาทีแรกที่ถูกจูบ บลูม่าอยากผลักซอลย่าออกไปให้พ้น แต่เขากลับทำไม่ได้ มือไม้อ่อนแรงไปหมดเมื่อถูกปลายลิ้นน้อยๆรุกรานเข้ามา โดยเฉพาะเมื่อถูกร่างเล็กบนตัวนั้นบดเบียดเสียดสีสะโพกกลมกลึงอยู่บนหน้าขา ความร้อนเท่าทบทวีจนบลูม่าไม่สามารถครองสติแห่งความเป็นสาวน้อยได้อีกต่อไป
เพราะสัญชาตญาณดิบ เริ่มเข้าครอบงำเขาจนสิ้นแล้ว
'…บ้า...เรามันบ้าที่สุด!'
พรึ่บ!
"อ๊ะ! อื้อ!!"
บลูม่าเองก็ไม่รู้แล้วว่าอะไรชักนำให้เขาไม่สามารถหักห้ามตัวเองได้อย่างนี้ ทุกครั้งที่สติคงเหลือวูบๆวาบๆของเขาร้องตะโกนว่าให้หยุด ความปรารถนาดำมืดบางอย่างก็เข้ามาผลักดันให้ยิ่งลงมือทำมากกว่าที่ทำอยู่เสียทุกที
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขากดร่างของซอลย่าลงไปอยู่ใต้ร่าง
ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่ลิ้นหนาของเขาสอดลึกเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กร้อนฉ่าตรงหน้านั้นอย่างหิวกระหาย
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่มือเขาเริ่มอยู่ไม่นิ่ง ซุกไซร้ซอกซอนผ่านเสื้อเนื้อนิ่มขึ้นไปสัมผัสผิวเนื้อเนียนละเอียดและอุ่นจัด
ไม่รู้เมื่อไหร่ ที่กึ่งกลางร่างกายของเขาเริ่ม...มีอาการตอบสนอง!!
"อื้อ...บลู...อ๊ะ..."
และไม่รู้เมื่อไหร่ ที่ริมฝีปากของเขากำลังขบแทะซอกคอขาวตรงหน้าอย่างเหือดหิว
ทว่า...ตอนนี้เขาได้สติแล้ว!!
"...อ๊ะ...."
บลูม่าผลักตัวเองออกจากร่างเล็กอย่างรวดเร็ว ด้วยสีหน้าตกใจสุดขีด
"...เอ่อ...บลู?...เธอเป็นอะไร?..."
ซอลย่าครางถามด้วยความตื่นตกใจพร้อมใบหน้าที่แดงก่ำ
บลูม่าที่เป็นฝ่ายผละตัวออกมาไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ เพราะเขาเองก็ตกใจจนแทบเสียจริต(หญิง) และยิ่งพูดไม่ออกหนักเข้าไปใหญ่เมื่อเห็นสภาพของซอลย่าตรงหน้า
ร่างนั้นสั่นระริกราวกับลูกนก ริมฝีปากแดงจัดเจ่อช้ำ ส่วนซอกคอกนั้น...ก็แดงเถือกไปด้วยรอยจูบ
ซึ่งทั้งหมดล้วนมาจาก...ตัวเขาเอง
"อ๊ายยยย!!!" จู่ๆ บลูม่าก็ร้องออกมาลั่น
"บ...บลู? เธอเป็นอะไรไป?...." ซอลย่าถามไถ่ด้วยความห่วงใย พลางเอื้อมมือเข้าหา
"........ข....ขอ....ขอ.." บลูม่าขยับขึ้นยืนหนีมือขาวๆนั่นทันที
"บลู?"
"ขอตัวก่อนนะ!!"
"บลู!?"
ติ๊ง!จู่ๆบลูม่าที่สติแตกไปเรียบร้อยที่ไม่รู้ว่าควรทำอะไรยังไงดีนั้นก็กดเปิดประตูลิฟท์แล้วรีบวิ่งออกไปราวกับหนีอะไรบางอย่าง
ซอลย่าร้องเรียกพลางพยายามจะลุกตาม ทว่าประตูลิฟท์ดันปิดแล้วพาซอลย่าลงข้างล่างไปเสียก่อนเพราะมีใครบางคนกดเรียกให้ลิฟท์ลงไปรับพอดี
*
*
*
*
*
โครมมมมมม!!! กึง!! ปึง!!
“..................!!?...เอ้ย? เป็นไรป่าวเจ๊?...”
*******************************
อ้าวๆๆๆ เจ๊บลูม่า...
[attachment deleted by admin]
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1333668 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก