ผมคือ...นางเอก
ซีนที่ 29 ร้าย (ครึ่งแรก)"ถ้าฝ้ายไม่ได้ ใครก็ไม่มีวันได้! ฝ้ายรักภู่ ภู่ก็ต้องรักฝ้าย ในเมื่อภู่บอกว่ารักฝ้ายไม่ได้ งั้นเรามาตายไปด้วยกันซะเลยแล้วกัน!!”
เสียงหญิงสาวหน้าหวานที่กำลังร่ำไห้หนัก แผดเสียงออกมาด้วยความคั่งแค้นและเจ็บปวด
ภาพรถเก๋งสีขาวปะทะอย่างจังเข้ากับเกาะกลางถนน จนตัวรถลอยคว้างอยู่พักนึง ก่อนจะกระแทกหงายท้องขึ้นพร้อมกับครูดไปกับพื้นถนนเป็นทางยาว
ตัดมาที่ภาพในรถที่กำลังหมุนคว้าง กระจกรถแตกละเอียด และจังหวะนั้นเอง ชายหนุ่มที่นั่งมาคู่กับหญิงสาวก็ทำหน้าเจ็บปวด มากกว่าตกใจ พร้อมกับแขนขวาที่มีเลือดอาบเป็นทางยาว
จากนั้นก็เป็นภาพผู้คนส่งเสียงเอะอะ เข้ามาช่วยดึงร่างคนสองคนออกจากซากรถ...ผู้ชายหนึ่งคน ผู้หญิงหนึ่งคน
"ภู่ อภัยให้ฝ้ายนะ ที่ผ่านมาฝ้ายขอโทษ"
ภาพของหญิงสาวเลือดอาบกาย เอ่ยคำขอโทษผะแผ่ว
*
*
*
*
*
อืม...ตัดตรงนี้ออกหน่อยก็คงใช้ได้แล้วมั้ง...
ผู้กำกับหนุ่มใช้ที่ปล่อยผมยาวกระเซอะกระเซิง บ่นพึมพำอยู่กับตัวเอง พลางคลิกภาพใน PC ส่วนตัวไปเรื่อยๆ ด้วยสมาธิจดจ่อ
"สวัสดีครับ พี่อ๊อด"
ทว่าเสียงใสแจ๋วที่ตะโกนแว่วจากด้านหลังก็พาสมธิที่ตั้งไว้กระเจิงหายไปสิ้น
"อ้าว เฮ้ย? ไอ้ยุ มาทำไมเนี่ย พี่บอกให้นายพักอยู่บ้านก่อนไง วันนี้น่ะ"
และทันทีที่หันไปเห็นนางเอกหนังของตนที่ยืนหน้าระรื่นอยู่ด้านหลัง อ๊อดก็บ่นออกไปทันทีแทนการทักทาย
"ผมก็บอกพี่แล้วไง ว่าผมไหวๆ แผลเท่าแมวข่วนจะให้เสียงานทำไมล่ะครับพี่อ๊อด...หึหึ"
สดายุเอ่ยอธิบายความพร้อมรอยยิ้มคล้ายกระเซ้าพี่ใหญ่เล็กน้อย ทำเอาอ๊อดได้แต่ส่ายหน้าพรืดๆ เพราะไม่อยากให้ใครครหาว่าเป็นผู้กำกับเลือดเย็น ที่ขนาดนักแสดงได้รับบาดเจ็บถึงขนาดต้องเย็บแผลแล้วยังจะใจจืดใจดำให้ตรากตรำถ่ายทำไม่ได้พัก แต่ก็ได้แต่ถอนใจแรงๆเท่านั้น ในเมื่อก็ประจักษ์อยู่แก่ใจว่าอยู่ดี ว่าไม่ว่ายังไง ก็คงห้ามสปิริตของสดายุไม่ได้
เมื่อวานขณะกำลังถ่ายทำฉากรถคว่ำฉากสำคัญ ดันเกิดผิดคิวขึ้นขณะถ่ายซูมตอนพลิกคว่ำ จนเศษกระจกรถที่แตกบาดเข้ากับท้องแขนของสดายุจนเป็นทางยาว เลือดสีสดที่ไหลโกรกตอนนั้นเลนเอาใจหายใจคว่ำกันไปทั้งกองถ่าย ให้ต้องเร่งเลิกกองแล้วนำนักแสดงหนุ่มไปเย็บแผลที่โรงพยาบาลกันเสียเดี๋ยวนั้น หัวใจจะวายตายกันไปหมด โดยเฉพาะแตงกวาที่อยู่ด้วยขณะเกิดเหตุ สาวเจ้าถึงกับเป็นลมล้มพับ เพราะตกใจและกลัวเลือดจนไม่เป็นสมประดี ให้ต้องแบกไปโรงพยาบาลไม่ต่างกัน
โชคยังดีที่ฉากนั้นเป็นฉากสุดท้ายของฉากรถคว่ำสุดเด็ดพอดี ไม่ต้องมีการถ่ายทำต่ออีก โดยอ๊อดเอง ก็ไม่ต้องการให้ต้องถ่ายซ้ำ ดังนั้นผู้กำกับหนุ่มจึงนั่งลำดับภาพจัดการกับฉากที่ถ่ายเสีย แล้วลองลำดับใหม่ให้ดูลงตัวที่สุด ก่อนจะส่งให้กับทางทีมงานผู้เชี่ยวชาญอีกครั้ง
“อ่ะ เอาให้รอดแล้วกัน งั้นวันนี้เอาแค่ฉากเบาๆ ไปก่อนแล้วกัน เฮ้อ...ดื้อจริงๆ” อ๊อดได้แต่ถอนหายใจให้กับหน้าทะเล้นของสดายุ แล้วเริ่มสั่งทีมงานให้เตรียมพร้อมกับฉากเบาๆ วันนี้
‘ฉากการอยู่ร่วมกัน ของภุมราและฝ้าย’
*
*
*
*
*
“ภู่!! อย่าทิ้งฝ้ายไป!”
สาวน้อยในชุดเสื้อเชิ๊ตตัวโคร่งถลาออกมากอดร่างเปลือยท่อนบนของคนรักจากด้านหลัง หยาดน้ำตานองสองแก้ม พร้อมสะอึกสะอื้นปานจะขาดใจเพื่อรั้งให้คนในอ้อมแขนไม่หนีจาก
“ถ้าภู่ทิ้งฝ้าย! ฝ้ายจะไปหาภู!! ฝ้ายจะไม่ยอมให้ภู่ได้อยู่กับภูหรอก! ฝ้ายไม่ยอม!! ไม่ยอมเด็ดขาด!!”
เสียงหวานที่อ้อนวอนน่าสงสารอยู่เมื่อครู่นั้น ตอนนี้เปลี่ยนเป็นตะเบงขรมข่มขู่ ใบหน้าเศร้าสร้อยบิดเบ้ ดวงตานองน้ำจ้องเขม็งแข็งกร้าวอย่างคนที่ไม่เคยยอมลงให้ใครง่ายๆ ผิดรูปลักษณ์สวยหวานจนน่าขัดตา
"...ไม่ต้องกลัวหรอกฝ้าย ฝ้ายก็รู้...ว่าภู่ไม่มีที่ไป"
"...ภู่?..."
น้ำเสียงเย็นเยียบ สีหน้าเย็นชา สายตาว่างเปล่า เอ่ยทุกคำพูดออกมาด้วยทีท่าที่ไม่ได้ยี่หระต่อน้ำตาของเจ้าของอ้อมแขนเรียวเล็ก ราวกับว่าชินชากับมันเกินกว่าจะสนใจใยดี หรือไม่ก็เป็นเพราะหัวใจของชายหนุ่มนั่นเองที่ตายด้านไปแล้ว
"...หึ...เย็นชาเหลือเกินนะภู่...แต่เอาเถอะ แค่ภู่สัญญาว่ากลับมาฝ้ายก็พอใจแล้ว"
หญิงสาวยอมปล่อยคนตัวโตกว่าออกจากอ้อมกอดแต่โดยดี หยาดน้ำตายังคงเปรอะเปื้อน สีหน้าเศร้าหมองที่ใครได้เห็นก็รู้ได้ทันทีว่าหล่อนนั้น
'เจ็บแสนเจ็บ'
"..........ขอโทษนะฝ้าย..."
ชายหนุ่มที่มีสีหน้าหมองมัวไม่แพ้กันนั้นในที่สุดก็เอ่ยขอโทษหญิงสาวที่ยังคงสะอื้นไห้ พร้อมทั้งเอื้อมมือไปเช็ดคราบน้ำตาที่เลอะอยู่บนแก้มนิ่มนั้นเบาๆ
"ภู่ขอไปเดินเล่นแป๊บนึง เดี๋ยวก็กลับมาแล้วล่ะ"
น้ำเสียงอ่อนโยนขึ้นเล็กน้อย ขณะใช้หัวแม่มือปาดเช็ดคราบน้ำตาให้หญิงสาว พร้อมยิ้มออกมาบางๆ ก่อนจะหมุนตัวเดินไปหยิบเสื้อโปโลสีดำที่พาดอยู่ตรงเก้าอี้นวมขึ้นมาใส่ แล้วออกจากห้องไปเงียบๆ ทิ้งสาวน้อยที่ได้แต่ยืนเม้มปากแน่นไว้เพียงลำพัง
"คัททททททททท!! โอเค เยี่ยม!"
สัญญาณหยุดเดินกล้องดังขึ้นพร้อมกับเสียงประตูที่ปิดลง
หญิงสาวที่ยืนร้องไห้จนตัวสั่นอยู่เมื่อครู่ถึงกับถอนหายใจยาวๆ พลางปาดน้ำตาที่ยังไม่ได้หยุดไหลในทันทีออกจากใบหน้า
"เก่งมาก แตงกวา แหม แสดงบทเก็บกดได้สมบทบาทเลยนะเราน่ะ เยี่ยมๆ"
อ๊อดเดินเข้ามาชมเปาะ พลางยื่นผ้าขนหนูผืนน้อยสีขาวปลอดให้นักแสดงสาวได้เช็ดหน้าเช็ดตา พอดีกับที่สดายุเปิดประตูกลับเข้ามาในห้อง ผู้กำกับอารมณ์ดีจึงหันไปเม้าท์ต่อด้วยความชื่นใจในผลงาน พร้อมสาวเท้าปรี่เข้าไปคล้องคอนางเอกคนเก่งของตนไว้ทันที
"ไงน้องยุของพี่ เป๊ะเหมือนเดิมเลยเชียว ขนาดกำลังใจไม่อยู่นะเนี่ย ฮ่าฮ่า"
"เลิกแซวเถอะครับพี่อ๊อด รู้อยู่ว่าไม่ได้ระคายผม"
"...แหม ให้พี่ได้มันส์ปากบ้างเถอะ หวานใจพี่ไม่อยู่ช่วงนี้ ปากพี่เลยเหงาๆ ฮ่าฮ่า"
อ๊อดกระซิบกระซาบพลางหัวเราะชอบใจเองเออเองโดยที่สดายุได้แต่อมยิ้มน้อยๆให้กับการเผื่อแผ่ชีวิตส่วนตัวของท่านผู้กำกับ 'พอรู้ว่าสดายุก็รู้ว่าตัวเองคบอยู่กับคุณตากล้องหน้าแบ๊วที่ชื่อกมลเท่านั้นแหละ ถึงกับเปิดเผยแบบปล่อยตัวปล่อยใจกันเลยทีเดียว' ( - -")
"ว่าแต่ เดี๋ยวคุณสารถีจะมารับกี่โมงเนี่ย อีกสองฉากจะถ่ายเสร็จกันอยู่แล้วนะ"
ละจากเรื่องตัวเองได้ก็ไพล่ถามไปถึงกฤตเมธพระเอกเนื้อทองของตนที่วันนี้ไม่มีคิวถ่ายเลยมาส่งสดายุทิ้งไว้แล้วตัวเองก็ออกไปทำธุระกับคุณแม่ เห็นว่าเสร็จธุระแล้วจะแวะมารับกลับ ทว่านี่ก็เย็นมากแล้วไม่ยักเห็นวี่แวว
"คุณเมธเขาคงยังไม่เสร็จธุระมั้งครับ"
"โทรไปถามดูสิว่าอยู่ไหนแล้ว ถ้าใกล้ถึงแล้วเดี๋ยวพี่ได้เร่งถ่ายให้ แต่ถ้ายังอีกนานก็ได้พักกันสักครู่ก่อน" อ๊อดพยายามแนะนำ เพราะเห็นว่าสดายุดูจะไม่ค่อยยี่หระเท่าไหร่
"ผมปิดมือถือเอาไว้น่ะ ขี้เกียจเปิดเครื่องตอนนี้ เอาเป็นว่าถ่ายกันเสร็จก่อนแล้วค่อยว่ากันก็ได้ครับพี่อ๊อด ถ้าคุณเมธเขาจะยังไม่เสร็จธุระเดี๋ยวผมกลับเองก็ได้"
"อ่ะ...เอางั้นก็ได้ เอ้า ไปพักสักสิบนาทีก่อนไป เดี๋ยวได้ถ่ายต่อ"
เมื่อเห็นว่าต่อให้ยุแยงไปนางเอกของเขาก็ไม่ได้ให้ความสนใจสักเท่าไหร่ อ๊อดจึงได้แต่ปล่อยเลยตามเลย แล้วไล่ให้ไปยือเส้นยืดสายเพื่อเตรียมทีมงานถ่ายฉากต่อไป
*
*
*
สองชั่วโมงต่อมา เวลาก็เข้าใกล้หกโมงเย็นเข้าไปทุกที ทั้งที่ตอนแรกอ๊อดก็ไม่ได้ตั้งใจจะให้มันยืดเยื้อ แต่ดูท่าวันนี้จะยาวนานกว่าที่คิด ทั้งจากการติดขัดของพวกอุปกรณ์ที่พร้อมใจกันงอแง และการเสียเวล่ำเวลาจากการย้ายสถานที่ถ่ายทำ เปลี่ยนจากฉากในห้องพัก มาเป็นด้านหน้าโรงแรม
และในขณะที่จะเริ่มถ่ายซีนสุดท้ายอยู่นั้น บีเอ็มดับเบิ้ลยูเอ็กซ์วันคันหรูก็เข้ามาจอดเทียบอยู่ข้างกอง ในที่สุดกฤตเมธก็มาถึงเสียที
"โอ๊ะ นั่นแน่ะ โผล่มาได้เสียทีพ่อคุณทูนหัวของพี่" อ๊อดเอ่ยแซวขึ้นขณะกำลังซ้อมคิวกับสดายุ เมื่อได้เห็นรถคู่ใจของกฤตเมธมาจอดอยู่ข้างกองละคร
ทว่า...
กลับไม่ใช่กฤตเมธคนเดียวที่ลงมาจากรถส่วนตัวพระเอกดัง
"สวัสดีค่ะ พี่อ๊อด"
หญิงสาวดวงหน้าสวยฉ่ำในชุดเดรสกระโปรงสั้นสีขาวเอ่ยทักผู้กำกับหนุ่มใหญ่ด้วยรอยยิ้มพราวเสน่ห์
แต่ทว่าเป็นเสน่ห์ที่อ๊อดแทบสะอึก...
"เอ้อ...หวัดดีครับ คุณหนูชิดจันทร์"***************************************************************
หุหุ คราวนี้คุณหนูชิดจันทร์ตัวเป็นๆ มาหาสดายุถึงที่ จะเกิดอะไรขึ้นมั้ยน๊า...
รับรองได้ว่าแค่ intro คะแนมนิยมกฤตเมธขณะนี้ เข้าขั้นติดลบ! อิอิ
แต่ก่อนที่จะชังน้ำหน้าพระเอกที่ไม่ได้ดั่งใจอย่างกฤตเมธไปมากกว่านี้
คนเขียนขอเบรคไว้สักเล็กน้อย
ด้วยตอนพิเศษของคู่รุ่นใหญ่
อ๊อด x กมล จ๊า
ตอนหน้าเจอกันจ๊า 
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1333703 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก