ผมคือ...นางเอก
ซีนที่ 30 ประกาศศึก (ครึ่งหลัง)หลงจบดินเนอร์ มื้อเย็นแสนประทับใจ ทั้งคู่ก็จบที่เตียงนอน ทว่าในความหมายที่แตกต่าง เพราะจบที่เตียงนอนในครั้งนี้นั้น มันให้ความทรมานกว่าทุกครั้ง...
“...อือ....”
“ยุ...ไหวมั้ย...?” กฤตเมธกระซิบถามเบาๆด้วยเสียงที่อ่อนโยนที่สุด
“...ทรมานจัง...พี่เมธ...” สดายุตอบออกมาด้วยเสียงที่แหบพร่า ใบหน้าแดงจัด ดวงตาเชื่อมปรอย ร่างกายอ่อนปวกเปียกอย่างน่าสงสาร
“ร้อนมากเลยยุ”
“อืมมมม”
“แน่ใจนะว่าไหว?”
“อืม...ไหว...”
“แต่ไข้ยุไม่ลดเลยนี่ พี่ว่าไปโรงพยาบาลดีกว่ามั้ย?”
“ไม่เอา...ไม่อยากไป นอนพัก...เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
“เฮ้อ...ดื้อจังนะ ตัวแสบ”
กฤตเมธได้แต่บ่นคนรักที่นอนซมไข้ขึ้นสูงอยู่บนเตียงกว้าง
เมื่อตอนเย็นหลังจากทุกอย่างลงตัว กฤตเมธและสดายุก็ทานอาหารด้วยกันตามปกติ แปลกไปเล็กน้อยตรงที่ทั้งคู่ทานกันน้อยกว่าปกติ คงเพราะอิ่มเอ่อจากความรักความเข้าใจเลยมัวแต่นั่งเหลือบมองกันไป เขินกันมา จนเส้นสปาเก็ตตี้ชืด จึงเลิกทานมื้อเย็นในที่สุด
เรื่องเหมือนจะปกติ แต่เปล่าเลย เมื่อสดายุที่กำลังช่วยเก็บจานอยู่นั้น จู่ๆก็ล้มตึ้งลงไปไม่มีปี่มีขลุ่ย วินาทีนั้นกฤตเมธหัวใจกระตุกวูบ ชายหนุ่มทิ้งทุกอย่างในมือแล้วถลาเข้าไปประคองร่างอ่อนปวกเปียงของสดายุไว้ทันที และตอนนั้นเองที่กฤตเมธรู้ว่าสดายุ ‘ไข้ขึ้นสูง’
สี่ทุ่ม...
สดายุที่ยังคงไข้สูงยังคงนอนครางฮือน่าสงสาร จนกฤตเมธต้องโทรไปตามหมอฉุกเฉินมาให้ดูอาการที่คอนโด ปรากฏว่า สดายุติดเชื้อในกระแสเลือด อันเนื่องมาจาก แผลเย็บที่แขนเกิดอักเสบขึ้นมา
หลังคุณหมอฉีดยาแก้อักเสบลดไข้ให้เสร็จ สดายุที่ทุรนทุรายจนเพ้ออยู่คราวแรกนั้นก็ดูสงบลงไปหน่อย เหลือเพียงเสียงครางเครือเบาๆ แต่ก็ยังคงน่าสงสารเหลือเกินในสายตาของกฤตเมธ
“ฮือ....แม่.............”
“....แม่........แม่จ๊า..........แม่.........ยุเจ็บ.......”
“.......ฮื่อ.....แม่....................แม่.................ยุเจ็บ...............ยุกลัว............”
สดายุครางแผ่ว แม้ไข้จะลดลงหน่อย แต่ก็ยังคงสูง ชายหนุ่มเพ้อถึงมารดาราวกับเด็กน้อย กฤตเมธพยายามเอาผ้าชุบน้ำพอหมาดเทียวเช็ด เทียวซับความร้อนออกจากตัวของสดายุอยู่เนืองๆ เพื่อลดความร้อนในร่าง พรุ่งนี้มีถ่ายทำแต่เช้า แต่เขาโทรไปลาพี่อ๊อดให้สดายุเรียบร้อย สดายุไม่สบายหนักขนาดนี้คงทำอะไรไม่รอดไปหลายวัน
“ยุครับ พี่อยู่ตรงนี้...ไม่ต้องกลัวนะครับ” กฤตเมธที่นั่งอยู่ข้างเตียง กระชับมือสดายุมั่น เทียวกระซิบปลอบโยนคนป่วยเบาๆ ให้ได้พอหายเสียขวัญ
กฤตเมธยังคงจำได้ดีเรื่องที่สดายุกับครอบครัวมีปัญหากันจนไม่ยอมไปมาหาสู่ แม้ภายนอกชายหนุ่มจะดูแข็งกร้าว ไม่สน ไม่แคร์กับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่แท้จริงแล้ว ในหัวใจของสดายุคงอ่อนแอ และโหยหา
“...ฮือออ....อือออ...”
“พี่จะอยู่ข้างๆยุตลอดไปนะครับ ยุจะไม่เหงา ยุจะไม่เจ็บอีก พี่สัญญา...”
“......................”
“หลับเสียนะครับคนดี....”
เสียงทุ้มหวานที่กระซิบปลอบวัญไม่ห่างดูเหมือนจะได้ผล เพราะในที่สุด สดายุก็สามารถนอนหลับได้อย่างสงบเสียที
“...เด็กดื้อเอ้ย...หมดฤทธิ์เลยสินะคราวนี้...”
กฤตเมธ เฝ้ามองใบหน้ายามหลับของสดายุอยู่อย่างนั้น เฝ้าซับเหงื่อที่ผุดพรายจากฤทธิ์ยาให้อีกฝ่ายบ้าง เป็นอย่างนั้นอยู่ค่อนคืน ไม่ยอมหลับไม่ยอมนอน เพราะเขาจะหลับตาลงไปได้อย่างไรล่ะ ในเมื่อคนที่เขารักยังคงเจ็บป่วยทรมาน
นั่งมองคนหลับลึกไปแล้วเพลินๆ กฤตเมธก็นึกขึ้นได้ถึงตอนที่สดายุมาคอยช่วยดูแลตัวเองตอนหัวแตกครั้งยังถ่ายหนังอยู่มัลดีฟส์ ตอนนั้นขนาดที่ว่าสดายุยังไม่ได้ญาติดีกับเขาสักเท่าไหร่ เจ้าตัวแสบของเขายังอดทนดูแลเข้าอย่างดีแม้จะถูกเขาแซวบ้างหรือแหย่เล่นบ้าง แต่ก็กัดฟันดูแลเขาจนหายดี กฤตเมธจำได้ติดตาว่าตอนนั้นสดายุของเขาน่ารักขนาดไหน
ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่เขารักสดายุได้มากมายขนาดนี้
แต่ที่รู้แน่ชัดก็คือ…เขาจะไม่ยอมปล่อยมือจากเด็กที่น่าสงสารคนนี้ไปไหนอีกแล้ว
คิดไปคิดมากฤตเมธก็อมยิ้มออกมาน้อยๆ
ยิ้มให้กับความอุ่นซ่านที่เกิดขึ้นในหัวใจ
ยิ้มให้กับเส้นทางชีวิตที่กำลังจะเปลี่ยนไปตลอดกาล
ก็ใครจะคิดล่ะ ว่าพระเอกเนื้อทองระดับเทพบุตรแห่งวงการที่ผ่านโลกมากว่า 33 ปีคนนี้….
จะกลายเป็น ‘เกย์ตอนแก่’ ซะงั้น = =”>
<
>
<
>
ในที่สุด หลังจากได้พักผ่อนเต็มที่ติดกัน 3 วันเต็ม สดายุก็เริ่มดีขึ้น พรุ่งนี้คงกลับไปโหมถ่ายทำได้ตามปกติ
เมื่อวานอ๊อดได้โทรมาแจ้งเรื่องการเปลี่ยนตารางการถ่ายทำใหม่ให้สดายุกับกฤตเมธได้ทราบ จากที่ในตอนแรกสดายุจะต้องได้พักยาวกว่าสามสัปดาห์ เพื่อดัมพ์น้ำหนักลงอีกประมาณ 5 กิโล สำหรับฉากคนป่วยในเดือนท้ายของการถ่ายทำ ทว่าเพราะช่วงนี้สดายุซูบลงเยอะ จนแทบไม่ต้องลดเพิ่มอีกแล้ว และที่สำคัญ ทางผู้จัดและสปอนเซอร์ต้องการที่จะเลื่อนการลงฉายให้ทันภายในเดือนธันวาคมจากตอนแรก จากกำหนดเก่าเดือนกุมภาพันธ์ ซึ่งตอนนี้ก็เดือนกันยายนเข้าไปแล้ว เวลากระชั้นชิดจนน่าใจหาย
การถูกเลื่อนเวลาให้เร็วขึ้นนี้เล่นเอาทีมงานถึงกับปาดเหงื่อ เพราะต้องเร่งถ่ายทำฉากที่เหลือให้เสร็จ สิ้นภายในปลายเดือนตุลาคมหรืออย่างช้าสุดคือกลางเดือนพฤศจิกายน จากนั้นก็ต้องเร่งจัดการลำดับภาพ เรียบเรียง ใส่ซาวนด์และอื่นๆที่ต้องเร่งกันแบบรากเลือดให้ทันปลายเดือนธันวาคม
...สนุกกันล่ะงานนี้
ดังนั้น จากวันพรุ่งนี้เป็นต้นไป การถ่ายทำก็จะเข้มข้นขึ้น โชคยังดีที่เหลืออีกเพียงไม่กี่ตอนก็จะจบโดยบริบูรณ์ จึงยังพอเหลือเวลาหายใจให้ช่างตัดต่อบ้าง
“ยุครับ เดี๋ยวพี่จะเข้ากองถ่ายไปดูตารางงานกับพี่อ๊อดแป๊บนึง ยุอยู่คนเดียวได้มั้ยครับ นี่ทานยาแล้วก็นอนเสียหน่อยนะ อย่ามัวแต่ท่องบทจนไม่ได้พักผ่อน ถ้าไข้กลับมาอีกจะยุ่งเอานะครับ” กฤตเมธกระซิบบอกสดายุที่กำลังนอนท่องบทอยู่บนที่นอน
3 วันเต็มๆแล้วที่สดายุนอนแกร่วอยู่บ้าน ข่าวว่าช่วงที่ตัวเองป่วยจนต้องหยุดอยู่บ้านนั้นภาระได้ไปตกอยู่กับพอร์ชและรุจน์ ซึ่งถูกเรียกตัวมาถ่ายทำด่วน โชคดีอีกแล้วที่ทั้งคู่คิวว่างพอดี (ที่จริงเป็นช่วงพัก...แต่กลับถูกเรียกมาทำงานต่อ ทั้งที่ยังไม่ถึงกำหนดจริง...ช่างน่าสงสารจริงๆ)
...พี่ขอโทษนะ พอร์ช รุจน์... (สดายุได้แต่ขอโทษในใจ)
9 โมงเช้าหลังจากที่ทานอาหารและทานยาเสร็จ สดายุที่เพิ่งจะสร่างไข้ ก็ถูกห้ามไม่ให้กระดิกตัวไปไหน ชายหนุ่มถูกกฤตเมธบงการอนุญาตให้นั่งนอนอ่านหนังสือดูทีวีแค่นั้น
“ก็ไปสิครับ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ อยู่คนเดียวได้” สดายุหัวเราะพรืด ขำที่กฤตเมธทำตัวเป็นตาลุงจู้จี้และห่วงใยเข้าเกินกว่าเหตุ
“ผมหายแล้วครับ...คุณ...พ่อ...หึหึ” สดายุแซวคนรักออกไป พร้อมกลั้นขำทันที
“เหรอคร๊าบ...เมื่อเช้าวัดไข้ ยัง 37.6 อยู่เลยนะคร๊าบ...หึหึ” กฤตเมธตอบกลับพร้อมบีบปลายจมูกคนช่างแซวเป็นการลงโทษ สดายุย่นจมูกหนี ทั้งที่ยังคงหัวเราะถูกใจ
“ครับผม! เข้าใจแล้วครับ ผมจะนอนนิ่งๆคร๊าบ ไม่กระดุกกระดิก ไม่ขยับเขยื้อนไปไหนเลยครับ พอใจมั้ยครับท่าน ผบ.กฤตเมธ...” ว่าพลางตะเบ๊ะมือให้พร้อมจ้องตาใส จนกฤตเมธถึงกับต้องส่ายหน้า
“หึหึ ให้มันจริง งั้นผมไปก่อนนะ ไม่น่าเกินเที่ยงเดี๋ยวผมกลับมา ถ้าหิวมีข้าวต้มนะครับอุ่นท่านได้เลย แล้วอย่าลืมทานยาด้วยนะ เผื่อผมกลับช้า” กฤตเมธพ่ายแพ้ในที่สุด ชายหนุ่มหยิกแก้มสดายุเบาๆ เป็นการลงโทษ แต่ก็ยังไม่วายเป็นห่วงเรื่องอาหารการกินของคนรักอยู่ดี
“รู้แล้วคร๊าบคุณพี่...เอาเป็นว่าผมจะรอแล้วกัน” สดายุรับปากมั่นเหมาะ กฤตเมธก็ส่งยิ้มให้พลางพยักหน้ารับ แล้วก้มลงหอมแก้มสดายุเบาๆ แทนคำลา ที่ต้องไม่เจอหน้ากันหลายชั่วโมง (ช่วงหวานๆก็เงี้ย ห่างกันแทบไม่ได้) ก่อนจะลุกขึ้นไปหยิบเสื้อเจ็คเก็ตตัวเก่งแล้วออกจากห้องไป
>
>
>
>
>
ลับร่างกฤตเมธ ไปแล้ว แต่รอยยิ้มจางๆของสดายุก็ยังไม่ได้หายไปจากใบหน้า
‘มีความสุขเหลือเกิน’ สดายุคิดว่าถ้าใช้คำนี้ในตอนนี้ก็คงไม่ผิดความหมายนัก ตั้งแต่วันที่เขาได้เจอชิดจันทร์ตัวเป็นๆ วันที่เขาได้เห็นว่ากฤตเมธนั้นแม้จะยังใจอ่อนกับชิดจันทร์อยู่มาก แต่ก็ให้ความสำคัญกับเขาเป็นที่หนึ่ง สดายก็ตัดสินใจได้แล้วว่าเขาเองก็จะต้องตอบแทนความดีของกฤตเมธบ้าง
ตาแก่โลกสวยสุดเพอร์เฟคที่สดายุไม่ค่อยจะชอบในตอนแรกนั้น สุดท้ายก็ได้ใจเขามากที่สุด
ในวันแรกที่เขารู้สึกว่าตัวเองมีใจให้กฤตเมธมากกว่าแค่คนรู้จัก รู้สึกรักมากกว่าแค่คนคุ้นเคย จากที่จะให้กฤตเมธเป็นแค่หลักให้เขายึดจนกว่าจะถึงจุดหมาย แต่สุดท้ายเขาก็พ่ายแพ้ต่อลูกตื้อคนแก่หน้าตาย ยอมร่วมหัวจมท้ายไปด้วยกันในที่สุด
วงการบันเทิงมันอยู่ยาก เขาที่ทัศนวิสัยจำกัด ทัสนคติบกพร่องนั้น ตอนแรกจึงมองเห็นอยู่แค่ทางเดียว คือ ‘ทางตัน’ คิดเอาไว้ใจใจเสมอว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ หากเรื่องที่เขากับกฤตเมธมีความสำมพันธ์ล้ำลึกต่อกันถูกเผยแพร่ขยายออกไป ชีวิตการงานที่เหลืออยู่คงจบสิ้น ความใฝ่ฝันว่าจะได้กลับมาผงาดในวงการอีกครั้งคงดับวูบ ไม่เพียงแค่ตัวเขา แต่กฤตเมธดาวค้างฟ้า พระเอกอนาคตไกลก็ต้องร่วงลงดินเป็นดาวตกไปด้วย เขาคิดอยู่แต่แบบนั้นซ้ำๆ ย้ำแต่แบบเดิมๆอยู่กับที่ มองไม่เคยเห็นถึงความหวังดี หรือความตั้งใจของกฤตเมธเลยแม้แต่นิด เพราะเขามัวแต่คิดตื้นๆอยู่คนเดียว ตามสันดานเก่าที่ไม่เคยเอาใครเข้ามาในชีวิต
คงต้องขอบคุณเสน่ห์จันทร์ หากไม่ได้ถูกตามตัวขึ้นไปคุยด้วยในวันนั้น เขาคงไม่ตาสว่างอย่างวันนี้
เขาคงไม่มีทางมองเห็นว่า...
‘วงการไม่มีความจีรัง...แต่ความรักจากกฤตเมธต่างหากที่ยั่งยืนกว่าเป็นไหนๆ’
ก็ไม่ได้มั่นใจนักหรอกนะว่าในวันทีคนทั้งวงการหรือคนทั้งโลกหันหลังให้เขาจริงๆ แล้วกฤตเมธจะยังอยู่ข้างเขาหรือเปล่า แต่ก็ยังพอจะคาดหวังอยู่ได้บ้างว่า หากวันนั้นมาถึงจริงๆ กฤตเมธจะยังคง ‘จับมือเขาอยู่’
“...ผมเชื่อคุณนะกฤตเมธ...อย่าทิ้งผมไปเสียก่อนล่ะ”
>
<
>
<
>
RRR
RRRRRRRRR
กำลังอยู่ในภวังค์เพ้ออยู่ดีๆ จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ข้างตัว ใครกันนะโทรมาในเวลานี้
RRR
RRRRRRRRR
“เอ๊ะ? ไม่ใช่มือถือเรานี่”
สดายุคว้ามือถือของตัวเองขึ้นมาได้ก็ต้องขมวดคิ้วฉงน เพราะมือถือของเขาเงียบสนิท แล้วเสียงสั่นอื๊ด อื๊ด อยู่ตอนนี้มันดังมาจากไหนกันล่ะ?
RRR
RRRRRRRRR
“เอ๊ะ?” สดายุอุทานขึ้นเมื่อในที่สุดก็พบกับต้นตอของเสียงน่าสงสัย เพราะในที่สุดก็หันไปเจอเจ้ากับ ‘มือถือของกฤตเมธ’ ที่เจ้าตัวน่าจะตั้งลืมเอาไว้
“โธ่…ตาลุงขี้ลืมเอ้ย…” ชายหนุ่มบ่นเจ้าของเครื่องเสร็จก็รีบคว้าโทรศัพท์เจ้ากรรมที่ถูกลืมทิ้งไว้ขึ้นมาดู เผื่อว่าคนที่โทรมาจะเป็นคนที่เขารู้จัก จะได้ถือวิสาสะคุยธุระให้
และแน่นอนว่าชื่อที่ปรากฏอยู่ที่หน้าจอตอนนี้ ก็เป็นชื่อของบุคคลที่เขา ยิ่งไม่สามารถปฏิเสธการรับสายได้
‘ชิดจันทร์’
Peep!!“อ๊ะ! รับสายได้เสียทีนะคะพี่เมธ” ทันทีที่กดรับ เสียงของปลายสายอีกฝั่งก็แหลมดังทะลุออกมา ขนาดสดายุยังต้องหรี่ตาน้อยกันเลยทีเดียว ‘เสียงแหลมชะมัด’
“ชิดโทรหาตั้งแต่เมื่อวานไม่ยอมรับสายชิดเลย…นี่พี่เมธยังโกรธชิดอยู่เหรอคะ…ชิดขอโทษจริงๆนะ…ชิดไม่ได้ตั้งใจจะเอาแต่ใจนะคะพี่เมธ ก็พี่เมธนั่นแหละที่สนใจคนอื่นมากกว่าชิดน่ะ…” เจ้าหล่อนยังคงสาธยายต่อโดยไม่ได้สนใจเลยว่าปลายสายสนทนาเงียบกริบ และไม่ได้รู้เลยว่าคนที่หล่อนกำลังขอโทษขอโพยและตัดพ้ออยู่ตอนนี้นั้นไม่ใช่กฤตเมธ
“…พี่เมธคะ?” ชิดจันทร์ลองเรียกอีกฝ่ายที่ยังไม่ได้ยินแม้แต่เสียง ‘ฮัลโหล’
“………………” ทว่าปลายสายก็ยังเงียบกริบ
“พูดอะไรบ้างสิคะ เงียบแบบนี้ชิดรู้สึกไม่ดีเลย…” ชิดจันทร์เริ่มอ้อนวอน โดยยังไม่ยอมสงสัยแม้สักนิดว่าคนในสายไม่ใช่กฤตเมธ
‘น่าขัน’ ผู้หญิงคนนี้เป็นคนตลกชะมัดในสายตาของสดายุ ผู้ชายไม่เอายังตื้ออยู่ได้ ทั้งที่หน้าตาก็ดีมีชาติตระกูล มีเกียรติ์มีศักดิ์ศรีในสังคม เหนือกว่าทั้งเขาและกฤตเมธแท้ๆ แล้วทำไมถึงยังยึดติดอยู่ได้นะ
‘น่าสงสารเหรอ?’ ไม่ ไม่จำเป็นสำหรับชิดจันทร์ และก็ไม่ใช่ธุระของสดายุที่จะต้องไปสงสารคนที่จะมาแย่งของของเขา…
‘บอกแล้วไง ว่าผมมันใจแคบ และเห็นแก่ตัว!!’
“พี่เมธคะ!!?....” เห็นปลายสายยังคงเงียบนาน ชิดจันทร์ลองเรียกดูอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงแฝงความหงุดหงิดชัดเจน
“พี่เมธ…ออกไปข้างนอกแน่ะครับ ไม่อยู่”
“………!!!??”
รู้สึกว่าชิดจันทร์จะตกใจจนอึ้งรับประทาน ทันทีที่ได้ยินเสียงของสดายุ
“…น…นั่นใคร!?” ชิดจันทร์ถามออกมาเสียงแข็งน่ากลัว แต่ก็เข้าทางสดายุสุดๆ นอนเหงาปากมาหลายวัน ได้ลับคมเสียหน่อยคงเพลินดีไม่น้อย
“อะไรกันครับคุณหนูชิดจันทร์ แค่ไม่กี่วันจำเสียงผมไม่ได้แล้วเหรอครับ?”
“!!?...คุณ…สดายุ!!” ชิดจันทร์เอ่ยชื่อของสดายุออกมาแทบจะเค้นเสียง
“ครับ? ว่ายังไงครับคุณหนู?” สดายุเองก็เสียงแหบใสยียวนสวนกลับไปแบบไม่มีเกรงใจ
“ทำไมคุณถึงมารับโทรศัพท์แทนพี่เมธได้คะ?”
“ก็…ทำไมจะไม่ได้ล่ะครับ ของของพี่เมธ ก็เหมือนของของผม เรารับแทนกันได้อยู่แล้วครับคุณหนู”
“……………….แก…ไม่มีสิทธิ์!!” น้ำเสียงแข็งกร้าวพร้อมสรรพนามที่ใช้เรียกที่เปลี่ยนไปทำให้สดายุยิ่งขบขัน ในที่สุดคุณหนูชิดจันทร์ผู้แสนจะน่ารักอ่อนหวาน ก็เปิดเผยธาตุแท้
“หึหึ ทำไมจะไม่มีล่ะครับ ก็ในเมื่อผมเป็นแฟนของพี่เมธเขา…และเราก็อยู่ด้วยกัน…” ตอนแรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะหาเรื่องอีกฝ่ายมากนักหรอก แต่ในเมื่อชิดจันทร์ดูท่าจะไม่ยอมวางสายหย่าศึกไปง่ายๆ เห็นทีสดายุก็คงต้องขอเล่นด้วยเสียหน่อยแล้ว
“ทุเรศ!! แกมันก็แค่หวังเกาะพี่เมธดัง ต่ำที่สุด! คิดเหรอว่าพี่เมธจะจริงจังกับคนอย่างแก!! ฝันเฟื่องไปแล้วย่ะไอ้กะเทย! พี่เขาแค่หลงผิดไปชั่วครู่ชั่วยาม เดี๋ยวพอเขาเบื่อแกก็จะโดนเฉดหัวทิ้ง!!”
ชิดจันทร์ด่าออกมาเป็นชุดโดยไม่มีการเว้นวรรคหายใจ แต่แทนที่สดายุจะโกรธที่โดนต่อว่า ชายหนุ่มกลับไม่เดือดร้อน ซ้ำยังยกยิ้มขบขัน ราวกับเป็นเรื่องที่ตลกเสียหนักหนา
“หึหึหึ…เฮ้อ…คุณหนูครับ เผยธาตุแท้ง่ายๆแบบนี้มันไม่ดีนะครับ ใครมาได้ยินเข้าจะพาลมองไม่ดีไปถึงคนเลี้ยง…”
“กรี๊ดดด!! แกอย่ามาลามปามครอบครัวฉันนะ ไอ้เศษสวะ!!”
“จุ๊ จุ๊ ผมเปล่าว่าอะไรสักคำ นี่ผมเตือนด้วยความหวังดีนะเนี่ย”
“ไอ้ตุ๊ดใจร่านสันดานทราม เมื่อก่อนแสร้งทำเป็นพระเอกเพลย์บอย สันดานเดิมออกแล้วสินะยะ ฮึ! มาเปิดตัวตอนว่าเป็นตอนแก่นี้น่ะเหรอ น่าสมเพช!! ฉันบอกไว้เลยนะว่าพี่เมธเขาไม่เอาแกจริงจังหรอก!! ”
“ก็ไม่รู้สินะ ไม่เคยโดนเอาไม่จริงเสียที อ่อ…ขออธิบายนิดนึงนะครับคุณหนู คือแบบผมเนี่ย เขาเรียกว่า ‘ไบ’ ครับ ไม่ใช่ ‘ตุ๊ด’ เป็นประเภทหญิงก็ได้ชายก็ดี เอ่อ…แล้วคนที่เปิดตัวตอนแก่น่ะน่าจะเป็นพี่เมธมากกว่านะ เพราะเขาแก่กว่าผม ฮ่าฮ่า”
“กรี๊ดดดด!! ไอ้หน้าด้าน!!” หลังถูกสดายุอธิบายตอบโต้ไม่รู้ร้อนรู้หนาวต่อคำบริภาษของตน ชิดจันทร์ก็ถึงกับต้องร้องกรี๊ด เกลียด หล่อนเกลียดผู้ชายคนนี้เหลือเกิน เกลียดจนอยากจะฉีกเป็นชิ้นๆ
“โอย…เลิกกรี๊ดเสียทีเถอะครับ คุณหนู….หูผมจะหนวกอยู่แล้ว”
“แกมันก็แค่พวกชั้นต่ำไอ้สดายุ!!”
“ครับ ผมรู้ตัวดีครับคุณหนูแห่งชนชั้นสู๊งสูง มารยาทง๊ามงาม ภาษากริยาเรียบร๊อย เรียบร้อย คำพูดคำจาก็ว๊านหวาน เสนาะโสตเหลือจะบรรยาย คำหยาบคายไม่มี๊ไม่มี…ผู้ดี๊ผู้ดี…”
“กรี๊ดดดด!!! อย่ามาปากดีนะ!! นี่แกอยากลองดีกับชั้นใช่มั้ย!!?” สติของชิดจันทร์แทบจะขาดสะบั้น เพราะไม่ว่าจะก่นด่ายังไง สดายุก็ยังหัวเราะใส่หล่อนราวกับมันเป็นเพียงเรื่องขำขำ แถมยังดูถูกเธอเสียจนเจ็บแสบ
“ผมเปล่าน๊า….ผมอยู่ของผมดีๆ คุณหนูน่ะแหละมาจี้ผม”
“…แก…หึ…จำใส่กะลาหัวแกเอาไว้เลยนะสดายุ…ว่าฉันคือคนที่เหมาะสมกับพี่เมธที่สุด ไม่ว่าจะเป็นทางฐานะ หรือทางสังคม ไม่ใช่ดาราตกอับกระจอกงอกง่อยอย่างแกที่ยิ่งอยู่ใกล้ก็จะยิ่งพาให้พี่เมธเขาตกต่ำลงไปทุกวัน!!”
จี้จุดตรงเป๊ะ จนสดายุยังอดตนกระตุกหน่อยๆกับคำปรามาสของชิดจันทร์ไม่ได้ ‘ช่างพูดจี้ใจดำเก่งเหมือนแม่ไม่มีผิด!’
“จำไว้นะสดายุ แก มันก็แค่คนไร้ค่า แกไม่คู่ควรกับพี่เมธเลยแม้แต่นิด ฉันขอเตือนด้วยความหวังดีเลยนะ เลิกยุ่งกับพี่เมธซะ! แล้วอย่ามาขัดแข็งขัดขาฉันอีก!” เมื่อเห็นว่าสดายุไม่เถียง ชิดจันทร์ก็จัดเต็มแบบไม่มีเว้นพัก สาแก่ใจหล่อนอย่างยิ่งที่ในที่สุดก็เอาชนะการปะทะคารมในครั้งนี้ได้เสียที
“ผม…ไม่มีสิทธิ์เลือกหรอกครับคุณหนู” หลังจากปล่อยให้ชิดจันทร์ทับถมอยู่สักพัก ในที่สุดสดายุก็เปิดปากตอบโต้
“ใช่! คนอย่างแกน่ะมันไม่…..”
“ผมไม่มีสิทธิ์เลือกกฤตเมธ แต่ขอโทษทีนะครับที่กฤตเมธเขาเลือกผม!” “แก….!!” แน่นอนว่าคำตอบของสดายุก็จี้ใจดำของชิดจันทร์ไม่แพ้กัน
“เพราะฉะนั้นตราบใดที่กฤตเมธยังเลือกผมอยู่ ผมก็จะอยู่เคียงข้างเขา…เข้าใจตรงกันนะครับ!” สดายุปิดประโยคสนทนา โดยความหมายให้เป็นที่รู้กันว่า จะไม่มีการต่อรองอะไรระหว่างกันอีก
“มั่นใจซะจริงนะ……หึ…….ดี! แล้วเราจะได้เห็นดีกัน สดายุ!!” ชิดจันทร์เข้าใจในความหมายนั้น จึงได้แต่กัดฟันคาดโทษ ว่าหล่อนเองก็จะไม่ยอมรามือ!
“ครับ…เอาเป็นว่าผมจะรอดูแล้วกัน” และแน่นอนว่าสดายุเองก็ไม่ได้เกรงกลัวใดๆเหมือนเดิม
Peep!!ทันทีที่พูดจบสดายุรีบกดตัดสาย เขาไม่อยากได้ยินเสียงน่ารำคาญหูของชิดจันทร์อีก ตอนนี้ช่างหัวมารยาทงามกับคุณสมบัติผู้ดีที่เขาไม่ค่อยจะมีอยู่แล้วไปซะ เขาไม่ได้อยากขึ้นชื่อว่าเป็นหน้าตัวเมียมีปัญหากับผู้หญิงหรอกนะ แต่บางทีมันก็ต้องมีข้อยกเว้นกันบ้าง
ไม่รอช้าร่างผอมบางในชุดนอนโปร่งสบายลุกพรวดจากที่นอนมุ่งสู่ห้องน้ำ เพื่อเตรียมตัวออกไปจัดการบางอย่าง อย่างน้อยๆ ตอนนี้เขาควรเริ่มลงมือทำอะไรบางอย่างบ้างแล้ว
<
>
<
>
<
>
ติ๊ง!
Forty Floor…********************************
โอ๊ะ…ทายสิ สดายุจะทำอะไรต่อไป
แล้วใครที่บุกมาที่ชั้น 40!!
มาช้าแถมมาน้อย ขอโทษนะคะ
ติดงานหลวงจนไม่มีเวลามากระดิกงานราษฎร์เลยค่ะ ฮือๆๆๆ
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1267654 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก