ผมคือ...นางเอก
ซีนที่ 32 (ครึ่งหลัง)ร่างสูงโปร่งที่ค่อยๆพ้นกรอบบานประตูมาคุ้นตาจนน่าเจ็บใจ โดยเฉพาะรอยยิ้มมุมปากเหยียดหยันแจ่มชัด ยิ่งเสียดแทงให้อารมณ์เดือดดาลพลุ่งพล่าน สดายุได้แต่กัดฟันกรอด ทำไมนะคนเป็นร้อยเป็นพันในตึก ดารา ผู้จัดการส่วนตัว นักข่าว หรือใครก็ได้ ทำไมต้องเป็นหมอนี่
ทำไมต้องเป็นบดินทร์!!?
“ไง...สดายุ ถึงกับอึ้งไปเลยเหรอ?"
บดินทร์ทักขึ้นพลางสืบเท้าเข้ามาใกล้สดายุทีละก้าว ถึงไม่ได้ส่อทีท่าว่าคุกคาม แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกว่ามาแบบฉันท์มิตร โดยเฉพาะรอยยิ้มที่ยังฉายชัดอยู่บนใบหน้านั้นมองยังไงก็ไม่มีทางรู้สึกดี
“ไม่เจอกันตั้งนานแน่ะ คิดถึงกันบ้างมั้ย หึหึ”
“....................”
ใกล้เข้ามาทีละก้าว...คราวแรกสดายุยังไม่คิดหลบ
แต่พอถูกใกล้เรื่อยๆเข้ามาอีกทีละก้าว...คราวนี้มันยิ่งยากจะหยัดยั้ง
“ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ตกใจที่เจอหน้าผมขนาดนั้นเชียว?”
“.......................”
เมื่อถูกรุกคืบจนประชิดตัว และดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ยอมหยุด สดายุก็เริ่มถอยร่น ไม่ได้กลัว แต่รังเกียจที่จะอยู่ใกล้ จนสุดท้ายก็ต้องถอยจนหลังชนฝาในที่สุด บดินทร์หยุดยืนในระยะประชิด ก้มลงมองต่ำอย่างถือตัวว่าเหนือกว่า ส่วนสูงที่ต่างกันเพียง 5 เซ็นต์ ขณะนี้มันเป็นดังปราการใหญ่สำหรับสดายุไปเสียแล้ว
(ทำไม เขาต้องจนมุมตรงกำแพงทุกที!)
เมื่อเห็นว่าตนอาจเสียเปรียบ สดายุจึงรีบเบี่ยงตัวหลบ ตอนแรกก็กะจะเจรจาหย่าศึก แต่แค่พอเห็นหนังหน้า ความขยะแขยงก็ตีรวนขึ้นจนแทบจะอาเจียน ไม่เอาแล้ว ไม่คุยดีกว่า มันจะคาบอะไรไปบอกใครก็เรื่องของมัน ถ้ามีแค่ลมปากก็คงพอจะตีมึนกับนักข่าวไปได้สักพัก แต่ถ้ามมันเสือกอัดคลิปเอาไว้ ถึงตอนนั้น...อาจต้องจ้างนักเลงขี้คุกไปรุมยำมันให้หายแค้น...สดายุคิดแค้นอยู่ในใจพลางขยับกายหนีห่างไปที่ประตูทางออก
แต่ก็ไม่ได้ไวไปกว่าบดินทร์ที่คว้าแขนเขาเอาไว้ แล้วกระชากลากกลับมาเผชิญหน้ากันตรงผนังด้านในสุดริมกระจกอ่างล้างหน้า
“ปล่อย!”
เสียงแหบหวานคำรามต่ำอย่างขุ่นเคือง ตอนแรกสดายุกะจะไม่เปิดปากคุยกับบดินทร์เลยแม้แต่เสี้ยวคำ แต่ในเมื่อถูกก้าวล่วงความเป็นส่วนบุคคลขนาดขั้นแตะเนื้อต้องตัวอย่างนี้ เขาก็ไม่คิดจะหุบปากเฉย
“ปล่อยนะเว้ย!!” สดายุคำรามดังขึ้นเมื่ออีกฝ่ายดื้อดึงยืดเยื้อ สองมือชายหนุ่มผลักไสหมายจะให้ตัวเองเป็นอิสระ แต่กลับถูกบดินทร์จับคว้าทั้งสองแขนกดตรึงไว้กับกำแพงอย่างง่ายดายเสียจนสดายุเองถึงกับหัวเสีย เพราะร่างกายผ่ายผอมเกินไปเลยสู้แรงคนตัวใหญ่กว่าเพียงนิดไม่ได้เลย
“หึหึ...หึหึหึ...คิกคิก...ง่ายว่ะ ออกแรงนิดเดียว ก็ตรึงสดายุคนดีไว้ได้ทั้งตัวแล้ว...ง่ายกว่าผู้หญิงบางคนซะอีก...หึหึ...มิน่าล่ะ...”
“ไอ้บดินทร์!! ปล่อยกู!!”
สดายุดิ้นพราดๆทันทีที่บดินทร์ทิ่มหน้าเข้ามาใกล้ในระยะเผาขน คำพูดดูแคลนในพละกำลังทำให้สดายุกัดกรามกรอดด้วยความเดือดดาล ขยะแขยง เกลียดชังจนอยากจะผลักมันตรงหน้าให้หงายแล้วกระทืบซ้ำอย่างไม่กลัวตาย
“ไอ้!!” ทว่ายิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกโถมทับ จนร่างกายเสียดสีเบียดบี้
สดายุขนลุกชันไปทั้งร่าง รู้สึกรังเกียจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฮื่อ...อย่าดิ้นนักสิ จะเล่นตัวไปไหนกัน” บดินทร์แสร้งเย้าอยู่ตรงริมหูแดงก่ำด้วยความโกรธเกรี้ยวของสดายุ
“เชี่ยเอ้ย! ปล่อย!!” สดายุพยายามดิ้นรนอย่างไม่คิดจะยอมแพ้
“นึกไม่ถึงเลยนะ...ว่า...อดีตพระเอกดัง ฟันหญิงไม่ซ้ำหน้าอย่างสดายุ...จะชอบกินผู้ชายด้วยเหมือนกัน” เสียงทุ้มกระซิบต่ำ ฟังแล้วหยาบโลนชวนขนลุก สดายุชิงชังน้ำเสียงแบบนั้นจนแทบบ้า เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียด เกลียดจนแทบจะกัดลิ้นตาย
แต่เขาจะถอยไม่ได้ เขาจะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด!
“หึ...แล้วมันยังไงเหรอ? ผมจะกินอะไร กินใครแล้วมันหนักหัวคุณนักรึไง? คุณบดินทร์!” สดายุเหยียดยิ้มเยาะกลับบ้าง แม้ใบหน้าของเขากับบดินทร์จะห่างกันไม่เกินคืบ แต่แบบนั้นมันก็ยิ่งทำให้สายตาดูแคลนของสดายุผ่าทะลุไปถึงผู้คุกคามได้แรงขึ้น และแผลลึกขึ้น
“...ก็...ไม่ได้หนักอะไรนักหรอก ก็แค่เสียดาย...” แต่แทนที่คำปรามาสของสดายุจะบาดลึก กลับยิ่งทำให้บดินทร์ยิ้มพราวราวกับถูกใจนักหนา ดวงตาคมโตจับจ้องคนปากดีตรงหน้าไม่วางตา ประกายประหลาดบางอย่างที่ปรากฏในแววตานั้น เรียกความคลื่นเหียนให้แก่สดายุได้ไม่น้อย
‘โรคจิต!!’
“เฮ้ย!!?” สดายุเบี่ยงหลบแทบจะไม่ทันเมื่อบดินทร์ทิ่มหน้าเข้ามาใกล้ ประหนึ่งเหมือนจะ ‘จูบ!!’
“แหม...นี่ถ้ารู้ว่ากับผู้ชายก็ไม่มีปัญหาล่ะก็...ตอนนั้นผมคงไม่ปล่อยคุณไว้...” แต่เพราะสดายุเบี่ยงหลบสุดตัว จึงเป็นการเผยต้นคอขาวเนียนให้บดินทร์ได้ลิ้มลองไม่แพ้กัน
“ปล่อยเชี่ยอะไรวะ!!?” สดายุหลับหูหลับตาตวาดแว๊ด เขาไม่ได้อยากแพ้ แต่ก็ไม่ได้อยากสู้กับบดินทร์ในสถาพเสียเปรียบทุกทางแบบนี้
“ก็ปล่อยให้หมากฤตเมธคาบไปแดกเสียแล้วยังไงล่ะ” จบคำกระซิบร้ายที่ข้างใบหูเย็นเฉียบ บดินทร์ก็ลองลิ้มใบหูแดงก่ำนั้นด้วยเรียวลิ้นของตัวเองทันที
“อร๊ากกกก!! ปล่อยกูไอ้เชี่ย!!” สดายุแทบคลั่งกับการล่วงล้ำน่ารังเกียจ ความขยะแขยงในความเปียกลื่นตีรวนขึ้นจนจุกไปทั้งทรวงอก
สดายุทั้งร้องทั้งดิ้นราวกับคนเสียสติ ดิ้นพราดๆราวกับปลาโดนทุบหัว จะยังไงก็ได้ขอแค่หลุดไปจากไอ้นรกตรงหน้า แต่ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกรัด ยิ่งก่นด่าก็ยิ่งถูกเลียถูกกัดเข้าที่ต้นคอขาวอย่างหื่นกระหาย
นี่มันเกิดอะไรขึ้น?
ทำไมบดินทร์ถึงทำกับเขาแบบนี้?
ทั้งที่จริงบดินทร์ควรชิงชังเขาเหมือนที่เขารังเกียจมัน ทั้งที่แค่เข้าใกล้กันเพียงนิดก็ควรจะขนพองสยองเกล้า เพราะตั้งแต่วันที่ประกาศตัดขาด เขาจำได้ว่าตั้งแต่วันนั้นเขากับบดินทร์ก็เกลียดกันเข้าไส้ ไม่มอง ไม่สน ไม่เข้าใกล้ แล้วทำไม ทำไมตอนนี้ถึงได้...
“อย่า!! ไอ้สัด ไอ้ระยำ!!” ด่าไปก็แค่นั้น แต่สดายุจนหนทางต่อสู้จริงๆ มือทั้งสองข้างยังคงถูกล็อค ร่างทั้งร่างถูกโถมทับกดตรึงไว้กับข้างผนัง สองขาที่อ้ากว้างแล้วมีบดินทร์แทรกอยู่ตรงกลางนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง เพราะมันไร้ประโยชน์อย่างที่สุด!
แต่ก่อนที่อะไรต่อมิอะไรจะไปไกลกว่านี้…
>
<
>
<
>
แกร๊ก...
“...............!!!!!???”
เสียงประตูที่เปิดขึ้นพร้อมกับดนัยที่โผล่มากะทันหันทำเอาบดินทร์รีบผละจากการคุกคามสดายุชั่วขณะ
“โอ๊ะ?”
เสียงอุทานเบาๆ ทำกิจกรรมทุกอย่างขาดช่วงชะงัด ผู้มาเยือนคนใหม่เลิกคิ้วน้อยๆ ด้วยความประหลาดใจกับสิ่งที่ตนได้เห็น บดินทร์คลายมือทันทีพร้อมๆกับที่สดายุตั้งตัวได้
ผลัก!!
“อ๊อกก!!” และยันเข้าไปที่ท้องของบดินทร์เต็มรัก โดยไม่ปล่อยโอกาสให้อีกฝ่ายได้เกร็งท้องรับการกระทุ้ง
และแน่นอนว่าบดินทร์ที่เซแซดๆ ถึงกับจุกจนร้องไม่ออก
สดายุไม่ได้กล่าวคำใด ทั้งกับบดินทร์และดนัย เพราะชายหนุ่มกำลังโกรธจนหน้ามืด โกรธจนเนื้อตัวสั่น โกรธจนแทบจะคุมสติไว้ไม่อยู่
“....เอ่อ...สดายุ...” ดนัยตั้งท่าจะทัก แต่กลับโดนสดายุเดินกระแทกไหล่ออกไปเสียก่อน
ชายหนุ่มผลุนผลันจากไปโดยไม่เหลียวกลับมามองอีกว่าเบื้องหลังจะเป็นยังไง เขาอยากไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ ไปจากที่ที่สร้างความอัปยศให้เขาอย่างไม่มีสิ้นสุด!!
“..............อืมมม...เดินลิ่วเลยแฮะ” ดนัยรำพึงขึ้นกับตัวเองเบาๆ ขณะยังไม่ละสายตาจากแผ่นหลังของสดายุ
เกิดอะขึ้นบ้างคงไม่ต้องเดา เพราะเขาเห็นเต็มสองตาอยู่เมื่อครู่
ไม่ได้ตั้งใจจะมาสอดรู้สอดเห็นหรอก แต่บังเอิญว่าผ่านมาทางนี้พอดีเลยกะจะแวะล้างหน้าล้างตาเสียหน่อย ไม่นึกว่าจะมาได้ยินเรื่องไม่บังควรเข้า ตอนแรกก็กะจะผละไป แต่เพราะเท่าที่ฟังก็พอจะเดาเรื่องได้ว่า มันไม่ใช่เรื่องที่เกิดขึ้นจากความเต็มใจของทั้งสองฝ่าย เพราะฉะนั้นเขาจึงไม่รอช้าที่จะทะเล่อทะล่าเข้ามาให้ทั้งสองคนตกใจเล่น ตกใจนิดหน่อยที่ได้เห็นว่าฝ่ายถูกกระทำคือ ‘สดายุ’ และยิ่งได้เห็นว่าอีกคนคือใคร ดนัยถึงกับสตั้นไปเล็กน้อย ‘บดินทร์?’ คนสองคนที่ไม่ควรโคจรมาพบกันได้ในห้องน้ำแคบๆนี้ เพราะเท่าที่จำได้ก่อนที่เขาจะจากไปทำงานที่ต่างประเทศนั้น สองคนนี้มีปัญหากันสุดๆ ข่าววงในปิดกันให้แซ่ดว่าที่สดายุต้องระเห็ดออกจากวงการ ก็เพราะคุณบดินทร์เพื่อนรักนี่แหละที่เป็นต้นเรื่อง ข่าวว่าเกลียดกันจนไม่เผาผี แล้วนี่มันยังไงวะ?
แต่ยังไม่ต้องประมวลผลอะไรมาก ทันทีที่สดายุถีบเข้ายอดอกของบดินทร์จนหงายเงิบ ดนัยก็รู้ได้ทันทีเลยว่า...อ๋อ...
‘อ่าฮะ...เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหดนี่เอง’ อดีตเคยเป็นมายังไงไม่รู้ล่ะ แต่ตอนนี้ บดินทร์หวังแทงข้างหลังสดายุแบบมิดด้ามมีดเลยทีเดียว...
“หลีกไป!”
ห้วงความคิดของดนัยที่ยืนเงียบนิ่งไม่ไหวติงในที่สุดก็ถูกปลุกขึ้นจากเสียงทุ้มต่ำแฝงที่อารมณ์ร้ายของชายที่ชื่อบดินทร์ เพราะดนัยยืนตัวใหญ่ขวางประตูอยู่ เลยถูกข่มขู่ด้วยความไม่สบอารมณ์ของบดินทร์
ตอนแรกดนัยก็กะจะหลบให้ดีๆนั่นแหละ แต่พอเห็นหน้าหงุดหงินงุ่นง่านของคนที่กุมท้องจ้องหน้าเขาอยู่ ความคิดบางอย่างก็แล่นปราดขึ้น
‘แหม่...หน้ามันกวนโอ๊ยดีเว้ย’
“บอกให้หลีกไง!...”
ปัง!
“เฮ้ย!?”
“โอ๊ะ โทดทีมือมันลื่น”
“แก...”
บดินทร์คำรามเสียงขรม เมื่อถูกดาราหน้าใหม่ที่เขาไม่คุ้นหน้ากวนโอ้ย โดยการแกล้งเบี่ยงตัวแกล้งทำเป็นหลบแล้วก็ปิดประตูใส่หน้าเขา ขังตัวมันเองไว้กับเขาในห้องน้ำสองต่อสอง พร้อมรอยยิ้มกวนเบื้องล่าง ดนัยสูงกว่าบดินทร์ราว 4-5 เซ็นต์ ไม่เยอะ แต่ก็มากพอให้ดนัยต้องหลุบตามองบดินทร์เมื่ออยู่ในระยะใกล้ และบดินทร์เองก็ต้องเงยหน้าขึ้นนิดหน่อยเพื่อเหยียดมอง ซึ่งสภาพนี้แน่นอนว่าไม่ถูกจิตบดินทร์เลยแม้แต่นิด
“มึงเด็กสังกัดใคร?” บดินทร์ถามขึ้นเสียงกร้าว มารยาทที่ควรจะมีไม่แสดงออกมาให้เห็น เพราะสำหรับคนระดับเขา ดาราโนเนมไม่ควรมาเสนอหน้าเทียบชั้น
“ก็...ยังไม่ได้สังกัดใครครับ ผมเพิ่ง...” อุตส่าห์จะบอกอย่างไม่ปิดบังว่าเพิ่งกลับจากต่างประเทศ แต่ดูเหมือนคู่สนทนาจะไม่ได้สนใจฟังและตีความเป็นอย่างอื่นไปเสียแล้ว
“มาใหม่! งั้นมึงก็ควรรู้ว่าต้องทำตัวยังไงเวลาอยู่ต่อหน้ากู!” แถมยังมีการข่มขู่สำทับเพื่อป้องกันการลำเลิกทีหลังอีกด้วย ดนัยเลิกคิ้วน้อยๆ ‘อะไรของหมอนี่วะ?’
บดินทร์ใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่กลางอกของดนัยคล้ายจะหยันเล็กๆ ก่อนจะแนะนำตัวเองด้วยอาการหยิ่งผยอง
“กูชื่อบดินทร์ และกูไม่ใช่ดาราระดับที่มึงจะมาเล่นหัวด้วยได้ไอ้เด็กใหม่ จำ ใส่ หัว มึง ไว้ ด้วย!!” ย้ำเน้นๆทีละคำ เพื่อย้ำให้อีกฝ่ายตระหนักฝังจำ ก่อนจะกระแทกไหล่หนาของอีกฝ่ายเปิดประตูออกไปด้านนอกด้วยความคุกรุ่น
“เคยได้ยินมาว่า คุณบดินทร์กับคุณสดายุไม่ถูกกัน...”
“...................” จู่ๆ ดนัยก็เอ่ยขึ้นเบาๆ แต่นั่นก็สามารถทำให้บดินทร์ชะงักฟัง
“แต่เมื่อกี้เห็นนัวเนียกันขนาดนั้น...คงไม่ได้เกลียดกันตามข่าวแล้วม๊างงง” แสร้งลากเสียงยาวชวนระคายอารมณ์คนฟัง เพราะตั้งใจจะกวนให้บดินทร์ขุ่นเคืองอยู่แล้ว
“...อย่าเสือก!”
และมันก็ได้ผล เมื่อบดินทร์กระแทกเสียงกร้าวกลับมากระแทกหน้าดนัยแบบเต็มๆ จากนั้นก็หมุนตัวจากไปทันที ปล่อยให้ดนัยได้แต่ชำเลืองมองแผ่นหลังคนเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเดินจากไปก่อนจะเบะปากให้น้อยๆ
“คนอะไรวะ? หลงตัวเองชิบ”
>
<
>
<
<
“ไงยุ รอพี่นานมั้ย?”
เสียงบลูม่าทักมาแต่ไกล ทันทีที่เห็นว่าสดายุนั่งรออยู่ที่โต๊ะทำงาน
“ก็ไม่เท่าไหร่ครับ ผมเพิ่งเสร็จธุระเหมือนกัน” สดายุตอบเสียงเนิบ ทั้งที่หน้าตายังขึงตึงเปรี๊ยะ
“เอ่อ...แล้วไมทำหน้างั้นล่ะน้องรัก โกรธพี่เหรอ?” บลูม่าก็กะจะเชื่ออยู่หรอกว่าสดายุไม่ได้โกรธ แต่หนังหน้ามันฟ้องขนาดนั้น ใครจะไปเชื่อลง
“ผมไม่ได้โกรธเจ๊หรอก แต่ที่เซ็งอยู่เนี่ย เพราะเพิ่งโดนหมากัดมาเฉยๆ” สดายุกัดฟันอธิบาย เรียกความสนใจชองบลูม่าไม่น้อย
“ตายแล้ว หมาที่ไหนกล้ากัดยุเนี่ย? พี่จะได้ไปวางยาเบื่อให้ตายยกรังเชียว” บลูม่าตั้งท่าฮึกเหิม เพราะนึกว่า ‘หมา’ ในความหมายของสดายุ อาจหมายถึงพวกดาราขายไม่ออกหลายๆคนคอยวนเวียนว่ายอยู่แถวๆสำนักงานจาบจ้วงเอา
“ไอ้หมาบดินทร์!” ทว่าคำตอบที่ได้เล่นเอาสะอึกกว่า เพราะ ‘บดินทร์’ มันไม่ใช่แค่ ‘หมา’ สำหรับบลูม่า แต่มันเป็น ‘หมาขี้เรื้อน’ต่างหาก
แล้วหน้าของบลูม่าก็ตึงเปรี๊ยะตามสดายุไปด้วยเป็นที่เรียบร้อย
“ไอ้บดินทร์มันทำอะไรยุ?” เสียงบลูม่ากร้าวขึ้นหน่อยพร้อมกับหน้าถมึงทึงแลดูมาดแมนสมชาย ซึ่งหล่อนจะเป็นแบบนี้เสมอเมื่อน้องรักโดนรังแก
“นี่ไง” สดายุไม่ได้ตอบชัดเจน แต่ใช้วิธีชี้ไปที่รอยแดงจ้ำที่บริเวรต้นคอของตนแทน บลูม่าถึงกับตาวาวเมื่อได้เห็น
“เฮ้ย! ไอ้ระยำนั่น! นี่อย่าบอกนะว่ารอยบนคอยุน่ะ มันคือ...”
“อืม รอยดูดคอ”
“สัดเอ้ย!!”
คำตอบเดียวของสดายุทำเจ๊บลูม่าฉุนขาดพร้อมตบโต๊ะเข้าฉาดใหญ่ เสียงของมันดังสนั่นจนเหล่าทีมงานและผู้อยู่รอบข้างคนอื่นๆ ถึงกับมองกันเป็นตาเดียว ก็ปกติบลูม่าที่ทุกคนรู้จักออกจะสาวแตก ลั้ลลาไปวันๆ ขนาดตอนทำงานจริงจังยังจีบปากจีบคอ เวลาโมโหก็เสียงแหลมปรี๊ด ดังนั้นไม่แปลกเลยที่ทุกคนจะตกตะลึงเมื่อเห็นบลูม่าในเวอร์ชั่นมาดแมนแฮนด์ซั่ม ตบโต๊ะฉาด ผรุสวาทคำหยาบ แถมเสียงยังทุ้มกังวาลสมชายชาตรี
หรือว่าในที่สุด...บลูม่าก็แต๊บแตกเสียแล้ว?
คนนอกต่างก็คิดกันไปต่างๆนาๆ โดยไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าแท้จริงแล้วที่บลูม่ามาดหลุดขนาดนี้เหตุเพราะอะไร
“มันอยู่ไหนยุ พี่จะไปเอาเลือดหัวมันออก!” บลูม่าคำรามอย่างลืมตัว ท่าทางว่าจะหุนหันออกไปทันทีที่สดายุบอกพิกัด ทว่าสดายุไม่ได้กล่าวอะไร นอกจากคว้าข้อมือหนาของบลูม่าเอาไว้แทน
“ช่างแม่งมันพี่ ตอนนี้มันยังชึ้นหม้อ อย่าเพิ่งไปแลกกับมันเลย”
“แต่มันทำกับยุขนาดนี้ ยุยอมได้ยังไง!!? ยุจะยอมปล่อยให้มันลอยนวล เหมือนคราวที่แล้วอีกอย่างนั้นเหรอ!!?”
“ไม่ได้ยอม แต่มันยังไม่ถึงเวลาเอาคืน คราวที่แล้วที่ผมยอมก็เพราะผมเองก็มีส่วนผิด...”
“แล้วตอนนี้ล่ะ ยุก็มีส่วนผิดรึไง?”
“เปล่า”
“แล้วทำไมเราไม่ทำอะไรมันบ้าง?”
“ก็บอกแล้วไงว่ามันขึ้นหม้ออยู่ เจ๊อย่าโมโหจนหน้ามืดน่า รู้ทั้งรู้อยู่ไม่ใช่เหรอ ว่าไอ้บดินทร์น่ะ มันเด็กท่านประธานเขา ขืนผลีผลามทำอะไรลงไปไม่ใช่แค่ผมนะ พี่เองก็จะเดือดร้อนไปด้วย”
“...ท่านประธานเธอเป็นคนมีเหตุผลนะยุ ถ้าเราอธิบาย เธอจะต้องฟังอยู่แล้วล่ะ...”
“เหตุผลของคนที่ขัดผลประโยชน์น่ะ มันไม่เข้าหูหรอกเจ๊”“...หมายความว่ายังไง?”
“เจ๊...ยุมีเรื่องจะต้องบอกเจ๊”<
>
<
>
<
>
สดายุตัดสินใจเล่าทุกเรื่องราวระหว่างตัวเองกับกฤตเมธและเสน่ห์จันทร์ให้บลูม่าฟัง ทั้งเรื่องความสัมพันธืที่ถลำลึกเกินกว่าจะถอนตัว ทั้งเรื่องที่มีปัญหากับทางเสน่ห์จันทร์ และเรื่องที่ตัดสินใจแล้วว่าจะออกจากวงการอย่างจริงจังเสียทีหลังจากจบหนังเรื่อง ‘สุดปลายทางของหัวใจ’
บลูม่านั้นก็ได้แต่อึ้งอื้อ อยากจะทัดทานน้องรักอยู่เหมือนกัน แต่ก็รู้ดีว่าไร้ประโยชน์ เพราะหล่อนรู้ดีว่าสดายุเป็นคนอย่างไร ลองว่ายืนกรานความตั้งใจ หรือตัดสินใจอะไรลงไปแล้ว สดายุจะไม่เปลี่ยนใจเด็ดขาด ด้วยเหตุนี้แหละทำให้บลูม่าหนักใจเหลือเกิน
“น้องยุ...คิดดีแล้วจริงๆเหรอคะ มันร้ายแรงถึงขนาดต้องออกจากวงการเลยจริงๆเหรอ? พี่เห็นพวกเปิดตัวใหม่ๆตั้งหลายคนยังยืนหยัดในวงการได้เลย งานเงินก็ไม่ได้หดไปไหน โอเคมันมีเปลี่ยนบทบาทไปบ้าง พี่ไม่เถียงหรอกเรื่องแฟนคลับน่ะ จริงอยู่มันอาจมีที่เลิกนิยมไป แต่พวกที่รักเหนียวแน่นก็ยังมีนะ ทุกเรื่องมันมันยังมีทางออกที่ดีกว่าการตัดช่องน้อยแต่พอตัวแบบนี้นะยุ...”
บลูม่าพยายามเกลี้ยกล่อม หล่อนพยายามปูทางให้เดินโดยมุ่งมั่นว่าน้องคนนี้ของหล่อนจะเดินบนทางที่หล่อนพยายามเบิกฝ่าได้อย่างมั่นคง และสง่างาม เหนือความคาดหมายไปบ้างก็ตรงที่จู่ๆน้องชายคนดีก็ดันมีคนรักเป็นเพศเดียวกัน แถมยังเป็นถึงพระเอกระดับแนวหน้าดาวค้างฟ้าบารมีสูงที่ไม่มีใครไม่รู้จัก
แน่นอนว่า..ไม่มีทางที่จะไม่มีปัญหา
แต่มันจะหนักหนาขนาดละทิ้งทุกอย่างขนาดนี้เลยเหรอ?
‘หนังเรื่องนี้จะเป็นเรื่องสุดท้ายครับเจ๊บลูม่า ยุจะออกจากวงการทันทีที่งานที่เกี่ยวพันกับหนังเรื่องนี้จบลง ไม่ว่าในที่สุดแล้วผมกับกฤตเมธจะเป็นยังไงต่อไป ไม่ว่าข่าวเราจะหลุด ไม่ว่ากฤตเมธเขาจะแถลงข่าวหรือไม่ หรือท้ายที่สุดแล้วจะเหลือแค่ผม ผมก็ไม่ขออยู่ในวงการนี้อีกแล้วครับ...ผมเหนื่อยแล้ว’
‘เหนื่อยแล้ว’ คำที่แทงใจบลูม่าที่สุด สดายุชอบเก็บอะไรไว้ในใจคนเดียวเสมอ เก็บสะสมไว้จนมันเต็มล้น ไม่ยอมพูด ไม่ยอมบอกใคร ท้ายที่สุดจึงเป็นอย่างที่เห็น
‘หันหลังให้ทุกอย่าง’
บลูม่าอยากพยายามแก้นิสัยเสียนี้ของสดายุอยู่หลายครั้งหลายครา แต่เหมือนมันจะไม่เคยสำฤทธิ์ผล ดีขึ้นบ้างบางครั้ง แต่นานไปก็เหมือนเดิม สภาพแวดล้อมกล่อมเกลาให้สดายุกลายเป็นคนเก็บกด และปิดใจ
ยิ่งฟังคำน้องรักบลูม่าก็ยิ่งปวดหัวถึงขั้นต้องกุมขมับ สงสัยคงต้องให้กฤตเมธร่วมด้วยช่วยกันสั่งสอนบ้างเสียแล้ว ไอ้นิสัยชอบหันหลังให้สังคมเนี่ย...
“ยุ...ยุงฟังพี่นะ บางทีเรื่องอาจไม่ร้ายแรงอย่างที่ยุคิดก็ได้นะ”
“ผมก็หวังว่าอย่างนั้นแหละเจ๊ ตัวยุเองน่ะไม่มีปัญหาหรอก แต่กฤตเมธนี่สิ ผมไม่อยากให้เขาต้องเจอเรื่องไม่ดี”
“ยุคะ เมธเขาไม่น่ามีปัญหาหรอกค่ะ ที่สำคัญ ท่านประธานออกหน้าเคลียร์ให้อยู่แล้วล่ะ เมธเขาเป็นลูกรักท่านประธานนะ”
“คงไม่ใช่แล้วล่ะเจ๊ ตั้งแต่ผมกับเมธเข้าไปยืนกรานความสัมพัน ทุกอย่างก็จบลงตั้งแต่ตรงนั้นแล้ว...แทนที่จะช่วย ยุว่าคุณเสน่ห์จันทร์คงสาปส่งพวกผมมากกว่า...”
“...แต่พี่ว่า มันไม่เป็นอย่างนั้นหรอกค่ะ ถึงยังพี่ก็เชื่อนะว่าท่านประธานน่ะเธอมีเหตุผลพอ”
“.............................”
บลูม่ายื่นมือมากุมือสดายุไว้ หล่อนสูดหายใจเข้าลึก ก่อนจะตัดสินใจเล่าบางอย่างให้สดายุได้ฟัง
“ฟังพี่นะยุ...พี่เข้าใจว่ายุกับท่านประธาน อาจมีเรื่องผิดใจกัน ทั้งเรื่องงาน เรื่องคุณเมธ หรือกระทั่งเรื่องลูกสาวคนเดียวของนาง แต่พี่อยากให้ยุลองฟังเรื่องที่พี่เล่า พี่ไม่ได้อยากเข้าข้างท่านประธานนะ พี่แค่อยากให้ยุลองเปิดใจ...”
“ยุคงเคยเจอฤทธิ์ลูกสาวท่านประธานแล้วใช่มั้ย” ก่อนจะเท้าความอื่นใด บลูม่าลองหยั่งเชิงสดายุก่อน
“อืม ร้ายเหมือนกันเปี๊ยบ” และคำตอบที่ได้ก็ตรงกับที่บลูม่าคาดเดาไว้ไม่มีผิด
“ร้ายเหมือนกัน แต่แท้จริงแล้วไม่เหมือนกันหรอกค่ะยุ”
“ยังไง? แม่ลูกกันนี่”
“ใช่ค่ะ แต่ไม่เหมือนกัน รู้เปล่า ในวงการเราน่ะ หากพูดถึงท่านประธานเสน่ห์จันทร์นะ ทุกคนก็จะคิดถึงความเก่งกาจของเธอที่แม้แต่ผู้ชายยังยอมรับ เธอเก่งทุกอย่างจริงๆค่ะ ทั้งการบริหารงาน บริหารคน ติดอยู่ก็แต่ การบริหารลูก” บลูม่าเอ่ยราวกับเป็นเรื่องชัวหัว ‘บริหารลูก’ คืออะไร สดายุยังคงข้องใจเล็กน้อย แต่ก็ยังคงนิ่งฟัง ไม่เอ่ยขัด
“รู้แล้วเหยียบไว้เลยนะยุ เรื่องนี้น้อยคนจะรู้”
“ครับผมจะไม่บอกใคร เล่ามาเถอะ”
“ความจริงแล้ว คุณเสน่ห์จันทร์เธอเคยแท้งลูกค่ะ แล้วคุณหนูชิดจันทร์เนี่ย ก็เกิดกับผู้ชายที่เธอไม่ได้รัก...และที่สำคัญ...”
“คุณหนูชิดจันทร์เนี่ย...เกลียดคุณเสน่ห์จันทร์มากค่ะ”**********************************************************************
วันนี้มีแต่เรื่องให้ท้อค่ะ...
โกดังเก็บสินค้าของบริษัทโดนไฟไหม้วอดทั้งหลัง...ออกข่าวใหญ่โต...
ข้าพเจ้าทั้งเศร้า และท้อแท้....
แต่ไม่เป็นไรค่ะ ตอนหน้าจะต้องมาในเร็ววัน....ฮึกๆ ฮือๆ
ปล. ตอนหน้าเป็นต้นไปสดายุและกฤต จะดราม่ากันเล็กน้อยนะจ๊ะ แต่ไม่น้ำเน่าเศร้าแซดแน่นอน
ส่วนป้าจันทร์กับลูกสาว มีเรื่องเล่าแน่นอนจ๊ะ
ว่าแต่ว่า...เรื่องเมธยุในห้องน้ำนั้น...จะเป็นข่าวเปล่าน้อ...
ฝากติดตามด้วยนะจ๊ะ
ขอบคุณที่ติดตามค๊า
อนาคี99กรี๊ดดดด!! พิมพ์ผิด เรื่องเพี้ยนเลย อร๊ากกก
ชิดจันทร์เกลียดแม่ตัวเองนะคะ ไม่ใช่แม่พี่เมธ เก๊าพิมพ์ผิดก๊า
ขอโต๊ดก๊าบ 
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1267720 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก