ต่อแล้วต่ออีกจ๊า 
กลิ่นหอมกรุ่นของอาหารบางอย่างลอยฟุ้งเข้ามาในห้องนอนที่เปิดประตูทิ้งไว้ ร่างผอมบางขาวผ่องเหยียดกายบิดร่างบนที่นอนนุ่มเพื่อไล่ตัวขี้เกียจออกจากกาย ก่อนจะลุกขึ้นมองทะลุประตูห้องที่เปิดอ้าอยู่ออกไป
'หิวแฮะ'
สดายุคิดในใจก่อนจะอ้าปากหาวหวอดๆ ก็จะไม่ให้เขาหิวตั้งแต่เช้าได้อย่างไร ในเมื่อเขาถูกทารุณอยู่บนเตียงนี้ตั้งแต่กลับถึงห้องเมื่อวานเย็นตลอดคืนจนถึงขนาดที่จำไม่ได้เลยว่าถูกปล่อยตัวให้หลับได้ตอนไหน ข้าวเย็นก็ไม่ได้ทาน อาหารว่างก็ไม่ได้แตะ ดังนั้นแค่ได้กลิ่นข้าวสวยจากนอกห้องท้องเขาก็ประท้วงโครกครากกันใหญ่แล้ว
ร่างเปล่าเปลือยค่อยๆขยับกายลงจากเตียง หยิบเสื้อเชิ๊ตของกฤตเมธขึ้นมาคลุมร่างพลางติดกระดุมลวกๆสองสามเม็ด ก่อนจะเยื้องย่างออกจากห้องทั้งๆสภาพอย่างนั้น นั่นคือมีเพียงเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวคลุมกายหมิ่นเหม่ ติดกระดุมเพียงแค่เม็ดที่หน้าอกกับตรงสะดือ โชคดีที่เสื้อของกฤตเมธตัวใหญ่พอที่จะคลุมปิดไปได้จนถึงโคนขาอ่อนอย่างเฉียดฉิว แม้ว่าไม่ได้ใส่อะไรข้างในก็ไม่ได้เผยให้เห็นของสำคัญมากนัก
"หอมจัง..."เดินเตาะแตะออกมาจากห้องได้ ก็เห็นพ่อครัวหัวป่าก์กำลังง่วนกับการทอดไข่ฟูของโปรด บนโต๊ะอาหารกลางห้องมีถ้วยแกงจืดเต้าหู้หมูสับใส่ใบตำลึงหอมฉุยตั้งรอไว้อยู่แล้ว สดายุยิ้มกรุ้มกริ่มเดินย่องเข้าไปกอดหมับเข้าด้านหลังของกฤตเมธ กะจะให้พระเอกรุ่นใหญ่ตกใจเล่น
"ไง ตัวแสบ ตื่นไหวแล้วเหรอ?" ทว่าพ่อพระเอกกลับเส้นลึกกว่าที่คาด เพราะนอกจากจะไม่ตกใจที่จู่ๆก็โดนกอดแล้วกฤตเมธยังกระเซ้าสดายุกลับมาได้เสียอีก สดายุยู่หน้าเหยเกเล็กน้อย ก่อนตอบออกไปทั้งที่ยังไม่ยอมคลายอ้อมแขน
"ถามใครกันครับคุณกฤตเมธ นี่ใครนี่ใคร ผมสดายุนะคร๊าบ เลเวลแบบคุณน่ะฆ่าผมไม่ตายหรอก...." สดายุตอบกลับยียวนพลางเกยคางลงบนไหล่กว้างเพี่อชำเลืองมองเสี้ยวหน้าที่กำลังอมยิ้มน้อยๆของกฤตเมธ
"ครับๆ คนเก่ง...หึหึ ไปนั่งรถที่โต๊ะได้เลยนะ ไข่ฟูของโปรดยุเสร็จแล้วครับ" กฤตเมธออกปากไล่ระหว่างสะเด็ดน้ำมันจากไข่ฟูเหลืองกรอบ
"โอเค หือ...หอมจัง น้ำย่อยผมออกมารอกันเพียบแล้วเนี่ย" สดายุทำตามอย่างว่าง่าย เพียงอึดใจชายหนุ่มก็ไปนั่งรอตรงโต๊ะอาหารเรียบร้อยแล้ว
ช่วงเวลาหรรษาของอาหารเช้าผ่านไปอย่างรื่นรมย์ วันนี้ทั้งคู่มีเข้ากองช่วงบ่าย และโลเกชั่นที่ใช้ถ่ายทำวันนี้ก็อยู่แค่ฝั่งธนดังนั้นจึงยังเหลือเวลาอีกเยอะที่จะเอ้อระเหย
ทานเสร็จสดายุก็เดินไปหย่อนตัวแหมะอยู่ตรงโซฟาหน้าทีวี ปล่อยภาระเก็บล้างเป็นของพ่อบ้านมือทองอย่างรู้หน้าที่ เพราะตั้งแต่กฤตเมธมาอยู่ด้วยสดายุแทบไม่ได้หยิบจับอะไร พ่อพระเอกรุ่นใหญ่บริการแฟนเด็กซะจนบางครั้งสดายุยังอดบ่นไม่ได้ ว่าจะเป็นง่อยตายอยู่แล้ว
"นี่ยุ กินแล้วนอนเดี๋ยวอ้วนหรอก ยังต้องรักษาน้ำหนักไม่ใช่เหรอครับ" กฤตเมธทักขึ้นก่อนจะนั่งลงข้างๆสดายุที่นอนแผ่อยู่บนโซฟา
คนถูกบ่นชำเลืองมองเล็กน้อยพลางพลิกตัวนอนตะแคงเท้าแขนกับศีรษะตัวเอง
"ไม่อ้วนหรอก ผมออกกำลังกายหนัก"
"หืม?...ตอนไหน"
"ทั้งคืน"
บทสนทนาชวนจั๊กกะจี้ใจพรั่งพรูระหว่างคนทั้งคู่ ลื่นไหลเป็นธรรมชาติสมกับที่ได้เลื่อนขั้นเป็นคนรักกันในที่สุด กฤตเมธสบตาสดายุ สดายุสบตากฤตเมธ คำว่ารักคำว่าห่วงใยสื่อออกมาอย่างไม่มีปิดกั้นเหมือนที่ผ่านมา
การมีคนรักเป็นอย่างนี้เองสินะ สดายุคิดอย่างนั้น ถึงจะเป็นผู้ชายด้วยกันที่ทำเอาสับสนในช่วงแรก แต่พอลองได้เปิดใจ ยอมเป็นคนที่ถูกรัก ในที่สุดสดายุก็ได้รู้สึกตัว ว่าหนุ่มใหญ่ชายแก่นี่เวลาอยู่ด้วยกันมันอุ่นใจดีจัง คงเพราะเขาไม่มีพ่อด้วยหรือเปล่านะ แม้ว่าตัวเขาเองที่เป็นผู้ชายจะพยายามทำตัวเข้มแข็งดูแลปกป้องแม่มาตลอด แต่เอาเข้าจริงในส่วนลึกเขาก็อาจยังคงเป็นเด็กที่โหยหาการปกป้องคุมภัยจากผู้ชายที่ให้ความรู้สึกเหมือน 'พ่อ' และกฤตเมธก็ทำให้เขารู้สึกอบอุ่นและปลอดภัยได้จริงๆ พิสูจน์แล้วว่า 'ผ่าน'
ฝ่ายกฤตเมธก็ได้แต่คิดว่า ถึงจะแหวกแนวไปหน่อย แต่คนที่ชื่อสดายุนี่แหละที่ทำให้เขารักและหลงจนแทบคลั่ง ขนาดที่ว่าคงไม่อาจปล่อยมือได้อีกแล้ว ผู้ชายบ้าอะไรเนี่ย ทั้งน่ารัก ทั้งเซ็กซี่ เมื่อก่อนไม่ยักรู้ว่าจะอ้อนเก่งเป็นลูกแมวแบบนี้ด้วย มาประจักษ์เต็มๆก็เมื่อคืนนี่แหละ ที่เล่นซะอารมณ์เขาสงบไม่ได้เลย ทั้งอ้อนทั้งยั่ว ใครจะคิดว่าอดีตพระเอกจอมหยิ่ง แถมซึน เข้าถึงยากอย่างสดายุ พอลองเปิดใจกับใครเข้าหน่อยก็อ่อนเป็นขี้ผึ้งลนไฟขนาดนี้ เล่นเอากฤตเมธถึงกับต้องตั้งปนิธานว่าจะไม่ยอมให้ใครได้เห็นสภาพนี้ของสดายุอีก ถึงเขาจะเป็นพระเอกเทพบุตร แต่เขาก็เป็นคนหวงของนะ... หวงมากด้วย
"นี่ลุง...มือน่ะ อยู่ไม่สุขเลยนะ"
((^____^ )) กฤตเมธยิ้มรับการค่อนขอดของสดายุหน้าชื่น ก็เขามือไม่สุขจริงๆนั่นแหละ เพราะตอนนี้กำลังลูบเรื่อยๆอยู่ตรงแก้มก้นเปลือยเปล่าของสดายุเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แถมไม่ใช่แค่ลูบเปล่า บางทีก็แอบขยำเล่น แถมปลายนิ้วร้ายกาจยังดูเหมือนจะหมิ่นเหม่ล่วงล้ำได้ทุกเมื่อ
"ก็ใครใช้ให้นอนยั่วกันล่ะ เซ็กซี่ขนาดนี้ใครจะอดใจไหว...หึหึ"
"ลามกเหอะ ตาเฒ่าหัวงู"
"ก็อีหนูมันยั่วนี่นา..."
กฤตเมธต่อคำด้วยสีหน้ากรุ้มกริ้ม รอยยิ้มที่ส่งให้สดายุแฝงไปด้วยความหมายว่า 'อยากกิน' เต็มแก่ มือไม้ที่แค่ลูบคลำเมื่อครู่เริ่มรุกล้ำหนักขึ้น สดายุจดจ้องผู้รุกรานนิ่ง ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นนั่งในท่าที่หันหน้าคร่อมด้านข้างของกฤตเมธไว้ แล้วใช้ขาข้างหนึ่งพาดเกี่ยวขาของกฤตเมธเอาไว้ด้วย
"งั้น...ก็เอาใจอิหนูหน่อยสิครับคุณลุง..." สดายุกระซิบเสียงหวาน ก่อนจะเอนตัวไปด้านหลังเล็กน้อยโดยใช้สองแขนค้ำลำตัวเอาไว้ ขาขาวเปลือยที่พาดอยู่กับกฤตเมธเริ่มขยับเสียดสีเบาๆ ปลายเท้าสะกิดเกาที่หน้าแข้งของหนุ่มใหญ่ผ่านเนื้อผ้าเป็นการเชิญชวน
กฤตเมธไม่ได้เอ่ยอะไรนอกจากเผยรอยยิ้มบางๆ ดวงตาคมกล้าจดจ้องร่างตรงหน้าด้วยความปรารถนา ทำไมถึงยั่วเก่งขนาดนี้นะ! ในใจของชายหนุ่มคิดซ้ำไปซ้ำมาอยู่แค่นั้น เพราะความเย้ายวนที่สดายุแสดงออกมานั้นมันทำให้สมองเขาพร่าไปหมด ยิ่งเห็นก็ยิ่งหวง หากในสักวันสดายุเผลอไปทำแบบนี้กับคนอื่นล่ะก็ เขาคงจะหักคอไอ้หมอนั่นแล้วล่ามสดายุไว้ในบ้านเสียเลย!
"อือ...." สดายุถอนหายใจเฮือก เมื่อปลายนิ้วของกฤตเมธที่ลูบไล้อยู่ตรงหน้าขาเริ่มรุกรานมาถึงซอกหลืบ
"...หื่นอ่ะลุง..."
"แล้วชอบมั้ยล่ะ"
"บ้า....อ๊ะ..."
เพียงครู่เสื้อเชิ๊ตตัวเดียวที่คลุมร่างสดายุเอาไว้ก็หลุดลุ่ย เผยผิวเรียบลื่นขาวกระจ่างสู่สายตาของกฤตเมธ รูปร่างของผู้ชายไม่ได้มีซวดทรงองเอวเฉกเช่นเรือนกายของผู้หญิง แต่กลับมีเสน่ห์ยวนเย้าที่ทำเอากฤตเมธแทบไม่อยากละสายตา แค่ปลายนิ้วมันไม่พอที่จะดับความกระหาย ร่างสูงใหญ่ค่อยๆโน้มกายลงหาผิวขาวผ่องตรงหน้าช้าๆ จุดหมายคือดอกตูมสีชมพูอ่อนบนหน้าอกของคนตรงหน้า
"อื้อ...หึหึ...ยังมีแรงเหลืออีกเหรอลุง แอบโด๊ปไวอากร้าหรือเปล่าเนี่ย...อืม..." สดายุกระเซ้าเมื่อเห็นว่ากฤตเมธเริ่มรุกเร้าหนัก ทั้งที่เมื่อคืนก็จัดกันเต็มเหนี่ยวไปแล้ว ไม่นึกเลยว่าเช้ามาคนตรงหน้ายังคึกคักได้อีก
เมื่อโดนแซวกฤตเมธเลยต้องละจากจุกนมน้อย เผยรอยยิ้มร้ายก่อนจะแซวกลับไปให้สดายุได้ขัดเขินบ้าง
"ทำไมครับยุ...คุณไม่ไหวแล้วเหรอ? ยังหนุ่มยังแน่น เหนื่อยง่ายนะเรา หึหึ"
"ตลกน่า ระดับผมเนี่ยนะ ทั้งวันก็ยังไหว" คำกระเซ้าได้ผล สดายุร้อนตัวรีบแก้ต่างยกหางตัวเองพัลวัล
"...งั้น....จะรออะไรล่ะครับ" กฤตเมธย้ำก่อนจับร่างบางเปลี่ยนท่า โดยการกดพรวดให้หงายหลังลงกับโซฟาตัวใหญ่ แล้วระดมกดจูบไปทั่วทั้งแผ่นอกและหน้าท้อง
"อ๊า...หื่นอ่ะ...อื้อ..." สดายุหมดทางหนีอย่างสิ้นเชิง จึงได้แค่บ่นกฤตเมธออกไปเบาๆแล้วจำใจถูกรุนรานจนสะท้านไปทั้งร่าง
"อือออ...เมธ..." เสียงแหบหวานครางหวือ เมื่อส่วนกลางของร่างกายถูกปรนนิบัติจากโพรงปากร้อนผ่าวและเรียวลิ้นช่ำชอง
กายขาวของสดายุบิดพล่าน การเอาใจของกฤตเมธทำเอาสดายุแทบจะขาดใจ เรียวขาขาวสั่นระริกแยกออกกว้างเปิดทางให้ศีรษะของคนช่างบริการได้ทำหน้าที่เอาอกเอาใจได้อย่างเต็มที่ สองมือของสดายุจิกขยุ้มเส้นผมดำขลับของกฤตเมธที่อยู่ตรงกึ่งกลางร่างกายเพื่อระบายความเสียดเสียว
"อ๊า...เมธหยุด...อื้อ!...อึก...พ...พอก่อน..." สดายุพยายามเอ่ยปากห้ามพร้อมทั้งยกร่างของตนขึ้นเพื่อผลักหน้าของกฤตเมธที่ดื้อรั้นฝังอยู่ตรงจุดอ่อนไหวออกไปให้พ้นทาง
"...ทำไมครับ เสียวเหรอ....ทนไม่ไหว?..." เงยหน้าขึ้นได้ ใบหน้าเจ้าเล่ห์ของกฤตเมธก็ปรากฏสู่สายตาของสดายุทันที เจ้าเล่ห์จนสดายุนึกอยากจะจกให้ตาบอด แต่ด้วยอารมณ์หวามไหวที่พลุ่งพล่านในร่างตอนนี้ ทำให้สดายุนึกอยากทำอะไรที่มากกว่าแค่ต่อปากต่อคำ
"....พูดมากน่าลุง....นอนลงเลย..." สดายุพูดพร้อมโถมร่างผลักคนตัวโตกว่าหงายเริ่ดลงบนโซฟานุ่ม ด้วยพื้นที่ที่จำกัดจึงต้องช่วยกันจัดท่ากันเล็กน้อย โดยการให้กฤตเมธนอนรอท่า แล้วสดายุก็คร่อมร่างอยู่ด้านบน
"ใจร้อนจังนะ วัยรุ่น...หึหึ..." กฤตเมธหัวเราะออกมาเบาๆ ขณะที่สดายุเร่งปลอดตะขอกางเกงของเขาอยู่
"ใครใช้ให้คนแก่ยืดยาดล่ะ" สดายุยิ้มร้าย "ตัวเองเป็นขนาดนี้แล้วยังใจเย็นอยู่อีก หึหึ" สดายุกระเซ้าขึ้นเมื่อเห็นอาวุธร้ายของกฤตเมธที่พร้อมประจันบานจนเปียกฉ่ำไปหมด แต่เจ้าตัวยังคงตีหน้านิ่งเล้าโลมเขาอยู่ได้
"งั้น...ก็ช่วยคนแก่หน่อยสิ......จะไม่ไหวแล้วเนี่ย..." เสียงทุ้มพร่าของกฤตเมธเอ่ยออดอ้อน
ได้ยินดังนั้นสดายุก็กระตุกยิ้มร้าย ดวงตากลมคมกล้าทอประกายนักล่าออกมาอย่างเต็มที่ ในเมื่อมีเหยื่อตัวบักเอ้กนอนรอให้เขมือบอยู่ตรงหน้า ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะอิดออด สดายุสบตากับกฤตเมธอีกครั้งก่อนจะยกร่างขึ้นยืดตัวนั่งคุกเข่าในท่าทางหมิ่นเหม่ สองมือเรียวขาวเอื้อมไปจับแก่นกายร้อนระอุของคนใต้ร่างไว้มั่น ก่อนจะค่อยๆชักนำสิ่งนั้นให้มาแตะอยู่ตรงดอกตูมฉ่ำของตนที่เพิ่งราศึกมาได้ไม่กี่ชั่วโมง ไม่ต้องเตรียมการอะไรมากมันก็เพียบพร้อมสำหรับการรับศึกครั้งใหม่ได้อีกแล้ว
“อึก! อื้อ......”
แค่ส่วนหัวกลมมนผลุบเข้าไปได้ ร่างบางก็ถึงกับเสียดเสียวจนต้องครางหวิวเพื่อระบายความอัดอั้น
อึดอัดคับแน่น แต่ยังไม่พอ
“อ๊ะ อ๊า อื้อ...”
เสียงแหบหวานครางโหยเมื่อสิ่งที่ตัวเองปล่อยให้รุกรานเข้ามาด้วยความเต็มใจนั้นกำลังรุกล้ำเข้าไปลึกขึ้นด้วยฝีมือของเขาเอง ความทรมานช่างยาวนานจนสดายุไม่อาจรั้งรอ ชายหนุ่มกัดฟันโถมน้ำหนักของตัวเองนั่งทับดุ้นไฟนั้นรวดเดียวจนสุดโคน ช่องทางตอดรัดส่วนแข็งขึงและร้อนจัดนั้นจนแน่นตื้อ ร้อนรุ่มเข้าไปจนถึงในสุดของร่างกาย
“อือ...ยุ...ข้างในคุณร้อนจัง...ดีเกินไปจนผมจะละลายแล้วนะ”
เมื่อถูกรัดถี่ๆทั้งที่ยังไม่ทันจะได้ขยับกายความสุขสมก็แล่นพล่าน ขนาดรุ่นใหญ่อย่างกฤตเมธยังแทบจะสกัดกลั้นอารมณ์โหดหื่นของตัวเองที่จะกระทุ้งแรงๆใส่ร่างข้างบนไม่ได้ และยิ่งได้เห็นว่าร่างนั้นเริ่มถ่ายเอนไปด้านหลังแล้วใช้สองมือประคองตัวกับต้นขาเคร่งครัดของเขา เพื่อต้องการโชว์ให้เห็นจุดเชื่อมโยงหมิ่นเหม่รำไรอย่างจงใจ กฤตเมธถึงกับหอบหายใจสะท้าน ‘จะยั่วกันไปถึงไหนเนี่ยเจ้าตัวแสบ!!’
“อา…อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊า…อื้มมม…” สดายุครางเครือออกมาแผ่วเบา ด้วยแรงอารมณ์ที่กระพือโหม พลางแลบลิ้นเลียริมฝีปากบนน้อยๆ
ภาพตรงหน้าเซ็กซี่เย้ายวนจนแทบขาดใจ จนกฤตเมธต้องจ้องมองอยู่อย่างนั้นเพราะไม่อาจกระพริบตา
สดายุบิดกายเร่านำพากลีบเนื้อนุ่มแนบเข้ากับความโอฬารที่ตั้งผงาด ชั่วขณะที่ทิ้งตัวลงไป ส่วนปลายที่เสียดสีอยู่กับปากทางก็จมหายเข้าสู่ส่วนลึกแทรกเข้ามาจนสุดความยาวในรวดเดียว ผลุบเข้าผลุบออกตามแรงขยับอยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยอ่อนลงแต่อย่างใด
“อ๊ะ…ดีจัง…อื้อ…มะ…เมธครับ…ดีมั้ย…อ๊ะ…ดีมั้ย…” สดายุถามคนใต้ร่างขณะขยับกายถี่ บดขยี้ช่องทางหวานล้ำของตนกับแท่งไฟร้อนระอุของกฤตเมธเป็นการเอาใจคนแก่แบบถึงลูกถึงคน
“ดีครับยุ…อือ…ดีสุดๆ...” กฤตเมธตอบเสียงพร่า ทั้งที่ยังคงจ้องใบแดงก่ำของหน้าสดายุไม่วางตา ชายหนุ่มยิ้มร้ายที่มุมปากก่อนกระแทกร่างสวนขึ้นโดยแรงแทนคำขอบใจ
"โอ๊ว! อื้อ...ตาลุงลามก!" การขยับกายรุนแรงอย่างกะทันของกฤตเมธทำเอาสดายุเสียศูนย์เพราะไม่ทันได้ตั้งหลัก จุดอ่อนไหวในร่างถูกกระทุ้งถี่จนสดายุแทบสิ้นเรี่ยวแรง
"อือ...ก็ผมอยากช่วย อา...กลัวยุจะเหนื่อย..." กฤตเมธตอบพร้อมยิ้มร้ายอย่างเป็นต่อ สดายุเม้มริมฝีปากแน่นทันทีที่รู้ว่ากำลังโดนหยอก อยากช่วยดีนัก งั้นก็...
ในขณะที่กฤตเมธขยับกายไม่หยุด สดายุก็ขยับกายเปลี่ยนท่า กฤตถึงกับต้องกัดฟัดกรอดเพื่อระงับอารมณ์พลุ่งพล่านที่กำลังจะถึงแหล่ไม่ถึงแหล่ของตน เมื่อได้เห็นท่าใหม่ของกิจกรรม ท่าใหม่ที่ยกระดับความเซ็กซี่อารมณ์หวามของเขาแทบทะลุจุดเดือด ท่าที่สองเข่าที่เคยยันอยู่กับพื้นค่อยๆยกขึ้นตั้งชันทั้งที่กายบางยังแอ่นเอนไปทางด้านหลัง จงใจเผยให้เห็นส่วนที่เชื่อมโยงกันอยู่อย่างเต็มตาไม่มีกั๊ก ความปรารถนาของสดายุที่ตอนนี้ตั้งชันจนมีหยาดทิพย์หลั่งชุ่มทั่วส่วนปลายนั้นขยับขึ้นลงตามแรงเขยื้อนของเจ้าของที่ยังคงขย่มร่างตามแรงหฤหรรษ์ไม่รู้จักสิ้นสุด ‘วิวดีเกินไป’ จนกฤตเมธยังต้องลอบกลืนน้ำลายดังเอื๊อก เห็นท่าจะไม่ได้การกฤตเมธเลยต้องรีบยกตัวขึ้นเพื่อเป็นฝ่ายเดินเกมเองบ้างไม่อย่างนั้นเขาคงจะแตะขอบฟ้ากันเสียดื้อๆในอีกไม่กี่วินาทีนี่แหละ! แล้วคงโดนเจ้าตัวแสบคนนี้ข่มไปอีกนานเลยทีเดียว เดี๋ยวจะหาว่า นกกระจอกไม่ทันกินน้ำ!!
"อ๊ะ!!!" สดายุร้องออกมาเสียงไม่เบานักเมื่อจู่ๆก็ถูกกฤตเมธจับรวบลงไปนอนแบใต้ร่างทั้งๆที่ยังเชื่อมกายกันอยู่ และในระหว่างที่ยังไม่หายตกตะลึง ก็ถูกกระซิบเบาๆที่ข้างแก้ม
"ให้ผมปรนนิบัติคุณบ้างนะ...นอนเล่นไปก่อนได้เลย"
"อื้อ!! ไอ้ลุงหื่นนน!!....อ๊า!!!"*
*
*
*
*
"ยุครับ...ตื่นมาอาบน้ำแต่งตัวได้แล้วนะ จะสิบเอ็ดโมงแล้ว" กฤตเมธกระซิบหวานตรงริมหูสดายุหวังปลุกคนที่สลบเป็นตายกหลังกิจกรรมหวามหวานเมื่อเช้าให้ตื่นขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว เพราะเขาจะมีเข้าฉากกันตั้งแต่บ่ายสองถึงค่ำ ดังนั้นกฤตเมธจึงตั้งใจที่จะพาสดายุไปหาข้าวเที่ยงทานกันก่อนเข้ากองถ่าย
"อือ....ขออีก 5 นาทีนะครับ..." ทว่าสดายุยังคงขี้เซาเพราะเขาหมดเรี่ยวหมดแรงแล้วจริงๆจากการ 'ปรนนิบัติ' ขั้นเทพของกฤตเมธที่ทำเอาสดายุเกือบถึงขั้นตรีฑูต
"ฮื่อ...อย่างอแงสิครับยุ เดี๋ยวไปไม่ทันนะ ลุกเลยๆ" ไม่พูดเปล่า กฤตเมธช่วยพยุงร่างปวกเปียกของสดายุให้ลุกขึ้นด้วย "เดี๋ยวผมช่วยอาบน้ำให้นะ" แถมด้วยเซอร์วิสเบาๆด้วยการออกตัวว่าจะช่วยอาบน้ำ เล่นเอาสดายุที่ยังคงนั่งตาปรือถึงกับส่ายหน้าพรืด
"ผมอาบเองได้ครับ ไม่ต้องบริการขนาดนั้นหรอก"
"ก็ผมอยากไถ่โทษนี่นา...ทำคุณเหนื่อย..." กฤตเมธอธิบายด้วยสายตากรุ้มกริ่ม สดายุชักสีหน้าทันทีที่ได้ยินเพราะนั่นหมายถึงเขามันอ่อน แค่โดนคนแก่จับกดรอบเดียวก็ถึงกับหมดเรี่ยวหมดแรง เจ็บใจแต่ก็เถียงไม่ออก เลยทำได้แค่จ้องหน้ากฤตเมธจนตาคว่ำเท่านั้น
"เลิกทำหน้าหื่นได้แล้ว! ชิ เปลืองตัวชะมัด" สดายุบ่นพร้อมผลักอกกฤตเมธที่ยื่นหน้าเข้าใกล้ให้ออกห่าง ก่อนจะลุกขึ้นไปอาบน้ำอาบท่าเพื่อเตรียมตัวไปกองถ่าย
กฤตเมธยิ้มร่าเมื่อเห็นสดายุเดินขโยกเขยกจากไป เสื้อเชิ๊ตตัวเดียวที่คลุมร่างอยู่นั้นไม่สามารถปกปิดสิ่งต่างๆที่ไหลย้อยลงมาตามเรียวขาได้เลย แค่ได้เห็นกฤตเมธก็ถึงกับเม้มริมฝีปากแน่นด้วยความเขินเล็กๆ 'เฮ้อ...อยากเข้าไปช่วยล้างจังเลย...'
กฤตเมธยิ้มกับตัวเองเล็กๆ เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อวาน คิดถูกจริงๆที่เมื่อวานเขาตัดสินใจไปคุยกับเสน่ห์จันทร์ เขารู้สึกได้เลยว่าหลังจากตอนนั้น สดายุดีกับเขาขึ้นมาก แม้ก่อนหน้านั้นอีกฝ่ายจะเคยบอกรัก หรือทำตัวว่าง่าย แต่ก็ไม่เคยออดอ้อนหรือเป็นกันเองขนาดตอนนี้ ก่อนหน้านั้นสดายุไว้ตัวมาก อ่อนให้เขาก็แค่พอประมาณ อ้อนก็แค่เป็นพิธี นิดหน่อยก็พร้อมจะถอยห่างเขาได้ทุกเมื่อ โดยเฉพาะเมื่อมีเรื่องของชิดจันทร์เข้ามาเกี่ยวข้อง กฤตเมธได้แต่ถอนหายใจโล่งอกว่าดีจริงที่ตัดสินใจได้ทัน เคลียร์ทุกอย่างให้จบก่อนที่สดายุจะเลิกวางใจในตัวเขาแล้วพยายามหนีหายไปจากอีก ทำให้วันนี้ได้เห็นปฏิกิริยาน่ารักหลายๆอย่างที่คาดไม่ถึง ยกตัวอย่างเช่น การกอดจากด้านหลังเพื่ออ้อนขออาหารอย่างเมื่อเช้าเป็นต้น
‘...พี่รักยุนะยุ แม้ว่ามันจะยากเย็น แต่พี่สัญญาว่าจะฝ่าฟันมันไปให้ได้ ขอร้องนะครับยุ ให้พี่ได้รักยุ ให้พี่ด้อยู่เคียงข้างยุ…'
‘ยุก็รักพี่เมธครับ ยุไม่เคยยึดติดกับใครเท่าพี่เมธมาก่อน พี่เมธครับได้โปรด...ได้โปรดอย่าหักหลังความเชื่อใจของยุ...'
‘ครับพี่สัญญา…'นั่นคือถ้อยคำรักที่เขามอบให้กันเมื่อคืน หลังจากความเร่าร้อนมอดลง พวกเขาพูดมันออกมาจากหัวใจ และตั้งใจที่จะรักษามันเอาไว้ให้ได้ตราบเท่าที่ยังมีลมหายใจอยู่
ไม่มีใครหยั่งรู้อนาคต แต่พวกเขาก็อยากจะรักษากันและกันไว้ให้ได้นานที่สุด
“เหม่อไรลุง? เรียกนานแล้วนะ หลับในเหรอ?”“อ้าว แต่งตัวเสร็จแล้วเหรอ?”
“กี่โมงแล้วครับ นั่งหลับในจริงๆใช่มั้ยเนี่ย? ไม่สบายหรือเปล่า?”
ไม่พูดเปล่าสดายุใช้มือของตนลองอังเข้าที่หน้าผากของกฤตเมธดูด้วย เพื่อวัดว่าอีกฝ่ายมีไข้อย่างที่ตนกังวลหรือไม่ ท่าทางเป็นห่วงเป็นใยแบบนั้นเรียกรอยยิ้มของกฤตเมธได้ทันที ชายหนุ่มจึงเอื้อมมือขึ้นมาจับมือของสดายุลงมาจูบเบาๆ
“เฮ้อ…อยากป่วยจัง ยุจะได้ดูแลผมเยอะ” จูบเสร็จก็ตบคำอ้อนตามประสา
“มากไปลุง ไปกันได้แล้ว” สดายุเอ็ดขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยปากเร่ง
กฤตเมธยิ้มกว้าง แล้วลุกขึ้นหยิบข้าวของเตรียมตัวออกจากห้องอย่างที่สดายุว่า ทั้งคู่เดินจูงมือกันออกมาตั้งแต่ห้องนอน จับมือกันไว้อย่างนั้นจวบจนหน้าประตูห้อง
ทั้งสองหนุ่มยืนนิ่งอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะโน้มตัวเข้าหากันเพื่อมอบจูบแสนหวานให้กันและกัน
จูบนั้นอ่อนหวาน เนิ่นนาน อ้อยอิ่ง เสียงจุ๊บดังขึ้นเบาๆ เพียงครั้งเดียวตอนที่ริมฝีปากของทั้งคู่ผละจากกัน
กฤตเมธตระกองแก้มของสดายุไว้แล้วมอบจุมพิตที่หน้าผากมนอีกครั้งเป็นการทิ้งท้าย
สดายุเองก็หอมแก้มกฤตเมธเป็นการทิ้งทวน
ก่อนที่จะปล่อยมือจากกันเมื่อกฤตเมธบิดลูกบิดประตู
ในห้องน้อยห้องนี้คือโลกของพวกเขาทั้งใบ
แต่นอกนอกประตูบานนี้คือโลกแห่งความจริงที่พวกเขาต้องเผชิญ
ประตูบานน้อยปิดลง พร้อมทั้งสองร่างที่หันหลังเดินคนละทาง กฤตเมธลงบันไดหนีไฟไปต่อลิฟท์ที่โซนหลัง สดายุลงลิฟท์หน้าไปต่อที่ลานจอดรถ
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ภาระนี้จะสิ้นสุดลง
ไม่รู้เมื่อไหร่ที่เขาทั้งสองคนจะสามารถเดินจับมือกันออกสู่โลกแห่งความจริงได้เสียที***********************************************************************************
ขอโทษที่ช้านะจ๊ะ
ช่วงนี้งานเก๊าชุม กลุ้มรุม จนอยากจิร้องไห้....
เจ๊บลู...กำลังสับสนหนัก เมื่อต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองขนานหนักจากเคยตั้งใจจะตั้งรับ กลับเป็นตัวรุกซะงั้น!
บดินทร์ & ดนัย : คู่ดาร์ค ที่ยังไม่มีอนาคต
เมธ x ยุ : ยังรักกันดี เพราะตัวแปรหลักๆยังไม่ค่อยมีบท
อ๊อด*กมล : คู่รุ่นใหญ่รอไปก่อน บทน้อยท้ายเรื่องจิมาโผล่จ๊ะ
พอร์ช x รุจน์ : ใครคิดถึงคู่นี้...ตอนหน้าเจอกันเน่อ
ขอบคุณค๊าบบบบ....จุ๊บๆๆๆปล. คุณพระ! 5 คู่!! 
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1338169 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก