หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[Takarajung_TK]

อ่านตอนนี้มา
เจอดราม่าหนักๆ
กำลังอินสงสารน้องยุ
เจอประโยค....ที่จะออกไปขายกาแฟปั่น!!!
ฮาเลยจ้า

ดีใจที่สุดท้ายน้องยุก็ยิ้มได้
รอตอนต่อไป แล้วก็พจมานตอนใหม่ด้วย ชอบมาก

[КίmY]

โฮกกก แอบเศร้าใจกับประวัติของนางจิงๆ 
ว่าแต่คนแก่ของเราพูดอะไรน้าาา   
รอนะฮะ  :')

[Fellina]

รอฟังแถลงการณ์ของเมษ
รออ่านคู่ปากตบปาก ดนัย-บดินทร์><+++
รออ่านเจ้บลู-ซอล

[badbadsumaru]

มาแล้วๆ
พี่เมธให้สัมภาษณ์อะไรไปบ้างเนี่ย

[himoru]

คือครอบครัวตัวเองก็มีปัญหา
ทำไมต้องมาดึงคนอื่นไปปั่นป่วนด้วยนะ

สงสารเมธกะยุ พายุไม่ออกสักที


---------


หายดีแล้วเหรอค่ะ

[Theznux]

ว้าววว มาแล้ว ไม่ผิดหวังเลยค่าา สนุกทุกตอนจริงๆ
รีบมาต่อนะคะ ><

[่jum]

โอเค ชิดจันทร์ ประวัตินางแซบมาก  แต่การดึงคนที่ไม่เกี่ยวข้องเข้ามาในเกมแก้แค้นมันถูกแล้วเหรอ?    ซักที

[ReiiHarem]

อยากฟังแถลงข่าวววววววว

[Acacha]

ดนัยแอบเท่อ่ะ 

[Ice_Iris]

โอยปวดตับ

หน่วงจิต

อืดท้อง(กินมาม่าเยอะเกิน)

แต่ก็รอต่อ

[PoPuAr]

ก็สงสารนางอยู่หรอกนะ นางมีปมเยอะเกิีนนน

นางทำทุกอย่างก็เพื่ออยากแก้แค้นแม่ของตัวเอง

คือถ้าครั้งนี้นางสำนึกได้และเป็นครั้งสุดท้าย เราก็จะยอมให้อภัยและให้โอกาสเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง


เกลียดคุณเมธนิดนึง ทำน้องยุเสียใจอ่า เดี๋ยวก็ให้ดนัยจัดชุดใหญ่ให้หรอก
 

[nutty]

หักมุมมาก ป้าทำกับลูกขนาดนีเลย

รอยยิ้มตอนจบคือ.......ฟินล่วงหน้า

[อนาคี99]

ผมคือ...นางเอก

ซีนที่ 40

‘ผมคงไม่มีอะไรจะพูดไปมากกว่าคำว่าขอโทษ ที่เอาแต่ปิดปากแกเงียบจนต้องเข้าใจผิดกันไปหลายต่อหลายครั้ง

ผมมันแย่เองครับที่อายุขนาดนี้แล้ว ยังคิดไม่ได้

ทุกครั้งที่มีข่าวกับชิดจันทร์ผมเลือกที่จะเงียบ...

ผมสารภาพตรงๆครับ ว่าตอนนั้นไม่ใช่ผมจะรู้สึกหรือไม่รู้สึก แต่...ผมไม่ได้สนใจว่าเธอจะพูดอะไรบ้าง

ผมคิดแต่เพียงว่ามันไม่ได้สำคัญสำหรับผม...

และการที่ผมไม่พูดอะไรน่าจะเป็นการไว้หน้าสุภาพสตรีบ้าง...

แต่แท้จริงผมคิดผิด

การทำแบบนั้นนอกจากไม่ใช่การไว้หน้าแล้ว มันยังเป็นการทำลายเกียร์ติของเธอด้วย

ดังนั้นวันนี้ผมจึงต้องออกมาสารภาพผิดให้สังคมได้ลงโทษ

อีกอย่างข่าวที่เกิดขึ้นเมื่อวาน...

หากผมยังคงเงียบ คนที่เสียหายและคนที่เสียใจกับเรื่องนี้คงไม่ได้มีแค่ผม

ดังนั้นเพื่อเป็นการรับผิดชอบในเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้น

ไม่ว่าพวกคุณจะเชื่อผมหรือไม่ ผมก็จะขอพูดชัดๆตรงนี้เลยว่า...

ผมกับชิดจันทร์ไม่ได้เป็นอะไรกันครับ ไม่เคยเป็นอะไรกัน

และเราไม่มีทางที่เป็นอะไรกันได้อย่างเด็ดขาด…

นั่นก็เพราะ...

ผมมีคนรักอยู่แล้ว

และผมไม่สามารถเลือกที่จะปกป้องใครมากไปกว่าหัวใจของเขาอีก

เรื่องที่โรงแรม...ผมไม่ได้เต็มใจจะไปที่นั่นกับชิดจันทร์ครับ

ตอนนั้นผมเมาไม่ได้สติ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกพาไปไหน...

แต่มันไม่ได้มีอะไรเกินเลยเกิดขึ้นแต่อย่างใดครับ

เพราะหลังจากนั้นไม่นาน แฟนของผมเขาก็ไปรับผมกลับ

ส่วนในเรื่องเจตนาหรือไม่อย่างไร พวกคุณต้องไปถามทางฝ่ายนั้นเอาเองแล้วล่ะครับ

ทางผมเองคงไม่สะดวก และผมจะไม่ขอพูดถึงเรื่องนี้ซ้ำอีก

เรื่องแฟนน่ะเหรอครับ...

ครับ...ผมรักแฟนของผมมาก

ผมไม่เคยเจอใครที่ทำให้ผมรักมากขนาดนี้มาก่อน

มั่นใจแค่ไหน...

คือต้องบอกว่าอายุผมก็เยอะแล้ว ผู้ชายวัยสามสิบตอนปลายแบบผมนี่

บอกตรงๆครับผมไม่อยากหาคนใหม่อีกแล้ว

ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่อยากเสียเขาไป

ดังนั้นวันนี้ผมจึงมาที่นี่เพื่อเคลียร์ทุกอย่าง เพื่อให้ชีวิตคู่ของเขาและผมราบรื่นที่สุด

ถึงตอนนี้ผมยังไม่สะดวกที่จะบอกว่าเขาคือใคร

แต่อีกไม่นานครับ...ผมจะแนะนำเขากับทุกคนแน่นอน

เมื่อถึงวันนั้น พวกคุณจะได้รู้ว่าแฟนของผมน่ารักแค่ไหน...

แต่งงาน....

ที่จริงผมพร้อมนะ กะว่าจะลองขอเขาเป็นจริงเป็นจังดูเหมือนกัน...’

*

*

*

*

*


การให้สัมภาษณ์ยาวเหยียด ในคลิปข่าวที่สดายุกรอฟังครั้งแล้วครั้งเล่า บทสัมภาษณ์นั้นไม่ได้อธิบายในเรื่องใดเป็นพิเศษ โดยเฉพาะเรื่องของเสน่ห์จันทร์หรือชิดจันทร์ มันเป็นแค่การแถลงข่าวว่าตัวกฤตเมธเองไม่ได้เกี่ยวข้องกับชิดจันทร์อย่างที่เป็นข่าว และตัวเองมีคนรักอยู่แล้ว...

และไอ้คำว่ามีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้วนี่แหละ เล่นเอานักข่าวทั้งหมดลืมประเด็นของชิดจันทร์กันสนิท จี้แต่จะรู้ให้ได้ว่าคนคนนั้นที่เป็นตัวจริงของกฤตเมธคือใครกันแน่ นอกวงการหรือในวงการ ลูกคนดังหรือเปล่า แม้กระทั่งถามว่าสวยหรือเปล่า...

เขินไม่น้อยสำหรับสดายุที่ถูกประกาศรักออกสื่อ

แต่อายยิ่งกว่าถ้าจะต้องเจอหน้ากฤตเมธตอนนี้ เพราะดันคิดเองเออเองไปคนเดียวว่าอีกฝ่ายจะทำตามบัญชาของเสน่ห์จันทร์อีก

คิดถึงตรงนี้ก็อดสงสัยไม่ได้ว่ากฤตเมธสามารถออกให้สัมภาษณ์ขนาดนั้นได้ยังไง ในเมื่อที่นั่นมีเสน่ห์จันทร์คอยคุมอยู่ด้วย แม้ว่ากฤตเมธจะแหกกฎของเสน่ห์จันทร์ได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าบทสัมภาษณ์จะถูกเปิดเผยออกมาได้ง่ายๆขนาดนี้นี่...

แต่....เรื่องนั้นช่างหัวมันก่อนดีกว่า

ไอ้เรื่องที่กฤตเมธให้สัมภาษณ์ว่าจะขอแต่งงานนี่มันคืออะไร เรื่องนี้ต่างหากที่น่าสนใจกว่า คิดไปพลางก็อมยิ้มน้อยๆไปด้วย

"...ยิ้มได้แล้วสินะ" ดนัยแซวขึ้นอย่างอดไม่ได้ เมื่อเห็นว่าสดายุยังคงดูปคลิปข่าวของกฤตเมธซ้ำๆ คนถูกแซวชำเลืองมองเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ไม่สนใจซะด้วยซ้ำ หันกลับไปดูคลิปต่อเฉย

"คนเรานี่น๊า...ตอนแรกงอนเขาแทบเป็นแทบตาย ทีอย่างงี้ล่ะนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียนะ...ชิ เดี๋ยวพี่เขามารับกลับด้วยนี่ อิจฉาจ๊างงงง" เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้ให้ความสนใจ ดนัยก็ยิ่งเหน็บ กะให้สดายุได้เจ็บๆคันๆบ้าง แต่รู้สึกว่าเขาจะประเมินสดายุต่ำไปหน่อย

"...อิจฉาก็หาแฟนสักคนสิ จะได้ไม่ต้องเพ้อมาก" พูดพลางก็ยิ้มมุมปากยียวน

"เหอะ...ถ้ามีแฟน คงพาใครบางคนหลบรักร้าวมาเลียแผลใจถึงหัวหินตอนตีสองไม่ได้หรอก ช่วยสำนึกบุญคุณผมสักนิดเถอะครับคุณสดายุ"

( = * = ) ดนัยถือโอกาสลำเลิก แต่ก็ไม่ได้ระคายผิวสดายุอยู่ดี เพราะทันทีที่ได้ยินดนัยบ่นสดายุก็หัวเราะร่าออกมา

ตีสองครึ่งโดยประมาณ สองหนุ่มยังคงนั่งเรื่อยเปื่อยอยู่ตรงชายหาด ตอนนี้สดายุสบายใจขึ้นแล้ว และยอมเปิดโทรศัพท์ได้เสียที แน่นอนว่าทันทีที่เปิดเครื่องสายที่โทรเข้ามาสายแรกก็ไม่ใช่ใครที่ไหน 'กฤตเมธ' ตัวต้นเหตุนั่นเอง แถมไม่มีพูดพร่ำทำเพลงอีกต่างหาก พอรู้ว่าสดายุอยู่ที่ไหนกับใครชายหนุ่มก็บอกจะรีบมารับโดยไม่ฟังคำทัดทานว่ามันดึกมากแล้ว...

"เออนี่...สงสัยมานานแล้ว ทำไมนายดูใจดีกับฉันจัง คอยช่วยกันหลายเรื่องแล้ว" ระหว่างยังนั่งเพลินๆกันอยู่สดายุก็ถามขึ้นตรงๆ เพราะเขาได้รับความช่วยเหลือจากอีกฝ่ายหลายครั้งหลายครา แถมคราวแรกที่เจอกันฝ่ายนั้นก็เข้ามาทักสนิทสนม เขาสิกลับเสียมารยาทที่ดันจำไม่ได้เลยว่าเคยเจอคนตรงหน้านี้ที่ไหน

"...จำไม่ได้จริงอ่ะ" ดนัยถึงกับเบ้หน้าถาม

"อือ" สดายุก็ตอบตามตรง (แบบไม่มีรักษาน้ำใจ)

คำตอบแบบนั้นเล่นเอาดนัยถึงกับจุก ชายหนุ่มเบะปากเบ้หน้าจนแก้มแดงปากแดง เพราะเป็นคนที่ผิวขาวจัดอยู่เป็นทุน พอรวมเข้ากับ ผมหยักศกที่กำลังฟูฟ่องจากลมทะเลแล้ว ทำให้ดนัยยิ่งดูไม่จืด ราวกับเด็กโข่งเลยทีเดียว

“เอ้าๆ มัวแต่ร้อง แล้วฉันจะจำได้สักทีไหมล่ะ? ว่าเราเคยไปสนิทกันตอนไหน?” สดายุไม่แคร์เลยว่าดนัยจะเรียกร้องความเห็นใจยังไง แถมนอกจากจะทำหน้าตายใส่แล้ว ยังอุตส่าห์จะถามคำถามแทงใจแทนการปลุกปลอบอีกด้วย

“...ชิ...เราอ่ะเคยเล่นหนังเรื่อง ‘เรือนแก้ว’ ด้วยกัน ฉันเป็นพระรอง นายเป็นพระเอก เข้าบทกันตั้งเยอะตั้งแยะ ลืมเฉยเลยอ่ะ ใช่ซี้คนอย่างดนัยมันไม่สำคัญ ฮึ!” เล่าไป บ่นไป งอนไป ดูน่าชังมากกว่าน่ารักในสายตาของสดายุแบบสุดๆ

“ไอ้เรื่องเคยเล่นละครด้วยกันน่ะ ฉันรู้อยู่แล้ว นายเคยบอกฉันตั้งแต่เจอกันครั้งแรกแล้วไง แต่ฉันเห็นนายคอยช่วยฉันอยู่ตลอดเลย เรื่องนั้นเรื่องนี้ เลย นายใจดีกับคนที่เล่นละครด้วยทุกคนแบบนี้เลยเหรอ? แค่สงสัยน่ะ”

“เอาเห๊อะ...จำไม่ได้ก็ตามใจ รื้อความทรงจำให้ก็ด๊ะ...”

“ก็เล่ามาสิ ยึกยักอยู่นั่น เดี๋ยวก็ไม่ฟังซะเลย”

“ก็นายใจดี นายเคยช่วยฉันไว้ ฉันก็เลยอยากตอบแทน...” คำบอกเล่าที่คาดไม่ถึงทำสดายุขมวดคิ้วมุ่น ‘ใจดี’ ไปทำด้วยตอนไหนกันนะ?

“ไม่เห็นจะจำได้... รู้สึกตอนที่เล่นเรื่อง ‘เรือนแก้ว’ ฉันก็ดังแล้วนะ แถมยังโคตรหยิ่ง โคตรจะเลว โคตรจะเหลวไหล เป็นพระเอกที่ไม่ว่าใครก็ระอา...ตอนนั้นถือว่าเป็นจุดพีคของฉันเลยมั้ง แล้วฉันไปใจดีกับนายตอนไหนกัน ไม่ยักกะจำได้แฮะ...” สดายุบ่นไปพลางเกาคางครุ่นคิด

“ตอนนั้นฉันเพิ่งเข้าวงการมาจากการเป็นนายแบบ ฉันไม่มีเพื่อน แม้กระทั่งผู้จัดการส่วนตัวก็ต้องไปพ่วงกับคนอื่น ถ้าระดับท้อปส์มีนายเป็นตัวปัญหา ระดับรากหญ้าก็ไม่แคล้วฉันนี่แหละ...”

“จริงง่ะ ไม่เห็นเคยได้ข่าว”

“เคยสนใจคนอื่นด้วยเหรอคร๊าบ ระดับคุณสดายุช่วงพีคน่ะ หึหึ...”

“...เออ...มันก็จริงแหละนะ ตอนนั้นแค่เรื่องตัวเองก็เต็มกลืนแล้ว ฉันเลยไม่สนใคร”

“ฮะฮะ...เพราะเพิ่งย้ายมาจากวงการนายแบบ การแสดงของฉันเลยถือว่ากากสุดๆ ในช่วงนั้น แต่เพราะหน้าตาดี และมีกระแสความนิยมจากแฟนละครสาวๆเยอะ เลยได้เล่นบทเด่นๆ บ้าง อย่างเรื่อง ‘เรือนแก้ว’ ก็ได้เล่นเป็นถึงพระรอง ทั้งที่ฝีมือไม่ถึง ช่วงนั้นเลยโดนเขม่นหน้าดู ทั้งโดนแขวะ โดนแกล้งจากไอ้พวกหน้าเก่าอยู่นานแต่ความนิยมต่ำ...”

“อือ...ก็พอจะเข้าใจอยู่ล่ะนะ คนพวกนั้นอยู่กันจนแทบจะล้นวงการ...”

“โคตรเครียดเหอะ ก็รู้อยู่หรอกว่าไม่เห็นจะต้องไปใส่ใจ แต่พอโดนจี้หนักเข้า โดนสะกิดปมเดิมๆทุกวันเข้า ความอดทนของฉันมันก็ลดต่ำ และตอนนั้นแหละที่นายเข้ามา...นายโคตรเทวดาของฉันเลยนะขอบอก” ( ^ ^ )

“ตอนไหนวะ?...” ( -*- )

“ตอนนั้น...ตอนที่ฉันกำลังจะกระโดดถีบหน้าไอ้พวกตัวประกอบกากๆปากอยู่ไม่สุขบางคนอยู่ นายก็เข้ามาจับแขนฉันไว้ แล้วพูดกับฉันว่า ‘จะไปแลกทำไม? แตะต้องขยะก็มีแต่จะเหม็น’ คำเดียวอยู่เลยนะ เล่นเอาอึ้งกันไปทั้งกอง ไอ้ตัวประกอบปากดีนั่นถึงกับหน้าแดงหน้าเขียวไปเลยทีเดียว โคตรสมน้ำหน้า" ดนัยเล่าออกมาด้วยสีหน้าแสดงความสะใจแบบไม่ปิดบัง

"...มีเหตุการณ์แบบนั้นด้วยเหรอ? จำไม่ด๊ายยยย!!" คราวนี้สดายุถึงกับต้องทึ้งหัวตัวเอง เพราะไม่สามารถมโนไปถึงในส่วนที่ดนัยกำลังเล่าได้เลย (ก็ตอนนั้นวีรกรรมเขาเยอะอ่ะ เยอะจนจำไม่ได้แล้วว่าทำอะไรลงไปบ้าง) และที่สำคัญ ตัวประกอบคนนั้นมันใครกันวะ?

“ฮ่าฮ่า....วันนั้นฉันโคตรทึ่งเลยนะเว้ย ตอนแรกก็มองว่านายเป็นพระเอกประเภทเหยียบขี้ไก่ไม่ฝ่อเหมือนคนอื่นๆนั่นแหละ แต่หลังจากวันนั้นทุกอย่างก็เปลี่ยน พอได้ตั้งใจมองนายดีๆ ในที่สุดฉันก็ได้รู้ ว่าที่จริงแล้วนายเป็นคน ‘น่ารัก’ กว่าที่เห็นจากภายนอก...” ท้ายประโยคดนัยพูดพร้อมหันมาสบตากับสดายุด้วยสายตาที่ทำให้คนถูกมองอดใจสั่นไม่ได้

“.....ปากหวานเกิ๊น...หึหึ” แต่เพียงครู่สดายุก็ยิ้มออกมา ตอบรับรอยยิ้มของดนัยด้วยไม่ตรี เพราะสัมผัสได้ว่ารอยยิ้มนั้นบริสุทธิ์ใจไม่มีอะไรแอบแฝง

“ก็ฉันคิดแบบนั้นจริงๆนะ เพราะนอกจากนายจะช่วยเบรกฉันแล้ว หลังจากนั้นนายยังช่วยสอนการแสดงฉันหลายๆอย่างอีก ทั้งเรื่องอารมณ์ของบท เรื่องมุมกล้อง แม้แต่ตอนที่ฉันเข้าฉากแล้วลืมบท นายยังช่วยกลบเกลื่อนให้แบบเนียนๆเลย ละครเรื่อง ‘เรือนแก้ว’ ทำให้ฉันได้เกิดเป็นจริงเป็นจังเลยนะ แม้นายจะไม่ค่อยสนใจฉันสักเท่าไหร่ ไม่คุยเล่น หรือทักทาย แต่ทุกครั้งที่ฉันมีปัญหา คนที่ฉันจะเห็น คนที่คอยช่วยฉันก็คือนานเสมอ บอกตรงๆฉันศรัทธานายโคตรๆ...แม้ว่าเราจะไม่ได้สนิทกัน หรือแม้ว่าหลังจากเรื่อง ‘เรือนแก้ว’ ปิดกล้องแล้วเราจะไม่ได้เจอกันอีกก็เถอะ แต่ฉันก็ยังนับถือนายเสมอนะ...”

คำสารภาพสรรเสริญยาวเหยียดที่ดนัยพูดออกมานั้นทุกคำเต็มไปด้วยความจริงใจ ไม่มีโกหกเลยแม้เพียงคำ คนฟังอย่างสดายุก็ได้แต่อึ้งๆ คนอย่างเขาทำอะไรตามใจ และไม่เคยสนว่าใครจะเห็นเป็นยังไง ไม่คิดเลยว่าครั้งหนึ่งคนอย่างเขาจะเคยสร้างความประทับใจให้คนอื่นได้ด้วย

“ก็คงมีแต่นายล่ะมั้ง ที่เห็นฉันเป็นคนดี” สดายุว่าแก้เก้อ พลางเกาท้ายทอยเขินๆ

“ฉันว่าไม่หรอก ยังมีอีกหลายคนเลยล่ะที่โดนนายช่วยไว้ โดยที่นายเองก็ไม่รู้ตัว คนที่รักนายในวงการนี้ยังมีอีกหลายคน เชื่อฉันเหอะ”

“เอ้อ...พอเห๊อะ ยิ่งฟังยิ่ง.......นายพูดถึงใครวะเนี่ย?....”

“ฮั่นแน่...เขินเหรอ หุหุ”

“เออๆ ไม่อยากรู้เรื่องฉันแล้ว พอๆ เอาเป็นว่าหลังจากนั้นนายก็เก่งขึ้นจนโดนใจเจ้ประธานใหญ่เข้าแล้วเลยโดนส่งไปอยู่เมืองนอกเลยสินะ จำได้ว่านายหายไปเลยหลังจากปิดกล้องเรื่อง ‘เรือนแก้ว’ ได้ไม่นาน”

สดายุรีบเปลี่ยนเรื่อง ก่อนที่ตัวเขาจะลอยออกทะเลไปเสียก่อน เพราะถึงเขาจะนิ่งๆซึน แต่ก็เขินเป็นเหมือนกันนะเล่นโดนชื่นชมซึ่งหน้าแบบไม่คุ้นเคยแบบนี้ ถึงจะระดับสดายุก็ถึงกับไปไม่เป็นเช่นกัน

"ใครบอกล่ะว่าถูกส่งไปเพราะเก่ง ถูกส่งไปดัดสันดานต่างหาก บอกแล้วไงว่าถ้านายเป็นตัวท้อปเจ้าปัญหา ฉันก็กากเจ้าปัญหาเหมือนกัน คงเคยได้ยินมาว่าฉันเป็นเด็กปั้นท่านประธานใช่มะ ขนาดถูกส่งไปโด่งไปดังถึงต่างแดน..." ดนัยเล่าออ

กมาให้สดายุฟังอย่างไม่มีปกปิด

"ทำไมเขาทำแบบนั้นกับนาย? แล้วนายก็ยังอุตส่าห์ยอมไปนะ"

"ฉันยอมไปเองน่ะ"

"...ทำไม?"

"เบื่อๆน่ะ หลังจากที่ไม่ได้เจอนายอีก ฉันตอนนั้นก็ค่อนข้างจะกร่างขึ้นนิดหน่อย พอดีกับที่พ่อฉันค่อนข้างใหญ่ในแวดวงการเมือง ลูกคนเล็กอย่างฉันเลยโดนสปอล์ยนิดหน่อย ช่วงนั้นใครคนไหนกล้าหาเรื่องฉัน ฉันส่งสายไปสืบเรื่องเน่าๆของพวกมันทั้งหมด แล้วเก็บมาเล่นงานจนไม่สามารถมีหน้าอยู่ต่อ ถ้ายังด้านหรือจะสู้ ลูกน้องฉันเป็นโขยง...พร้อมลุย..."

"..........." ดนัยเล่าไปด้วยสีหน้าเรียบนิ่งปกติ แต่เนื้อหาแสนหนักทำสดายุอึ้งไปเล็กน้อย

"หนักเข้า เจ้เสน่ห์จันทร์เลยเรียกฉันคุยพร้อมขอร้องว่า ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้หยุด ซึ่งมันยาก เพราะตราบใดพวกมันยังไม่หยุดหาเรื่องฉัน ฉันก็คงนิ่งไม่ได้ แถมฉันยังไปรู้ข่าวสุดยอดของคุณหนูชิดจันทร์ลูกเจ้แกอีก เจ้เลยพยายามผลักฉันออกจากวงการใหญ่ แต่ก็ไม่กล้าทำอะไรมากเพราะกลัวอิทธิพลพ่อฉัน สุดท้ายเจ้เลยยื่นข้อเสนอให้ฉันลองไปชิมลางงานแสดงที่ต่างประเทศดู และที่นั่นก็เป็นบริษัทที่เป็นคู่สัญญากับเราอยู่ ฉันเห็นว่ามันก็น่าสนุกดี เพราะฉันเองก็โคตรจะเบื่อไอ้คนในวงการบ้านเราจะแย่ โดนเจ้แกกล่อมไม่นาน สุดท้ายฉันก็ยอมไป...ตั้งแต่ตอนนั้น ฉันก็ได้ขึ้นทำเนียบเด็กปั้นของท่านประธานคู่กับพี่เมธ...โก้สุดๆ"

"...แล้วจากนั้น นายเป็นไงบ้าง ที่นั่น..?"

"นรกสุดๆอ่ะ แรกๆนะโคตรคิดถึงพ่อเลย เลือดตาแทบกระเด็น หึหึ แต่ตอนนี้อยู่ตัวแล้วล่ะ ผ่านช่วงรับน้องมาได้ ทุกอย่างก็โอเคขึ้นล่ะนะ"

ดนัยเล่าไปยิ้มไปอย่างอารมณ์ดี ราวกับว่ามันเป็นเพียงเรื่องขำๆในชีวิต สดายุเองก็ทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าการยื่นมือไปตบไหล่อีกฝ่ายแบบไม่เบานัก

"อย่ายิ้มตอนเล่าเรื่องแบบนี้น่า ขนลุกชะมัด" เพื่อดึงบรรยากาศหน่วงๆให้เบาขึ้น สดายุจำต้องแขวะออกไปเบาๆเพื่อผ่อนคลาย

ได้ยินแบบนั้นดนัยก็ถึงกับหัวเราะร่า

สองหนุ่มยังคงนั่งคุยอยู่ที่เดิมเรื่อยเปื่อย อาศัยเพียงไฟดวงน้อยตรงหน้าโรงแรมที่ส่องสว่างให้พอให้ได้เห็นหน้ากันรางๆ เสียงคลื่นแว่วๆชวนสงบทั้งท้องทะเลสีดำเวิ้งว้างก็ชวนให้ผ่อนคลาย...มืดแบบนี้แหละดีแล้ว มืดเพื่อให้ได้พักออมแรง รอรับแสงอรุณรุ่งและพลังอันร้อนแรงของวันต่อไป

ตีสี่นิดๆ ในที่สุดกฤตเมธก็มาถึง ชายหนุ่มโทรเข้ามาถามชื่อโรงแรมกับห้องพักครั้งหนึ่งเมื่อประมาณ 15 นาทีที่แล้ว และเพียงอึดใจก็ปรากฏตัวเป็นๆมาให้เห็น ดูท่ากฤตเมธจะสบายใจขึ้นเล็กน้อยที่เห็นว่าดนัยกับสดายุไม่ได้อยู่ในห้องด้วยกันแค่สองต่อสอง และแม้ตรงที่ลับตาคนหน้าหาดแบบนี้เขาเองก็ไม่ถูกจริตนัก แต่พอคิดว่ามันดีกว่าห้องที่มีเตียงคิงไซส์เป็นองค์ประกอบ ชายหนุ่มก็ได้แต่ถอนหายใจออกมา...

"ยุ..." เสียงทุ้มเอ่ยเรียกให้คนที่ตนเฝ้าคำนึงได้หันมาสบตา

"โอ๊ะ มาเร็วแฮะ" ดนัยอุทานขึ้นเมื่อเห็นกฤตเมธเดินออกมาจากบันไดโรงแรม จำได้ว่าสดายุเปิดมือถือตอนตีสองครึ่ง นี่เพิ่งจะตีสี่พี่เมธของเขาก็มาถึงแล้ว เหยียบมาเท่าไหร่เนี่ย...

"...ยุ.." เสียงทุ้มน่าฟังยังคงเรียกย้ำ แต่ดูเหมือนเจ้าของชื่อจะยังไม่มีทีท่าว่าจะหัน สดายุยังคงนั่งเหม่อมองท้องทะเลนิ่ง

ท่าทีแบบนั้นยิ่งทำให้กฤตเมธหน้าเสีย

ดนัยที่อยู่ตรงกลางก็...ชักจะหน้าเสียไปด้วย 'จะเล่นตัวทำไมอีกเนี่ย พ่อคู้ณ...'

"...ยุ ผมขอโทษ" กฤตเมธเดินมาหยุดอยู่ใกล้ (ใกล้ดนัยจนเจ้าตัวยังเสียวใส้เล็กๆ อย่าเตะผมนะพี่เมธ...) เอ่ยขอโทษสดายุออกไปเบาๆ และนั่นคงเป็นคำที่สดายุรอคอย เพราะในที่สุดคนที่นั่งนิ่งเล่นตัวไม่เลิกก็ขยับหันมอง

ร่างบอบบางของสดายุค่อยๆลุกขึ้นเดินเข้าใกล้กฤตเมธท่ามกลางการลุ้นระทึกของดนัยผู้ร่วมเหตุการณ์

กฤตเมธยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อสดายุเดินเข้าใกล้ สองมือแกร่งค่อยๆเอื้อมเข้าหาคนรักตรงหน้าหวังคว้าเข้าอ้อมกอดให้หายคิดถึง ใจหายเหลือเกินที่จู่ๆก็ติดต่อไม่ได้หลังเผลอทำร้ายจิตใจไปตอนเย็น แต่เรื่องนั้นเขาอธิบายได้ แค่สดายุให้โอกาส ตอนนี้ขอแค่ได้โอบกอดร่างบอบบางนี่อีกสักครั้งก่อน ให้จิตใจที่ร้อนรุ่มได้สงบลงสักนิด...

ผลั่ก!!

"...!!!?"

"!!!!??"

บรรยากาศหวานๆที่ใครๆจินตนาการสลายไปพลันพร้อมกับหมัดหนักๆที่เสยเข้าโหนกแก้มของกฤตเมธแบบไม่มียั้งแรง ร่างหนาถึงกับเซถอยหลังไปสองก้าวด้วยเพราะไม่ทันได้ตั้งตัว ฝ่ายดนัยถึงกับนั่นตาโต อ้าปากค้าง เพระคาดไม่ถึงว่าคนที่นั่งยิ้มน้อยิ้มใหญ่กับคลิปข่าวอยู่เมื่อครู่นั้น พอเจอตัวจริงดันต่อยออกไปซะสุดแรงกล้าม...

สดายุยังคงหน้านิ่ง

กฤตเมธที่มุมปากเริ่มขึ้นรอยช้ำเองก็ได้แต่ยืนนิ่ง เพื่อรอรับการลงฑัณฑ์ที่อาจจะมีเสริมมาอีกสักหมัดสองหมัด

[อนาคี99]

หมับ...

ทว่าคราวนี้การลงฑัณฑ์ช่างเป็นฑัณฑ์แสนหวานที่มาพร้อมอ้อมกอดอุ่น สดายุโผเข้ากอดกฤตเมธเต็มรัก โหนตัวขึ้นคล้องคอคนสูงกว่าให้ลงมาสู่อ้อมแขน

"ยุ..."

"สมน้ำหน้า เล่นตัวดีนัก..."

ก่อนที่กฤตเมธจะได้เอ่ยคำใดๆ ก็ถูกสดายุดักทางเอาไว้เสียก่อน

"ทำผมคิดเองเออเองไปคนเดียว เพราะกลัวคุณจะเข้าข้างท่านประธานจนทิ้งคำสัญญากับผมไปอีก จะทำอะไรก็ไม่ยอมปริปากบอกผมสักคำ! โดนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ!!"

คำปรามาสที่สดายุต่อว่าออกมานั้นกฤตเมธยอมรับมันทุกถ้อยทุกคำ คนปากหนักจนน่าตบอย่างเขา สมควรแล้วที่จะโดนโกรธเอาแบบนี้...

"ขอโทษนะยุ...ผมขอโทษ ผมแค่ไม่อยากให้ยุต้องทะเลาะกับท่านประธานก็เท่านั้น เลยให้ยุกลับมารอที่บ้านก่อน...ไม่นึกว่ามันจะทำให้ยุเจ็บปวดขนาดนี้..."

"คิดตื้นๆ...สถานการณ์ขนาดนั้นจะให้ผมเย็นอยู่ไหวเหรอ?" คำแก้ตัวไม่มีผลใดๆ สุดท้ายกฤตเมธก็ยังโดนสดายุต่อว่าอยู่ดี และชายหนุ่มก็ไม่มำแก้ตัวใดๆอีก

"...ขอโทษ"

"ไม่ยกโทษให้...เงียบไปเลย"

สดายุพูดแค่นั้นแล้วกระชับอ้อมแขนตัวเองแน่นขึ้น ยุติการสนทนาทั้งหมด

กฤตเมธยิ้มแล้วกระชับรัดร่างสดายุแน่นขึ้น ซุกใบหน้าลงบนไหล่บางที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆผ่อนคลาย ทั้งสองกอดกันนิ่งท่ามกลางบรรยากาศหวานๆริมชายหาดซึมซับความอบอุ่นของร่างกายของกันและกัน ราวกับห่างกันมานานแสนนาน...คิดถึงเหลือเกิน

"เป็นคนที่ยืนอยู่ข้างเธอคอยดูแล อยู่เมื่อเธอเหงาใจ
เป็นเพียงคนหนึ่งที่เธอเห็นแล้วผ่านไป เธอจะรู้หรือเปล่า

ในใจมีเธอทำเพื่อเธอเพียงคนเดียว แต่ก็เท่านั้นเอง
เป็นลมเบาๆที่เธอนั้นไม่เคยเห็น เธอไม่เคยมองดูที่ฉัน


ไม่ได้ขอให้เธอมารัก ไม่เคยขอให้เธอห่วงใย
แค่อยากรู้เรื่องที่ค้างในใจ อยากๆจะถามเธอ

ถ้าคนอย่างฉันตายจากไป..."

"ไอ้ดนัย!!"

สุดทนจนกฤตเมธถึงกับต้องตะโกนห้าม เพราะดนัยดันร้องเพลงขัดบรรยากาศหวานๆของทั้งคู่ซะจนหมด ดนัยได้แต่ทำหน้าเป็นใส่รุ่นพี่คนสนิท ก็ช่วยไม่ได้นี่ในเมื่อเขากลายเป็นอากาศไปเรียบร้อยหลังจากคู่รักเจอกัน ทำเอาแอบหงุดหงิดจนต้องร้องเพลงเรียกร้องความสนใจเสียหน่อย...

และก็ได้มาครบ ทั้งเสียด่าของกฤตเมธ ทั้งเสียงสียงหัวเราะถูกใจของสดายุ เอ้อ...เขามันก็แค่ทิชชู่ เช็ดๆแล้วทิ้ง!!

*

*

*

*

*

คืนนั้นกฤตเมธก็เปิดอีกห้องเพื่อพักที่หัวหินด้วย แน่นอนว่านอนด้วยกันกับสดายุ แล้วดนัยก็ถูกปล่อยโดดเดี่ยว ถึงดนัยจะบ่าแล้วบ่นอีกก็ไม่แคล้วต้อนนอนคนเดียวอยู่วันยังค่ำ...

"...อืออ...พี่เมธ..อ...อย่า..."

"หอมจังครับยุ...หอมไปทั้งตัว..."

"...พ...พอแล้ว...ยุเหนื่อย..."

"แค่รอบเดียวเองนะ..."

"อื้อ...ตาแก่ลามก!"

เสียงเสน่หาระหว่างสองคนที่กำลังปรับความเข้าใจกันอย่างเคร่งเครียด ทำบรรยากาศในห้องอวลอายไปด้วยความเร่าร้อน กว่าจะเย็นลงได้ก็หลังจากนี้ไปอีกเป็นชั่วโมง...

"นี่คุณ...คุณออกไปให้สัมภาษณ์แบบนั้นได้ยังไง? เจ้ประธานเขาไม่ฉีกอกเอาเหรอ?" หลังกิจกรรมกระชับความสัมพันธ์ลดความร้อนระอุลง สองร่างที่ยังคงกอดก่ายกระซิบคุยกันเบาๆ โดยสดายุเอ่ยตั้งคำถามถึงเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ก่อน เพราะคาใจเหลือเกินว่าทำไมกฤตเมธถึงให้สัมภาษณ์ในเชิงนั้นออกไปได้ ในเมื่อก่อนที่เขาจะจากมา เสน่ห์จันทร์แทบจะอุดปากกฤตเมธแบบมิดชิด

"...เรียกพี่เมธก่อนสิ แล้วผมจะบอก" ถามเป็นเรื่องเป็นราวเป็นการเป็นงาน แต่คนตอบดันยียวน ขอโน่นขอนี่ พาลให้สะดายุที่ถูกกอดจากทางด้านหลังต้องหันไปจัดเสียสองเผียะ

"อย่าเยอะครับลุง นี่ซีเรียสอยู่นะ" แถมด้วยการดุคนแก่อีกนิดเป็นการปรามคนช่างอ้อน แต่ดูเหมือนจะไม่ได้ระคายผิวกฤตเมธเท่าไหร่นัก เพราะชายหนุ่มยังสามารถยักคิ้วหลิ่วตาให้สดายุได้อยู่ ทั้งยังสามารถแซวต่อได้ด้วย

"แหม...เรียกพี่หน่อยสิครับ ขอชื่นใจก่อนไม่ได้เหรอ...ทีเมื่อกี้ยังพี่เมธจ๊ะ พี่เมธจ๊า...อยู่เลย...โอ้ยย!!!" คราวนี้เจอของจริง กฤตเมธร้องจ้าทันทีที่ถูกสดายุตะปบเข้าแผลเก่าตรงมุมปาก บิดๆบี้ๆพร้อมรอยยิ้มแสนหวาน

"...ครับ...พี่เมธ เรียกพี่ก็ได้ครับ ว่าแต่พี่เมธคนดีจะบอกเรื่องที่ผมอยากรู้ได้หรือยัง?" จบคำถามเสียงเย็นเยียบ กฤตเมธก็ได้แต่พยักหน้าถี่ นับวันยิ่งดุจริงๆนะนางเอหของเขาเนี่ย

*

*

*

*

*

หลังจากสดายุผลุนผลันจากไปด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความผิดหวัง กฤตเมธก็นึกยอกอยู่ในใจแล้วว่า จบจากเรื่องนี้ไป เขาคงต้องง้อสดายุเป็นการใหญ่แน่ๆ แต่ตอนนี้เขามีเรื่องที่ต้องจัดการเร่งด่วนกว่า

นั่นคือ การเคลียร์กับเสน่ห์จันทร์

"เมธ เธอตกลงทำตามที่ฉันบอกใช่มั้ย ในที่สุดเธอก็เห็นแล้วสินะ ว่าอยู่ข้างฉันมันจะเป็นผลดีกว่า งั้น งั้นเดี๋ยวฉันให้คนไปประกาสยกเลิกการแถลงข่าววันนี้เลยนะ บอกว่าเธอไม่สะดวก และเรื่องที่จะออกสัมภาษณ์ก็เป็นแค่เรื่องเหลวไหล ไม่สิ เดี๋ยวฉันจัดการเองดีกว่า...."

เสน่จันทร์เร่งเร้ารนลาน จนกฤตเมธต้องถอนหายใจยาว เพื่อตั้งสติ เขาไม่เคยเห็นเสน่ห์จันทร์เป็นขนาดนี้มาก่อน จจริงเขาก็อยากช่วย ถ้าไม่ใล่เรื่องที่เกี่ยวพันกับสดายุล่ะก็เขาช่วยเต็มที่อยู่แล้ว...แต่ยกเว้นเรื่องนี้ เขาคงให้ไม่ได้จริงๆ

"ท่านประธานครับ...ผมขอโทษ ผมคงทำตามที่ท่านว่าไม่ได้ ผม...จะต้องออกไปแถลงข่าว ถึงความจริงทุกอย่างระหว่างผมและชิดจันทร์..." กฤตเมธตอบออกไปจริงจัง และไม่มีทีท่าว่าจะคล้อยตามเสน่ห์จันทร์แม้แต่น้อย

"ทำไมล่ะเมธ...ทุกทีเธอก็ยอมเงียบไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ขออะไรมากเลยนะ แค่ครั้งนี้ครั้งเดียว..." เสน่ห์จันทร์พยายามต่อรอง ร่างบอบบางของหล่อนแทบจะทรุดลงพื้นเสียให้ได้

"...ขอโทษจริงๆครับ แต่ผมไม่อาจโกหกได้อีกต่อไป ผมไม่ได้ตัวคนเดียวแล้ว..."

"...มันใช่มั้ย? เพราะสดายุใช่มั้ย ที่ทำให้เมธกล้าทำแบบนี้กับฉัน มันคงไปเป่าหูเธอให้ทำแบบนี้สินะ! มันเป็นคนไม่ดี เมธก็รู้...แล้วทำไมถึงยังยอมให้มันอยู่ข้างกาย ถ้าเป็นเพราะเรื่องหนัง เดี๋ยวฉันเปลี่ยนบทให้นะ...เอามันไปให้พ้นๆ..."

"ยุไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้นครับ! เรื่องทั้งหมดผมเป็นคนตัดสินใจเอง คุณเสน่ห์จันทร์ โปรดคิดดูดีๆเถอะครับ เรื่องที่ชิดจันทร์ทำลงไป ผมสามารถแจ้งความได้เลยนะ...นี่ผมเห็นแก่คุณ เลยไม่ทำอะไรผลีผลาม อีกอย่าง ชิดจันทร์เธอไม่ได้รักผมเลยแม้แต่นิด เธอทำแบบนี้เพื่อเหตุผลอะไรผมไม่ทราบ แต่ถ้าทำเพื่อทำลายชื่อเสียงของผมล่ะก็ วันนี้เธอก็ทำสำเร็จแล้วครับ การออกไปแถลงข่าวครั้งนี้ ไม่ว่าจะดีหรือร้าย ผมก็มีแต่เสียกับเสียอยู่แล้ว...และผมก็ยินดี"

"...แต่...แต่เธอไล่มันไป..."

"ผมให้เขากลับไปก่อน เพราะไม่ต้องการให้คุณกดดันเขา อย่างที่เคยทำ ผมไม่อยากให้เขาต้องมารู้สึกสะเทือนใจอะไรในสิ่งที่คุณพยายามยัดเยียดให้ ถ้าเขายังอยู่คุณก็จะพุ่งเป้าแต่ทำร้ายเขา แล้วเราก็จะไม่ได้คุยกัน"

"เมธ...นี่เธอเห็นมันดีกว่าฉัน..."

"ผมแค่รักเขาครับ ผมแค่อยากปกป้องคนที่ผมรัก ส่วนคุณผมยังเคารพคุณเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน สิ่งที่คุณเคยทำให้ มันยังคงเป็นสิ่งมีค่าของผมไม่เคยเปลี่ยน แต่มันคนละเรื่องกันอย่างสิ้นเชิงกับเรื่องที่ชิดจันทร์ทำเพราะฉะนั้นผมคงยุติการสัมภาษณ์ครั้งนี้ให้ไม่ได้หรอกครับ...ผมขอโทษ..."

"เมธ...ได้โปรด" จบคำกฤตเมธ เสน่ห์จันทร์ก็ได้แต่ทรุดกายลงตรงหน้าพระเอกหนุ่ม หล่อนรู้จักกฤตเมธมานาน หล่อนรู้ดีว่าแววตาแบบนี้ของกฤตเมธนั้นจริงจังขนาดไหน และรู้ดีแก่ใจเลยว่า ทำยังไงก็ไม่สามารถขวางกฤตเมธได้...

"คุณเสน่ห์จันทร์ครับ...ไม่รู้หรอกนะว่าระหว่างคุณกับชิดจันทร์มีปัญหาอะไรกันอยู่ แต่ผมว่าคุณไปลองเปิดใจคุยกันก่อนน่าจะดีกว่ามาให้ผมเลิกแถลงข่าวนะครับ ผม...จะไม่พาดพิงอะไรที่เกินเลยกับชิดจันทร์ แต่ก็จะว่าไปตามจริงในสิ่งที่เธอทำกับผม เรื่องที่ผิดก็ควรว่าไปตามผิด...คุณเคยสอนผมมาแบบนั้นเสมอมาไม่ใช่เหรอครับ ผมว่า...สิ่งเดียวที่คุณควรทำในตอนนี้ ก็คือ การคุยกับชิดจันทร์นะครับ ไม่ใช่กับผม..."

นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายระหว่างกฤตเมธและเสน่ห์จันทร์ ก่อนที่ชายหนุ่มจะทิ้งร่างนั้นไว้กับพื้นอย่างโดดเดี่ยว แล้วออกมาให้สัมภาษณ์ตามที่ตนตั้งใจ

*

*

*

*

*

แต่เรื่องที่เกิดขึ้นก่อนการสัมภาษณ์นั้น กฤตเมธไม่ได้เล่าทั้งหมดให้สดายุฟัง บอกเพียงแค่ว่า ตัวเองยืนยันจะแถลงข่าว และสุดท้ายเสน่ห์จันทร์ก็ยอมให้ แม้ฝ่ายสดายุเองะยังคงติดใจสงสัยอยู่บ้าง แต่พอเห็นว่ากฤตเมธต้องการจะบอกแค่นั้น เขาก็ไม่ได้คิดจะสาวความอะไรอีก แค่เห็นว่าอีกฝ่ายไม่ได้เอนเอียงตามเสน่ห์จันทร์แล้วยอมออกสัมภาษณ์ตามที่ตกลงกันเอาไว้ได้ แค่กฤตเมธรัษาสัญญาที่ให้กัน...แค่นี้เขาก็ใจชื้นมากแล้ว...

พอสบายใจ สดายุก็เริ่มง่วง วันนี้เขาเหนื่อยจากหลายๆอย่างมาเยอะ ทั้งเสียใจร้องไห้กับเรื่องไม่เป็นเรื่อง ทั้งเสียแรงเดินทางไกลมาถึงหัวหิน ทั้งเสียแรงโดนง้อหนักหน่วงจากคนไม่สำนึกผิดจริงจังอย่างกฤตเมธ...หลายๆอย่างพาอ่อนเพลีย ตอนนี้เลยขอพักสักนิด พรุ่งนี้ยังต้องตื่นให้ทันกลับไปถ่ายทำช่วงบ่ายอีก งานยังรอเขาอยู่...

พรุ่งนี้...ยังรอเขาอยู่

'พี่รักยุมากนะครับ...วันอาทิตย์นี้...ไปหาคุณแม่พี่กันนะ...ไปหาฤกษ์แต่งงานกัน..."

********************************

"...งานที่ฉันให้แกทำ เมื่อไหร่จะเริ่มสักทีห๊ะ บดินทร์ แกจะให้ฉันรอจนแก่เลยรึไง!?"

น้ำเสียงที่ปกติแสนหวานล้ำน่าฟัง ตอนนี้มันกลับแผดกร้าวน่าชิงชัง

บดินทร์จำใจรับสายของชิดจันทร์ย่างเสียไม่ได้ ถึงไม่อยากจะรับเท่าไหร่ ก็ไม่อาจฝืน เพราะหากทำเช่นนั้น ผลที่ตามมาย่อมไม่สวยงาม กล้ำกลืนฝืนทนจนแทบเป็นบ้า

"...ทำไมต้องเป็นสดายุ? คนที่คุณแค้น คือกฤตเมธ และแท้จริงแล้วคือท่านประธานแม่ของคุณไม่ใช่เหรอ ทำไมถึงเล็งแต่จะทำร้ายสดายุ!?"

"อย่าเสือกน่า...สารแนไปแกก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร หุบปากแล้วทำตามที่ฉันสั่งซะ..."

"ให้ผมได้รู้เหตุผลสักหน่อยไม่ได้รึไง อย่างน้อยถ้าจะต้องติดคุก ผมจะได้รู้ที่มา...ว่าผมได้ทำเพื่อคุณ ให้คุณได้แก้แค้นในเรื่องอะไรบ้าง..."

"...หึ!ไม่ต้องมาปากหวานกับฉันหรอก แกทำเพื่อสิบล้านต่างหาก ชิ...ไอ้คนสารเลวขายเพื่อน หึหึ...แต่เอาเถอะ ฉันจะบอกให้เอาบุญก็ได้...ไอ้เมธน่ะ มันรักไอ้ยุจนจะเป็นจะตาย ขนาดดิ้นรนออกแถลงข่าวให้ได้ หึ! เพราะฉะนั้น การทำร้ายมันก็เท่ากับทำร้ายหัวใจของไอ้เมธ ให้หัวใจมันแตกสลายไปซะ...แล้วถ้าไอ้เมธมันเจ็บ มีเหรอที่แม่ฉันที่เทิดทูนมันอย่างลูกในใส้จะอยู่เฉย คงเจ็บทุรนทุรายไม่ต่างกันหรอก...หึหึ แค่คิดฉันก็สะใจจะแย่ แกเองก็รีบลงมือได้แล้ว!"

"...คุณแน่ใจเหรอ? ว่าท่านประธานจะเจ็บปวดเพราะกฤตเมธ? แน่ใจเหรอว่าวิธีนี้จะได้ผล...สดายุ ก็แค่..."

"หุบปากแล้วทำตามที่ฉันสั่ง!! อย่านึกว่าฉันไม่รู้ว่าแกยังรู้สึกเห็นใจไอ้สดายุมันอยู่! แกจำไว้เลย ว่าถ้าภายในอาทิตย์นี้ไอ้ยุยังอยู่ดีมีสุขอยู่ละก็ แกกับครอบครัวของแก เตรียมเงินสิบล้านไว้คืนเพื่อนฉันได้เลย บอกไว้ก่อนนะ ว่าเพื่อนฉันไม่ได้ใจดีเหมือนฉันหรอก เวลามันเอาจริงขึ้นมา พวกแก...ตายยกครัวแน่!"

"เรื่องนี้เป็นเรื่องของผมคนเดียว ทำไมต้องเอาครอบครัวผมไปเกี่ยว!? เราตัดขาดกันมานานแล้ว..."

"ฉันไม่สนหรอก! นั่นมันเรื่องของแก!! เลือกเอาแล้วกันว่าจะเลือกชีวิตไอ้สดายุ หรือครอบครัว!!?"

**********************************

ตอนหน้า...จะเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ!?

ขอบคุณทุกคอมเม้นเลยนะคะที่เป็นกำลังใจให้

วันนี้ลงกับมือถือค่ะ อาจย่ำแย่ไปหน่อย เดี๋ยวค่อยไปแก้ให้พรุ่งนี้นะคะ

ตอนหลังจากนี้ไปจะเข้มข้นขึ้นอีกหน่อย

และตอนจบจะมีดราม่าของเหล่าตัวร้ายเล็กน้อย

อดทนติดตามกันต่อไปจนจบนะคะ please!!

[tomybsl]

มาจิ้มก่อนอีกแล้ววววววว

[ReiSei]

ชักห่วงบดินทร์แล้วสิ    ซ้ายก็เสือ (ยัยชิด) ขวาก็กระทิง (ดนัย)  มาเฟียทั้งนั้นน

[กฤษณ์]

ตกแล้วยังจะเหยียบตัวเองให้ตกกว่าเดิม
ถ้าพลาดมานี่นอกจากจะเละแล้วยังโดนเหยียบซ้ำแหงๆเลย
 

[O0PiCo0O]

อ่าาา นับวันน้องยุยิ่งน่ารักมากขึ้นเรื่อยๆๆนะฮะ 

[❝CHŌN❞]

สงสารดินทร์อ่ะ
คนแต่งจับนางหนูลูกชิดใส่ไหถ่วงน้ำที เบื่อนาง สร้างแต่งเรื่อง

[tomybsl]

ขอเม้นต์อีกรอบ ทำไมยังยุ่งกับยุอีกน่ะ ฉันอุตสาห์คิดว่าหล่อนน่าสงสาร ตอนนี้บ้าทั้งแม่บ้าทั้งลูกแล้ว
เค้าเป็นห่วงยุอ่ะ
ส่วนไอ้ดิน ไม่ว่ายังไงแกก็ยังเลวเกินคำบรรยายในสายตาฉันอยู่ดี

[NIMME]

ขอให้อย่ามีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับน้องยุเลย 

[mukmaoY]

บดินทร์โปรดจงไปขอให้ดนัยช่วย เราว่าได้นะ555

[ตีสี่]

รู้สึกสงสารบดินทร์อ่ะ

[mild-dy]

มีแต่เรื่องปวดประสาทค่าาาาาาา 

[maru]

สงสารบดินทร์ จะทำยังไงกันนะเนี่ย

[ppoi]

อยากทำร้ายแม่... เชือดข้อมือตัวเองก็ได้แล้วอิหนูเอ๊ยยย 

งานนี้อนาถใจทั้งสองจันทร์ ไม่เก็ท... คือถ้าชิดท้อง แล้วขอร้องด้วย ขุ่นแม่จะยังแจ้งจับฝาชีลูกทำไมง่ะ คือไม่เคยได้อยู่ด้วย เกิดอะไรขึ้นบ้างไม่เคยรู้ แล้วมามโนเอง จัดการเองคือไม่ใช่นะ แล้วพออาม่าไม่อยู่แล้ว หมดคนขัดขวาง ทำไมไม่ไปหาลูกอ่ะ... ทำไมปล่อยให้ทุกอย่างมันกลายมาเป็นแบบนี้ แล้วตัวชิดเอง ทำไมไม่พูด... แต่จะว่าไป สภาพแวดล้อมมันก็ไม่อำนวยให้เข้าใจกันได้ล่ะนะ เหมือนต่างฝ่ายต่างมโน แล้วรอ... รออยู่เฉยๆ รอ...จนกลายเป็นแบบนี้ (แต่อิพ่อกะครอบครัวแม่เลี้ยงควรได้รับโทษนะ คือเคืองง่ะ...)

ส่วนอิดินนี่ก็อนาถไปอีกแบบ ทั้งเรื่องนี้พ่อยอดชายนายพระเอกแลจะมีชีวิตที่ซอร์ฟสุดล่ะ 555

รอตอนต่อปายยยยย 

[Fellina]

บดินทร์ นายนี่มัน.....อนาถสุดแล้ว
ไม่ทำก็ไม่ได้ (เจอนางชิด)
ทำก็ไม่ได้ (เจอดนัย)
จะหนีก็ไม่ได้ (ครอบครัวเป็นตัวประกัน)
ไม่หนีก็ต้องทำ (เฮ้อ...!)

เอาใจช่วยน้าาา สงสารเบาๆ
คู่นี้ฮาร์ดคอ แน่นอน
เตรียมทิชชู่ซับน้ำตาล่วงหน้ารอ 555

[jinjin283]

ตอนหน้าจงๆๆ บดินน่าสงสารขึ้นเรื่อยๆแล้ว 55
ยุตอนเขินดับดนัยน่ารักอ่า คิคิ

[•♀NoM!_KunG♀•]

คงจะไม่ร้ายมากหรอกนะ อย่าต้องเจ้บเลย

[Mississippi]

ขอต้อนรับพี่เมธเข้าสู่สมาคมเกลียมัว อิอิ

ปล คุณน้องดนัยไปช่วยบดินทร์ด่วนๆค่ะ ว้ากกกกกกกก