“จะต้องให้ผมทำยังไง!?” ถูกต้อนหนักเข้า บดินทร์ก็ทำเพียงแต่ตั้งคำถาม คนอย่างเขาจะไปทำอะไรได้ แค่ตอนนี้ยังจะเอาตัวไม่รอดอยู่แล้ว เสียเพื่อน ทำงานพลาด หนี้สิน แถมยังอาจกลับไปทำงานไม่ได้แล้วอีก เขาหมดสิ้นหนทางจะเดินแล้ว จะให้เขาทำอย่างไรต่อ
คนมันมืดแปดด้าน จะให้ทำยังไง!?
“โง่จัง ไม่เคยได้ยินเหรอทำสิ่งไหนก็ย่อมต้องได้สิ่งนั้น...เมื่อกี้คุณตั้งใจจะทำอะไรสดายุล่ะ?” ถามมาก็ตอบไป แต่คงเป็นคำตอบที่ค่อนข้างรุนแรงไปเสียหน่อย เพราะมันถึงกับทำให้บดินทร์พูดไม่ออก
“...ผม...เปล่า....” อยากปฏเสธว่าไม่ได้ตั้งใจทำเกินเลย แต่เพราะมันจำเป็นถึงได้ทำเรื่องชั่วช้า ต่อให้ถูกด่าว่าเห็นแก่ตัวเขาก็ไม่เจ็บ
แต่ยังไม่ทันจะได้อธิบายความ ดนัยก็ตัดสินชะตากรรมให้เขาให้เสร็จสรรพเรียบร้อยเสียแล้ว
และคำตัดสินความของดนัยก็ถือเป็นคำสิ้นสุด
ที่บดินทร์ไม่มีโอกาสได้ยื่นอุธรณ์อีกต่อไป
“ความเลวที่คุณทำกับสดายุ มันเกินการให้อภัย เพราะฉะนั้นผมจะมาชำระความให้คุณเอง”“ชำระ? แต่ผมไม่ได้จะทำ...!?....อื้อ!!!?”
ยังไม่ทันที่จะได้บอกกล่วอธิบายสิ่งใด แก้มของบดินทร์ก็โดนลิ้นร้อนๆของดนัยเลียชิมเข้าเสียแล้ว บดินทร์ตกใจมากจนตัวเกร็งเสียงเครือสั่นร้องครางด้วยความกลัวสุดขีดเมื่อลิ้นของอีกฝ่ายลากเรื่อยผ่านลำคอขาวไปจนถึงไหปลาร้าเล็กพร้อมใช้ฟันขบแทะผิวเรียบลื่นเบาๆ
“...อย...” อยากจะผลักไส ติดแต่ตัวแข็งทื่อไปหมด ทั้งเรียวลิ้นคุกคาม ทั้งปลายมีดที่ขยับแน่นติดปลายคาง และยังร่างกายที่แค่ขยับก็ปวดปลาบไปหมดนี่อีก ‘หนีไปไหนไม่ได้แล้ว ใครก็ได้ช่วยที’
บดินทร์สะดุ้งเฮือกเมื่อยอดอกถูกครอบครองด้วยริมฝีปากแล้วปลายลิ้นร้อนผ่าวของดนัยไม่อยากจะเชื่อว่านี่คือเรื่องจริงแต่ก็โกหกตัวเองไม่ได้ว่านี่คือความฝัน
“อ๊า!” บดินทร์ครางหวิวขึ้นทันทีที่ยอดอกถูกกระตุ้นด้วยปลายลิ้นถี่ๆ และเสียงนั้นก็เรียกความรัญจวญใจจากดนัยไม่น้อย
“โดนเลียหัวนมแล้วเสียวสินะครับ…”
“...ม...ไม่..”
เมื่อรู้ว่ายอดอกคือจุดอ่อนไหวของบดินทร์ ดนัยก็โจมตีสองตุ่มเล็กนั่นแบบไม่มีพักจนผู้ถูกกระทำทั้งครางทั้งสะดุ้งจนตัวเกร็ง
เสียงที่กลั่นมาจากความหวาดกลัว รังเกียจ
รังเกียจ...แต่ไม่อาจต้านทาน
“เอาล่ะ…เริ่มกันเถอะครับ”ดนัยละจากหน้าอกของบดินทร์ขึ้นมาเพียงครู่เพื่อเอ่ยคำเริ่มต้น ก่อนจะยืดตัวขึ้นนั่งตรงพร้อมถอดเสื้อยืดของตัวเองผ่านศีรษะออกไป เผยผิวขาวจัดและรูปร่างสมส่วนกำยำให้บดินทร์ได้เห็นชัดเต็มๆตา
“...ไม่เอา...ไม่เอาแล้ว...” เพียงแค่เห็นก็ไม่ต้องเดาอนาคต ผู้ชายบนร่างคนนี้กำลังจะข่มขืนเขา กำลังจะทำให้คนเป็นบ้า ไม่นะไม่ เขาจะไม่ยอมหยุดอยู่ตรงนี้ อย่างน้อย ขอแค่ให้ได้ดิ้นรน เผื่อดนัยจะหมดอารมณ์
ต้องหนี...
แม้จะไม่รอด ก็จะลองพยายาม
และในจังหวะที่ดนัยกำลังจัดการกับเสื้อผ้าของตัวเองอยู่นั่นเอง บดินทร์ก็กระเด้งตัวพรวดขึ้นพยายามเกลือกกลิ้งไปตามที่นอน วาดหวังริบหรี่ว่าถ้าสามารถหลุดจากเตียงนี้ไปได้ เขาคงรอด
‘รู้จักหนีได้แล้วเหรอ? หึหึ...ค่อยสนุกขึ้นหน่อย’ดนัยยิ้มร้ายขึ้นทันที ที่บดินทร์กระเสือกกระสนผ่านร่างเขาไปจนได้ ร่างกายของอีกฝ่ายยังคงบาดเจ็บ การเคลื่อนไหวจึงเชื่องช้ากว่าคนปกติ ดังนั้นที่บดินทร์ยังรอดจากเงื้อมมือของดนัยไปได้ ก็เพราะชายหนุ่มตั้งใจ
เพราะเหยื่อที่ยังไม่ตาย มันถึงใจกว่าเยอะ
โครม!ปล่อยให้หนีได้ แต่ก็ไม่ได้ให้ไปไกลมือ แค่พ้นขอบเตียง ร่างมั้งร่างของบดินทร์ก็ถูกคว้าลากกลับมาจนได้
“อย่า!...”
ถูกจับถอดเสื้อ ถอดเข็มขัด รูดซิบกางเกง จากนั้นก็ดิ้นหลุดออกมาได้อีก แต่เพียงครู่ก็ถูกตามไล่ล่าลากตัวกลับไปได้ทุกครั้ง หัวใจของบดินทร์เต้นรัวราวจะขาดหลุดออกมานอกอก หนีได้ไม่เคยพ้นขอบเตียง
ในผลสุดท้าย ร่างกายของพิธีกรหนุ่มก็เปล่าเปลือยล่อนจ้อน
ง่ายดายจนบดินทร์แทบจะร้องไห้
แต่ดนัยกลับหัวเราะยินดี
“ปล่อย!!”“ก็ดิ้นให้หลุดเองสิ”
ดนัยยั่วเย้า พลางกดร่างของบดินทร์ลงบนที่นอนนิ่มอีกครั้ง กะจะโถมตัวทับ แต่เขาประมาทบดินทร์ไปนิด
ผลั่ก!ร่างกำยำถึงกับเซลงจากเตียง เนื่องจากถูกบดินทร์ถีบเข้าที่ยอดอกอย่างจัง นี่ถ้าเกร็งทหน้าท้องรับไว้ไม่ทัน คงจุกไม่น้อย ‘ฤทธิ์เยอะ’ จนดนัยต้องเปลี่ยนแผนการกินเหยื่อตัวนี้เสียหน่อย ความนุ่มนวลคงใช้ไม่ได้ซะแล้ว...
ผลั่ก!หมัดเดียว ไม่เบานักสวนเข้าตรงยอดลิ้นปี่ของบดินทร์อย่างจัง แบบไม่มีให้ตั้งตัวรับ บดินทร์เจ็บจุกจนขยับตัวไม่ไหว จำต้องลงไปนอนขดตัวสิ้นเรี่ยวแรงอยู่บนเตียงอย่างไร้ทางสู้
สิ้นสุดแล้ว..."บอกแล้วไงครับว่าอย่ายั่วโมโหผมอยากให้ผมรุนแรงด้วยรึไง?" ดนัยโน้มตัวลงใกล้คนเจ็บพร้อมถามเสียงเหนื่อยหน่าย
“...ป...ปล่อย...ปล่อยผมไป...ได้โปรด...” บดินทร์ก็ได้แต่อ้อนวอนเสียงพร่า นอนขดกายสั่นระริก
บดินทร์เอ่ยปากขอร้องสถานการณ์แบบนี้เขาควรโอนอ่อนจะได้ไม่เจ็บตัวเพิ่มอีกตอนนี้ถ้าแค่ทำให้เขารอดได้ต่อให้ต้องกราบเท้าเขาก็ยอม
"หึ...ถ้าพูดดีๆ น่ารักๆ ผมจะไม่รุนแรงกับคุณนะ..."
"ไม่! อย่า!! อื้อ!!"
ปากก็ว่าไม่รุนแรง แต่กลับลากร่างบดินทร์เข้ามาประกบจูบแบบไม่ปราณีปราศรัย ริมฝีปากบางบดขยี้หนักหน่วงจนริมฝีปากของบดินทร์เจ็บชา เพียงครู่ก็แทรกลิ้นร้อนเข้าไปชอนไชจนถึงโคนลิ้นของบดินทร์อย่างรุกเร้าดุเดือด
ใช่ว่าบดินทร์จะไม่เคยจูบกับใคร
แต่รสจูบรุนแรงที่ดนัยมอบให้ มันแสนร้ายกาจจนบดินทร์แทบทนไม่ไหว จูบรสชาดกักขฬะที่ทำให้บดินทร์ทั้งขยะแขยง ทั้งซาบซ่านจน ไม่แน่ใจว่าความรู้สึกไหนมากกว่ากันกันแน่
‘ไม่เอา! จะเคลิ้มตามไปไม่ได้เด็ดขาด เขาต้องหนีสิ!!’
"อึก!!!"
และสัญชาตญาณการดิ้นรนนั้น ก็ได้กระทำอะไรที่สูญเปล่าลงไปเสียแล้ว
"หืมม์...ถึงกับกัดกันเลยเหรอครับ...ชอบแบบซาดิสต์ก็ไม่บอก..."
บดินทร์ตัดสินใจกัดริมฝีปากของดนัยลงไปแบบจมเขี้ยว หวังใจให้อีกฝ่ายถอนจูบ แต่ดูเหมือนว่าการตัดสินใจครานี้ มันจะทำให้กลับตาลปัตรไปเสียหมดแล้ว
แค่เห็นใบหน้าของดนัยตอนนี้ บดินทร์ก็ถึงกับหน้าซีดเผือด
คิดเอาไว้ว่ายังไงซะดนัยต้องโกรธ อต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะยิ้มออกมา
ดนัยยิ้มให้เขา ทั้งที่มีเลือดไหลเป็นทางตรงมุมปาก
"...อื้อ!!!"
เพียงอึดใจต่อมาแบบไม่ให้ตั้งตัวติด กลิ่นคาวเลือดก็คลุ้งอยู่ในปากของบดินทร์ หากกลิ่นเลือดนั่นไม่ใช่เลือดเขา แต่เป็นเลือดของดนัยซึ่งมากจากแผลลึกตรงริมฝีปากที่เขาสร้างไว้เมื่อครู่ กลิ่นคาวเลือดพาคลื่นเหียนจนพาลจะอาเจียนออกมาให้ได้
"อ๊ะ ฮ้า แค่ก แค่ก..."
"เป็นไง? เลือดผมหวานไหม? หึหึหึ"
เมื่อดนัยผละริมฝีปากออกบดินทร์ก็ถึงกับทั้งหอบสะท้านจากการขาดอากาศ และทั้งไอทั้งสำลักเพราะน้ำลายกับเลือดที่ไม่ใช่ของตน
น้ำตาไหลถะถั่งออกจากดวงตาคู่โศก เมื่อได้เห็นปีศาจร้ายที่กำลังส่งสายตาจับจ้องราวกับจะกลืนกินเขาลงไปทั้งตัว แถมริมฝีปากฉ่ำไปด้วยเลือดและน้ำลายนั้นยังยกยิ้มร้ายพลางแลบลิ้นสีแดงสดเลียแผลที่มุมปากด้วยท่าทางที่หยาบโลน
ภาพตรงหน้านั้นโจมตีบดินทร์จนแทบคลั่ง บีบรัดหัวใจดวงน้อยจนเกือบหยุดเต้น เมื่อเห็นว่าไร้แล้วซึ่งทางออก ชายหนุ่มก็ทำได้แค่ร้องไห้อ้อนวอนขอความเมตตา...
กรุณา...ฆ่าผมเสียเถอะ!
แซ่ก...
เสียงแกร่กกรากดังขึ้นขณะที่บดินทร์ยังเฝ้าพร่ำภาวนา ร่างกายอ่อนล้าเกินกว่าจะทัดทานไหว แต่ด้วยเสียงอันคุ้นหูจากการกระทำของคนบนร่างนั้น สามารถเรียกสติของบดินทร์ให้กลับมาอีกครั้ง
และเป็นการกลับมาเพื่อรับรู้ว่า การอ้อนวอน ถึงที่สิ้นสุดแล้ว
เสียงรูดซิบดังบาดหู
บดินทร์สะอื้นฮั่กทันทีที่เห็นดนัยนำอาวุธอันเขื่องเกินมาตรฐานของตนออกมาอวัยวะนั้นผงาดแอ่นพองตึงจนราวกับจะเห็นเส้นเลือดที่ปูดโปนตรงส่วนปลายเยิ้มไปด้วยหยาดน้ำใสแสดงถึงอารมณ์ที่กำลังพุ่งสูงของผู้เป็นเจ้าของ ดนัยยิ้มร้ายเมื่อเห็นว่าเหยื่อของตนกำลังตกตะลึงพรึงเพริดกับสิ่งที่ตัวเองได้เผชิญอยู่
บดินทร์กลัวจนแทบบ้า เขารู้ และสิ่งที่เขายังไม่ได้บอกกับอีกฝ่ายคือ ‘ยิ่งบดินทร์หวาดกลัว กลิ่นปลุกกำหนัดก็ยิ่งรุนแรง’
นี่ถ้าบดินทร์รู้ถึงเรื่องนี้ ดนัยเดาได้เลยว่า ชายหนุ่มต้องทำทุกวิถีทางให้ตัวเองไม่รู้สึกกลัวในตัวของเขาเป็นแน่
และเรื่องแบบนั้น ดนัยไม่มีวันยอมให้มันเกิดขึ้น!
“ดูสิ ของผมเยิ้มขนาดนี้แล้วนะ...เรามาเริ่มกันเลยไหม?”
“…ม…ไม่เอานะ...ปล่อยผมไปเถอะ!!”
เป็นครั้งแรกที่บดินทร์ร้องไห้ต่อหน้าคนอื่นแบบไม่เหลือสภาพ อ้อนวอนของร้องให้ตัวเองหลุดพ้นเสียยิ่งกว่าสัตว์ที่กำลังจะถูกเชือด บดินทร์สั่นเทิ้มไปทั้งร่างที่ร้างไร้เรี่ยวแรงแม้เพียงพยุงกาย
“เถอะน่า...ไม่ทำให้เจ็บนักหรอก ผมสัญญา”
“...ฮือ...ไม่เอา...”
“เอาเถอะครับ...ผมจะเย่อให้คุณเคลิ้ม เลยขอบอก” ดนัยยียวน ด้วยถ่อยคำลามกหยาบโลน จงใจทำให้บดินทร์เสียขวัญ และมันก็ได้ผลทุกคำพูด
เสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นเรื่อยๆของบดินทร์ เป็นหลักฐานรองรับที่น่าเชื่อถือ
“...ว้า...แย่จัง ไม่มีโลชั่น” ดนัยบ่นพึมพำขณะ พยายามวุ่นวายกับช่องทางด้านหลังของบดินทร์
“งั้น...ทนเจ็บนิดนะครับ”
“ไม่!....ไม่เอา!......อู้ววว!” ยังไม่ทันจะได้ร้องทัดทาน ปากของบดินทร์ก็ถูกผนึกไว้ด้วยนิ้วสามนิ้วของดนัย ที่จู่ๆก็ยัดใส่เข้ามาแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย
“อื้อ! อื้อออ!!” ไม่หนำซ้ำอีกมือที่เหลือยังเกาะกุมเข้ากับกึ่งกลางร่างกายของบดินทร์ ก่อนจะลงมือสาวขึ้นลงเร่งเร้า แบบไม่สนใจเลยว่าคนเป็นเจ้าของจะยินยอมหรือไม่
เรียวลิ้นถูกหยอกเย้าด้วยปลายนิ้ว
ยอดอกถูกโลมเลียด้วยลิ้นหนา ตวัดดูดดุน
ท่อนเนื้อก็ถูกปรนเปรอด้วยฝ่ามือร้อนฉ่า
ไม่อยากยอมรับ แต่ร่างกายของบดินทร์กลับเสียวกระสันเคลิ้มตามการชักนำของดนัยไปโดยง่าย
“อ๊ะ!...อย....อย่าเข้ามา...อื้มมม...”
เพียงครู่ปากของบดินทร์ก็เป็นอิสระจากปลายนิ้วร้ายกาจ แต่มันไม่ดีเลยที่ปากล่างจะไม่ได้ว่างอีกต่อไป
เพราะปลายนิ้วฉ่ำเยิ้มด้วยน้ำลายของบดินทร์นั้น...กำลังรุกรานทะลวงดิ่งเข้าร่างของบดินทร์อย่างไม่มีการขอ
“อ๊า!!”
“...อาห์...ตอดดีจัง”
“...อย่า....”
“อย่าช้าเหรอ? งั้นเอาเลยนะ”
แม้จะเห็นว่าบดินทร์กรีดร้องห้ามปราม ดนัยก็ไม่ใคร่เห็นใจนัก ไม่สิ... เรียกว่าถูกใจ น่าจะตรงกว่า
เมื่อสามนิ้วร้ายเบิกทางเสร็จสรรพ คราวนี้ก็ถึงเวลาของจริง
“อ๊ะ!?” บดินทร์ร้องขึ้น เมื่อขาทั้งสองข้างถูกยกสูงขึ้นพาดกับไหล่ของดนัยอย่างง่ายดาย ทั้งที่กำลังจะเกร็งขาหนีก็ถูกร่างสูงใหญ่โน้มลงมาทาบทับทันทีจนร่างเขาราวกับถูกพับครึ่ง
และในขณะที่บดินทร์ยังไม่ทันจะได้ตั้งตัวอวัยวะที่ตื่นตัวเต็มที่จนมีน้ำใสฉ่ำเยิ้มของดนัยก็สัมผัสเข้ากับร่องก้นของตนเองสิ่งนั้นถูไถไปมาอยู่กับช่องทางลับของบดินทร์อยู่ครู่หนึ่งก่อนที่มันจะพยายามบดเบียดเพื่อจะแทรกตัวเข้าไป
“.....อ๊ะ..........................เจ็บ!!...”
แค่เพียงส่วนหัวที่มุดเข้ามาก็ทำให้บดินทร์เจ็บเจียนจะขาดใจ ลมหายใจชายหนุ่มกระตุกขาดห้วง เจ็บจนไม่กล้าแม้แต่จะหายใจ ทั้งที่ทรมานขนาดนี้ แต่เงาร่างที่ทาบทับอยู่นั้นก็หาได้ปราณีหยุดยั้ง
ดนัยค่อยๆบรรจงดันสะโพกไปด้านหน้าค่อยๆ ดึงดันรุกคืบเข้าไปในกายของบดินทร์อย่างเชื่องช้า
“อาห์..ฟิตสุดๆเลยครับ...อืม...”
“อะ…อย่า….อ๊าอึก”
ช่องทางนั้นคับแคบเกินกว่าจะฝืนเข้าไปในครั้งเดียว แค่น้ำลายไม่ได้ช่วยให้ความฝืดแน่นลดทอนลง บดินทร์เจ็บจุกจนลมหายใจขาดห้วง ภายในร่างตอดรัดถี่ ตามสัญชาตญาณของร่างกายเพื่อขับไล่สิ่งแปลกปลอม
ทว่ายิ่งบีบรัด คนบนร่างก็ยิ่งครางเครือเสียงแผ่ว พึงใจกับรสสัมผัสที่บดินทร์มอบให้เหลือเกิน
‘ใช่เพียงเป็นเหยื่อที่มีกลิ่นอันรัญจวนเท่านั้น แต่บดินทร์ยังมีร่างกายที่เลิศรสอีกด้วย’
“...อืม...รู้สึกไหมครับบดินทร์...ผมกำลังเข้าไปเยี่ยมคุณถึงด้านในแล้วนะ...หึหึ...รู้สึกใช่ไหมครับ ตอบรับกันใหญ่เลย”
“...อ...เอาออกไป...ได้โปรด...”
“ซื้ด...อย่าเกร็งนักสิครับ ผมไม่อยากเสร็จตั้งแต่เข้าไปได้แค่ครึ่งทางนะ...ปราณีผมหน่อยสิครับ...”
“ฮือ...อ๊ะ...อย่า...อืมมม...”
ดนัยขยับกายเชื่องช้า โยกสะโพกเป็นจังหวะเบาๆ เพื่อค่อยๆคืบร่างเข้าไปในตัวของบดินทร์เชื่องช้า สิ่งแปลกปลอมฝืดเคืองหนัก ทำให้ร่างกายของบดินทร์ค่อยๆขับเมือกลื่นบางๆออกมาชโลมทางให้ลื่นขึ้น ดนัยรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงนั้น และเขาก็ไม่รอช้าที่จะให้มันให้เป็นประโยชน์
“อย่า!....ไม่เอา....อ๊า...”
บดินทร์ผลักร่างดนัยออกห่างอย่างเอาเป็นเอาตาย เขาไม่อยากรู้สึกเช่นนี้เลย ทั้งๆที่กำลังถูกข่มขืน แต่เขากลับรู้สึกประหลาด ความเสียดเสียวในร่างกำลังจะทำให้สติของเขากระเจิดกระเจิง
แม้บดินทร์จะพยายามดิ้นหนีสักเท่าไหร่ แต่ร่างใหญ่ของดนัยก็ตามมาทาบทับสกัดไว้ได้ทุกครั้ง
และเมื่อสามารถสอดใส่เข้าไปจนมิดลำดนัยก็ถึงกับกระตุกน้อยๆร่างของตนที่จมดิ่งอยู่ในตัวของบดินทร์
ถูกดูดกลืนตอดรัดจนรู้สึกทรมานทรมานจากความสุขล้นที่ได้กลืนกินเหยื่ออันโอชะ ที่เขาเฝ้าจดจ้องรอคอย ดนัยขบริมฝีปากอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตนช้าๆ เมื่อสามารถปรับอารมณ์ของตัวเองลงมาได้ จากนั้นก็เริ่มสาวสะโพกเข้าออก
“อึก....อา...สุดยอดเลยบ คุณบดินทร์!! อ๊ะ”
“อะ....อย่า....อ๊ะ...อื้อ....อ๊า…”
จากเชื่องช้า ค่อยเร่งจังหวะหน่วงหนัก เสียงเนื้อกระทบกันดังบาดหู
“...เจ็บ...ผมเจ็บ...”
เสียงที่ครางเครือราวกับอ้อนวอนจากปาก ที่บดินทร์ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเป็นเสียงของตน กำลังวอนขอดนัยอย่างน่าสมเพช
หากยังพอเหลือศักดิ์ศรีแม้เพียงน้อยนิด เขาไม่ควรอ้อนวอนอีก
“...ฆ...ฆ่าผม...เสียยังดีกว่า...หยุดทำ...แบบนี้....ซะที....” บดินทร์เอ่ยปากขอให้ปลิดชีพตน เสียดีกว่ากระทำการหยามเกียรติ์กันถึงขนาดนี้
“หึหึ...ก็กำลังฆ่าอยู่นี่ไง...” ดนัยทาบกายลงแนบชิดพร้อมตอบคำถาม พลางขยับกายหนักหน่วงขึ้น แล้วเฝ้ามองใบหน้าที่สะบัดไปมาตามแรงอารมณ์ที่พุ่งสูงของบดินทร์อย่างเพลิดเพลิน
ตอนแรกก็ไม่ชอบหน้า ยิ่งรู้ว่าเป็นคนที่เคยทำร้ายสดายุยิ่งเกลียดเขากระดูก
ทั้งๆอย่างนั้น เขากลับหลงใหลในกลิ่นกายยวนเย้า แล้วตอนนี้ ก็กำลังถลำลึกไปกับเสน่ห์ทางกายเต็มล้นของอีกฝ่ายอย่างยากจะหักห้าม
ทัณฑ์ทรมาน ที่หอมหวานแก่ผู้กระทำ แต่แสนบอบช้ำต่อผู้ถูกลงโทษ
“อ๊า...อ๊ะ...อ๊ะ...อ๊า…..อื้อ...อึก…อ๊า”
ลมหายใจของบดินทร์เริ่มขาดห้วง เมื่อผู้รุกรานเริ่มกระทั้นกายหนักหน่วงเข้า ต้นขาด้านในเปียกชื้นไปด้วยเหงื่อ เกร็งสั่นอย่างสุดกหักห้าม
บดินทร์แยกขาออกกว้างอย่างไร้ยางอาย เพราะไม่สามารถฝืนทนต่อการความรู้สึกทางกายที่เกิดขึ้นไม่ไหว ที่หว่างขาสะท้อนแต่เสียงเปียกแฉะลามก จากการถูกกระทำที่เบื้องล่าง เสียงผิวเนื้อกระทบกันดังก้องไปหมด ระหว่างถูกโยกกายหน่วงหนัก บางครั้งดนัยก็ผ่อนการเคลื่อนไหว เพื่อยืดตัวขึ้นมองตรงที่เชื่อมโยงกัน แล้วแสร้งสาวกายยาวๆ ช้าๆ ให้ได้เห็นว่าช่องทางของบดินทร์นั้นกำลังดูดกลืนความเป็นชายของตนเข้าไปแบบไม่ยอมปล่อยห่าง
ทั้งที่บดินทร์แสนจะอัปยศอดสู แต่ก็ดันมีอารมณ์ร่วมไปด้วยในที่สุด เมื่อภายในร่างถูกก่อกวนหนักข้อ บดินทร์ก็เผลอใช้มือช่วยตัวเองไปด้วยอย่างลืมตัว
“...หึหึ...เป็นร่างกายซื่อสัตย์ดีนะครับ”
“อ๊ะ!...ห....หุบปาก!”
แม้จะถูกดูหมิ่น แต่บดินทร์ก็ไม่สามรถหยุดร่างกายของตนได้อีก
“แหม...ดุซะด้วย...อืมมม...แต่ปากล่างกับปากบนนี่ไม่ตรงกันเลยนะ ปากว่าอย่า...แต่ตรงนั้นเนี่ย...ซื้ดดด...”
“ช่วย...หุบปากไปที!...อ๊ะ!!”
“โอ๊ะ! อย่ารัดแน่นแบบนั้นสิ หึหึ...ขยันยั่วจังนะ เด็กไม่ดีต้องทำโทษรู้ไหม?”
พูดจบดนัยก็เปลี่ยนมุมของเอวให้ดันสูงขึ้น เพื่อให้การโยกกายแต่ละครั้ง ตรงจุดเสียวของบดินทร์ที่เขาเฟ้นหาไว้จนเจอแบบพอเหมาะพอดี
“อ๊ะ...อย...อย่า...ตรงนั้น...อ๊ะ!...อ๊ะ...อ๋า....!!” การถูกไล่ต้อน ทำให้บดินทร์หมดทางดิ้นรน
น้ำตาของบดินทร์หลั่งไหล พร้อมสายธารขาวขุ่นที่ถูกปลดปล่อยออกจากร่าง
เสร็จสม...ทั้งที่สิ้นหวัง“….อาห์…จะแตกแล้ว…อึก!!”
เมื่อบดินทร์ปลดปล่อย ภายในร่างก็เกร็งกระชับแน่นเป็นระลอกคลื่น แค่นั้นก็ทำให้ผู้ที่ยังฝังกายอยู่ถึงกับสะท้านกายไปด้วย ดนัยกระทุ้งกายอย่างหยาบโลนเข้าร่างเหยื่ออันโอชารสได้เพียงครู่ ชายหนุ่มก็ไม่อาจต้านทานความกระสันที่ทะยานสูงขึ้นทุกครั้งที่ขยับกายเข้าสู่ร่างของบดินทร์ได้ไหว
ดนัยกัดฟันกระทั้นกายหนักๆ รัวติดกันไม่กี่ครั้งก่อนจะกระแทกเข้าไปจนสุด แล้วค้างอยู่อย่างนั้นพร้อมกระตุกร่างอีกสองสามครั้งตามแรงอารมณ์ที่มาถึงจุดสิ้นสุด
จุดสุดยอดที่ถึงในตัวของบดินทร์รุนแรงราวกับสายฟ้าฟาด ดนัยปล่อยน้ำรักทะลักทลายจนเต็มล้นในช่องทางรักที่แสนน่าสงสาร มันยังตอดเอ็นเนื้อของเขาไม่หยุด ราวกับกำลังเรียกร้องให้มีครั้งต่อไป
และแน่นอนว่า...
ดนัยไม่ปฏิเสธคืนนั้น ในห้องเล็กๆ ของคอนโดกลางเมือง มีแต่เสียงครวญคราง และเสียงอ้อนวอนน่าสงสาร การลงทัณฑ์ยังคงดำเนินต่อไป แบบไม่มีการหยุดพัก ซึ่งมันจะจบลงตรงไหนนั้น...ไม่มีใครรู้
จนกว่าจะถึงรุ่งเช้าของวันต่อไป*******************************************************
ขอโทษที่มาช้านะคะ
ผิดสัญญาอีกแล้ว...ข้าม(2)วันจนได้
รู้สึกช่วงนี้ตัวเองเขียนฉาก NC ได้ไม่ดีเอาเสียเลย...เฮ้อ...
ก็เก๊าไม่ถนัดฉากไล่ล่าขืนใจ เก๊าถนัดแนวใสๆ แบ๊วๆ...
ฮือ....ฮือ...
ดนัยไม่ได้รุนแรง(ตรงไหน?) แต่น่ากลัวสุดๆไปเลยใช่ไหมล่ะ ผู้ชายใจร้าย
ส่วนบดินทร์...เอิ่ม คงต้องปล่อยฮีไปตามกรรมเวร
รู้แค่ว่า...ตอนนี้ทั้งตอน
ดนัยกินจนอิ่ม...
สปอยล์ : ตอนหน้าบดินทร์กับสดายุได้เคลียร์กันจริงจังค่ะ
ทายสิ อดีตเพื่อนรัก จะจบความสัมพันธ์สุดท้ายกันอย่างไรน๊า...
ปล. รู้นะ บางคนแอบรอคู่เจ๊บลูม่าอยู่ด้วย
ทายสิคะ เจ๊บลูจะยอมปล่อยซอลย่ากลับบ้านหรือเปล่า...หุหุ
ขอบคุณที่ติดตามชมนะค๊า
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1269217 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก