ผมคือ...นางเอก เจ็ดโมงครึ่งในพักฟื้นพิเศษ โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง
อาหารคนป่วยมาตามเวลาตรงเป๊ะ เป็นมาตรฐาน ด้วยเมนูโรงพยาบาลที่ไม่ค่อยน่าลิ้มลองสักเท่าไหร่ นั่นคือโจ๊กหมูร้อนๆ รสชาดชืดสนิท
หลังจากพยาบาลสาวเข็นรถอาหารเข้ามาให้ ดนัยก็จัดการปลุกคนที่ยังหลับใหลให้ตื่นขึ้นมาทานอาหารและยาตามเวลา
“โจ๊กร้อนๆน่ะ ตื่นมาทานเสียหน่อยสิ”
เสียงทุ้มรื่นหูเอ่ยขึ้นเบาๆ ตรงข้างเตียงคนป่วย ในระยะที่ไม่ใกล้ แต่ก็ไม่ได้ไกลนัก
เข้าวันที่สองแล้วที่ดนัยและบดินทร์ใช้ชีวิตอยู่ในห้องพักฟื้นห้องพิเศษสุดหรูนี้ด้วยกัน และก็เป็นสองวันที่ทั้งคู่ยังไม่มีบทสนทนาระหว่างกันอื่นใดนอกเหนือจาก เรียกทานข้าว
“..............”
ได้ยินสียงเรียกขาน บดินทร์ก็ลืมตาตื่น ความจริงชายหนุ่มตื่นมาได้สักพักใหญ่ๆแล้ว เพียงแต่ยังไม่อยากลืมตา เพราะกลัวว่าจะต้องสบตา หรือสนทนากับดนัย คนเฝ้าไข้ที่อยู่โยงยาวมาทั้งคืน ชำเลืองมองก็ได้เห็น ร่างสูงใหญ่กำลังจัดการเตรียมนำโจ๊กร้อนๆมาตั้งบนโต๊ะเลื่อนสำหรับทานอาหรบนเตียงของคนป่วย พร้อมทั้งรินน้ำส้มเย็นฉ่ำจากตู้เย็นมาวางคู่น้ำเปล่าไว้ให้เสร็จสรรพ
บริการดี แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกดี
บดินทร์ผินหน้ากลับมาที่เดิม พร้อมหลับตาลงอีกครั้ง แสร้งไม่ได้ยินเสียงปลุก หรือกลิ่นหอมของโจ๊ก
“คุณบดินทร์...”
ดนัยเอ่ยปากเรียกขานอีกครั้ง เมื่อเห็นว่า บดินทร์ยังคงหลับต่อ ดนัยรู้ว่าอีกฝ่ายแกล้งหลับ เพราะเมื่อครู่เขาแอบเห็นว่าบดินทร์ยังหันมามองอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปไม่ใยดี ยอมรับว่าลำบากใจไม่น้อย ที่ต้องคอยดูแลคนที่แม้แต่หน้าของเขายังไม่อยากมอง แต่เขาก็ไม่สามารถทิ้งบดินทร์ไปได้ลงคอ ไม่ว่าจะเพราะสำนึกผิด หรือเหตุผลอะไรก็ช่าง ตราบใดที่บดินทร์ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาลแห่งนี้ ดนัยเองก็ตั้งใจแล้วว่า จะอยู่ดูแลไปให้ตลอด เช่นเดียวกัน
“...ผมไม่หิว”
คำตอบที่ได้กลับมา แน่นอนว่าดนัยก็พอจะเดาได้ ชายหนุ่มเงียบไปเล็กน้อย ก่อนจะพยายามหว่านล้อมดูอีกครั้ง ไม่รู้สิ เขายังไม่อยากแพ้
“...อย่าดื้อสิคุณ ทานโจ๊กสักหน่อย จะได้ทานยาต่อ”
“...วางไว้ก่อนได้ไหมครับ...ผมยังทานไม่ลงจริงๆ”
แต่ถึงอย่างไร บดินทร์ก็ยังคงยืนยันคำเดิม ดวงตายังคงปิดแน่น และผินหน้าหลบไปอีกด้านเช่นเดิม การปฏิเสธที่ชัดเจนขนาดนี้ ทำให้ดนัยได้แต่ถอนหายใจบางๆ พร้อมกับยื่นข้อเสนอ ที่เขาเพิ่งคิดได้ออกไป
“ทานเสียหน่อยเถอะ คุณไม่ทานอะไรเลยตั้งแต่เมื่อคืน แล้วยาหลังอาหารพวกนี้ คุณก็ต้องทานตามเวลา...”
“................”
“...ถ้าการที่มีผมอยู่ทำให้คุณกินไม่ลง...เอาเป็นว่าผม...ออกไปรอข้างนอกก็ได้นะ”
ดูเหมือนข้อเสนอของดนัยจะได้ผล เพราะถึงแม้บดินทร์จะยังคงไร้ปฏิกิริยาตอบสนองเหมือนเดิม แต่อย่างน้อยอีกฝ่ายก็ยอมที่จะลืมตา ดนัยเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ขณะถอยหลังออกจากเตียงคนป่วยช้าๆ ไปจนเกือบหน้าประตู
แสร้งปิดประตูเสียงดัง แล้วลอบมองผ่านกระจกไปยังเตียงผู้ป่วยจากด้านนอก
*
*
*
ดนัยออกจากห้องไปแล้ว บดินทร์รับรู้ถึงการไร้ตัวตนของอีกฝ่ายในห้องได้จากเสียงประตูที่ปิดลง ไม่เกิน 5 นาทีถัดมาบดินทร์ก็ขยับกายลุกขึ้นนั่ง แล้วหันไปมองถ้วยโจ๊กร้อนๆที่ตั้งรออยู่บนโต๊ะเลือนข้างเตียง พอจะเดาได้อยู่หรอก ว่ารสชาดมันคงจืดชืดสมฐานะอาหารโรงพยาบาล แต่กลินนั้นก็แสนเย้ายวนให้สูดดมซ้ำแล้วซ้ำเล่า บดินทร์ไม่ได้อยากอาหาร แต่เพราะไม่ได้ทานอะไรเลยมาตั้งแต่คืนก่อน มื้อสุดท้ายเป็นอะไรเขายังแทบจำไม่ได้ รู้แต่ทานรองท้องไว้ ก่อนที่จะลงมือทำเรื่องระยำกับสดายุ...
แค่คิดถึงตรงนี้ บดินทร์ก็พาลกินอะไรไม่ลงอีกรอบ ถ้าร่างกายเขาไม่ประท้วงโครกครากขึ้นมาจนรู้สึกน่ามืดเสียก่อน มือเขาคงไม่เอื้อมไปดึงโต๊ะเลื่อนเข้าหาตัว กว่าจะรู้สึกตัว มือขวาของเขาก็กำลังตักโจ๊กคำแรกขึ้นมาจ่อรอที่ปากเสียแล้ว
ร้อน...
บดินทร์ชะงักเล็กน้อยทันทีที่โจ๊กคำแรกหายเข้าไปในปาก ‘ร้อน’ นี่อาจเป็นความรู้สึกรู้สาแรกที่เขารู้สึกได้ หลังจากตายด้านมานานเกือบสองวัน
คำแรกผ่านไป คำที่สองที่สามก็ตามมา พูดไม่ได้ว่าอร่อย แต่ก็พอทำให้มือที่สั่นล้าพอมีเรี่ยวแรง บดินทร์ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะหิวโหยมือไม้สั่นพั่บ ขนาดไม่คนาต่อความร้อนของโจ๊กได้ขนาดนี้ ร้อนจนลิ้นชา แต่เขาก็ยังซดโฮกๆ ลิ้นไม่ได้รับรส รับรู้เพียงมันคืออาหาร
ไหนๆก็เลือกจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ก็กินให้มันหมดๆ กินให้มันจบๆไป
“โอ้ย!”
ด้วยความรีบรนไปหน่อย มือที่ไม่มั่นคงอยู่เป็นทุน จึงเผลอทำช้อนที่เต็มไปด้วยโจ๊กร้อนๆร่วงใส่หน้าอก ตรงช่องว่างระหว่างเสื้อผู้ป่วยที่เปิดอ้าอยู่อย่างพอดิบพอดี ความร้อนลวกผ่านผิวเนื้อตามทางที่โจ๊กไหลเปื้อน แสบจนบดินทร์ยังต้องร้องออกมา
เพล้ง!
พอพลาดสักอย่าง ก็พาลกันไปเป็นโดมิโน่ ความแสบร้อนบนทรวงอกทำให้บดินทร์ลนลานควานมือหากระดาษทิชชู่ที่อยู่บนชั้นวางของถัดออกไปจากหัวเตียง เพราะไกลจนต้องเอื้อมไปจนสุดแขนซ้าย มือขวาที่ยังพันไว้แน่นหนาก็ไปชนเข้ากับแก้วน้ำร่วงลงจากโต๊ะเลื่อน หล่นโดนตัวจนเปียกนองไปทั้งหน้าท้อง ก่อนจะกลิ้งหลุนๆหล่นไปแตกที่พื้น เป็นการปิดฉาก
“...อะไรกันวะเนี่ย” บดินทร์สบถออกมาเบาๆ ออกอาการขัดใจเล็กๆกับความซุ่มซ่ามแบบต่อเนื่องของตัวเอง ทั้งร้อน ทั้งเหนียว ทั้งเปียก ทั้งแตก ชายหนุ่มขยับมือเลื่อนโต๊ะออกจากเตียงช้าๆ ก่อนพยายามก้าวลงจากเตียง ในขณะเดียวกันกับที่ดนัยเปิดประตูเข้ามาพอดี
“อย่าเพิ่งลงมา เดี๋ยวมันจะบาดเอา”
ดนัยร้องห้าม ขณะเร่งฝีเท้าจากหน้าประตู เดินไปหยิบที่ตักขยะพร้อมไม้กวาดตรงตู้เก็บอุปกรณ์ข้างประตู แล้วรีบจัดการเก็บกวาดเศษแก้วแตก และถูพื้นที่เปียกให้แห้ง ท่ามกลางการจับจ้องไม่วางตาของคนไข้บนเตียงอย่างบดินทร์
‘ยังจะดูแลกันทำไม?’
คงเพราะท้องอิ่ม สมองเลยเริ่มทำงาน บดินทร์ถึงได้เริ่มสงสัยในการกระทำของดนัย อย่างเป็นจริงเป็นจังขึ้นมา ชายหนุ่มที่ง่วนอยู่กับการกำจัดเศษแก้วตรงหน้านั้นรูปร่างสูงใหญ่สมส่วน ผิวพรรณขาวใสสะอาดตา ใบหน้าคมคาย ดวงตาโตคมกล้า จมูกโด่งรั้นรับกับปากกระจับสีแดงระเรื่อ ดูดีสมฐานะนักแสดงมีชื่อของวงการ
...น่าอิจฉา..
ความคิดที่ผุดวาบขึ้นมาทำให้บดินทร์ขำตัวเอง คนอย่างเขา จะมีสิทธิ์ไปอิจฉาอะไรใครได้
“...!!?”
เพี๊ยะ!! บดินทร์ฟาดมือของดนัยออกไปสุดแรงด้วยความตกใจ ที่นั่งเหม่อมองอยู่ดีๆ จู่ๆดนัยก็เอื้อมมือเข้ามาปลดปมเชือกเสื้อผู้ป่วย ร่างบดินทร์สะท้านเฮือกขึ้นมาทันควันอย่างห้ามไม่อยู่ ดวงหน้าตื่นตระหนก จดจ้องดนัยที่ชะงักค้างอยู่ตรงหน้า เหมือนหลุมเวลาจะเกิดขึ้นอยู่ครู่หนึ่ง จึงทำให้พวกเขานิ่งค้างอยู่อย่างนั้นหลายนาที
“...มันเลอะโจ๊กไม่ใช่รึไง ถอดออกก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?”
เป็นดนัยที่รู้สึกตัวก่อน เขาอธิบายแก่บดินทร์ที่ยังทำหน้าแตกตื่นด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้แสดงอารมณ์อะไรมากนัก สองมือแกร่งยื่นเข้าหาบดินทร์อีกครั้ง เพื่อช่วยแกะปมเชือกเสื้อผู้ป่วยให้
“...ผมทำเองได้” บดินทร์เบี่ยงตัวหลบทันทีที่เห็นว่าดนัยยังคงพยายามยื่นมาหา ใบหน้าบูดบึ้งสื่อสารชัดเจนว่าไม่ต้องการโดนดนัยแตะต้อง สองมือพิการชั่วคราวที่ข้างหนึ่งยังคงมีสายน้ำเกลือ และอีกด้านที่ยังคงเจ็บแปลบแม้ขยับเพียงนิด พยายามดิ้นรนแกะปมเสื้อด้วยตัวเอง เพื่อหลีกเลี่ยงความช่วยเหลือที่ตนไม่ต้องการ
และในที่สุดก็สำเร็จ บดินทร์ชำเลืองมองทางดนัยที่ยืนนิ่งมองมาอยู่ก่อนแล้วครั้งหนึ่ง ก่อนจะขยับตัวลงจากเตียง เพื่อไปจัดการตัวเองต่อในห้องน้ำ ด้วยเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าคงไม่ดีนัก ถ้าจะถอดชุดคลุมกายออกต่อหน้าของดนัย
“จะไปไหน?”
“ห้องน้ำ”
“ผมช่วย”
“ไม่ต้อง..ผมไปเองได้”
ทั้งสองเริ่มโต้เถียงกันทันทีที่บดินทร์พยายามจะลงจากเตียง แต่ดันมีดนัยยืนขวางทางเอาไว้ คนหนึ่งแค่อยากช่วย และต้องการที่จะช่วยให้ได้ ส่วนอีกคนกลับไม่ต้องการ ไม่แม้แต่อยากอยู่ใกล้เสียด้วยซ้ำ เห็นได้ชัดว่าแม้แต่หน้าของดนัย บดินทร์เองยังไม่อยากมอง ได้แต่หลบเลี่ยงสายตาอยู่ตลอด
“มือข้างนึงก็พ่วงสายน้ำเกลือ ส่วนอีกข้างก็ยังขยับไม่ได้ แล้วคุณจะล้างตัวได้ยังไง?”
“ผมแค่เจ็บ ไม่ได้พิการ”
คำสุดท้ายของ บดินทร์แทบจะเป็นตะคอก แม้ว่าดนัยจะพยายามถามไถ่ด้วยน้ำเป็นมิตรขนาดไหนก็ตาม การโต้เถียงหยุดลงที่ตรงนั้น ต่างฝ่ายต่างเงียบนิ่ง เพียงแค่จ้องหน้ากันแบบไม่มีใครยอมใคร
ร่วมหลายนาทีที่ตาจ้องตา โดยไม่มีใครยอมใคร ต่างฝ่ายต่างก็คิดว่าตัวเองถูกต้อง และจะไม่ยอมถอยจนกว่าจะบรรลุเป้าหมายที่ตั้งใจไว้
แต่มันก็นานเกินไปสำหรับคนที่หัวใจยังคงอ่อนแออย่างบดินทร์ เพราะเพียงครู่ต่อมา ชายหนุ่มก็ต้องยอมเป็นฝ่ายปราชัย ผินหน้าหลบสายตาคมกล้าของดนัยก่อน ถอนหายใจ แล้วขยับกายลงจากเตียงผ่านร่างสูงใหญ่ของดนัยเพื่อลากสังขารตัวเองไปยังห้องน้ำตามเจตนารมย์
พรึ่บ!!
ซึ่งยังไม่ทันจะพ้น ก็โดนคว้าตัวขึ้นพาดบ่า แล้วพาเข้าห้องน้ำทั้งๆอย่างนั้น
“เฮ้ย!! ปล่อยผมนะ!” อยากจะโวยวาย แต่ก็ไร้เรียวแรง เสียงแหบแห้งที่เปล่งออกมาจึงออกไปทางครางเครือมากกว่าน้ำเสียงแสดงความไม่พอใจ มือข้างหนึ่งถูกโยงกับเสาคล้องขวดน้ำเกลือ ในมือของดนัย ส่วนอีกมือก็เจ็บร้าวจนขยับแทบไม่ไหว แถมสองขายังถูกล็อคเอาไว้ด้วยท่อนแขนทรงพลังของดนัยด้วยอีก ทำให้การดิ้นรนถูกสกัดไว้ได้อย่างสิ้นเชิง
เมื่อรู้ว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์ สุดท้ายบดินทร์ก็หยุดการกระทำที่ตัวเองคิดว่าไร้ค่า แล้วจำยอมปล่อยตัวให้ดนัยพาไปห้องน้ำอย่างไม่ชอบใจนัก บดินทร์ออกอาการกระฟัดกระเฟียดเล็กน้อย ตอนที่ถูกจับให้นั่งบนขอบอ่างอาบน้ำ แต่อาการนั้นไม่ได้อยู่ในสายตาของดนัย ที่เริ่มจัดการรองน้ำอุ่นใส่กะลังมังพร้อมหาผ้าขนหนูผืนน้อยมาเตรียมรอ
“ผมบอกแล้วไง ว่าไม่ต้องรับผิดชอบอะไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น” บดินทร์ตัดสินใจโพล่งขึ้น พลางใช้มือข้างที่ระโยงสายน้ำเกลือขึ้นปัดมือดนัยที่ตั้งท่าจะช่วยปลดเสื้อออกให้ไปด้วย และมันก็สามารถทำให้ดนัยชะงักได้เล็กน้อย
“ผมก็ไม่ได้คิดหรอกนะ ว่าเรื่องแค่นี้มันจะเรียกได้ว่ารับผิดชอบ” ดนัยตอบออกมาโดยไม่ได้มองบดินทร์ด้วยซ้ำว่ากำลังทำหน้าตาแบบไหนอยู่ ดนัยเพียงตั้งหน้าตั้งตาถอดเสื้อของบดินทร์อีกครั้ง แม้จะถูกขัดขืนแค่ไหนก็ตาม
“...แล้วคุณทำไปเพื่ออะไร?........” เสียงสั่นเครือถามไถ่ขึ้นอย่างใคร่รู้จริงจัง เพราะบดินทร์ไม่เข้าใจจริงๆว่าดนัยคิดอะไรอยู่ บดินทร์มั่นใจเหลือเกินว่าดนัยเกลียดชังเขา ยิ่งมั่นใจมากเมื่อผ่านคืนนั้นมา คืนที่เขาถูกตัดสินประหารชีวิต และเพชรฆาตผู้ลงทัณฑ์คนนั้นเป็นดนัยไม่ผิดแน่ ทั้งที่เขายอมรับทุกอย่างที่ถูกกระทำ และคิดว่าคงสาแก่ใจดนัยแล้วหากคนที่ชั่วช้าอย่างเขาจะหายไปจากโลก...
แต่...
พอลืมตาตื่นมาอีกครั้ง ทุกอย่างกลับตาลปัตรไปหมด คนที่บดินทร์คิดว่าจะต้องยินดีกับเรื่องที่เกิดขึ้นคนนั้น กลับมานั่งเฝ้านอนเฝ้าเขาที่โรงพยาบาล ทั้งยังดูแลสารพัด ประคมประหงมราวกับเป็นญาติสนิท มันต่างกันเกินไปกับคนความทรงจำ บดินทร์จึงค่อนข้างสับสน และรู้สึกทำตัวไม่ถูก
“คุณจะยังมายุ่งวุ่นวายกับผมทำไม? ...กับคนอย่างผม......คุณยังต้องการอะไร?......” ในเมื่อหาคำตอบตัวเองไม่ได้ ตอนนี้จึงทำได้เพียงพยายามเลี่ยงจากดนัยให้ได้มากที่สุดเท่านั้น ทุกคำถามที่หลุดจากปาก ไม่ได้ต้องการคำตอบ แต่เป็นประโยคขับไล่ฝ่ายตรงข้ามกลายๆ ว่าให้เลิกวุ่นวายวกวน สองมือทั้งปัดทั้งป้อง กระชับเสื้อคนไข้เปียกชื้นเลอะเทอะไว้อย่างสุดกำลัง
“...........ผมไม่มีเหตุผลจะอธิบาย และไม่ได้ต้องการอะไรมากไปกว่าการดูแลคุณที่นี่จนกว่าคุณจะออกจากโรงพยาบาล....” คำตอบของดนัยที่ออกจากปาก พร้อมกับหน้าตาจริงจังนั้น ทำเอาบดินทร์พูดอะไรไม่ออก
“...คุณ...สมองคุณมันเพี้ยนไปแล้ว” ได้แต่ครางเครือออกมาเบาๆ ด้วยความไม่เข้าใจ คำถามล้านแปดยังอัดแน่นอยู่เต็มอก แต่ไม่สามารถเรียบเรียงกลั่นกรองออกจากปากได้เลย สุดท้ายจึงได้แต่บริภาษออกไปเท่านั้น
“ใช่...ผมเพี้ยน....นี่อยู่นิ่งๆได้ไหม ดิ้นอยู่แบบนี้ มันเสียเวลานะ” แต่คำส่อเสียดก็ไม่ได้ทำให้ดนัยรู้สึกขุ่นข้อง ซ้ำยังยอมรับหน้าตาเฉยเสียอีก ออกแนวไม่สนใจเลยเสียด้วยซ้ำ เพราะแค่วุ่นวายกับการจับคนป่วยตัวแฉะเปลื้องผ้าให้ได้นี่ก็ดึงสมาธิดนัยจากทุกอย่างไปได้แล้ว
“งั้นก็อย่ายุ่งกับผมสิ! คุณไม่จำเป็นต้องทำอะไรทั้งนั้นนี่ ทั้งการมาคอยเฝ้าอยู่อย่างนี้ ทั้งเรื่องการรักษาตัว หรือแม้แต่การช่วยชีวิตผม! คุณเกลียดผมไม่ใช่รึไง! ทำไมไม่ปล่อยให้ผมตายไปซะเล่า!!” จากเส้นประสาทที่ตึงเครียดอยู่แล้วของบดินทร์ พอได้ยินคำบ่นพ้อเบาๆของดนัยเข้าก็พาลฟิวส์ขาด จนเผลอตวาดอีกฝ่ายออกไปด้วยเสียงสั่นพร่า ร่างกายบอบช้ำสะบัดเบี่ยงเต็มกำลัง เพื่อหลบเลี่ยงไปให้พ้นหน้าดนัย
หากแต่ยังไม่ทันจะพ้น ก็โดนดนัยคว้ากลับมานั่งที่เดิมด้วยไร้พลังในการขัดขืน สองมือทรงพลังคว้าไหล่ทั้งสองข้างของบดินทร์ไว้แน่น อย่างไม่คิดที่จะให้ดิ้นรนน่าโมโหเช่นที่แล้วๆมาอีก
“ยังอยากตายอยู่อีกเหรอ?” เสียงทุ้มเครียดขึงของเจ้าของมือแกร่งเอ่ยถาม คิ้วเรียวขมวดมุ่นอย่างรู้สึกขุ่นข้อง ใบหน้าที่เรียบเฉยมาตลอดเริ่มมีปฏิกิริยา
บดินทร์ไม่ได้ดิ้นรนให้หลุดพ้นอุ้งมือใหญ่อย่างที่ดนัยคิด แต่กลับสงบนิ่งแล้วส่งสายตาท้าทายมาแทน ก่อนจะเอ่ยประโยคที่แสดงถึงจุดยืนของตัวเองอย่างชัดเจนให้ดนัยได้สำเหนียก
“...มันเรื่องของผม ชีวิตผม คุณไม่เกี่ยว”
แน่นอนว่าคำพูดของบดินทร์ถูกต้อง ชีวิตของบดินทร์ เรื่องของบดินทร์ แท้ขจริงแล้วมันไม่ได้เกี่ยวกับดนัยเลยแม้เพียงนิด แต่ในกรณีที่บดินทร์จะพูดประโยคดังกล่าวเร็วกว่านี้สักสองวัน ถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็ ต่อให้บดินทร์สิ้นลมไปตรงหน้า ดนัยก็อาจไม่ได้รู้สึกอะไรเลยแม้แต่ให้ความสนใจ
ทว่า...
มันเป็นคนละกรณีเดียวกันอย่างสิ้นเชิงกับตอนนี้...
ที่ดนัยจะทนไม่ยุ่งไม่สน ไม่ได้อีกต่อไปแล้ว “...หึ...ชีวิตของคุณเมื่อไหร่กัน?” ชายหนุ่มเหยียดยิ้มบางพร้อมตั้งคำถาม ที่ไม่ได้คิดจะสนใจคำตอบ พร้อมกันนั้นก็ช่วยสาธยายให้บดินทร์ที่กำลังขึงตามองมาให้ได้กระจ่างแก่ใจด้วย
“อย่าลืมสิ...คุณเลือกที่จะทิ้งชีวิตของคุณแล้ว คุณหมดสิทธิ์ที่จะถือครอง มันอีกต่อไป ผมคนนี้ที่พยายามรักษามันไว้ต่างหาก ที่มีสิทธิ์เป็นเจ้าของมัน”
“พูดบ้าอะไรของคุณน่ะ?”
บดินทร์ไม่มีทางเข้าใจ ดนัยรู้ดี เพราะเขาเองก็ยังไม่เข้าใจ ว่าอะไรดลใจให้กระทำ และพูดออกไปแบบนั้น รู้อยู่แก่ใจดีด้วยซ้ำ ว่าเขาทำได้เพียงช่วยดูแล แต่ไม่มีสิทธิ์ฝืนใจหรือทำอะไรมากกว่านั้นกับบดินทร์
นี่มันเกิดอะไรขึ้นให้หัวเข้ากันแน่?
“พูดเรื่องจริง...เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เป็นต้นไป ชีวิตของคุณเป็นของผม”
คิดว่าแย่แต่ก็ไม่ทันได้ห้ามสัญชาตญาณ เพราะกว่าจะรู้สึกตัว ดนัยก็เผลอผูกมัดบดินทร์ไว้กับตนเองเสียแล้ว
********************************************
แอบมาเงียบๆเพราะคอมพังตังค์หมดค่ะ อยู่อย่างไร้ความหวังสุดๆ
ยังมีต่ออีกยาวค่ะ...แต่ยังเอาลงไม่ได้ TT^TT
รออาทิตย์หน้านะคะ ขอรื้อข้อมูลสักระยะ...
ขอโทษนะคะ 
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1267624 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก