หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153)

[shoi_toei]

มาดนายหัวมาเต็มค่าคุณดนัย ^^ ชอบ ๆ

รออ่านอยู่นะค้าบบบ

[sz4music]

 

[noina]

เย้ได้อ่านต่อแล้ว

[Paparazzi]

ขอบคุณมากๆๆๆที่มาต่อนะคะ
 ชอบเรื่องนี้มากมีหลายคู่ดี โดยเฉพาะดินกะดนัยตอนนี้ฟินสุดๆ 
บรรยากาศยังอึมครึมอยู่ แต่จดจ่อรอคู่นี้อย่างมาก รอนะค้าาา
ให้คอมกลับมาใช้ได้ไนไวๆด้วย

[วายซ่า]

สู้ สู้ นะคะ   

[raluf]

ดูแลกันดีๆน๊า

[•♀NoM!_KunG♀•]

เต้มใจรอออ

[klaew]

  

นึกว่าจะหายแล้วซะอีก นึกว่าจะไม่อัพแล้ว
 
ดีใจนะคะที่กลับมา จะรอค่ะ

ส่วนของตอนนี้ เอาใจช่วยดนัยค่ะ ปราบพยศแมวเหมียวบดินทร์ให้จงได้
 

[aimjungna]

เป็นกำลังใจให้นะคะ สู้ สู้ ชักเริ่มอยากอ่านคู่ของดนัยอีกเยอะเยอะ หน่วงน่าดู

[omuya]

ว้าวววๆๆๆ

[Mitra]

ดนัยก็ถนอมๆ เค้าหน่อยสิ
ยิ่งเปราะบางอยู่ช่วงนี้

รอที่เหลือนะจ้า
สู้ๆ จ้า

[wavalove]

 

[kinjikung]

หายไปนานจนเกือบลืม 555555 บดินทร์ยังน่าสงสารเหมือนเดิม

[nenechan2433]

  มาต่อไวๆ นะคะ คอมหายดีไวๆ รอติดตามค่า

[มะเขือม่วง]

 

[Xhunters]

  

รอยู่นะค่ะ

[Sirada_T]

ไม่รู้ว่าอัพเลยอ่ะ... ไม่เปลี่ยนชื่อเรื่อง นี่คิดถึงเลยเปิดเข้ามาเลยเพิ่งรู้นะเนี่ย....

[maru]

รอค่ะ

[Yร้าย]

มาได้แล้วนะจ๊ะ..

[goldentime]

ดีใจแบบสุดๆอะ มาจนได้กำลังรออยู่เลย

[real port]

รอครับ

[Chrysan]

ตอนบรรยายฉากฆ่าตัวตาย น้ำตาไหลพราก ๆ
อ้างว้าง โดดเดี่ยว แต่ก็ได้อยู่กับสิ่งที่มีความสุข
ยิ่งมีเพลง Safe and Sound นะ โอยยยย ใจจะขาด 
ไม่รู้ว่าดินจะกลับเข้าสู่วงการได้หรือเปล่า
แต่ไม่ว่าอย่างไร ดนัยต้องเลี้ยงดินนะ
ก็ชีวิตดินเป็นของดนัยแล้วนิ 

[Babyboys]

คิดฮอดดดดดดดด

เป็นเรื่องเดียวที่อ่านคู่อื่นนอกจากคู่หลัก ชอบคู่ของดินมากกกกก สู้ๆนะครับคนเขียน✌

[Cc-kun]

โอมม จงมาต่อออๆ

[ชลันดา]

โฮะๆ ชัดเจนมาก คือเดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละดนัยว่าผูกมัดเขาไว้ทำไม

 

[nenechan2433]

  ตั้งหน้าตั้งตารอ มาต่อเถอะนะ

[Yร้าย]

นับวันรอ...

[alternative]

รออยู่นะคะ

ทุกคนมีภูมิหลังต่างกันและรับมือกับเรื่องต่างๆ ต่างกันไป เห็นได้ชัดอย่างดินกับยุซึ่งมาจากครอบครัวที่ล้มเหลวคล้ายๆ กัน
แต่คนหนึ่งเลือกไม่แยแสหรือเผชิญหน้ากับปัญหาสร้างเกราะแข็งมาปกป้องตนเอง อีกคนหลีกเลี่ยงและปัดปัญหาให้พ้นตัวด้วยความอ่อนแอและขี้ขลาด 

ขอให้ดินเข้มแข็งขึ้นนะ

[อนาคี99]

ผมคือ...นางเอก                         



“พูดเรื่องจริง...เพราะฉะนั้นต่อจากนี้เป็นต้นไป ชีวิตของคุณเป็นของผม”


คำพูดบ้าๆ ที่ทำบดินทร์เสียศูนย์เพราะไม่รู้จะรับมืออย่างไร

คำพูดบ้าๆที่คนพูดอย่างดนัยเองก็เสียศูนย์เพราะไม่รู้พูดออกมาได้ยังไงเช่นกัน

สิ้นคำประกาศิตเอาแต่ใจของดนัย ทุกอย่างก็พลันเงียบสงัด ต่างคนก็ต่างไม่พูดอะไรขึ้นมาอีก ไม่มีแม้เพียงคำ ทุกอย่างนิ่งไม่มีไหวติง จนสุดท้าย มีเพียงเสียงถอนหายใจบางเบาของบดินทร์เท่านั้น ที่ดังขึ้นมาในที่สุด

“นั่นสินะ” น้ำเสียงที่คล้ายจะหมดแรง เอ่ยบางถ้อยคำออกมา  ดวงหน้าก้มต่ำ ไม่ยอมสบสายตากับดนัยอีก เงียบกริบ ก่อนจะค่อยๆขยับมือถอดเสื้อผู้ป่วยออกจากตัวช้าๆ  ประจักษ์ว่าลำบากอย่างที่ดนัยว่าไว้จริง เพราะแขนของบดินทร์ทั้งสองข้างล้วนแต่บาดเจ็บ และระโยงไปด้วยสิ่งกีดขวางเกะกะ  ความทุลักทุเลของบดินทร์ ทำให้ดนัยต้องเข้าไปช่วยจัดการปลดเปลื้องอีกครั้ง จนสำเร็จได้ในที่สุด

“.............”แค่ความเงียบที่บดินทร์ส่งมาก็ว่ากดดันพออยู่แล้ว พอได้เห็นร่องรอยโหดร้ายที่ตัวเองได้ทิ้งไว้บนผิวขาวละออของบดินทร์ด้วยอีก ยิ่งทำให้ดนัยพูดไม่ออกเข้าไปใหญ่ 

ร่องรอยการต่อสู้ เขียวช้ำ บางจุดก็หนักจนกลายเป็นสีม่วง  รอยแดงคล้ำเป็นจุดกระจายอยู่ทั่วบนแผ่นอกขาวความป่าเถื่อนฉายชัดในร่องรอยเหล่านั้นอย่างไม่ต้องมีคำบรรยายเสริม กรีดลึก จนดนัยเองยังต้องเบือนสายตาหลบเลี่ยงด้วยว่ารู้สึกลำบากใจที่จะต้องทนเห็น

ความเลวทรามจากน้ำมือของตน

“ผิวโดนลวกนิดหน่อย แต่คงไม่ถึงกับพองหรอก แค่แดงนิดๆ เดี๋ยวผมขอยาจากพยายบาลให้”  ดนัยเอ่ยขึ้น ขณะใช้ผ้าขนหนูบิดหมาดบรรจงซับรอยแดงตรงแผงอกขาวของคนหน้านิ่งราวตุ๊กตากระเบื้องไร้ชีวิต

“................”

“คุณจะอาบน้ำเลยมั้ย หรือจะแค่เช็ดตัวดี?” 

“................”

“...ไม่ตอบ งั้นผมแปลว่าคุณต้องการอาบน้ำก็แล้วกันนะ”  ไร้คำตอบโต้ใดๆอย่างที่คาดไว้ดนัยเพียงถอนหายใจ ทิ้งผ้าขนหนูผืนน้อยลงในอ่างล้างหน้า ก่อนจะจัดการเปิดรองน้ำอุ่นใส่อ่างอาบน้ำ แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าบดินทร์นั้นยังระยางอยู่กับสายน้ำเกลือ ทั้งแขนอีกข้างก็ยังบาดเจ็บระบมจากแผลเย็บนับสิบสิบเข็มที่ข้อมือนั่นอีก จะให้ลงแช่น้ำคงเสี่ยงที่แผลจะเปียกเกินไป สุดท้ายจึงได้แต่บ่นออกมาเบาๆ 

“ขอโทษที ลืมไปว่าแขนคุณเจ็บอยู่ เดี๋ยวผมเช็ดตัวให้แทน ” ด้วยเห็นว่าบดินทร์ยังคงเงียบนิ่ง ดนัยจึงตัดสินใจเอาเองเสร็จสรรพ ปิดก็อกน้ำในอ่างใหญ่ เพื่อตั้งใจว่าจะเปิดน้ำใส่กะละมังเล็กตรงอ่างล้างหน้าแทน ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น ...

“จะทำอะไรก็ตามสบายเถอะครับ...ไม่ต้องถามผมให้เมื่อยปากหรอก ทำตามที่เห็นควรเถอะ...ถึงยังไง ผมก็ไม่มีสิทธิ์อยู่แล้วนี่...”

น้ำเสียงเย็นชาของบดินทร์ก็เอ่ยถ้อยคำระคายหู ที่สามารถยั่วยุอารมณ์ได้ไม่น้อย ขึ้นมาเสียก่อน  ทันทีที่ได้ยิน ทุกกิจกรรมของดนัยก็หยุดชะงัก คิ้วเข้มขมวดเล็กน้อย ดวงตาคมกล้าชำเลืองหาต้นตอของประโยคบาดหู ผู้ที่กำลังนั่งก้มหน้าต่ำ แสร้งไม่แยแส ไม่แลเห็นว่าเขาอยู่ในสายตา

“...อย่างอนสิคุณ ผมไม่คิดจะริดรอนคุณถึงขนาดนั้นหรอกน่า”  ตอนแรกก็นึกหงุดหงิด แต่พอคิดได้ว่าตอนนี้บดินทร์ไม่ได้อยู่ในภาวะปกติสักเท่าไหร่ ก็พอให้ใจเย็นขึ้นได้หน่อย แต่นั่น ก็ไม่ได้ทำให้ถ้อยประโยคที่โต้ตอบออกมา ดูปราณีผู้ฟังอย่างบดินทร์เลยสักนิด

“ผมไม่ได้งอน!” บดินทร์ตวาดขึ้นอย่างลืมตัว เพราะหงุดหงิดไม่น้อย ที่ถูกกระเซ้าราวกับตัวเขานั้นเป็นผู้หญิง แต่ดูเหมือนการแสดงอารมณ์ขุ่นข้องของเขาจะถูกใจดนัยไม่น้อย เพราะเพียงสิ้นคำตวาด ดนัยก็หัวเราะออกมาเบาๆ ราวกับจะเย้ยทันที

“ยังมีความรู้สึกอยู่นี่นา หึหึ ผมนึกว่าคุณจะตายด้านไปแล้วเสียอีก” ไม่ได้ตั้งใจจะว่าร้ายรุนแรง แต่เพราะไม่ได้คิดจะถนอมน้ำใจตั้งแต่ต้น เลยทำให้ดนัยเผลอใช้คำที่ค่อนข้างจะหนักหน่วงสำหรับคนหัวใจเปราะบางอย่างบดินทร์เข้า

แค่จะแหย่คนใจแข็ง แต่ดูท่าจะแรงไปหน่อย เพราะแทนที่จะทำให้คนใจน้อยเดือดปุด กลับยิ่งฉุดความรู้สึกของบดินทร์ให้ยิ่งตกต่ำ  และทำให้ความอดทนของคนเจ็บช้ำ ขาดสะบั้นลงในที่สุด

...อยากดูถูกกันนักใช่ไหม? อยากเห็นไอ้บดินทร์คนนี้ย่อยยับนักใช่ไหม?

งั้นเอาเลยสิ เหยียบย่ำกันให้สาแก่ใจ มันคงเป็นเวรเป็นกรรม และมึงคงเป็นเจ้ากรรมนายเวรกูคนนี้ เอาเลยสิ เอาคืนกันให้สาสม

กูจะไม่เรียกร้องสักคำ ขอแค่ให้กรรมระหว่างกูกับมึงจบลงในชาตินี้

จะให้กูเป็นเหี้ยอะไรก็ได้...กูยอมทั้งนั้น...

“ถ้าแม้แต่การแสดงความรู้สึก ก็ยังไม่ได้รับอนุญาต...ผมก็จะไม่ทำอีก” หลังจากตัดสินใจอะไรได้บางอย่าง บดินทร์ก็กลับไปเป็นหุ่นไม้หน้าตาย ที่เอ่ยได้เพียงถ้อยคำทำร้ายตัวเอง

“อะไรของคุณอีกล่ะ? นี่ ขอร้องเถอะ อย่าเล่นแง่กับผมนักเลย ผมรับมือคุณที่เป็นแบบนี้ไม่ไหวหรอกนะ” ดนัยส่ายหัวดิก ด้วยไม่เข้าใจว่าจู่ๆบดินทร์เป็นอะไรไปอีก คุ้มดีคุ้มร้าย จนเริ่มน่ารำคาญ

“.................”บดินทร์ไม่ยอมปริปากพูดใดๆ ชายหนุ่มก้มหน้าต่ำ ไม่อยากรับรู้หรือสนใจสิ่งใดอีกแล้ว

ดนัยได้แต่หงุดหงิด เพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะพยายามจี้ใจดำกันไปถึงไหน? เขารู้ว่าเขาเองก็ผิด ไม่สิ ผิดเต็มๆเลยล่ะ กับเรื่องที่เกิดขึ้นกับบดินทร์ นับตั้งแต่ที่เขาสำคัญผิดว่า ตัวเองเป็นผู้พิพากษา ไปช่วยตัดสินความผิดให้บดินทร์ จนเจ้าตัวถึงกับจะตายจากโลกเสียให้ได้ เรื่องนี้เขาผิดจริง รู้แล้ว กระจ่างแล้ว และก็กำลังพยายามไถ่โทษอยู่นี่ไง ไม่ต้องให้อภัยก็ได้ ไม่ต้องมองกันในแง่ดีก็ได้ แต่เพียงแค่ยอมให้เขาได้ดูแล ได้ช่วยเท่าที่จะช่วยได้ เพื่อลดทอนความรู้สึกหนักอก เขาขอแค่นี้ไม่ได้หรือไง?

แม้กระทั่งตอนนี้ บดินทร์ก็ยังคงก้มหน้าต่ำ ไม่ยอมผินมามองทางดนัยเลยแม้แต่หางตา ความหงุดหงิดงุ่นง่านของดนัยพุ่งสูง โดยปกติเขาก็ไม่ใช่สุภาพบุรุษ  ไม่ใช่ผู้ที่มีความอดทนสูงส่ง หรือเรียกได้ว่าจุดเดือดต่ำเลยเสียด้วยซ้ำ ดังนั้นการที่จะต้องมาอดทนอะไรแบบนี้ จึงเป็นสิ่งที่ผิดวิสัย และตอนนี้เขากำลังจะหมดความอดทนอยู่รอมร่อ

‘ขอร้องล่ะบดินทร์ ได้โปรด อย่ายั่วโมโหผมไปมากกว่านี้เลย...’

“เฮ้?อย่าเงียบ มีอะไรก็คุยกันตรงๆ”  ดนัยกดเสียงต่ำกว่าปกติเล็กน้อย  เพื่อเอ่ยประโยคกดดันบดินทร์บ้าง พร้อมกันนั้นก็ใช้มือแกร่งของตนยื่นไปเชยปลายคางของบดินทร์ ให้ได้เงยขึ้นสบตากันตรงๆเสียที

ใบหน้าเผือดสี ราวกับไร้สิ้นทั้งวิญญาณของบดินทร์ ทำหัวใจของดนัยเจ็บแปลบ ดวงตาที่เขาเคยจำได้ติดตาว่าแสนจะคมกล้าท้าทายคู่นั้นคล้ายจะหม่นแสงลง และไหวระริกด้วยความตื่นตระหนกที่ถูกดนัยแตะต้องอย่างคุกคาม  ใช่ว่าดนัยจะชอบใช้กำลัง หรืออยากรุกรานให้บดินทร์ตกใจกลัว ใจจริงเขาอยากสัมผัสฝ่ายนั้นอย่างแผ่วเบา ถึงขั้นอยากทะนุถนอมเลยเสียด้วยซ้ำ  แต่ทั้งๆที่คิดว่าจะทำดีด้วยอย่างสุดความสามารถ ทั้งๆที่ตั้งใจไว้อย่างนั้น แต่บดินทร์กลับทำลายมันลงจนป่นปี้ ถึงดนัยจะรู้ตัวว่าตัวเองผิด แต่แล้วมันยังไงล่ะ? ถ้าทำดีด้วยแล้วมันส่งไปไม่ถึงอีกฝ่าย งั้นเขาก็คงต้องใช้วิธีการในแบบของเขานี่แหละ!

สายตาแข็งกร้าวเล็กๆที่ดนัยส่งออกมา กับปลายนิ้วร้อนผ่าวที่กระชับอยู่ตรงปลายคางนั้น บดินทร์ไม่ปฏิเสธเลยว่า ‘กลัว’ ในทันทีที่ถูกสัมผัสตัว ความทรงจำสดใหม่แล่นปราดเข้ามาในสมองราวกับกำลังเกิดขึ้นตรงหน้า สัมผัสกักขฬะ ความรุนแรงเลวร้าย เขาจำได้ติดตา ถึงใบหน้าเหี้ยมโหด จำได้ทุกรสสัมผัสของเรียวนิ้วหยาบโลนบ้าคลั่งที่ฉีกกระชากทุกอย่างออกจากร่างเขาอย่างไร้ความปราณี...

ร่างกายของบดินทร์สะท้านวูบด้วยความ  ‘กลัว’

แต่มันกลับเป็นเพียงความกลัวที่เกิดจากร่างกายช่างจดจำของเขาเท่านั้น หาใช่จิตใจที่ชาด้านดวงนี้ไม่

ต่อให้ร่างกายบอบช้ำนี้จะสั่นระริกต่อต้าน แต่หัวใจที่เพิกเฉยต่อทุกสรรพสิ่ง ย่อมไม่รู้สึกหวาดหวั่นแม้เพียงการขู่คุกคาม

‘เอาเถิด...อยากทำอะไรก็ทำ’

“คุณบดินทร์!?”  ดนัยเรียกซ้ำ เมื่อเห็นว่าบดินทร์ยังคงเงียบทื่อ อ่อนใจจนรู้สึกหงุดหงิดทบทวี เรียวนิ้วที่บีบปลายคางของอีกฝ่ายอยู่จึงกระชับแน่นขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ

“จะให้ผมพูดอะไรครับเจ้านาย สั่งมาสิ แล้วผมจะพูดให้...หรือจะให้ทำอย่างอื่นก็ได้นะ ผมทำได้ทุกอย่างแหละ...แค่นายสั่ง...”

และในที่สุดบดินทร์ก็ยอมปริปาก ทว่าถ้อยคำที่ปล่อยออกมาแต่ละคำ ทำเอาดนัยแทบจะหน้ามืด  แต่ละคำบาดลึก ทั้งที่ใบหน้าของเจ้าของถ้อยคำเหล่านั้นสุดแสนจะว่างเปล่า เรียบนิ่ง ไม่มีเศษเสี้ยวอารมณ์ใดๆฉายอยู่เลยแม้แต่นิด  จะมีก็เพียงมุมปากหยักสวยเท่านั้น ที่เหยียดยิ้มออกมาบางๆ  ดนัยถอนหายใจพรู ก่อนจะเคลื่อนใบหน้าเข้าใกล้บดินทร์อีกเล็กน้อย แล้วกดเสียงต่ำ ตักเตือนผู้ท้าทายให้ได้รู้สึกตัว

“อย่ามาตลกครับ ผมไม่ขำ”

“...งั้นผมขอโทษครับ เจ้านาย”แต่ดูเหมือนยิ่งว่า ก็เหมือนยิ่งยุ  บดินทร์ยังคงตีหน้าตาย ตอบโต้ดนัยด้วยถ้อยคำเจียมตนราวกับประชด 

“บดินทร์! คุณอย่าท้าทายผมแบบนี้นะ! ได้โปรดเถอะครับ!” ความอดทนอดกลั้นของดนัยเองก็กำลังจะถึงขีดสุดเช่นกัน  ชายหนุ่มตวาดเสียงกร้าว มือที่กำจนแน่นเพื่อระงับความโกรธนั้นเริ่มสั่นระริก ดูเหมือนคำขอร้องที่เขาพยายามส่งออกไป ไม่ได้ส่งถึงหัวใจของอีกฝ่ายเลยแม้เพียงเศษเสี้ยว เพราะหลังจากสิ้นเสียงของดนัย บดินทร์ก็หลับตาลงทันที แล้วไม่พูดอะไรอีก

“........นี่......คุณตั้งใจกวนผมใช่ไหมเนี่ย!? ” ดนัยถอนหายใจพรู และตีความเอาเองแล้วว่าสิ่งที่บดินทร์แสดงออกมานั้นคือสานห์ท้ารบ เขาถอนมือออกจากปลายคางของอีกฝ่าย แล้วเปลี่ยนมาคร่อมร่างนั้นแทน กั้นคอกมนุษย์กักขังบดินทร์เอาไว้ในคอกแขน  ก่อนจะโน้มตัวลงหาคนที่นั่งหลับตานิ่งทำเป็นไม่รู้เรื่องราวใดๆรอบกาย เพื่อปฏิเสธการมีตัวตนของเดนัยโดยสิ้นเชิง

เข้าใกล้ จนลมหายใจคุกรุ่นรินรดปลายจมูกของบดิทร์อย่างตั้งใจ

ใกล้....จนในที่สุดก็เป็นบดินทร์เองที่ทนเงียบต่อไปไม่ไหว ถึงต้องเป็นฝ่าย เอ่ยปากแดกดันดนัยออกมา พูดทั้งๆที่ไม่ยอมลืมตามอง

“จะให้ผมพูดอะไร?.......ก็เจ้านายไม่ให้ผมพูด...”

ปึ้ง!!!

เหมือนในหูข้างซ้ายของบดินทร์จะได้ยินเสียงวิ้ง เนื่องจากถูกกระทบกระเทือนด้วยคลื่นเสียงหนักหน่วงจากเสียงของกำปั้นทุบลงบนผนัง หนักจนคนที่ตั้งใจจะอารยะขัดขืนอย่างบดินทร์ ยังต้องสะดุ้งลืมตาสบประสานกับความเคืองขุ่นที่วาวโรจน์อยู่ในดวงตาของดนัย

ใบหน้าราวรูปสลักเครียดขึง ปั้นปึง  รูปหน้าเรียวสวยสมส่วนถูกทาบด้วยเงามืดเนื่องจากกำลังก้มต่ำลงมาหา งดงามทว่าแลดูเหี้ยมเกรียม เพียงแค่เห็น หัวใจของบดินทร์ก็กระตุกวูบไหว

ลมหายใจสะท้านกับทรวงอกที่สะท้อนขึ้นลงหนักหน่วงของบดินทร์ทำให้ดนัยรู้สึกตัวว่า แท้จริงคนที่แสร้งว่าตัวเองแน่นั้น กำลังสั่นเทิ้มอยู่ต่อหน้า

เป็นเพราะเขาสินะ...

ความรู้สึกผิดท้วมท้นจิตสำนึกของดนัยอีกครั้ง ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าหวาดประหวั่นของบดินทร์ หลังจากที่เขาสติหลุด และเผลอต่อยผนังเข้าจังเบอเร่อด้วยอารมณ์พาล ดนัยรู้แจ้งแก่ใจ รู้อยู่แก่ใจดีเลยว่าที่บดินทร์แสดงอาการหวาดหวั่นต่อตัวเขาขนาดนี้ออกมา ก็เพราะความเลวร้ายที่เขาลงมือกระทำต่ออีกฝ่ายอย่างรุนแรงเมื่อคืน สภาพสิ้นไร้ไม้ตอกอย่างบดินทร์นั้น ดนัยคุ้นเคยเป็นอย่างดี ในอดีตที่ผ่านมาชายหนุ่มสร้างความบอบช้ำให้กับคนที่เขาเดียดฉันท์มาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งแต่ละคนที่ถูกกระทำ แสดงอาการไม่ต่างจากบดินทร์เท่าไหร่นัก บ้างก้าวร้าว บ้างหวาดกลัว แต่สิ่งเหล่านั้นล้วนมอบเพียงความสาแก่ใจแก่เขาทั้งสิ้น

แต่...มันแตกต่างกับครั้งนี้

ความก้าวร้าวระคนหวาดหวั่นของบดินทร์ มันกลับทำให้หัวใจของดนัยยวบอ่อน

“....ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับ...ผมเผลอไปหน่อย.........”ดนัยจึงพยายามกล่าวขอโทษอีกฝ่ายด้วยท่าทีที่อ่อนโยนขึ้น  หวังใจให้ปฏิสัมพันธ์อันน่ากระอักกระอ่วนนี้คลายความอึดอัดลงได้บ้าง

“....จะขอโทษทำไมกันครับ ในเมื่อมันเป็นสิทธิ์ของคุณ”ทว่าอาการกวนใจไม่เลิกของบดินทร์ ในที่สุดก็ทำให้ดนัยไม่สามารถอ่อนข้อชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าปอดแรงๆหนึ่งครั้ง ก่อนจะก้มหน้ามองต่ำ แล้วเอ่ยบางสิ่งออกมา

“...โอเค...ถ้าคุณต้องการแบบนี้จริงๆล่ะก็ ผมจะจัดให้”

น้ำเสียงดนัยนั้นเรียบเย็น จนบดินทร์ยังอดขนลุกขนชันไปด้วยไม่ได้ เขาไม่อาจตอบโต้ใดๆ ทำได้เพียงนิ่งงัน ทั้งที่สายตาหวาดหวั่นนั้นยังคงจดจ้องปอยผมปิดหน้าปิดตาจ้องดนัยที่ยังคงก้มหน้า อย่างไม่วางตา

สังหรณ์ว่าลางร้ายกำลังจะบังเกิดกับตนอีกครั้ง

“แล้ว...อย่ามาโอดครวญทีหลังก็แล้วกันนะครับ”

ดนัยเอ่ยคำเตือนเสียงแผ่วราวกับกำลังกระซิบ ก่อนจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นช้าๆ เพื่อสบตากับบดินทร์อีกครั้ง

“...ว่าง่ายๆก็ดี.......ยืนขึ้นสิ ผมจะถอดกางเกงให้”

นั่นไม่ใช่ประโยคคำสั่ง หรือขอร้อง แต่เป็นประโยคลองใจ ว่าแท้จริงแล้ว บดินทร์ใจกล้าบ้าบิ่นพอที่จะรับคำท้าของเขามากแค่ไหน เพราะหากบดินทร์กล้าพอ ดนัยก็พร้อมจะวางทุกเดิมพันในเกมนี้ด้วยเช่นกัน!

เอาสิ ดนัย...ฉันรับคำท้าของนาย

อยากรู้เหมือนกัน ว่าสงครามประสาทที่นายพยายามสร้างขึ้นเนี่ย

ใครกันแน่ที่จะยืนหยัดได้นานกว่ากัน!

แล้วอย่าหาว่าฉันใจร้ายล่ะ...

เพราะเรื่องทุกอย่างที่มันกำลังดำเนินอยู่นี่ นายนั่นแหละ ที่เป็นคนทำตัวเองทั้งหมด!!

ดนัยสบตากร้าวของบดินทร์ ในขณะที่เอ่ยประโยคเดิมพันนั้น หัวใจดวงแกร่งเต้นแรงขึ้นทุกขณะ เขาไม่ได้เจตนาให้เรื่องมันดำเนินมาในทิศทางนี้ แรกเริ่มเพียงหวังตั้งใจจะดูแลให้ดีที่สุด เพราะรู้สึกผิดต่ออีกฝ่ายหนักหนาก็เท่านั้น  แต่เพราะเผลอพาลที่อีกฝ่ายปฏิเสธความหวังดี ถึงได้ไม่อาจสงบใจปล่อยผ่าน

ในเมื่อบดินทร์ออกปากยอมมอบชีวิตให้ แม้แท้จริงจะเป็นแค่ความใจเร็วที่เพียงต้องการแดกดันตัดพ้อ แต่ดนัยก็ขอน้อมรับมันไว้อย่างจริงจังแล้วกัน จะดูแลได้อย่างดีไหม ตอนนี้เขาไม่รู้ แต่ขอจัดการให้การอยู่ร่วมกันเป็นไปโดยราบรื่นก่อนก็แล้วกัน

อย่างแรก...คือการปราบพยศ

ตาสบตา บดินทร์ยังคงนั่งนิ่ง อยากหลับตาลงไม่สนใจสิ่งใดอีกอย่างเช่นที่ผ่านมา แต่ทว่าไม่อาจละสายตาที่กำลังถูกสะกดจากดนัยได้ แม้กระทั่งตอนที่ถูกพยุงตัวให้ยืนขึ้น บดินทร์ยังไม่รู้เลยว่าควรจะทำตัวอย่างไร หัวใจดวงนี้ด้านชาแล้วจริงหรือ เขาเริ่มไม่แน่ใจ ทั้งที่คิดว่ามีเพียงร่างกายเท่านั้นที่หวาดหวั่นกับสัมผัสของอีกฝ่าย แล้วก้อนเนื้อที่เต้นกระหน่ำอยู่กลางทรวงอกนี้เล่า หรือแท้ที่จริงแล้ว...หัวใจที่คิดว่าไร้ความรู้สึกไปแล้วนั้น มันยังคงมีเลือดเนื้อหลงเหลืออยู่

เฮือก!

บดินทร์สะดุ้งเยือกทันทีที่แผ่นหลังเปลือยเปล่าสัมผัสกับผนังเย็นเฉียบ ก่อนที่ลมหายใจจะสะดุดห้วงด้วยไม่ทันตั้งตัวที่ถูกร่างร้อนผ่าวของดนัยกระหนาบตามมาประชิด อยากจะตะโกนร้อง อยากจะผลักไส ความรู้สึกสะอิดสะเอียนตีขึ้นจนคลื่นไส้ ทว่าเขาไม่อาจทำอะไรได้ ในเมื่อลั่นวาจาออกไปแล้วว่าจะไม่ขัดขืน แม้จะถูกฝืนใจยังไง ศักดิ์ศรีตีตราตอกหน้าว่าให้กัดฟันนิ่งไว้ เขาเป็นผู้ชาย ไม่ใช่ผู้หญิงอ่อนแอเสียหน่อย เหตุใดจะต้องรู้สึกหวาดหวั่น คิดได้ดังนั้น บดินทร์ก็ค่อยๆหลับตาลง

ทว่า บดินทร์พลาดไป เพราะยิ่งหลับตา รสสัมผัสก็ยิ่งชัดเจน นรกชัดๆ คิดผิดจริงๆ ที่ดันหลับตา บดินทร์ทำได้เพียงก่นด่าตัวเองในใจ ขณะอดทนกับการต้องรับรู้ถึงสัมผัสของนิ้วมือร้อนผ่าวของดนัยที่กำลังจัดการถอดกางเกงให้อย่างเชื่องช้า เผยทุกอย่างบนร่างขาวกระจ่างสู่สายตาของดนัย
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้งก็ได้ ผมไม่จับคุณกินหรอกน่า” ดนัยแกล้งกระเซ้า ด้วยเหตุผลง่ายๆเพียงความสาแก่ใจเล็กๆ เพราะค่อนข้างหงุดหงิดกับปฏิกิริยาชวนอารมณ์ขึ้นของบดินทร์ และอีกอย่างคือเขาไม่ชอบความเงียบ เพราะมันทำให้เขาไปต่อไม่ถูก

“เฮ้อ...นี่...ผมแค่อยากช่วยคุณจริงๆนะ ไม่ได้คิดจะทำร้ายคุณจริงๆ...เชื่อผมหน่อยเถอะ...”  เห็นว่าทำอย่างไรก็ไม่เป็นผล บดินทร์ยังคงหลับตาแน่น ทั้งตัวยังสั่นเป็นลูกนก ทุกที่ที่เขาบรรจงสัมผัส เกร็งทื่อราวกับโดนพิษร้าย  ดนัยถอนลมหายใจพรั่งพรูเป็นครั้งที่ร้อย เขาตั้งใจจะปราบพยศคนช่างประชด คนที่จองหองไม่เลิกคนนั้น ไม่ได้อยากปราบคนที่ยืนตัวสั่นงันงกอย่างนี้สักหน่อย ควรจะทำยังไง ทำอะไรไม่ถูก สุดท้ายก็ทำได้เพียงบ่นออกมาเบาๆ

หึ...

เสียงบางเบาราวกับหูฝาด ทำให้ดนัยที่กำลังก้มหน้าก้มตาเช็ดตัวให้กับบดินทร์อย่างขมักเขม่นถึงกับต้องเงยหน้าขึ้นมอง

หึหึ...

และในที่สุดก็ชัดเจนถึงแหล่งที่มาของเสียงหัวเราะบางเบา เจ้าของใบหน้าซีดเผือดค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ พร้อมกับริมฝีปากที่เหยียดยิ้มออกมาช้าๆ

ยิ้มครั้งแรกของบดินทร์

ยิ้มที่ราวกับจะเหยียดหยันให้ดนัยจมลงตรงหน้า

“...ไม่ทำร้าย...ให้ผมเชื่อคุณ?...หึหึหึ”

เสียงแหบระโหย ค่อยๆทวนประโยคของดนัยออกมา ทีละคำๆ ราวกับจะตอกย้ำในทุกๆความหมายให้เด่นชัด ทั้งยังขบขันไม่หยุด เหมือนมันคือเรื่องตลกสุดกู่

“คุณดนัยครับ คุณเห็นผมเป็นตัวอะไร หมา? หรือควาย? ตัวเหี้ยอะไรเหรอครับที่คุณอยากให้ผมเป็น? ตัวเหี้ยที่มันเจ็บไม่จำ...”

“คุณบดินทร์!?”

ดนัยแผดเสียงกร้าว เพื่อยั้งสิ่งที่บดินทร์พยายามจะพูดต่อ แต่ดูเหมือนจะยิ่งเป็นการเติมเชื้อไฟให้บดินทร์มีแรงมากขึ้น คนที่แทบไม่เหลือแรง ถึงได้แผดเสียงกร้าวใส่ดนัยไม่ยั้ง เค้นพลังทั้งหมดที่เหลืออยู่ด้วยแรงแห่งความโกรธเกรี้ยว

“คุณเลิกทำดีกับผมเสียทีเหอะ!  ขยะแขยงว่ะ! จะไม่ทำร้ายผม เหอะ! เชื่อก็ควายแดกหญ้าแล้วคู๊ณ!  ไม่ทำร้าย แล้วคืนก่อนใครวะที่ทำให้ผมต้องตกอยู่ในสภาพแบบนี้!? ฮะฮะ เออๆ ก็ถูกของคุณ ไม่ได้ทำร้าย ก็แค่เย่อกัน มันส์ดีออกว่ามั้ย ผมยังเคลิ้มเลย...”

“พอสักทีบดินทร์ ผมขอร้องล่ะ...”

“ทนฟังไม่ได้เหรอครับ?  ทำไมล่ะ...ผมยังทนได้เลย หึหึหึ คุณอยากให้ผมเชื่อคุณสินะ เชื่อว่าคุณจะไม่ทำร้ายผม...”

“ฮ่าฮ่าฮ่า...จะให้ผมเชื่อ?...เชื่อ ทั้งๆที่คนที่ทำร้ายผมเมื่อคืนก่อนคือคุณ! ทำร้ายผมอย่างตั้งใจ ทำร้ายผมด้วยความสะใจ เบิกตาดูรอยบนตัวผมสิ หลักฐานคาตาไหม!? แล้วเนี่ย!! ข้างในท้องผมน่ะ ยังมีน้ำรักคุณค้างอยู่เต็มเลย! ตอนนั้นเอาผมแทบตาย ผ่านมาวันนึง ก็บอกจะดูแล จะไม่ทำร้าย จะให้ผมเอาอะไรไปเชื่อคุณกัน!! ประสาทหรือไง!!....คุณมัน..............เห็นแก่ตัว..............คุณ....................”

“เฮ้ย บดินทร์!?”

พูดไม่ทันจบร่างอ่อนเปลี้ยของบดินทร์ก็ทรุดฮวบลงกองแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย หากดนัยไวกว่า เข้าไปช้อนร่างนั้นไว้ได้ทันก่อนจะลงไปกอง

บดินทร์ใช้แรงในการอาละวาดเกินลิมิต การแผดเสียงมากไปทำให้หน้ามืด แรงข้าวต้มอันน้อยนิดที่เหลืออยู่ จึงถูกใช้หมดก๊อกในครั้งเดียว หมดขนาดที่ว่าไม่เหลือแรงแม้สักนิดที่จะพยุงตัวเองออกจากอ้อมกอดของดนัย หรือแม้แต่คุมสติตัวเองให้ยั้งยืนฝืนต่อ

เขากำลังจะ.................

ยังไม่ทันไร บดินทร์ก็ผล็อยหลับไปในอ้อมแขนของคนที่ตนไม่ต้องการอยู่ใกล้มากที่สุด ไม่ใช่แค่หลับ เรียกว่าน็อคไปเลยน่าจะเหมาะกว่า พอแบตที่เหลืออยู่น้อยนิดหมดลง ร่างกายของบดินทร์ก็ชัตดาวน์ทันที

ดนัยกอดร่างสลบไสลไว้เงียบๆ ก้อนเนื้อในอกเต้นรัวรวดร้าว ความจริงที่บดินทร์ตอกใส่หน้ามาเมื่อครู่นั้นจริงแท้ จนดนัยแทบกระอัก จริงเกินไปจนเถียงไม่ได้ พูดอะไรไม่ออก

ความจริง...ที่เขาพยายามหลบเลี่ยง

มันกลับถูกพูดใส่หน้าราวกับเอาน้ำเย็นจัดราดหัว

เออ! เขาไม่เถียงหรอก

ใช่แล้วล่ะ...เขามันเห็นแก่ตัว!

เขาจะไม่ปฏิเสธสักคำ ว่าที่ทำอยู่ตอนนี้คือความเห็นแก่ตัวของเขาล้วนๆ ‘ตบหัวแล้วลูบหลัง’ ใครบ้างจนทนไหว เรื่องนี้เขารู้อยู่แก่ใจ แต่ก็ยังจะพยายามยัดเยียดให้บดินทร์ทำตามความพอใจของเขาอยู่ดี เพราะเขาเห็นว่านั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับบดินทร์ ทางที่เขาเลือกให้ คือทางที่บดินทร์จะบอบช้ำน้อยที่สุด

ใครเป็นคนตัดสินเหรอ?

ก็ตัวเขานี่ยังไงล่ะ

ถึงในบทละครที่เขาเคยได้รับ จะเป็นบทพระรองแสนดีราวเทวรูป  หรือแม้แต่ภาพลักษณ์ที่ใครๆเห็นจะเป็นเจ้าชายยิ้มสวย อัธยาศัยดี น่าคบก็เถอะ แต่นี่แหละคือตัวตนที่แท้จริงของเขา ดนัย ลูกชายคนเล็กของท่านรัฐมนตรีพ่วงยศนายพลคนดัง บิดาผู้มากด้วยอิทธิพล เลี้ยงเขามาบนกองเงินกองทอง ไม่ว่าของที่เขาต้องการจะเลอค่ามากแค่ไหน ก็ไม่มีสิ่งใดที่พ่อจะหามาให้เขาไม่ได้

นี่อาจเป็นนิสัยเสียๆที่ติดตัวมา

แล้วยังไงล่ะ เพราะจนถึงตอนนี้ก็ยัง ไม่มีอะไรที่เขาอยากได้แล้วไม่ได้มาไว้ในมือสักที

เพราะฉะนั้น ตัวของคนในอ้อมแขนนี่ก็เช่นกัน ถ้าเขาอยากได้เสียอย่าง ก็ไม่มีอะไรจะมาขวางเขาได้ทั้งนั้น

ถึงคุณจะไม่ยอมก็ตาม บดินทร์

ผมก็จะไม่ยอมปล่อยคุณไปเด็ดขาด!

ใบหน้าราวรูปสลัก นิ่งเรียบไม่แสดงอารมณ์ใดๆ ก่อนจัดการอุ้มร่างเปลือยของบดินทร์ขึ้นพาดบ่า แล้วพาออกจากห้องน้ำทั้งสายน้ำเกลือน่ารำคาญ  เดินเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงเตียงคนป่วย ดนัยว่างร่างแน่นิ่งลงบนที่นอนอย่างเบามือ พลางมองที่ร่างเปล่าเปลือยนั้น ด้วยสายตาที่แสดงความกระหาย ใคร่อยากจะเป็นเจ้าของย่างเต็มที่

เพราะไม่เคยอยากได้อะไรแล้วไม่ได้

เพราะไม่เคยผิดหวัง จึงไม่เคยลุ่มหลงในสิ่งใด

แต่กับคนตรงหน้า ที่ดนัยไม่เคยคิดเสน่หา กลับไม่รู้อะไรดลใจ ทำให้ละสายตาไปไหนไม่ได้ ความรู้สึกอยากครอบครอง พาเอาคลุ้มคลั่ง เพียงแค่มองก็รู้สึกลำคอและริมฝีปากแห้งผาก จนต้องแลบลิ้นเลียไว้ให้ชุ่มชื้น

ความหื่นกระหายครอบงำจิตใจโดยไม่รู้ตัว

อยากได้ อยากได้ อยากได้

ยิ่งบดินทร์ดิ้นรนผลักไส  ดนัยก็ยิ่งอยากได้

เขาไม่รู้ว่าความรู้สึกนั้นมันเกิดขึ้นมาเมื่อไหร่ แต่มั่นใจเต็มร้อยก็ตอนรับร่างของบดินทร์เข้าสู่อ้อมกอดนี่แหละ

ทั้งที่เคยมองว่าเป็นแค่ของไร้ค่า

ทว่าตอนนี้กลับ......

‘อยากได้เหลือเกิน’

*
*
*
*

ต่อด้านล่าง

[harumi]

มาแล้วววววว