ผมคือ...นางเอกโดน!!"ฉันจะทำให้นายเป็นของฉันให้ได้..."".....บ...บ้า..."
ลมหายใจร่างบางติดขัดเมื่อถูกร่างสูงรุกรานโดยการยื่นหน้าเข้ามาใกล้มากขึ้นผู้เสียเปรียบตั้งใจที่จะผลักให้กระเด็นออกไป แต่มือไม้กลับสั่นระริกด้วยความหวั่นไหว โดยมีใบหน้าที่แดงซ่านเป็นเครื่องยืนยันได้อย่างดี
"จะทำให้นายเป็นคนรักของฉันให้ได้..."
"..............."
สิ้นคำ ผู้รุกรานก็ก้มลงประทับจูบลงบนริมฝีปากอิ่มแบบไม่รอคำตอบริมฝีปากที่สั่นระริกโดนประกบจุมพิตแผ่วเบาอ่อนหวาน ใบหน้าน่ารักหลับตาปี๋อย่างสิ้นท่าในอ้อมกอดของเจ้าของจุมพิตหวาม จากเคยดิ้นรนกลายเป็นผ่อนคลาย และยินยอมพร้อมใจในที่สุด“คัททททท!! เยี่ยม! เออ ให้มันได้อย่างนี้สิ ไอ้น้องรักของพี่!” เสียงอ๊อดสั่งคัทตบท้ายด้วยคำชื่นชมดังลั่นพลางเดินเข้าไปตบไหล่ให้กำลังใจสองนักแสดงรุ่นละอ่อนไม่หยุดชื่นใจจริงๆที่สามารถถ่ายฉากเทคมหากาพย์นี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยความเพอร์เฟคเสียทีอ๊อดถึงกับยิ้มพร้อมน้ำตาปริ่ม
"คุณใช้มนต์อะไรเป่ากระหม่อมเจ้ารุจน์เนี่ยออกมาเป็นคนละคนเชียว" กฤตเมธชมเปาะทันทีที่ได้เห็นว่าน้องน้อยที่เพิ่งสติแตกอยู่ก่อนหน้านี้ไม่นานตอนนี้กลับเข้ากับบทพลิ้วราวกับเรื่องโกหกจนอดชื่นชมคนรักคนเก่งของตนไม่ได้จริงๆยุของเขาเนี่ยอัจฉริยะที่สุดในโลก
"ผมเก่งไงจะอะไรซะอีกหึหึ" โดนชมเข้าหน่อยสดายุก็กอดอกหน้าเชิดน้อมรับคำชมเชยอย่างไม่มีขัดเขิน
ยิ่งคบกันนานเข้าสองหนุ่มหล่อต่างวัย กฤตเมธและสดายุยิ่งกลายเป็นคู่รักเพี้ยนขึ้นทุกวัน และนั่นทำก็ทำให้พวกเขาเข้ากันได้ดีเป็นปี่เป็นขลุ่ย เข้าใจกันมากขึ้นและรักกันมากกว่าที่เคย
ในใจลึกๆ ทั้งคู่รู้อยู่แก่ใจเสมอว่า ‘รัก’ อีกฝ่ายมากแค่ไหน ณ ตอนนี้แน่นอนว่า สามารถพูดได้เลยว่ารักสุดหัวใจ และอยากอยู่ด้วยกันแบบนี้ไปตลอดชีวิต
แต่...
ในความหลงใหลได้ปลื้มนั้น ใช่บางส่วนของหลืบสมอง จะไม่รู้ว่า คำว่า ‘ชั่วนิรันดร์’ มันไม่เคยมีอยู่จริง ชีวิตยังคงมีพรุ่งนี้ มีชั่วโมงข้างหน้า มีวินาทีต่อไป รักนี้มันจะยาวนานได้แค่ไหนกันนะ
เคยมีคนกล่าวเอาไว้ว่า รักระหว่างผู้ชายด้วยกัน มันคือความรักที่บริสุทธิ์ เพราะอะไรกันนะ เพราะมันยากเหรอ? หรือเพราะต้องฝ่าฟัน? หรือเพราะมันคือความรัก ที่ก้าวข้ามกฎเกณฑ์ทั้งหมด มันถึงได้ถูกบูชาว่าแสนบริสุทธิ์ ว่าคือรักแท้
กฤตเมธและสดายุ สบตากันอยู่เนิ่นนาน ส่งยิ้มที่งดงามที่สุดให้กันและกัน ช่างมันเถอะนะ จะหาทำไมกับเหตุผลร้อยแปด เขาทั้งคู่ไม่เห็นจำเป็นต้องอธิบายจุดเริ่มต้น ไม่เห็นต้องนิยาม แค่ทำตามหัวใจ แค่รักกันก็พอแล้วนี่ ช่างพรุ่งนี้สิ ช่างชั่วโมงข้างหน้าสิ ช่างวินาทีต่อไปสิ ไม่เห็นต้องนับ ว่าจะรักกันได้อีกนานแค่ไหน แค่มี ณ ขณะนี้ มันก็โคตรจะเกินพอแล้ว
"เอ้า เดี๋ยวเตรียมฉากต่อไปเลย เมธพร้อมนะ"กำลังอยู่ในอารมณ์ซาบซึ้งเล็กๆกันสองต่อสอง จู่ๆเฮียอ๊อดของน้องๆ ก็โผล่เข้ามาขัดความหวามหวานให้ต้องชะงัก อารมณ์สะดุด จนสองหนุ่มได้แต่ลอบถอนหายใจ
พี่อ๊อดนี่ช่างไม่เข้าใจวัยป๊อบปี้เลิฟเอาเสียเลย...
การถ่ายทำผ่านฉากต่อฉากไปได้ด้วยดี จนในที่สุดก็ถึงฉากของกฤตเมธเสียที หลังถูกผู้กำกับรุ่นใหญ่มาตาม ร่างสูงโปร่งก็ลุกตามไปแต่โดยดี รีบถ่าย รีบจบ รีบกลับบ้าน...
“เมธครับ เดี๋ยวถ่ายเสร็จแล้วโทรหาผมแล้วกันนะ ผมว่าจะไปเดินเล่นข้างล่างหน่อย” สดายุเอ่ยขึ้น เพราะตอนกฤตเมธเข้าฉาก เจ้าพอร์ชกับเจ้ารุจน์ก็คงดอดไปปรับความรู้สึก แบบถึงใจถึงอารมณ์กันจนลืมโลกไปเลยแน่ๆ ถ้าเป็นแบบนั้น เขาคงนั่งหง่าว ไม่มีเพื่อนคุย ดังนั้นสดายุจึงตัดสินใจ ว่าจะลงไปเม้าท์เรื่องทำกาแฟ กับเจ้าของร้านข้างล่างเสียหน่อยดีกว่า
“เอางั้นเหรอ? ไม่กลัวเจอพวกนักข่าวหรือไง?” กฤตเมธถามย้ำ เพราะเป็นห่วงที่ต้องปล่อยสดายุออกเตร่อยู่ข้างนอกเพียงลำพัง
“ผมจะพรางตัวอย่างดี สัญญา เอาเป็นว่าเสร็จแล้วโทรหาผมแล้วกัน ไปก่อนล่ะ” ลักษณะดูท่าว่าจะโดนห้ามแน่ๆ สดายุเลยรีบออกตัวแรง เดินดุ่ยๆจากที่ถ่ายทำไป โดยไม่สนใจคำทัดทานของกฤตเมธอีก ปล่อยคนรักต้องถอนหายใจตามหลังอย่างขัดใจ
กฤตเมธมองตามหลังคนรักไปด้วยความรู้สึกประหลาด หัวใจชายหนุ่มจู่ๆก็ยอกแปลบและสั่นไหว เพราะอะไรกันนะ? เพราะถูกขัดใจ?...
หรือว่า...
ตึกอโณทัยช่วงกลางดึกจัดว่าเงียบสงัด โดยเฉพาะในส่วนของตัวสำนักงาน
ตึกนี้เป็นตึกแฝดแบ่งเป็นสองฟากชัดเจน นั่นคือตึกที่เป็นห้องพักโรงแรม ที่เปิดให้เช่าซื้อได้ทั้งรายวัน รายเดือน และขายขาด ส่วนอีกฟากก็เป็นส่วนออฟฟิศสำนักงานให้เช่า ที่พอหลังสามทุ่มไป ทุกอย่างก็มืดสนิท เหลือเพียงไฟโถงทางเดิน
ทางด้านของที่พักอาศัย แท้จริงมีของขายอยู่เยอะพอสมควร เพื่อบริการผู้เช่าพัก ที่อาจเกิดหิวโหยกลางดึก ทว่าร้านกาแฟเจ้าประจำของสดายุนั้น กลับไปตั้งรกรากอยู่ทางฝั่งสำนักงานเหตุเพราะพื้นที่ในส่วนของที่พักเต็มนั่นเอง
แต่ด้วยความหอมหวานอร่อย ทำให้สามารถเปิดได้ถึงเที่ยงคืน โดยมีลูกค้าแวะเวียนมาอุดหนุนไม่ขาด
อย่างเช่นตอนนี้ ที่สดายุกะเดินไปซื้อมัตฉะลาเต้พิเศษวิปครีมดื่มสักแก้ว แค่คิดถึงความหอมหวานละมุนลิ้น ก็ทำให้สดายุยอมเดินผ่านทางเชื่อมมืดๆ ได้แบบไม่รู้สึกหวิว ซึ่งความจริงการไปร้านกาแฟในโซนสำนักงานนั้น จะต้องลงไปที่ทางเชื่อมชั้นหนึ่งที่สว่างไสวและพลุกพล่าน แต่ด้วยความที่สดายุเป็นดารา การอยู่ในหมู่ผู้คนอาจทำให้แตกตื่น ยิ่งเป็นดาราเสน่ห์แรง เพราะกำลังตกเป็นข่าวใหญ่อยู่เสียด้วย ฟลุ๊คเจอนักข่าวขึ้นมา เกรงว่าจะยิ่งจบไม่สวย ดังนั้นสดายุจึงตัดสินใจใช้ทางลัด ซึ่งเป็นทางเชื่อมตรงชั้นห้า ที่ต้องเดินผ่านลานจอดรถ เชื่อมสองตึก
"อะไรของแกกันแน่!!"ความรื่นรมย์สะดุดลงทันที เสียงตะโกนของหญิงสาวที่แว่วมาจากลานจอดรถ ทำสดายุตกใจไม่น้อย 'ใครกำลังมีเรื่องกันอยู่หรือเปล่านะ?'
"ไหนแกว่าจะพาฉันมาลากตัวไอ้สดายุไง!? แล้วไอ้พวกนี้มันเป็นใคร!!?"ถึงตรงนี้ต้องสะดุ้งซ้ำ เพราะสดายุได้ยินชื่อของตนสะเทือนเลื่อนลั่นมาแต่ไกล
'อ้าว? งานเข้าละ เสียงแม่งโคตรคุ้น อย่าบอกนะว่า...'มั่นใจว่าตัวเองต้องเกี่ยวข้องแน่ สดายุเลยเร่งฝีเท้าย่องตอดไปจนถึงประตูทางเชื่อมที่เปิดแง้มไว้ ชายหนุ่มรีบคว้าหมวกแก็ปขึ้นใส่พร้อมแว่นดำเพื่อพรางหน้า เพราะหากเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้นมา อาจพอดอดหนีได้เนียนๆ โดยที่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นใคร ก็ไม่ใช่คนกลัวคนหรอกนะ แต่หลบได้ก็หลบดีกว่า เรียกว่าเป็นคนที่ไม่ชอบเอาตัวเข้าไปพัวพันกับปัญหาน่าจะตรงสุด
"ผมก็บอกคุณหนูแล้วไง ว่าผมจะพามาที่ตึกอโณทัย ที่นี่มีเพื่อนผมอยู่ ก็นี่ไงถึงตึกแล้ว และนั่นก็เพื่อนๆผมเอง" เสียงทุ้มห้าวเอ่ยขึ้นราบเรื่อย ขัดกับน้ำเสียงแผดกล้าของฝ่ายหญิงสาวไม่น้อย
สดายุพยายามแอบมอง แต่ด้วยความที่มีฟอร์จูนเนอร์คนใหญ่จอดขวางประตูเอาไว้ แถมถัดจากตัวรถไปยังเป็นเสา ดังนั้นสิ่งที่สดายุสามารถมองเห็นได้จึงมีเพียงครึ่งหนึ่งของแผ่นหลังฝ่ายชายเท่านั้น 'ใครกันวะ พาดพิงชื่อเราตอนนี้?'
"เสียเวลาร่ำไรซะจริง แล้วไหนล่ะไอ้สดายุน่ะ นี่ถ้าแกทำฉันเสียเวลาเปล่าล่ะก็ ฉันไม่ให้พี่เดชเก็บแกไว้แน่!"
"ใจเย็นๆสิครับคุณหนู ใจร้อนต่างจากแม่เลยนะครับ"
"....แก...แกรู้จักแม่ฉันด้วยเหรอ? แกรู้เหรอว่าฉันเป็นใคร?"
"ทำไมจะไม่รู้ล่ะครับ คนดังอย่างคุณเสน่ห์จันทร์ เจ้แม่แห่งวงการบันเทิงทุกแขนง กับลูกสาวแสนสวยคุณหนูชิดจันทร์ผู้เป็นที่รัก"
ชัดเจน ในที่สุดสดายุก็ที่แอบฟังมานานก็รู้แล้วว่าคนเหล่านั้นคือใคร ตกใจหมด ตอนแรกนึกว่านักข่าวสายหมาล่าเนื้อ ที่ตั้งใจจะบุกไปก่อกวนถึงกองถ่ายเสียอีก ที่แท้ก็ยัยคุณหนูสุดยี้นี่เอง จากข้อมูลที่ยืนแอบฟังมาได้สักพัก สดายุเข้าใจแล้วว่า ชิดจันทร์ตั้งใจบุกมาหาเขา ด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่รู้ล่ะ ช่างมันแล้วกัน ไม่อยากสนใจด้วยแล้ว
คิดได้ดังนั้น สดายุก็เบะปากเล็กๆ ด้วยสีหน้าเอือมระอาหน่อยๆ แล้วตั้งท่าเดินย้อนกลับไปทางเก่า ทิ้งบรรดาเหล่าคนที่อยากเจอหน้าเขาเสียเต็มประดาไว้ด้านหลัง
'ขอโทษนะ ไม่ยอมให้เจอง่ายๆหรอก ขี้เกียจปะทะด้วยสุดๆ เสียเวลากินชาเขียว' "แกเป็นใครกันแน่!!?"
"พิมานไงครับ คนเก่าแก่ในวงการ ผมว่าเพิ่งจะบอกคุณหนูไปเองนะ"
สิ้นคำชายคนนั้น สดายุก็ได้ยินเสียงชิดจันทร์กรีดร้องด้วยความขัดใจก็ดังขึ้น นี่ขนาดอยู่ตั้งไกลยังแสบแก้วหูวิ้ง ไม่อยากคิดถึงตอนเผชิญหน้าสักเท่าไหร่เลย
"แกอย่ามาล้อเล่นกับฉันนะ! นี่แกรู้จริงๆหรือเปล่าว่าไอ้สดายุมันอยู่ที่ไหน!? ถ้าแกกล้าหลอกฉันล่ะก็ ฉันจะเล่นงานแกให้หนักเชียว!!"
"วัยรุ่นใจร้อนเสียจริง ตามมาสิครับ ผมพาไป"
"แล้วแกจะเอาเพื่อนแกตามไปด้วยทำไม? เกะกะน่ารำคาญเปล่าๆ ลำพังไอ้สดายุน่ะ ฉันคนเดียวก็เหลือเฟือแล้ว!"
"แหม ก็เผื่อไอ้สดายุมันขัดขืน หรือเพื่อนๆในกองถ่ายมันมีปัญหา เราได้เล่นงานมันตรงนั้นเลยไงครับ ไม่ต้องเสียเวลาเรียกพวก"
อ้าวไอ้ชั่ว! ทันทีที่สดายุได้ยินคำพูดของชายคนนั้น กระแสประสาทก็วิ่งปรู๊ดปร๊าดด้วยความหงุดหงิด พวกมันกะมาร้ายรังควาญอย่างเต็มที่ สดายุถึงกับถอนใจ นี่มันเวรกรรมอะไรของเขากันนะ ชีวิตถึงได้มีมารผจญไม่จบไม่สิ้น จากที่ตั้งใจจะไปซื้อชาเขียวปั่นอร่อยๆดื่ม เลยต้องพับโครงการเก็บ แล้วเริ่มตั้งสติใหม่ ว่าควรรับมือกับไอ้พวกน่ารำคาญพวกนี้อย่างไรดี
ถ้าปล่อยให้พวกมันไปถึงกองถ่าย พวกทีมงานกับกฤตเมธย่อมไม่เป็นอันทำงานอีกแน่
พวกนี้ต้องการพบเขา แค่เขาเท่านั้น
ออกไปเจอแล้วจลปัญหาเสียตั้งแต่ตอนนี้ หรือจะปล่อยให้พวกนั้นบุกถึงกองถ่าย ทางเลือกมีเพียงหนึ่งเดียว
เอาวะ!เมื่อตั้งใจทำตัวเป็นฮีโร่อย่างเต็มที่แล้ว สดายุก็ก้าวเท้าออกจากที่ซ่อน เอาสิ อยากเจอก็มา!!
อ้าว?ทว่าพอออกไป กลับต้องแปลกใจหนัก เมื่อพบว่าเหล่าคนพวกนั้น ไม่ได้มาตามทางที่ควรจะเป็น
"มันไปไหนกันวะนั่น?"
งานนี้สดายุได้แต่เซ็งจนต้องกุมขมับ "อย่าบอกนะว่าหลงทาง? เฮ้อ ภาระกูอีกแล้ว!"
เห็นว่าทั้งแก๊งนั้นเดินไปคนละทางอย่างสุดกู่ สดายุก็ตั้งใจจะโผล่หัวออกไปทักทายเสียตั้งแต่ตรงนี้ โมโหชิดจันทร์เหลือเกินที่ขยันสร้างปัญหาไม่เลิก อุตส่าห์จะไม่ยุ่งเรื่องที่หล่อนทำกับบดินทร์แล้วนะ แต่ถ้ายังไม่เลิกรา เขาก็ตั้งใจจะด่าให้เสียเด็กซะวันนี้แหละ!
สดายุกะหาเรื่องเต็มที่ โดยไม่มีเกรงกลัวสักนิดถึงจำนวนของฝ่ายตรงข้าม แต่จังหวะที่จะโผตามไป หูทิพย์ของเขา ก็แว่วเสียงซุบซิบ ของลิ่วล้อสองคนรั้งท้ายขบวนเข้า
"หุ่นเซี๊ยะ ขาขาวจนน้ำลายไหลเลยว่ะ นี่ไอ้พิมานมันตั้งใจจะไม่ทำอะไรมากกว่าเรียกค่าไถ่จริงดิ? เสียดายเป็นบ้า"
"เฮ้ย มันยังไม่ได้บอกเสียหน่อยว่าเราทำไม่ได้"
"เออ จริง ซี๊ดดด..."
"ปล่อยไว้ก็เสียของเปล่าๆ ได้ตังค์ค่าไถ่ปุ๊บ ก็คืนตัวไปในสภาพที่ยังมีลมหายใจก็พอ เรื่องอื่นไม่เห็นต้องสน ฮ่าฮ่า"
"เลวได้ใจจริงนะมึง หึหึ กูเอาด้วย"ราวกับเสียงกระซิบชั่วช้าของเหล่าเดรัจฉาน ชิดจันทร์ถูกหลอกมาที่นี่ นั่นคือสิ่งที่สดายุรับรู้ได้
อารมณ์ดาลเดือดพลุ่งพล่านจนขนลุก แม้จะเป็นศัตรูกัน แต่ใครเล่าจะทนเห็นผู้หญิงโดนทำร้ายต่อหน้าต่อตาได้ งานนี้ฮีโร่พันธุ์หล่อ ต้องขอออกโรงช่วยหญิงแล้วล่ะ...
“เฮ้องานเข้าไอ้ยุของจริงเลยเว้ย (-“- )”ขณะที่ตัวร้ายสองคนกำลังกระซิบกระซาบเรื่องชั่วช้ากันอย่างออกรส โดยไม่ทันได้สังเกตุว่ามีอีกคนแอบตามหลังมาในระยะกระชั้นชิด
"นี่ ขอร่วมวงด้วยคนสิ"เสียงแหบหวานทักขึ้นในระยะประชิด ทำเอาเดนนรกทั้งสองพากันสะดุ้ง
"เฮ้ย มึงเป็นใครวะ?" หนึ่งในนั้นอุทานเสียงหลง
"พ่อมึงไงครับ ^^ "ผล็อก!!สดายุมอบคำตอบพร้อมยิ้มหวาน ก่อนจะฮุคขวาสุดแรงกล้ามเข้ากรามซ้ายของชายโชคร้ายแบบไม่ให้ต้องตั้งตัว
"สัด!! กรามแข็งชิบหาย บ้าเอ้ย!!" พระเอกหนุ่มถึงกับอุทาน พร้อมสะบัดมือพัลวันด้วยความเจ็บยอก ใช่สดายุจะไร้ฝีมือเรื่องการต่อยตี อย่างไรเสียก็อาชีพนักเลงเก่า แต่ตอนที่ผอมแห้งแรงน้อยผิดวิสัยแบบนี้ เขาไม่ควรห่ามเกินตัว
"ไอ้เหี้ยนี่ มึงเป็นใครวะ!!?" คนโดนต่อยกลิ้งไปแล้วไม่มีปากเสียงจะไถ่ถาม (เพราะเลือดกำลังกบปาก) คนที่ถามจึงเป็นคนที่กำลังถลาเข้ามาหาสดายุแบบเอาเรื่องแทน
ก็คิดไว้ว่าจะไม่ห่ามเกินตัว ดังนั้นจึง...
ผลั่ก!!กระโดดถีบขาคู่ไปแทน ตรงเป้า ลิ้นปี่ หนักๆ เน้นๆ กระเด็น
"เฮ้ยอะไรวะ!!?" พวกที่เหลือข้างหน้าเริ่มออกอาการสับสนวุ่นวาย ไม่เว้นแม้แต่ชิดจันทร์ที่หันกลับมาทำหน้าตาตื่น
"ชิดจันทร์! หนีเร็ว ไอ้พวกนี้มันกำลังคิดไม่ซื่อกับเธอ มันจะจำเธอไปเรียกค่าไถ่!!"สดายุตะโกนลั่น พยายามจะถลาเข้าช่วย แต่ก็ดันติดกระทาชายตัวร้ายอีกสามคนขวางทางอยู่
"อ..อะไรนะ?" ชิดจันทร์ออกอาการมึนงง กับเหตุการณ์ที่จู่ๆก็เกิดโกลาหลขึ้น หล่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าชายใส่แว่นใส่หมวกที่ตะโกนเรียกหล่อนอยู่นั่นเป็นใคร แล้วจริงหรือไม่ที่ว่าหล่อนกำลังถูกหลอก
"ไอ้สัตว์นั่นใครวะ! เฮ้ยรีบจัดการมันสิโว้ย!!" ตัวบงการที่ชื่อ พิมาน เริ่มรุกลี้รุกลน เขาอุตส่าห์วางแผนมาอย่างดิบดี กะว่าไม่มีตัวไหนยื่นมือมาสอดได้แล้วแท้ จู่ๆกลับมาเจอใครก็ไม่รู้เข้ามาขวาง แต่คนอย่างพิมาน ไม่ยอมตัดใจง่ายๆหรอก!
ตี ตัด งัด พุ่ง กระทุ้ง ถีบ ศิลปะแม่ไม้มวยข้างถนน ที่ไม่ใช่แค่ระดับป้องกันตัวได้ของชายร่างผอมแห้ง ทำเอาลิ่วล้อทั้งสามคนของพิมานลงไปนอนดิ้นนอนครางโอดโอยอย่างน่าสงสาร เพียงพริบตาเดียว สดายุก็สามารถเข้าประชิดตัวบอสแบบไม่เหนื่อยมาก
"เชี่ย! ไอ้พวกห่าเอ้ย! ไม่ได้เรื่องเลย เก่งแต่ปากชิบหายไอ้พวกระยำ!" พิมานก่อนด่าพวกพ้องไม่ได้เรื่องของตนอย่างหัวเสีย ก่อนจะคว้าตัวชิดจันทร์ที่กำลังงงเป็นไก่ตาแตกเข้ามากักไว้กับตัว
"กรี๊ดดดด!! ปล่อยฉันนะไอ้สารเล...อู้ววว!!!..............." ชิดจันทร์กรีดร้อง ดิ้นรนได้ไม่เท่าไหร่ก็ถูกคว้าเข้าไปล็อคเอาไว้ พร้อมทั้งถูกมือกร้านประกบปิดปากป้องกันเสียงร้องโวยวาย ก่อนจะขู่สำทับให้ได้กลัวเกรง "หุบปากไป! อย่าดิ้นสิ นังนี่นีร่ อยากเจ็บตัวรึไง!!"
คว้าตัวเอาไว้ได้ทันควัน ก่อนสดายุจะถึงตัวแบบฉิวเฉียด
"ปล่อยผู้หญิงซะ แล้วกูจะปล่อยมึงไป!" ประจันหน้าได้ สดายุก็เริ่มต่อรอง ตัวเขายังคงพรางตัวอย่างดี ด้วยไม่อยากให้ชิดจันทร์เห็นหน้า เขาไม่ต้องการให้หล่อนรู้ว่าคนที่ช่วยหล่อนเป็นเขา ไม่ได้คิดจะเป็นสุภาพบุรุษอะไรนั่นหรอก แต่การช่วยคนที่ไม่ถูกชะตากัน มันทำเขาขนลุก ไม่ได้เห็นแก่ชิดจันทร์แต่อย่างใด เห็นแก่ตัวเองล้วนๆนี่แหละ
"มึงคิดว่ามึงแน่เหรอไอ้ห่า" พิมานกดเสียงต่ำข่มขู่ พลางรดร่างชิดจันทร์แน่นขึ้น มือหนาที่อุดปากหญิงสาวไว้ แทบทำให้หล่อนหมดลมหายใจ ดวงตาของชิดจันทร์เบิกกว้าง พยายามอ้อนวอนมาทางสดายุ เพื่อขอความช่วยเหลือด้วยความตื่นตระหนก
"แน่ไม่แน่ไม่รู้ มึงแหกตาดูเอาเองแล้วกัน อยากวัดไหมล่ะ ตัวต่อตัวดิมา เอาผู้หญิงเป็นโล่อย่างมึง แม่งหน้าตัวเมีย" สดายุปรามาสท้าทาย หวังให้ศักดิ์ศรีลูกผู้ชายของอีกฝ่ายลุกโชติ แล้วมาสู้กันอย่างแฟร์ๆ
สดายุรู้ตัวดีว่ามันเป็นแค่ความคิดตื้นๆ แต่พอเข้าตาจน อะไรใช้ต่อรองได้ ก็ใช้ไว้ก่อน ใครจะรู้ เผื่อฟลุ๊ค
"เสือกเกินไปแล้วมึง ตายโหงซะเถอะไอ้สัด!!" สิ้นคำ ลำปืนดำมะเมื่อมก็จ่อประชิดปลายจมูกของสดายุในระยะประชิด ร่างบางชะงักทันที เก่งยังไง ก็อาจไวสู้ลูกปืนไม่ได้ล่ะนะ
"เฮ้ย ใจเย็นๆ เจรจากันก่อนดิ" เจอของแข็งเข้าไป สดายุก็ได้แต่ยกมือสองข้างขึ้นปรามเล็กๆ เหงื่อกาฬแตกพลั่กเต็มขมับ คนอย่างสดายุก็กลัวตายเป็นเหมือนกันนะ ในหัวเริ่มคิดสะระตะทันทีที่เห็นอาวุธร้ายในมือชายตรงหน้า
‘เอาไงดีวะ ถ้ามันเอาจริงขึ้นมา เราจะตายเปล่าๆปลี้ๆ เลยนะเนี่ย ตายอย่างหมาชัดๆชีวิตไอ้ยุยังมีอะไรให้ทำอีกเยอะนะเว้ย กูยังอยากเก็บตังค์เปิดร้านกาแฟปั่นนะ ตายซะวันนี้นี่จบเห่ กูคิดผิดใช่ไหมเนี่ย? ที่อยากจะเป็นฮีโร่จำเป็น โดดออกมาช่วยยัยคุณหนูนี่น่ะ แม่งเอ้ย ยัยชิดจันทร์แม่งต้องเป็นตัวซวยแน่ๆ เจอทีไรบรรลัยบทุกที...เอาไงดีวะ?’
“มึงหมดสิทธิ์ต่อรองแล้ว ไอ้ห่ากิน!!”ผลั๊วะ!!ยังไม่ทันได้คิดหาทางหนีทีไล่ โลกตรงหน้าก็มืดไปทันตา เกิดอะไรขึ้นคงไม่ต้องบรรยาย อาการเจ็บแปลที่ท้ายท้อยทำให้สดายุรู้ตัวก่อนสิ้นสติดว่า...
‘โดนซะแล้ว...กู’*******************************************************************
มาต่อค๊า กับฉากเริ่มต้นของไคลแม็กซ์สุดท้าย
ความจริงนิยายเรื่องนี้มีไคลแม็กซ์เยอะค่ะ
มันช่างเข้มข้น และอัดแน่นไปด้วยอะไรก็ไม่รู้
นี่ถ้าไม่มีลุงเมธคอยสร้างบรรยากาศหวานหวามนะ
อวสานนิยายรักเลยค่ะ ดราม่าไปไหน 555+
เริ่มสงสัยตัวเองค่ะ เสพติดดราม่าใช่ไหมอิชั้นเนี่ย!?
ตอนต่อไปภายในไม่กี่วันนี้แน่นอนค่ะ แต่สั้นหน่อยนะคะ
เพราะต้องแอบพิมพ์และลงโพสต์ที่ออฟฟิศ
ถ้าได้ปริมาณที่เหมาะสมแล้ว ก็จะลงทันทีค่ะ
(ไม่งั้นอาจเกิดมหกรรมดอง ลงที 6 Re อย่างที่แล้วมาอีกรอบ)
ใครคิดถึงเจ๊บลูพี่ซอล รอก่อนนะคะ โผล่มาหลังไคลแม็กซ์จบแน่นอนค่ะ
ส่วนคู่เด็กสุดพอร์ชรุจน์ เหลือบทอีกน้อยนิด โฉบไปโฉบมาให้ชื่นใจบ้างเล็กน้อยค่ะ
ส่วนคู่ที่ฮ๊อตสุดตอนนี้ ดนัย+บดินทร์
งานเข้าอนาคีแบบสุดๆ ไม่คิดเลยว่าสองคนนี้จะเป็นที่นิยมขึ้นมาได้
มั่นใจเลยค่ะ ว่าต่อให้เรื่องนี้จบ ไอ้สองคนนี้ก็ยังไม่จบค่ะ
ถ้าไม่เพิ่มเป็นตอนพิเศษ
อาจต้องเปิดเรื่องใหม่ ให้เป็นพระนางกันไปเลย!!
(Oops…พูดอะไรออกไป!! ตบปาก!!)
ความเข้มข้นของคู่นี้ถือว่าแน่นค่ะ รอลุ้นได้เลย
ขอบคุณทุกท่านที่ยังให้อภัยที่อนาคีหายหัวไปนะคะ
และยังยอมให้แบกหน้าด้านๆกลับมาลงนิยายต่อด้วยความเอ็นดูอีก
ซาบซึ้งจริงๆค่ะ
นิยายเรื่องอื่นๆ เช่น น้องพจมานฯ อนาคีก็จะพยายามมาลงต่อให้เร็วที่สุดค่ะ
ขอบคุณค่ะ
จุ๊บๆๆๆ
อนาคี99 / Thearboo
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1267473 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก