ผมคือ...นางเอก"ออกล่า"“ฮัลโหล?”
“กว่าจะรับสายนะอีแก่ เล่นตัวจังนะมึง”
“แกเป็นใคร? ถ้าจะก่อกวนล่ะก้ฉันจะวางสายเดี๋ยวนี้แหละ”
“เอาสิ วางสายเมื่อไหร่ ลูกสาวคนเดียวของมึงตายแน่!”
“หมายความว่ายังไง?”
“ชิดจันทร์ลูกมึงอยู่กับกู ถ้าอยากได้คืน เอาเงินมาให้กู หนึ่งร้อยล้าน!”
“ว่ายังไงนะ!! แกเป็นใคร!? ลูกฉันอยู่ไหน!?”
“ลูกมึงก็อยู่กับกูไง หูหนวกเหรออีแก่ กูให้เวลามึงถึงพรุ่งนี้เที่ยง เอามาให้กูร้อยล้าน ไม่อย่างนั้นลูกมึงเป็นศพแน่!!”
“อย่ามาหลอกกันซะให้ยากเลย! ฉันจะเชื่อได้ยังไง ว่าลูกฉันอยู่กับแก!”
“...หึหึหึ...รอเดี๋ยว มึงถ่างตารอดูได้เลย...”
ปิ๊บ...
“น...นี่มัน...ชิดจันทร์ลูกแม่!”
“ชัดหรือยังทีนี้? ฮ่าฮ่า เอาร้อยล้านมาให้กู แล้วกูจะปล่อยลูกมึงไป”
“...แก...แกเป็นใคร...เสียงนี่...หรือว่า...พิมานเหรอ?”
“ฮะฮะ จำได้ด้วยเหรออีแก่ หูดีนะมึง เออ กูเอง กูไม่พรางเสียง ไม่พรางเบอร์โทร กูเพื่อให้มึงรู้นี่แหละว่ากูเป็นใคร”
“ทำไมแกทำแบบนี้? ฉันไปทำอะไรให้! คืนลูกฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!! ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ!”
“เอาเลยคุณนาย ฮ่าฮ่า กล้าแจ้งก็แจ้งไป ถ้ากูกลัวกูคงไม่กล้าเผยตัวจริงของกูให้มึงรู้หรอกอีแก่! ทันทีที่มึงแจ้งตำรวจ กูก็จะหอบลูกมึงเปลี่ยนที่หนีกบดานไปเรื่อยๆ ระหว่างนั้นหากคนของกูเกิดเงี่ยนขึ้นมา ก็จะให้พวกมันรุมโทรมอีนังชิดจันทร์ซะ ไม่ตายเสียก่อน สักวันกูอาจส่งคืนให้ พร้อมลูกในท้องของมัน ฮ่าฮ่าฮ่า”
“อย่านะ อย่าทำลูกฉันนะ ได้ แกอยากได้เท่าไหร่ ฉันจะหาให้ ร้อยล้านใช่ไหม? ที่ไหนเมื่อไหรื ฉ...ฉันจะรีบเอาไปให้”
“หึหึ ทีอย่างนี้ล่ะไวเชียว ดี! ว่าง่ายๆ คุยกันรู้เรื่อง กูก็จะได้รู้สึกปราณีมึงขึ้นมาหน่อย ภายในพรุ่งนี้ก่อนเที่ยง ร้อยล้านต้องถึงมือกู”
“แล้วจะให้ฉันเอาไปให้ที่ไหนล่ะ!? แกอยู่ที่ไหน?”
“...ฉันส่งเลขบัญชีให้แกเอาไว้แล้ว จัดการให้ได้แล้วกัน เที่ยงตรงพรุ่งนี้ ถ้าฉันไม่เห็นยอดเงินร้อยล้านล่ะก็ แกเตรียมรอดูคลิปหนังสดลูกแกได้เลย หึหึ”*
*
*
*
*
เที่ยงคืนห้านาที การถ่ายทำทั้งหมดเสร็จสิ้นลง เหล่าทีมงานเริ่มช่วยกันเก็บของ เคลียร์พื้นที่กันด้วยความเหนื่อยอ่อน เพราะทำงานหนักติดต่อกันมาหลายวัน
"เป็นไงเมธ โทรติดยัง?" อ๊อด ประกบติดกฤตเมธเป็นเงา คอยเป็นกำลังใจอย่างใกล้ชิด
"ติดครับ แต่ไม่ยอมรับสายเลย ไม่รู้อยู่ไหน " กฤตเมธว่าอย่างหัวเสีย ใบหน้าหล่อเหลาบู้บี้ด้วยความกังวลระคนเคืองขุ่น ยุนะยุ ไปลอยชายอยู่ตรงไหนเนี่ย? เจอตัวนะ จะจับฟาดก้นสั่งสอนเสียให้เข็ด
"ไอ้ยุ มันแอบไปเมาอยู่ตรงไหนหรือเปล่า? เลยไม่ได้ยินเสียงมือถือ? หรือมันจะปิดเสียงเอาไว้?" อ๊อดพยายามช่วยหาเหตุผล แต่ก็เริ่มหนักใจร่วมกับกฤตเมธไปด้วยแล้ว
"ยุเขาเลิกกินเหล้านานแล้วครับ แล้วแถวตึกชานเมืองแบบนี้ ก็ไม่ได้มีร้านเหล้าดีๆ เงียบๆเสียหน่อย ผมว่ายุคงไม่เข้าไปนั่งร้านคนเยอะๆหรอกครับ" กฤตเมธว่า ทั้งที่ในมือยังกดโทรศัพพ์ยิกๆ
"มันอยู่ที่ร้านกาแฟหรือเปล่า ร้านประจำของมันน่ะ ร้านนั้นปิดเที่ยงคืนนี่ มันอาจช่วยเขาปิดร้านอยู่ก็ได้" อ๊อดช่วยออกความคิดอีกครั้ง
"ผมลงไปดูรอบนึงแล้วครับ ที่ร้านบอกว่ายังไม่เห็นยุเลย ครั้งสุดท้ายที่เห็นคือตอนยุซื้อกาแฟสองแก้วช่วงเกือบๆสองทุ่ม ตอนนั้นยุเอากาแฟมาให้ผม แล้วลงไปอีกครั้งตอนสามทุ่ม ซึ่งรอบล่าสุดน่ะ ที่ร้านเขายืนยันว่าไม่เห็น" ยิ่งอธิบายกฤตเมธยิ่งเครียดจัด มือที่กำมือถืออยู่เริ่มสั่นระริก สังหรณ์ใจไม่ดีจนเริ่มหดหู่ "ยุบอกว่าจะลงไปเดินเล่น ถ้าผมเสร็จงานแล้วให้โทรไปตาม ผมโทรหาเขาทุกช่วงพักเบรค แต่เขาไม่รับสายเลยสักครั้ง ผมลองลงไปดูข้างล่างก็ไม่เจอตัว ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ที่ไหนกันแน่"
"...พี่ว่ามันแปลกๆแล้วล่ะเมธ" ไม่ได้อยากทำน้องเสียขวัญ แต่อ๊อดไม่มีคำใดที่สามารถอธิบายปราฏการณ์นี้ได้ดีไปกว่านี้
"แจ้งตำรวจไหม? เผื่อไว้ก่อน" สองพี่น้องถกเครียด จนรอบข้างเริ่มให้ความสนใจสงสัย ใบหน้าของทั้งคู่ชัดเจนมากว่ากำลังมีปัญหาใหญ่
"อย่าเพิ่งครับพี่ เดี๋ยวเรื่องมันจะไปกันใหญ่ อีกอย่าง สดายุเพิ่งหายไปไม่กี่ชั่วโมง ตำรวจคงไม่รับแจ้งหรอกครับ" กฤตเมธอธิบายเสียงเครียด ที่ไม่ยอมให้แจ้งตำรวจนั้น ใช่ว่าเขาจะไม่เป็นห่วงสดายุ แต่เพราะเขามีคนที่ไว้ใจได้กว่า ที่จะขอหยิบยืมกำลังต่างหาก
ทว่ากฤตเมธยังไม่คิดจะโทรตอนนี้...
"ก็จริงของเมธแหละนะ แต่พี่ก็อดห่วงไม่ได้ว่ะ ปล่อยไว้นานมันไม่ค่อยจะเข้าท่านะพี่ว่า" อ๊อดถึงกับกอดอก พลางถอนหายใจด้วยความเครียด ความกังวลขดเขม็งเกลียวตีรวนในท้องจนเริ่มปั่นป่วน หากเป็นสดายุจอมเสเพลอย่างเมื่อก่อน ผู้กำกับหนุ่มใหญ่อาจไม่ต้องกังวลถึงขนาดนี้ แต่นี่...สดายุคนปัจจุบัน มันโคตรน่าเป็นห่วง
ในระหว่างที่ผู้กำกับรุ่นใหญ่ยังคงหน้านิ่วคิ้วขมวด ด้วยความเป็นห่วงน้องนางเอกคนดีของตัวเองจนแทบหยุดกระดิกขาจนตัวสั่นตัวคลอนไม่ได้นั้น กฤตเมธก็ตั้งท่าจะวิ่งลงไปตามหาข้างล่างอีกรอบ เผื่อว่าเจ้าตัวแสบของเขานั้นแท้จริงจะไม่ได้หายไปไหน อาจไปเล่นซนอยู่ในที่ที่เขาคิดไม่ถึงก็เป็นได้
คิดได้ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลง กฤตเมธกระโจนออกจากห้องไปด้วยหัวใจที่ร้อนดังไฟสุม
“พี่เมธครับ เดี๋ยวผมลงไปด้วย”ยังไม่ทันจะได้กดลิฟท์ กฤตเมธก็ถูกรั้งไว้ด้วยเสียงเรียกของรุจน์ ที่วิ่งกระหืดกระหอบตามมา โดยมีพอร์ชติดสอยห้อยตามมาด้วยเป็นเงา
“พี่เมธลองลงไปทางเชื่อมชั้น 5 รึยังครับ?” ไม่รอช้า รุจน์ถามกฤตเมธขึ้นทันทีระหว่างรอลิทฟ์จากชั้นสามสิบ
“ยัง พี่เคยไปแค่ชั้นหนึ่ง” กฤตเมธตอบโดยเร็ว ในจังหวะที่ประตูลิฟท์เปิดขึ้นพอดิบพอดี รุจน์จึงไม่รอช้าที่จะเข้าไปกดเลขห้า เพื่อพาพวกตนลงไปตามหาพี่ชายที่หายตัวไป
“ทางเชื่อมชั้นห้า เป็นทางลัดของพี่ยุครับ ผมเคยตามพี่เขาลงไปซื้อกาแฟปั่นร้านโปรดของพี่เขาครั้งนึง พี่ยุเคยบอกว่าชั้นหนึ่งคนพลุกพล่านเกินไป ขี้เกียจพรางตัวมาก ผมว่าคราวนี้ พี่เขาก็ต้องผ่านทางนี้เหมือนกัน” เหตุผลของรุจน์ฟังขึ้นที่สุด ทั้งสามจึงไม่รอช้าที่จะไปตามหาสดายุที่ชั้นห้า อย่างที่น้องเล็กคาดการณ์
ระหว่างทางเดินมืดสลัว มีรุจน์คอยนำทาง พอร์ชก็ช่วยสำรวจซ้ายขวา เผื่อมีสิ่งใดผิดปกติ และกฤตเมธเอง ก็ทำการโทรย้ำหาสดายุไม่ขาดสาย ต่างภารกิจ แต่สิ่งที่คิดเหมือนกันคือ ‘ขอให้เจอสดายุทีเถอะ...ขอให้ปลอดภัยทีเถอะ’
ก่อนจะนอนอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย
คนแรกของเช้าถัดไป ฉันก็อยากเห็นเธอแว่วเสียงเพลงบางอย่างจากปากทาง ที่พวกเขากำลังมุ่งหน้าไป เสียงที่แค่ได้ยินก็ใจเต้นระทึก เพียงแค่ได้ยิน กฤตเมธก็วิ่งห้อเต็มฝีเท้า เสียงเรียกเข้าของสดายุ แม้จะยินเพียงเสียงแว่ว กฤตเมธก็จำได้ขึ้นใจ เพราะเขาทั้งคู่ตั้งเสียงเดียวกัน!!
ก่อนจะนอนอยากเจอเธอเป็นคนสุดท้าย
คนแรกของเช้าถัดไป ฉันก็อยากเห็นเธอ
เช้าก็มีแต่เธอ ค่ำก็มีแต่เธอคนเดียวเท่านั้นวิ่งออกมาได้ถึงลานจอดรถ โดยไม่ยอมวางสาย เสียงเพลงนั้นชัดเจนขึ้น ทว่ามองซ้ายแลขวา ก็ไร้ซึ่งตัวตนของสดยุ มีเพียงเสียงเท่านั้น อยู่ไหนกันนะ สดายุอยู่ที่ไหนกัน
“...ยุ!?”ในที่สุดก็เจอกัน แต่ไม่ใช่การเจอที่กฤตเมธปรารถนา ตรงโถงทางเชื่อม ก่อนจะถึงทางเข้าตึกอีกฟาก มีบางอย่างกำลังส่องแสง ส่งเสียงร้อง และสั่นไหวอย่างเอาเป็นเอาตาย เพื่อเรียกร้องให้ใครสักคนได้มาพบเจอ กฤตเมธก้มลงหยิบมือถือที่ดับไปแล้วของสดายุขึ้นมาพิศมอง รอยแตกร้าวเล็กๆตรงริมหน้าจอ สันนิษฐานได้เลยว่า การร่วงกระทบพื้นของมันรุนแรงพอสมควร
มีเพียงมือถือที่เหลืออยู่ต่างหน้า
แล้วเจ้าของล่ะ?
“ผมไม่ได้อยากพูดเป็นลางหรอกนะพี่เมธ แต่ผมว่าพี่ยุกำลังแย่” พอร์ชพูดขึ้น เพื่อเตือนกฤตเมธว่าอย่ารอช้า “เราลองไปดูที่กล้องวงจรปิดกันดูไหม?”
การติดต่อขอดูกล้องวงจรปิดนั้น ไม่ได้เป็นไปด้วยความง่ายดาย เจ้าหน้าที่ของตึกค่อนข้างเรื่องมาก เรียกร้องการทำตามขั้นตอน ต้องให้ติดต่อเจ้าของตึกก่อน เพราะพวกกฤตเมธไม่ใช่ผู้อยู่อาศัย ไม่ใช่เจ้าของ ไม่มีบันทึกประจำวันจากสถานีตำรวจ ไม่มีหมายศาล ไม่มีหลักฐานใดๆมายืนยันตัวในการขอดูกล้องวงจรปิด สามหนุ่มถูกเจ้าหน้าที่ฝ่ายรักษาความปลอดภัยกวนต่อมเดือดจนเกือบจะวางมวยกันให้ได้ โดยอยู่หลายรอบเฉพาะกับรุจน์ที่ใจร้อนปากไว
สุดท้ายเลยจบที่กฤตเมธจ่ายค่าขอดูไปหนึ่งหมื่นบาท พร้อมค่าปิดปากอีกห้าพัน ไม่นึกว่าแค่นั้น ทุกอย่างจะง่ายดายราวกับโรยด้วยกลีบกุหลาบ เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าโหด ถึงกับเสียงอ่อนเสียงหวาน เปิดกรอภาพบันทึกให้กฤตเมธดูตามที่ต้องการอย่างว่าง่าย
และภาพที่ได้เห็นก็ทำเอาหัวใจของกฤตเมธะเต้นระทึก ตั้งแต่ฉากที่สดายุเข้าตะลุมบอนกับชายสามคน ก่อนจะเข้าไปคุยบางอย่างกับชายหญิงอีกคู่ ที่จู่ๆฝ่ายหญิงก็ตกเป็นตัวประกัน กฤตเมธขอดูแบบซูมอิน ก็ได้เห็นเต็มตาว่าหญิงสาวคนนั้นคือชิดจันทร์ ทว่าชายคนที่ล็อคร่างหล่อนไว้ กฤตเมธไม่อาจคาดเดา เพราะใบหน้าชายคนนั้นถูกปิดบังไปด้วยหมวกและแว่นตาดำ
หัวใจกฤตเมธกระตุกวูบ เมื่อเห็นสดายุถูกชายคนนั้นจ่อหน้าผากด้วยอาวุธร้าย และเพียงอึดใจต่อมา คนรักของเขาก็ถูกชายอีกคนฟาดเข้าที่ท้ายทอยก่อนจะล้มลงไป
ทั้งหมดละล้าละลังกันอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะเคลื่อนย้ายกลับออกมาจากโถงทางเดิน เพื่อกลับไปที่รถตู้สีบรอนซ์เงิน โดยที่ไม่ลืมลากสดายุไปด้วย
“ช่วยปรินซ์รูปพวกนี้ให้ที เช็คทะเบียนรถตู้คันนั้นให้ด้วย” กฤตเมธไม่รอช้า รีบเอาข้อมูลทั้งหมดที่มีจาก รปภ.หน้าเหี้ยม ซึ่งแน่นอนว่าได้รับการบริการที่น่าประทับใจ แม้ในตอนนั้นกฤตเมธจะไม่ได้รู้สึกอะไรมากไปกว่าเป็นห่วงสดายุก็ตาม
"เราคงต้องแจ้งตำรวจกันจริงๆแล้วล่ะพี่เมธ ช่วยกันตามหลายทางน่าจะเจอตัวเร็วขึ้น" รุจน์รีบเสนอความคิดที่ดีที่สุดสำหรับสถานการณ์ตอนนี้
"งั้นนายเอานี่ไป ไปบอกพี่อ๊อดว่าเกิดเรื่องกับสดายุ แล้วรีบไปแจ้งความ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเอง"
"ได้พี่เมธ เดี๋ยวพวกผมจัดการให้ ถ้าประสานงานกับทางตำรวจได้เมื่อไหร่ ผมจะรีบติดต่อมา"
"ขอบใจพวกนายมาก ฝากบอกพี่อ๊อดแจ้งต้นสังกัดให้ด้วย อย่าให้ข่าวรั่วถึงหูพวกนักข่าวเด็ดขาด"
"ครับพี่ วางใจได้เลย!" รุจน์และพอร์ชรับคำสั่งเคร่งครัด ก่อนจะรีบแยกตัวออกไปทำภารกิจของตนอย่างแข็งขัน
ลับแผ่นหลังรุจน์และพอร์ช กฤตเมธก็ไม่รอช้าที่จะติดต่อผู้ช่วยยามฉุกเฉินของตนทันที
“ฮัลโหล ดนัย พี่มีเรื่องให้นายช่วย”*
*
*
*
*
“ว่าไงนะพี่เมธ! ยุถูกลักพาตัว!? พวกมันเป็นใคร!?”เสียงดนัยแผดลั่นอย่างกลั่นไม่อยู่ เมื่อทราบข่าวที่ไม่ค่อยดีนักจากพี่ชายร่วมสังกัด
ทันทีที่หลุดปากอุทานเสียงกร้าวออกมา ดนัยก็เพิ่งนึกได้ว่าเขาไม่ได้อยู่คนเดียว ในห้องพิเศษกว้างขวางนี้ยังมีอีกคนที่หลับลึกอยู่บนเตียงคนป่วย เสียงดังขนาดนั้น ภาวนาว่าบดินทร์จะไม่ได้ยิน
ดนัยชำเลืองมองไปทางคนที่ยังคงนอนอยู่บนเตียงเพียงแวบเดียว ก่อนจะรีบหลบออกมาคุยไกลๆ "ได้พี่ เดี๋ยวผมจัดการให้ ตอนนี้พี่อยู่ไหน เดี๋ยวผมไปหา...ครับเดี๋ยวเจอกัน"
"มานพ ส่งคนออกไปตามล่ารถตู้สีบรอนซ์ทะเบียน XX-6426 ด่วน เจอมันที่ไหน รีบติดต่อฉันทันที"
"ครับนาย"
ออกมาสั่งการลูกน้องคนสนิทข้างนอกเสร็จสรรพ ดนัยก็เร่งฝีเท้ากะรีบไปฝากพยาบาลพิเศษที่จ้างเอาไว้ให้ช่วยดูแลบดินทร์ต่อ พรุ่งนี้ช่วงเช้าเป็นกำหนดออกจากโรงพยาบาลของบดินทร์ หากเขากลับมาไม่ทันจะได้ให้ทางพยาบาลพิเศษช่วยประสานงานต่อให้ แน่นอนว่าจะมีลูกน้องในสังกัดเขาส่วนหนึ่ง อารักขาบดินทร์ไปส่งจนถึงเซฟเฮ้าส์ที่ปลอดภัยจากนักข่าวที่สุดของดนัย ที่เขานัดพ่อและแม่เลี้ยงของอีกฝ่ายรวมทั้งผู้จัดการส่วนตัวอย่างซอลย่าให้ไปทำการรอรับอย่างอบอุ่น
ทว่ายังไม่ทันจะได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น
"ผมไปด้วย!"คนป่วยที่ดนัยคิดว่ายังคงนอนอยู่บนเตียงคนไข้ ตอนนี้กลับออกมายืนดักอยู่ตรงหน้าเขา พร้อมชุดที่ดูไม่ค่อยเหมาะจะพาติดสอยห้อยตามไปไหนทั้งนั้น
บดินทร์ในชุดคนไข้ที่ท่อนบนใส่คลุมไว้ด้วยเสื้อมีฮู้ดตัวโคร่งสีดำสนิทของดนัย แต่ท่อนล่างคือกางเกงคนป่วยสีเขียวอ่อนพิมพ์ชื่อโรงพญาบาลชัดเจน พร้อมรองเท้าแตะที่ใช้ใส่เวลาจะเข้าห้องน้ำ
ขนาดนี้ยังจะตามไป? ดนัยถึงกับถอนหายใจอย่างหัวเสีย หงุดหงิดตัวเองที่เผลอพูดดังไปในตอนแรก กะไว้อยู่แล้ว ว่าถ้าเป็นเรื่องของสดายุ บดินทร์ต้องขอตามไปด้วยแน่ๆ
แล้วก็คาดไว้ไม่มีผิดเลยเชียว!!
"กลับไปนอนพักซะ นี่ไม่ใช่เรื่องของคุณ" ถึงอย่างไรดนัยก็ไม่มีทางให้บดินทร์ติดตามไปด้วยอย่างเด็ดขาด ใครจะรู้ว่าสิ่งที่เขาจะออกไปเผชิญนั้น จะมีอันตรายอะไรรออยู่บ้าง ซึ่งเขาไม่อยากห่วงหน้าพะวงหลัง หากต้องมีการต่อสู้
“แต่สดายุถูกลักพาตัว.....” บดินทร์ไม่ยอมถอย
“แล้วไง? เกี่ยวอะไรกับคุณ?” แต่การ์ดดนัยก็ยังแข็งแรงกว่ามาก
“สดายุเขาเป็นเพื่อนผม” บดินทร์พยาย่ามต่อรอง
“เหรอ? ไม่ยักรู้...เห็นเกลียดกันจะแย่” แต่ก็ถูกดนัยดักคอทุกทางเท่าที่จะทำได้ ไม่ว่ายังไง ดนัยก็ไม่ยอมให้บดินทร์ตามไปเสี่ยงด้วยเด็ดขาด
“...อย...อย่างน้อย ก็เคยเป็นเพื่อนรักกัน และผมต้องการ ไปช่วยเพื่อนผม” แม้คำกระทบกระเทียบของดนัย จะจี้ใจดำจนเจ็บร้าว แต่ก็ไม่อาจทำให้ความตั้งใจของบดินทร์ดับดิ้นลงได้ เคยชั่วช้ากับสดายุแล้วยังไงล่ะ เขาเป็นห่วงนี่ เขาอยากไปช่วย ใครก็ห้ามไม่ได้ทั้งนั้น
ตอนแรกก็คิดจะดื้อดึงติดตาม แต่พอเห็นว่ามือถือที่ดนัยถืออยู่มีรูปบางอย่าง บดินทร์ก็ฉวยโอกาสที่อีกฝ่ายพลั้งเผลอ แย่งยุดฉุดมือถือเครื่องนั้นมาจากมือดนัยจนได้
“เฮ้ย! ทำอะไรของคุณน่ะ เอาคืนมาเลย!” จู่ๆก็ถูกฉกของในมือไปต่อหน้า แม้จะเป็นบดินทร์ก็เถอะ ใช่ดนัยจะไม่รู้สึกหัวเสีย
“เฮ้! บดินทร์!!” พอยื่นมือจะไปเพื่อขอคืน บดินทร์ก็พลิกตัวหนีหน้า สองมือไสลด์รูปในมือถือดนัยที่กฤตเมธส่งมาให้รัวๆ พอจะได้ทันเห็นรูปพรรณของกลุ่มคนร้าย และป้ายทะเบียนที่กฤตเมธพิมพ์ส่งมาได้ทันก่อนจะถูกดนัยแย่งกลับไป
“อย่าคิดสร้างเรื่องนะคุณ รีบกลับเข้าห้องไปซะ ผมเองก็ต้องรีบไปนะ!” ดนัยเริ่มฉุน เมื่อถูกบดินทร์ตอแยไม่เลิก ชายหนุ่มตวาดเสียงไม่ดังนัก แต่ใบหน้าหล่อเหลาที่บึ้งตึงนั้น เป็นเครื่องหมายได้อย่างดี ว่าห้ามใครขัดใจอีก
“................” บดินทร์เงียบ ไม่พูดอะไรอีก
เห็นแบบนั้น ดนัยก็ถอนหายใจ แล้วหันหลังเดินจากไป โดยมีบดินทร์ยืนส่งจนลับสายตา
ติ้ง....ได้ยินเสียงลิฟท์แว่วๆ บดินทร์ก็ยกยิ้มร้าย ได้ เขาไม่ไปพร้อมดนัยก็ได้ แต่ใครบอกล่ะว่าเขาตัดใจไม่ออกตามหาสดายุแล้ว คนใส่หมวกในรูปนั่นเขารู้จัก ผู้หญิงที่ถูกจับไปด้วยนั่นเขาก็รู้จัก หากใครไม่คุ้นตาคงนึกไม่ออก แต่เขารู้ดี ว่านั่นคือชิดจันทร์ และชายที่ใส่หมวกนั้นคือ พิมาน ไม่ผิดแน่นอน
ดาราตกอับที่ถูกอับเปหิจากวงการเพราะติดหนี้พนัน เพราะถูกเจ้าหนี้ราวีถึงกองถ่ายจนเสียการเสียงาน สิ้นเนื้อประดาตัว และเสียผู้เสียคนในที่สุด ดารารุ่นพี่ที่ชะตาชีวิตไม่ต่างจากเขามากนัก ดารารุ่นพี่ที่เขาเจออยู่เป็นประจำในบ่อนของเสี่ยอัครเดช ดารารุ่นพี่ที่ชื่อว่า ‘พิมาน!’
แหล่งกบดานไม่แน่ชัด พวกลิ่วล้อนั่นเขาก็ไม่เคยเห็น แต่อย่างน้อย เขาก็พอจะคลำทางไหว
คิดได้ดังนั้น บอินทร์ก็รีบออกเดิน ออกไปที่โถงลิฟท์ทันที ดนัยไม่ให้เขาไปด้วยแล้วยังไง วินมอเตอร์ไซด์ก็ได้ แท็กซี่ก็มี เงินติดตัวก็ยังเหลืออยู่ตั้งสองพันห้า เขาออกไปหาเองก็ได้!!
หมับ!!!“ดื้อจังนะคุณ” ความตั้งใจของบดินทร์เต็มล้น ทว่ายังไม่ทันพ้นทางเลี้ยวโถงลิฟท์ ก็ถูกรวบตัวเข้าอ้อมกอดของผู้ดักรออยู่เข้าเต็มรัก บดินทร์ผวามองเจ้าของอ้อมแขนร้ายกาจ ผู้ยิ้มเยาะอยู่ด้านหลังอย่างผู้มีชัย เสียงลิฟท์นั่นเป็นเสียงลวง!!
“ปล่อยนะ!! ปล่อยผม!!” บดินทร์ดิ้นรนรุนแรง ทั้งขัดใจ และผวาหวาดหวั่นกับอ้อมแขนที่สวมกอดมาอย่างกะทันหัน แม้ความหนากับส่วนสูงจะต่างกันไม่มาก แต่บดินทร์รู้สึกว่าเขาช่างไร้พลังเหลือเกินเมื่ออยู่กับคนคนนี้
คนที่เคยพรากทุกอย่างไปจากชีวิตเขาอย่างเลือดเย็นที่สุด!!
“ผมบอกให้อยู่ที่นี่ดีๆไม่ชอบใช่ไหม ชอบให้บังคับสินะ ต้องให้มีคนเฝ้าใช่ไหม? ได้...เดี๋ยวผมจะสั่งคนเฝ้าคุณไว้เอง!” นี่ไม่ใช่แค่คำขู่ แต่ทุกประโยคที่พูดออกมาล้วนสัจจริง ดื้อนักก็ต้องสั่งสอน พยศนักก็ต้องปราบ!
“ผมรู้ว่าพวกนั้นเป็นใคร และผมรู้ว่าจะหามันได้จากที่ไหน ได้โปรดให้ผมได้ไปช่วยสดายุด้วย!!” เมื่อดิ้นรนออกจากวงแขนไม่เป็นผล ซ้ำยังถูกเรียกคนมาคอยจับตาเฝ้า บดิรทร์ก็สิ้นหนทางจะหลบหนี จึงจำต้องอ้อนวอนดนัยอีกครั้ง โดยต่อรองด้วยข้อมูลน้อยนิดที่ตนมีอยู่
“ว่ายังไงนะ?” ยินว่าคนที่ยังคงดิ้นรนในอ้อมแขนรู้อะไรมาบ้าง ดนัยก็ถึงกับหูผึ่ง สองมือแกร่งกระชากไหล่ลาดให้หันมาสบตาตนทันทีอย่างเร่งร้อน
“คุณบอกว่าคุณรู้ว่าไอ้เวรพวกนั้นมันเป็นใครงั้นเหรอ?” ดนัยถามย้ำกับคนตรงหน้า สองมือแกร่ง เกร็งสั่นเล็กน้อย ทว่ายังคงจับไหล่บดินทร์แน่น
“ใช่ เพียงแค่คุณยอมให้ผมติดตามไป ผมจะยอมบอกคุณทั้งหมด” บดินทร์พยักหน้าน้อยๆ พร้อมแหงนขึ้นสบตากับดนัยจริงจัง คำต่อรองสุดท้าย ได้โปรดให้เขาติดตามไป ได้โปรดให้เขาได้ไถ่โทษ ได้โปรด...
“ร้ายนักนะ ก็ได้ งั้นมากับผม” สุดท้ายดนัยก็ยินยอม บดินทร์ยิ้มขึ้นน้อยๆด้วยความดีใจที่ในที่สุดคำขอร้องก็สัมฤททธิ์ผล
ทั้งสองสบตากัน ด้วยความหมายที่แตกต่าง ในขณะที่ดนัยกดลิทฟ์รอ
บดินทร์มองดนัยด้วยเหตุผลที่ว่า ขอบใจที่ให้ติดตาม
ส่วนดนัยนั้นต่างออกไปเล็กน้อย
เขามองบดินทร์ด้วยความหมายที่ว่า....
’ปรารถนาเหลือเกิน’ไม่มีคำพูดใดจากนั้น ทันทีที่ลิฟท์มา สองร่างก้าวเข้าไป เพื่อภารกิจตามหาสดายุ!!
*************************************************
มาสั้นๆอีกแล้ว ขอโทษนะคะ
มาสั้น แต่มาเรื่อยๆนะ สัญญาว่าไม่หายไปไหนแล้วค่ะ TT^TT
คิดถึงน้องยุกันใช่ไหมเอ่ย..หุหุ
ตอนหน้าน้องยุโผล่แน่นอนค่ะ
โผล่มาอย่างลูกผู้ชายตัวจริงกระทิงดอง!!
ขอบคุณที่ติดตามค๊า
จุ๊บๆๆๆ
อนาคี / Thearboo 
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1267610 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก