ผมคือ...นางเอก‘สงครามประสาท’วิ้ง.... เสียงเหมือนทีวีที่รับสัญญาณไม่ได้
วิ้ง.... หนวกหู
วิ๊ง.... โอยยยปวดท้ายทอยมึนไปหมดรู้สึกตัวว่าลืมตาแล้วแต่ก็เหมือนยังเผยอเปลือกตาไม่ขึ้นทุกอย่างรอบกายดูมืดมัวไปหมดกว่าจะตั้งสติกว่ารูม่านตาจะปรับรับแสงสลัวก็กินเวลาเป็นนาทีร่างกายปวดยอกโดยเฉพาะตรงท้ายทอยที่ชาหนึบ
"เชี่ยอะไรวะเนี่ย..." แค่ขยับก็เจ็บปลาบจนต้องเผลอรำพึงงึมงำและนั่นทำให้สดายุรู้ตัวว่าเขาไม่ได้อยู่ลำพัง
"ตื่นได้เสียทีนะ"
เสียงหวานทักขึ้นทันทีที่เห็นว่าสดายุรู้สึกตัวตื่นจากการสลบไสลเสียทีเสียงนั่นเรียกความทรงจำสดายุไหลกับสู่สติสัมปชัญญะได้ในที่สุดและทำให้ชายหนุ่มรู้ตัวแล้วว่าถูกลากมามาเป็นนักแสดงสมทบเสียแล้ว'ซวยชิบ...'
"หลับไปเสียนานจนนึกว่าจะตายไปแล้วเสียอีกกำลังคิดอยู่เลยว่าจะช่วยปลอบพี่เมธเขายังไง" คนข้างกายยังปากร้ายไม่เปลี่ยนชิดจันทร์ส่อเสียดเล็กๆขณะสดายุยันกายลุกขึ้นนั่ง
"เออฉันมันหนังเหนียวตายยากว่าแต่คุณหนูเห๊อะศัตรูเยอะไม่เบานี่...แต่ก็สมกับเป็นคุณหนูแหละนะ" ถูกว่าอะไรมาสดายุก็รับโดยดุษฎีพร้อมจิกกัดเล็กๆย้อนกลับไปก่อนจะหันซ้ายแลขวาดูว่าตัวเองกำลังอยู่ที่ไหนห้องโล่งปิดทึบไม่มีหน้าต่างมีเพียงประตูบานเดียวกับช่องลมเล็กๆเหนือศีรษะแน่นอนว่าพอหอบสังขารเดินขโยกเขยกไปลองหมุนลูกบิดดูก็ปรากฏว่าถูกล็อคไว้ตามที่คาด
ระหว่างที่คิดว่าจะทำยังไงต่อชิดจันทร์ก็โต้ตอบคำส่อเสียดของเขาขึ้นมาเว้นช่วงนานจนสดายุแทบจะลืมไปแล้วว่าตนพูดอะไรกับอีกฝ่ายออกไป?
"ไม่ใช่ศัตรูของฉันของแม่ต่างหากแม่ก่อศัตรูลูกรับกรรมความสุขเขาล่ะ" ชิดจันทร์ตอบเนิบน้ำเสียงเรียบสนิทราวกับไม่มีอารมณ์ร่วมใดๆทว่าถ้อยแถลงที่ออกมานั้นช่างแสบสันต์ต่อคนที่ถูกพาดพิง
ความนิ่งสงบของชิดจันทร์ทำสดายุรู้สึกฉงนจนต้องหันกลับไปมองเจ้าหล่อนอีกครั้งด้วยความสงสัยจริงจังชิดจันทร์หญิงสาวตัวเล็กๆอายุเพิ่งจะแค่23-24ปีผู้หญิงเอาแต่ใจแถมร้ายกาจหรือเพราะเป็นผู้หญิงแนวนี้เป็นเด็กสาวที่มีตรรกะเพี้ยนๆทำให้แม้โดนจับตัวมาเรียกค่าไถ่ยังสามารถนิ่งนอนใจอยู่ได้ขนาดเขาเป็นผู้ชายยังรู้สึกไม่สบายใจรู้สึกต้องรีบหาทางหนีแต่ชิดจันทร์กลับนิ่งสนิทแม้ในห้องสลัวๆนี่เขายังเห็นได้ชัดว่าแววตาของเจ้าหล่อนช่างเย็นชา
'นิ่งจนน่ากลัว'
"ดูคุณหนูจะไม่กลัวเลยนะ" สดายุลองเลียบเคียงก็ว่าจะไม่สนใจแล้วอยู่ห่างๆจากนั้นก็พยายามหาทางหนีทว่าต่อมอยากรู้เรื่องชาวบ้านดันทำงานดีเลิศเอาตอนสถานการณ์ไม่ปกติเอาเสียได้
"หึก็แค่โจรเรียกค่าไถ่จะกลัวไปทำไมแค่จ่ายเงินมันก็จบแล้ว...แต่ถ้าไม่จบแล้วเกิดอะไรขึ้นกับฉันคนที่ต้องเจ็บใจก็ไม่ใช่ฉันอยู่ดี" คำตอบที่ทำราวกับเรื่องที่เผชิญเป็นเพียงเรื่องขำขันน้ำเสียงสบายอกสบายใจเกินไปจนสดายุนึกหวั่นและเริ่มพาลจะหงุดหงิดขึ้นเล็กๆ
ยัยคุณหนูนี่กวนประสาทชะมัดโธ่เว้ย! รู้อย่างนี้แม่งไม่น่ายื่นมือเข้าไปแส่เลยกู!!
“หึ...เพิ่งรู้สึกตัวสินะ ว่ากำลังแส่เรื่องชาวบ้านอยู่...อยากได้คำสรรเสริญจากฉันหรือไงว่าเป็นคนดี” เห็นว่าสดายุเงียบไป เสียงหวานก็ประนามหยัน เล่นเอาสดายุต้องหันไปส่งค้อนวงใหญ่ให้ด้วยความเคืองขุ่น
‘ฮึ่ย ดีออก!’
ขอหยาบคายหน่อยเหอะ ยอมหน้าตัวเมียเลย ความคิดนี้สะท้านวาบในหัวของสดายุพร้อมภาพมโนว่ามีกระแสไฟฟ้าแรงสูงกำลังวิ่งพล่านไปทั่วร่างแถมควันฟุ้งที่พวยพุ่งออกจากหูจากถ้อยคำกวนเบื้องล่างและหน้าตาไม่รู้ร้อนรู้หนาวของหญิงสาวที่ราวกับเป็นศัตรูทางธรรมชาติทำให้สดายุไม่อาจควบคุมสติอารมณ์ได้อีกต่อไปใครจะหาว่าเขาเป็นชายโฉดช้าหาเรื่องผู้หญิงก็ช่างมันแล้วด่าเสร็จยอมเอากระโปรงเจ๊บลูมาใส่เลย! ความเป็นสุภาพบุรุษอะไรนั่นไอ้ยุจะเขวี้ยงทิ้งซะให้หมดตั้งแต่ตอนนี้!!
"เออ! โทษทีครับน้องที่พี่เสือกไปหน่อยแต่ขอบอกไว้นิดนะครับว่าพี่ไม่ได้ต้องการคำสรรเสริญจากน้องชิดคนดีเลยแม้แต่นิดพี่รู้ว่าการทำดีกับน้องชิดนี่...ให้ทานหมาเสียยังได้บุญกว่าพี่ต้องขอโทษน้องด้วยแล้วกันที่พี่ดันพลาดเผลอเสือกเรื่องของน้องเข้าซะแล้ว..."
สดายุร่ายยาวพร้อมใบหน้ายียวนอย่างที่สุดไม่มีหยุดพักแม้จะมีเสียงชิดจันทร์ก่นด่าแทรกอยู่ตลอดเวลา "หุบปากไปเลยนะอีกะเทย! ใครน้องแกกันขยะแขยง!!"
"จ๊าขยะแขยงไปเถอะจ๊ะก็คงรู้สึกไม่ต่างกับพี่นักหรอกผู้หญิงอย่างน้องนี่พี่ไม่เคยพบเจอขนาดโดนจับตัวเรียกค่าไถ่ยังไม่รู้สึกระคายจะโดนรุมโทรมอยู่รอมร่อยังนั่งสบายใจเฉิบไม่เห็นใจแม่-ม ตัวเองบ้างรึไงวะครับเฮ้ยเฮ้ยนี่อย่าบอกนะน้องว่าทั้งหมดเป็นแผนที่น้องสร้างขึ้นมาอีกเป็นไรมากป่ะขาดความอบอุ่น? เรียกร้องความสนใจ? ตอนเด็กแม่ไม่อุ้มรึไง? ข่าวว่าไม่ถูกกับแม่ก็ไปเคลียร์กันเองดิเฮ้ยลากคนโน้นคนนี้เข้ามายุ่งวุ่นวายมั่วไปหมดเป็นโรคจิตหงุดหงิมรึไงจ๊ะน้องชิด?....."
ปึ้งงงงงง!!!!ด่ายังไม่ทันจบสดายุก็ต้องรีบเบี่ยงตัวหลบคัทชูส้นสูงสีโอลด์โรสที่เขี้ยงมาเป็นเส้นตรงชนิดที่ว่าเป้าของส้นเท้านั่นคงเป็นเบ้าตาเขาไม่ผิดแน่ระยะห่างไม่เกินสามเมตรความแรงเลยไม่ตกสักเท่าไหร่รองเท้าข้างสวยเลยกระทบเข้ากับผนังเสียงดังปึ่กเน้นๆหนักๆจนสดายุยังต้องลอบถอนหายใจเมื่อกี้นี่ถ้าโดนเข้าไปเบ้าตาแตกแน่อิผู้หญิงนรกนี่แม่นชิบ!
"อย่ามาทำเป็นสู่รู้อีกะเทยโสโครก!!" โดนสดายุด่าชนิดน้ำไหลไฟดับจนอ้าปากเถียงไม่ทันชิดจันทร์ก็เต้นผางลุกขึ้นได้ก็คว้ารองเท้าที่เท้าซ้ายเขวี้ยงใส่สดายุแบบสุดแรงแขนกะให้ได้เห็นเลือดกันสักยกเสียตรงสดายุดันไวเป็นวอกระยะประชิดเพียงเท่านี้ยังอุตส่าห์หลบทันให้ชิดจันทร์ต้องกระทืบเท้าขัดใจพร้อมชี้หน้าด่ากลับแบบไม่เหลือสมบัติผู้ดี
"คนอย่างมึงไม่น่ารอดมาจนตอนนี้เลย! ถ้ารู้ว่ามึงจะกลับมาลำเลิกกูวันนี้กูจะไม่ปราณีมึงเด็ดขาดถ้ารู้ว่าจะเป็นแบบนี้กูจะไม่ส่งใอ้โง่บดินทร์ไปปล้ำมึงหรอกแต่จะส่งมืออาชีพไปรุมโทรมมึงแทนมึงซะให้สิ้นซากไปแทน ระยำที่สุด!! ไอ้ห่ารากนั่น มันไม่เคยทำอะไรได้อย่างใจ แค่กะเทยเหี้ยๆตัวเดียวยังจัดการให้ไม่ได้ น่าจะตายๆไป ซ..........!! อ๊ายยย!!!!??"
ไม่ทันจบคำชิดจันทร์ก็ต้องกรีดร้องเสียงหลงเพราะถูกสดายุผลักร่างอ้อนแอ้นจนเซปะทะกำแพงจังเบอเร่อเจ็บจุกและเจ็บแค้นพาลให้มือไม้เรียวขาวของหล่อนระดมทุมสดายุที่ยืนคร่อมตัวอยู่พัลวันแต่ไม่สามารถร้องได้มากกว่านั้นเพราะโดนสดายุบีบคอเรียวเล็กนั้นไว้ด้วยมือเพียงข้างเดียว
เหงื่อกาฬของชิดจันทร์แตกพลั่กหล่อนไม่ได้กลัวตายแน่นอนว่าไม่เคยนึกกลัวสดายุแต่ดวงตาวาวโรจน์ราวเพลิงนรกสีดำที่คุโชนอยู่ในดวงตาอาฆาตคู่นั้นมันสะกดหล่อนจนเริ่มขยับตัวไม่ได้และมือที่บีบแน่นขึ้นนั้นมันก็กำลังจะหยุดกระทั่งลมหายใจ
"เกลียดกูนักก็เล่นงานกูคนเดียวสิเฮ้ยเล่นกันซึ่งๆหน้า เล่นกันแฟร์ๆหน่อยอิหนูคิดว่ามีแม่ใหญ่หน่อยจะทำห่าอะไรใครก็ได้รึไงวะ?" เสียงแหบต่ำคำรามชัดขณะเลื่อนใบหน้าเข้าใกล้หญิงสาวผู้จนตรอกด้วยอารมณ์เคียดแค้นคุกคามมือข้างที่ตะปบคอหล่อนไว้แตกซิบเลือดด้วยถูกเรียวเล็บแหลมจิกข่วนหวังให้ปล่อยมือจากคอระหงแต่ความโกรธคลั่งของสดายุมันมีมากกว่าความเจ็บเกลียดเขาเกลียดผู้หญิงตรงหน้าเกลียดจนไม่สามารถหาคำบรรยายใดๆได้เกลียด!!
"ถามจริงคุณหนูฉันเคยไปทำอะไรเธอตอนไหนเหรอ? เคยไปเผาบ้านเธอมะหรือไปทำอะไรให้เธอเกลียดนักหนารึไง? เธอถึงได้จองล้างจองผลาญฉันไม่เลิกราหรือเพราะฉันแย่งกฤตเมธจากเธอไปก็ไม่นี่? เธอไม่ได้รักเขาแต่ทำไปเพื่อประชดแม่เธอซึ่งฉันก็ไม่เข้าใจอีกเหมือนกันว่าเธอจะทำห่าเหวขนาดนั้นเพื่อประชดแม่ตัวเองทำไม!? เรื่องบดินทร์ก็เหมือนกันถ้าเกลียดฉันก็มาเล่นงานกันตรงๆจะไปลากบดินทร์เข้ามาเกี่ยวด้วยทำซากอ้อยอะไรวะ!!? คงรู้สึกดีมากใช่ไหมที่ข่มเหงมันได้ จนทำให้มันคิดสั้นฆ่าตัวตายน่ะ! ฉันถามเธอจริงๆเถอะผู้หญิงอย่างเธอ มันมาจากนรกขุมไหนกันแน่วะ!ชิดจันทร์!!!?"สดายุตะคอกคำรามพร้อมทุบที่กำแพงข้างตัวชิดจันทร์ทิ้งท้ายประโยคแม้จะผอมแห้งแต่ความเป็นเพศผู้ยังคงเต็มล้นดังนั้นเมื่อถึงเวลาที่ไม่สามารถระงับความพลุ่งพล่านดาลเดือดได้เขาก็ไม่สามารถควบคุมรังสีคุกคามที่แผ่กำจายตามสัญชาตญาณได้เช่นกัน
และโดยสัญชาตญาณจึงไม่แปลกที่ชิดจันทร์เองก็พรั่นพรึงตะลึงลานไปกับกระแสคุกคามของสดายุไม่น้อยทว่าความกลัวกลับแล่นปราดผ่านกระดูกสันหลังหล่อนไปเพียงชั่วแล่นเพียงครู่เดียวเท่านั้นสติสัมปชัญญะของชิดจันทร์ก็กลับมาสมบูรณ์อีกครั้งพร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆที่พยายามจะลั่นออกมาให้ได้แม้จะถูกกำคอไว้เสียแน่นหนา
"หึหึฮะฮะ...."
เสียงหัวเราะทำสดายุทั้งขนลุกทั้งรังเกียจและยิ่งโมโหหนัก'แม่งเป็นบ้าอะไรขึ้นมาอีกวะ!!?'
"แล้วมันตายหรือเปล่าล่ะ...ไอ้บดินทร์น่ะ?"เสียงหวานล้ำกระซิบถามตรงหน้าสดายุน้ำเสียงละมุนละไมแต่โคตรจะไม่น่าฟัง
"ชิดจันทร์!!"
เพียงได้ยินเสียงกระซิบร้ายกาจสดายุก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออกมือที่เคยกำรอบคอหญิงสาวไว้ ค่อยๆคลายออกช้าๆ ผู้หญิงตรงหน้าราวกับสิ่งมีชีวิตที่สดายุไม่เคยรู้จักมาก่อนในชีวิตไม่ใช่แค่ร้ายกาจเรียกไม่ได้ว่าไร้หัวใจ
แต่คือ...เรียกไม่ได้ว่ายังมีความเป็นมนุษย์!!
“หึหึ คนอย่างมันน่ะ สมควรตายแล้วล่ะ อยู่ไปก็รกหูรกตา คนอะไร อ่อนแออย่างกับสัตว์เซลล์เดียว แถมยังโง่ดักดาน ทำอะไรก็ไม่เจริญหรอก ตายๆ ไปซะได้ ถือเป็นความโชคดีของมันแล้ว หึหึ ถึงว่าสิ พี่เดชเลยไม่ให้ยุ่งกับมัน ที่แท้ก็ตายห่าไปแล้วนี่เอง...น่าสมเพชสิ้นดี”
ชิดจันทร์พูดพลางแสยะยิ้มเยาะ ดวงตากลมหวานจดจ้องดวงตาของสดายุนิ่งงัน แววตาดำมืด เช่นเดียวกับก้นบึ้งของจิตใจ สดายุกัดฟันกรอด พร้อมเริ่มนับหนึ่งในใจช้าๆ
“เสียดาย ที่ฉันไม่ได้เห็นมันตายด้วยตา ไม่สิ มันตายง่ายเกินไปด้วยซ้ำ ความระยำหมาที่มันทำไว้กับชีวิตฉันเนี่ย แค่ตาย...มันง่ายไปด้วยซ้ำ!....”
หึ...
“....!?..” ระหว่างที่ชิดจันทร์พร่ำพูดเย้ยหยันบดินทร์ให้สดายุฟังอยู่นั้น จู่ๆ สดายุก็เผลอหลุดขำออกมา แน่นอนว่าดวงหน้าสวยหวานแดงก่ำด้วยความเคืองขุ่นขึ้นทันทีที่เห็นว่าสดายุกำลังจะหลุดหัวเราะเยาะหล่อนออกมา
“ฮ่า ฮะ ฮะ ฮะ...โอ้ย ขำว่ะ ก๊าก...ฮ่า ฮ่า ฮ่า...”สดายุขำพรวดออกมา ราวกับได้ฟังเรื่องตลก หัวเราะจนตัวงอ หัวเราะจนท้องคดท้องแข็ง ภาพตรงหน้า เล่นเอาเสน่ห์จันทร์ตัวแข็งทื่อไปหมด ด้วยไม่รู้ว่าจู่ๆทำไมสดายุถึงแสดงท่าทีแบบนั้น ทั้งที่เมื่อครู่ หล่อนยังถือไพ่เกมประสาทเหนือกว่าอยู่แท้ๆ
“แกเป็นบ้าอะไร!?....” ชิดจันทร์ลนลานถามอย่างอยู่ไม่สุข หล่อนเกลียดคนที่ทำกริยาแบบนี้ใส่เป็นที่สุด!
“หึหึ...เธอคิดว่าเธอเป็นใครวะ? เจ้าแม่ตะเคียนทองหรือไง? บันดาลเป็นบันดาลตายได้ด้วย? อยากให้ใครตายยังไงก็ได้อย่างใจ? เป็นเทพหรือจ๊ะน้องชิด? ฮ่าฮ่า” สดายุพูดพลางขำต่อ อย่างไม่ไว้หน้า ตอนนี้ชิดจันทร์แทบจะเต้น หล่อนกำลังโดนสดายุยั่วยุ ทว่ายังไม่ทันจะได้อ้าปากต่อคำ ชิดจันทร์ก็โดนสดายุผลักอัดตัวเข้ากำแพงอีกครั้ง แบบไม่เบานัก พร้อมกับคำเฉลยที่ว่า
“แล้วเลิกคิดเองเออเองได้แล้วนะคนสวย บดินทร์ยังไม่ตายครับ อยู่ครบสามสิบสอง และมีคนคอยดูแลเป็นอย่างดี...ไงล่ะ? ดีใจไหม? หึหึ”สดายุเย้ย ยิ่งเห็นชิดจันทร์ตัวสั่นเทิ้มไปด้วยความขึงโกรธ สดายุยิ่งเยาะย้ำ จี้ใจดำกันให้ได้ตายไปข้าง
เห็นใจเหรอ? กับคนอย่างชิดจันทร์เนี่ยนะ?
ฝันไปเหอะ!! บอกเลย วันนี้ไอ้ยุจะนุ่งผ้าถุง!! หน้าตัวเมียกันให้ลืมไปเลยว่า คำว่าลูกผู้ชาย มันสะกดยังไง!!“มันยังไม่ตายก็ดี! เดี๋ยวฉันออกไปได้เมื่อไหร่ ฉันจะไปจัดการมันเอง เอาให้มันเสียใจเลยทีเดียวที่ยังเสือกมีลมหายใจอยู่!” ชิดจันทร์ไม่ยอมแพ้ต่อสงครามประสาทที่สดายุเพียรสร้าง หล่อนยังคงมุ่งมั่นในแนวทางของตัวเองต่อ อย่างหน้ามืดตามัว แม้แผ่นหลังจนชนฝา แต่ดวงตายังคงไม่แพ้ สดายุกระจ่างถึงคำว่า สู้หลังชนฝา ก็วันนี้แหละ
“จุ๊ๆๆ โถคนสวยครับ เอาอะไรมาคิดได้เนี่ย ว่าจะตามราวีไอ้บดินทร์มันได้อีก? มโนไปเองเหรอ? หรือยืนหลับฝันอยู่? ช่วยตบปลุกไหม?” สดายุยียวนจนถึงที่สุด ลืมไปแล้วว่าเรื่องสำคัญที่สุดคือต้องหาทางหนี เพราะตอนนี้สิ่งเดียวที่สดายุคิดได้ คือไล่ต้อนชิดจันทร์ให้จนมุม...ตกเหวไปได้เลยยิ่งดี!
“เฮอะ! แกก็ด้วยไอ้กะเทยโสโครก! ตอนแรกคนอย่างแกไม่ได้อยู่ในสายตาของฉันหรอกนะ อยู่เฉยๆไปก็ดีอยู่แล้ว ดันเสือกมาสอดไม่ดูตาม้าตาเรือ ที่แกต้องเจออยู่ตอนนี้ ก็เพราะแกทำตัวเองทั้งนั้นแหละ ที่แส่ไม่เข้าเรื่อง!!
เดี๋ยวพอแม่ฉันเอาค่าไถ่มา ฉันก็จะถูกปล่อยตัว ไอ้โจรกระจอกเห็นแก่เงินพวกนั้นขี้คร้าน เห็นเงินเข้าก็โลภ หลอกล่อหน่อยก็ยอมทำตามน้ำลายหกแล้ว ฟังนะอีตุ๊ด ฉันน่ะรอดแน่ แม่ไม่มีวันพลาด ไม่มีวันให้ฉันเป็นอันตราย...แต่แกล่ะ? แกที่เสือกโง่ตามมา ใครเขาจะช่วยแก แม่ฉันไม่มีทางช่วยแกออกไปด้วยหรอก เพราะถ้าไม่มีแกสักคน เขาก็ได้กฤตเมธลูกรักของเขาคืน หึหึ...แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันไม่ให้พวกนั้นล่อแกถึงตายหรอก เอาแค่ตายทั้งเป็นก็พอ!
เกิดอะไรขึ้นกับแก กฤตเมธก็คงใจสลาย เผลอๆก็บ้าไปเลย ถึงตอนนั้น ฉันค่อยไปจัดการไอ้บดินทร์ก็คงไม่สายไปอยู่แล้ว...”
“เธอมันบ้าไปแล้วจริงๆด้วยสินะ ชิดจันทร์”ฟังแผนการณ์ของชิดจันทร์แล้ว สดายุถึงกับถอนหายใจพรู กู่ไม่กลับเสียแล้วกับผู้หญิงตรงหน้า คิดอะไรแต่ละอย่าง ไม่ใช่ในระดับที่คนสติดีๆเขาคิดกัน ‘เป็นโรคประสาทอ่อนๆ สินะ?’ แล้วเป็นได้ไง? เพราะอะไร? เรื่องฝังใจวัยเด็กเหรอ? หรือตอนเป็นเด็กแม่ไม่อุ้มจริงๆ?
“เธอคิดว่าทุกอย่างมันจะเป็นไปตามที่เธอคิดหมดหรือไง? เป็นแกนโลกเหรอ? โลกหมุนรอบตัวเธอเหรอ? แหกตามองความจริงมั่งเว้ยน้องเอ้ย จุดยืนของน้องนี่ต่างกับพี่มากเลยเนอะ ถ้าน้องจะยังอยู่ในมโนง่อยๆของตัวเองไม่เลิก พี่จะขอใจดีปลุกน้องหน่อยนะ ว่าคนที่จะโดนรุมโทรมคงไม่ใช่พี่อ่ะ น้องคงไม่รู้ว่าพี่ไม่ใช่รสนิยมพวกมัน ขาวๆ สวยๆ หมวยๆ ที่ใส่สั้นแค่คืบมาล่อตะเข้นี่อยู่ต่างหาก ที่มันรอจะงาบกันอยู่ ตัวพี่อย่างดีก็แค่โดนกระทืบอ่ะน้อง ยอมๆตามใจมันหน่อย ขี้คร้านมันจะใจดีให้พี่ได้นั่งแช่ดูหนังสดสี่รุมหนึ่งเอาเสียด้วย คิดใหม่เถอะน้อง เลิกมโน หยุดโลกสวยเสียที ความจริงมันโหดร้ายนะครับคนสวย....”
“หุบปากได้แล้ว อีตุ๊ด!”สดายุกำลังเตือนสติชิดจันทร์ด้วยความมันปาก เป็นต้องชะงักไปเพราะเจ้าหล่อนดันทะลุกลางปล้อง ใบหน้าสดสวยยังคงเชิดรั้น ไม่มีความกริ่งกลัวใดๆปรากฏบนใบหน้านั้น แม้แต่นิด มีเพียงดวงตาดำมืดราวกับหลุมลึกเท่านั้นที่จดจ้องตอบกลับมา พร้อมกับถ้อยคำที่ทำให้สดายุถึงกับสะดุด
“มึงคิดว่ากูกลัวเหรอ? กับอีแค่โดนรุมโทรม? มึงคิดว่ากูไม่เคยรึไง?”ชิดจันทร์พูดพลางแสยะยิ้มน้อยๆ พร้อมแววตาแข็งกร้าว “ใครกันแน่ ที่โลกสวยน่ะ”สิ้นคำหญิงสาวรูปร่างบอบบางน่าทะนุถนอมอย่างชิดจันทร์ ก็เยื้องกายเข้าหาสดายุเป็นครั้งแรก
และไม่ใช่เพียงแค่ใกล้ สองเรียวแขนขาวของหล่อนนั้นก็เอื้อมเข้าหา เพื่อลูบไล้แผ่นอกของสดายุด้วย อาการที่เปลี่ยนไปอย่างกะทันหัน ทำเอาสดายุถึงกับผงะ
“รุมโทรมน่ะ...ชิดโดนมาตั้งแต่สิบสี่แล้ว แรกๆมันก็เจ็บหน่อย แต่นานๆเข้ามันก็เสียวดี ยิ่งได้โดนทุกวัน เป็นเดือน เป็นปี ยิ่งซี้ดคะ...อ๊า ทำหน้าแบบนั้นไม่เชื่อกันหรือไงคะ พี่ยุ? หรือพี่อยากลองกับชิดอนไหมล่ะ?....” ชิดจันทร์พูดพลางเบียดตัวเข้าหาสดายุอย่างหยาบโลน สองแขนเกี่ยวคล้องต้นคอคนสูงกว่าให้โน้มลงมาใกล้ ยิ่งเห็นใบหน้าของสดายุเครียดตึง หล่อนก็ยิ่งพึงใจ เรียวลิ้นสีชมพูสดแลบเลียริมฝีปากช้าๆ พลางส่งสายตาเว้าวอน
“ข่าวว่าเมื่อก่อนพี่ยุเองก็เด็ดอย่าบอกใคร...ขอชิดลองหน่อยสิคะ...”เจอมุกนี้เข้าไป สดายุถึงกับนิ่งทื่อ ในสมองของเขาตีกันยุ่งไปหมด กับสิ่งที่ชิดจันทร์พูดออกมา ‘หล่อนเคยโดนข่มขืน…ตั้งแต่อายุแค่ 14’
“อย่านิ่งไปอย่างนี้สิคะ ตกใจเหรอ?” ชิดจันทร์โน้มใบหน้าสดายุลงมาใกล้ พลางกระซิบเสียงต่ำ เย้ายวน บดเบียดร่างเข้าหาสดายุยิ่งกว่าเดิม เสียดสีจนผิวกายร้อนระอุ “แม่คนนั้นทิ้งชิดไปตั้งแต่ชิดยังไม่รู้เดียงสา ทิ้งลูกแท้ๆ อย่างชิดไป เพื่อไปโอ๋ลูกใหม่อย่างกฤตเมธ รักมันประคบประหงมมัน ไม่เคยเหลียวแลเลยว่า ลูกอย่างชิดจะมีชีวิตอย่างไร ชิดถูกพวกคนเลวข่มขืนอย่างทารุณเป็นปี...”
“ก็เลยเกลียดแม่ตัวเอง...และกฤตเมธงั้นสินะ?” ชิดจันทร์ยกยิ้มร้าย ทันทีที่ได้ยินเสียงแหบพร่าของสดายุกระซิบถ้อยคำเป็นเชิงว่าคล้อยตามกันตรงริมหู ก็นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็แค่ผู้ชายมักง่ายคนหนึ่งเหมือนกัน โดนยั่วเขาหน่อยก็เขวเหมือนคนอื่นๆ ก็นึกว่าจะเทวดาที่ไหน สะใจนัก ทำเป็นเก่ง สุดท้ายก็แพ้ภัยผู้หญิงที่มีประวัติน่าสงสาร ยิ่งคิด ชิดจันทร์ก็โอบกอดร่างบอบบางแต่ตึงแน่นของสดายุแน่นขึ้น ถึงจะเป็นคนที่หล่อนเกลียดชังมากแค่ไหน แต่ถ้าเพื่อผลประโยชน์ เพื่อบรรลุความปรารถนา และความสาแก่ใจ แค่เซ็กส์ กับใครก็มีได้ทั้งนั้น!
“พี่ยุ...เข้าใจชิดแล้วสินะคะ ชิดขอโทษค่ะ ที่เคยทำร้ายพี่ยุ เพราะชิดยังเด็ก ชิดจึงหลงทาง มันน่าหวาดกลัวมากเลยนะคะ พี่ยุ...ปลอบชิดหน่อยได้ไหม ก่อนที่ไอ้โจรชั่วพวกนั้นจะทำอะไรชิด...พี่ยุช่วยกอดชิดหน่อยได้ไหมคะ...ชิดกลัวค่ะ” ถ้าแกนอนกับฉัน ก็เท่ากับแกทรยศไอ้กฤตเมธ มันต้องช้ำใจไปจนตายแน่ๆ หึหึ...ไอ้สดายุ ไอ้น่าโง่ หญิงก็ได้ชายก็ดีสินะ สารเลว!
“น่าสงสารมากเลยนะ ทั้งโดนแม่ทิ้ง ทั้งโดนข่มขืน.......” สดายุเอ่ย พลางโอบกอดชิดจันทร์เข้าสู่อ้อมแขน แผ่วเบา อ่อนโยน พร้อมกระซิบที่ข้างแก้มหญิงสาวเบาๆ
“แล้ว...เรื่องนี้ พี่จำเป็นต้องรู้ด้วยเหรอครับ น้องชิด”“...!!!!??” เพียงได้ยินที่สดายุเอ่ยขึ้น ชิดจันทร์ก็กระจ่างทันทีว่าวิธีของตนล้มเหลว หญิงสาวดิ้นพล่าน แต่ทั้งร่างกลับถูกกระชับแน่นจนแทบขยับไม่ได้
“มีปัญหาอะไรก็ไปเคลียร์กับแม่สิครับ มันมาเกี่ยวกับพี่ กับกฤตเมธ หรือกับบดินทร์ตรงไหนเหรอ? หรือพี่สามคนเคยไปข่มขืนชิดไว้? ก็เปล่าใช่ไหมครับ เรื่องอดีตอันขมขื่นของชิด พี่ก็แสนจะเห็นใจ แต่นั่นมันเกี่ยวอะไรกับพี่เหรอครับ? พี่ต้องรับผิดชอบไหม? คำตอบคือไม่ ใช่ไหมครับชิด”
“ปล่อยกูนะ ไอ้ระยำ!!!” ในที่สุดชิดจันทร์ก็ดิ้นรนจนหลุดออกจากอ้อมแขนของสดายุจนได้ ดวงหน้าหญิงสาวแดงก่ำ ด้วยความโกรธแค้น ในเมื่อแผนการล้มเหลว หล่อนก็ไม่คิดจะดันทุรัง
“อา...แต่ถึงพี่จะไม่รู้สึกว่าตัวเองต้องรับผิดชอบอะไรเกี่ยวกับชิด แต่เรื่องที่ชิดขอให้พี่นอนด้วยเพื่อปลอบขวัญ อันนั้นพี่ไม่ปฏิเสธนะ มาสิครับ เดี๋ยวพี่ช่วยปลอบให้....” พูดพลางอ้าแขนรอ พร้อมเดินเข้าหาชิดจันทร์พร้อมใบหน้าและแววตาแสดงอารมณ์หื่นกระหาย
“ไปตายซะไอ้สารเลว กรี๊ด อย่ามาแตะตัวฉันนะ!! อีตุ๊ดระยำ อีโสโครกปล่อยกู!!!” ชิดจันทร์ร้องเสียงหลง เมื่อถูกต้อนจนมุม และถูกสดายุแตะต้องลวนลาม
“ฮื่อ อย่าดิ้นสิครับคนสวย ไม่อยากลองกับตุ๊ดระดับพระเอกเก่าอย่างพี่หน่อยเหรอ เมื่อกี้นี้ชิดทำพี่ตื่นแล้วนะ ดูสิตุงเชียว ช่วยพี่หน่อยนะครับนะ” สดายุยังคงพยายามเข้าใกล้แม้ถูกผลักไสรุนแรง ชิดจันทร์ยังคงโวยลั่น ทั้งดิ้นรนหลบมือปลากหมึก เห็นได้ชัดว่าเจ้าหล่อนนึกรังเกียจสดายุจนตัวสั่นเทิ้ม และตรงจุดนั้น สดายุเองก็รู้ดี
“กรี๊ดดด ม่ายยยย!!!!!” เสียงกรีดร้องสุดท้าย ก่อนที่ทั้งร่างของชิดจันทร์จะลงไปฟุบอยู่ที่พื้น ทั้งร่างสั่นระริก ยิ่งตัวเล็กบอบบาง ยิ่งน่าสงสาร น่าทะนุถนอม แต่ไม่ใช่นิยามของชิดจันทร์ในสายตาของสดายุตอนนี้แน่นอน
ทันทีที่ชิดจันทร์ทิ้งร่างลงพื้น สดายุก็ไม่เข้าไปวุ่นวายอีก ชายหนุ่มยืดตัวตรงขึ้น พลางจ้องมองร่างตรงปลายเท้านั่นอย่างเย็นชา
“กลัวล่ะสิ...จำคราวนี้ไว้ดีให้นะชิดจันทร์ อย่าล้อเล่นกับความสงสาร อย่าเอาอดีตของตัวเองมาเป็นเครื่องมือทำเรื่องชั่วช้า เพราะการทำแบบนั้น แทนที่เธอจะได้รับความเห็นใจ เธอจะได้แต่คำว่าสมน้ำหน้าแทน ไม่มีใครไม่เคยเจอช่วงที่โหดร้าย แม้จะไม่ต้องการ หนักเบาไม่เท่ากัน แต่สักครั้งในชีวิตมนุษย์เรามันต้องเจอ เธอซวยหน่อยตรงที่เจอมาหนัก แต่โลกนี้ก็ใช่จะมีแค่เธอที่ต้องเจอเรื่องราวเหล่านี้ ถ้ามัวแต่จะแก้แค้น แล้วเมื่อไหร่เธอจะหลุดพ้น?”“หุบปากนะ! หุบปากซะ!”
สดายุได้แต่ถอนหายใจ เหมือนกับว่าถึงพูดไปก็แค่นั้น เพราะนอกจากชิดจันทร์จะปิดหูไม่ยอมฟังแล้ว ปากของหล่อนก็พ่นแต่คำด่า ให้สดายุหุบปากตลอดเวลา ชายหนุ่มเกาหัวแกรก ต้องรีบคุยให้รู้เรื่อง!!
ครืดดด ปึ่ง!!
“เฮ้ย เอะอะกันจริงนะพวกมึง ยังสบายใจกันอยู่ได้อีกสินะ”****************************************************************************
เดี๋ยวตอนหน้า ปะทะแล้วจ๊า
รออีกอึดใจนะจ๊ะ
ปล. เป็นไงคะ น้องยุของเรา ลูกผู้ชายฝุดๆ
ยังค่ะ ยังไม่หมด เดี๋ยวได้มีโชว์ของเป็นระลอก นานๆ น้องยุจะได้โชว์แมนสักที
เอาให้คุ้ม หุหุหุ 
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1269069 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก