ผมคือ...นางเอก‘ปลายฝนต้นหนาว’(ครึ่งแรก)หยาดน้ำฟ้ารินร่วงเป็นรวงฝน
ไหลหลากล้นหล่นลู่สู่สังขาร
ให้เปียกปอนอ่อนไหวในดวงมาลย์
ให้สะท้านปานนกตกจากรัง
หนาวฝนเหน็บเจ็บเนื้อเถือใจนัก
หนาวฝนรักหลั่งนองต้องมนต์ขลัง
หนาวฝนร้ายฝนลวงหน่วงใจพัง
เจ็บเจียนคลั่งคมฝนคมยิ่งคมใด
หลังฝนผ่านลานฟ้ากว้างสว่างยิ่ง
ฟ้าหลังฝนงามจริงยิ่งสิ่งไหน
รอยฝนเปื้อนไม่นานเลือนระเหยไป
ดวงตะวันฉายแสงใหม่ให้เห็นทาง
เหมันต์เคลื่อนเยือนถิ่นสิ้นวสันต์
ลมสวรรค์พัดเป่าเข้าสะสาง
เป่าเปียกฉ่ำช้ำใจให้เบาบาง
คลายทุกข์สร่างแม้ยังหนาวเหน็บเจ็บตรม
หนาวเนื้อพอห่มเนื้อห่อก็คลายหนาว
หนาวทรวงร้าวใจห่มใจได้สุขสม
เมื่ออุ่นพอเจ็บก็หายคลายระบม
มีแรงให้เดินต้านลม...จนสุดทาง.นาฬิกาตีบอกเวลาแปดโมงเช้าภายในห้องพักฟื้นสีขาวสะอาดร่างสูงใหญ่ที่นอนหลับใหลมาเนิ่นนานเพราะฤทธิ์ยาสลบผสมรวมกับความอ่อนเพลียจากการที่เสียเลือดมากในที่สุดก็รู้สึกตัวฟื้นขึ้นเสียที
และแรงขยับกายเพียงนิดก็ทำให้คนที่ฟุบหลับอยู่ข้างเตียงได้ลืมตาตื่นขึ้นมาได้เช่นกัน
"พี่เมธ..." คือคำแรกที่กฤตเมธได้ยินจากคนข้างกายแต่ด้วยเพราะสมองยังคงไม่หายมึนงงเลยยังจับใจความไม่ได้เท่าไหร่ว่าคำคำนั้นแสนหวานขนาดไหน
"เป็นไงบ้างยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?" เห็นว่าคนที่ห่วงหาฟื้นลืมตาเสียทีสดายุก็ไม่อาจเก็บงำความตื่นเต้นเอาไว้ได้ในที่สุดกฤตเมธก็ฟื้นแล้ว
มือแกร่งด้านขวาถูกตระกองขึ้นมาแนบแก้มด้วยความอาวรณ์ดวงตาทอประกายยิ้มเอ่อท้นไปด้วยหยาดน้ำอุ่นแห่งความปรีดาทว่าเรียวปากอิ่มกลับเม้มแน่นด้วยกลัวว่าหากเอ่ยอะไรออกมาแม้เพียงเสี้ยวคำในตอนนี้จะกลั้นก้อนสะอื้นที่ขึ้นมาจ่อรออยู่ตรงคอไม่ไหวไม่อยากร้องไห้เดี๋ยวคนเจ็บจะเสียขวัญเพราะมันไม่ใช่แค่เพียงความเสียใจที่เห็นกฤตเมธเจ็บ
มันยังมีเรื่องที่ทำให้คนเจ็บต้องเจ็บยิ่งกว่านั้น...
กฤตเมธตื่นเต็มตาได้ในที่สุดเมื่อรู้สึกถึงความเปียกชื้นที่ข้างฝ่ามือที่ถูกเกาะกุมแน่นหนาพอหันมองก็เห็นว่าคนสำคัญของเขาที่ยังนั่งหน้านิ่ง แต่กลับมีหยดน้ำตาหยดเผาะแผะ
"นี่...อย่ามาร้องไห้ตอนผมกอดปลอบไม่ได้สิผมใจไม่ดีนะ" กฤตเมธกระเซ้าพลางใช้มือขวาที่ยังใช้การได้ช่วยปาดน้ำตาหยาดเล็กหยาดน้อยบนใบหน้าเขียวช้ำ “ผมนี่แย่จริง ปกป้องคนรักก็ไม่ได้ แถมยัง...ทำให้ร้องไห้อีก” กฤตเมธต่อว่าตัวเอง ก่อนจะพยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง เขาอยากจะกอดสดายุแน่นๆ
“ใช่ ลุงอ่ะไม่ได้เรื่อง เห็นในหนังในละคร บู้ระห่ำ คนร้ายตายเป็นเบือ ช่วยนางเอกได้อย่างหล่อ พอเป็นเรื่องจริง โดนยิงคนแรกเลยนะ” สดายุแกล้งแซว ขณะช่วยพยุงร่างหนาให้ลุกขึ้นนั่งได้อย่างสะดวก พร้อมช่วยกดสวิชต์ยกเตียงข้างผนังเพื่อให้กฤตเมธได้เอนพิงสบายขึ้น
ก็ไม่ได้ตั้งใจจะเล่นแรงนักหรอกนะแค่ทำไปเพื่อปูทางสู่เรื่องที่แรงกว่า ไม่รู้สิ สดายุไม่รู้ว่าควรจะเริ่มยังไง นอกจากบ่นเป็นหมีเพื่อคลายบรรยากาศ ระหว่างพาตัวเองขึ้นไปนั่งปักหลังบนริมขอบเตียง เพื่อจดจ้องใบหน้าคมคายนั้น แล้วใช้ความคิด
เมื่อคืน ตอนที่พวกเขาย้ายไปปักหลักหลบซ่อนเพื่อดูเหตุการณ์ ที่เผื่อว่าหากเกิดเหตุฉุกเฉินอาจพอยื่นมือเข้าช่วยได้ทัน ทว่าเพราะอาการบาดเจ็บของกฤตเมธ จึงทำให้ไม่อาจอยู่ต่อไปได้นานกว่านั้นได้ เพียงครู่หลังเจอกันกับดนัยที่ย้อนกลับมา กฤตเมธก็หมดสติไปเพราะเสียเลือดมาก ดนัยจึงตัดสินใจพาทุกคนกลับทันที โดยไม่อยู่รอว่าเหตุการณ์จะเป็นอย่างไรต่อ สั่งเพียงลูกน้องให้คอยสังเกตุการณ์และส่งข่าวเพียงแค่นั้น
ดนัยไม่ใคร่ช่วยใครอื่นนอกเหนือจากสดายุและกฤตเมธ สดายุก็ไม่อาจสนใจอย่างอื่นนอกเหนือจากอาการบาดเจ็บของคนรัก
ดังนั้น...จึงไม่มีใครรู้ตอนจบของเรื่องราวต่อจากนั้น
กระทั่ง...ลูกน้องที่สังเกตุการณ์อยู่ของดนัยโทรมาแจ้ง
ว่าไอ้พิมานตัวหัวหน้าโจรร้ายนั้น อัตวิบากกรรมตัวเองสิ้นใจไปแล้ว...
ตายไปพร้อมกับเสน่ห์จันทร์แน่นอนว่าทุกคนรู้สึกเสียใจ ต่อให้เคยมีปัญหากันบ้าง หรืออาจไม่ได้สนิทสนมจริงจัง แต่อย่างน้อยๆ เสน่ห์จันทร์ก็เป็นเจ้านายที่พอมีความน่าเคารพอยู่บ้าง โดยเฉพาะกับสดายุและบดินทร์ ที่สามารถพูดได้อย่างเต็มปากเลยว่า เสน่ห์จันทร์คือ ‘ผู้มีพระคุณ’
แต่แน่นอนว่า คำว่าผู้มีพระคุณของสดายุและบดินทร์ ไม่มีทางเทียบได้เลย กับคำว่าผู้มีพระคุณของ ‘กฤตเมธ’
แล้วอย่างนี้ สดายุจะเริ่มเปิดปากบอกกับกฤตเมธอย่างไร...
“หึหึ ก็ทักษะผมมันน้อยนี่นา อาศัยลูกบ้าเข้าท้าชนอย่างเดียวเลยเนี่ย” กฤตเมธหัวเราะร่า ทันทีที่ได้ยินคำค่อนขอดของคนรัก พลางเกาหัวตอบมาด้วยความเขินเล็กๆ แม้ตอนสดายุสำทับไปว่า ‘แก่แล้วล่ะสิ’ กฤตเมธยังได้แต่หัวเราะเก้อแล้วตอบกลับแค่ว่า ‘หมดกัน มาดพระเอก กลายเป็นตัวประกอบตอนสำคัญไปเสียได้’ ก่อนจะหัวเราะแหะๆ อย่างน่าสงสารที่ถูกคนรักค่อนแคะไม่เลิก
สดายุไม่ตั้งใจว่าร้าย แต่ไม่รู้จะทำยังไง ยิ่งเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของกฤตเมธ สดายุยิ่งตื้อ
เรื่องแบบนี้มัน...ยากเกินไป
อยากเจ็บเองมากกว่า
...ขอเจ็บเองได้ไหม?
“...แค่ตัวประกอบ ก็รักจะแย่อยู่แล้ว ให้เป็นถึงพระเอก เดี๋ยวผมก็หลงจนโงหัวไม่ขึ้นกันพอดี...” สดายุพูดกับกฤตเมธเบาๆ ราวกับกำลังเพ้อ พลางวางศีรษะหนักๆของตนลงบนไหล่ขวาของคนที่กำลังกึ่งนอนกึ่งนั่นอยู่บนเตียงคนป่วยยิ่งรู้สึกอยากร้องไห้หนักขึ้นไปอีก เมื่อถูกมืออุ่นหนา บรรจงลูบเบาที่ท้ายทอยอ่อนไหว
“ผมต่างหาก ที่เป็นฝ่ายหลงยุ หัวปักหัวปำจะแย่แล้วเนี่ย” กฤตเมธเองก็ตอบกลับด้วยถ้อยคำแสนหวาน ก่อนก้มลงจูบแผ่วเบาที่เส้นผมของสดายุ แท้จริงกฤตเมธยังคงมีเรื่องคาใจเกี่ยวกับเหตุการณ์เมื่อคืนอยู่ไม่น้อย เขาหมดสติไปก่อนที่จะได้รู้ว่าสุดท้ายผลมันเป็นอย่างไร แต่พอตื่นมาแล้วเจอสีหน้ากังวลของสดายุ กฤตเมก็ไม่กล้าที่จะเอ่ยปากถาม
เพราะ ณ ตอนนี้ เขาอยากมีแค่เรื่องสดายุคนเดียวเท่านั้น
“...พี่เมธ...”
“ครับ?”
“ท่านประธาน...ตายแล้ว”เสียงของสดายุสั่นพร่า ตอนที่เอื้อนเอ่ย ทว่าก็มั่นคงพอที่จะสื่อให้กฤตเมธได้รับรู้ได้ทุกคำอย่างชัดเจน สดายุรู้สึกได้ว่าร่างแกร่งที่เขาใช้เป็นที่พักพิงอยู่ ลมหายใจสะดุดไปในทันทีที่เขาบอกกล่าวเรื่องเลวร้าย
สดายุไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำปลอบใจ ไม่แม้แต่คิดจะพูดคำใดๆ แค่เพียงซบหน้านิ่งอยู่กับไหล่กว้างเท่านั้น
เพราะสดายุรู้ดี
ว่าสิ่งเดียวที่สามารถปลอบใจกฤตเมธได้ดีที่สุดในตอนนี้
ก็คือความเงียบ...
ปล่อยให้เวลาได้ไหลผ่านร่างของเขาทั้งคู่ไปอย่างช้าๆ
จนกว่าหัวใจที่เจ็บยอก จะค่อยทุเลาลงบ้าง
“ขอโทษนะยุ...ไม่มีเขา ก็คงไม่มีผม...ขอเวลาผมหน่อยนะ”
“.......”
กฤตเมธขอเวลาด้วยน้ำเสียงที่สงบนิ่งกว่าที่เคย และคำตอบของสดายุก็คือความเงียบ และอ้อมกอดที่ค่อยกระชับเอวสอบแทนการปลอบขวัญ
ถึงจะเสียใจ แต่กฤตเมธก็ไม่ได้ร้องไห้ เพียงแค่รู้สึก...
ใจหาย
*
*
*
*
*
หลังคนเจ็บฟื้นคืนสติ แพทย์เจ้าของไข้ก็เข้ามาให้การดูแล กระสุนถูกผ่าออกไปด้วยดี แม้ไม่โดนจุดจำคัญให้ต้องบาดเจ็บหนัก แต่ก็ทำให้แขนซ้ายของกฤตเมธใช้การไม่ได้ไปพักใหญ่ๆ คนเจ็บซึมลงเล็กน้อยนับจากตอนตื่น แม้กระทั่งคนเฝ้าก็เงื่องหงอยตาม สดายุยังไม่ได้คุยอะไรกับกฤตเมธมากนัก เพราะต้องหมอต้องการให้กฤตเมธพักผ่อนมากกว่า เพราะถึงจะไม่ต้องให้เลือดแล้ว แต่ด้วยความอ่อนเพลียเพราะระบมแผล เลยยังจำเป็นต้องให้น้ำเกลือและยาแก้ปวดเพื่อบรรเทา
กระทั่งเกือบจะเที่ยงตรง กว่ากฤตเมธจะตื่นขึ้นมาอีกครั้ง พอดีกับที่อาหารเที่ยงของโรงพยาบาลมาเสริฟถึงเตียง และดูเหมือนจะไม่ได้มาแค่ข้าวเที่ยง ยังมีมนุษย์อีกโขยงหนึ่งตามหลังพยาบาลเสริฟข้าวเข้ามาด้วย โดยมีบลูม่านำหน้าดิ่งมาแต่ไกล ตามด้วยอ๊อด รุจน์ พอร์ช ซอลย่า และสุริยาวดี ผู้เป็นเลขาคนสนิทของเสน่ห์จันทร์
“ไงไอ้เสือ!สิ้นสภาพเทพบุตรเลยเว้ยเมธเอ้ย อ้าวไอ้ยุ...ไอ๋หยา หน้าเยินเชียวเอ็ง” พี่อ๊อดพอชะโงกหน้ามาเห็น ขนาดอยู่เกือบหลังแถว ยังอุตส่าห์ตะโกนทักมาตั้งแต่ระยะไกล ให้คนเจ็บน้อยเจ็บมากที่ถูกเอ่ยถึงต้องยิ้มรับเจื่อนๆ
"คุณเมธเป็นยังไงบ้างครับท่าทางเจ็บมากเลยนะนั่นเฮ้อเดชะบุญจริงๆที่ไม่โดนจุดสำคัญคุณพระคุณเจ้าคุ้มครองนะครับ" บลูม่าเองก็แสดงความเป็นห่วงต่อกฤตเมธอย่างสุดซึ้งก่อนจะถลาเข้าหาน้องรักพร้อมตระกองกอดอย่างเบามือ
"โถน้องยุทำไมถึงซนขนาดนี้ล่ะคะคุณน้องทำไมถึงเป็นคนที่ชอบหาเรื่องใส่ตัวขนาดนี้หืม? สกิลการใช้ชีวิตถือว่าติดลบนะคะคุณน้องฮืออ...ดูสิหน้าเน่อเยินหมดแล้วเจ็บมากไหมคะ..." กอดไปบ่นไปประคองหน้าดูซ้ายแลขวาจับตามเนื้อตัวเขียวเป็นจ้ำด้วยความสงสารเอ็นดูยิ่งเห็นใบหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวดเวลาโดนแตะรอยช้ำบลูม่ายิ่งอยากจะร้องไห้สงสารน้องชายคนนี้เหลือเกินฝ่ายสดายุเองพอโดนโอ๋จากพี่สาวคนสนิทกับโดนโอบกระชับด้วยอ้อมแขนทีคุ้นเคยสดายุก็พาลจะปล่อยโฮออกมาอ้อนเสียให้ได้ไม่ติดว่าอยู่กลางฝูงชนเขาคงร้องไห้ออกมาจริงๆ
"...เอ่อหายเร็วๆนะครับคุณกฤตเมธคุณสดายุ" ซอลย่าที่ยืนแอบหลังอยู่ค่อยๆสืบเท้าเข้าใกล้เล็กน้อยพลางยื่นกระเช้าเยี่ยมไข้มอบให้เพื่อเป็นกำลังใจแด่คนป่วยสดายุผละจากอกบลูม่าแล้วยิ้มรับกระเช้าเยี่ยมไข้นั้นด้วยความยินดีกฤตเมธที่นั่งอยู่บนเตียงก็เอ่ยขอบคุณน้ำใจของซอลย่าด้วย
"พี่ยุ...ฉากบู้ของพี่ในกล้องวงจรปิดอ่ะโคตรเจ๋งไปเลยว่างๆสอนผมมั่งนะผมอยากทำได้อย่างพี่มั่งอ่ะฮีโร่สุดๆ" พอเห็นว่าบลูม่ากับสดายุฟัดกันจนหอมปากหอมคอแล้วและกฤตเมธเองก็กำลังคุยกับอ๊อดพอร์ชและสุริยวดีอยู่รุจน์ที่ยืนเงียบอยู่นานก็เขยิบเข้ามาแจมที่ฝั่งสดายุแล้วเอ่ยปากชมเปาะเขารู้สึกทึ่งในตัวพี่ชายตัวบางของเขาคนนี้เป็นที่สุด
"สอนให้ก็ได้แต่อย่าผลีผลามใช้อย่างพี่เลยเจอลูกปืนเข้าก็เกือบไม่รอดเหมือนกันแหละ" สดายุตอบรับพลางหัวเราะขำที่รุจน์ให้ความสนใจในเรื่องศิลปะป้องกันตัวข้างถนนของตนด้วย
สิ้นคำสดายุทั้งสี่คน บลู ซอนยุ รุจน์ ก็หัวเราะเอิ๊กอ๊าก
หัวใจของสดายุอุ่นวาบความสุขณตอนนี้ทำให้รู้สึกราวกับว่าเรื่องเมื่อคืนนั้นเป็นแค่ฝันตื่นหนึ่งแค่ฝันร้ายตื่นเดียวเท่านั้นไม่ได้มีความหมายอะไรกับชีวิตในเมื่อตอนนี้เขาเองก็ยังมีลมหายใจอยู่ สดายุยิ้มย่องให้กับสิ่งที่อยู่รอบกาย สมัยยังโด่งดัง หยิ่งยโส ไม่เคยเห็นใครในสายตา ยามตกอับขึ้นมา รอบกายก็แทบไม่เหลือใคร มิตรแท้ หายากราวงมเข็มในมหาสมุทร ช่างเหน็บหนาว จนถึงขนาดต้องกอดตัวเองทุกวัน เพื่อให้พอข่มตาหลับลงได้
ทว่าตอนนี้ รอบกายที่เคยอ้างว้างกลับอบอุ่น ถูกคนรุมรัก รุมห่วงใย มันมีความหมายกับหัวใจของคนที่เคยโดดเดี่ยวอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ ดีจังที่กลับตัว ดีจังที่เปิดใจ
สดายุหันมองทางกฤตเมธ ซึ่งทางนั้นเองก็กำลังมองมาด้วยสายตาที่สื่อความหมาย...ว่ารัก ว่าเอ็นดู ว่าห่วงใย
สดายุยิ้ม เช่นเดียวกับที่กฤตเมธยิ้ม
ดีเหลือเกินที่ถูกคนคนนี้รัก
ดีเหลือเกินที่รักคนคนนี้...
ในห้องพักฟื้นพิเศษ ของโรงพยาบาลในเครือข่ายของดนัยนั้น ตอนนี้คึกคักเสียจนนึกว่าไม่ใช่โรงพยาบาล หลายชีวิตที่โหวกเหวกอยู่ในห้องสร้างบรรยากาศให้ห้องผู้ป่วยเปลี่ยนไป สิ่งขัดตาตอนนี้จึงไม่ใช่คนมากมายที่ยืนกันสลอน แต่เป็นกฤตเมธที่เป็นคนป่วยต่างหาก เล่นเอาเจ้าตัวรู้สึกอยู่ผิดที่ผิดทางชอบกล
ทว่าความครื้นเครง ก็ไม่ได้อยู่นาน
จริงอยู่ว่ากฤตเมธและสดายุยังบาดเจ็บ เป็นไปได้เหล่าคนเยี่ยมก็ไม่อยากให้อะไรกระทบใจ ทว่า พวกเขาไม่สามารถปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ในโลกของตัวเองได้นานนัก
เพราะความโหดร้ายในโลกของความเป็นจริงกำลังยืนอยู่หน้าบ้านเตรียมเปิดประตูทักทาย พวกเขาจึงจำเป็นต้องรีบแจ้งให้เจ้าบ้านได้ระวังตัว
“เออใช่ พี่อ๊อด เรื่องถ่ายหนังซีนสุดท้าย จะเอายังไงดีครับ” คุยกันไปกันมาอยู่ครู่ใหญ่ๆ สดายุก็เข้าไปกระแซะถามพี่อ๊อด ผู้กับกับของตนด้วยความรู้สึกผิด หากเขาไม่บุ่มบ่ามทำอะไรโดยไม่คิดหน้าคิดหลัง เรื่องคงไม่ลงเอยแบบนี้
กฤตเมธคงไม่เจ็บ
หนังก็คงได้ถ่ายต่อแบบไม่สะดุด และ...
ไม่แน่ว่า ตอนจบของเรื่อง
อาจไม่มีคนตาย
“ของเมธกับยุ ไม่เป็นไรแล้วล่ะ ส่วนที่ต้องถ่ายวันนี้ ก็แค่ถ่ายแก้ ไม่ต้องถ่ายหรอก เดี๋ยวพี่ไปแก้ในฟิล์มเอาก็ได้ ไม่ต้องกังวล มันไม่ได้สำคัญขนาดนั้นหรอก” อ๊อดตอบ พลางตบบ่าของสดายุเบาๆแทนการให้กำลังใจ ว่าไม่เป็นไร ไม่ต้องเสียขวัญ
“งั้นก็หมายความว่า...”
“อืม ปิดกล้องแล้ว เสร็จ จบ ครบครัน”
คำตอบของอ๊อด เรียกเสียงร้อง ‘เยส’ เบาๆ จากสดายุ ก่อนจะถามตามมารยาทกลับไปว่า มันโอเคแน่เหรอ เพื่อขอคำยืนยัน และทันทีที่อ๊อดพยักหน้า แล้วบอกว่าที่จริงซีนที่จะถ่ายวันนี้ก็ไม่ได้จริงจัง เพียงแค่อยากนัดมาสังสรรค์หลังถ่ายจบก็เท่านั้น แต่พอดีมีเรื่องเกิดขึ้นเสียก่อน เลยต้องเลื่อนวันนัดกินดื่มก็แค่นั้นเอง
“เฮ้อ...ยุเอ้ย สิ่งที่เอ็งต้องกังวลน่ะ ไม่ใช่เรื่องการถ่ายทำหรอกนะ” อ๊อดกล่าวขึ้นในที่สุด ไหนๆ สดายุก็เป็นคนเริ่มแล้ว ทันทีที่อ๊อดเอ่ยประโยคนี้ ทั้งหมดในห้องก็พากันเงียบกริบ ‘ไม่ใช่เรื่องดีแน่’ สดายุรู้สึกได้ทันที และประโยคต่อมาของอ๊อด ก็ทำให้เขากับกฤตเมธถึงกับตัวชาจริงๆ
“นักข่าวรู้เรื่องเมื่อคืนแล้ว และกำลังขุดคุ้ยกันอย่างหนัก ว่าทำไม กฤตเมธถึงต้องเสี่ยงชีวิตช่วยสดายุแบบไม่กลัวตายขนาดนั้น...”‘กะอยู่แล้ว’ นั่นคือความคิดของทั้งคู่ทันทีที่ได้ฟัง ก็นะ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ ก็ควรทำให้เรื่องของพวกเขาแดงอยู่
“ถึงตอนแรกพวกมันจะพุ่งประเด็นไปที่รักสามเส้า ว่าทั้งยุและเมธบุกไปช่วยชิดจันทร์ทั้งคู่ก็เถอะ แต่พอไอ้พวกคนร้ายที่ถูกจับได้ มันสารภาพ พร้อมเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดให้ตำรวจฟังเท่านั้นแหละ ประเด็นเปลี่ยนเลย ‘กฤตเมธบุกเดี่ยวเพื่อช่วยสดายุ โดยไม่ชายตาแลแฟนสาวคนเก่าแม้แต่น้อย’ พี่ไม่รู้หรอกนะ ว่าไอ้คนร้ายพวกนั้นมันเล่าว่าอะไรบ้าง แต่ประเด็นนี้น่ะ ไอ้พวกนักข่าวหัวกรวย มันไปตีความเอาจากตอนที่กฤตเมธเข้าไปช่วยแค่สดายุออกมาแล้วโดนยิง...เฮ้อ ข่าวการตายของท่านประธานก็ดังอยู่ แต่ข่าวของพวกเอ็งก็สูสีนะ พี่ว่าเตรียมใจไว้ได้เลย พวกมันต้องขุดไม่หยุดแน่...”อ๊อดร่ายยาว เพราะเขาคือตัวแทนในการบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดแก่สดายุและกฤตเมธ เล่าจบ ผู้กับกับวัยกลางคนก็ถึงกับถอนหายใจพรู หนักใจแทนน้องทั้งสองคนของตนเหลือเกิน
“ด้วยเหตุนี้แหละค่ะ วันนี้นอกจากการมาเยี่ยมพวกคุณแล้ว เรายังมาเพื่อถามความเห็นจากพวกคุณ ว่าจะเก็บตัวสักพักก่อนไหมคะ ระหว่างนั้น เดี๋ยวดิฉันจัดการเรื่องเลื่อนงานเปิดตัวหนังได้ เอาให้เรื่องมันซาลงก่อน...คุณกฤตเมธ และคุณสดายุคิดว่ายังไงคะ?” สุริยาวดี เอ่ยขึ้นต่อท้ายประโยคของอ๊อดแทบจะในทันทันที หล่อนเป็นเลขาของเสน่ห์จันทร์ แม้ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่ ใช่ว่าหล่อนจะไม่เสียใจเลยในการจากไปของท่านประธานที่ชุบเลี้ยงหล่อนมา ทว่าที่ยังคงสติ และยังคงจัดการทุกอย่างได้ยังเยือกเย็น ก็เพราะหล่อนตั้งปนิธานแล้วว่า จะรักษา และสานต่อสิ่งที่ท่านประธานของเธอทำเอาไว้ให้ดีที่สุด สุริยาวดีรู้ดี ว่าเสน่ห์จันทร์รักบริษัทนี้มากแค่ไหน เพราะฉะนั้นสุริยาวดีจึงจะสานต่อมันให้ดีที่สุด ทุกอย่างจะต้องเหมือนเดิม ดังเช่นตอนที่เสน่ห์จันทร์ยังมีชีวิต
ทุกอย่างจากนี้ไป หล่อนจะจัดการเอง จนกว่าทายาทเพียงคนเดียวของเสน่ห์จันทร์จำพร้อมเข้ามารับช่วงต่อ ซึ่งสุริยาวดีเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่า หล่อนต้องรออีกนานแค่ไหน กว่าเด็กคนนั้นจะพร้อม
จบข้อเสนอของสุริยาวดี กฤตเมธกับสดายุก็ได้แต่นิ่งอึ้ง ก่อนจะหันไปสบตากันแทนการปรึกษา ไม่แปลกใจหรอกที่สุริยาวดี จะรู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างพวกเขาทั้งคู่ เพราะถึงอย่างไร เธอคนนี้ก็เป็นถึงเลขาคนสนิทของเสน่ห์จันทร์ เรื่องความเป็นไปของดาราในบริษัทนั้น คงจะแปลกกว่าถ้าหล่อนจะไม่รู้
สบตากันได้เพียงครู่ ทั้งคู่ก็ได้แต่ถอนหายใจบางๆ แม้จะนึกเอาไว้อยู่แล้วว่ามันจะต้องออกมาในรูปแบบนี้ แต่ไม่ว่ายังไง สดายุก็ยังคงเครียดหนัก ยังคงคิดวนเวียนอยู่แต่เรื่องเดิมๆ ว่าลำพังตัวเขาน่ะ ไม่มีปัญหาหรอก แต่สำหรับกฤตเมธแล้ว สดายุไม่ต้องการให้เรื่องแบบนี้ทำลายกฤตเมธเลย
ไม่อยากให้กฤตเมธต้องด่างพร้อยไปด้วยเลย
ถึงตอนนี้กฤตเมธยังคงนิ่งเงียบ พลางจ้องมองสดายุ ที่ใบหน้าหม่นหมองลงอย่างเห็นได้ชัด เห็นสีหน้าแบบนั้นของคนรัก กฤตเมธก็รู้ได้ในทันทีว่าสดายุคิดอะไรอยู่ ความรู้สึกอิ่มเอมเอ่อวาบไปทั้งทรวงอก พร้อมกับความเจ็บยอกที่ลามเลียใจอยู่ไม่แพ้กัน
กฤตเมธรู้ว่าสดายุไม่ต้องการให้เขาเป็นข่าว ไม่ต้องการดึงเขาลงไปตกต่ำด้วย อยากให้กฤตเมธคนนี้เป็นดาวค้างฟ้า เป็นเทพบุตรแห่งวงการจนวาระสุดท้าย ให้วงการมายาแห่งนี้ได้จารึกชื่อพระเอกตลอดกาลคนนี้เอาไว้
กฤตเมธรู้ดี ว่าสดายุคิดแบบนี้วนไปเวียนมาในหัวใจเป็นแสนเป็นล้านรอบ แม้กระทั่งในขณะที่กกกอดกัน
กฤตเมธรู้ว่าทั้งหมดนี้ เป็นเพราะสดายุรัก และให้ความสำคัญกับเขามากขนาดไหน ความอิ่มเอมนั้น ทำให้หัวใจของเขาพอโต มานักต่อนัก
แต่เพราะเขาเองก็รักสดายุไม่น้อยไปกว่ากัน ดังนั้นกฤตเมธจึงไม่มีทางเอาตัวรอดแต่เพียงคนเดียว แล้วทิ้งสดายุไว้เบื้องหลังได้ลงคอหรอก สิ่งนี้แหละที่ทำให้กฤตเมธเจ็บยอกในใจ ทำไมกันนะ สดายุถึงได้เอาแต่เสียสละ และปกป้องเขา ตกลงเป็นคนรักกัน ก็จะเกือบปีแล้ว ทำไมถึงไม่ยอมให้เขาคนนี้ปกป้องบ้าง
ทำไมไม่ลองออดอ้อนความรักของกฤตเมธคนนี้บ้าง...
นี่คือสิ่งที่กฤตเมธคิดเอาไว้ในหัวทั้งหมด
ขอโทษนะยุ...ในเมื่อเรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้ว
“ไม่ต้องเลื่อนหรอกครับ คุณสุริยาวดี นัดพวกนักข่าวได้เลยครับ ผมออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่ จะเปิดแถลงข่าวทันที” “เมธ!?” สดายุถึงกับตกใจเล็กน้อย ที่กฤตเมธตัดสินใจแบบนี้ ยิ่งพอได้ยินประโยคต่อมา ก็ยิ่งลมจะจับ
“ผมจะบอกพวกเขา ว่าผมกับยุคบกัน”******************************************
ครึ่งต่อไปยาวหน่อย น่าจะมาลงได้วันอังคารหน้านะคะ
ครึ่งหลังจากนี้ส่วนใหญ่เป็นเรื่องของทางบ้านดินค่ะ เลยขอแยกไว้หน่อย อิอิ
อ่อ...มีเปิดตัวคุณแม่พี่เมธด้วยจ๊า
จะมีดราม่าแม่ผัวลูกสะใภ้หรือไม่
หรือขุ่นแม่ของพี่เมธจะหลงรักยุตั้งแต่แรกเห็น อันนี้ไปลุ้นเอาครึ่งหลังนะจ๊ะ
ปล.อย่าได้ใส่ใจกลอนง่อยๆเลยนะคะ มั่วทั้งบทเลยค่ะ 555+
ปล.2 เนื่องจากวินโดวของคอมไม่ค่อยเสถียร ทำให้การเข้าเว็ปเล้าฯค่อนข้างมีปัญหา
ดังนั้น ระเบียบนิยายอาจเป๋ไปหน่อย ค่อยตามมาแก้ให้นะคะ
ขอบคุณค๊า
อนาคี99 / Thearboo
หัวข้อ: ผมคือ...นางเอก : บทส่งท้ายสุดท้าย (แถม) 9 ก.ย. 59 (P.153) (อ่าน 1269054 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก