มึงน่ะเมียกู ตอนนี่ 14
- Part Nat-
“ทำไมหมอยังไม่ออกมาอีกวะ กูใจจะขาดแล้ว”
“ใจเย็นๆไอ้โฟมเดี๋ยวหมอก็ออกมา ไอ้นัทต้องไม่เป็นไร”
“แต่หมอเข้าไปนานมากกูเห็นไอ้นัทเลือดไหลเยอะเลย กู...กู...”
“มึงทำดีที่สุดแล้ว... มันเป็นคนดียังไงมันก็ไม่เป็นไร”
“กูจะไปฆ่าคนที่มันทำไอ้นัท ไอ้ตินณ์มึงไปกับกูไหม”
“มันโดนจับแล้วและสภาพมันก็เละไม่เหลือสภาพเดิม ใจเย็นๆ มึงต้องมีสติเดี๋ยวไอ้นัทก็ฟื้น มันไม่เป็นไรมาก”
“มันหมดสติต่อหน้ากู กูกลัว ไอ้ตินณ์กูกลัว ..........กลัวไอ้นัทจะทิ้งกูไป”
“มันจะไม่มีวันทิ้งมึง จำไว้”
.
.
.
“โอ๊ย!!!.....” ผมร้องครางเบาๆตอนที่ขยับตัวแล้วรู้สึกเจ็บที่ข้างเอวมาก เมื่อผมรู้สึกตัวก็มองเห็นเพดานสีขาว และกลิ่นที่ไม่ชอบเลยครับจำได้ดีว่าเป็นกลิ่นของโรงพยาบาล เพราะตอนเด็กๆผมไม่ค่อยแข็งแรงเลยต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อย ผมลำดับเหตุการณ์ดูก็นึกขึ้นมาได้ว่าตัวเองโดนแทงแล้วไอ้โฟมบอกว่าจะพามาหาหมอ ครั้งสุดท้ายที่จำได้คือผมอยู่ในรถจากนั้นจำไม่ได้อีกเลย
“ตื่นแล้วเหรอ เป็นไงบ้าง” ผมได้ยินเสียงจากข้างๆหันไปมองเป็นไอ้ตินณ์ครับ ผมพยายามจะตอบมันแต่ไม่มีเสียง
“หิวน้ำไหม” มันถามผมอีกครั้ง ผมเลยพยักหน้าตอบ มันก็เดินมาหยิบน้ำที่หัวเตียงแล้วเทใส่แก้วเอาหลอดใส่แล้วก็จ่อมาที่ปากผม ผมดูดน้ำจากหลอดไปนิดนึงแล้วรู้สึกดีขึ้นคอไม่แห้งแล้ว
“ไอ้โฟมล่ะมันไปไหน”ผมถามไอ้ตินณ์เป็นประโยคแรกด้วยเสียงที่เบาครับ
“ลืมตาได้ก็ถามหากันเลยนะ ไม่ต้องห่วงมันเฝ้ามึงตลอดแหละ แต่เมื่อกี้หมอเขามาเรียกมันไปคุย เดี๋ยวก็คงมา” มันตอบผมยาวเลยครับที่นี้
“เจ็บแผลมากไหม ให้กูตามหมอรึป่าว” มันถามผมอีกครั้งครับ
“ไม่ต้องตาม ไม่เจ็บมากว่ะแค่หนามข่วน” ผมพอมีแรงเล่นมุขได้แล้วครับ
“เชี้ยเถอะ หนามมึงทำเพื่อนกูเกือบเป็นบ้า” มันด่าผม เสียงไม่ดังมากครับ
“เมื่อไหร่หมอจะให้กูกลับบ้านได้วะ อยู่ไม่อยากนอนที่นี่ กูไม่ชอบ” ผมถามมันอีกครับ เสียงเริ่มเบาลง เพราะผมรู้สึกว่าผมจะเจ็บท้องถ้าพูดเยอะ
“มึงเพิ่งฟื้นจะรีบไปไหน ไม่มีใครเขาอยากอยู่หรอกโรงพยาบาลน่ะ ถ้าไม่มีเมียเป็นหมอ” มันตอบผมหน้ากวนๆครับ
“มึงสลบไปหนึ่งคืนกับอีกหนึ่งวัน” ผมมองนาฬิกาตอนนี้ สองทุ่มแล้วครับ
“ไอ้โฟมมันเป็นห่วงมึงมากไม่ยอมกินข้าวกินปลานั่งเฝ้ามึงตลอด มันเอาแต่โทษตัวเองว่าเป็นความผิดมันที่ลงไปช่วยมึงไม่ทันทั้งที่เห็นเหตุการณ์” ผมได้ยินมันเล่าก็ยิ่งรู้สึกผิดครับ ผมทำผิดกับมันเยอะมากไม่รู้มันจะให้อภัยผมได้รึเปล่า
“ไม่ใช่ความผิดมันหรอก ความผิดกูเองแหละ” ผมบอกไอ้ตินณ์
“อืม กูรู้เรื่องทั้งหมดจากเมย์แล้ว แต่กูอยากให้มึงบอกมันเอง เมย์ยังไม่ได้เล่าให้มันฟัง” ไอ้ตินณ์บอกผมอีกครั้งตอนนี้มันเดินมานั่งเก้าอี้ข้างๆเตียงหลังจากเมื่อกี้มันยืนอยู่ครับ
“ เดี๋ยวกูเป็นคนเล่าให้มันฟังเอง”
“ยังไม่มีใครบอกที่บ้านมึงนะ กูกลัวเค้าตกใจแล้วรีบบินกลับมา” ครอบครัวผมไม่อยู่ครับ พ่อกับแม่ไปฮันนีมูนต่างประเทศรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้จำไม่ได้
“อืม!ไม่ต้องบอกหรอก กูหายแล้วขอบใจมาก”
“พวกไอ้อาร์มกับไอ้คิมไปซื้อข้าวเดี๋ยวมามันมาเฝ้ามึงตั้งแต่เมื่อวานยังไม่มีใครกลับห้องซักคน”
“เฮ้ย แล้วนอนกันยังไงวะ ห้องเล็กแค่นี้”
“ยังไม่มีใครนอนเลยวะ สงสัยคืนนี้หลับยาว”
“กูไม่เป็นไรแล้ว กลับไปนอนกันเถอะ”
“เออ มึงฟื้นแล้ว คืนนี้คงกลับ เดี๋ยวแบ่งกันเฝ้าอีกที”
แอ๊ด!!!......... ผมหันไปมองตามเสียงเปิดประตูที่ดังขึ้น
“ไอ้นัท มึงฟื้นแล้วเหรอเป็นไงบ้าง เจ็บไหมหิวไหว” ไอ้โฟมเปิดประตูเข้ามาเห็นผมฟื้นเท่านั้นแหละถามเป็นชุดเลยครับ
“กูสบายดีหายแล้วไม่ต้องห่วง” ผมบอกมันครับไม่อยากให้มันเป็นกังวล ตอนนี้มันดูโทรมมาก สภาพเหมือนคนไม่ได้อาบน้ำ หนวดเคราเริ่มขึ้น ขอบตามันก็ดำ
“กูดีใจมากเลยที่มึงฟื้น กูกลัวว่ามึงจะไม่ฟื้นซะแล้ว” มันว่าพร้อมกับเสียงมันที่เริ่มสั่นๆ
“กูไม่ทิ้งมึงไว้หรอก กูยังไม่ได้บอกความจริงกับมึงเลย” ผมบอกมันเสียงเบาๆครับเริ่มเจ็บอีกแล้ว
“อืม กูจะรอฟังนะ แต่ตอนนี้ยังไม่ต้องพูด มึงพักผ่อนก่อน พูดมากๆเดี๋ยวสะเทือนแผล มึงรู้ไหมแผลมึงลึกมากหมอบอกว่าเฉียดจุดสำคัญไปนิดเดียวไม่งั้นมึงไม่ได้มาเห็นหน้าหล่อๆอย่างกูแล้ว” มันเล่ายาวเลยครับ
“กูไม่ทิ้งมึงหรอก” ผมย้ำให้มันฟังอีกครั้งครับ ผมบอกแล้วว่าจะไม่ทิ้งมันก็ต้องไม่ทิ้งแม้ว่าตอนที่ผมหลับไปผมจะฝันว่ามันโกรธผมที่โกหกมันเรื่องเป็นแฟนกับเมย์แล้วมันก็จะไปจากผม แต่ผมไม่ยอมพยายามอ้อนวอนมันทุกอย่างแม้กระทั้งลงไปกอดเข่ามันเพื่อหยุดมันไว้ แต่มันก็ไม่ยอมสนใจผมเลยพยายามจะไปให้ได้ ผมยื้อมันไว้จนมันยอมหันมามองผมที่กอดขามัน
แล้วมันก็บอกผมว่ามันเจ็บขนาดไหน ในตอนนั้นผมรับรู้ได้ถึงความเจ็บและความทรมานของมัน ผมรับปากมันว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องอย่างนี้อีก ผมให้สัญญากับมันไว้ในฝันเช่นกันว่าจะอยู่กับมันจะไม่ทิ้งมันไปพอผมให้สัญญาเสร็จ ผมก็รู้สึกตัวตื่นขึ้นมา ผมตั้งใจไว้ว่าจะไม่มีทางทำให้มันเสียใจและทรมานเหมือนในฝันเด็ดขาด ผมนึกถึงความฝันก่อนจะหันไปมองประตูเพราะเห็นคนเปิดเข้ามา
“อ้าวฟื้นแล้วเหรอ” ไอ้อาร์ม ไอ้คิม แล้วก็เมย์เข้ามาพร้อมกันเลยครับ
“อืม หายแล้ว” ผมตอบมันครับ
“โม้นะมึง” ไอ้อาร์มมันว่าครับ
“นึกว่าตัวเอง เป็นไอรอนแมนรึไง ถึงเอาตัวไปให้มันจิ้มอ่ะ” ไอ้อาร์มยังว่าไม่เลิกครับ ผมหันไปมองเมย์ เมย์ยืนอยู่ข้างๆเตียงแต่หน้าซีดมาก
“นัทไม่เป็นไรหรอกเมย์ ไม่ต้องคิดมากนะ” ผมบอกเมย์เพื่อไม่ให้เมย์คลายความกังวล
“เมย์ขอโทษ ถ้าไม่ใช่เพราะเมย์เรื่องคงไม่เป็นแบบนี้ นัทคงไม่เจ็บตัว” เมย์โทษตัวเองอีกแล้วครับ
“เรื่องมันผ่านไปแล้ว ลืมมันซะทุกอย่างจบแล้วนะเมย์เดี๋ยวนัทก็หาย” ผมพูดพร้อมยิ้มให้เมย์อย่างจริงใจอีกครั้ง เมย์มองสบตาผมแล้วยิ้ม
“เมย์ขอบคุณสำหรับเรื่องทุกอย่างนะนัท เมย์จะไม่มีวันลืมเลย” เมย์พูดพร้อมกับจับมือผม ผมก็เอาบีบมือของเมย์เบาๆแล้วผมก็มองไปที่ไอ้โฟมตอนนี้มันหันหน้าไปที่หน้าต่างไม่ยอมมองหน้าผมเลยครับ
ผมคงต้องมีเรื่องคุยกับมันอีกยาว
“มากินข้าวกันดีกว่า จะได้แยกย้ายกันเนอะไอ้นัทจะได้พักผ่อน” เสียงไอ้อาร์มมันชวนทุกคนกินข้าวครับ
“เดี๋ยวกูป้อนนะ” ไอ้โฟมครับมันเอาชามข้าวต้มมาวางตรงหน้าผมแล้วทำท่าจะป้อน
“กูกินเองได้” ผมตอบมันไปแต่ก็หน้าแดงครับ เพราะเพื่อนทุกคนรวมทั้งเมย์หันมามองเป็นตาเดียวกันเลย เขินครับ
“เชี้ย มองกันทำไมกินกันไปสิกูจะป้อนคนป่วย” มันหันไปว่าเพื่อนแล้วตักข้าวขึ้นมาจ่อปากผมแล้วครับ ผมเลยต้องอ้าปากรับข้าวมัน
“มึงก็กินด้วยสิ” ผมชวนมันกินข้าวครับ มันเลยตักข้าวในถ้วยที่ผมกินขึ้นกินบ้างอย่างไม่รังเกียจ แล้วสลับป้อนมาให้ผมกินต่อช้อนคันเดียวกันเลย แต่ผมไม่ถือ
“กูว่าไม่นานคงหาย” ไอ้คิมครับตั้งแต่เห็นมันนี่เป็นประโยคแรกเลย
“กูก็ว่างั้นถ้าไม่เป็นโรคง่อยต่อนะ” ไอ้เชี้ยตินณ์ลูกคู่
“กูว่าโรคสำออยมากกว่าว่ะ” ไอ้อาร์มต่อเลยครับไม่มีใครเข้าข้างผมเลย
“ไม่เป็นไรกูเต็มใจทำให้” นอกจากมึงไอ้โฟม
หลังจากกินข้าวกันอิ่มแล้วคุยกันอีกซักพักจากนั้นก็ตกลงกันว่าใครจะอยู่ต่อใครจะกลับบ้าน ตอนแรกจะอยู่ต่อกันทุกคน แต่ผมไล่ให้มันกลับเพราะผมไม่เป็นไรมากแล้วมีไอ้โฟมคนเดียวก็พอแล้วครับ ผมรู้ว่าถึงผมไล่มันยังไงมันก็ไม่ไปตอนนี้เลยเหลือผมกับมันแค่สองคนอยู่ในห้อง
“นัทเช็ดตัวนะเดี๋ยวกูเช็ดให้” มันบอกผมครับ
“ไม่ต้องหรอกไปเรียกพยาบาลมาเช็ดเถอะ”
“ทำไมมึงรังเกียจไม่อยากให้กูแตะตัวเหรอ” มันว่ามาเสียงดังเลยครับ ผมไม่ได้รังเกียจมันแต่ผมเขินมันครับ ปกติเคยเช็ดให้แต่ตอนผมเมานี่จะมาเช็ดตอนที่ผมมีสติครบสมบูรณ์ผมก็เกิดความอายขึ้นมาสิครับ
“ป่าว ไม่รังเกียจ กูอาย”
“มึงจะอายอะไร กูไปเอาผ้าชุบน้ำก่อนเดี๋ยวมา” มันเดินหายไปในห้องน้ำซักพักก็ออกมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กแล้วก็กะละมังใส่น้ำ
“มากูถอดเสื้อให้” มันบอกผมพร้อมกับเริ่มถอดเสื้อครับ ตอนนี้ผมหน้าแดงมากแล้วครับ
“กางเกงด้วย” มันบอกมาอีกครับ
“กางเกงไม่ต้องถอด” ผมบอกมันครับถ้าให้ถอดด้วยผมแกล้งตายดีกว่า อายมาก
“เออ ตามใจมึง” มันว่าแค่นั้นแล้วเริ่มลงมือเช็ดตัวให้ผม จากหน้าลงไปที่ตัวแล้วเว้นช่วงแผลไว้ครับ จากนั้นก็ปลดเชือกผูกกางเกงผมจะจับมือมันให้หยุดแต่ไม่มีแรง มันก็ล้วงมือเอาผ้าเข้าไปเช็ดในกางเกง จากนั้นก็ให้ผมนอนตะแคงแล้วเช็ดหลังกับขา กว่าจะเสร็จหน้าผมแดงแล้วแดงอีกครับ อายสุดๆ
“เสร็จแล้วทาแป้งแล้วนอนหลับนะ” มันบอกผมพร้อมยกกะละมังเข้าห้องน้ำ หายไปซักพักมันก็ออกมาแล้วกดปิดไฟ
จากนั้นมันเดินไปหยิบชุดของมันจากกระเป๋า แล้วเข้าไปอาบน้ำมันเอาชุดมาเมื่อไหร่ไม่รู้ครับ ไม่นานมันก็อาบน้ำเสร็จออกมาผมยังไม่ง่วงเลยครับคงนอนนานไปหน่อยเลยไม่ง่วง
“มึงหลับยัง”ผมลองเรียกมันดู หลังจากมันนอนที่โซฟาได้ซักพักแล้วครับ
“ยังมีไร” มันตอบผมมาเสียงไม่งัวเงียครับ แปลว่ายังไม่หลับ
"กูเล่าอะไรให้ฟังเอาไหม"
“อืมเล่ามาสิ” มันอนุญาตผมเลยเริ่มเล่าครับ
“เมื่อนานมาแล้ว มีเด็กคนหนึ่งเป็นคนขี้โรคไม่สบายบ่อยเข้าโรงพยาบาลเป็นว่าเล่น จนเด็กคนนั้นไม่ค่อยมีเพื่อนและตัวก็เล็กกว่าคนอายุเท่ากัน แต่เด็กคนนั้นก็อยากแข็งแรงอยากมีเพื่อนเขาเลยพยายามกินนมจะได้แข็งแรงและออกกำลังกายบ่อยๆจนสามารถเข้าเรียนม.ต้นได้ เด็กคนนั้นได้เรียนในโรงเรียนเหมือนคนอื่นๆซะทีแต่ก็ยังไม่มีเพื่อน
จนวันนึงมีเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆหน้าตาน่ารักมาทักและจากนั้นเด็กคนนั้นก็กลายเป็นเพื่อนกับเด็กผู้หญิงคนนั้น เขามีเพื่อนเพียงคนเดียวจนจบม.ต้นและเพื่อนเพียงคนเดียวของเขาก็ต้องย้ายโรงเรียนตอนเข้าม.ปลายไปเรียนโรงเรียนหญิงล้วน
เด็กคนนั้นก็เสียใจที่ต่อไปนี้จะไม่มีเพื่อนอีกแล้ว เขาจึงตัดสินใจขอพ่อกับแม่ย้ายโรงเรียนบ้างเพื่อไปเริ่มเรียนม.ปลายที่โรงเรียนแห่งใหม่พอเข้ามาเรียน เขาก็เริ่มมีเพื่อนแต่เพื่อนก็ชอบใช้เขาทำงานและแกล้งสารพัดแต่เขาก็ไม่เคยว่าเพราะอยากมีเพื่อน ทั้งๆที่รู้ว่าโดนหลอกใช้อยู่
แล้วก็มีเพื่อนในห้องคนหนึ่งได้หยิบยื่นน้ำใจให้เขา เขาก็รีบรับมันไว้ทันที จากนั้นผู้ชายคนนั้นก็เป็นเหมือนเพื่อนคนสำคัญเพียงคนเดียวของเค้า ไม่ว่าจะทำอะไรเค้าก็คิดถึงเพื่อนคนนี้เสมอ เขาเริ่มเรียนวิชาการต่อสู้ ป้องกันตัวพร้อมกับเพื่อน จากคนที่เคยอ่อนแอ ปัจจุบันแข็งแรงและเข้มแข็งขึ้นมาได้เพราะมีเพื่อนแท้คนนี้”
ผมเล่าไปเรื่อยๆไม่รู้ว่ามันหลับไปรึยัง ตอนผมเล่าผมหลับตาแล้วเล่าไปด้วย เมื่อลองลืมตาดูปรากฏว่ามันมานั่งข้างเตียงตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ทำผมตกใจหมดเลย
“แล้วไงต่อเหรอ”มันถามผมเสียงนุ่มมาก
“แต่ความรู้สึกของเขาก็เริ่มเปลี่ยนไปเพราะผู้ชายคนนั้นเข้ามาดูแลเขาดีมาก จากที่คิดว่าเป็นแค่เพื่อนสนิทกลับไม่ใช่เขาหวงเพื่อนคนนี้ ไม่อยากให้ไปทำดีอย่างนี้กับใครอยากให้ดูแลเขาแค่คนเดียว แต่เขาก็ไม่รู้ความรู้สึกของผู้ชายคนนั้นเลย และด้วยการที่เป็นผู้ชายเหมือนกัน เขาเลยไม่กล้าบอกออกไป ได้แต่เก็บความรู้สึกนี้ไว้กับตัวเองมาเกือบ 6 ปีแม้จะมีเวลาอยู่ด้วยกัน ได้ใกล้ชิดกันมากแค่ไหนแต่ก็เหมือนไกลเพราะการที่เขาไม่รู้ใจของผู้ชายคนนั้นเลย” ไอ้โฟมมันเอื้อมมือมาจับมือผมแล้วบีบเบาๆครับ
“กูก็อยากรู้ความรู้สึกของมึง” มันพูดออกมาครับ ผมมองตามันในความมืด แม้จะปิดไฟไปแล้วแต่มีแสงจากหน้าต่างเข้ามาทำให้เห็นหน้ามันชัดเจนครับ
“รู้ได้ไงว่ากูเล่าถึงใครอยู่” ผมลองถามมันดู
“ถ้าเป็นเรื่องของมึง กูสนใจและใส่ใจเสมอ แล้วมึงรู้สึกยังไงกับกูยังไม่บอกกูเลยนะ”
“กู...กูรักมึงมานานแล้ว”ผมพูดออกไปครับ ตอนนี้หน้าเริ่มแดงมากแล้วไม่กล้าสบตามันเลย
“กูรักมึงมากกว่า” มันบอกผมพร้อมกับโน้มตัวเข้ามากอด
“มึงคิดว่าที่กูทำทั้งหมดนี่เพราะอะไร ถ้าไม่ใช่เพราะรักกูไม่ทำเด็ดขาด” มันพูดอีกครั้งครับ
“กูไม่รู้กูไม่เคยรักใคร กูรอมึงพูดมาตลอดแต่มึงไม่เคยพูดเลย กูรอจนหมดหวัง” ผมบอกมันออกไปถึงความรู้สึกของตัวเองครับ
“กูก็รอมึงกูกลัวจะเสียมึงไป” มันเงยหน้าขึ้นมาบอกผมอีกครั้งครับ
“นัท...ขอจูบหน่อยได้ไหม”อยู่ๆมันก็ขอหน้าด้านๆเลยครับ
“...ไม่ต้องถามได้ไหม” ผมอายไม่รู้จะต้องทำอย่างไรพอพูดจบ มันก้มหน้าลงมาเอาปากมันประกบปากผมทันที
“อึ๊ก..พอหายใจไม่ออก” ผมบอกมันครับ มันจูบนานและเริ่มรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ
“ติดไว้ก่อนนะ แผลหายเมื่อไหร่ขอจัดหนัก” มันบอกเบาๆพร้อมยิ้มเจ้าเล่ห์ครับ แต่ใครบอกว่าจะให้มันคิดเอาเอง
“กูยังมีอีกเรื่องจะสารภาพ” ผมตัดสินใจจะเล่าให้มันฟังครับ
“อืม เล่ามาสิกูรอฟังอยู่” มันตอบผม มือมันก็ยังกุมมือผมไว้
----------- To be Con. -----------[/color]
ขออภัยในข้อผิดพลาด
ยังไม่ได้ตรวจคำผิด ถ้ามีคำผิดช่วยบอกด้วยนะคะ
จะกลับมาแก้ให้ภายหลังค่ะ
พอดีคนเขียนมีสอบเช้าพรุ่งนี้เลย ตรวจไม่ทันจร้า
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1315990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก