คุณน่ะเมียผมครับ ตอนที่ 28
“พรต หายโกรธกูเถอะนะ กูเอาข้าวต้มมาง้อมึงแล้วเนี๊ยะ”
ผมบอกไอ้พรตหลังจากมันยังนั่งหน้าบึ้งอยู่บนเตียง
ไม่สนใจผมที่ยกชามข้าวต้มกุ้งที่มันชอบมาง้อถึงเตียง
“มึงอย่าเงียบดิ งอนทีไรเป็นแบบนี้ทุกที”
ผมว่ามันหลังจากมันไม่พูดกับผมมาซักพักแล้ว
“เชี้ย!!!” มันเริ่มด่าผมอีกแล้วครับ
หลังจากมันด่ายกแรกก่อนผมลงไปทำข้าวต้ม
“ครับ กูเชี้ย” ผมรับไปก่อนครับเพื่อคลายอารมณ์มัน
“มึงมันนิสัยไม่ดี ไม่มีความอดทน” มันพูดเสียงดังแต่ตาแดงๆ
“กูขอโทษนะ ก็มึงยั่วอ่ะกูเลยทนไม่ไหว”
ผมขอโทษมันก่อนจะพูดโทษมันเบาๆ
“มึงรู้จักไหมคำว่าอดทนอ่ะ
กูเมามึงก็ยังเอากูได้นะ มึงมันมักมาก”
อ่าวสุดท้ายกูก็ผิดไปตามระเบียบสินะ
“กูบอกแล้วว่ามาทะเลกูไม่ให้เอา กูจะเที่ยว กูจะเล่นน้ำ
ไอ้เชี้ยตินณ์มึงดู สุดท้ายกูก็ต้องมานอนเป็นคนพิการอยู่บนเตียง”
มันพูดไปทำตาแดงไปครับ แต่ไม่ร้อง
ผมว่ามันไม่พิการหรอกถ้าปากด่าผมได้ขนาดนี้
ทั้งๆที่เมื่อคืนโครตจะให้ความร่วมมือ
“ก็กูทนไม่ไหว เวลามึงเมามึงน่ารัก”
ผมบอกมันพร้อมก้มลงไปหอมแก้ม
มันพยายามจะเอาหน้าหนีแต่ผมก็ตามหอมจนได้
“แล้วทำไมมึงไม่หยุดแค่ครั้งเดียว
กูรู้ว่าต้องมากกว่าครั้งเดียว ไม่งั้นกูคงไม่มีสภาพเป็นแบบนี้”
หึหึ เมียใครวะรู้ดีมากครับ ถ้าหยุดแค่นั้นก็ไม่ใช้ผมดิ
ตอนนี้สภาพมันนอนอยู่บนเตียง
ใส่กางเกงบ๊อกเซอร์ตัวเดียวที่ผมสวมให้เมื่อคืน
ตามตัวมีแต่รอยที่ผมทำไว้
“กูก็ขอโทษแล้วไง กูทำไปแล้ว มึงจะให้กูทำไง”
ผมถามมันเสียงนิ่งๆครับ ง้อแล้วแม่งไม่ดี
ถ้าไม่ง้อมันก็ด่า รักมันต้องอดทนครับ
“ต่อไปนี้มึงห้ามเอากู” มันบอกผมเสียงดังเลยทีนี้
“ห๊ะ!!! มึงพูดเล่น” ผมตกใจถามมันทันที
“กูพูดจริง ตลอดทริปนี้มึงห้ามเอากูอีก”
มันขยายความให้ผมเข้าใจมากขึ้น
“เออ ก็ยังดีวะ” ผมตอบมันไป
แต่ไม่ได้ต่อให้จบว่าถ้ามันไม่ยั่วผมนะ ผมจะอดทน
เมื่อเช้าผมตื่นแต่เช้าเพราะได้ยินเสียงคลื่นกระทบหาดทราย
เลยว่าจะลงไปดูพระอาทิตย์แล้วทำอาหารเช้าให้มันกิน
แต่พอขยับตัวมันก็ตื่นตาม ตอนแรกท่าทางจะยังไม่ตื่นดี ดูงงๆ
ซักพักพอรู้เรื่องเท่านั้น ส่งสายตาพิฆาตพร้อมคำด่ามาเลยครับ
ผมก็ฟังจนชินแล้ว เลยไม่รู้สึกอะไร
แค่คราวนี้มันด่านานและเยอะกว่าเดิมเพราะมันอยากเที่ยว
ถ้าอยู่ที่ห้องมันคงดีง่ายกว่านี้ครับ
ผมลงไปทำอาหารไว้ให้เพื่อนๆ
และมีคนดูแลบ้านมาเก็บกวาดบ้านพร้อมช่วยผมทำอาหาร
ไม่นานไอ้มี่ก็เดินเข้ามาในครัวช่วยผมทำอาหารอีกคน
ผมคุยกับมันไปด้วยทำอาหารไปด้วย ไม่นานก็เสร็จ
10 โมงกว่าแล้วยังไม่มีใครลงมานอกจากไอ้มี่
สงสัยเมาค้างเลยยังไม่ตื่นกัน
ผมก็ไม่รอทำข้าวต้มกุ้งของโปรดที่รักเสร็จเป็นอย่างสุดท้าย
ก็ตักใส่ชามยกไปให้มันที่ห้องครับวันนี้คงไม่ได้ลงมาง่ายแน่
พอผมยกชามเข้ามาในห้องก็เจอไอ้พรตนั่งพิงหัวเตียง
ส่งสายตาเย็นชาแข็งโป๊กมาให้ จนผมต้องลงมือง้อ
จากเมื่อก่อนที่ไม่เคยง้อใคร ตอนนี้ผมรู้สึกว่าผมง้อเก่งขึ้นเยอะเลย
เพราะสุดท้ายมันก็ต้องยอมหายโกรธผม
ถึงแม้จะตามมาด้วยข้อตกลงที่ผมไม่ค่อยอยากตกลงเท่าไหร่ก็ตาม
ผมกินข้าวต้มกุ้งกับมันเสร็จก็พามันไปอาบน้ำ
จากนั้นก็กลับมานอนเล่นบนเตียงจนเผลอหลับไป ด้วยกันอีกครั้ง
จนมาตื่นตอนที่ได้ยินเสียงเคาะประตู
ผมหยิบนาฬิกาที่โต๊ะข้างเตียงมาดูเวลา ตอนนี้ 4 โมงเย็นแล้ว
ผมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตู
“พี่ตินณ์ไอ้พรตอยู่ไหมครับ”
ไอ้มายด์ถามผมหลังจากผมเปิดประตู แล้วเจอมันยืนอยู่พร้อมไอ้ฟิกซ์
“อยู่ มันหลับเดี๋ยวปลุกให้” ผมบอกมันก่อนเดินไปเรียกไอ้พรต
“พรต พรตครับ เพื่อนมาหา” ผมเรียกมันสองครั้งเบาๆ
เรียกดังไม่ได้เดี๋ยวมันตกใจแล้วหงุดหงิด
“อื้อ ใคร” มันตื่น ก่อนถามว่าใครมาหามัน
“ไอ้มายด์กับไอ้ฟิกซ์” ผมบอกก่อนเดินเลี่ยงไปห้องน้ำล้างหน้า
“มีไรวะ”เสียงไอ้พรตถามเพื่อนมันที่คงเดินตามผมเข้ามา
ดีนะไอ้พรตห่มผ้ามาถึงคอ เพราะแอร์เย็นไม่งั้นมันคงตกใจถ้าเห็นรอยตามตัวไอ้พรต
“พวกกูเห็นมึงไม่ออกจากห้องซะที
นึกว่าเมาหนักเลยดู ว่าจะชวนไปเล่นน้ำ”
เสียงไอ้ฟิกซ์คุยกับไอ้พรตแว่วๆเข้ามาครับ
“วันนี้กูไม่เล่น” เสียงไอ้พรตตอบเบาๆ
ก่อนผมจะเดินออกมาแล้วเห็นเพื่อนมันนั่งอยู่ขอบเตียง
“เออ งั้นพวกกูก็ไม่เล่น เดี๋ยวไปเดินถ่ายรูปดีกว่า
ไอ้เชี้ยนาวก็ไม่สบายไข้เพิ่งลด กูไปหามันก่อนเข้ามาหามึง”
“อ่าวมันไม่สบายได้ไงวะ” ไอ้พรตถามไอ้มายด์ก่อนหันมามองหน้าผม
“สงสัยเมื่อคืนมันเมา แล้วตากน้ำค้างนานแน่เลยว่ะ”
ไอ้มายด์ตอบก่อนเกาหัวแกร็กๆ
“เออ เดี๋ยวกูไปดูมันหน่อย ล้างหน้าแป๊บ”
“งั้นเจอกันตอนมืดๆนะ พวกกูไปเดินถ่ายรูปเล่นก่อน”
เพื่อนมันบอกก่อนจะลุกเดินเตรียมออกนอกห้อง
“เออ” ไอ้พรตตอบก่อนที่เพื่อนมันจะเปิดประตูออกไป
“กูว่าไม่น่าจะใช่ตากน้ำค้าง”
เสียงไอ้พรตบอกผม พร้อมทำหน้าสงสัย
ผมก็ว่าไม่น่าใช่เพราะเมื่อคืนผมได้ยินเสียงแปลกๆมาจากห้องมัน
แต่ผมไม่อยากบอกไอ้พรต ถ้ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นก็ให้มันบอกกันเอง
“กูไม่รู้ มึงก็ไปเยี่ยมมันดิ”
ผมบอกแค่นั้นแล้วรอมันล้างหน้าก่อนออกจากห้องพร้อมกัน
มันเดินไปแวะห้องไอ้นาวก่อนเคาะประตู แล้วเปิดเข้าไป
“กูต้องจองวัดไหม” ดูมันถามเพื่อนประโยคแรก กวนตีนได้อีก
“ยังไม่ต้อง กูยังอยู่อีกนาน” ไอ้นาวตอบทั้งที่ยังนอนซมอยู่บนเตียง
“มึงเป็นไงบ้าง” มันถามไอ้นาวอีกครั้ง
“ก็ยังไม่ตาย สบายดี” มันตอบไอ้พรต
แต่ชั่วแว๊บหนึ่งผมเห็นสายตาของมันเหมือนคนที่กำลังน้อยใจ
และสับสนก่อนจะเปลี่ยนมาเป็นสายตาขี้เล่นเหมือนเดิม
“งั้นก็ดีแล้ว กูจะได้ไม่ต้องห่วง”
ไอ้พรตบอกเพื่อน พร้อมเดินเข้าไปคลี่ผ้าห่มขึ้นห่มตัวไอ้นาว
หลังจากตอนแรกมันห่มแค่เอว
บางครั้งไอ้พรตมันก็มีมุมห่วงเพื่อนเหมือนกันครับ
“ไอ้คิมไปไหน” ผมถามไอ้นาวหลังจากเงียบมานาน
และเห็นมันอยู่ในห้องคนเดียว
“...” มันเงียบไม่ยอมตอบ
“มันออกไปนานรึยัง” ผมถามใหม่อีกครั้ง
“นานแล้วตั้งแต่บ่าย เอาข้าวกับยามาให้นาวกิน แล้วก็ออกไปไหนไม่รู้”
ไอ้นาวตอบผมพร้อมทำตาเศร้าๆ วูบเดียวก่อนกลับเป็นเหมือนเดิม
ผมว่าสิ่งที่ผมคิดคงไม่ต้องถามแล้ว
“มึงมีอะไรจะบอกกูไหม” ไอ้พรตครับ
มันถามไอ้นาวเสียงนิ่งๆ
ผมว่าจะไม่ถามแต่ไม่ทันแล้วไอ้เมียตัวดีดันถามไปแล้ว
“...” ไอ้นาวเลือกที่จะเงียบแทน
“มึงไม่บอกกู ไม่เป็นไรแต่ถ้ามีอะไรให้กูช่วยก็บอก
กูไม่ได้ต้องการให้เรื่องเป็นแบบนี้”
ไอ้พรตมันพูดนิ่งๆตามแบบมัน
“กูไม่รู้ กูสับสน มึงคงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับกูใช่ไหม” ไอ้นาวถามไอ้พรตเสียงสั่นๆ
“ตอนแรกกูไม่แน่ใจ แต่พอเห็นสายตามึง
กับรอยที่คอกูก็พอเดาได้ กูแค่อยากรู้ว่ามึงยอมเองหรือโดนบังคับ”
ไอ้พรตรุกต่อทันที ไอ้นาวก็หน้าซีดลงเรื่อยๆ
“กูไม่รู้” มันตอบเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
“ไม่รู้เหี้ยไรของมึง อย่าบอกว่ามึงเมา
กูแค่อยากให้มึงวุ่นวายที่มีพี่คิมคอยตาม
แต่จะมีอะไรมากกว่านั้นกูอยากให้มึงเต็มใจ ไม่ใช่โดนบังคับ”
ไอ้พรตพูดในขณะที่จ้องตาไอ้นาว
“กูไม่รู้ กูสับสน กูเมา หรือกูไม่เมากูยังไม่รู้ตัวเองเลย”
ผมเห็นสายตาไอ้นาวว่ามันสบสนจริงๆ ไม่ได้แกล้ง
“อย่าเพิ่งไปกดดันมัน ปล่อยให้มันมีเวลาคิดก่อน”
ผมบอกไอ้พรตก่อนที่มันจะกดดันเพื่อนมันจนสติแตกไปมากกว่านี้
“พี่ตินณ์” ไอ้นาวเรียกชื่อผม
ก่อนส่งสายตาบางอย่างที่ดึงดูดให้ผมเดินเข้าไปหามัน
แล้วมันก็ขยับตัวขึ้นลุกนั่ง ก่อนจะเอื้อมมือมากอดเอวผมไว้จนแน่น
“มันเกิดอะไรขึ้นพี่ พี่ตินณ์ ผมสับสน”
มันบอกผมเสียงสั่นกว่าเดิม ผมเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ
“แล้วมันจะผ่านไป พี่รู้ว่านาวทำได้ ใจเย็นๆค่อยๆคิด”
ผมแทนตัวเองว่าพี่ ผมรู้ว่ามันกำลังสบสน
พอผมพูดเสร็จไอ้นาวก็เริ่มร้องให้ออกมาเงียบๆไม่มีเสียงมีแต่น้ำตาที่ไหลออกมา
ถึงไอ้พรตกับไอ้นาวจะมีบุคลิกที่คล้ายกัน
และมาเจอสถานการณ์ที่คล้ายกันอีก
แต่ผมรู้ว่าไอ้พรตเข้มแข็งกว่าไอ้นาวเยอะ
ไอ้นาวมันมีนิสัยที่เหมือนเด็ก บางครั้งเจอปัญหาก็ต้องการที่พึ่ง
ผมที่เป็นเหมือนพี่ชายของมันจึงเป็นที่พึ่งสุดท้าย
“จำไว้ว่ายังมีพี่อยู่ ถ้ามันไม่รับผิดชอบ
หรือตกลงกันไม่ได้บอกพี่เดี๋ยวพี่จัดการมันให้”
ผมบอกมันอีกครั้งไม่ใช่แค่เพียงต้องการปลอบแต่ผมพูดจริงๆ
เพราะไอ้นาวมันคือน้องคนหนึ่งของผม
“ทำอะไรกัน” เสียงดังมาจากหน้าประตู พร้อมกับไอ้คิมที่ปรากฏตัวขึ้น
“กูมาดูไอ้นาว เห็นว่ามันไม่สบาย” ผมตอบไอ้คิม
“ไม่สบายทำไมไม่นอน ตื่นมานั่งกอดมึงเนี๊ยะนะ”
ไอ้คิมพูดกับผมแต่ประชดไอ้นาว ผมว่าผมเห็นสายตาที่มันมองผมเหมือนไม่พอใจผมนะ
แต่ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่ามันไม่พอใจเรื่องอะไร
“แล้วทำไมหัวมึงเป็นแบบนั้น” ผมถามมัน
ทำให้ไอ้นาวที่ก้มหน้าอยู่กับเอวผม และไอ้พรตที่ยืนใกล้หันหน้าไปมองไอ้คิม
มันตัดผมสกีนเฮด เมื่อวานยังเป็นผมสไตล์เกาหลีที่มันชอบ
“กูร้อน” มันตอบผมแบบปัดๆ แต่ผมรู้ว่าเพราะอะไร
และที่มันหายหัวไปคงไปตัดผมทรงเกือบหัวโล้นนี่มาแน่ๆ
“เออ มึงจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าให้มันเสียใจ” ผมพูดบอกมันนิ่งๆ
ไม่ต้องพูดเยอะเพราะผมคบกับมันมานานแค่มองตาก็รู้
“เออ” มันรับคำ
“ดูแลน้องกูด้วย พักผ่อนก่อนแล้วค่อยตกลงกันให้รู้เรื่องนะ”
ผมบอกไอ้คิมก่อนหันกลับมาบอกไอ้นาวที่ตอนนี้คลายอ้อมกอดจากเอวผม
และนั่งก้มหน้าอยู่บนเตียง มันเงยหน้ามามองผมก่อนพยักหน้า
“ไป” ผมเรียกไอ้พรต แล้วจับมือมันเดินออกจากห้อง
“มึงว่าพี่คิมจะรักมันไหม”
ไอ้พรตถามผมขณะที่ตอนนี้กำลังเดินเล่นตามชายหาดและหยุดมองออกไปที่ทะเล
สายตามันมองไปไกลอย่างไม่มีจุดหมาย บางครั้งผมก็ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่
“ตอนนี้กูยังไม่แน่ใจ แต่กูบอกได้แค่ว่าคนที่จะเลือกเป็นเพื่อนมึงไม่ใช่มัน”
ผมบอกไอ้พรตขณะที่ยืนมองไปที่จุดเดียวกัน
“กู กู...” มันเมือนจะพูดอะไรซักอย่าง แต่ไม่มั่นใจ
“กูรู้ มึงไม่ผิด มันเป็นเรื่องของมันสองคน” ผมบอกมันเสียงเบา
“แต่ถ้ากูไม่เริ่มเกมส์นั้น มันก็ไม่เป็นแบบนี้ มึงเห็นสายตามันไหม”
ไอ้พรตเป็นคนที่รักเพื่อน พอเห็นเพื่อนเป็นแบบนั้นมันก็เริ่มรู้สึกผิด
และโทษว่าเป็นเพราะตัวเอง
“ไม่เอา กูรู้จักมึง มึงไม่ใช่คนที่ต้องให้กูมาปลอบนะ”
ผมว่ามันรู้ว่าถ้าปลอบไปมันก็ไม่ได้รู้สึกดีขึ้น
แทนที่จะทำแบบนั้นผมก็ชวนมันเปลี่ยนอารมณ์ดีกว่า
“เชี้ย กูก็อ่อนแอเป็นนะ” มันว่าเสียงเบาแทบไม่ได้ยิน
“กูรู้แต่ต้องไม่ใช่เรื่องนี้ ถึงมึงจะเป็นคนกำหนดเกมส์
แต่มึงก็กำหนดชีวิตใครไม่ได้ มันเป็นเรื่องของพวกมันที่ต้องตกลงกันเอง”
ผมพูดพร้อมเอื้อมมือไปกอดไหล่มัน
“ขอบใจนะ” ไอ้พรตหันมายิ้มให้ผมก่อนจะพูด
เป็นยิ้มที่สดใสมากในความรู้สึกผม
“สรุปวันนี้คงไม่ได้ไปเที่ยวใช่ไหม”
ผมถามไอ้พรต พร้อมเริ่มออกเดินอีกครั้ง
“เออ ไม่ต้องไป รอมันก่อน” ไอ้พรตเสียงดัง
พร้อมวิ่งมากระโดดขึ้นหลังผม ผมดีใจนะที่มันกลับมาเป็นเหมือนเดิม
มันแบบเมื่อกี้เหมือนไม่ใช่มัน
“ตัวมึงเบามากเลยเนอะกระโดดมาเนี๊ยะ” ผมว่ามัน
“ใครทำกูเดินไม่ได้ล่ะ แบกกูไปเลยนะ”
มันว่าพร้อมเอามือรัดคอผมแน่นขึ้น
ผมใช้คำว่ารัดนะครับไม่ได้กอดคอ
มันเหมือนแกล้งรัดคอผมให้หายใจไม่ออกแล้วเอาขาเกี่ยวเอว
ที่มันกล้าทำเพราะแถวที่เป็นชายหาดส่วนตัวเลยไม่ค่อยมีคน
ไม่งั้นมันไม่มีทางทำแบบนี้แน่นอน
ผมค่อยๆออกเดินโดยแบกมันไว้ที่หลัง
“มึงเคยเสียใจไหมที่กูเป็นแบบนี้”
เดินมาได้ซักพักไอ้พรตก็ถามผมขึ้นมา ผมหยุดเดินแต่ไม่ปล่อยมันลง
“แบบนี้คือแบบไหน” ผมถามมันกลับ
“แบบนี้ก็คือแบบนี้ดิวะ แม่ง”
มันเริ่มรวนเมื่อไม่ได้คำตอบแต่ได้เป็นคำถามกลับ
“กูไม่รู้ว่ามึงหมายถึงแบบไหน” ผมยังไม่ยอมตอบ
แต่รู้แล้วว่ามันหมายถึงแบบไหน อยากให้มันพูดมากกว่า
“จิ๊... ก็แบบ เอาแต่ใจ ไม่น่ารัก ดื้อ ชอบด่ามึง ตามที่มึงว่ากูอ่ะ”
เสียงมันจิ๊ปาก ก่อนอ้อมแอ้มตอบ
“หึหึ กูเคยทำท่ารำคาญมึงไหมหล่ะ
กูเห็นมึงเป็นแบบนี้มาตั้งแต่แรก และกูเลือกที่จะรักมึงแบบนั้น
เพราะฉะนั้นกูจะไม่มีทางเบื่อสิ่งที่กูรู้ตั้งแต่แรกแน่นอน”
ผมบอกมันก่อนที่จะรู้สึกว่าแขนมันรัดแน่นขึ้น
และมันเอาหน้ามาซบหลังผม ไม่รู้มันเป็นอะไรวันนี้ถึงถามแปลกๆ
“อืม” มันตอบรับเบาๆ แล้วไม่พูดต่อ
ผมก็ออกเดินพร้อมร้อยยิ้มเต็มหน้าเลยครับ
แม้ว่ามันจะไม่บอกรักผม ผมก็ไม่แปลกใจหรือไม่คิดถาม
เพราะผมรับรู้ได้จากการกระทำของมันว่ามันก็รู้สึกไม่ต่างจากผม
หลังจากผมพามันเดินจนเหนื่อยก็เดินกลับเข้ามาที่บ้านพัก
เห็นแสงไฟเปิดอยู่และ ไอ้ฟิกซ์ ไอ้มายด์ ไอ้นัท ไอ้โฟท ไอ้อาร์ม และไอ้มี่อยู่กันครบเลยครับ
ผมเดินเข้ามาโดยยังแบกไอ้พรตอยู่บนหลัง มันก็โดนแซว
ตอนแรกเพื่อนมันนึกว่าอะไรบาดเท้าไอ้พรตรีบเข้ามาดู
พอรู้ว่ามันสำออยเท่านั้นแหละ โดนเพื่อนด่าแล้วล้อให้หน้าแดงกันไป
ผมถามหาไอ้คิม ไอ้มี่มันบอกว่าลงมาเอาข้าวที่ไอ้มี่ทำขึ้นไปให้ไอ้นาว
แล้วจะลงมากินข้าวเย็นด้วย ผมก็เริ่มช่วยมี่ทำอาหารเย็น
ก่อนที่จะกินข้าวหลังจากไอ้คิมลงมาและบอกว่าไอ้นาวกินข้าวกินยาหลับไปแล้ว
---To Be Con.---
จบอีก 1 ตอนแล้วจร้า ตอนนี้เรื่อยๆไม่มีอะไร
พอดีเมจิกกดดันเรื่องงานเลยคิดไม่ค่อยออก
เพราะเรื่องนี้ไม่มีพอร์ตเรื่อง ถ้าไม่สนุกก็โปรดอภัย ^^
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1315872 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก