คุณน่ะเมียผมครับ ตอนที่ 34 (คิมนาว) ผมค่อยๆเดินเข้าไปใกล้เตียงที่พี่คิมนอนอยู่ ตอนนี้สภาพที่ผมเห็นคือที่หัวมีผ้าหันแผลปิดไว้ แขนขวาใส่เฝือก และตามใบหน้าและลำตัวมีรอยช้ำอยู่หลายที่
“เอ่อ พี่คิมเป็นไงบ้างครับ” ผมถามที่นัทที่นั่งอยู่ในห้องเพียงคนเดียว ตอนนี้ไอ้พี่คิมหลับครับ
“ก็กระดูกแขนขวาหัก หัวแตกและโดนกระทืบหนักไปหน่อย” ผมได้ยินและตกใจเลยครับ แม่งมันทำไมเล่นกันแรงจังวะ
“พี่นัทอยู่ในเหตุการณ์หรือป่าวครับ เล่าให้ผมฟังบ้างดิ” ผมถามพี่นัทอีกครั้ง
“ไม่ได้อยู่หรอก แต่ไอ้อาร์มเป็นคนไปเห็น พอดีมันออกมาพร้อมไอ้คิม แต่มันไปจ่ายเงินไอ้คิมเลยเดินนำออกมา พอไอ้อาร์มจ่ายเงินเสร็จตามออกมาก็เห็นตะลุมบอลกันแล้ว” พี่นัทตอบก่อนหันไปมองหน้าไอ้คนที่นอนอยู่บนเตียงครับ
“แล้วแขนหักได้ไงครับ”
“ก็หลังจากที่ไอ้คิมกระทืบได้เด็กที่มาชนมัน ไม่นานเด็กนั่นแม่งก็ยกพวกกลับมาประมาณ 6 คนแล้วมีไม้มาด้วย ไอ้คิมก็สู้ ไอ้อาร์มเข้าไปช่วยแต่คนน้อยยังไงก็ต้องแพ้คนเยอะแถมอาวุธครบมือ ไอ้คิมโดนไอ้พวกเด็กนั่นเอาไม้ฟาดหน้าโดนหัวที่แตกอ่ะแล้วจะซ้ำ ไอ้คิมเลยเอามือขึ้นกันหัว สรุปไม้ฟาดโดนแขนอย่างแรง เลยพิการอย่างที่เห็นว่ะ” พี่นัทเล่าซะเห็นภาพเลยครับ
“พี่อาร์มเป็นไงบ้างครับ” ผมถามถึงพี่อาร์มหลังจากนึกได้
“ไอ้ไม่เป็นไรมากหรอก มันแค่ช้ำๆเพราะไอ้พวกนั้นรุมแต่ไอ้คิม” พี่นัทตอบผมอีกครั้งก่อนก้มหน้าอ่านหนังสือท่องเที่ยวในมือต่อ
“พี่คิมหลับไปนอนรึยังครับ” ไอ้พรตที่เดินตามผมเข้ามาถามขึ้นบ้าง
“ซักพักแล้วหล่ะ ไม่นานก็คงตื่นเพราะหมดจะไปเช็คสมอง” พี่นัทเงยหน้าขึ้นมาบอกไอ้พรตอีกครั้ง ก่อนอ่านหนังสือต่อ พวกผมก็นั่งรอซักพักไอ้ฟิกซ์กับไอ้มายด์ก็ตามเข้ามาครับ แล้วก็ต้องนั่งรอไอ้คนบนเตียงตื่น แต่ผมก็อดแปลกใจไม่ได้ว่าทำไมพี่นัทอยู่เฝ้ามันคนเดียว คนอื่นไปไหนหมด
เวลาผ่านไปประมาณชั่วโมงกว่าๆ ไอ้พี่คิมก็รู้สึกตัวครับ
“มึงมาช้า” คำแรกที่มันทักทายผมครับ ผมควรดีใจไหม
“ผมเพิ่งรู้ พอมาถึงพี่ก็เอาแต่หลับ” ผมว่าบ้างครับ อยากว่าผมก่อน
“มัวแต่สนใจไอ้เด็กนั่นอยู่ดิ กูจะตายห่ายังไม่มาเยี่ยม” มันยังไม่เลิกบ่นครับ
“ผมว่าหมอน่าจะเย็บปากพี่ด้วยนะ ตื่นมาแม่งก็ปากดีเชียว ปากอย่างนี้ดิ ถึงได้พิการอยู่อย่างนี้” ผมอดว่าไอ้เชี่ยพี่คิมไม่ได้ครับ จากที่เป็นห่วงพอเห็นมันปากดีได้ขนาดนี้ผมว่าไม่ต้องไปห่วงมันแล้วครับ
“ถึงแขนกูจะหัก แต่ตีนกูก็เตะมึงได้นะ” ยังครับแม่งยังทำเป็นเก่งอีก
“เออ พี่แม่งเก่ง” ผมยอมมันครับขี้เกียจเถียงกับมันแล้ว
“ไอ้พวกนั้นไปไหนวะ” มันถามพี่นัทครับ
“จัดการเรื่องให้มึงแหละ ไอ้เด็กที่มึงไปกระทืบน่ะลูกตำรวจมันเลยกร่างไง ตอนนี้แม่งสลบยังไม่ฟื้นเลย” พี่นัทบอกไอ้พี่คิมครับ
“เออดี มันเสือกกวนตีนกูดีนัก ให้นอนนานนะดีแล้ว” ไอ้พี่คิมยังไม่เลิกปากดีทั้งที่ตัวเองก็มีเฝือกที่แขนครับ
“พี่คิมแม่งเท่หว่ะ มีเฝือกเป็นของตัวเองด้วย” ไอ้พรตครับ มันบ้าไปแล้ว
“เออ มึงเอาบ้างไหมล่ะ เดี๋ยวกูจัดการให้” ไอ้พี่คิมก็ถามมันกลัว แต่เสียงที่ถามนี่รู้เลยครับถ้าไอ้พรตตอบรับ ผมว่ามันต้องได้มากกว่า 1 เฝือกแน่นอน
“ตอนนี้ยังไม่เอาดีกว่าพี่ เดี๋ยวไอ้ตินณ์มันด่า” ไอ้พรตตอบเบาๆครับ
“มึงนี่กลัวพี่ตินณ์ด้วยเหรอวะ” ผมถามมันครับ เห็นมันไม่เคยกลัวซักครั้ง แต่สร้างเรื่องปวดหัวไม่หยุด
“กูไม่ได้กลัว แต่กูรำคาญเวลามันบ่น คบกับมันได้ทั้งแฟนได้ทั้งพ่อ” มันตอบก่อนทำหน้าเบื่อๆ แต่ผมว่ามันทำไปงั้นแหละเอาเข้าจริงโครตหวง
“ไอ้มายด์ ไอ้ฟิกซ์ ไปหาอะไรกินกันกูหิว” มันหันไปชวนไอ้พวกนั้นไปหาอะไรกินแต่ไม่ชวนผมนะ
“เออไปดิ กูกำลังหิวเลยจะเที่ยงแล้ว พี่คิมรอกินข้าวโรงพยาบาลเนอะ” ไอ้มายด์ตอบก่อนหันไปถามพี่คิม
“กูไม่อยากกินว่ะ เมื่อเช้าเอาข้าวต้มมาให้กู จืดเหมือนข้าวเปล่า ซื้อมาให้กูด้วยอะไรที่มันแดกได้น่ะ” พี่คิมบ่นก่อนสั่งไอ้มายด์ต่อ
“ได้พี่เดี๋ยวซื้อมาให้ แล้วมึงเอาอะไรวะ” มันก็ตอบรับก่อนหันมาถามผม
“กูไปด้วยดิ จะทิ้งกูไง” ผมรีบพูดเลยครับ
“มึงอยู่นี่แหละ เฝ้าพี่คิมไป พี่นัทไปด้วยกันไหมครับ” ไอ้พรตเป็นคนตอบก่อนหันไปถามพี่นัท
“เออดีเหมือนกันกูเบื่อเฝ้ามันแล้ว” พี่นัทพูดก่อนพับหนังสือปิดแล้วเอาวางบนโต๊ะ
“งั้นพวกกูไปแล้ว ดูแลกันดีๆล่ะ มึงอย่าไปกวนตีนพี่คิมมาก กูกลัวกลับมามึงจะไปนอนเตียงข้างๆอีกคน” ไอ้ฟิกซ์อวยพรก่อนเดินนำออกไปจากประตู แล้วคนอื่นๆก็เดินตาม
“ทำไมมึงไม่มาตั้งแต่เมื่อคืน” พอพวกนั้นออกจากห้องไปได้ไม่นาน ไอ้พี่คิมก็เริ่มหาเรื่องผมอีกแล้วครับ
“กูบอกว่าเพิ่งรู้ไง เมื่อคืนแบตหมด” ผมตอบเสียงห้วนเลยครับ
“ไม่ใช่มึงอยากให้กูตายเหรอ” มันยังไม่เลิกงอน ตัวโตเท่าควาย เจ็บนิดหน่อยทำเป็นงอน
“ถ้าพี่ตาย แล้วใครจะมาทะเลาะกับผมล่ะ ตายไม่ได้หรอก” ผมก็ว่าไปอีกทางทั้งที่ใจอยากตอบอีกแบบ
“หึหึ กูก็ไม่ยอมตายง่ายๆให้มึงไปมีความสุขกับคนอื่นหรอก” ไอ้พี่คิมพูดก่อนเสียงจะเบาลงในตอนท้ายผมแทบฟังไม่รู้เรื่อง แต่คำพูดมันเหมือนมันหวงผมเหมือนกันนะ ไม่รู้เข้าใจไปเองรึเปล่า
หลังจากนั้นยังไม่ทันไม่คุยอะไรกัน พี่พยาบาลคนสวยก็นำอาหารกลางวันและยามาให้ก่อนเดินออกไป ผมก็ให้มันกินแต่มันบอกจะรอข้าวที่ฝากไอ้มายด์ซื้อเลยต้องนั่งรอครับ
“ช้า มึงไปถึงไหนกันมาวะ” ผมว่าพวกมันทันทีหลังจากมันเปิดประตูห้องคนป่วยเข้ามา
“แถวนี้แหละ แต่มึงจะรีบเวอร์ไปไหนกูไปแค่ชั่วโมงเดียวเอง” ไอ้ฟิกซ์เป็นคนตอบครับ
“ห่วงผัวไม่ได้กินข้าวว่างั้น” ไอ้เชี้ยพรตแม่งกวนตีนครับ
“อ่ะ ข้าวของมึงกับพี่คิมกระเพราะไก่ไข่ดาว กินได้ไหมพี่” ไอ้มายด์ส่งกล่องข้าว 2 กล่องมาให้ผมแล้วหันไปถามพี่คิมต่อ
“ได้ ดีกว่าที่วางอยู่นั้นว่ะ” ไอ้พี่คิมมันว่าก่อนชี้ไปที่โต๊ะวางถาดข้าวผัดที่โรงพยาบาลจัดมาให้ ผมชิมแล้วจืดแทบไม่มีรสชาติเลยครับ
“ป้อนดิ กูแขนหักมึงเห็นไหม” ไอ้พี่เชี้ยเอาอีกแล้วครับ พอผมเอาข้าวไปให้มันก็ไม่ยอมกินจนผมถามว่าทำไมมันถึงไม่กินซะที ดันจะให้ผมป้อน
“มืออีกข้างก็ว่าง” ผมถามถึงมือซ้ายที่ใช้ได้
“กูถนัดขวา ซ้ายไม่ถนัดและกูก็เจ็บ” มันก็ยังไม่ยอม
“แล้วเมื่อเช้ามึงกินยังไง” ผมถามต่อครับ ก็กูไม่อยากป้อนอ่ะ อายพวกแม่งเต็มห้อง มันก็ไม่ได้เจ็บมากมาย
“เรื่องของเมื่อเช้า ก็เป็นเรื่องเมื่อเช้าแต่ตอนนี้กูเจ็บกินเองไม่ได้ มึงป้อนเร็วๆกูหิว” ไอ้พี่คิมยังไม่ลดความพยายามในการที่จะให้ผมป้อน
“เออ อ้าปากแล้วกินๆเข้าไป” ผมตัดรำคาญตักข้าวคำใหญ่ไปจ่อที่ปากมัน มันก็อ้าปากรับข้าวก่อนเคี้ยว
“อ่าวมึงกินข้าวเหรอวะ กูนึกว่ากินหญ้า” เสียงพี่ตินณ์ทักมันครับ หลังจากเปิดประตูเข้ามาเห็นไอ้พี่คิมกำลังกินข้าวที่ผมป้อน
“นาวมึงอย่าไปเอาใจมันมาก แม่งได้ใจ” พี่โฟมบ่นก่อนเดินไปนั่งใกล้ๆพี่นัท
“หายหัวไปไหนกันมาวะ” พี่คิมถามเสียงดัง
“กูไปจัดการเรื่องยุ่งๆ ที่ควายตัวไหนไม่รู้มันไปสร้างไว้ไง” พี่ตินณ์เริ่มบ่นครับ
“ไอ้เชี้ย มันกวนตีนกูก่อนนะ”
“มึงโตกว่ามัน ก็ต้องรู้จักระงับอารมณ์ดิ มึงเองก็เล่นมันไว้เยอะจนมันไปตามพวกมากระทืบมึง และสุดท้ายถ้ามันมีปืนป่านนี้ไม่มึงก็พวกมันคงตายไปแล้ว คนที่เสียใจก็ต้องเป็นครอบครัว” ไอ้ตินณ์ว่าต่อหน้าเครียดเลยครับ
“เออ กูผิดกูถึงต้องมานอนเดี้ยงอยู่นี่ไง มึงบ่นกูตั้งแต่เมื่อคืนแล้วนะ” ไอ้พี่คิมตอบแบบเบื่อๆพี่ตินณ์ช่วงองค์ลงครับ ผมเคยเห็นมาหลายครั้งแล้วเวลาแบบนี้พี่ตินณ์จะห่วงเพื่อนและห่วงครอบครัว ก็พี่แกมาจากครอบครัวที่น่ารักนิครับ ผมว่าพ่อกับแม่พี่ตินณ์เลี้ยงลูกโครตดี เสียดายมีคนเดียวไม่มีน้องสาวไม่งั้นผมจีบไปตั้งแต่อยู่ม.ปลายแล้ว
“เออ สำนึกบ้างก็ดี กูยังไม่ได้บอกพ่อมึงนะ ถ้าพ่อมึงรู้มึงคงโดนกระทืบซ้ำ มึงรอแผลเก่าหายค่อยบอกแล้วกัน” พี่ตินณ์พูดต่อก่อนเดินไปหาไอ้พรต
“เออดี กูไม่กล้าบอกหรอก” พี่คิมพูดก่อน ส่งสายตาให้ผมตักข้าวให้กินต่อ เมื่อไหร่มันจะอิ่มวะ เป็นคนป่วยที่แดกเก่งไปป่าว
“แล้วมึงอยู่ห้องคนเดียวได้เหรอวะ แขนหักแบบนี้” พี่อาร์มถามบ้างหลังจากเดินเข้ามาแล้วยังไม่ได้พูดอะไร
“ใครบอกว่ากูจะกลับห้อง” ไอ้พี่คิมถามกลับหน้าตากวนตีนมาก ทั้งที่หน้าช้ำๆนั่นแหละ
“มึงไม่กลับแล้วจะไปไหน” พี่โฟมถามบ้างครับ
“ห้องไอ้นาว” ไอ้เชี้ย แม่งตอบเสียงนิ่งมากครับ แต่ไม่ถงไม่ถามความสมัครใจเจ้าของห้องอย่างกูเลยนะ
“ใครจะให้พี่ไปวะ” ผมถามทันทีครับ เรื่องนี้ไม่ถามไม่ได้
“กูไม่ถามและกูจะไป” มันตอบนิ่งๆ
“แล้วจะอยู่ยังไง” ผมถามต่อ
“เมื่อก่อนกูยังดูแล ไปรับไปส่งมึงได้ ตอนนี้ก็ถึงคราวมึงบ้างนะ” มันพูดก่อนยังคิ้ว แต่มึงจะมาทวงบุญคุณที่กูไม่เคยขอให้ทำเนี๊ยะนะ ผมหันไปซบตาไอ้พรตว่าเอาไงดี
“ก็ดีพี่ จะได้มีคนดูแล ไอ้นาวมันก็ดูแลคนเป็น แต่ระวังจากที่จะหายแต่กลายเป็นศพแทนนะ” ไอ้พรตมันว่ายิ้มๆ
“ไอ้เชี้ย กูไม่ใช่ฆาตกร” ไอ้พรตว่าซะผมเสียภาพลักษณ์
“หึหึ กูนึกว่ามึงเป็น” มันยังไม่เลิกครับ
“สรุปมึงไปอยู่ห้องไอ้นาวเหรอ” พี่โฟมถามบ้างครับ
“เออ อยู่นั่นแหละมีไรก็ไปตามกูที่นั่นแล้วกัน” ไอ้พี่คิมตอบครับ มันแม่งสรุปเองเออเองไม่สนใจถามผมจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานพยาบาลก็มาตามมันไปตรวจสมองว่าความบ้า และสติปัญญาอันน้อยนิดของมันลงลงหรือเปล่า ผลออกมาว่ามันยังบ้าและบ้าเหมือนเดิมหมอเลยให้กลับบ้านได้ครับเพราะแผลที่อื่นไกลหัวใจ
“ถอดเสื้อให้หน่อย” มาแล้วครับเจ้านายคนใหม่ของผมเอง หลังจากหมอให้มันกลับมาจากโรงพยาบาลผ่านมา 2 วันแล้วครับ ผมก็ต้องจำใจยอมรับมันมาอยู่ด้วย มันมาถึงก็สั่งผมทุกอย่างเดี๋ยวอยากได้โน่นอยากได้นี่
ถ้าไม่รักผมไม่ทำให้หรอก ปล่อยมันเน่าไปแล้วครับเพราะมันไม่ยอมอาบน้ำเองต้องให้ผมอาบน้ำให้ตลอดนี่เป็นเรื่องเดียวที่ผมไม่อยากทำ
“เดี๋ยวดิ กูช่งมาม่าอยู่” ผมหันไปบอกมันก็ผมทำกับข้าวไม่เป็นและไม่มีอาหารติดห้องเป็นเรื่องปกติครับ แต่มันดันอยากแดกมาม่า ผมก็กำลังต้มให้ตามที่มันสั่ง แล้วจะให้ไปถอดเสื้ออาบน้ำอีกแล้วปวดหัวกับมันเลยครับ อ่อมันจะกินมาม่าแต่มีมือเดียวผมยังคิดท่ากินมันไม่ออกเลย
“เสร็จยังวะ กูร้อน” ผมหันไปมองมันกำลังนั่งกระดิกนิ้วในเฝือก พร้อมตะโกนเรียกผมครับ
“เสร็จแล้วๆ เร่งจังวะ” ผมยกชามมาม่ามาให้มัน
“ก็กูร้อนอยากอาบน้ำ”
“ไอ้พี่คิมมึงจะอาบวันละกี่รอบ ให้กูพักบ้างเถอะใช้กูไม่หยุดเลยนะ” ผมเริ่มบ่นมันครับ
“ดีจะได้ไม่มีเวลาคิดถึงคนอื่น” มันว่าแต่ฟังทะแม่งๆ ทุกวันนี้ผมก็คิดแต่เรื่องของมันคนเดียวจนรกสมองไปหมดแล้วยังมีหน้ามาว่าผมคิดถึงคนอื่นอีก
“คิดถึงใครวะ” ผมถามมันเลยครับ
“หึ ก็คนที่มึงตามเฝ้าทุกวัน” อ่อ! ผมคิดออกทันทีว่ามันหมายถึงคนที่ผมไปเฝ้าที่คณะมันทุกวัน แต่มันยังไม่รู้เหรอวะว่าเป็นตัวเอง เพราะผมห่วงมันขนาดนี้เสือกยังคิดว่าเป็นคนอื่นอีก
“ถ้ามันโง่กูก็ไม่อยากคิดถึงมันเท่าไหร่แล้ว” ผมตอบนิ่งๆครับ
“เออดีแล้ว ลืมมันได้เลยยิ่งดี” มันอยากให้ผมลืมขนาดนั้นเลยเหรอวะ แต่คนอย่างผมไม่มีถอยครับแค่ต้องไปวางแผนกับรุ่นพี่ก่อนแค่นั้น ปล่อยมันไปก่อน
“เออ เรื่องนั้นช่างมันมึงกินมาม่านี่ก่อน จะได้อาบน้ำ” ผมบอกมันพร้อมเลื่อนชามมาม่า
“กูจะกินไง ป้อนดิ” อีกแล้วเมื่อไหร่มันจะหายวะ ผมว่าถ้าแขนอีกข้างมันจะทำอะไรไม่ได้ขนาดนี้ก็ตัดไปเลยเถอะ
“เป็นง่อยไงวะ แม่ง! เอ้า!อ้าปาก” ผมก็ได้แต่ว่ามันในใจ ตามที่ไอ้พรตชอบว่าผมดีแต่ปากนั่นแหละครับ เพราะสุดท้ายก็ยอมทำตามทุกที กว่ามันจะเอาเฝือกออกผมว่าผมคงได้เย็บปากไอ้พี่คิมก่อน หรือไม่ก็กลั้นใจตายก่อนครับ
--- To be Con. ---
ลงต่อให้แล้วจร้า หลังจากหายไปหลายวัน
ขอบคุณที่ทุกคนติดตามและเป็นกำลังใจให้จ๊ะ
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1315738 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก