คุณน่ะเมียผมครับ ตอนที่ 37 - Part Poj -
“วันนี้กูต้องทำรายงานที่คณะคงกลับดึก” ไอ้ตินณ์ที่ตอนนี้กำลังใส่นาฬิกาข้อมืออยู่หน้ากระจกบอกผมนิ่งๆ
“ดึกขนาดไหน” ผมถามมันเสียงหงุดหงิดนิดหน่อยครับ ตอนนี้ผมแต่งตัวเสร็จแล้วกำลังจะไปเรียน รอมันคนเดียว
“ไม่รู้แต่คิดว่าไม่น่าเกินสองทุ่ม” มันตอบพร้อมเดินไปหยิบสมุด
“เออ งั้นกูกลับบ้านเลยนะพรุ่งนี้มึงจะได้ไม่ต้องไปส่งกูตอนเข้า” ผมบอกมันพร้อมลุกจากปลายเตียงที่นั่งรอมันอยู่ตอนแรก
“เห้ย ไม่เอาดิ เดี๋ยวกูไม่ส่งพรุ่งนี้” มันหันมาบอกสีหน้ายุ่งเลย
“เดี๋ยวให้ไอ้นาวไปส่ง มึงก็อยู่ทำงานไปดิ” ผมบอกมันต่อเรียบๆ
“พรต กูไม่ให้มึงกลับนะ” มันเริ่มเสียงดังแล้วครับ
“กูจะกลับวันนี้ มึงทำงานจะให้กูอยู่ห้องคนเดียวทำไม” ผมก็เริ่มหงุดหงิดบ้างแล้วครับที่มันพูดไม่รู้เรื่อง
“มึงอย่าหาเรื่องแต่เช้าได้ไหม” มันว่าผมพร้อมชักสีหน้า ไอ้เชี้ยกล้าทำหน้ารำคาญกูนะ
“มึงว่ากูหาเรื่องเหรอ มึงกล้าว่ากูเหรอ” ผมถามมันเสียงนิ่งเลยทีนี้
“พรตไม่เอา กูขอโทษ เรื่องแค่นี้อย่าให้เป็นเรื่องใหญ่ มึงก็กลับพรุ่งนี้ดินะ” มันพูดเสียงเบาพร้อมทำหน้าดีขึ้นกว่าเก่านิดเดียว
“กูไม่สน กูจะกลับวันนี้ ไม่ต้องพูดแล้วกูจะไปเรียน” ผมพูดเสร็จเดินออกจากห้องเลยครับ มันก็เดินตามมาเงียบๆก่อนขึ้นรถแล้วขับตรงไปม.
มันมาส่งผมที่คณะแล้วขับรถออกไปอย่างเร็ว หลังจากตอนนี้คุยกันที่คอนโดก็ยังไม่ได้คุยอะไรกันอีกเลยครับ
“ไอ้พรตเป็นไรวะ หน้าตึงเป็นตูด” ไอ้นาวทักผมทันทีที่เดินเข้ามาในห้องเรียน
“ตูดบ้านมึงดิ ดูดีขนาดนี้” ผมตอบมันก่อนเดินไปนั่งเก้าอี้ว่างข้างๆ
“เออมึงเป็นอะไรวะ หรือขี้ไม่ออก” ไอ้เชี้ยฟิกซ์ถามผมบ้างครับ
“หงุดหงิดไอ้ตินณ์นิดหน่อยไม่มีไร”
“กูว่าแล้วทะเลาะกับปั๊วมานี้เอง” ไอ้มายด์สอดขึ้นมาบ้างครับ
“แม่ง! มันทำหน้ารำคาญกูด้วยนะ” ได้ทีฟ้องแม่งเลย หงุดหงิดครับ
“ใจเย็นเว้ย พี่ตินณ์เขาไม่รำคาญมึงหรอกน่า รักแทบจะแหกตูดดมอยู่แล้ว” ไอ้เชี้ยนาว แม่งเปรียบซะกูแทบอยากตอบแทนด้วยฝ่าตีน
“สัส! บ่ายพวกมึงว่างกันไหม” ผมด่าเสร็จถามมันต่อครับ
“กูว่าง” ไอ้ฟิกซ์เหยื่อคนแรกติดเบ็ดแล้ว
“กูก็ว่างนะ ไม่รู้จะไปไหน” หึหึ ไอ้มายด์รายต่อมา
“ไอ้เชี้ยนาวมึงว่าง เพราะกูสั่งให้ว่าง” ผมจัดการให้มันเลยครับ เสือกคิดนานไม่ทันใจ
“ไอ้เชี้ยพรต กูยังไม่ได้ตอบเลย”
“มึงไม่ต้องกู ตัดสินใจให้แล้ว” ผมบอกมัน
“แต่ กูต้องไปดูไอ้ง่อย” มันหมายถึงพี่คิมผัวรักมันครับ
ตอนนี้เป็นชายง่อยมาได้เกือบเดือนแล้วใกล้จะหายง่อยซะที ผมเห็นอยู่กับไอ้นาวทั้งเป็นง่อยทั้งชายน้อย ไอ้นั่นก็ทำไม่ได้ ไอ้นี่ก็ทำไม่ได้ขนาดข้าวแม่งยังให้ป้อน แต่พอไอ้นาวไม่อยู่ เชี้ยหายง่อยเลยครับ กินข้าวเองได้ ทำอะไรเองได้หมดด้วยมือซ้ายข้างเดียวของแก ผมล่ะหมั่นไส้ อยากจะให้ไอ้นาวไปเห็น แต่ไม่เอาดีกว่าครับ เวลาเห็นไอ้นาวมันตั้งใจดูแลพี่คิมก็น่ารักดี
“มึงนี่ ห่วงพี่เขาเกินไปป่าววะ” ไอ้มายด์ถามทันทีหลังจากไอ้นาวพูดจบ
“อ่อ กูก็ว่างั้นพี่เข้าไม่ได้พิการ แขนขาขาดนะเว้ย ยังไม่ตายห่าหรอก” ไอ้ฟิกซ์รีบเสริมคู่จิ้นมันทันทีครับ
“เอ่อ มึงไม่ต้องไปสนใจมากหรอก พี่เขาดูแลตัวเองได้ ถึงไม่มีมึงเดี๋ยวก็มีสาวดู” ผมรีบซ้ำเลยครับ ในขณะที่มันกำลังคิดตามที่ไอ้ฟิกซ์พูด
“เออๆ ไม่ไปก็ได้วะ” เสร็จกูไอ้นาว ในที่สุดมึงก็ต้องไปกับกู
“แล้วมึงจะไปไหน” ไอ้ฟิกซ์หันมาถามครับ
“ห้างเกสรหรือพารากอนก็ได้กูอยากละลายทรัพย์” ผมตอบก่อนยิ้มมุมปากให้ดูชั่วนิดนึง
“ไอ้เชี้ยลากกูไปละลายทรัพย์ผัว แก้แค้นว่างั้น” ไอ้นาวรีบถามเลยนะมึง
“แล้วแต่มึงจะคิด แต่บอกได้แค่ว่าวันนี้ยาว” ผมตอบมันนิ่งๆ
“ไอ้เชี้ยกูได้กลิ่นไอชั่ว ออกจากตัวมึงหึ่งเลยว่ะ” ไอ้ฟิกซ์ว่าผมพร้อมเอามือปิดจมูก
“สัส! หึ่งมันใช้กับขี้ป่าววะ” ผมถามมัน แต่มันยังไม่ทันตอบอ.ก็เดินเข้ามาซะก่อน
พวกผมก็เลยสลายแก้งค์ เริ่มตั้งใจเรียนโดยไอ้นาวแอบกดโทรศัพท์ใต้โต๊ะ ไอ้มายด์อ่านการ์ตูนไอ้หนุ่มหมวกฟางที่แอบสอดไส้ไว้ในหนังสือเรียน ส่วนไอ้ฟิกซ์พออาจารย์เริ่มพูดมั่นก็นั่งพยักหน้าเข้าใจเลยครับ จริงๆแล้วมันหลับ
ส่วนผมน่ะเหรอครับ ก็ต้องตั้งใจเรียนเผื่อเพื่อนๆไง สายตาผมก็มองแต่อาจารย์คนสวยอกตู้มหน้าห้อง แต่ที่อาจารย์พูดไม่ได้เข้ารอยหยักอันน้อยนิดเลย - Part Tin - “ตินณ์ เป็นอะไรรึเปล่าดูเหม่อๆ” ผมตกใจเสียงที่ทัก ก็ผมกำลังนั่งคิดถึงไอ้พรตเพลินๆ หันไปมองปรากฎว่าเป็นมินิเพื่อนผมเองครับ
“ป่าว แค่กำลังคิดอะไรนิดหน่อย” ผมตอบแบบเบื่อๆ
“เหรอ มินินึกว่ามีเรื่องอะไรไม่สบายใจ เล่าให้มินิฟังได้นะ” มินิยังเสนอความหวังดีให้ผมครับ แต่ผมจะบอกได้ไงว่ากำลังทะเลาะกับแฟนที่เป็นผู้ชาย
“อืม ขอบคุณมากแต่ไม่มีอะไร มินิไปทำงานเถอะ” ผมตอบก่อนเชิญให้มินิกลับไปทำงานอย่างสุภาพก็ผมรู้สึกอึดอัดเวลาต้องคุยกับคนที่มาชอบโดยผมก็ผมไม่ได้ชอบด้วย
“ไอ้ตินณ์ ตรงนี้เอาผลมาจากไหนวะ” ไอ้อาร์มถือสมุดลงผลการส่องกล้องทำการทดลองมาให้ผมดู
“ก็ที่กูส่องครั้งที่แล้วไง ไม่ใช่ครั้งนี้” ผมตอบไอ้อาร์ม
“เออ กูลืมกูก็ว่าทำไมค่าแม่งห่างกันเยอะ” ไอ้อาร์มบ่นๆ
“เอ่อ งั้นมินิไม่กวนแล้วนะ มินิไปทำงานต่อก่อน” มินิของตัวไปทำงาน ก่อนเดินออกไปจากโต๊ะที่พวกผมนั่งกันอยู่
“กูว่ามินิ เริ่มรุกมึงหนักแล้วหว่ะ” ไอ้นัทเป็นคนเปิดประเด็นครับ
“เออ กูก็ว่างั้นช่วงนี้มาคุยกับมึงบ่อยไปป่าววะ” ไอ้โฟมเสริมเมียทันทีครับ
“กูไม่ได้สนใจ” ผมก็ตอบเรื่อยๆ แบบไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่
“เออ ระวังมีปัญญากับเมียรักมึงนะ” ไอ้มี่ว่าขึ้นมาบ้างครับ
“ จะถึงวันนี้รึเปล่ายังไม่รู้เลย” ผมบ่นเบาๆ ตอบไอ้มี่
“มึงมีไรกันวะ กูเห็นมึงทำหน้าเซ็งตั้งแต่เช้าแล้ว” ไอ้คิมถามผมบ้างครับ มันมาเรียนได้ปกติ แต่เขียนไม่ได้ ได้แต่นั่งฟังอาจารย์ และนั่งบ่นพวกผมที่จดลายมือไก่เขี่ยกรวดให้มันอ่าน เป็นคนง่อยที่ปากดีมากครับมัน
“เมื่อเช้ามันหาเรื่องงอนกู” ผมบอกมันครับ ขี้เกียจปิดบังเดี๋ยวแม่งก็ถามจนน่ารำคาญ
“เรื่องอะไรกันอีกวะ” ไอ้นัทถามขึ้นอย่างสนใจครับ
“มันจะกลับบ้านคืนนี้แต่กูไม่อยากให้กลับ”
“ไอ้เชี้ยตินณ์ มึงจะตัวติดกันไปไหน ปล่อยน้องมันมีเวลากับครอบครัวบ้างเถอะ” ไอ้มี่ว่าผมทันทีครับ
“กูก็ไม่ได้ว่าถ้ามันจะกลับ แต่วันนี้กูอยากให้มันอยู่ก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้กูก็ไปส่ง มันจะให้ไอ้นาวไปส่งให้ได้ แม่งดื้อชิบหาย” ผมตอบไอ้มี่เสียงเริ่มหงุดหงิดอีกแล้วครับ
“มึงก็เบาๆลงบ้างความหวงน่ะ น้องมันไปกับเพื่อน” ไอ้โฟมบอกผมบ้างครับ
“เออ กูจะพยายามแล้วกัน กูหิวข้าวแล้วไปกินข้าวกัน” ผมว่านิ่งๆ ก่อนชวนพวกมันไปกินข้าวครับ
“เออ กูก็หิว” ไอ้อาร์มรีบเสนอตัวเลยครับ
“ไอ้คิม เมียทาสมึงไม่มาปรนนิบัติพัดวี ป้อนข้าวป้อนน้ำหรือวะ” ไอ้โฟมถามไอ้คิมพร้อมยิ้มกวนตีนครับ
“ไม่รู้ดิ กูโทรตามก่อน” ไอ้คิมว่าเสร็จยกโทรศัพท์ขึ้นกดโทรหาไอ้นาวทันทีเหมือนกัน ไอ้นี่ก็กระตุ้นปุ๊บโทรปั๊บเลยนะมึง
“เมื่อไหร่มึงจะมา... ใครบอก....เออ แล้วกูจะกินไง เดี๋ยวมึงจะโดน”
มันคุยแค่นั้นแล้ววางครับ สายตาเป็น 10 ที่มองมันคุยไม่มีใครรู้เรื่องกับมันซักคน
“ตกลงว่าไงวะ” ไอ้อาร์มถามทันที ไอ้นี่โรคขี้เสือกแก้ไม่หาย
“มันไม่มา เมียไอ้ตินณ์ลากไปช๊อปที่เกษร” กำแล้วไงกู ทำให้มันหงุดหงิดเมื่อเช้า เสือกหนีไปช็อปแล้วดันเลือกเกษรพราซ่า ผมว่างานนี้สิ้นเดือนบิลบัตรเครดิตคงยาวเลยครับ
“แล้วมึงว่าอะไรมัน” ไอ้อาร์มถามต่อแบบไม่หยุดเสือกครับ
“ก็กูถามมันว่ามันไม่มาแล้วจะให้กูกินข้าวยังไง มันเสือกบอกว่า กินไม่ได้ก็ตายซะ แม่งเดี๋ยวนี้ปากเก่ง” ไอ้คิมพูดอย่างยังไม่หายโมโหครับ
“ก็มึงไปแกล้งน้องมันทำไมนักหนา กินเองก็ได้ เสือกให้ป้อนอยู่นั่นแหละ” ไอ้มี่ว่าเสียงดังเลยครับ
“หึหึ กูพอใจ” ไอ้เชี้ยคิมก็ตอบพร้อมทำหน้ากวนตีน
“มึงจะไปยากอะไร ถ้าน้องมันปากดีมึงก็กระชากมาเอาปากปิดซะเดี๋ยวก็เงียบ” ความคิดไอ้โฟมแม่งชั่วดีเหมือนกันครับ
“เออ เดี๋ยวกูจะเอาไปลองใช้ดู” ไอ้คิมตอบพร้อมยกยิ้มที่มุมปาก
“งั้นกูไปซื้อข้าวมากินที่นี่ดีกว่า มึงจะได้ไม่ต้องเดินไกล” ไอ้นัทเสนอความคิด
“ เออดีเหมือนกัน กูขี้เกียจเดินพอดี” ไอ้คิมตอบก่อนสั่งรายการอาหาร จากนั้นพวกที่เหลือก็สั่งมั้งครับ ไอ้นัทกับไอ้โฟมเลยรับหน้าที่ไปซื้อมาให้
Tru… Tru… Tru…
เสียงโทรศัพท์ของไอ้คิมดังขึ้นฝ่าความเงียบ หลังจากนั่งทำงานกันมาตั้งแต่กินข้าวเสร็จช่วงบ่าย ตอนนี้ก็ประมาณ 6 โมงเย็นแล้วครับ กะว่าจะทำกันให้เสร็จพรุ่งนี้วันเสาร์ไม่อยากเข้ามาในม.อีก
“เออว่าไง” เสียงมันรับโทรศัพท์
“เออ กูนึกว่ามึงไปส่งแล้ว ไม่ อืมได้ เออ แค่นี้ใช่ไหม อืม” เสียงมันคุยดังมาเป็นระยะครับ หลังจากมันคุยไม่นานก็วางสายแล้วลงมือทำงานต่อ ผมก็เริ่มหิวข้าว แต่ก็อยากเร่งทำงานให้เสร็จ จะได้รีบกลับห้อง ยังไม่ได้โทรหาไอ้พรตเลยครับว่ามันกลับบ้านรึยัง ว่าแล้วก็คิดถึง
“ไอ้ตินณ์ เสร็จงานไปเที่ยวต่อป่าววะ
“ไม่หว่ะ กูว่าจะกลับห้องเลย” ผมตอบมันตามที่คิดครับ
“ไหนๆ เมียมึงก็ไม่อยู่แล้วไปกินเหล้ากันเถอะ” ไอ้คิมชวนผมไปกินเหล้าต่อครับ
“แขนมึงเจ็บอยู่นะเว้ย” ไอ้นัทรีบพูดทันที
“มือกูเหลือ ถือแก้วไหวว่ะ แล้วพวกมึงทุกคนก็ต้องไป” ไอ้คิมตอบ ก่อนสั่งนิ่งๆ
“แต่” ไอ้มี่กำลังจะพูดครับ
“ไม่มีแต่ต้องไป ไอ้นาวจองโต๊ะแล้วร้านเดิม” ไอ้คิมสุดท้ายแม่งก็เฉลยที่อยากไปเพราะเมียชวน แต่แปลกเพราะไอ้คิมยังไม่หายทำไมมันชวนไปกินเหล้าวะ
“ทำไมไอ้นาวชวนกินเหล้าวะ” ผมถามไอ้คิมครับ
“ไม่รู้ว่ะ สงสัยอยาก”
“แล้วไอ้พรตไปด้วยไหม” ผมถามอย่างมีความหวังครับ
“ไม่ได้ไป มันกลับบ้านไปแล้ว” แม่งจะรีบไปทำไมนักหนาว่าบ้านน่ะ ก็บอกว่าพรุ่งนี้จะพาไป ได้ยินแล้วหงุดหงิดครับ
“เออ กูไปด้วย” ผมพูดเสร็จก้มหน้าทำงานต่อเลยครับ ไม่อยากคุยแล้ว
หลังจากเสร็จงานก็เกือบ สามทุ่มครับแต่ละคนก็เหนื่อยกันไป แต่พอเสร็จก็เหมือนปลาที่ได้น้ำ เริ่มดูมีชีวิตชีวาขึ้นมาบ้าง
“กูพาไอ้มี่ไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ” ไอ้อาร์มพูดขึ้นก่อนลุกจากโต๊ะประจำที่คณะ
“เออ เอาแจ่มๆเลยนะ” ไอ้คิมรีบเลยครับ เรื่องสาวไม่ได้เลย
“งั้นเดี๋ยวเจอกันที่ร้านพี่มินเลยนะ” ไอ้มี่พูดก่อนสะพายกระเป๋าแล้วออกเดิน ไอ้อาร์มก็รีบตามเลยครับ
“เจอกันที่ร้าน” ผมก็รับคำก่อนเริ่มเก็บโน๊ตบุ๊คใส่กระเป๋าตัวเอง
“อ่าว มาแล้วเหรอพี่ มาเลยๆนั่งๆ” ไอ้ฟิกซ์เห็นพวกผมก่อนเพื่อนรีบเรียกเลยครับ ตอนนี้ผมมาถึงร้านแล้ว ดูนาฬิกาก็สี่ทุ่มกว่าๆ วันนี้วันศุกร์รถเลยติดเป็นพิเศษ
ผมมาถึงพร้อมไอ้คิม ไอ้โฟม ไอ้นัท เหลือไอ้อาร์มกับไอ้มี่ที่ยังไม่มา ผมมีเสื้ออยู่ในรถเลยไม่ได้กลับไปเปลี่ยนที่ห้องแต่เปลี่ยนมันในรถเลย
“หวัดดีครับพี่ๆ” ไอ้นาว ไอ้มายด์ ไอ้ฟิกซ์ ทักทายพวกผมขึ้นพร้อมกัน
“เออ เพื่อนมึงไปไหนวะ ไม่ชวนมาด้วย” ผมถามไอ้นาวทันทีครับ
“มันไม่อยากมามั้งพี่” ไอ้นาวมันตอบพร้อมยิ้มที่ผมเห็นว่ากวนตีนมากๆเลยครับ
“กูจะโกรธเพื่อนมึงดีไหมวะ กูบอกแล้วว่าพรุ่งนี้จะไปส่งแม่งยังจะดื้อกลับ” ผมเริ่มบ่นให้ไอ้นาวฟัง
“อ่าวโกรธมันเลยพี่ เดี๋ยวพี่จะอึ้ง” ไอ้นาวพูดอะไรของมันวะ พูดเสร็จมันก็ยื่นแก้วที่รินเหล้าแล้วให้ผม
“อืม ขอบใจ”
“พี่ตินณ์กินข้าวไหม กินข้าวมายัง” ไอ้มายด์ถามผมเสียงดังแข่งกับเสียงเพลงครับ
“ไม่เอาหว่ะ ไม่หิวเอากับแกล้มมาเพิ่มก็พอ” ผมตอบไอ้มายด์ก่อนจิบเหล้าเบาๆ ถึงจะยังไม่ได้กินข้าวเย็นแต่ผมก็ยังไม่หิวครับ
“พี่คิมเป็นไงบ้างหายยัง” ไอ้ฟิกซ์ถามไอ้คิมเสียงดังเลย
“ใกล้แล้ว คันในเฝือกชิบหาย” ไอ้คิมว่าพร้อมขยับเฝือกเน่าๆของตัวเองยุกยิก
“แม่งหนอนขึ้นแล้วมั้งกูว่า” ไอ้นาวปากดีทันทีครับ
เห็นมันหยอกล้อกันแล้วก็คิดถึงไอ้พรตครับ วันนี้ผมน่าจะมีความสุขเหมือนพวกมันแต่ก็ไม่ใช่ ดันมาทะเลาะกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องซะงั้น
“พี่ตินณ์ โทรหามันบ้างยัง” ไอ้มายด์ถามผมถึงไอ้พรตครับ
“ยังขี้เกียจหว่ะ ถ้ามันจะโกรธด้วยเรื่องแค่นั้นก็ชั่งมันเถอะ” ผมพูดก่อนกระดกเหล้าเข้าปากอีกอึก
นั่งไปได้ซักพัก พอกำลังกึ่มๆ ไอ้อาร์มกับไอ้มี่ก็เดินเข้ามาครับ
“เมาไม่รอกูเลยนะมึง” ไอ้มี่ทักขึ้นก่อนถึงโต๊ะ แต่งตัวสวยมาเลยเว้ย
“ไอ้อาร์มมึงต้องห้ามเมาเลยนะเว้ย ไม่งั้นไอ้มี่โดนคาบไปแดกแน่” ไอ้โฟมรีบบอกไอ้อาร์มทันทีครับ
“เออ ที่กูมาช้าก็เพราะทะเลาะเรื่องชุดนี่แหละกูจะไม่ให้ใส่ แต่มันบอกไอ้คิมให้ใส่สวยๆ เชี้ยคิมแม่งน่าโดยต่อยซะที” ไอ้อาร์มหวงเมียแล้วเริ่มพาลเพื่อนครับ
“ใจเย็นๆ มาๆกินเหล้ากัน”ไอ้นัทรีบห้ามทับก่อนมันจะตีกันครับ
ผมก็เลิกสนใจ เริ่มกินต่อเรื่อยๆ อยู่ๆก็ได้ยินเสียงเพลงเงียบไป แล้วพี่มินก็เดินขึ้นไปบนเวทีครับผมก็มองเรื่อยๆเป็นปกติเพราะเวลาจะมีวงดนตรีมาเล่นสด พี่มินก็จะไปแนะนำประจำ
“สวัสดีครับทุกท่าน วันนี้ทางร้านขอใช้เวลาซักครู่เพื่อมอบเพลงพิเศษให้แก่แขกพิเศษ ขับร้องโดยคุณพีระพลครับ” เมื่อพี่มินพูดจบแก้วเหล้าแทบล่วงจากมือผมเลยครับ ก็ชื่อที่พี่มินประกาศมันเป็นชื่อเดียวกับไอ้พรต แถมผมเห็นเหมือนกันเลยที่ยืนถือไมค์อยู่ ใช่ไหมวะ
“ใช่มันไหมวะ” ผมถามไอ้นาวเบาๆ เหมือนคนละเมอ แปลกใจที่มันมาอยู่ตรงนี้ ไหนว่ากลับบ้านไปแล้ว
“ยังไม่ดึกเมาแล้วเหรอพี่” ไอ้นาวถามผมกลับขำๆ
ผมก็ได้แต่จ้องไปที่เวทีครับ ก่อนดนตรีจะเริ่มดังขึ้น
ไอ้พรตก็เริ่มร้องเพลงไอ้เชี้ยผีต้องเข้ามันแน่ๆ ต้องไม่ใช่มัน ผมตาฝาดใช่ไหม
http://www.youtube.com/v/VC9LLAfyxLk (กรุณากดเล่นเพลงเพื่ออรรถรสสูงสุดในการลิ้มรสความบันเทิงทางใจ)อยากจะขอบคุณ ที่รู้ใจเข้าใจ สิ่งดีดีที่ให้มา
อยากจะขอบคุณ ที่สัญญาว่าใจ ไม่มีวันห่างเหิน
แค่ขึ้นต้นเพลงมา กูก็ยิ้มจนแก้มจะแตกแล้วนะ มันร้องไปจ้องตาผมไปแบบกูเขินเลยอ่ะ
กับคนหนึ่งคน ที่ไร้วันเวลา หมดกำลังจะก้าวเดิน
จากคนที่เคย เจ็บเหลือเกินที่ใจ กลับกลายเป็นเบิกบาน
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
ไอ้เชี้ยอย่ายิ้มแบบนั้น กูหวง
แค่คนหนึ่งคนกับหัวใจ ให้เธอ หมดไปเลยที่ฉันมี
จะเป็นจะตายจะร้ายดี ไม่แคร์ ไม่เคยจะหวั่นไหว
จะมีแต่เธอที่แสนดี ร่วมทาง ตราบจนวันที่สิ้นใจ
หนึ่งวันจะนาน สักเท่าไร ถ้าไกล ห่างเธอไปสักวัน
ป่านนี้แก้มกูแตกไปยังวะ กูหาวิธีหุบยิ้มไม่เจอ
ใครสอนให้มันทำตัวน่ารักอย่างนี้วะ แมร่งมีส่งตาหวานเยิ่มมาด้วย ถ้าขึ้นไปฉุดมันลงมาเลยได้ไหม
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
มันยิ้มน่ารักมากๆเลยครับ ใครเอาเหล้าหรืออะไรให้มันกินผิดสำแดงแน่ๆเลย
ให้เธอได้ยิน เสียงจากใจฉัน
ที่จะคอยบอกทุกคืนวัน ว่ารักเธอ
ผ่านคืนวันโหดร้าย นานเหมือนชั่วกาล
กลับมีคนห่วงใยกัน สุขใจทุกวัน มีเธออยู่ข้างกาย
เริ่มรู้จักความหวานกับรักลึกซึ้งหมดใจ
เริ่มรู้จักความหมายของคืนวัน
เสียงใจฉันเอง ร้องเพลงให้เธอ
ฟังอยู่คือเสียง ดังจากใจ
ร้องเพลงที่ใคร ไม่อาจฟังเสียง ใจฉันเอง
ร้องเพลงให้เธอ ฟังอยู่คือเสียง ดังจากใจ
ร้องเพลงที่ฟัง เข้าใจเพียงเรา
เพียงเธอ: ออกัสตลอดเพลงมันร้องเพลงไปยิ้มไป หน้าแดงๆ น่ารัก น่าฉุดมากเมียใครวะ
ผมนี้ตะลึงตาค้างไปเลยครับ พอมันร้องจบมันก็ยื่นไมค์ให้นักร้องตัวจริง
ก่อนที่เขาจะเริ่มร้องเพลง Happy Birthday แล้วไอ้พรตก็เดินถือเค้กก้อนโตเดินมาที่โต๊ะครับ
“เป่าดิวะกูเหมื่อยมือ” มันบอกหลังจากเดินมาถึงโต๊ะ พร้อมหน้าที่แดงมากเลยครับ แดงลามถึงหู และทั้งตัวมันเลย
เวลามันอายมันน่ารัก น่าฟัดมากเลยครับ ผมนี่ยิ้มแก้มหุบไม่ลงแล้ว ไม่นึกว่ามันจะรู้ว่าวันนี้เป็นวันเกิดผม
ที่มันหาเรื่องมาแต่เช้านี่เรื่องจริง หรือมันแกล้งว่ะ ผมเริ่มสงสัย
“ขอบคุณครับ น่ารักมากเลย” ผมเป่าเสร็จอาศัยความมืดจุ๊บแก้มมันไปหนึ่งทีไวๆ
"เดี๋ยวคืนนี้พี่ให้รางวัล" แอบกระซิบไปนิดนึง แก้มมันยิ่งแดงใหญ่เลยครับ
--- To be Con.---
จบไปอีกตอนแล้วจร้า ช่วงนี้อัพถี่เพราะอาจจะมีหาย
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ และทุกกำลังใจ
รักคนอ่านทุกคนเหมือนเดินค่ะ
เมจิกฝากนิยายเรื่องใหม่แกะกล่องอีกหนึ่งเรื่องนะคะ
ถ้าให้รักก็อย่าร้าย เจอกันตอนหน้าจ้า
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1315776 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก