คุณน่ะเมียผมครับ ตอนที่ 41 ผมค่อยๆลืมตาหลังจากรู้สึกว่าเหมือนโดนงูรัดจนไม่สามารถกระดิกกระเดี้ยตัวได้
แล้วสายตาผมก็ปะทะเข้ากับหน้าอกแกร่งแน่นไปด้วยกล้ามเนื้อของใครซักคน
ผมไล่สายตาขึ้นช้าๆไปตามสัดส่วนต่างๆของใบหน้าคม
ผมไม่เคยได้มีโอกาสสังเกตพี่คิมใกล้ๆแบบนี้มาก่อนเลยครับ
คิ้วหนาเรียงตัวเป็นระเบียบทอดยาวเหนือหน้าผากกว้างเข้ากับรูปตายาว
และคมกริบเวลามองจ้องผมในยามปกติ แน่นอนว่ามันต้องเข้ากับจมูกเรียวจนขึ้นสัน
และรับกับปากรูปกระจับ องค์ประกอบโดยรวมแล้วมันดูดีจนผมต้องเบะปากอย่างหมั่นไส้
ถ้าคิดอย่างไม่เอนเอียงจนเกินไป ไอ้พี่คิมมันก็หน้าตาดีนะ
ดีจนเป็นที่หมายปองของสาวๆหลายคน
ซึ่งทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิดเสมอเวลาที่ต้องรับรู้ว่าใครต่อใครต่างพากันสนใจมัน
ผมยังรู้สึกขนาดนี้ แล้วคนที่หน้าตาดีกว่ามันอย่างพี่ตินณ์
จะทำให้ไอ้พรตมันหงุดหงิดขนาดไหนผมไม่อยากจะนึกภาพ
แต่หน้าอย่างไอ้พี่คิมนี่แหละที่ทำให้ผมรู้สึกหงุดหงิด วุ่นวายใจ
และกวนอารมณ์เป็นที่สุด ขนาดทำกับผมแบบนี้ ผมยังไม่คิดจะโกรธพี่คิมได้ซะที
ผมรู้สึกอบอุ่นที่ได้อยู่ในอ้อมกอดของคนตรงหน้า
และตอนนี้ยังไม่อยากให้พี่คิมลืมตาขึ้นมาแล้วทำเหมือนทุกๆครั้ง
คือทำเหมือนว่าจะแคร์ผม จะรักผม แต่มันก็ไม่ใช่
ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงถึงจะได้ใจของผู้ชายคนนี้ซักที บางทีก็รู้สึกเหนื่อย
ผมกำลังมองหน้าพี่คิมเพลินๆ ดันเห็นเหมือนแกกำลังจะลืมตา
เพราะอ้อมกอดที่รัดผมอยู่เริ่มคลายตัว ผมรีบหลับตาทำเป็นว่ายังไม่ตื่นทันที
ก็ใครจะกล้าสบตามันหลังจากผ่านเหตุการณ์เมื่อคืน
ทั้งๆที่ผมไม่ได้เมาเหมือนครั้งแรกที่เคยผ่านเหตุการณ์แบบนี้ อายครับอาย
เหมือนพี่คิมจะขยับตัว แล้วผมก็รู้สึกว่ามีริมฝีปากประทับลงมาบนหน้าฝากของผมเบาๆ
แล้วอ้อมกอดก็กระชับมากขึ้น ความอบอุ่นและอิ่มเอมใจวาบเข้ามาในหัวใจผมทันที
ถ้ามันไม่รักผมแล้วทำไมถึงอ่อนโยนกับผมแบบนี้
เวลาที่ผมไม่หลับพี่คิมจะทำแบบนี้กับผมไหม
หรือจะเป็นผู้ชายจอมกวนและปากร้ายใส่ผมเหมือนเดิม หรือผมกำลังฝันไปวะ
ผมคิดสับสนวุ่นวายไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไหร่สุดท้ายก็เผลอหลับไปอีกรอบ
“ตื่นแล้วเหรอ” ผมมองตามเสียงพี่คิมที่ส่งมาจากหน้าประตู
ไม่รู้พี่คิมตื่นเมื่อไหร่ ผมรู้สึกตัวอีกครั้งก็ไม่เห็นพี่คิมอยู่บนเตียงแล้ว
กำลังมองหาพี่แกก็ส่งเสียงมาเลย
“อืม” ผมไม่รู้จะตอบว่าอะไร
“ลุกขึ้นอาบน้ำเร็ว สายแล้วเดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน กูซื้อข้าวมาให้กินแล้ว”
สงสัยพี่คิมจะตื่นนานแล้วครับถึงมีเวลาไปซื้อข้าวมาให้ผม
“โอ๊ะ!!” ผมขยับตัวจะลุกไปอาบน้ำ แต่รู้สึกเจ็บไอ้ตรงนั้นแหละ
ไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าตรงไหน พี่คิมมันก็ตกใจรีบพุ่งเข้ามาประคองผมทันที
“เจ็บเหรอ” เออดิเพราะมึงไง
“เจ็บ” ผมตอบแค่นั้นครับ ยังอายอยู่ที่ดันไปร่วมมือกับไอ้พี่คิมอย่างดี
“งั้นกูอุ้มไปอาบน้ำนะ” พี่คิมพูดเสร็จอุ้มผมเลยครับ
ไม่รอฟังซักนิดว่าผมจะอนุญาตหรือป่าว
แต่ก็ดีเพราะผมจะได้ไม่ต้องเดินให้เหนื่อย
ตอนนี้ผมก็ไม่มีเสื้อผ้าติดตัวซักชิ้น
พอพี่คิมอุ้ม ผมรีบเอาหน้าซุกแผงอกมันทันที
แล้วผมก็นึกเรื่องเมื่อเช้าได้ว่าจริงๆแล้วผมฝันหรือเป็นเรื่องจริงกันแน่
แต่ดูเหมือนตอนนี้พี่คิมก็ทำดีกับผมเหมือนกันนะ
“อาบเสร็จแล้วเรียกนะ จะมาพาไปกินข้าว”
พี่คิมพูดเสร็จก็เดินออกจากห้องน้ำเงียบๆ
แม่งไม่คิดจะช่วยอาบน้ำให้กูมั่งหรือไงวะ
ว่าไปงั้นเองครับให้ทำจริงคงไม่กล้าผมอายตายเลย
ผมเริ่มอาบน้ำช้าๆ แต่ยิ่งขยับตัว ยิ่งเจ็บ สงสัยวันนี้จะไปเรียนไม่ไหวครับ
“เสร็จหรือยัง” พี่คิมเปิดประตูเข้ามาถามผม หลังจากหายไปซักพัก
“เสร็จแล้ว” ผมอาบเสร็จพอดี กำลังจะเดินออกไป
แต่พี่คิมเปิดประตูเข้ามาซะก่อน
“ม่ะกูอุ้ม” พี่คิมพูดพร้อมกับทำท่าจะเข้ามาอุ้มผม
“เฮ้ยยย ไม่ต้องผมไม่ใช่ผู้หญิง ไม่อ่อนแอขนาดนั้น”
ผมว่าเสร็จก็ค่อยๆเดินสวนกับพี่คิมออกมาจากห้องน้ำแล้วรีบแต่งตัว
พี่คิมก็เดินตามออกมายืนมองเงียบๆ
บ้าป่าววะมายืนมองหนุ่มรูปงามแต่งตัวอยู่ได้
“เสร็จแล้วก็ไปกินข้าว” พี่คิมเรียกผมหลังเห็นผมแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ผมเดินออกมาจากห้องนอนมองไปที่ห้องครัว
ผมเคยบอกรึยังครับว่าคอนโดผมเป็นห้องชุด
มีห้องนอน ห้องครัว และห้องรับแขก
แต่ห้องเล็กว่าห้องพี่ตินณ์คือมีห้องนอนห้องเดียว
บนโต๊ะมีอาหารหลายอย่างทั้งที่ผมชอบและมันชอบ
แสดงว่าพี่คิมยังไม่ได้กินข้าวเหมือนกันเพราะมีจานข้าววางอยู่สองจาน
ผมกำลังจะนั่งที่เก้าอี้ประจำ แต่ไอ้หมอนที่เคยวางอยู่หน้าทีวี
มาวางอยู่บนเก้ากี้คืออะไรวะ ผมมองนิ่ง ก่อนหันไปเลิกคิ้วถามพี่คิม
เหมือนพี่คิมจะรู้ถึงสิ่งที่ผมถาม
“กูเห็นไอ้ตินณ์เอาให้ไอ้พรตนั่ง เลยนึกว่ามึงต้องนั่งด้วย”
มันพูดพร้อมเกาหัวตัวเองทำท่าเขินๆ บ้าป่าววะ
หัวใจกูกระตุกเลยไม่เคยเห็นพี่คิมแบบนี้อ่ะ
มันไปกินยาอะไรมาวะ หรือแอบกินน้ำยาล้างห้องน้ำเข้าไป
“ไม่เอา เอาออกไป” ผมบอกพี่คิมอายๆ กูรู้นะว่ามันใช้ทำอะไร
“มึงแน่ใจนะ” พี่คิมถามผมนิ่งๆ พอผมพยักหน้าพี่คิมก็หยิบหมอนออก
แล้วเดินเอาไปไว้ที่ห้องนั่งเล่นเหมือนเดิม
ผมค่อยๆหย่อนตูดลงนั่งเก้าอี้แล้วก็ต้องสะดุ้งสุดตัว
โครตเจ็บครับทำไมมันยังเจ็บอยู่ว่ะทั้งที่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว
ดีนะตอนที่ผมสะดุ้งไอ้พี่คิมมันไม่เห็นมัวแต่เอาหมอนไปเก็บ
ถ้าเห็นมีหวังผมโดนล้อแน่ๆ
หลังจากผมทำใจได้ก็นั่งลงไปอีกครั้งก็ยังเจ็บเหมือนเดิมครับ
แต่ผมก็อดทนนั่งๆไป แล้วลงมือกิน พี่คิมเดินกลับมาถึงก็นั่งลงใกล้ๆ
แล้วกินข้าวในจานตัวเองเงียบๆ
หลังจากกินเสร็จพี่คิมก็เก็บจานไปล้างให้ทั้งของตัวเองและของผม
แปลกไหมล่ะ ปกติกินเสร็จนี่สั่งผมล้างเลยนะ
“ไม่ไปเรียนเหรอ”
พี่คิมถามผมหลังจากเห็นผมมานั่งอยู่บนโซฟาหน้าทีวีแล้วกดเลือกช่องดู
“ไม่ไป”
“ทำไมไม่ไป” จะอยากรู้ทำไมเนี๊ยะ
“ผมไม่อยากไปก็ไม่ไป เพราะใครล่ะ เดินขาถ่างขนาดนี้ ขืนไปโดนล้อตาย”
ผมตอบพี่คิมตามจริงเลยครับ ขี้เกียจปิดบังเดี๋ยวก็ถามเยอะแยะไม่เลิก
“เออ งั้นกูก็ไม่ไป”
“เฮ้ย! ได้ไงพี่ก็ไปเรียนของพี่ดิ” ผมรีบพูดทันทีครับ
“ไม่เอากูขี้เกียจพอดี กูก็ป่วยนะ มึงจะให้คนป่วยไปเรียนเหรอ”
สตอป่าววะ กูไม่เห็นมันจะเจ็บป่วยอะไรตรงไหน
“พี่ป่วยตรงไหน ไม่เห็นจะมีอาการอะๆไรเลย”
“กูเจ็บแขนเนี๊ยะ เมื่อวานเอาแขนยันฟูกตั้งนาน
แถมหลังกูก็เจ็บไม่รู้ใครจิกกูจนหลังเหว่อะไปยังไม่รู้”
เอิ่มคือ เหตุผลคุณมึงเหี้ยมากครับบอกเลย ทำกูหน้าขึ้นสีเลยไหมละ
“อย่ามาใช้เหตุผลไร้สาระ ไปเรียนเลยพี่”
ผมบอกพี่คิมหลังจากได้ยินเหตุผลไร้สาระ
“จะให้กูไปเรียนแล้วทิ้งมึงไว้คนเดียวเหรอ ไม่มีทาง”
โห! มางี้กูไปไม่เป็นเลยครับคุณพี่คิม
“...ผมขออะไรอย่างได้ไหมพี่” ผมตัดสินใจขอพี่คิม
“อะไร ถ้าเรื่องไล่กูกลับไม่มีทาง”
พี่คิมถามเสียงนิ่ง ต่างจากตอนแรกเลยครับ
“พี่อย่ามาทำดีกับผมอีกเลย”
“ทำไม มึงชอบให้กูร้ายใส่ใช่ไหม”
พี่คิมถามกลับน้ำเสียงก็ยังเย็นเหมือนเดิมครับ
“ใครจะชอบให้มาร้ายใส่ตัวเองกันล่ะ ถามแปลกๆ
แต่ที่ผมพูดเพราะถ้าพี่ยังมาทำดีกับคนที่พี่ไม่รักมันจะมีแต่ทำให้ผมคิดไปเองคนเดียว”
ผมตัดสินใจพูดออกไปซะที หลังจากเรื่องเมื่อคืนทำให้ผมรู้ว่า
ถ้าเกิดแผนที่ไอ้พรตคิดไม่สำเร็จขึ้นมา คนที่จะเจ็บและเสียใจคงมีแต่ผมคนเดียว
ผมเลือกจะตัดใจซะตั้งแต่ตอนนี้จะดีกว่า ถ้าพี่คิมไม่คิดเหมือนผม
“ใครบอกมึงว่ากูไม่รัก”
“ก็พี่...ห๊ะ! เมื่อกี้พี่พูดว่าอะไรนะ” ผมถามทันที
เมื่อกี้หูฝาดป่าววะ พี่คิมมันพูดว่ารัก รัก รักผมใช่ไหม
“กูบอกว่ามึงรู้ได้ยังไงว่ากูไม่รักมึง กูคงไม่ทำขนาดนี้กับคนที่กูไม่รัก
กูคงไม่มาวุ่นวายกับคนที่ไม่ต้องการกู ถ้ากูไม่รักคนคนนั้นหรอกนะ”
ผมอ้าปากเหวอเลยครับ เหมือนความฝัน
ผมฝันอยู่หรือป่าววะ ไอ้พี่คิมมันบอกรักนะ
“หยิกผมหน่อย”
“อะไรของมึง”
“พี่ช่วยหยิกผมหน่อย ผมฝันไปรึป่าววะ พี่รักผมเหรอ”
ผมไม่รู้ว่ากำลังฝันอยู่รึเปล่าเลยให้พี่คิมช่วยหยิกผม
ถ้าฝันมันคงไม่เจ็บมั้ง
“โอ๊ยยยยย!! ผมเจ็บหยิกมาได้ไงวะแรงขนาดนี้”
ผมร้องทันที่พี่คิมแม่งหยิกลงมาที่แขน
หนังหลุดติดมือมันไปป่าววะ โครตเจ็บ
“ก็ให้หยิกเองนี่น่า” ยังมีการมาพูดหน้าตายอีกแหน่ะ
“พี่รักผมจริงๆเหรอ” ผมยังถามย้ำเหมือนคนต้องการความมั่นใจ
ก็มันเหลือเชื่อเกินไป
“กูรักมึง มีแต่มึงนั่นแหละที่ไม่รักกู และไม่เคยมองเห็นความรักของกู”
พี่คิมพูดเรื่องอะไรวะ ผมเนี๊ยะนะไม่รักมัน กูรักจนถวายตัวไปแล้วยังไม่เสือกรู้อีก
“ผมเหรอไม่รัก เอาที่ไหนมาคิด”
“มึงนั่นแหละ ถ้ามึงรักกูมึงจะเที่ยวไปมีแฟนเป็นไอ้เด็กนั่นเหรอวะ”
อ่อ! เรื่องน้องวีนี่เอง
“เรื่องนั้น...” ผมกำลังจะอธิบาย
แต่นึกขึ้นมาได้ว่าถ้าบอกไปตอนนี้พี่คิมมันต้องโวยวายแน่เลย
ต้องปรึกษาไอ้พรตก่อนดีไหมวะ เอาไงดี
เงียบไว้ก่อนแล้วกัน
“ทีพี่บอกว่ารักผมแล้วยังไปเข้าโรงแรมกับคนอื่น”
ผมนึกขึ้นมาได้รีบเปลี่ยนเรื่องเลยครับ มันคาใจ
“ตอนไหนวะ มึงรู้ได้ไง” พี่คิมทำท่านึกก่อนถามกลับ
“ก็นานมาแล้วเดือนกว่าๆ ส่วนรู้ได้ไงช่างมันเถอะ”
ผมบอกก่อนรีบปัดเรื่องรู้ได้อย่างไร
ถ้าพี่คิมรู้ว่าผมแอบตามสงสัยผมจะโดนกุดหัวแน่ๆ ถึงจะบอกว่ารักก็เถอะ
“อ๋อ กูนึกออกแล้ว” นั่นไง
กูว่าแล้วหน้าอย่างมันหื่นเสมอต้นเสมอปลาย
คำไม่เจอหางมันก็เอาหมดแหละ
“เห็นไหม มึงยอมรับแล้ว” ผมรีบพูดเลยครับ
“กูไปจริง แต่ไม่ได้ทำอะไร กูแค่อยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง”
“พิสูจน์อะไร” ผมถามอย่างอยากรู้ทันที
“มึงนี่เรื่องเสือกคงแก้ไม่หายเนอะ”
มันใช่คนที่บอกว่ารักผมหรือป่าววะ แม่งว่ากูซะ
“เออ บอกมาดิอยากรู้”
“กูแค่ต้องการพิสูจน์ว่ากูจะทำได้รึเปล่า กูเลยต้องลอง
แล้วกูก็ทำไม่ได้กูเห็นแต่หน้ามึง และเหตุการณ์ครั้งแรกของเรา”
พอพี่คิมพูดเสร็จผมเขินเลยครับ
แปลว่าพี่คิมก็รักผมมานานแล้วสิ มัวเสียเวลากันอยู่ทำไมวะ
“เชื่อได้รึเปล่า” ผมไม่รู้จะพูดว่าอะไร ก็คนมันเขินปากเลยว่างี้
“มึงขี้สงสัยจังวะวันนี้”
“อ่าวก็ผมอยากรู้นี่นา”
Tru… Tru… Tru…
โทรศัพท์ของผมที่วางอยู่ในห้องนอนดังขึ้นแทรกการสนทนาของผมกับพี่คิม
ผมเลยใช้ให้พี่ตินณ์ไปหยิบมาให้
“ว่าไงวะ” ผมถามทันทีหลังรับสาย เป็นเบอร์ไอ้ฟิกซ์ครับ
“มึงทำไมไม่มาเรียน” ไอ้ฟิกซ์ส่งเสียงถามมาตามสัญญานโทรศัพท์
ผมมองนาฬิกาเลยเวลาเข้าเรียนมานานแล้วครับ
“กูไม่สบาย แต่มึงโทรมาได้ไง ไม่เรียนเหรอ”
ไม่สบายตูดน่ะ มึงเข้าใจไหม หึหึ
“กูแอบออกมาโทรมามึงเนี๊ยะ ไม่สบายอะไรวะ
แม่งหยุดกันไม่บอกพวกกู” ไอ้ฟิกซ์เริ่มบ่นครับ แต่ใครหยุดอีกวะ
“ใครหยุดอีกวะ”
“ก็ไอ้พรต มันก็ไม่มาเรียนโทรไปก็ไม่รับ กูโทรจนแบตจะหมด”
อ่าว ทำไมมันไม่ไปเรียนวะ ผมเริ่มสงสัยด้วยเลยไหมล่ะ
“แล้วมึงโทรหาพี่ตินณ์รึยัง เบอร์ห้องด้วย” ผมถามมันรัวเลยครับ
“โทรหมดแล้วพี่ตินณ์ปิดเครื่อง เบอร์บ้านไม่รับ”
กูว่าแปลกๆ หรือแม่งตีกันตายเพราะเรื่องเมื่อวานวะ
“เออ ไม่มีอะไรหรอก มันคงไม่สบาย
หรือว่าตื่นสายมั้ง ไม่ต้องห่วง” ผมบอกมันให้สบายใจครับ
“กูไม่ได้ห่วง กูจะโทรไปด่า แม่งหยุดไม่นัดพวกกูด้วย
มาเรียนแม่งโดนด่าเลย รู้ว่าอาจารย์จะด่าเรื่องงานใช่ไหมเลยชิงหยุด เลวมากพวกมึง”
ที่แท้มันก็จะโทรมาด่า นึกว่าห่วงที่โทรหาผมก็คงเหมือนกันเพราะมันเริ่มด่าผมแล้วครับ
“กูไม่รู้กูป่วย แค่นี้แหละไปเรียนเลยมึง”
“เออ เดี๋ยวกูจะไปด่าถึงห้องซะเลยนี่ ถ้าไม่ติดผัวมึงอยู่ด้วย”
“สัส!” ผมด่ามันก่อนวางสาย
หลังวางสายผมก็โทรหาไอ้พรต
แต่มันไม่รับสาย ผมเลยไม่รู้จะทำยังไง
ขอนอนเอาแรงก่อนแล้วกัน
ส่วนพี่คิมเดินไปคุยโทรศัพท์ที่ระเบียงสงสัยโทรไปบอกเพื่อนว่าหยุด
ได้ยินคล้ายคุยกับพี่อาร์ม ก่อนผมจะล้มตัวลงนอนบนโซฟา
“ไปหาข้าวกินกัน” พี่คิมชวนผมออกไปข้างนอก
หลังจากผมตื่นมาช่วงบ่ายสามก็ดูทีวีต่อจนเย็น
ถึงเวลากินอีกแล้วเหรอวะ รู้สึกเพิ่งกินไปไม่นานนี่เอง
“ไปดิเปลี่ยนชุดก่อน” ผมบอกก่อนเดินเข้ามาเปลี่ยนชุดออกไปข้างนอก
ตอนนี้ผมไม่ค่อยเจ็บแล้วครับ รู้สึกดีขึ้นเยอะกว่าเดิมแล้ว
“ไปร้านไหนดี” ผมถามพี่คิม
“เอาใกล้ๆแล้วกัน” พี่คิมบอกก่อนเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ผมรีบตามทันที
หลังจากขับออกมาได้ไม่ไกลก็เจอร้านอาหารชื่อระเบียงน้ำ
บรรยากาศดีครับ อาการก็อร่อยดีเหมือนกัน
เราสั่งอาหารและกินกันเงียบๆมีถามบ้างคุยบ้างแต่ไม่เยอะ
Tru… Tru… Tru…
เสียงโทรศัพท์ผมดังขึ้นหลังจากผมกินอิ่มพอดี
ผมหยิบขึ้นมาดูหน้าจอเป็นเบอร์แปลกครับ
“ฮัลโหล” ผมกดรับสาย
“สวัสดีครับพี่นาวหรือป่าวครับ”
ปลายสายตอบกลับ รู้จักชื่อผมด้วย เสียงคุ้นๆแต่นึกไม่ออก
“ใช่ นั่นใครน่ะ” ผมถามกลับ
“วีเองนะพี่นาว” อ่าวน้องวีนั่นเอง ผมว่าแล้วเสียงคุ้นมาก
“ว่าไงวี มีอะไรรึเปล่า” ผมถามหลังจากรู้ว่าคนที่โทรมาเป็นวี
พอผมถามพี่คิมชักสีหน้าทันทีครับ
“ถ้าไม่มีผมไม่โทรมาให้เปลื้องเงินหรอกคร๊าบบบ”
น้องวีพูดด้วยเสียงสดใส ตามสไตล์เด็กน่ารักน่าหยิก
“แล้วตกลงว่ามีอะไรละครับ หือ” ผมถามพร้อมลงเสียงนุ่มโดยไม่รู้ตัว
“วีจะโทรมาถามพี่นาวว่าวันนี้ทำไมไม่มาเรียน วีรอที่คณะตั้งนาน”
“พี่ไม่ค่อยสบายน่ะ แต่วีรอพี่ทำไม” ผมถามอย่างสงสัย
“อ่าวก็เมื่อวานเรานัดกันไว้ไงครับ
ตอนที่พี่นาวมาส่งผม” เอ่อ ผมลืมเลยครับว่านัดกันไว้
“ขอโทษครับ พี่ลืมไปเลย” ผมบอกน้องวี
“ไม่เป็นไรครับ วีจะโทรมาถามด้วยว่าพี่นาวเจอพี่พรตบ้างไหม
ผมโทรหาพี่พรตไม่รับเลย”
“ไม่เจอเหมือนกัน ไม่รู้มันไปไหนไม่มาเรียน แล้วเราเอาเบอร์พี่มาจากไหน”
“ก็เมื่อวานพี่พรตให้ผมไว้ไงครับ” อ่อ ให้ตอนไหนวะหรือผมไม่ทันมอง
“แล้วเราโทรหาไอ้พรตทำไม”
ผมถามเรื่องที่สงสัยว่ามันมีอะไรต้องคุยกัน
“เอ่อ... ผมมีเรื่องอยากบอกพี่พรตน่ะครับ”
พอผมถามน้องวีทำเสียงอึกอักก่อนตอบเบาๆไม่เหมือนเดิม
“มึงจะคุยกันอีกนานไหม” อยู่ๆเสียงเย็นๆก็ดังขัดขึ้นมาครับ
ผมมองไปเห็นพี่คิมทำหน้าเป็นยักษ์ขี้ไม่ออกเลยครับ
“เอ่อครับ วีแค่นี้ก่อนนะ พี่มีธุระน่ะ” ผมรีบขอตัววางสาย
“ครับ”วีตอบรับก่อนวางสายไป
“ไป น้องคิดเงิน” พอผมวางสายพี่คิมก็เรียกพนักงานมาคิดเงิน
แล้วลุกเดินมาที่รถทันที
ผมก็ต้องรีบวิ่งตาม ก็ขามันยาวเป็นเปรต
ผมต้องรีบวิ่งตามไม่งั้นก็เดินไม่ทันครับ
“พี่จะไปไหน”
ผมถามทันทีหลังจากรู้สึกว่าเส้นทางที่รถวิ่งไม่ใช่ทางกลับคอนโด
แต่เป็นทางไปม.แทน มันขับรถเร็วเหมือนเหาะเลยครับ
นัดพี่ยมไว้ป่าววะ ถ้าใช่กูไม่ไปน่ะกูยังไม่พร้อม
“ถึงมึงก็รู้เอง” คำตอบนิ่งๆ เหมือนเดินอีกแล้วครับ
ดีได้ไม่นานเลยนะมึง
ผมนั่งเงียบเลยครับรู้ว่าตอนนี้ขืนถามไปมันก็คงไม่ยอมตอบอยู่ดี
รถมันมาถึงหน้ามอก็เลี้ยวเข้าไปในซอยเล็กๆซอยหนึ่งแล้วมาจอดหน้าหอเก่าๆ
มันมาหาใครวะ ตั้งแต่รู้จักมันมาไม่เคยเห็นมันมาที่หอนี้ซะที
พี่คิมเปิดประตูรถแล้วเดินตรงไปที่หอนั้นทันที
ผมก็ได้แต่รีบตามเหมือนเดิมครับ
ผมเห็นพี่คิมเดินขึ้นไปชั้น 2 แล้วหยุดหน้าห้องห้องหนึ่ง
หอนี้ไม่มีระบบรักษาความปลอดภัยอะไรเลย เดินขึ้นมาได้ง่ายๆ
“ก๊อกๆๆ” พี่คิมยกมือขึ้นเคาะเบาๆ ก่อนดังขึ้น แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะมีใครอยู่ข้างใน
“ผมว่าคงไม่มีใครอยู่นะ” ผมบอกพี่คิมเบาๆ
พี่คิมหันมามองหน้าผมนิดนึงก่อนออกเดิน
“พี่คิมมาหาใครที่นี่” ผมตัดสินใจถาม
“มึงยังไม่รู้อีกเหรอว่ากูมาหาใคร มึงไม่รู้จักหอแฟนมึงรึไง”
มันพูดอะไรวะกูจะไปรู้จักได้ไง แล้วแฟนกูใครวะ
“ใครวะ” ผมถามอย่างงงๆ
“ก็ไอ้วีแฟนมึงไง กูจะมาบอกให้มันเลิกยุ่งกับมึงซะที กูพามึงมาบอกเลิกมัน”
ไอ้เชี้ยพี่คิม แม่งตัดสินใจอะไรเองไม่ปรึกษากูเลยนะ
“มันใช่ที่นี่ซะที่ไหนเล่า น้องวีอยู่คอนโดเดียวกับพี่ตินณ์ต่างหาก”
ผมบอกพี่คิมหลังจากนึกได้ว่าเมื่อวานไปส่งวีที่คอนโดไหน
“เฮ้ยมันอยู่หอนี้ ใช่คอนโดไอ้ตินณ์ซะที่ไหน”
พี่คิมพูดเสียงดังพร้อมยกมือขึ้นเคาะประตูห้องอีกห้องหนึ่ง
ไม่ไกลจากห้องที่เคาะตอนแรกนัก
“ครับๆ” เสียงคนข้างในขานรับก่อนมาเปิดประตู
“อ่าวพี่คิม หวัดดีครับ มาไงพี่”
ผมเห็นเด็กผู้ชายคาดว่าน่าจะอยู่ประมาณปีหนึ่งเปิดประตูห้องออกมา
“กูมาหาไอ้วี แต่เคาะแล้วมันไม่เปิดมันไปไหนรู้ไหม”
พี่คิมถามคนที่มาเปิดประตู
“เอ่อ ไอ้วีมันไม่ค่อยกลับมาห้องหรอกครับพี่”
“แล้วมันไปอยู่ไหน” พี่คิมรุกถามต่อทันที
“แบตรู้สึกว่ามันจะไปอยู่กับใครซักคน หรือแฟนมันนี่แหละครับ”
“ที่ไหนรู้ไหม”
“ไม่รู้ครับพี่มันไม่ได้บอกไว้ ผมเจอแต่ที่ม.
นานๆมันจะกลับมาที่ห้องซะที แต่พี่มีอะไรกลับมันเหรอครับ”
“ไม่มีอะไร แค่จะพาแฟนมันมาหา”
“เอ่อ คนนี้เหรอครับ” คนที่เรียกตัวเองว่าแบต ถามพร้อมชี้มาที่ผม
“อืมใช่” พี่คิมหันมามองผมแล้วพยักหน้า
“ผมว่าไม่ใช่นะพี่ แฟนไอ้วีไม่ใช่คนนี้แน่นอน”
ไอ้น้องแบตมึงยื่นมีดให้กูแล้วไง
“เหรอ พี่คงเข้าใจผิด คงเป็นคนละวี งั้นพี่ไปแล้วนะ”
“ครับพี่ หวัดดีครับ” ไอ้น้องแบตไว้ลา
ก่อนพี่คิมจะเดินนำผมออกมาจากหน้าห้องน้องแบต
“พี่คิม...” ผมเรียกพี่คิมเบาๆอย่างรู้ตัวเองว่ามีความผิด
“ขึ้นรถเรามีเรื่องต้องคุยกันแต่ไม่ใช่ที่นี่” พี่คิมพูดนิ่งๆก่อนเดินขึ้นรถ
“พี่คิมจะไปไหนครับ” ผมถามพี่คิมอีกครั้ง
“คอนโดไอ้ตินณ์” พี่คิมตอบแต่สายตามองตรงไปข้างหน้าไม่หันมามองผมเลยครับ
“พี่จะไปทำไม ที่คอนโดพี่ตินณ์” ผมถามต่อทันที
“ก็มึงบอกว่าไอ้วีอยู่ที่นั่นไม่ใช่เหรอ กูก็จะพามึงไปหามันไง”
“แล้วพี่รู้เหรอว่าวีอยู่ห้องไหน”
“มึงก็โทรไปถามสิ” พี่คิมพูดนิ่งๆ
แล้วไม่นานรถก็เลี้ยวเข้ามาจอดใต้คอนโดพี่ตินณ์ครับ
ผมคงต้องโทรหาน้องวีจริงๆใช่ไหม
ถ้าไม่โทรไอ้พี่คิมต้องแดกหัวผมแน่เลย
ก็มันเล่นจอดรถแล้วจ้องผมนิ่งเลยครับน่ากลัวชิบหาย
ไอเย็นนี่แผ่ออกมาทั้งทางสายตา และรอบๆตัว
--- To Be Con. ---
จบอีกหนึ่งตอนจร้า ตอนหน้าเป็นตินณ์พรตนะจ๊ะ
ขอบคุณสำหรับกำลังใจจากทุกคนเหมือนเดิมจ้า
ส่วนเรื่องน้องวีจะรู้ตอนหน้านะคะ
ฝันดีราตรีสวัสดิ์ค่ะ
เลิฟทุกคนจร้า
พาน้องวีมาให้รู้จักอีกรอบค่ะ
ถ้าให้รักก็อย่าร้าย
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1316107 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก