คุณน่ะเมียผมครับ ตอนที่ 49.5
( .5 มานมาอีกแล้วววว)“แหมๆ ก่อนออกไปหน้าบึ้งหน้าตึง กลับมาทำไมหน้าแดงวะ"
เสียงไอ้นาวแซวเพื่อนมัน ตอนที่ผมกับไอ้พรตเดินกลับโต๊ะครับ
ไม่ได้เข้าหรอกห้องน้ำคุยกันเสร็จก็เดินกลับมาเลย
“เสือก” ไอ้พรตว่าเพื่อนขี้เสือกของมันก่อนเดินไปนั่งข้างๆ
เพื่อนผมก็มองยิ้มๆไม่มีใครว่าอะไร
ผมเลยเข้าไปช่วยพวกมันทำงานที่เริ่มไปบางส่วนแล้วครับ
“ทำไมพี่ตินณ์ไม่ไปทำในช็อปล่ะครับ”
ไอ้มายด์ถามผมหลังจากผมทำงานได้ซักพัก
ตอนนี้ไอ้พรตก็นั่งเล่นเกมส์ในไอแพดแข่งกับไอ้ฟิกซ์ครับ
“ในช็อปแม่งคนเยอะขี้เกียจเข้าไป ใต้คณะนี่แหละดีสุด”
ผมตอบไอ้มายด์ก่อนก้มลงหาชิ้นส่วนที่ต้องการเอาเข้าประกอบครับ
จริงๆแล้วภาคเครื่องกลก็มีห้องช็อปไว้ทำงานครับ
แต่ช่วงนี้ใกล้ปิดเทอมทุกคนก็ต้องส่งงานเหมือนกันเกือบทุกชั้นปี
ห้องช็อปเลยคนเยอะเป็นพิเศษ พวกผมเลยหลีกเลี่ยงการใช้ห้อง
มาใช้ใต้คณะแทนมีที่ว่างให้สามารถทำงานได้เหมือนกัน
พวกอุปกรณ์ต่างๆก็มีพร้อมแล้วไม่ต้องใช้ของในห้องช็อปครับ
“กูว่าขนาดมันยังไม่ได้ว่ะ น็อตตัวนี้เล็กไปมีใหญ่กว่านี้เบอร์นึงไหมวะ”
ไอ้โฟมยื่นน็อตตัวที่มันว่าขึ้นให้ผมดู
“มีรอเดี๋ยว ไอ้นัทน็อตเบอร์ 11 ตัวนึง”ผมบอกให้ไอ้โฟมรอ
ก่อนขอน็อตจากกล่องอุปกรณ์ข้างๆไอ้นัท
พอไอ้นัทยื่นให้ผมก็ส่งต่อให้ไอ้โฟมทันทีครับ
“กว่าจะเสร็จกูว่ามืดแน่เลยหว่ะ” เสียงไอ้นาวบอกไอ้พรตครับ
“ถ้ามึงอยากให้เสร็จไวก็ไปช่วยพวกพี่เขาทำดิวะ
มานั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ได้ ไม่มีประโยชน์เอาซะเลยนะมึง” ไอ้พรตว่าไอ้นาวยาวเลยครับ
“ไอ้เชี้ย กูพูดหน่อยเดียวว่ากูไม่มีประโยชน์เลยนะ
มึงทำตัวมีประโยชน์มากเลยเนอะ” ไอ้นาวว่าเพื่อนกลับบ้างครับ
“มีดิ กำลังใจไงรู้จักป่ะ”
“แหมๆๆ!! เดี๋ยวนี้ยอมรับหน้าชื่นตาบานเลยนะครับ”
ไอ้ฟิกซ์หยุดเล่นเกมส์เงยหน้ามาว่าไอ้พรตอีกคนครับ
“กูมาเป็นกำลังใจให้พี่มี่ เมียรักกูเว้ย”
ไอ้พรตตอบก่อนหันไปยิ้มหวานให้ไอ้มี่ที่ตอนนี้เงยหน้าจากหนังสือแบบขึ้นยิ้มรับ
“โด่ๆๆ จับได้หน่อยแถไปเรื่อยนะมึง” ไอ้นาวเอามือยันหัวเพื่อนเบาก่อนว่า
“สัส!! หัวกูไม่ใช่ลูกบอลผลักอยู่ได้”
“หึหึ ถ้าลูกบอลกูไม่ผลักให้เหนื่อยหรอก แต่เป็นหัวมึงไงกูเลยชอบผลัก”
“มึงสองตัวนี่ชอบเถียงเรื่องไร้สาระกันตลอดเลยเนอะ” เสียงไอ้คิมว่าขึ้นมาเรียบๆ
พาไอ้พรตและเพื่อนเงียบสนิทเลยครับ จริงๆไอ้คิมมันก็พูดไปแบบนั้นเองแหละครับ
เพียงแต่บรรยากาศรอบตัวมันทำให้รู้สึกว่ามันกำลังว่า
เลยพากันเงียบครับดูแล้วก็ตลกดี
ผมว่าไอ้พรตไม่เคยจะเงียบแค่ไอ้คิมพูดเฉยๆยังไม่ได้ว่าอะไรมันพากันเงียบกริบ
“ตินณ์เอาไรไหมกูไปซื้อขนมที่เซเว่นกับไอ้มายด์”
ผมกำลังทำงานเพลินๆ ไอ้พรตเดินมาสะกิดไหล่ถามครับ
“เอาโค๊กกระป๋องนึง มึงเบื่อไหมกลับก่อนก็ได้”
ผมบอกมันก่อนถามต่อ มันมานั่งรอผมทำงาน 2 ชั่วโมงกว่าแล้วครับ
ไม่รู้มันจะเบื่อหรือป่าว เห็นมันเล่นเกมส์บ้างส่องสาวบ้างตามเรื่อง
แต่บางทีถ้าผมทำงานเพลินๆเหมือนก่อนที่มันจะเรียกผมก็ไม่ได้สนใจสิ่งรอบข้าง
“ยังรอได้ เบื่อเมื่อไหร่กูกลับเอง” มันตอบก่อนเดินไปหาไอ้มายด์ที่ยืนรออยู่ครับ
ไอ้นาวกับไอ้ฟิกซ์ตอนนี้ลงมาช่วยไอ้คิมทำงานแล้ว
ตอนแรกมันก็ไม่ทำหรอกแต่ไอ้คิมเรียกใช้ให้หยิบโน่นหยิบนี่อยู่ตลอด
เลยกลายเป็นว่าไอ้คิมได้ผู้ช่วย 2 คนเลยครับ
ไม่ต้องสงสัยครับว่าทำไมผมถึงไม่ให้ไอ้พรตช่วยทำงานเหมือนไอ้คิม
ก็ผมกลัวว่าแทนที่งานจะเสร็จเร็วกลายเป็นพรุ่งนี้ก็ไม่เสร็จแทน
ผมกลัวที่สุดคือกลัวว่ามันจะขอช่วยนี่แหละครับ
“ของตินณ์ ใกล้เสร็จหรือยังเหรอ” ผมได้ยินเสียงมีคนมาถามใกล้ๆ
เลยเงยหน้าจากไอ้หุ่นยนต์ทำความสะอาดขึ้นมอง ปรากฎว่าเป็นมินิเพื่อนในภาคครับ
“ยังเลยของมินิเสร็จแล้วเหรอ” ผมตอบก่อนถามกลับตามมารยาทครับ
“ยังไม่เสร็จเหมือนกัน ทำไปได้ไม่ถึงครึ่งเลย”
“อ่าวแล้วทำไมไม่รีบทำต่อล่ะจะได้เสร็จไวๆ” ผมถามต่อเลยครับ
ไม่เข้าใจว่าถ้ายังไม่เสร็จแล้วทำไมไม่รีบทำ
“มินิ ซื้อน้ำมาเผื่อตินณ์ เลยแวะเอามาให้ก่อนน่ะ”
มินิพูดพร้อมยื่นโค๊กให้ผมกระป๋องหนึ่งครับ
ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นทุกทีเวลาที่ต้องอยู่ใกล้มินิ
เพราะช่วงนี้มินิชอบเข้ามาเทคแคร์ ซื้อโน่นซื้อนี่มาฝากผม
ช่วงที่ผมป่วยพอมาเรียนวันแรกก็เอาสมุดโน๊ตที่โน๊ตอย่างดีมาให้
ของเยี่ยมไข้อีกหลายอย่าง ผมก็รับบ้างไม่รับบ้าง แต่ส่วนมากจะไม่รับ
จะปฏิเสธเด็ดขาดก็ไม่อยากทำร้ายน้ำใจเพื่อนร่วมภาค
กลัวจะมองหน้ากันไม่ติดยังไงก็เพื่อนกัน
ถึงผมจะรู้ว่าคิดกับผมมากกว่าเพื่อนก็ตาม
แต่ถ้ามันมากเกินไปก็คงต้องพูดกันบ้างแหละครับ
“ตินณ์ไม่หิว มินิเก็บไว้กินเถอะ” ผมปฏิเสธโดยเลือกใช้คำที่ดูสุภาพที่สุดแล้ว
“ไม่หิวก็รับไว้ก่อนหิวเมื่อไหร่ค่อยกินก็ได้” มินิยังตื้อผมต่อครับ
“อาร์มหิวน้ำไม่เห็นซื้อมาฝากอาร์มบ้างเลย” เสียงไอ้อาร์มดังแทรกขึ้นครับ
ผมมองไปเห็นไอ้มี่มองหน้าไอ้อาร์มตาดุเลยครับ
“มินิไม่กล้าซื้อหรอก กลัวมีมี่หวานใจอาร์มจะว่าเอา”
มินิมองไปทางไอ้มี่ก่อนหันกลับมาตอบไอ้อาร์มครับ
“รู้ก็ดี ถ้าคนเขามีเจ้าของต่อให้พยายามแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์” ไอ้มี่พูดขึ้นลอยๆครับ
“เราก็ไม่ได้ไปแย่งของใครนี่” มินิว่ากลับเสียงนิ่งๆ
“รู้ได้ยังไงว่าของที่กำลังหมายปองยังไม่มีเจ้าของ”
ไอ้มี่ถามกลับเสียงไม่ต่างกันครับ ผมล่ะอยากออกไปจากตรงนี้ให้รู้แล้วรู้รอด
กลัวสองคนนี้จะตบกันครับ ถ้าตบขึ้นมาดูยังไงไอ้มี่ก็ชนะ
“พูดแบบนี้หมายความว่ายังไง” มินิถามไอ้มี่ก่อนหันมามองผมที่ยืนอยู่ข้างๆครับ
“เราเห็นมานานแล้วเรื่องที่คอยตามไอ้ตินณ์ แต่มันมีแฟนแล้วเลิกซะเถอะ”
“อย่ามาหลอกเราหน่อยเลยมี่ เรายังไม่เห็นตินณ์จะมีใครตั้งแต่เลิกกับวิวไปเมื่อปีก่อน”
“ไม่เห็นมันก็ไม่ได้หมายความว่าไม่มีนะ” ไอ้มี่เถียงกลับ
“แต่เรารักตินณ์” ผมได้ยินมินิพูดเบา และไอ้มี่ทำท่าว่าจะพูดต่อ
แต่ผมไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่โต
“พอเถอะมี่เดี๋ยวกูเคลียร์เอง”
ผมบอกไอ้มี่หลังจากเห็นคนเริ่มมองมาที่ผมยืนอยู่เป็นจำนวนมาก
“เออ ไปเคลียร์กันให้รู้เรื่องอย่าให้น้องกูต้องเสียใจ”
“ตินณ์ขอคุยด้วยไม่นานสะดวกไหม”
ผมหันไปถามมินิที่ตอนนี้เริ่มตาแดงๆแล้วครับ
“ได้สิ” มินิตอบผมก่อนออกเดินไปข้างคณะ
ผมกำลังจะเดินตามช่วงที่หมุนตัวไปข้างหลัง
ดันเห็นไอ้พรตยืนถือถุงเซเว่นในมือ มืออีกข้างมีขวดโค๊กกับหลอด
“ไปด้วยกันแป๊บดิ” ผมบอกมัน แต่มันทำท่าจะไม่ไปครับ
“เรื่องของมึงก็จัดการเอง อย่าให้กูต้องจัดการ” ไอ้พรตว่าเสียงนิ่งๆ
“กูแค่อยากให้มึงรับรู้ด้วย จะได้ไม่ต้องคิดมาก ป่ะไม่นานหรอก”
ผมบอกมันอีกครั้งก่อนดึงถึงขนมและขวดน้ำอัดลมในมือมันส่งให้ไอ้มายด์ที่ยืนข้างๆรับไปถือไว้ครับ
“ฝากไว้ก่อนนะ” ผมพูดเสร็จจูงมือไอ้พรตเดินไปทางเดียวกับที่มินิเดินไปครับ
แล้วก็เจอมินิยืนรออยู่ที่ข้างๆต้นไม้
“ตินณ์มีอะไรจะพูดกับมินิเหรอ”
มินิถามผมด้วยเสียงเบาๆและตอนนี้หน้าก็ซีดมากครับไม่รู้จะเป็นลมหรือป่าว
ไอ้พรตมันหยุดยืนห่างผมไม่มากนัก
“ตินณ์ไม่รู้ว่ามินิคิดแบบไหนกับตินณ์เพราะมินิไม่เคยบอก
ถ้าเป็นแค่เพื่อนตินณ์ก็ดีใจและอยากให้เป็นแบบนั้นต่อไป
แต่หลายๆอย่างที่มินิแสดงออกและทำให้ตินณ์
มันทำให้ตินณ์คิดเข้าข้างตัวเองว่ามินิอาจจะคิดมากกว่าความเป็นเพื่อน
ถ้าเป็นแบบนั้นตินณ์อยากให้มินิเลิกคิดซะเถอะเพราะมันไม่มีทางเป็นไปได้”
ผมพูดยาวเลยครับจริงๆเรื่องนี้ผมก็ไม่อยากจะพูด
มันเหมือนเป็นการทำร้ายผู้หญิง แต่เมื่อมาถึงขนาดนี้
พูดให้มันจบซะตอนนี้ดีกว่าปล่อยให้มินิเข้าใจผิดไปเรื่อยๆครับ
“ทำไมล่ะตินณ์ มินิรักตินณ์นะ รักมานานมากรักตั้งแต่ปี1
ระยะเวลา3 ปีมินิเฝ้ามองตินณ์อยู่ห่างๆจนเวลาที่ตินณ์ไม่มีใครทำไมตินณ์ถึงไม่มองมินิบ้าง”
มินิพูดไปตาก็เริ่มแดงเสียงก็เริ่มสั่นครับ
“ตินณ์ขอโทษ ถ้าเคยทำอะไรให้เข้าใจผิด
มันเป็นเรื่องของความรู้สึก เมื่อไม่ใช่มันก็ไม่ใช่”ผมบอกมินิด้วยน้ำเสียงปกติ
“ตินณ์มินิขอร้อง ลองมองมินิก่อนได้ไหม
มินิเชื่อว่าสักวันตินณ์จะต้องเปลี่ยนใจมารักมินิได้แน่ๆ”
“คงไม่ได้หรอก เพราะตอนนี้ตินณ์มีคนที่ตินณ์รักแล้วและไม่คิดจะเปลี่ยนใจ”
“มินิไม่เชื่อ ตินณ์อย่ามาหรอกมินิหน่อยเลย”
“นี่ไงคนที่ตินณ์รัก” ผมเอื้อมมือไปดึงไอ้พรตเข้ามาใกล้ๆก่อนบอก
“ตินณ์ มินิไม่ตลกนะ นี่มันผู้ชาย” มินิมองไอ้พรตแล้วหันมามองผมด้วยหน้าตางงๆ
“ตินณ์เคยพูดเล่นกับมินิเหรอ มันชื่อพรตเป็นแฟนตินณ์มานานแล้ว”
ผมบอกพร้อมเอาแขนเอื้อมไปกอดเอวไอ้พรตไว้ มันก็ทำท่าบิดตัวไม่ยอมให้ผมกอดง่ายครับ
“ทำไม ทำไมถึงเป็นแบบนี้ เมื่อก่อนตินณ์ไม่ได้ชอบผู้ชายซะหน่อย”
มินิพูดพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆหยดลงมาตามแก้มสีชมพูอมแดง
“เมื่อก่อนไม่ได้ชอบ ตอนนี้ก็ไม่ได้ชอบผู้ชาย
แต่ตินณ์รักมันแค่มันคนเดียวไม่ว่ามันจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย”
“แต่มันผิดนะ ผู้ชายก็ต้องคู่กับผู้หญิงสิ” มินิพูดเบาๆเหมือนกำลังเพ้อ
สงสัยจะช็อคที่ผมมีแฟนเป็นไอ้พรตครับ
“ใครเป็นคนตั้งกฎขึ้นมาเหรอว่าผู้ชายจะต้องคู่กับผู้หญิง
ผู้ชายถึงรักกับผู้ชายไม่ได้ ความรักบางครั้งมันก็ไม่จำกัดรูปแบบหรอก
ตินณ์รู้ว่ามินิอาจจะไม่สามารถยอมรับตินณ์ที่เป็นแบบนี้ได้
ไม่ยอมรับก็ไม่เป็นไร เพราะยังไงตินณ์ก็ยังจะคบกับมันต่อไป”
ผมพูดช้าๆชัดๆเลยครับ มินิฟังไปก็ร้องไปผมก็อยากปลอบนะครับถ้าเป็นในฐานะเพื่อน
“ตินณ์จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้เหรอ มินิเฝ้ามองตินณ์มาตลอด
ในเวลาที่มินิเริ่มมีความกล้าที่จะสารภาพทุกอย่าง
ทำไมมันถึงเป็นเวลาที่สายไปแล้วล่ะ ให้โอกาสมินิหน่อยได้ไหมตินณ์”
มินิพูดไปร้องไปมือที่กำลังสั่นเทาเอื้อมมาจับมือของผมอีกข้างที่ว่างอยู่
“นะตินณ์มินิขอร้อง” มินิส่งสายตาเศร้าสร้อยเหมือนคนสิ้นหวังมาให้ผม
ทำให้ผมอดที่จะรู้สึกสะเทือนใจไม่ได้ ถ้าเรื่องนี้ถูกพูดคุยให้เข้าใจ
ก่อนเรื่องราวมันจะผ่านมานานขนาดนี้ มินิคงทำใจยอมรับได้ง่ายกว่านี้
“ไม่ได้หรอก ตินณ์มีมันแล้วตินณ์ก็ต้องให้ความสำคัญกับมัน
ถ้าตินณ์ให้โอกาสมินิก็หมายความว่าตินณ์กำลังคิดจะนอกใจมันนะ”
“แล้วมินิล่ะตินณ์ 3 ปีของมินิ” มินิจับมือผมแน่นเลยครับ
“ตัดใจซะเถอะ ยังมีคนดีๆที่เหมาะกับมินิอีกเยอะนะ”
ผมบอกก่อนค่อยๆชักมือตัวเองออกจากมือทั้งสองข้างของมินิ
“มินิขอเวลาหน่อยได้ไหม ตอนนี้มินิอาจจะยังยอมรับกับความรักของตินณ์ไม่ได้
แต่มินิสัญญาว่าสักวันมินิจะต้องมากล่าวแสดงความยินดีกับความรักของตินณ์ให้ได้”
มินิพูดเสียงเศร้าพร้อมกับดวงตาเศร้าสร้อยที่กำลังมองผม
ตอนนี้น้ำตาหยุดไหลแล้วครับ เหลือเพียงร่องรอยของคราบน้ำตาและความเศร้าที่ยังคงมีให้เห็น
“ได้เสมอ ยังไงตินณ์ก็ยังเป็นเพื่อนของมินิอยู่เหมือนเดิมนะ”
“อืมขอบคุณนะ” มินิพูดก่อนค่อยๆเดินออกมาจากจุดที่พวกผมยืนคุยกันอยู่ครับ
“มึงว่ากูใจร้ายไปไหมวะ” ผมถามไอ้พรตเบาๆ
เมื่อรู้สึกว่าตัวเองได้ทำร้ายจิตใจของผู้หญิงคนหนึ่งที่เฝ้ารักคนคนหนึ่งมาถึง 3 ปี
ถ้าเป็นคนอื่นผมคิดว่ามันคงบ้าที่หักอกคนที่รักตัวเองมานานขนาดนั้น
แต่เมื่อคนคนนั้นเป็นผมที่มีไอ้พรตยืนเคียงข้าง ถึงจะมีคนบอกว่าแอบรักผมมาเป็น 10 ปี
คำตอบก็ยังเป็นเหมือนตอนนี้ครับ ผมร้ายกับคนอื่นได้เป็นร้อยเท่าเพียงเพื่อมันคนเดียว
“อืม กูสงสารผู้หญิงว่ะ ถ้าเป็นกูโดดถีบยอดหน้าแม่งแล้ว
มายืนบอกอยู่ได้ว่ารักคนอื่น แถวลากเขามาเย้ยต่อหน้าอีก” ไอ้พรตมันว่าเสียงเรียบๆ
“งั้นต้องให้กูไปรับรักเขาเหรอ” ผมถามมันบ้างครับ ไม่หวงกูเลยไงวะ
“สัส!! กล้าถามนะมึง อยากตายคาตีนกูใช่ไหม” มันตอบพร้อมหันมาจ้องหน้าดุเลยครับ
“อ่าวกูเห็นมึงไม่หวงกูเลยสักนิดเมื่อกี้” ผมถามมันอย่างสงสัย
ทุกทีไม่ได้ แค่เห็นรูปผมถ่ายกับแฟนเก่ามันยังเอาอะไรไม่รู้ปาใส่ผมซะน่วมเลยครับ
โทษฐานเลิกแล้วไม่ยอมเอารูปไปทิ้ง แต่ทีมันดันเก็บรูปแฟนเก่าที่เขาทิ้งมันไปไว้ได้
“ใครว่า กูกะกระทืบให้เละถ้าคุยไม่รู้เรื่องตั้งแต่ที่เถียงกับพี่มี่แล้ว”
อ่าวมันกลับมาเห็นตอนไหนวะ ผมนึกว่ามันมาไม่ทันซะอีก
“มึงกลับมาทันได้ยินตอนไหนวะ” ผมถามมันแบบงงๆ
“ตั้งแต่แรก”
“หือ!! แต่แรก แต่ไม่ขึ้น ทำกูแปลกใจอีกแล้วนะมึง”
“กูรู้ไง มึงไม่กล้าทิ้งกูหรอก กลัวกูกระทืบจมตีน”
มันว่าเสียงดุๆแต่ผมรู้ว่ามันทำไปแบบนั้นเองครับ
“เอาเรื่องจริงครับ กูอยากรู้” ผมถามมันอีกครั้ง
“หึหึ ก็กูรู้ว่ามึงไม่ได้คิดอะไรกับเขา ถ้าคิดคงไม่พากูมาฟังด้วย
และถ้ามึงรักเขามึงคงรักไปตั้งนานแล้ว เรียนด้วยกันมาตั้งกี่ปี
มึงไม่ใช่คนโง่ที่จะดูไม่ออกว่าใครรักหรือใครเกลียด”
ผมรู้สึกว่ามันโตเป็นผู้ใหญ่เริ่มใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์อีกแล้วครับ หรือว่ารู้สึกไปเองวะ
แต่พอมันพูดแบบนี้ผมยิ่งรักมันมากขึ้นไปอีก
“ขอบคุณนะ มึงทำให้กูรักเพิ่มขึ้นอีกแล้ว” ผมบอกมันก่อนจับมือมันบีบเบาๆ
“มึงลองรักกูลดลงดิ” มันพูดพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์
“ใครจะกล้าล่ะครับ” ผมว่าก่อนปล่อยมือมันแล้วเอาแขนขึ้นพาดคอมันแทน
ผมดันมันให้ออกเดินกลับมาที่โต๊ะ วันนี้ทำไมผมมีเรื่องให้ต้องเคลียร์เยอะจังวะ
ไอ้พวกเพื่อนผมมันจะคิดว่าผมอู้ไหมล่ะ หวังว่าคงไม่มีเรื่องอะไรให้ผมต้องเคลียร์อีกแล้วนะ
“ไงมึงหน้าบานกลับมาเลยนะ
กูนึกว่าจะได้ไปเยี่ยมมึงนอนหยอดน้ำข้าวต้ม” ไอ้คิมทักผมก่อนใครเลยครับ
“หึหึ ระดับนี้เคลียร์เมียได้ก็จบ” ผมบอกมันก่อนเดินไปนั่งที่เดิม
“อ่ะ โค๊กมึงไม่เย็นแล้ว” ไอ้พรตยื่นกระป๋องน้ำอัดลมที่ผมสั่งให้ซื้อมาให้ครับ
“แล้วมึงกินไร” ผมถามกลับเมื่อมองไม่เห็นน้ำแดงที่มันชอบกินประจำ
“ไม่กิน น้ำแดงหมด” มันว่าก่อนหยิบอมยิ้มขึ้นมาแกะแล้วยัดเข้าปาก
ผมเลยเลิกสนใจมันแล้วหันมาทำงานต่อครับเดี๋ยวไม่เสร็จ
“กูพักแป๊บนะ” พอผมหยิบไขควงได้ไอ้คิมวางของมันเลยครับ
“ไอ้นาว นวดดิเมื่อยแขน” มันเรียกไอ้นาวที่กำลังเล่นเกมส์ในไอ้แพดกับไอ้มายด์ให้มานวดครับ
“เห็นป่าว ไม่ว่างเนี๊ยะ” ปากมันว่ามือก็กดยิกๆเลยครับ
“แน่ใจนะว่าไม่ว่าง กูกำลังอยากออกกำลังกายพอดีเลย”
ไอ้คิมว่าเสียงนิ่งเลยครับไอ้นาวละสายตาจากเกมส์ขึ้นมองนิดนึง
“ไอ้เชี้ยแม่ง ทำไมพี่ชอบขู่ผมวะ” มันว่าก่อนลุกเดินมาใกล้ไอ้คิมและเอามือขึ้นนวดแขนให้ไอ้คิมแรงๆ
“มึงยังมีความผิดติดตัวอยู่อย่าลืม”
“ความผิดอะไรอะพี่คิม เกี่ยวกับที่มันเดินขาถ่างมาเรียนป่ะ”
เมียกูทำไมขี้เสือกแบบนี้วะ ว่าแต่ไอ้นาวตัวมันก็เป็นครับ
“เออ นั่นด้วยมันอยากแสดงความเป็นเจ้าของ กูเลยให้มันใช้ซะให้คุ้ม”
ไอ้คิมพูดให้งงๆ แบบมันรู้เรื่องกับเมียแค่สองคนครับ
“แล้วสรุปมันเรื่องอะไรวะพี่” ไอ้พรตทนไม่ไหวถามต่ออีกครับ
“เสือกนะมึง ไอ้พี่คิมหุบปาก” ไอ้นาวว่าไอ้พรตก่อนดุผัวมันครับ
“ถามมันเองแล้วกัน นวดดีๆดิ ” ไอ้คิมว่าก่อนสั่งนวดต่อ
ดูท่าทางสบายดีเนอะ มองไปไอ้นัทก็นั่งพัดให้ไอ้โฟมที่กำลังประกอบส่วนขาหุ่นยนต์
ไอ้อาร์มกับไอ้มี่ก็ช่วยกันทำ แล้วผมล่ะก็นั่งทำคนเดียวต่อไป
“ตินณ์ไปทำงานได้แล้ว กูขี้เกียจรอ”
ไอ้พรตบอกให้ผมไปทำงานหลังจากผมนั่งทำอยู่นาน
จนเริ่มเมื่อยเลยลุกจากกองไอ้หุ่นยนต์กระป๋องมานั่งพักใกล้ๆไอ้พรตครับ
“เดี๋ยวดิขอพักแป๊บนึง” ผมบอกไอ้พรต
“ พักนานไปแล้วนะมึงน่ะ” เสียงไอ้คิมว่าผมมั่ง
ทีมันมานั่งอ้อนให้ไอ้นาวนวดเป็นนานสองนานไม่บ่นตัวเองวะ ทีผมมาไม่นานทำเป็นบ่น
“เมียไล่ก็มาทำงาน นั่งคุมอยู่ได้”เสียงไอ้โฟมตะโกนมาว่าผมบ้างครับทำเป็นรู้ดี
ตอนนี้ก็ทุ่มกว่าๆแล้วครับ ผมนั่งทำกันมายาวนานมาก เริ่มล้าไปตามๆกัน
“หลงเกินไปแล้วมึงน่ะ” ไอ้นัทว่าผมบอกครับ
“มึงไม่เห็นไง เด็กภาคเคมจ้องเมียกูตาเป็นมัน”
นี่เป็นสาเหตุหลักที่ผมมานั่งใกล้ไอ้พรตแล้วไม่ยอมไปไหนครับ
แม่งเด็กภาคเคมี หรือที่เรียกสั้นๆว่าภาคเคม
มันเลิกเรียนลงมาจากตึกแล้วนั่งอยู่โต๊ะไม่ไกลครับ
ผมเห็นมันจ้องไอ้พรตตั้งแต่เดินลงมาจากตึกแล้ว
สงสัยไม่ค่อยเห็นคนคณะอื่นมานั่งคณะนี้ครับ
จริงๆก็ไม่ค่อยมีนั่นแหละเพราะความชั่วของคณะผมมันดังคับม.ไงครับ
คนเลยไม่ค่อยกล้าเข้ามานั่งที่นี่ถ้าไม่ใช่แฟนของใครซักคนในคณะ
“จ้องได้มันก็เอาของมึงไปไม่ได้หรอก มาทำงานได้แล้ว” ไอ้อาร์มมันว่าบ้างครับ
“เออ แม่งอยากควักลูกตาคนมาเตะเล่น” ผมบ่นดังๆก่อนลุกออกมาจากโต๊ะที่ไอ้พรตนั่ง
แล้วลงไปประกอบหุ่นยนต์ที่ตอนนี้เริ่มเป็นรูปเป็นร่างแล้วครับ
มันนอนเท้งเต้งอยู่บนพื้น ตอนแรกก็ทำบนโต๊ะเพราะส่วนต่างๆยังแยกกัน
ตอนนี้ถึงเวลาประกอบที่ไม่พอมันเลยต้องไปนอนอยู่ข้างล่างครับ
“โรคจิต!!” ผมได้ยินเสียงไอ้พรตว่าเบาๆตอนลุกออกมา
“หิวยังไปหาอะไรกินก่อนก็ได้นะ” ผมบอกมัน
“ยังกินขนมจนท้องจะแตกอยู่แล้ว มึงน่ะรีบทำๆให้เสร็จก่อนที่กูจะทนไม่ไหวลงไปช่วยทำ”
เอาละซิ! ไอ้พรตเอ่ยปากอยากลงมาช่วยแล้วครับ
ถึงเวลาเร่งมือของจริงก่อนที่ไอ้พรตจะมา
เพราะถ้ามันมาหุ่นยนต์ผมได้เป็นเศษเหล็กของจริงละทีนี้
“ครับๆ ตบยุ่งรอไปก่อนนะ”ผมบอกมันก่อนเอาสมาธิมาจดจ่ออยู่กับงานอีกครั้ง
สรุปแล้วงานผมเสร็จเกือบสามทุ่มครับ
ทุกคนยังอยู่กันครบไม่มีใครล้มหายตายจากไปซะก่อน
แม้กระทั้งไอ้มายด์และไอ้ฟิกซ์ที่มันไม่ได้มีแฟนอยู่คณะผมก็ต้องมานั่งทนรอพวกผมทำงาน
แต่ทำไปคุยไป บางทีก็ได้ยินมันแซวสาว
หรือไม่ก็ทะเลาะกันเองด้วยเรื่องไร้สาระก็สนุกดีครับ เพลินดี
พอพวกผมเก็บของเสร็จก็ไปกินข้าวกันต่อที่ร้านใกล้ๆม.แล้วแยกย้ายกันกลับห้องครับ
วันนี้โครตเหนื่อยทั้งงานราษฎร์งานหลวงวิ่งเข้าชนผมกันยกใหญ่
ดีนะที่มีกำลังใจดี เลยผ่านไปได้อีกหนึ่งวันครับ
--- To be Con. ---เจอกันตอนหน้า กับตอนจบของเรื่องนะคะ
ขอบคุณคอมเม้นท์ และบวกเป็ดก๊าบๆเหมือนเดิมค่ะ
เลิฟเสมอน้าจ๊ะ
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1315845 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก