คุณน่ะเมียผมครับ ตอนพิเศษ ไปค่ายตั้งแค้มป์ 2
“อันนี้ใช้ทำอะไรวะ”ผมเงยหน้าขึ้นมองตามเสียงได้นาว
เห็นมันกำลังหยิบอะไรซักอย่างที่มากับถุงใส่เต้นท์ครับ
“มึงถามกูเหรอ” ผมถามมันกลับ
“เออดิอยู่กันแค่ 2 คนไม่ถามมึงแล้วจะถามใคร”
“เอาเรื่องจริงเลยนะ กูไม่รู้เต้นท์นี่กูก็กางไม่เป็น”
ผมบอกมันก่อนจะปล่อยเต้นท์ที่กำลังจับอยู่ครับ
ผมนั่งจับๆปล่อยๆมาหลายรอบแล้ว ไม่รู้มันต้องเริ่มตรงไหนกางยังไง
ไอ้เชี้ยนาวก็ไร้ประโยชน์ครับอย่าคิดว่ามันจะทำเป็นลูกคุณหนูขนาดนั้น
“กูว่ารอไอ้มายด์กับไอ้ฟิกซ์มาช่วยกางเถอะ”
ผมเพิ่งจะเห็นว่าไอ้นาวเสนอความคิดที่เป็นประโยชน์ก็วันนี้แหละ
“ดีกูว่าถ้าเรากางเองคืนนี้คงไม่ได้นอน” ผมสนับสนุนความคิดมัน
ก่อนนั่งมองสองคนนั้นกางเต้นท์ตัวเอง ทำไมดูง่ายๆครับแต่ผมทำไม่ได้
“อ่าวไม่กางเต้นท์เหรอ” เสียงหนึ่งดังขึ้นใกล้กับที่ผมนั่งอยู่
พอหันไปมองปรากฏว่าเป็นไอ้เดียวนั่นเองครับ
“กางไม่เป็นหว่ะ มึงกางเสร็จแล้วเหรอ” ผมตอบก่อนถามมันกลับครับ
“เสร็จนานแล้ว ให้ช่วยไหม”
เอาล่ะสิครับมีคนอาสาช่วยมีเหรอคนอย่างผมจะปฏิเสธ
“เออดีเลย ว่าจะรอไอ้สองคนนั้นเสร็จแล้วให้มันมาช่วยกาง”
ผมบอกไอ้เดียวก่อนชี้ไปที่ไอ้มายด์กับไอ้ฟิกซ์
“มางั้นเราช่วยเองไม่ต้องถึงมือสองคนนั้นหรอก”
มันว่าก่อนหยิบไอ้สิ่งที่น่าจะเป็นเสาเต้นท์ไปถือแล้วจัดการต่ออย่างรวดเร็วเลยครับ
“บ้านเคยขายเต้นท์ป่าววะ เก่งจัง"
ผมถามเมื่อเห็นท่าทางชำนาญเหมือนมืออาชีพของมัน
“ป่าวหรอก พอดีเราไปกางเต้นท์ถ่ายรูปตามป่าบ่อยน่ะเลยทำเป็น”
“ถึงว่าดิ ดูชำนาญมาก ช่วยจับป่ะ”
ผมเห็นมันกำลังเอาผ้าขึ้นเลยอาสาช่วยครับ จริงแล้วก็ก็ผมเอง
“อืมจับฝั่งนั้นหน่อย นาวๆดึงตรงนี้ดิ๊”
มันบอกให้ผมช่วยจับแล้วให้ไอ้นาวดึงไปอีกฝั่งครับ
“เสร็จแล้วเหรอวะ” ไอ้นาวถามอย่างแปลกใจเพราะมันกางไวมากครับ
“ยังเหลือตอกสมอแล้วก็เอาผ้าคลุมหลังคาเต้นท์ด้วย”
มันเงยหน้าจากที่กำลังตอกอะไรซักอย่างเพื่อยึดเต้นท์กับพื้นมาตอบไอ้นาวครับ
“ทำไงวะ”
“ไม่ต้องเดี๋ยวกูทำให้ มึงไปเบิกหมอนกับผ้าห่มมาเถอะเดี๋ยวหมด
กูเห็นสาวๆไปเอามากันคนละหลายชุดเลย” มันบอกไอ้นาว
“งั้นกูไปเอาก่อนแล้วกัน มึงเอาไหม”
ไอ้นาวกำลังจะเดินไปทางกองอำนวยการของเจ้าหน้าที่อุทยานที่ให้ไปเบิกของครับ
“ไม่เอาว่ะไอ้สนเอามาให้กูแล้ว”
“งั้นไอ้พรตมึงช่วยมันกางเต้นท์ไปก่อน กูไปเอาผ้าห่มกับหมอนให้”
ไอ้นาวพูดเสร็จเดินไปเลยครับไม่รอให้ผมพูดอะไรซักคำ
“ให้กูทำอะไร” ผมถามไอ้เดียวเมื่อรู้สึกว่าได้แต่ยืนเฉยๆไม่ได้ช่วยมันทำอะไรเลย
“ไม่ต้องหรอกเสร็จพอดีเลย”
“ขอบใจมากนะเว้ย ”
ผมขอบใจมันที่ช่วยกางเต้นท์จนเสร็จ ผมแทบไม่ได้ทำอะไรซักอย่าง
“ไม่เป็นไร เพื่อนกัน อ่อ! ถามหน่อยดิ พรตเป็นแฟนกับพี่ที่อยู่วิศวะเหรอ”
มันถามพร้อมจ้องตาผมนิ่งเลยครับ ผมก็แปลกใจดิว่ามันรู้ได้ไง
ในเอกผมไม่ได้บอกใครนอกจากเพื่อนสนิทผมแค่ 3 คน
“พี่ไหนวะ” ผมลองถามมันก่อน
“พี่ปี 3 ที่มาด้วยกันไง” เอาแล้วไงครับสงสัยแม่งรู้จริง
“อืม แล้วมีอะไรเหรอ” ผมยอมรับก่อนถามมันกลับครับ
“ป่าวหรอก เราแค่ไม่เคยรู้ว่าพรตมีแฟนแล้ว
นึกว่าตั้งแต่เลิกกับวิวไปก็ไม่ได้คบกับใคร แต่ก็เหมาะสมกันดีนะ”
ไอ้เดียวมันบอกพร้อมทำหน้าเศร้าๆเป็นไรมากป่ะวะเมื่อกี้ยังคุยกันดีๆอยู่เลยครับ
แล้วมันไม่แปลกใจเลยเหรอที่ผมคบกับผู้ชายโลกนี้แปลกขึ้นทุกวัน
“มึงว่าเหมาะกันจริงเหรอ” ผมถามมันกลับอีกครั้ง
“จริงดิ พี่เขาน่ารักดีถึงจะอายุมากกว่าแต่หน้าโครตเด็ก
เวลาเขาอยู่กับมึงก็เป็นธรรมชาติมากกูเห็นตอนพี่เขาป้อนขนมมึง
แถมยังไปซื้อของด้วยกันอีกดูรักกันดีเนอะ”
พอมันพูดจบผมเข้าใจเลยครับว่าทั้งหมดที่ผมคิดผิดหมด
ไอ้เดียวแม่งไม่รู้อะไรซักอย่าง แถมมโนว่าผมเป็นแฟนพี่มี่
ถ้าพี่อาร์มรู้จะแดกหัวผมไหมล่ะครับ
“ไอ้เดียวกูจะบอกให้ว่ามึงกำลังเข้าใจ...”
“ไอ้พรตผ้าห่มผืนเดียวพอไหมวะ”ไอ้นาวเดินถือผ้าห่มกับหมอนเข้ามาถามผมครับ
“พอ ร้อนขนาดนี้กูว่าไม่ต้องห่มด้วยซ้ำ” ผมหันไปตอบไอ้นาว
“งั้นเรากลับเต้นท์ก่อนนะ” ไอ้เดียวพูดเสร็จก็เดินแยกไปเลยครับ
สรุปผมเลยไม่ได้บอกว่ามันกำลังเข้าใจผิด
แต่ชั่งมันเถอะผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรอยู่แล้วครับ
“กางเต้นท์เสร็จแล้วเหรอ”
ตินณ์มันเพิ่งเดินมาถึงพร้อมถุงเต้นท์ของมันที่ยังไม่ได้กางครับ
“เสร็จแล้ว”
“ใครกางให้วะ กูรู้ไงมึงก็กางไม่เป็น”
ยังมีหน้ามาถามอีกครับ รู้แล้วไม่เสือกรีบมาช่วย
“เพื่อนกู แล้วรู้ทำไมไม่รีบมาช่วยกางล่ะ” ผมตอบก่อนถามกลับครับ
“พอดีเพื่อนกูให้ช่วยกางให้เลยมาช้า โทษที”
“เออ ชั่งมันเถอะกูก็ว่าไปงั้นตอนนี้กางเสร็จแล้ว มึงจะกางตรงไหนวะ”
ผมถามถึงที่กางเต้นท์ของมันครับก็ตอนนี้มันยังไม่ได้กาง
“เอาแถวนี้แหละ นั้นไงตรงนั้นว่าง”
ผมมองตามสายตามันก็ไปเจอที่ว่างใกล้เต้นท์ไอ้มายด์ครับ ก็ไม่ไกลกันเท่าไหร่ครับ
“งั้นมึงไปกางเต้นท์เถอะ”
ผมบอกมันก่อนเดินแยกออกมาทางร้านค้าที่อยู่ในอุทยานครับ
บริเวณที่พวกผมกางเต้นท์กันจะเดินแยกออกมาจากกองอำนวยการของอุทยานพอสมควรครับ
ตรงนี้เป็นลานกว้างๆ ที่เอาไว้ให้กางเต้นท์เจ้าหน้าที่บอกว่าจะมีคนมาเข้าค่ายบ่อยๆ
ระหว่างลานที่ผมพักกับกองอำนวยการจะมีธารน้ำเล็กๆไหลผ่าน น้ำใสแล้วก็เย็นมากเลยครับ
อาจารย์แบ่งเขตกั้นระหว่างที่กางเต้นท์ของผู้หญิงกับที่กางเต้นท์ของผู้ชายเรียบร้อย
ตอนที่ผมลงจากรถสิ่งแรกที่ผมมองหารู้ไหมครับว่ามันคืออะไร
ไม่ใช่ที่นอน ไม่ใช่ห้องน้ำ แต่มันคือร้านขายของกินครับผมกลัวอดตาย
แล้วผมก็ได้เห็นว่าไม่ไกลจากกองอำนวยการนักจะมีร้านค้าเล็กๆตั้งอยู่ซึ่งตอนนี้ผมเดินมาถึงพอดีครับ
ผมซื้อน้ำแดงของตัวเองแล้วก็น้ำกับขนมไปเผื่อไอ้พวกที่เต้นท์ครับ
ราคาของจะแพงกว่าปกตินิดหน่อยเพราะเป็นค่าขนของขึ้นมาถึงยอดเขา
ผมลืมบอกว่าตอนที่นั่งรถมา กว่าจะถึงรถตีโค้งเป็นร้อยรอบ
เลี้ยวซ้าย เลี้ยวขวา จนมาอยู่บนยอดเขานี่แหละครับ
“น้ำ” ผมยื่นน้ำให้ตินณ์หลังจากเดินกลับมาถึงเต้นท์
ตอนนี้มันกางของมันเสร็จรีบร้อยครับ
“ขอบคุณครับ” มันพูดพร้อมเอาจมูกตัวเองฉกลงมาที่แก้มผมไวๆทีนึงครับ
“ไอ้ตินณ์ เดียวคนเห็น” ผมว่ามันเสียงไม่ดังเท่าไหร่
มันชอบทำแบบนี้ไม่รู้จักระวัง
“หึหึ เห็นก็ชั่งกูไม่แคร์” ยังมีหน้ามายิ้มอีกครับ หมั่นไส้มันจริงๆ
“กินน้ำมั่งดิ” ไอ้มายด์เดินมาถึงก็ขอกินน้ำก่อนเลยครับ
“เอาไปกูซื้อมาฝากพวกมึงนั่นแหละ” ผมบอกก่อนยื่นทั้งถุงให้มันเลยครับ
“ขอบใจมาก ร้อนเนอะ”
“เออ แม่งเมื่อเช้ากูยังว่าหนาวอยู่เลย ทำไมตอนนี้มันร้อนจนแทบไหม้ขนาดนี้”
ผมเห็นด้วยกับไอ้มายด์ก่อนเริ่มบ่นครับ ตอนนี้แดงเปรี้ยงมาก
“มันเป็นยอดเขาก็แบบนี้แหละ กลางวันร้อน กลางคืนจะหนาว”
ตินณ์มันบอกก่อนมุดเข้าไปในเต้นท์ก่อนกลับออกมาพร้อมกระเป๋าของผมครับ
“เอาของมึงไป แล้วทาครีมกันแดดก่อนไปเดินป่าด้วยละ
ถ้าให้ดีใส่เสื้อแขนยาวกางเกงขายาวด้วย” มันสั่งผมก่อนยื่นกระเป๋าให้ครับ
ผมก็รับมาก่อนเดินกลับเต้นท์ของตัวเอง
แล้วลงมือเปลี่ยนชุดแล้วก็ทาครีมกันแดดตามที่มันสั่งครับ
ไม่ได้เชื่อฟังอะไรนักหรอกแค่เห็นว่าแดดมันร้อนเดี๋ยวดำแล้วไม่หลับครับ
ทาเสร็จก็ออกมาตามหาไอ้นาวครับไม่รู้มันหายไปไหน
“ไอ้มายด์เห็นไอ้นาวไหมวะ” ผมเดินมาตามที่เต้นท์ไอ้มายด์ครับ
“โน่นกูเห็นเดินไปร้านค้ากับพี่คิม”
“อ่าว กูไม่เห็นวะ” ผมถามอย่างแปลกใจก็ตอนผมเดินไปร้านค้าไม่เห็นสวนกับมัน
“ตอนมึงไป มันวิ่งไปขอผ้าห่มกับหมอนให้ผัวอยู่ดิ”
ไอ้ฟิกซ์ไขความสงสัยของผมเลยครับ แม่งบริการผัวดีจริงเว้ย
ปี๊ด ปี๊ด ปรี๊ดดดดด.........
เสียงนักหวีดดังขึ้นเพื่อเรียกรวมครับ
ผมเดินไปเอาเสื้อผ้าตินณ์ออกจากกระเป๋ามัน
แล้วเอาของกินกับน้ำใส่เข้าไปแทนแล้วสะพายหลัง
ก่อนจะวิ่งไปเข้าแถวรวมกับเพื่อนๆในกลุ่ม
“เอาหล่ะทุกกลุ่มตรวจสอบสมาชิกในกลุ่มว่ามากันพร้อมหรือยัง”
เสียงอาจารย์ดังขึ้นแข่งกับเสียงพูดคุยของนักศึกษาที่ดังเซ็งแซ่เหมือนผึ่งแตกรัง
“นักศึกษาเงียบหน่อยครับ กลุ่มในครบแล้วนั่งลง”
หลังจากสิ้นเสียงอาจารย์แต่ละกลุ่มก็ทยอยนั่งลงเรื่อยๆครับ
“ไอ้พรตมึงว่าจะไปไกลไหมวะ”
ไอ้นาวนั่งหน้าผมหันมาชวนคุยแล้วครับ
มันไม่เคยฟังอาจารย์พูดเลยจริงๆให้ตาย
“ไม่รู้ รู้กูก็เป็นอาจารย์แล้วดิ” ผมตอบมันครับ
“เออจริง” เมื่อมันได้คำตอบมันก็หันไปข้างหน้า
ไม่นานมันก็หันกลับมาชวนคุยอีกแล้วครับ
มันชวนผมคุยถามโน่นถามนี่จนอาจารย์เริ่มปล่อยแถว
ให้เดินตามเจ้าหน้าที่ไปเรื่อยๆ 2 กลุ่มเดินด้วยกันต่อเจ้าหน้าที่ 3 คนครับ
แล้วก็มาถึงกลุ่มผมปรากฏว่าได้เดินพร้อมกลุ่มไอ้ตินณ์ครับ
อันนี้บังเอิญของจริงไม่ได้บังคับ เพราะอาจารย์ให้แถวหน้ากับแถวท้ายไปพร้อมกัน
แล้วมาลงที่แถวผมกับไอ้ตินณ์อยู่ตรงกันพอดีครับ
“สวยดีเนอะ” ไอ้เดียวหันมาถามผมที่เดินอยู่ข้างหลังมัน
“เหรอตรงไหนวะ” ผมถามกลับแบบไม่ได้รักษาน้ำใจมันเท่าไหร่
เพื่อนกันไม่ต้องแคร์ครับก็มันไม่สวยจริงๆนี่นา
มันดันบอกว่าเนินเขาที่เดินผ่านมาสวยครับ
ผมว่ามันไม่เห็นจะสวยตรงไหน
แค่ภูเขาที่มีหญ้าขึ้นจนเขียวต้นไม้ใหญ่ก็ไม่มี เป็นภูเขาหัวโล้นน่ะครับ
“แต่เราชอบธรรมชาติ เลยว่ามันสวย”
มันหันมาว่ายิ้มๆก่อนหันกลับไปคุยกับไอ้สนต่อครับ
ผมก็ไม่ได้สนใจเดินต่อไปเรื่อยๆตามที่เจ้าหน้าที่นำทางพร้อมชี้โน่นชี้นี่ให้ดู
“สนุกใหญ่นะมึง”
ตินณ์มันว่าผมหลังจากมาเดินท้ายแถวกับมันได้ซักพักแล้วครับ
“มึงว่าอีกนานไหมวะกว่าจะถึง"
ผมถามมันเพราะตัวเองไม่ได้ฟังว่าเรากำลังจะเดินไปไหนกัน
ก็ไอ้เชี้ยนาวแหละครับแม่งชวนคุยจนไม่รู้เรื่องอะไรซักอย่าง
“นาน”
“มึงรู้ได้ไง” ผมถามมันทันทีหลังตอบเสร็จ
“กูเดา” แม่งตอบน่าตายมากครับ
“โถ่เอ๊ย...กูก็นึกว่ารู้จริง”
ผมว่ามันก่อนวิ่งแซงเพื่อนคนอื่นขึ้นมาหาไอ้นาวที่เดินข้างหน้าครับ
“อย่าวิ่ง!! เดี๋ยวล้ม” ผมได้ยินเสียงมันตะโกนไล่หลังมาแต่ไม่ได้สนใจครับ
“ไอ้นาวๆมึงรู้ไหมว่าเราจะไปไหนกัน” ผมมาถามไอ้นาวแทนครับ
“ไม่รู้ ให้กูเดินกูก็เดินและตอนนี้กูก็เหนื่อยแล้วด้วย”
ลืมไปครับ มันนั่งคุยกับผมแล้วมันจะรู้อะไร
“อะไรวะแค่นี้เหนื่อย” ไอ้มายด์ที่เดินข้างหลังผมกับไปนาวว่ามัน
“มึงก็ว่ามันตัวเองกินน้ำจะหมดขวดแล้ว”
ไอ้ฟิกซ์ผู้ไม่เคยปล่อยไอ้มายด์ฉายเดี่ยวแทรกขึ้นบ้างครับ
“ก็แม่งให้เดินข้ามเขามาเป็นลูกแล้วจะไปไหนกูยังไม่รู้เลย”
ไอ้มายด์เริ่มบ่นอีกคน สรุปกลุ่มผมนี่ไม่มีใครรู้เลยครับว่าเรากำลังจะไปที่ไหนกัน
เขาพาไปฆ่าหมกป่าก็คงหลงเดินตามเขาไปแบบนั้นแหละ
“ กูว่าเขาจะเอามึงไปปล่อยป่ามั้ง” ผมหันไปบอกไอ้มายด์ครับ
“ถ้าเกิดเราหลงจะทำไงวะ”
ไอ้มายด์ยังไม่ทันว่าอะไรไอ้เชี้ยนาวทะลุกลางปล้องมาเลย
ป๊าบ!!! ผมสมนาคุณตบหัวมันไปทีเป็นรางวัล
“เข้าป่าเขาไม่ให้พูดว่าหลง ถ้ากูหลงก็เพราะมึง”
หลังตบเสร็จผมว่ามันอีกนิดครับมันจะได้ไม่สงสัยว่าได้รางวัลนี้มาจากสาเหตุอะไร
“จะหลงได้ไงวะ คนเป็นกองทัพ แถมทางยังเตียนเป็นทางหมาผ่านขนาดนี้”
ไอ้ฟิกซ์ว่าขึ้นมาบ้าง ก่อนมองไปรอบๆที่เห็นคนเดินกันเป็นกลุ่มๆ
“ทางหมาผ่าน เขาเลยให้มึงมาเดินอะดิ”ผมหันไปว่ามันก่อนยิ้มกวนตีน
“มึงด้วย” ไอ้มายด์ต่อเลยครับ
“ทั้งหมดแหละจะเถียงกันทำไมวะ เสียพลังงาน”
ไอ้นาวที่เงียบไปนานว่าขึ้นมาบ้างครับ
เซฟพลังงานนี่เองผมถึงว่าทำไมมันเงียบขนาดนี้
หลังจากเดินมาประมาณชั่วโมงกว่าๆผมเริ่มเหนื่อยแล้วครับ
อากาศก็ร้อนแดดก็แรงแถมไม่มีต้นไม้เลยซักนิด
“กูเหนื่อยแล้วอ่ะ เมื่อไหร่จะถึงวะ”
“ก็วิ่งเข้าไปดิ บ่นอีกไม่เหนื่อยก็แปลก”
เสียงไอ้ตินณ์พี่เดินข้างๆผมตอบไม่ให้กำลังใจแล้วยังจะว่าผมอีกครับ
ตอนนี้ผมมาเดินกับมันแล้ว ผมเดินเร็วบ้างช้าบ้างตามอารมณ์
ถ้าเดินเร็วจะขึ้นไปเดินกับเพื่อนๆข้างหน้า
แต่ถ้าเหนื่อยก็เดินช้าๆอยู่ท้ายกับพวงรุ่นพี่แกๆที่ไม่มีแรงเดินครับ
“ปวดเท้า หิวน้ำด้วย” ผมเริ่มรู้สึกปวดเท้าขึ้นมาแล้วครับ
ก็ไม่ค่อยได้เดินเยอะขนาดนี้มานานมากแล้วตั้งแต่เลิกเรียนลูกเสือมั้ง
“ทนอีกหน่อยใกล้ถึงแล้ว น้ำก็อยู่ในกระเป๋าที่มึงสะพายไม่ใช่เหรอ”
“เออลืม แล้วรู้ได้ไงว่าใกล้ถึง”ผมลืมไปเลยครับว่าตัวเองเอาขนมกับน้ำมาด้วย
ผมล่วงมือหาน้ำก่อนยื่นให้มันขวดนึงแล้วตัวเองดื่มอีกขวดนึง
“กูไปถามเจ้าหน้าที่นำทางมาแล้ว”
“เหรอๆ ดีเลยกูทั้งเหนื่อยทั้งร้อนต้นไม้แม่งก็ไม่มี แล้วที่ว่าใกล้คือแค่ไหนวะ”
มันพูดแบบนี้ค่อยมีกำลังใจเดินขึ้นมาหน่อยครับ อีกไม่ไกลแล้วสินะ
“ข้ามเขาอีก 2 ลูก แล้วเดินลงไปในป่าต้นน้ำอีกกี่กิโลจำไม่ได้แล้วหว่ะ”
“ฮ๊ะ!! มึงหลอก” แค่ได้ยินผมถึงกลับจะเป็นลมเลยครับ จะไปไหนกันวะไกลขนาดนั้น
“จริง” แม่งมันยังย้ำอีกครับ
“รู้ไหมว่านี่เป็นครั้งแรกที่กูอยากให้มึงหลอก”
“หึหึกูไม่เคยหรอกมึงก็รู้
“ แล้วถ้ากูแกล้งตายจะมีใครเอารถมารับกูไหมวะ”
ผมหันไปถามมันอย่างมีความหวังครับ
ไม่รู้พวกผู้หญิงเดินกันไปได้ไง โครตถึกผมเป็นผู้ชายยังล้าขนาดนี้
“เขาคงฝังหรือไม่ก็ปล่อยทิ้งไว้ให้แร้งกิน” คำตอบมันดูอนาถมากครับ
“ห่า!! ใครพากูมาเรียนวิชานี้เนี๊ยะ!!”
ผมร้องโวยวายก่อนคาดโทษไอ้ฟิกซ์กับไอ้เดียว
ที่มันต้องทำให้ผมมาเดินขาลากอยู่ตอนนี้ครับ
“ทนหน่อยนะ อีกไม่นานก็จะเป็นป่าทึบ ไม่ร้อนเท่านี้หรอก”
ตินณ์มันว่าก่อนส่งขวดน้ำคืนให้ผม
พอผมเอาใส่กระเป๋าเสร็จมันก็เอื้อมมือมาขอกระเป๋าไปสะพายให้ครับ
ผมก็ทนเดินไปเรื่อยๆแล้วจากนั้นก็เป็นไปตามที่มันบอก
คือจากยอดเขาก็มาเป็นถนนที่มีรถแล่นไปมา ก่อนจะมาเจอจุดชมวิวครับ
หลายๆคนก็นั่งพักตรงนี้รวมทั้งผมด้วย แต่พักไม่นานก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆครับ
ยิ่งเดินไกลป่าก็จะเริ่มหนาขึ้น มีต้นไม้เต็มไปหมดเลยครับ
ตอนนี้ที่ผมกำลังเดินเป็นป่าดงดิบแล้วครับอากาศเย็นสบาย
ไม่ค่อยมีแสงแดดตกลงมาถึงพื้นดินเท่าไหร่
ทางเดินก็จะเป็นเนินเป็นร่องเวลาเดินก็ต้องระวังลื่นคอยจับต้นไม้ไว้ครับ
“เห้ย!! ระวัง” แล้วผมก็ลื่นจนได้ครับ
แต่ดีตินณ์มันคว้าไว้ทันก่อนที่ผมจะหล่นลงไปในร่องน้ำที่ตอนนี้ไม่มีน้ำแล้วครับ
เจ้าหน้าที่บอกว่าถ้าเป็นช่วงหน้าฝนจะมีน้ำอยู่เต็มแต่ตอนนี้ไม่มี
มีแต่ดินแฉะๆลื่นกับอากาศที่เริ่มหนาวแล้วครับ
ไม่รู้ทำไมยิ่งเดินลึกเข้าไปผมยิ่งรู้สึกกลัว
สงสัยเป็นที่ความลี้ลับของป่าที่ผมเคยได้ยินมา
ว่าเคยมีคนเดินหลงแล้วหาทางออกไม่ได้ครับ
“เราจะไปไหนกันวะ” ผมถามตินณ์อีกครั้งครับ
“เห็นเจ้าหน้าที่ว่าจะไปหาต้นน้ำที่ไหลไปตรงที่เราพัก”
อ๋อ ไอ้ธารน้ำน้อยๆนั่นเองครับที่เป็นสาเหตุให้ผมเดินมาถึงตรงนี้
“เดินระวังนะ เดี๋ยวต้องลงไปข้างล่าง”
มันบอกผมก่อนผมจะพยักหน้าแล้วเดินต่อครับ
“ไอ้พรตเป็นไงบ้าง” ไอ้นาว ไอ้ฟิกซ์ ไอ้มายด์หยุดรอผมแล้วให้เพื่อนๆเดินไปก่อนครับ
“ไม่ได้เป็นไร” ผมตอบมันงงๆครับ
“เออดีแล้วกูก็นึกว่าเป็นไร เห็นลื่นเมื่อกี้” ไอ้มายด์ว่าก่อนที่ผมจะนึกได้
“อ๋อไม่เป็นไร ตินณ์มันดึงไว้ทัน”
“มึงว่าป่าน่ากลัวไหม” ไอ้นาวกระซิบถามผมเบาๆครับ
“อืม” ผมก็ตอบมันเบาๆเช่นกันตอนนี้ผมเดินกับไอ้นาวปล่อยตินณ์เดินกับพี่คิมไปก่อนครับ
“กูกลัวหมีหว่ะ มันจะมีไหมวะ” ห่า กูก็นึกว่ากลัวเรื่องเดียวกันที่ไหนได้คนละเรื่องครับ
“กูว่าหมีไม่มีว่ะ มีแต่เสือ”
“จริงเหรอมึงรู้ได้ไง” มันถามผมพร้อมหันมาจ้องหน้าแบบรอคอยคำตอบเลยครับ
“ก็หมีมันโดนจับไปทำโคอาล่าหมดแล้ว แต่เสือกูว่ามีชัวร์” ผมตอบมันให้ได้กระจ่าง
“ห่า กูก็นึกว่ารู้จริง” มันว่าก่อนไม่สนใจผมแล้วตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อครับ เดินไปก็บ่นไป
ในที่สุดเจ้าหน้าที่ก็บอกว่าเรามาถึงที่หมายกันแล้ว
หลังจากเดินมาเกือบ 4 ชั่วโมง ผม ไอ้นาว ไอ้มายด์ ไอ้ฟิกซ์
ต่างพากันมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอย่างตกตะลึงครับ
มันไม่ใช่ต้นน้ำอย่างที่ไอ้ตินณ์บอกและผมวาดฝันไว้
ว่าจะเจอลำธารใสๆน้ำเย็นๆให้ได้ลูบหน้าลูบตาให้ชื่นใจหายเหนื่อย
แต่มันคือ ต้นกระบากใหญ่ ลำต้นมันใหญ่ราว 14 คนโอบ
และสูงประมาณ 50 ม. มีป้ายเขียนว่าเป็นต้นกระบากที่มีขนาดใหญ่ที่สุดในประเทศไทย
คือผมเดินผ่านยอดเขามาเป็น 10 กิโลแล้วเดินลงเขาที่สูงชันอีกประมาณเป็นกิโลเพื่อมาดูสิ่งนี้
โอ้แม่เจ้า ผมขอกอดซักทีเถอะ น้ำตาจะไหลครับ
“เรามาดูสิ่งนี้เหรอ” ไอ้นาวถามผมด้วยสีหน้างงๆครับ
“เออ มึงเพิ่งรู้เหรอ” พี่คิมถามมันครับ
“พี่รู้อยู่แล้วเหรอ” มันถามพี่คิมกลับ
“เออดิ กูไม่ได้โง่เหมือนมึงซะหน่อย”
“แม่ง รู้แล้วไม่บอก ให้ผมวาดฝันว่าเราต้องมาเจอ
สิ่งมหัศจรรย์ที่สวยงาน ถ้ำน้ำตกไงงี้” มันพูดเพ้อฝันไปเรื่อยครับ
“มึงไม่ถามกูว่ะ จะได้ไม่ต้องคิดเพ้อเจ้อ”
พี่คิมว่ามันก่อนนั่งลงข้างๆตินณ์ที่กำลังนั่งกินน้ำอยู่ครับ
“มี่มึงไหวไหมวะ” เสียงพี่โฟมถามพี่มี่ที่นั่งหอบอย่างเดียวครับ
“ไม่หว่ะ พักก่อนกูจะตายแล้ว” พี่มี่ยกมือขึ้นขอพักก่อนตอบพี่โฟมครับ
“ไอ้นัทมึงไหวไหมวะ” พี่โฟมหันไปถามพี่นัทที่นั่งข้างพี่อาร์มบ้าง
“ยังพอไหวอยู่” พี่นัทตอบแบบหน้าซีดๆเลยครับ ทริปนี้อาจารย์ทำโหดมาก
“ไหนมึงว่าจะเป็นต้นน้ำไง” ผมเดินมาถามตินณ์เลยครับ แม่งให้ข่าวมั่ว
“ยังไม่ถึง จากตรงนี้ไปอีกหน่อยจะเป็นน้ำตกแม่ย่าป้า และเป็นต้นน้ำที่พี่เขาจะพาไป
แต่เราสามารถเดินขึ้นจากตรงนี้ได้เลยโดยไม่ต้องไปก็ได้ มึงไปไหวไหม
“ไม่” ผมตอบเร็วไม่ต้องคิดเลยครับ เรื่องอะไรจะไปแค่นี้ก็เหนื่อยจะตายห่าอยู่แล้ว
“ไม่ไปก็ไม่ไป งั้นเดินขึ้นบันไดข้างหลังกลับได้เลย”
ผมมองตามที่มันพูดก็เห็นกลุ่มที่เดินมาถึงก่อนหน้าผมเริ่มทยอยเดินขึ้นกันแล้วครับ
แต่ผมยังไม่ไปดีกว่านั่งพักอีกซักหน่อยก่อน
“ไอ้พรต ไปกันจะได้รีบกลับ” เสียงไอ้นาวเรียกผมหลังจากนั่งพักได้เกือบ 10 นาทีแล้วครับ
ไอ้ฟิกซ์กับไอ้มายด์ก็ยืนรอพร้อมแล้วผมเลยหันไปเรียกตินณ์กับพวกพี่ๆ ให้เดินขึ้นพร้อมกัน
แรกๆก็ไม่เท่าไหร่นะครับ แต่พอซัก20 นาทีผ่านไปนี่ผมบอกได้เลยว่า
ที่เดินขามาทั้งหมดเหนื่อยได้ไม่เท่าขึ้นบันไดตรงนี้เลยครับ
คือมันทั้งชันและหลายขั้นมาก ขาที่ล้าอยู่แล้วเริ่มจะไม่อยากก้าวเท่าไหร่ผมนี่หอบเลยครับ
“ เหนื่อยๆๆ ร้อน หิวด้วย” เสียงไอ้นาวบ่นอยู่ข้างหลังผมครับ
“มึงจะบ่นทำไม เดินๆไปเดี๋ยวถึง” เสียงพี่คิมว่ามันหลังจากมันบ่นเสร็จ
“เมื่อไหร่ล่ะ ผมเดินจนขาเหมือนจะขาดแล้วเนี๊ยะ”
“มึงใช้ขาเดินเหรอ กูนึกว่าปากตั้งแต่เริ่มเดินเห็นพูดไม่หยุด”
“ก็นึกว่ามันใกล้ๆ ถ้ารู้ว่าไกลผมจะไม่พูดให้เสียพลังงานหรอก”
“งั้นมึงก็หุบปากแล้วเดินต่อ”
“ตอนนี้ไม่หุบแล้วจะบ่นๆๆ จนถึงนั่นแหละ”
“งั้นก็บ่นไป แล้วเดินห่างๆกูหนวกหู”
“บ่นแล้วไม่มีคนฟังจะบ่นไมวะ”
“เออ อยากทำอะไรก็ทำ”
“สะพายกระเป๋าให้หน่อยหนัก”
“เอาไรมานักหนาวะ”
“เยอะผมกลัวหลงป่า ถ้าหลงจะได้ไม่อดตาย”
“ประสาท”
“ปวดขา ขี่คอหน่อย”
“มึงเป็นเด็กไง ตัวอย่างควาย คอกูหักพอดี”
“หลังก็ได้”
“คิดว่าอย่างกูจะให้ไหม”
“ให้ดิก็พี่รักผม”
“กูบอกตอนไหนว่ะ กูจำไม่เห็นได้ใครบอกมึง หึหึ”
เสียงมันกับพี่คิมเถียงกันมาตลอดทางก่อนจะเงียบไปครับ
คือมันเป็นบันไดที่ทางแคบเดินได้แค่ 2 คนคู่
ดังนั้นตอนนี้ก็จะมีแต่กลุ่มผมกับกลุ่มพี่คิมเดินกันอยู่
สองคนนี้เลยเถียงกันได้ไม่กลัวใครว่า แต่ก็เสียงไม่ได้ดังเท่าไหร่ครับ
“งั้นพี่ไม่ต้องมาเอาผม ไม่รักก็ไม่ต้องเอา”
เสียงไอ้นาวดังขึ้นอีกครั้งหลังจากเงียบไปผมนึกว่ามันจะเลิกต่อล้อต่อเถียงพี่เขาและซะอีก
“ได้ไง มึงก็รู้ว่ากูล้อเล่น” พี่คิมถามมันเสียงอ่อนเลยครับ
“เล่นไม่เล่นไม่รู้ แต่ที่รู้คือไม่ให้เอา เสียตูดแล้วยังต้องมาเสียใจ
ผมเลือกเสียใจตอนนี้ดีกว่าเสียตูดให้คนไม่มีใจ”
เพื่อนกู วิญญาณนางเอกเข้าสิงครับ ถ้าบีบน้ำตาด้วยนี่ใช่เลยครับ
พี่คิมแม่งก็อ่อนรีบเดินตามขึ้นมาง้อมันเลยครับ
ผมก็ไม่ได้ขี้เสือกเท่าไหร่แค่หยุดดูแม่งเลย
คนอื่นที่เดินตามหลังก็มองกันเป็นแถวครับ
“เห้ย!! ไม่ได้ดิ กูขอโทษ”
พี่คิมว่าก่อนลากไอ้นาวเดินต่อแซงผมขึ้นไปจนถึงเชิงไม้ที่เขาทำไว้ให้พักครับ
ผมก็เดินตามว่าจะหยุดดูละครน้ำเน่าให้หายเหนื่อยแล้วค่อยเดินต่อ
แต่ไอ้ตินณ์แม่งดึงผมให้เดินต่อเซ็งเลยครับ ละครขาดตอน
แล้วผมก็เดินขึ้นมาจนถึงด้านบนที่เป็นลานกว้างๆที่มีรถของทางอุทยานจอดรออยู่
ไอ้มายด์ ไอ้ฟิกซ์ที่ขึ้นมาถึงก่อนนั่งแดกไอติมสบายเลยครับ
ตรงลานนี้มีรถขายไอติมมาจอดขายอยู่ครับ คนรุมเหมือนแจกฟรี
ปะหนึ่งว่าเดินทางข้ามทะเลทรายแล้วมาเจอบ่อน้ำตรงหน้าเลยครับ
ผมก็เดินไปซื้อบ้างก่อนจะเอามาให้ตินณ์แท่งนึงแล้วผมก็ไปนั่งกินข้างๆไอ้ฟิกซ์
รอคนที่เหลือทยอยขึ้นมา และคนที่มาถึงแล้วก็ขึ้นรถกลับไปค่ายครับ
นั่งรอไม่นานก็เห็นไอ้นาวยิ้มร่ามาบนหลังพี่คิมครับ
ผมว่าแล้วแม่งเล่นบทสตอขนาดนั้นไม่ได้ขี่เอาตีนมายันหน้าผมเลย
“อะไรวะกินไม่รอ” มันมาถึงก็บ่นเลยครับ
“ขาหายง่อยแล้วไงมึง” ผมถามประชดมันครับ
“หายแล้วพอถึงแม่งหายเจ็บเลย แปลกว่ะ” แค่มันพูดยังไม่เท่าไหร่
แต่สีหน้ามันนี่กวนตีนล้วนๆ ถ้าผมเป็นพี่คิมผมเอาตีนลูบหน้ามันเป็นรางวัลไปแล้วครับ
ถ้าผมเป็นพี่คิม ผมจะไม่ยอมแบกมันขึ้นมาเด็ดขาด
คิดดูสิครับการเดินขึ้นบันไดแค่ตัวเองก็เหนื่อยแล้ว
นี่เดินทางมาตั้งไกลแล้วมาขึ้นบันได้สองร้อยสามร้อยขั้น
ยังต้องเอาไอ้ตัวถ่วงนี้เกาะหลังมายังกะเห็บอีก
ทั้งๆที่รู้ว่าขามันก็ไม่ได้เจ็บอะไรแค่มันสะตอ
ถ้าไม่รักจริงผมว่าไม่มีใครยอมหรอกครับ
“ครบยังครบแล้วก็ขึ้นรถ” ตินณ์ถามผมหลังจากนั่งกันมาได้ซักพัก
นับสมาชิกกลุ่มผมกับกลุ่มมันครบแล้วก็ขึ้นรถเลยครับ
ได้เวลากลับค่าย หลังจากนี้มีภารกิจทำอาหารเย็นกินเองครับ
----- To be Con.-----
จบอีกหนึ่งตอนพิเศษค่ะ ขอบคุณค่ะที่ยังคิดถึงพวกเขาเหล่านี้
แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้าคร่าาา
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1315747 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก