Momentพรต:จะไปไหน
ตินณ์: ออกไปข้างนอกแป๊บนึง เดี๋ยวมากินไปก่อนเลย
พรต: จะออกไปไหนมืดขนาดนี้แล้วใครโทรมา
ตินณ์: ... บอกแล้วมึงอย่าโกรธนะ
พรต: บอกมาเร็วๆ ถ้าไม่อยากให้โกรธ
ตินณ์: อิง
พรต: โทรมาทำไมอีก แล้วพอเขาโทรมามึงก็จะไปหาเลยเนี๊ยะนะ
ตินณ์: เขากำลังเดือดร้อน
พรต: ถ้าไม่ให้ไปได้ไหม
ตินณ์: พรตกูรักมึงนะ แต่มันจำเป็น
พรต: เพื่อนคนอื่นไม่มีเหรอวะ
ตินณ์: กูก็ไม่รู้แต่ถ้าเป็นมึง นิวขอความช่วยเหลือมึงจะไปไหม
พรต: ไปเถอะ แล้วรีบกลับมานะ
ตินณ์: กูจะรีบกลับ ไม่ต้องรอนอนเลย
พรต: ...
ตีสาม
นาว: มีเชี้ยไรวะโทรมาตอนนี้ ถ้าไม่สำคัญกูด่าบ้านแตกนะมึง
พรต: โทษทีวะ พี่คิมนอนแล้วใช่ไหม
นาว: อะไรวะโทรหากูแต่ถามหาอีกคน
พรต: กูแค่จะถามว่ามีเบอร์พี่อิงบ้างไหม
นาว: อิงไหนวะ มึงจะเอาไปทำไม
พรต: แฟนเก่าตินณ์ไง พี่เขาโทรมาหาให้ตินณ์ออกไปหาป่านนี้ยังไม่กลับเลย
นาว:เห้ยนี่มันตี 3 แล้วนะ
พรต: เออ กูเป็นห่วงวะโทรเท่าไหร่ก็ไม่มีคนรับ ไม่รู้มันจะเป็นอะไรรึเปล่า
นาว: เออๆเดี๋ยวให้พี่คิมโทรให้ พี่คิมตื่นก่อน โทรหาพี่อิงให้หน่อย คนนั้นแหละเร๊วๆเลยเดี๋ยวเล่าให้ฟังอย่าเพิ่งถาม
พรต: เป็นไงวะรับไหม
นาว: เดี๋ยวนะ ปิดเครืองวะ มึงเอาเบอร์ไปก่อนไหม
พรต: เอามาๆ
นาว: ให้กูไปอยู่เป็นเพื่อนไหม อย่าคิดมากนะมึง
พรต: ไม่ต้องกูอยู่ได้ เดี๋ยวคงกลับ กูกลัวมันเกิดอุบัติเหตุเท่านั้นแหละ มันยิ่งไม่ค่อยได้นอน เรื่องอื่นกูไม่กังวลหรอก
นาว: คงไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วง มีอะไรก็โทรมานะมึง
พรต: เออขอบใจมาก เดี๋ยวกูลองโทรหาตินณ์อีกครั้ง แค่นี้แหละ
พรต:อื้อออ ตินณ์กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่(ลืมตามาเจออิพี่กำลังอุ้มมาวางที่เตียง)
ตินณ์: เพิ่งมาถึงทำไมนอนตรงนี้หื้อ แล้วร้องไห้ทำไม (เห็นคราบน้ำตา)
พรต: ร้องที่ไหนไม่ได้ร้อง แล้วทำไมกลับช้า นี่มันเลือดนี่ ตินณ์มึงเจ็บตรงไหนบอกกู บอกมาเร็วๆไปหาหมอนะกูพาไป
ตินณ์: เดี๋ยวๆพรตใจเย็นๆกูไม่ได้เป็นอะไร นี่ไม่ใช่เลือดกู
พรต: ไม่ใช่ของมึงแล้วของใคร ทำไมอยู่ที่เสื้อมึง กูโทรไปก็ไม่รับกูห่วงมึงแค่ไหนรู้ไหม
ตินณ์: กูขอโทษ กูออกไปเจออิง อิงขับรถชนแมวอาการสาหัสแล้วไม่รู้จะทำยังไง กูเลยอุ้มมันไปหาหมอ กูไม่รู้จักคลีนิค 24 ชม.เลยไปขอให้เพื่อนที่เป็นสัตวแพทย์ช่วย กว่าจะอาการดีขึ้นก็เลยนาน แล้วกูดันเอามือถือไว้ในรถอีก
พรต: แล้วแมวเป็นไงบ้าง
ตินณ์: ดีขึ้นแล้วครับ พรุ่งนี้ต้องพาไปโรงพยาบาลอีกครั้ง ตอนนี้กูฝากเพื่อนไว้ก่อนแล้วรีบกลับมากลัวมีคนแถวนี้รอร้องไห้ขี้มูกโป่งหรือโกรธกูบ้านแตกไปแล้วที่หายไปกับอิง ไม่โกรธกูเหรอแปลกเนอะ (จับมือน้องมาคลึงเบาๆ)
พรต: ตอนแรกกูก็โกรธโกรธทั้งมึง ทั้งพี่อิง ทั้งตัวเอง กูโกรธที่มึงรีบไปหาทันทีที่พี่อิงเรียกโดยไม่ชวนกูซักคำ ถ้ากูไม่ถามก็ไม่บอก โกรธพี่อิงที่คนมีตั้งเยอะทำไมต้องเป็นมึง โกรธตัวเองที่ไม่ขอตามมึงไปด้วยมัวแต่กลัวมึงจะคิดว่ากูตามไปจับผิด แต่ความโกรธของกูมันก็ค่อยหายไปแล้วแทนที่ด้วยความกลัวตอนแรกกูกลัวมึงจะใจอ่อนกลับไปคืนดีกับพี่อิง แต่กูก็คิดได้ว่ากูเชื่อใจมึงมึงไม่ใช่คนแบบนั้น แล้วมันเลยกลายเป็นกลัวว่ามึงจะเป็นอะไร ใครทำอะไรมึงรึเปล่า หรือรถประสบอุบัติเหตุกูรู้ว่ามึงไม่ค่อยได้นอน ใจคนรอมันก็มักคิดไปแง่ร้ายก่อนเสมอทั้งที่กูพยายามคิดในแง่ดีแล้วนะ แต่พอมึงไม่รับโทรศัพท์พี่อิงปิดเครื่องกูยิ่งคิดมาก มึงไม่เคยทิ้งกูนานแบบนี้โดยไม่บอก
ตินณ์: กูขอโทษที่ทำให้คิดมาก ไม่เอาไม่คิดมากเนอะ นี่ไงกูรีบกลับมาพามึงไปซื้อของตามที่สั่งเลย (ดึงหัวน้องเข้ามากอดแนบอก)
พรต: ไม่เอากูไม่เอาอะไรทั้งนั้น เสื้อผ้า กระเป๋า รองเท้ากูไม่ต้องการขอแค่มึงปลอดภัยกลับมาก็พอ แค่มีมึงอย่างอื่นกูไม่เอา อึก
ตินณ์: ไม่ร้องนะครับ กูกลับมาแล้วอยู่กับมึงนี่ไง
พรต: ต่อไปนี้มึงต้องพกโทรศัพท์ตลอดนะ กูเป็นห่วง
ตินณ์: ครับกูรีบเลยไม่ได้เอาลงไปด้วย ต่อไปจะพยายามไม่ลืมเนอะ
พรต: ลืมโทรศัพท์ได้ อีกหน่อยก็ลืมกู
ตินณ์: ไม่ลืมๆ เมียทั้งคนลืมได้ยังไง กูไปอาบน้ำก่อนเดี๋ยวกลับมานอนด้วย หลับก่อนเลยไม่ต้องรอนะครับ
พรต: รอ อย่าทิ้งกูแบบนี้อีกนะกูไม่ชอบ
ตินณ์: ครับ จุ๊บรักมึงนะ
พรต: รักเหมือนกัน
อาทิตย์ถัดมา
ตินณ์: กินข้าวยังวะ กูซื้อกับข้าวมาฝาก
พรต: ทำไมกลับดึกจังวะ
ตินณ์: รถติดอ่ะ ไม่รู้ติดอะไรนักหนา
พรต: กูรอจนแสบท้องไปหมดแล้วเนี๊ยะ
ตินณ์: ขอโทษครับ พอดีลูกค้าที่ร้านเยอะว่ะกว่าจะออกมาได้
พรต: แล้วพี่เชษฐ์ล่ะ
ตินณ์: ตามพ่อกูไปกระบี่ดิ วันนี้ดูคนเดียวอย่างโหด ขอกำลังใจหน่อยดิ ฟอดๆ
พรต: ไม่เบื่ออีกเหรอ
ตินณ์: เบื่ออะไร
พรต: แก้มกูไงยังไม่เบื่ออีกเหรอ
ตินณ์: กูไม่เคยเบื่อและคงไม่เบื่อด้วย หอมจะตาย (ฟอด หอมน้องไปอีกที) เสร็จแล้วกินก่อนเลยกูล้างมือแป๊บนึง
ตึ๊งๆ
พรต: ไลน์มึงดัง
ตินณ์: ดูให้หน่อยมันว่าไง สงสัยไอ้คิมเมื่อกี้คุยกันค้างไว้
พรต: ...
ตินณ์: ว่าไงวะ
พรต: เอาไปดูเอง
ตินณ์: มันไม่ใช่อย่างที่มึงคิดนะ
พรต: กูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย กินข้าวดิ
ตินณ์: แต่ว่า
พรต: กินข้าวกูหิว
ตินณ์: ...
--------------------------
ไลน์
อิงฟ้า: ถึงห้องรึยังเอ่ย ขอบคุณนะจ๊ะตินณ์ที่มาส่งอิง
นาว: พี่คิมพี่ตินณ์ทำไรเพื่อนผมวะ
คิม: ทำอะไรอีก ก็เห็นรักกันดี
นาว: รักกันดีแล้วมันจะโทรแล้วเงียบใส่ผมทำไม
คิม: มึงคิดมากไปเอง ถามมันรึยังล่ะ
นาว: ไม่ได้คิดมาก ผมว่ามันต้องมีอะไรซักอย่าง แต่ถามมันก็ว่าไม่มีอะไร
คิม: นั่นไงก็เจ้าตัวบอกไม่มีก็ไม่มีดิ
นาว: ผมจะไปดูมันหน่อย
คิม: มึงจะไปทำไมดึกขนาดนี้ พรุ่งนี้ค่อยไป
นาว: แต่ผมอยากรู้
คิม: เรื่องเสือกมึงอ่ะ พักๆบ้างเถอะไม่รู้สักเรื่องคงได้นะ
นาว: พี่คิมผมเป็นห่วงเพื่อนทำไมต้องว่าผมด้วยวะ
คิม: ห่วงเพื่อนก็ดี แต่มึงก็ห่วงตัวเองบ้างดิ ดึกขนาดนี้จะไปทำไม โทรไปก็ได้
นาว: โทรไปกับไปเองมันเหมือนกันที่ไหน ผมไม่ใช่เด็กนะพี่ผมโตแล้วดูแลตัวเองได้ พี่ไม่ต้องมายุ่งกับผมเลย
คิม: ถ้ามึงโตแล้วมึงจะไม่พูดแบบนี้
นาว: ผมจะพูดทำไม แล้วผมก็จะไปด้วยหลบ
คิม: กูไม่ให้ไป
นาว: ผมจะไปพี่ไม่ต้องมาห้ามผมตัดสินใจเองได้ ไม่ต้องให้ใครมาตัดสินใจแทน
คิม: มึงจะไปให้ได้ใช่ไหม
นาว: ใช่แล้วพี่ก็ไม่ต้องมาห้ามผมด้วย
คิม: ตามใจอยากไปไหนก็ไป
ตินณ์: พรตอาบน้ำเสร็จยัง
พรต: ...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ตินณ์: พรตจะชั่วโมงแล้วนะ มึงได้ยินกูไหม
พรต: ...
ตินณ์: พรตเป็นอะไรรึเปล่า ตอบหน่อยดิอย่าเงียบ ไม่งั้นกูพังประตูเข้าไปนะ
พรต: มีอะไรเรียกทำไม (เปิดประตูออกมาเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น)
ตินณ์: มึงเข้าไปทำไมตั้งนาน กูนึกว่าเป็นอะไร เงียบขนาดนี้
พรต: กูก็อาบน้ำ หลบหน่อยจะแต่งตัว
ตินณ์: พรตมึงอย่าทำแบบนี้ดิ มึงเย็นชาเหมือนกูเป็นคนอื่น
พรต: แล้วอยากเป็นคนอื่นหรือป่าวล่ะ
ตินณ์: เรื่องนี้กูอธิบายได้
พรต: กูไม่พร้อมฟัง หลบดิ
ตินณ์: พรตอย่าเย็นชากับกูดิ ว่าก็ได้โวยวายเหมือนทุกครั้งก็ได้
พรต: ....
ตินณ์: กูกับอิง...
ปัง!! (ประตูตู้เสื้อผ้าถูกปิดอย่างแรง)
พรต: ยังรักอยู่ใช่ไหม
ตินณ์: กูไม่ได้
อ๊อดๆ อ๊อดๆ
พรต: ไปเปิดประตูไป กูนอนแล้ว
ตินณ์: อย่าเพิ่งนอนเดี๋ยวกูมา ไอ้นาวมาทำไมวะดึกดื่น
นาว: พี่ทำอะไรไอ้พรต มันอยู่ไหนพี่
ตินณ์: กูจะไปทำอะไรมัน มึงเอาที่ไหนมาพูด
นาว:ถ้าไม่ทำแล้วมันจะแปลกแบบนี้เหรอ
ตินณ์: แล้วทำไมต้องกู
นาว: ไอ้พรตมีเรื่องพี่เรื่องเดียวเท่านั้นแหละที่จะทำให้มันเป็นแบบนี้ได้
ตินณ์: กูไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้
นาว: แล้วมันเรื่องอะไรกันแน่พี่
ตินณ์: กูไปส่งอิงที่บ้านแล้วไม่ได้บอกมัน มันมารู้ที่หลังเลยโกรธ คิดว่าเป็นเรื่องนี้นะ
นาว: พี่แม่งก็รู้ว่ามันขึ้นง่ายกับเรื่องนี้ ทำไมไม่บอกมันวะ
พรต: ไอ้นาวมาทำไมวะเสียงดัง
นาว: ไอ้เชี้ยกูมาเพราะเป็นห่วงมึงหรอกนะ
พรต: หึหึ ห่วงอะไรคนอย่างกูไม่ต้องห่วงหรอก ไปหาเหล้ากินกันดีกว่า(แต่งตัวพร้อม)
นาว: เฮ้ย! เอาจริงดิ
ตินณ์: ดึกแล้วอย่าไปเลย
พรต: ไปร้านไหนกันดีวะ เดี๋ยวโทรไปชวนไอ้มายด์กับไอ้ฟิกซ์ด้วยดีไหม (เดินมากอดคอเพื่อน)
นาว: มันนอนแล้วมั้ง
พรต: นอนอะไรไวนักวะ หรือแม่งกินนมแล้วนอนเลย
นาว:สัส! ปากดีงี้ไม่กินแล้วเหล้า นอนอยู่ห้องนี่แหละ
พรต: ไปดิไม่ไปได้ไง กูอยากกิน
ตินณ์: กูไปด้วย
พรต: ไม่ต้อง! ไปไอ้นาวกูเลี้ยงเอง (รั้งคอเพื่อนเดินผ่านพี่ไป)
มายด์: ไอ้พรตตื่นได้แล้วจะเย็นแล้ว
พรต: ปวดหัวว่ะ จะเย็นแล้วเหรอ
มายด์: เออดิ แม่งนอนหรือตายวะ
พรต: ไอ้นาวล่ะ
มายด์: กินข้าวอยู่กับไอ้ฟิกซ์ข้างนอก
พรต: เออ งั้นกูอาบน้ำแป๊บนึงเดี๋ยวตามออกไป
มายด์: อย่าหลับอีกนะ
พรต: มีไรกินบ้างวะ (ชะงักก่อนเดินผ่านใครบางคน)
ตินณ์: กลับห้องกัน เดี๋ยวกูทำให้กิน
พรต: มาเมื่อไหร่
ตินณ์: เช้า(แอบเข้าไปนอนกอดแต่น้องไม่รู้ เมื่อคืนเมาหนัก)
พรต: ไอ้นาวไม่กลับห้องวะเดี๋ยวพี่คิมก็ว่าหรอก (หันไปว่าเพื่อนแทน)
นาว: ไม่ว่าหรอกบอกกูเองอยากไปไหนก็ไป
พรต: มึงทะเลาะกันเหรอวะ
นาว: ป่าวกูแค่อยากทำอะไรตามใจตัวเองบ้าง
พรต: กูถึงว่าห้องไม่กลับ
ฟิกซ์: กูว่าแล้วทำไมพี่คิมโทรหากู
นาว: หึหึ ทีกูไม่โทรหา ไอ้พรตตกลงมึงจะกินข้าวไหมกูจะได้ตัก
พรต: กินนี่แหละตักเลย
30 นาทีผ่านไป
ตินณ์: พรตกลับห้องเถอะกูมีเรื่องจะคุยด้วย
พรต: อืม ไอ้นาวกลับห้องไหมกูไปส่ง
นาว: ยังวะขี้เกียจกลับ ฝากรถไว้ใต้คอนโดมึงก่อนแล้วกัน
พรต: เอองั้นเดี๋ยวกูโทรหาพวกมึงนะ
นาว: เออโชคดี ค่อยๆคุยกันนะมึง
มายด์: อย่าทำรุนแรงกับพี่ตินณ์นะมึง
ฟิกซ์: เคลียร์ไม่ได้จับกดเลยพี่ทีเดียวรู้เรื่อง
นาว/มายด์/พรต: สัส!
ตินณ์: หาอะไร
พรต: เปล่า (รื้อของในรถต่อ)
ตินณ์: เปล่าอะไรรื้อขนาดนี้
พรต: ถุงยาง ถุงน่อง เกงเกงในเผื่อมีคนทำตกไว้
ตินณ์: มึงกำลังคิดอะไรอยู่
พรต: ถ้าเจอจะได้เลิก
ตินณ์: กูไม่เคยนอกใจมึงแม้แต่คิด
พรต: ...
ตินณ์: มึงอย่าเงียบดิ มึงทำให้กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่
พรต: ...
ตินณ์: พรต
พรต: ผมปวดหัวขอนอนก่อนถึงแล้วปลุกด้วย
ตินณ์:...
ตินณ์:หายปวดหัวรึยัง
พรต: อืมดีขึ้นแล้ว
ตินณ์: เดี๋ยวถึงห้องแล้วกูเอายาให้กิน สงสัยเมาค้าง
ติ๊ง!ชั้น 9 ค่ะ (เสียงประกาศบอกชั้นในลิฟท์)
พรต: ...
อิง: ตินณ์ น้องพรตโชคดีจังเลยที่เจอ นี่อิงว่าจะกลับแล้วนะมาคอยตั้งนาน (พรตกับอิงเคยเจอกันมาแล้ว)
ตินณ์: มีธุระอะไรเหรอ
อิง: อิงแค่แวะเอาของมาให้น่ะ เป็นลูกชุบแม่อิงทำเองเลยนะ เอามาเผื่อน้องพรตด้วยเยอะเลย
พรต: ขอบคุณครับแต่ผมไม่กินของหวาน ผมปวดหัวขอตัวก่อนนะครับ
อิง: อ่อ จ๊ะๆ น้องพรตเป็นอะไรเหรออิงว่าจะมาขอโทษเรื่องที่โทรตามตินณ์ออกไปดึกๆซะหน่อย
ตินณ์: ไม่มีอะไรหรอก น้องแค่ไม่สบายขอบคุณนะแต่คราวหลังไม่ต้องรำบากเอามาให้ก็ได้
อิง: อิงแค่อยากขอโทษน้อง
ตินณ์: ไว้วันหลังแล้วกัน ตินณ์ขอไปดูน้องก่อนนะ
อิง: งั้นอิงกลับเลยนะ วันหลังจะมาใหม่
ตินณ์: ตินณ์ไม่ส่งนะ
ตินณ์:เฮ้ย!ทำอะไร เก็บเสื้อผ้าทำไม
พรต:...(เก็บต่อไปไม่สนใจ)
ตินณ์: มีอะไรก็คุยกันดิ มึงอย่าเอาแต่หนีปัญหา (เข้าไปแย่งเสื้อจากมือ)
พรต: ...
ตินณ์:อย่าเงียบดิ ด่ากูก็ได้
พรต: ไอ้เหี้ย!! มึงอยากให้กูด่านักใช่ไหมพอใจมึงรึยัง ปล่อยกูจะกลับไปอยู่บ้าน
ตินณ์: กลับทำไมกูไม่ให้กลับ
พรต: โง่ กูกลับเพราะกูไม่อยากอยู่ไงเป็นควายรึไงถึงไม่รู้ แต่คงไม่ใช่เพราะควายน่ะกูเอง
ตินณ์: กูไม่ให้กลับใจเย็นๆแล้วคุยกันก่อนดีไหม
พรต: แล้วมึงไม่ใช่รึไงที่บอกให้กูด่า บอกให้กูอาละวาด กูก็พยายามแล้วนะกูรู้ว่ากูเป็นคนแบบไหน กูพยายามใจเย็นพยายามอดทนไม่โวยวายเพื่อให้มันเป็นเรื่องเล็กๆ ทั้งที่ใจจริงกูอยากจะตะโกนด่ามึงให้บ้านแตก ตีมึงให้เลือดออกหัวซักทีจะได้รู้ว่ากูเจ็บแค่ไหนตอนที่มึงพูดถึงพี่อิง ตอนที่มึงออกไปหาเขามืดค้ำ และที่กูเจ็บที่สุดคือมึงเลือกโกหกกู อึก ปึก! (อิพี่โดนทุบตามระเบียบ)ไอ้เหี้ยมึงจะเอายังไงมึงจะให้กูทำยังไงมึงถึงจะพอใจ
ตินณ์: พรตกูขอโทษอย่าร้องนะ
พรต: สัส! กูไม่ได้ร้อง ไม่ต้องมาทำท่าสงสาร
ตินณ์: กูไม่ได้สงสารแต่กูรักมึง ไม่อยากให้มึงเสียใจ
พรต: แล้วใครทำให้กูเป็นแบบนี้ มาทำให้กูรักแล้วก็ทำให้กูเจ็บทำไม อึก
ตินณ์: กูขอโทษกูไม่ได้อย่างให้เรื่องมันเป็นแบบนี้ กูไม่ได้โกหกมึงนะ เมื่อวานอิงเข้าไปที่โชว์รูมเอารถมาเปลี่ยนอะไหล่แต่เปลี่ยนไม่เสร็จ ต้องไปเอารถวันนี้กูเลยไปส่งอิงที่บ้าน กูไม่ได้นัดอะไรกับอิงเลยนะ
พรต: แล้วทำไมมึงไม่บอกกู มึงก็รู้ว่ากูรู้สึกยังไง
ตินณ์: กูไม่อยากให้มึงคิดมากเลยไม่ได้บอก
พรต: สัส! ไม่ต้องมาคิดแทนกู กี่ครั้งแล้วที่มึงชอบคิดแทนกู กูจะดีใจเสียใจมึงไม่ต้องคิดแทนกูเคยบอกแล้วไงมีอะไรให้บอก เพราะถ้ากูรู้เองมันจะไม่ใช่เล็กอีกต่อไป
ตินณ์: ขอโทษครับ ไม่ร้องนะเงียบเถอะ (พยายามจะดึงไปกอดแต่น้องไม่ยอม)
พรต: มึงรู้ไหมว่ากูหวงมึงแค่ไหน อึก มึงคงไม่รู้หรอกว่าทุกครั้งที่มึงมีคนเข้ามาคุย ทุกครั้งที่มึงใจดีกับคนอื่นกูรู้สึกยังไง กูแทบอยากขังมึงเอาไว้ในห้องแล้วมีแต่กูคนเดียวใจดีกับกูคนเดียว กูเคยบอกแล้วว่ากูเป็นคนขี้หวง หวงของทุกอย่างที่เป็นของกู เพราะงั้นยิ่งมึงทำดีกับคนอื่นเท่าไหร่กูยิ่งกลายเป็นคนที่ร้ายมากขึ้นเท่านั้น กูสามารถอาละวาดได้ทุกคนที่ยุ่งกับมึงเหมือนที่กูไปอาละวาดรุ่นพี่ที่สอนงานมึงไงแรงแค่ไหนกูไม่เคยกลัว แต่รู้ไหมมีคนเดียวเท่านั้นที่กูไม่กล้าสู้ อึก...พี่อิงไง คนที่มึงบอกว่าเป็นแฟนเก่า แฟนเก่าแปลว่ามึงเคยรักเขามาก่อน ก่อนกู รักมากแค่ไหนกูไม่รู้แต่ในเมื่อตอนนี้มึงเป็นแฟนกู กูก็ควรเชื่อใจมึงใช่ไหม อึก แต่กูบอกเลยว่ามึงกำลังทำให้ความเชื่อใจที่กูมีมันน้อยลง
ตินณ์: พี่ขอโทษนะ
พรต: เก็บคำขอโทษของมึงไว้เถอะ คำบางคำสมควรพูดในเวลาที่จำเป็น ถ้าพูดบ่อยๆมันก็เหมือนคำธรรมดาทั่วไป
ตินณ์: ...
พรต: มึงรู้ไหมกูยอมกลับห้องเพื่อจะมาคุยกับมึงตามที่มึงต้องการ กูจะยอมลืมทุกอย่างกูจะทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่พอกูมาเจอพี่อิงกูยอมรับเลยกูใจไม่กว้างพอว่ะ กูไม่อยากคิดมากเวลาที่เห็นมึงรีบร้อนออกไปหาใครกลางดึก กูไม่อยากต้องคอยมานั่งจับผิดว่ามึงจะไปไหนกับใครแล้วไม่บอกกูรึเปล่า กูรู้ว่ามึงคงไม่โกหกกูหรอกเพียงแต่มึงเลือกที่จะไม่บอกแล้วก็คิดแทนกู
ตินณ์: พูดแบบนี้หมายความว่าไง อย่าบอกนะว่ามึงจะเลิกกับกู
พรต: ...
ตินณ์: ไม่จริงใช่ไหม มึงต้องไม่ตัดสินใจแบบนี้สิ มึงคิดดีๆนะเวลาที่เราคบกันมามันนานเท่าไหร่ เราฝันร่วมกันไว้ว่ายังไง พรตไม่เอามองตาพี่สิ
พรต: กูเคยโดนหักหลังมาแล้วครั้งนึง และมันเจ็บมากมึงรู้ไหมการที่โดนคนที่รักมากหักหลังมันเจ็บยังไง มึงคงไม่หักหลังกูหรอกแต่มึงก็ยังแคร์แฟนเก่า ซึ่งมันเจ็บมากกว่าการโดนหักหลังครั้งเดียว ความรักที่กูได้มันเหมือนต้องแบ่งให้ใครอีกคน ซึ่งกูไม่อยากแบ่งกับใครแล้วกูรู้ว่ากูมาทีหลังแต่กูก็อยากเก็บใจมึงไว้คนเดียวแต่ถ้าเป็นไปไม่ได้กูขอปล่อยไปดีกว่า
ตินณ์: ไม่นะ กูไม่ยอมเลิกกูไม่ได้รักอิงกูรักมึง ตอนนี้กูมีแต่มึงคนเดียวคนเดียวเท่านั้น อิงถึงจะเป็นแฟนเก่าแต่มึงก็เป็นแฟนกู กูเคยรักแฟนเก่าเท่าไหร่กูจะรักแฟนใหม่ให้มากกว่า ขอโอกาสให้กูได้ดูแลมึงต่อได้ไหม
พรต: ถ้ามีรักแล้วมันเหนื่อยบางทีกูก็อยากพัก
ตินณ์: งั้นพี่จะไม่รบเร้าอีก แต่อย่าเพิ่งเลิกกับพี่เลยนะ พี่ไม่เคยคิดสักครั้งว่าจะต้องเลิกกัน พี่รู้ว่าครั้งนี้พี่ผิดพี่ไปหาอิงเพราะเค้าโทรมาร้องไห้ขอความช่วยเหลือพี่ก็ไปโดยไม่ได้คิดถึงจิตใจพรตก่อน พี่ไปส่งเขาเพราะเห็นว่ารู้จักกันโดยไม่บอกพรตทำให้พรตเสียใจ พี่สัญญาว่าต่อไปจะไม่ทำอีกแล้วพี่จะไม่ยุ่งกับอิงอีก
พรต: แล้วถ้าเขาโทรมาร้องให้อีก
ตินณ์: พี่ก็จะให้เขาโทรหาคนอื่น
พรต: แล้วถ้าเขาบอกมีมึงคนเดียว
ตินณ์: พี่ก็จะให้พรตไปด้วย
พรต: ถ้าเขามาหามึงล่ะ
ตินณ์: พี่ก็จะบอกว่าพี่มีแฟนใหม่แล้ว และพี่ไม่มีเวลามาสนใจใครนอกจากแฟน-ของพี่คนเดียว
พรต: ถ้าเขามาถึงห้องแล้วฉอเลาะกับมึงกูจะไม่ทน กูจะอาละวาด
ตินณ์: แล้วใครบอกให้ทนล่ะครับ พี่ไม่แคร์หรอกว่าใครจะรู้สึกยังไงถ้าไม่ใช่เมียพี่
พรต: แล้วมึงออกไปหาเขาทำไมไหนว่าไม่แคร์
ตินณ์: พี่แพ้น้ำตาผู้หญิง
พรต: กูเกียจนักไอ้นิสัยใจดีไปทั่วของมึง
ตินณ์: ถ้าพี่รู้ว่าพรตเสียใจพี่จะไม่มีวันทำเด็ดขาด รวมทั้งที่ออกไปวันนั้นด้วย ดีกันเถอะนะพี่ไม่อยากให้เราเป็นแบบนี้เลย
พรต: กูไม่ได้โกรธ ไม่ได้ทะเลาะแต่เสียความรู้สึกและความไว้ใจเที่เคยมีให้พราะงั้นกูขอเวลาทำใจก่อน กูจะกลับไปอยู่บ้านและมึงไม่ต้องตามไปถ้าความรู้สึกกูดีขึ้นหรือมึงสามารถทำให้กูไว้ใจได้เหมือนเดินค่อยมาคุยกัน
ตินณ์: ขอบคุณนะ ขอบคุณมากที่ไม่ตัดสินใจเลิกกับพี่ ตอนนี้ได้แค่นี้พี่ก็ดีใจมากแล้วพี่ใจไม่ดีนึกว่าต้องเลิกกันซะแล้ว
พรต: ความรู้สึกของกูถ้าให้ใครไปแล้วมันไม่ได้ตัดกันง่ายๆหรอกนะ เพราะถ้ากูตัดเมื่อไหร่คนคนนั้นจะถือว่าไม่มีตัวตนในชีวิตกูอีกต่อไป
ตินณ์: พี่รักพรตนะรู้ใช่ไหม ต่อจากนี้ไปพี่จะใช้เวลาพิสูจน์ตัวเองอีกครั้ง เพื่อให้พรตกลับมารักพี่เหมือนเดิม คืนนี้นอนที่นี่ก่อนนะพรุ่งนี้พี่จะไปส่งที่บ้าน
พรต: อืม เอาขนมไปทิ้งด้วยกูไม่อยากเห็น
----------------------------------------
โพลล์
หัวข้อ: Don't Be naughty คุณน่ะเมียผม... "แจ้งข่าว หน้าแรก" up 27/4/2015 (อ่าน 1315857 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก