ไอแว่น ที่แท้ก็แอบหื่น ตอนที่ 10
ตลอดสองวันมานี้ ผมหลบอาตงมาได้เป็นอย่างดี พอได้ยินเสียงเข้าหน่อย ผมก็แผ่นแหน่บแทบจะทันที แล้วมันก็ได้ผลจริงๆด้วย สองวันนี้มานี้ผมไม่ได้ฝันสยองแบบนั้นอีกแล้ว
เกือบ5โมงเย็น ผมโดนทำโทษที่หลับในห้องเรียน อาจารย์เลยให้ทำเวรพร้อมทิ้งกุญแจไว้ให้ปิดห้อง พอพวกเฮียมันรู้เข้าก็รีบอพยบขึ้นมานั่งชิลตากแอร์สบายใจเฉิบ
“3โพดำสองใบ”เฮียบาส
“ตอแหล!!”เฮียซัน “โธ่เว้ย แม่งจับกูได้ตลอด ไพ่กูบานเบอะแล้วเห็นมั้ยเนี่ย!!” เฮียบาสบ่นๆเพราะต้องเก็บกองไพ่ทั้งหมดที่วาง
ไปแล้วเข้าสำรับตัวเอง คือผมจะอธิบายให้ฟังครับ ตอนนี้พวกเฮียกับไอฟิวส์กำลังเล่นไพ่ตอแหลกัน โดยไพ่ตอแหลที่ว่าเนี่ย ก็เหมือนสลาฟ แจกไพ่ให้หมดกองแล้วก็วางไพ่เรียงตั้งแต่เลขน้อยสุดคือ3 จนถึงใหญ่สุดคือ2โพดำ ใครไพ่หมดมือก่อนชนะ แต่ไพ่ที่วางจะต้องวางคว่ำไม่ให้ใครรู้ว่าจริงๆแล้วตัวเองวางอะไรลงไป เราสามารถโกหกหรือพูดความจริงก็ได้ถึงเลขไพ่หรือจำนวนใบที่วาง อย่างเมื่อกี้ เฮียบาสพูดว่า3โพดำสองใบ แล้วเฮียซันก็พูดว่าตอแหล ถ้าเฮียบาสโกหกจริงแล้วถูกจับได้ ไพ่ที่วางกองไว้ทั้งหมดจะเข้าสำหรับตัวเอง แต่ถ้าเฮียบาสไม่ได้โกหก ไพ่ทั้งหมดจะเข้าสำรับคนที่พูดว่าตอแหล มันจะจิตวิทยาเล็กๆ ต้องเดาว่าอีกคนถือไพ่อะไรไว้ แล้วมันโกหกหรือพูดความจริง แต่ไปๆมาๆไม่ได้พูดแค่ตอแหลครับ ทุกสรรพสัตว์มาเต็ม สนุกก็ตรงเนี้ยยย ฮ่าๆๆ
“เออ ไอซัน แล้วอาตงมันไปไหนวะ” โอ้ยย อย่าพูดถึงมันน
“ไม่รู้วะ โทรไปก็ไม่รับ สงสัยกลับบ้านไปแล้วมั้ง...ไอฟิวส์ตอแหล!! กูมีคิง4ใบ แล้วมึงจะวางคิง4ใบได้ไง เอาไพ่ไปเลยมึง ฮ่าๆๆ” เฮฮากันจริงพวกมึง ผมจะซึ้งใจมากๆถ้ามึงช่วยกูกวาดพื้นหรือเก็บเก้าอี้ซักนิด ไม่เคยมีหรอก ไอแม็กเหนื่อยมั้ย มานั่งนี่ก่อนมา เดี๋ยวเฮียช่วย ถุ้ย!
ผมปล่อยพวกมันสนุกกันไปแล้วหิ้วถังน้ำออกมาตามยถากรรม เหลือแค่ถูพื้นก็เสร็จแล้ววว เดี๋ยวกลับหอไปต้องเอาเสื้อผ้าไปซักหน่อยละ ไม่งั้นพรุ่งนี้ทั้งผมแล้วไอฟิวส์ได้เดินโทงๆมาเรียนแน่ เอ๊ะ แล้วตรงสนามเขามุงอะไรกันวะนั่น ไหนไปดูซิ เฮ้ย!!!
สนามบาสกลางแจ้ง เต็มไปด้วยนักศึกษาที่ยืนมุงอยู่เป็นวงกลมใหญ่ๆ พื้นที่ตรงกลางมีรุ่นน้องคนนึงยืนดึงหน้าอยู่ข้างๆรุ่นพี่ที่ชื่อว่าคิรัวคู่อาฆาตของไอพวกเฮีย แล้วผมจะไม่ตกใจเลย ถ้าอาตงมันไม่ได้ยืนอยู่กลางวงกับเขาด้วย!!
อาตงเดินลงมาจากตึกเตรียมตัวจะกลับบ้าน ในหัวก็คิดถึงรายงานที่ต้องเขียนสรุปส่งในวันพรุ่งนี้ เฮ้อออ สองวันมานี้ชีวิตเขารู้สึกเงียบๆชอบกล คงเพราะไม่ได้ยินเสียงคนตัวเล็กนั่นละมั้ง... ลูกบอลหนังลุ้นๆ ถูกขว้างมาอย่างแรงเป้าหมายคือเด็กผู้ชายปีหนึ่งที่เดินอยู่ข้างหน้าเขา แล้วคนอย่างอาตงจะอยู่เฉยๆได้ไงละ!!
“น้องครับ!”
ปั๊ก โครม
“เฮ้ย” ลูกบอลหนังซัดเข้าเต็มๆที่แก้มของอาตง โอ้ยยย เจ็บกรามอะ ฟันผมจะหักมั้ยเนี่ยยย อาตงวิ่งเข้าไปผลักรุ่นน้องคนนั้น
ลูกบอลที่เตะมาจากมุมสนามอย่างแรงเลยซัดเข้าหน้าเต็มๆ
“โอ้ย..เจ็บ น้องครับๆ เป็นไรมากเหรอเปล่า”อาตงเข้าไปจับตามเนื้อตามตัวน้องคนนั้น
“พี่ผลักผมทำไมเนี่ย!!!!!!!”
“ห๊า?? เปล่าซะหน่อย พี่....”
“นี่มึง อีกแล้วอ่อ?!?”แต่ยังไม่ทันได้ตอบ คิรัวกับพรรคพวกก็เดินออกมาหยิบลูกบอล ฝีมือเขาเองนั่นแหละ ก็ไอเด็กปากกล้านี่ต่อหน้าเยินยอชื่นชมเขา แต่ลับหลังกลับเอาเรื่องของเขาไปคุยฟุ้ง หึ! แค่กระแทกบอลใส่ให้พอหายหมั้นไส้มันซะหน่อยก็เท่านั้น
ไม่คิดว่าอยู่ดีๆจะมีไอหน้าโง่ที่ไหนมารับลูกบอลแทน ทำมาเป็นพระเอกนะมึง มันน่าหงุดหงิดซะจริง หึๆ
“ชอบบอลนี่เหรอ...” คิรัวจับบอลมาหมุนในมือ สายตาเจ้าเล่ห์ที่สาวๆบอกว่ามีเสน่ห์นัก จับจ้องไปที่อาตง พลางส่งซิกให้ลูกน้อง
เข้าไปล็อคอาตงจากด้านหลัง
“.......”
“กูถามทำไมมึงไม่ตอบ กูถามว่ามึงชอบบอลนี่เหรอ!!!”
“ปะ..เปล่า”
“โกหก!! ในเมื่อมึงชอบบอลลูกนี้ขนาดวิ่งเข้าหามัน แล้วยังจะมาบอกว่าเปล่า!!”
“...” อาตงสะดุ้งเฮือก
“อยากได้มันมั้ย”นิ้วเรียวยาวของคิรัวเชยคางอาตงให้เงยหน้ามองเขา
“ไม่ เราไม่อยากได้หรอก”
“แต่กูอยากให้!!” ปั้ก คิรัวอัดบอลเข้าที่หน้าอาตงอย่างจัง! แว่นของอาตงกระเด็นไปกองอยู่พื้น
“ห๊ะ อะไรนะ อยากได้อีก!?”
ปั้ก โพล๊ะ
เลือดสีแดงสดไหลรินออกมาจากจมูก รอยช้ำสีม่วงกระจายเต็มใบหน้าขาวๆ แรงกระแทกจากลูกบอลหนังเต็มแรง ในระยะใกล้ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า สร้างเสียงเชียร์จากคนรอบข้าง ไม่ได้เชียร์ให้หยุด แต่เชียร์ให้แรงขึ้น!!
"พะ..พอ" ปากบางสั่นระริก ร้องขอความเมตตาจากคนใจร้าย แขนทั้งสองข้างถูกล็อคทั้งซ้ายและขวา เขาทำได้เพียงก้มหน้าหลบบอลอย่างไรทางสู้ แต่ทุกครั้งที่ก้มหลบ เขาจะถูกไอยักษ์ที่ล็อคแขนเขาอยู่กระชากหัวให้เงยหน้าขึ้น
"มึงกล้าดียังไงสั่ง พี่คิรัวว่าให้พอ ห๊า!!!" ไอเด็กปากกล้าตรงเข้าไปกระชากคอเสื้ออาตงที่ทำท่าจะล้มอยู่ลอมล่อ แม็กจับจ้องมองเหตุการณ์เบื้องหน้าด้วยสายตาว่างเปล่า ความแค้นใจแทนอาตง ความสงสาร มันปนเปกับความน่าสมเพซ แม็กวิ่งลงมาดูแทบจะทันที จากคำบอกเล่าที่เขาถามคนข้างๆว่ามันเกิดอะไรขึ้น จึงรู้ความจริงว่าทั้งหมด เป็นเพราะอาตงมันช่วยรุ่นน้องคนนึง แต่กลับถูกเข้าใจผิด ถ้าคนตรงหน้าเป็นไอฟิวส์หรือพวกเฮียซะหน่อยละก็ พวกนั้นคงโดนหมัดตะบันหน้ากันไปหลายทีแล้ว ไม่ได้ยืนเฉยๆ
ให้โดนแกล้งหรอกน่า
เสียงหัวเราะดังกระหึ่ม เมื่อคิรัวเริ่มแกล้งแบบใหม่ มันจับอาตงถอดเสื้อออกเผยให้เห็นผิวขาวๆ แล้วกำลังจะปลดซิปกางเกง!
“ได้โปรด..ยะ..อย่าแกล้งเราเลย” อาตงพูดขอร้องด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง ปากบวมเจ่อจากการถูกลูกบอลกระแทกทำให้การพูดแต่ละคำนั้นมันช่างยากเหลือเกิน
“พี่คิรัวผมว่าแค่ลูกบอลมันไม่สะใจหรอก!” ไอเด็กปากกล้าโยนท่ออะลูมิเนียมขนาดพอดีมือให้คิรัว
“มึงจะบ้าอ่อ แค่นี้สภาพมันก็ใกล้จะตายละ ถ้ากูหวดอันนี้เต็มแรงแม่งได้ตายคาตีนกูแน่!” ไอเด็กนี่แม่งร้ายกาจกว่าที่คิดจริงๆ สงสัยสักวันก็ต้องจัดการกับมึงขั้นเด็ดขาดละ
“หึ ไม่กล้าก็บอก”แถมยังยักคิ้วกวนประสาท ไอสัสเอ๊ย ได้มึง ได้!! มึงท้าก็ใช่มั้ย จัดให้!!!!
พลั๊ว
ทั้งสนามเงียบกริบ เมื่อแม็กวิ่งออกมาปล่อยหมัดลุ้นๆเสยคางคิรัวที่กำลังจะหวดท่ออะลูมิเนียมใส่อาตง ทุกคนอึ้ง อาตงอึ้ง คิรัวอึ้ง อย่าว่าแต่พวกมันเลยครับ ผมก็อึ้ง นี่กูทำอะไรลงไปเนี่ย!! เมื่อ3วินาทีก่อนผมยืนอยู่ข้างสนามภาวนาให้อาตงมันพยายามโต้ตอบอะไรบ้าง ขอแค่ด่าพวกมันกลับไปบ้างก็ยังดี แต่ ไม่มีสักคำ!! ไอบื้อเอ้ย!!
“หึ ไม่กล้าก็บอก” โธ่ ไอเด็กเชี่ย มันน่าจะเอาส้นตีนยัดปากจริงๆ ผมเห็นคิรัวมันทำหน้าหวั่นเล็กน้อยตอนที่มันยื่นท่ออะลูมิเนียม
มาให้ แต่เด็กนี่มันท้าขนาดนี้ แล้วคิรัวจะทนเฉยๆได้ยังไงกันเล่า!! อาตงมึงทำอะไรสักอย่างสิ!!!
ภาพที่ผมเห็นมันแค่หลับตาปี๋รอรับชะตากรรม ได้!! ถ้ามึงไม่ทำกูทำเอง ทนไม่ไหวแล้วโว้ยยย
พลั่ว
...........
.....................
...........
“มะ..มึง” ไอรุ่นพี่คิรัวมันเริ่มตั้งสติได้ สายตาเอาเรื่องเด่นชัดในแววตามัน ขอบอก นาทีนี้กูเต็มที่กับชีวิต!!! ผมฉวยท่ออะลูมิเนียมที่อยู่ในมือมันมาก่อนที่จะฟาดเข้าที่หัวมันอย่างแรง คิรัวทรุดลงกับพื้น เลือดข้นๆไหลออกมาจากศีรษะ
“เฮ้ย ลูกพี่”ไอยักษ์สองตัวปล่อยอาตงก่อนจะวิ่งมาหาคิรัว เสร็จไปหนึ่ง
“น้องมานี่ดิ๊” ผมหันไปจัดการรายต่อไป
“เอ่อ..” มันชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง
“เออมึงอะ!!!”
“ครับ รุ่นพี่” หึ!! ทีอย่างนี้มาเรียกรุ่นพี่
เพี๊ยะ
“ที่กูตบ เพราะกูกำลังสั่งสอนมึง คนตรงนั้นเขาก็เป็นรุ่นพี่มึง บ้านป้ามึงให้เรียกรุ่นพี่ว่ามึงว่ากูงั้นเหรอ!! มึงไปขอโทษเขาซะ!”ไอเด็กนี่แทบจะวิ่งเข้าไปหาอาตงเลยทีเดียว
“ขอโทษครับรุ่นพี่ ขอโทษจริงๆครับ”มันทำท่าเหมือนจะร้องไห้ พลางยกมือไหว้ขอโทษขอโพย
“กราบตีน”
...........
“กูบอกให้มึงกราบตีนเขา!!!”
“มะ.แม็กครับ........เอ้ย น้องไม่เป็นไร คุกเข่าทำไมเปื้อนหมดแล้ว ไม่เป็นไรครับน้อง ยืนขึ้นเถอะ” ผมยังไม่ทันจะได้อ้าปากด่ามัน มันก็ช่วยพยุงน้องที่ก้มเอาหน้าแนบดินขึ้นมาซะแล้ว ไอเด็กนั่นร้องไห้เหมือนไฟไหม้บ้าน ปากก็พร่ำบอกว่าขอโทษไม่หยุด
โธ่เว้ย!! นี่กูคิดผิดคิดถูกวะเนี่ยที่มาช่วยมึง ผมเลิกสนใจภาพตรงหน้าแล้วหันมาจัดการคนหัวแตก ที่ตอนนี้ยืนขึ้นพลางกำหมัดแน่น เชื่อเลยว่าถ้าในมือมันปืนอยู่ตอนนี้ ผมคงตายไปแล้ว
“กล้าดียังไง!!”
“แล้วมึงละ มีสิทธิอะไรไปทำร้ายเขา!!” แหม่ กูเพิ่งจะสั่งสอนน้องมันไปหยกๆว่าต้องเคารพรุ่นพี่
“อ๋อ มึงเป็นเพื่อนไอขี้แพ้นี่น่ะเหรอ”
....................
“เอ๊ะ หรือเป็นแฟนมัน โธ่ เสียดาย ดันมาเป็นแฟนกับพวกไม่เอาถ่านนี่ซะได้”
“................!!!”
“เลิกกับมันดีกว่ามั้ง คบไปก็มีแต่จะทำให้มึงดูต่ำลงเหมือนมัน คนต่ำๆแบบนี้ไม่คู่ควรกับมึงหรอก”
“.....................!!!!!!!!!”
“จะมาลองคบกะ..กู”
“สองเดือน”
“อะไรนะ”
“เวลาสองเดือน กูจะทำให้ไอคนไม่เอาถ่าน ไอขี้แพ้ หรือห่าเหวอะไรที่มึงเรียกคนนั้น จะชนะมึงในทุกๆด้าน"
“........”
“กูขอเวลาสองเดือน ไอต่ำที่มึงเรียกจะเหยียบมึงให้จมดิน!!!!!”
คิดถึงเค้าปะ
เค้าละคิดถึ้งงงคิดถึงตัวเองงงง
มาต่อแล้วน้าาาา ผิดประการใดของอภัยย มาช้าขอโทษน้าาา 
หัวข้อ: ไอแว่น ที่แท้ก็แอบหื่น!! ตอนที่ 10 P.4 [28/11/56] (อ่าน 26601 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก